| Gepost door Pom Wolff op 2014/10/23 7:30:00 (857 keer gelezen) |
POMgedichten presenteert de donderdag column: VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie. Vorige week was ik met mijn inmiddels nagenoeg onafscheidelijke fotograaf Theo Huijgens in Gent. En wel in het kader van de voorronde van Poetry Slam Belgium in de Hotsy Totsy. We waren er deze keer niet voor de competitie, maar enkel voor de eer. Het was een bijzonder aangename avond en een volle bak. Onder toeziend oog van Philip Meersman en David Troch zagen we in Vlaanderen wereldberoemde namen als Bardthesque, Max Greyson, Kevin Amse, Martijn Nelen, Tom Driesen, Amanda Malinka en nog veel meer de revue passeren. Jelmer van Lenteren was er ook, als toeschouwer. Maar die heeft het einde van de avond niet gehaald, zoals wel vaker. Wat we ook de revue zagen passeren was een jong meisje dat in de eerste ronde tijdens een gedicht over Ryan Air zichzelf met slagen in het gezicht kastijdde. Ze haalde glorieus de tweede ronde. In de tweede ronde verraste ze vriend en vijand met een gedicht waarin het mantra ‘extra kaas’ uw trouwe dienaar en zijn kompaan volledig voor zich won. De finale haalde ze op een haar na. En alhoewel niet iedereen er de poëzie van kon inzien zagen wij dat wel. Reden te meer om een geïmproviseerde sessie van ‘Dichter onder de oppervlakte’ op te zetten met deze reizende ster van slammend Vlaanderen, Dominique. Die we onder ons al tot ‘het kaasmeisje’ hadden gedoopt. Dichter onder de oppervlakte, deel 9. : Dominique, ‘het kaasmeisje’ Het is tijd om ijzer te smeden waar het heet is. Theo is er klaar voor met zijn Nikon en ik heb in ijltempo tien vragen verzonnen. Enigszins onwennig geeft de jonge Dominique zich over aan de interviewende vossen van powezieland. Von: ‘Het was me opgevallen dat je net als ik een tortoise Wayfarer montuur van Ray Ban draagt. Is dat toeval, of is dat het lot? Dominique: ‘Het model komt veel voor dus ik zou zeggen toeval. Het is wel mooi dat die van u een zonnebril is en die van mij een bril op sterkte. Bij nader inzien zou het toch wel lot kunnen zijn…’ Von: ‘Wat is uw ideale vrouw?’ Dominique: ‘Beyoncé. Ze heeft het woord feminisme weer terug cool gemaakt. Ze is super mooi. De perfecte vrouw en nog intelligent op de koop toe. Ne goe mens.’ Von: ‘In uw eerste gedicht noemde u Ryan Air. Wat heeft u met Ryan Air?’ Dominique: ‘Ik heb een hekel aan Ryan Air. Maar toch neem ik die graag te vaak. Naast alle ongemakken is ook de esthetiek van Ryan Air vreselijk.’ Von: ‘Bent u echt blond?’ Dominique: ‘Nee.’ Von: ‘U had ons net helemaal met dat gedicht over kaas. Wat is uw fixatie met kaas?’ Dominique: ‘Naast het feit dat ik wel houd van kaas, staat het symbool voor consumptiemaatschappij. Die verafschuw ik.’ Von: ‘Als u vandaag president van Amerika zou zijn, wat zou u dan doen?’ Dominique: ‘Meer gelijkheid creëeren. Tussen alles. Tussen de seksen. Tussen zwart en blank. Ook voor holebi’s*’. (*red. Vlaamse term voor homo’s, lesbo’s en biseksuelen.) Von: ‘Wat is uw favoriete Hollander?’ Dominique: ‘Lastige vraag. Ik ken niet zo veel Hollanders. Ik zou dan toch denken Typhoon.’ Theo: ‘Heb je een vriend?’ Dominique: ‘Nee.’ Von: ‘Kappen Theo, en fotograferen met je donder!!!’ Von: ‘Is er nog iets dat u kwijt wil aan onze Nederlandse lezers?’ Dominique: ‘Ik zie het als mijn missie om de literatuur wakker te schudden. En dat zonder het pretentieus op te pakken. De literatuur van nu is zich niet bewust van wat er in de jeugd en de hele internetgeneratie speelt. De snelheid waarmee alles gaat. Wat er leeft in de hoofden. Daar ga ik wat aan doen.’ Von: ‘Super. Wij zijn er klaar voor!’ Theo knikt instemmend en schiet nog snel wat laatste kiekjes en Do en ik schudden handen. Misschien hebben we hier wel de winnaar van Poetry Slam Belgium 2015 aan de hand. Wie zal het zeggen. Waarschijnlijk zal Marcel Linssen, die ouwe snoeperd, haar binnenkort charteren voor de Dichtslamrap in Boxtel en dan is haar kostje gekookt. Maar dan hebben Servet en Haché deze keer toch mooi de scoop gehad. Wij hopen in ieder geval dat Dominique koers houdt en zetten onze tanden graag weer in een stuk pizza, met extra kaas. (los fragment uit een langere tekst) Begrijp dan tenminste dit: Calibri doet me kotsen, ik kan het letterlijk niet meer zien het maakt me misselijk tot op het bot. Je kan zeggen dit en dat, maar het is nog altijd een fokking stinkend sap. De pot op met ronde haakjes & smart quotation marks, als er iets de hittedood van het heelal zal overleven is het wel [mark my words ur words how they slither down (my thighs)] wat als factor onbekend tussen [ en ] wat eeuwig anoniem tussen ‘ en ‘ E-en dan dat vreselijke moment waarop ik besefte dat er maar zoveel is dat ik in dit leven kan bereiken door meta te zijn, dat het enige wat ik ooit geworden ben door meta te zijn een klein zwart slakje was dat kleefde op een glazen flesje cola. Kijk niet als je bang bent van spinnen. Dit slakje fuckt de lucht kapot. Dit slakje fuckt de lucht kapot. Dit slakje fuckt de lucht kapot. (Dominique, 2014) www.vulpix91.be Het vervolg van deze tour de force elke donderdag op POMgedichten in VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! |
Arjan Oudenaarde vraagt op FB – “kunnen jullie witte broeders op dit mens afsturen?” hij bedoelt JOLIES HEIJ.
Ditmar Bakker wijt de ronduit stuitende uitspraken van JOLIES HEIJ aan overdadig drankgebruik: “Jolies Heij, wat had ik nou gezegd over alcohol overdag. Dit komt er dus van.”
we citeren voor de volledigheid maar even JOLIES HEIJ – jolies is – hoe zeg je het – van het padje af – van het heijpadje af – zoveel is zeker:
het is van een stuitend egocentrisme de woorden van deze jolies heij. IK HEB NIKS EN IK MAG NIKS MEER – de zielepoot ach gossie toch wat heb ze het moeilijk – huilie huilie – en dan net even minder onschuldig – de wereld mag ontploffen van dichteresje – en al die rare mensen óók voor wie ze meestal ongevraagd en veelal ongelegen optrad. ja hoor dat is jolies heij – zo kennen we het meisje weer:
vaak ongenood maar altijd ongelegen
hoe ze allemaal uiteindelijk toch
wanhopig hopen
op iets van eeuwigheid
om te ontstijgen
aan die omhulde stank
van een bedorven zijn
en steeds maar weer moeten we wéér wat van ze
aandoen, aantrekken
je blijft bezig met die gasten
wat heb ik toch een hekel aan dichters
pom wolff
in eenvoud de woorden op de dinsdag hier van anne van walraven op pomgedichten punt nl – hoe anders dan een jolies heij die ons vermoeide met een overdaad aan taal uit alle windstreken. ‘Laten we in deze weken maar even stilstaan bij het leven.’ – ja mee eens.
Anne van Walraven
Instagram: @annexwalraven
Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.
Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop
){kind=link}
