zullen we even lopen hand in hand langs de zee de mensen in het zand zullen dan geloven dat wij elkaar iets beloven niet wetend dat door ons verleden wij elkaar niets meer kunnen geven alleen het moment dat vals wordt herkend
met de heer elbert gonggrijp heb ik nog een appeltje te schillen. ik geloof dat ze in het strafrecht spreken – in zijn geval van opzet – zal het voorwaardelijke opzet zijn – in ieder geval een zaak waarin de heer gonggrijp heeft gemeend opzettelijk te moeten handelen. het moment, the crime, zeg maar rustig mis daad peterR, is net niet vastgelegd op een foto die u hierboven heeft aanschouwd. daar komt bij dat niets op de foto lijkt wat het is. u denkt mogelijk daar staan twee dichters die elkaar weer eens ontmoeten en het glas heffen op een vrolijk wederzien. u ziet niet wat er aan het fotomoment vooraf ging of welk onheil op het fotomoment volgde – foto’s, het zijn mooie dingen maar het manco aan deze kunstvorm is in essentie dat je niets te weten komt over wat niet te zien is op de foto of welke gevolgen het uitgerekende handelen van zo een gonggrijp kende – de volgtijdelijkheid der dingen is volkomen zoek op een foto – zo ook op deze foto!!! en Gonggrijp weet dat. Gonggrijp weet precies hoe foto’s werken.
natuurlijk was mijnheer gonggrijp blij met deze foto. het handelen van mijnheer teruggebracht tot een vriendelijk klinken – glimlachje erbij – en imagoklaar was mijnheer gonggrijp. het imago kon niet beter getoond: gonggrijp de vriendelijke. maar let eens goed op zijn blik. kijk eens welk enorm glas hij in zijn hand houdt. kijk ook naar het beschaafde tedere breekbare en aandoenlijke wijnglaasje dat ik met mijn hele hebben en houden – mijn rechterhand – bescherm tegen die onverhoedse bruuske aanval die aanstaande was – zie ook dat gigantische glaswerk, dat biermonster dat onder aanvoering van die gonggrijp met een duizelingwekkende vaart op mijn tedere wijnglas werd gericht. en wat zien we van dit alles op de foto – niets! lieve lezer helemaal niets! mijn hand bloedt nog steeds van de slagaderlijke bloedingen die toen, maanden geleden, door Gonggrijp zijn veroorzaakt. geloof niet wat u ziet – doe het niet.
Heb een vrouw ontmoet ze was begonnen schoeisel te herstellen voordat de mayakalender afliep ze zwoer het dragen van felle kleuren af noemde het onkruid steeds vaker liefste ik beschrijf nu een hele poos ons niets zeggen
daarom in het midden dit
heb een vrouw gezien met tandafdrukken op haar bovenarmen ik noem dit heden pleistoceen
met de mooiste regel glaszuiver helder van inhoud is Rik van Boeckel de winnaar van de maand februari 2020 in de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd: ‘ze zijn vertrokken met hello goodbye – de boot slaat de landing over’- het hier en nu tot poëzie verwerkt. knap gedaan Rik – van harte gefeliciteerd. de chaos aan banden gelegd, de dreiging beschreven. de poëzie boven al het gedoe getild. we kunnen er weer een maandje tegen. alle dichters dank jullie wel voor het insturen. een mooie mensendag wens ik jullie.
Pom, hier mijn bijdrage aan de enige virtuele met een historisch tintje. Groeten, Rik
Verlaten op stilstand
We zullen ons verlaten op stilstand ze zijn vertrokken met hello goodbye de boot slaat de landing over
vijf maanden op de wereld op de aarde de zee tussen vasteland en eiland gaat de vloed in slaat de dijken over
zij handelen in Shakespeare wij vangen hun zijn op als niet zijn
de eerste zondag van de maand slaan ze over met een pond in de hand
regen en wind zullen in beiden toeslaan verlaten niemand bedreigen beide kusten.
Rik van Boeckel 1 februari 2020
–> van je een, twee, drie in godsnaam en iets over mensen, niets over mensen mag ook. webmaster presteert het weer eens – onduidelijkheid troef en de dichter mag het op de zondagochtend uitzoeken. laat ik beginnen met alle dichters die hun werken inzonden te bedanken. in de voetbalwereld zou je met zoveel onduidelijke instructies allang afgezet zijn en heengezonden. “dat er mooie regels zullen zijn – dat we er een maand tegen kunnen.”schreef ik ook. op zoek dus vanochtend naar mooie regels en met welk gedicht kunnen we een maand voort. de eerste zondag van de maand maart de volgende wedstrijd hier op de site – en ik beloof het u – met duidelijke instructies. Rik blijft in het HIER en NU. bij het thema van de poëzieweek en slaagt er wonderwel in om in een paar regels zowel de chaos als het stranden van een brexit te schetsen. de mooiste regel en glaszuiver helder van inhoud is wat mij betreft: ‘ze zijn vertrokken met hello goodbye – de boot slaat de landing over’ – het vervolg de wereld, de dijken, een dichter uit een ver verleden, het pond, regen, wind en dreiging. mooi gedaan.
Rik van Boeckel – ze zijn vertrokken met hello goodbye
Petra Maria – ergens staat geschreven dat alles goed komt
Frans Terken – ik houd het op een zacht neuriën
Ditmar Bakker – Geen mens blijft ooit van rot gespeend
Anke Labrie – en de nachtmerrie begon
Ien Verrips – terug naar de oervraag
wie wint de enige echte virtuele eerste zondag van de maand trofee op pomgedichten? voortaan één keer per maand onze zondagochtendwedstrijd – rond een thema – maar we zijn nooit streng wat het thema betreft. wel op de poëzie – dat er mooie regels zullen zijn – dat we er een maand tegen kunnen. ik schreef deze week tegelijkertijd over mensen en ook niet over mensen. het is nu eenmaal van twee-en niet een. of toch? we lezen het graag van u beste dichter – over een, over twee. over een derde mag ook.
en u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
niet over mensen
laat ik nou eens niet over mensen schrijven niet over die er niet meer zijn of over die ik nooit meer zal zien
of bij toeval hooguit dat je je hand uitsteekt waaraan voorbij wordt gegaan of die met een vluchtige zoen wordt beantwoord
niet over mensen over wie je echt niet wil schrijven omdat elk woord een woord teveel is voor die
én niet over jou omdat ik altijd heb gewild dat je bij mij zou blijven
pw
IN DE WOLKEN
vind je geen mensen
ik wandel op plekken waar jij mij wees – altijd aanwezig – naar het licht
als een glimlach in je voetstappen hoofd in de straffe wind
we ontwortelen en ik veeg losjes het zand van mijn lijf
ergens staat geschreven dat alles goed komt
als de boom ten slotte is geveld wordt het meer dan een belofte
petra maria
–> de tekst is te direct. soms heeft petra maria daar last van. met de regel: “ergens staat geschreven dat alles goed komt…” kunnen we zeker een maand voort – wel een jaar als het zou moeten. een heerlijk optimisme en zoeken maar jongens – waar is die plek die de dichter ons weliswaar in alle vaagheid aanduidt. maar waar naar het een heerlijk zoeken is en blijft. met het hoofd in de wolken – de eerste twee regels houden nog de belofte in van een spannend gedicht maar dan is het afgelopen. met als dieptepunt zowel letterlijk als figuurlijk de zinsnede: ‘we ontwortelen’ – de een zal zeggen wat een mooi beeld ik zeg – wat een lelijk woord en dat in een gedicht. erg gezocht. de filosofisch getinte laatste strofe redt dit gedicht niet. boom, belofte, meer nog? kijk als zij opstijgt hier als een ballon ballon ballonnetje in de wind dan moet ik toch echt aan een liedje van toon hermans denken. en niet aan poëzie.
We zingen niet zomaar
Wij afgezonderd van de mensen vinden hier onze eigen toon ik houd het op een zacht neuriën als een bij uit de korf vliegend
op zoek naar nectar om ons met honing te voeden steels richt ik de voelsprieten op het hart van de bloem in je haar
ja ja gezoem dat op springen staat ik leg een hand onder het laken dat hij verdwalen kan en lenig de laatste plooien glad strijkt
hoe het ons gevoel van katoen geeft het minste geluid het lichtste vonkje het bed en de kamer uitbundig vult
FT 01.02.2020
–> ‘het gevoel van katoen’ hier beschreven met één hand onder de lakens. de andere hand voor het gedicht. ik zeg een lengte-achtig gedicht met ‘voelsprieten op het hart van de bloem in je haar’- heel veel meer kan ik er niet van maken. de lente in aantocht, de dichter loopt vooruit op een lammetjesgevoel en duikt voor de zekerheid alvast maar onder het zachte flanel van haar lakens.
ALS IEDER BLAADJE… (Tot een klein kind)
Margriet, blijf jij voor blijdschap blind Door Guldenbosch’ ontlovering? Loof vind jij, ‘lijk ’s mensen aard, Zo piepvers denkend zorgen waard?
Ach—wordt het hart wat ouder, Laat zulk een zicht het kouder; Meer en meer, berustend eer Al geelblad nogmaals molmt terneer En toch—weet waarom—ween je weer. Hoe ’t heet, is onbelangrijk, kind: Eén bron waar elk verdriet begint.
Geen dacht, noch uitte stemgeluid Wat hoort in ’t hart, daar schimmig schuilt: Geen mens blijft ooit van rot gespeend, Het is Margriet waar jij om weent.
Ditmar Bakker
–> bij ditmar lezen we altijd over de waarheid en het leven. neen van rot blijven wij niet gespeend – loof en geelblad ai ai ze doen zo zeer dat margrietje erom huilen moet. och arm kind kom hier ditmar zal je troosten met zijn woorden uit vorige eeuwen geplukt. maar hoe of waar of wanneer dan ook DE ROT zal toeslaan – dat we het weten – ditmar smeert het margrietje nog maar eens even heel dik in – dat zij het ook zal weten en niet zal vergeten – hahaha arm kind.
hij was een dromer maar hij wist het niet totdat ze binnenvielen en de nachtmerrie begon
zijn moeder zijn vader zijn nichtjes zijn neefjes en zijn kleine zusje ook
ze gooien met een bal lachen uitgelaten
nu weet hij dat hij droomt
anke labrie 01-2020
–> de dromer, de droom en het gedroomde tegenover de toeschouwer, het gebeuren en het gebeurde. dat hoe erg de nachtmerrie ook beleefd is het einde van een droom toch als een bevrijding kan worden ervaren. de realiteit vaak niet of minder. fijn gesnaard spel tussen droom, kennis en realiteit. over heden en verleden. toch als gedicht te mager – te weinig mooie regels ook.
over mensen en ook niet gedoe is het altijd twijfel zucht in mij verworden in het schisma der seksen terug maar weer naar de oervraag zijn of niet te zijn als pas op de plaats handreiking misschien of als we vrolijk zijn als inspiratiebron
Ien Verrips
–> ‘twijfel zucht in mij’ zonder meer de mooiste regel in dit gedicht. we lezen een aantal waarheden als een koe verder. dat het altijd gedoe is. wie durft Ien hier tegen te spreken. de al eeuwenoude oervraag ook nog gesteld, een verwijzing naar een grote dichter uit engelands koninkrijk. maar wat wil de dichter is de vraag die in mij woedt. wil de dichter wel iets? die twijfel zucht ook in mij. een antwoord wordt niet gegeven.
de dichter die naar eigen zeggen alles kan verdragen behalve verse vulkoek kan toch niet alles verdragen – de laatste werkdag van jacob de bruin valt de dichter te zwaar – we lezen jacob de bruin op zijn blog:
“Gister was ik sacherijnig. Niet omdat het gedichtendag was en ik zonder gedicht zat. Ook om veel andere redenen niet, niks Brexit of zo, gewoon een stom ikding. Vandaag is de laatste dag dat ik naar mijn werk ga en daarom was ik gister knorrig. Nutteloos knorrig. Na vandaag nog een maandje vakantie van de baas en dan maar niets en meer niets tot het grote niets erop volgt.” de vulkoek (lees hieronder) blijkt dus toch lulkoek te zijn. in die zin dat onze jacob echt niet alles kan verdragen zoals in het gedicht is beschreven. jacob de bruin een echte dichter die alles aan elkaar liegt als het hem uitkomt. het gedicht VERSE VULKOEK is eindelijk – eindelijk – een echt gedicht geworden. geen autobiografisch schetsje naar kopland. leve de vulkoek van jacob de bruin en lang leve de lulkoek.
Verse vulkoek
Alles kan ik verdragen: het verkruimelen van spritsen, gebroken bokkepoten, het kaakje bij de thee daar kan ik met droge ogen mijn tanden in zetten, daar ben ik werkelijk hard in.
Maar vulkoek met het nootje uit het midden, vers nog uit het pak net, nee.
Stiekem ben ik best benieuwd hoe seks is met een écht succesvolle vrouw. En dan bedoel ik niet enkel een heel mooie vrouw, die blank is en aan yoga doet, maar echt het hele totaalpakket. Niet een vrouw die denkt of pretendeert dat ze eigen baas is of succesvol, maar één die het echt ís. Zo één die gehaat wordt door andere vrouwen. En toch tegelijkertijd meer vriendinnen heeft dan alle andere vrouwen bij elkaar. Die gelukkig getrouwd is met de perfecte man. Daar genetisch de beste, knapste kinderen mee heeft gemaakt in het universum en het ook nog voor elkaar gekregen heeft binnen drie dagen na elk van de vier bevallingen, weer het lichaam van Doutzen Kroes in haar hoogtijdagen te bekomen. Die daarnaast minimaal vier commissariaten bekleedt, CEO is van een multinational en kunst maakt die beter verkoopt dan die van Damien Hirst. Erger nog, zij heeft het grootste deel van zijn collectie in huis. Zo’n succesvolle vrouw. Hoe het zou zijn om daar seks mee te hebben.
Ze zou niet twijfelen. Want dat doet een succesvolle vrouw niet. Ze zou zich ook niet schamen. Waarvoor zou ze ook? Ze is tenminste écht succesvol. En echt succesvol zijn, is een klasse apart. Dat is niet enkel op sociale media de meeste likes krijgen, maar ze ook nog eens niet nodig hebben. Haar boek over hoe succesvol te zijn, verkoopt beter dan alle boeken van Sylvia Noort bij elkaar, alleen de andere vrouwen zijn niet in staat de toch zo helder beschreven essentie te willen begrijpen, maar durven ook weer niet toe te geven dat ze het onzin vinden, omdat ze er onbewust wel in geloven. Het geloof in succes is sterk. Succes erotiseert. Een knappe, blanke vrouw in een grote SUV heeft op zich al meteen iets geils. Zij is degene die achter het stuur zit. Zij bepaalt de koers. Je zou natuurlijk kunnen vragen waarom die echt succesvolle vrouw blank is. Het zou te ver voeren dat uit te leggen. Daarvoor moet je in Thierry Baudet geloven of het Beyoncé maar eens vragen.
Maar wat zou zoal anders zijn. Ten eerste, alles zou echt zijn. En zonder enige twijfel en terughoudendheid. Alles zou ook kloppen. En in mijn fantasie zou het ook niet ophouden. Niet tot zij het perfecte moment bepaalt op basis van ongekende kennis en wijsheid gecombineerd met perfect uitgebalanceerd gevoel. Ze zou na de seks ook geen rare gevoelens hebben, zoals spijt, manie, verliefdheid of zelfmedelijden. Het enige dat aan haar gezicht af te lezen zou zijn, zou een succesvolle glimlach zijn. Dat ook jij weet dat het goed is geweest. Nee, niet goed, het beste. Enkel het beste. En dat is voor de simpele mensen onvoorstelbaar. Voor mij is het ook onvoorstelbaar, vandaar dat ik er ongelofelijk nieuwsgierig naar ben.
Uit ellende zou ik kunnen denken dat seks met een echt succesvolle vrouw vreselijk tegen zou vallen. Die borsten van haar niet echt zouden zijn en zouden hangen. Dat ze sacherijnig is, ongesteld en hoofdpijn heeft. Dat ze issues heeft uit het verleden. Dat alles schone schijn is en dat al dat succes slechts een façade is. Maar daarvan weet ik dat het allemaal niet zo zal zijn. Want anders zou zij niet zijn wie ze is. Anders zou ze niet veel meer zijn dan een knappe blanke, maar helaas ook maar, vrouw met een universiteitsdiploma, een succesvolle man. Zo één die zich in het weekend vermomd als Susanbijltastrut met yoga mat. Nee, het enige dat een echt succesvolle vrouw belet seks met mij te hebben, ben ik zelf. Voor haar ben ik geen match. Voor haar ben ik een onmogelijkheid. Geen kans van slagen.
Stel je voor dat ik zelf echt succesvol zou zijn? Zou ik dan verlangen naar een vrouw die niet zo succesvol is als ik?
Nee, als succes niet mogelijk is, is ook geen realiteit mogelijk.
VON SOLO DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
Hoi Pom, een herinnering aan mijn oude buurman in de Govert Flinckstraat bracht me het tekstje in de bijlage, groet, Merik
Jan
Soms denk ik aan mijn oude buurman. Eén van zijn beste: loop ik in die aubergine gevoerde jas, zegt ie: mooie jas, en ik: ik heb hem geërfd van mijn vader, en ie: maakt niet uit; het is een prachtige jas !
Iedere dag droeg ik die aubergine jas.
Merik van der Torren
“Daar heb ik ook vier jaar prettig gewoond. Boeiende straat. Wel een grote schok toen ‘oma Tony’ enkel jaren geleden werd neergestoken en wat later overleed. Zij was onze bovenbuurvrouw. Ik had haar twee weken ervoor nog aan de telefoon, waren na mijn verhuizing bevriend gebleven. “
