morgen zal merik van der torren berichten over het ongevraagde maandelijkse geloei dat ons burgers wordt geserveerd door de lokale overheden waar we ons ook bevinden. Betty nauwelijks bekomen van het snoeitrauma vorige week vreest met grote vrezen aan de vooravond te zitten van een loeidrama. ze is het zat – de mensen om haar heen loeien en snoeien links en rechts en van alles en nog wat aan elkaar en uit elkaar – de kwaliteit van leven, van het huidige hondenleven is ver onder de normale acceptatiegraad gedaald.
ook de veel te lage dekkingsgraad bevalt Betty van geen kant – van de voorkant niet en zeker ook van de achterkant niet. zo informeert zij de redactie van pomgedichten. wij van de site roepen dan ook merik van der torren op om het morgen woensdag niet te bont te maken om 1200 uur. en mocht het loeien niet voorkomen kunnen worden – gun Betty in ieder geval een fijne dekkingsgraad. zodat haar staartje niet gekort hoeft te worden.
Het tuinhuis was klaargemaakt voor de winter, het tuingerei in de schuur opgeruimd, de kastanje schudde de laatste bladeren uit z’n kruin en de rozen hadden zich in de knoppen teruggetrokken. Warm lonkte het haardvuur achter de ramen. De natuurgenezer trok genoeglijk aan de pijp die was gestopt met fluitekruid, maar toen hij columniste in de deuropening ontwaarde trok er een schaduw over zijn fris geschoren gelaat. Wat lees ik nu weer op de Pom? bulderde hij. Was jij aan de rol met die Postgumus? Er was helemaal geen rol, zei ik kalm, ik heb hem een gespreid bed aangeboden. Je kunt een vriend uit het hoge noorden toch niet met dit weer z’n tentje in Zeeburg laten opzetten.
En dat bed is zeker warm en rond en gevuld met jouw borsten en billen? tierde hij. En gij mocht zeker in jouw gleufje uitguilen? Helemaal niet, gaf ik verontwaardigd, we hebben juist erg veel lol. Onze relatie is zuiver poëtisch. Hij is mijn chaperonne bij optredens, iets wat jij sinds jaar en dag weigert. En hij geeft me tenminste cadeau’s voor mijn verjaardag, hij heeft me de verzamelde Wigman geschonken. En vanwaar die jaloezie? Als je van me houdt als mens, moet je me ook m’n dichterlijke pleziertjes gunnen. Ik wil gewoon niet dat jij vreemde mannen pijpt, mokte hij, als je mij ook niet pijpt. Ten eerste is Peter geen vreemde, ten tweede laat jij je niet pijpen en wilt mij niet eens een handkus geven en ten derde heb je op mijn verjaardag verstek laten gaan.
Wat geeft dat ermee te maken? riep hij woest. Je weet toch dat ik sinds mijn levenslange veroordeling aan get tuinguis geketend ben. Hoezo? Ik zie geen handhaving, noch bewakers met rinkelende sleutelbossen, of zijn ze soms even hun behoefte in het duinpan gaan doen en hebben zich aan een konijn vergrepen? Bovendien is dat in dit digitale tijdperk geen uitvlucht meer. Ik geb wel degelijk aan jou gedacht, zei hij, kwam uit de fauteuil en verdween naar de keuken om met een fles kruskovac terug te keren. Asjeblief, een perenrakija, da’s goed voor jouw libido. Drink gem maar samen met Postgumus, dan stijgt jullie poëzie vast naar ongekende googte. Niks ervan, gaf ik. Maak maar open, ik drink ‘m alleen met jou. Ach, m’n libido is toch al naar de filistijnen, verzuchtte hij. Dat libido kan me niks schelen, gaf ik, je weet toch dat ik van je hou zoals je bent. Bovendien heb ik veel te vertellen, dus kom op met dat spraakwater.
Ons podium AmersWoord heeft de vuurdoop doorstaan en het was een klaterend succes. Alleen zijn we vooralsnog weer dakloos. Dan bied ik get tuinguis aan, sprak de natuurgenezer minzaam, ik wil best al die gitsige dichteressen ontvangen. Niks ervan, ze zouden maar verstrikt raken in het helmgras, bovendien heten we AmersWoord en niet Duinoord.
Ik heb ook nog furore gevierd in Ommen in het verre Salland. Waar ligt dat nou weer? vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Diep in het overijsselse land, antwoordde ik. Het is er bepaald schilderachtig. Het is een voormalige Hanzestad, de grootste gemeente van NL en de mensen zijn er gesteld op poëzie. Hoewel er in de Herberg meer tekenaars dan poëten present waren. Ik heb nageborreld met de moeder van juf Ank. De andere wenkbrauw schoot de hoogte in. Juf Ank? Is dat soms get alter ego van get servokroatische leraresje? Welnee, dat is de juf uit de Luizenmoeder, van de TV, weetjewel. Toch denk ik dat get servokroatische leraresje zich gewoon vermomd geeft, hield hij vol. Ik geb gaar al tijden niet meer gezien. In feite ben ik blij dat jij er bent, want ik zit gier maar alleen met mijn bulldog en alle bezoekers worden tot op get bot onderzocht door de bewakers, zelfs in gaar aarsje gebben ze gekeken.
In ieder geval, zei ik, gaf de moeder van juf Ank me een compliment, ze zei dat ik de dingen bij de naam noem en vond het bewonderenswaardig dat ik het over masturbatie durfde te hebben. Daar sta jij om bekend, glimlachte de natuurgenezer, jij maakt van get gart geen moordkuil. Jij zegt openlijk dat je van mij goudt terwijl ik maar een armzalige oorlogsmisdadiger en mislukte dichter ben. Waarom kom jij toch steeds terug? Ik keek eens diep in het glaasje. Liefde laat zich niet verklaren, verzuchtte ik. En toen we de fles geledigd hadden verzonken we in een vredige sluimer, de natuurgenezer in de fauteuil en columniste op de divan. uitgestelde thuiskomst
de bomen dragen bladgoud in dit tranende seizoen, geen plaats zo klein of je kunt verdwijnen tussen de straatstenen
waaruit het onkruid hoog opspruit en je per abuis in de drontermeertunnel geraakt, het applaus klatert nog na
maar je bestaat gewoon uit bloed en water, aangelengd met eigendunk, je wilt dolgraag droog aankomen
de liefde van je leven in de armen sluiten, na alle onzwervingen is de coupé een genadeloze kamer
waar neon huid signeert en de dictatuur van de stilte heerst, zo denderend na het woord dat je hoopt op
een verstorend belsignaal, je bent op de terugweg vanuit het salland, op handen gedragen door luizenmoeders en juffen
niemandsverdriet, maar de weg is gebeiteld in omleidingen het lege hart de kelk waaruit je al te gretig roem dronk
al was het in gezelschap van buitenlui, dichters voor de nacht je moet altijd terug, het is jouw gezicht dat ik me
herinner, jouw geur die me opdrijft en hoe ver ik ook omreis, in jouw land kom ik altijd wel ergens uit
Maar voor God maakt het niet uit of je op halve of op hele noten zingt als het maar met je hart gebeurt” (Bron: www.refoweb.nl)
De Eerste Les
De zegen van de contra-reformatie was niet ontvangen door mijn basisschool waar kinders -Godzijdank- al wel frivool óók halve noten zongen; een gradatie
geringer sola fide-apekool. Wel lag almaar Gods
hand in Zijn creatie wat, van mijn kant, soms leidde tot frustratie, want
‘k voelde me -pardon- net een mongool.
Het eerste uur werd voor de groep
verknald door inquisitie mijnerhands van God: één HEEREN-hand die álles
samenbalt? En—wat is ongelovigen hun lot? Nou, dat was simpeler. Quod juf:
“je valt in slaap, verwelkt, en sterft, bederft, en rot.”
Hier zit je met je dove hoofd de stilte in te grijnzen, je kocht een keer een blonde gekke pop die ik kon laten plassen in een luier en die ging huilen met mijn teddybeer.
Ik heb van alles geprobeerd om zacht en kalm tegen je te worden maar soms doen rozen zoveel pijn hun geur vervliegt armoedig in een beker waarin fruitvliegjes verdwalen in het dode sop.
Maar jij bent een verwende plant die niets begrijpt van teder ademhalen de eksters balen van je verkregen zilver en je opgespaarde krop.
Ik haat je omdat je zo ellendig leeft; tegen zoveel drakenzuur kan ik niet op.
de dames petra maria, jolies en anke beschrijven het grote ‘weerom’
zonder maneschijn en rozengeur. de mannen milder. ik kies voor de mannen deze
week. met veel plezier de werken van frans terken en jako fennek gelezen. zij
rapporteren over het leven in poëzie. en elke dag is er wel iets van poëzie te
melden. dichters doen nu eenmaal niet anders. dichters willen ook wel eens op
gewoon maar dat lukt de gewone dichter niet. vrouwen verdwalen – amanda strydom zong er al over
– de mannen gaan – zoeken – en vinden.
ik doe goud en zilver – dank aan rik van boeckel voor de themabijdrage – dank
aan de vrouwen voor de zo diep doorleefde beschreven en doorgegeven ellende, angstdromen en ander onheil in poëzie
gespeld. goud voor jako en zilver voor frans – van harte!
Hoi Pom, even vlug, moet al weg zijn. Fijne dag en groet, Jako
terug
tegen bermtourisme, overvolle stranden en dreigende verstikking word je migrant ruilt polders tegen alpen
op een dag wil je naar huis, genoeg van de bergen niets houdt je tegen – twaalf uur later drink je koffie op het spui
je gaat nog even bij athenaeum kijken met gedichten van wigman onder je arm loop je hoppe binnen waar je twee dames het leven uitlegt
tegen de avond duwt een barklant je de tram in – op een tafeltje bij hoppe blijft menno wigman achter
jako fennek
–> jako legt twee dames bij hoppe het leven uit. hahaha. ja hier hebben we een echte jako fennek bijdehand. de tijd verstrijkt, de glazen gevuld en uiteindelijk wordt menno wigman vergeten. uit zwitserland komen, richting spui richting hoppe, verzameld werk van wigman kopen en dan de tram in zonder wigman richting alpen. heerlijk. twee dames het leven uitgelegd en passant. ach laten we menno citeren uit zijn gedicht “Tot de Sirenen”, de laatste drie regels van de eerste strofe: Er was – niks was – er was een bar, daar dronk je uit een jukebox van zes meisjesogen liedjes van niks, dat liefde straalt – en stinkt.
Rik van Boeckel – wordt comfort weer de troon (buiten medediging)
Petra Maria – daar tellen zandkorrels
Frans Terken – dronken van vroeger
Jolies Heij – vlieg over de aarde tot die rond is
Jako Fennek – op een tafeltje bij hoppe blijft menno wigman achter
Anke Labrie – in de oude kinderkamer
wedstrijd gesloten
thuiskomen
hoe ver we ook waren we komen weer terug op onze schreden
soms noemen ze het herinnering soms een verlangen naar vervlogen dagen
soms is het gewoon thuiskomen erwtensoep, witte lof en antraciet (of eierkolen)
vader, moeder, een zoon met een brandweerauto voor de brandhaard
pw
wie wint de enige echte virtuele – hoe ver we ook waren we komen weer terug (in het bed zoals het was) trofee op pomgedichten? het gevoel van thuiskomen vrij naar rik van boeckel.
Rik schreef van de week – ‘Ik ben weer terug uit het noorden. Groeten, Rik’ – een mooi thema voor de zondag rik schreef ik terug. thuiskomen is voor iedereen een belangrijk thema. terug in de comfortzone hoe mooi de verre vreemde kamers ook waren. van de dichters lezen we graag over het gevoel van thuiskomen. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
De dagen na de reis
Er zijn van die dagen dat het leven een andere aanvang kent waaraan je van nature bent gewend
reizen is de zone verlaten maar comfort houdt je in de gaten jezelf neem je telkens mee
je zeult met de zware koffer naar vliegtuig trein en boot indrukken bepalen het gegeven
opstaan in vreemde kamers met dromende bedden op schone soepele kussens
nu komen de uren de zone binnen wordt comfort weer de troon het bed zoals het was en is gewoon.
Rik van Boeckel Na St.Petersburg Helsinki en Tampere 30 oktober 2019
–> tot de meest reislustige dichter van het noordelijk halfrond mag rik van boeckel zeker gerekend. hij lijkt overal zijn thuis te vinden in de percussie van de muziek – het ritme vertegenwoordigt een internationale taal van de liefde waarin mensen zich verstaan. lijkt de dichter in hem uit te dragen. opmerkelijk riks gedicht over thuiskomen, terug in de comfortzone van welke ik dacht dat hij die overal ter wereld kende. rik blijkt soms toch een gewoon mens. oost west thuis best.
thuis
er was geen thuis er is geen thuis nooit zal het dat zijn want daar tellen zandkorrels de schoonheid korrel voor korrel tot modder waar jouw laarzen drogen alsof het nooit anders is geweest en niet genoeg want stilstand is leegstand en wat over is thuis hier bij mij
en mijn thuis is stuk
petra maria
–> zelden las ik meer duidelijkheid. thuis wat thuis? er is geen thuis voor mij – schrijft petra maria. duidelijker kan niet. vervolgens treedt de onduidelijkheid de kamer binnen van de lezer. nog iets met zand en zandkorrels – iets met kindjes – we vermoeden erge onuitgesproken en nog te verwerken particuliere dingen. totdat de duidelijkheid weer haar hoofd om de hoek laat zien in de laatste strofe: mijn thuis is stuk – ik vermoed is stuk gemaakt. nee – particuliere gedichten zijn er niet voor de lezer – hoewel vandaag het thema uitnodigt tot particuliere notities waarin het verleden verwerkt. zo werpt uw webmaster antraciet en eierkolen in de open haard – en corrigeert dichter brandhoff hem – kolen svp de kolenkachel in! – de werkelijkheid van dichter wolff is hem net te rekkelijk.
Goedemorgen Pom, vanuit de trein naar het zuiden de bijdrage, een impressie van dit weekend, groet en fijn weekend ook! Frans
Van donker naar licht
In het donker de reis begonnen een trein haalt me koud binnen er wacht een warm weerzien met oude klasgenoten
samen het maankwartier beklimmen nieuwbouw als torenhoge schuld aan de stad van eerste voetstappen waar het stof zwarte sporen droeg
naar een avond van verbroedering aan tafel met zus neef en nicht de glazen vol van verhalen wij dronken van vroeger
nuchtere ochtend voor terugtocht met zondagzon boven de Gouden Bal om er tafels en stoelen met mijn woorden te verzengen
en door naar huis waar mijn lief en ik de stomende hitte delen
FT 02.11.2019
–> frans beschrijft het weekend dat hij poëtisch beleeft – leven geeft aan limburg – het land ook van mijn oma – heerlen, schaesberg, nieuwenhagen (heide) onderaan in de voert waar nu kapitale villa’s prijken. het limburg van de mijnen – de zwarte stoflongen, frans ontmoet familie en vrienden in de nieuwe tijd – zo zijn ‘wij dronken van vroeger’. mooi! door naar eindhoven vandaag begrijp ik poëzie in de gouden bal en dan weer door naar huis. poëzie is mooi maar comfort en ware liefde het mooist. zo lees ik dit gedicht.
de kunst van het thuiskomen
drijf de vlinders naar de buik kijk hoe ze hulpeloos fladderen voed je met de honing van het land
kijk zuurstokroze, aai hoefijzers sterf aan ongekende verten streel hooguit met de vingertoppen
laat je tranen oogstrelend zijn je woorden zinneprikkelend je gedachten wervelend
vlieg over de aarde tot die rond is tot je begint te geloven dat de zwaartekracht is opgeheven
geen wereld zo weids of je komt elkaar tegen in de spiegeling van een ruit in een scherf in de regen
weet dan, hoe koud en onbemand het huis maar in de nissen valt te leven het voelt als onthand maar toch thuis
Jolies Heij
–> een hele trip met die heij. waar vliegt ze ook elke week weer heen. om je ergens thuis te kunnen voelen. in de poëzie. kind neem je rust, laat je niet opjagen door de poëzie voor het leven, de poëzie is geen maatje –
ik wel.
kom bij mij. kom rustig liggen op mijn sofa. laat ik je vertroetelen. ik zal koffie voor je zetten met een speculaasje. ik zal eten voor je maken – ijs met sahne jou serveren. ik zal zeeuws leren, duits, servisch kroatisch balkans weet ik veel – ik zal alles voor je doen, in alle talen jou de liefde verklaren – jij die week in week uit in al je omzwervingen ook de pom nog elke week wist aan te doen. kind kind kind kom toch tot rust. en kijk nou weer wat je allemaal geschreven hebt, waarheen één gedicht jou al weet te brengen – je vliegt de aarde rond, je heft de zwaartekracht op om mij tegen te komen in de regen. onthand ontheemd ja veilig is de poëzie echt niet – jouw thuis.
leeghalen ouderlijk huis
de wenteltrap naar het verleden daalt hij voorzichtig af de treden uitgesleten door de jaren kraken angstaanjagend
in kasten in de oude kinderkamer liggen de leugens opgetast verpakt in zoete kleuren
het kleine ledikant staat er nog steeds doorgebogen onder de geheimen
hij kent nog steeds de weg niet in dit huis
anke labrie
–> geen pretje lezen we – de gang in het oude huis, de anstaanjagende geluiden, leugens en ander onheilspellends. zo kom je tegen wat al afgelegd, verworpen en vergeten was. een aparte inkleuring van het thema. thuiskomen is voor de een de kolenkachel voor de ander de brandhaard die maar niet wil uitdoven. de dames petra maria, jolies en anke beschrijven het weerom zonder maneschijn en rozengeur. de mannen milder.
Een trage dikzak midden op de stoep. Een leeg pak melk terug gekoeld gezet. Een handvol zout geworpen in je soep. Een kier al kruiend in het sleets parket.
Een dichtgegroeide kleutermond vol snoep. Een blaar door happen naar een kaaskroket. Een kind, blij mieren schroeiend met een loep. Een zengen van de olie, opgespet.
Een valse alt in het Bloemenduet. Een éénling detonerend in de groep.
Een lelijk eendje in een dansballet. Een hol dat heus gespoeld was vol met poep.
Een blindelings met haat gevuld sonnet. Een dichter willen zijn voor je beroep.
op de foto zien we de amsterdamse dichter Merik van der Torren. met een snoeischaar in beide handen. voor het hondje van de dichter resteert een wijsvinger van de linkerhand. 9 vingers snoeischaar, 1 vinger hondje. ik heb te doen met het hondje. hondje wil aandacht maar krijgt geen aandacht – nauwkeuriger gezegd – de struik en de snaar nemen samen 9 delen aandacht van de tien, hondje slechts 1 deel aandacht. maar 1 deel aandacht is geen aandacht zien we hondje denken op de foto. hondje wil niets maar dan ook niets te maken hebben met de sloopwerkzaamheden van merik. en merik? merik lijkt in toenemende mate vrolijkheid uit te stralen. weer een tak en weer een bes. de zilveren trap richting 1 hoog belooft een enorme snoeipartij te gaan worden met als beloning naar wij hier vermoeden een kopje koffie met een glas grandmarnier aangereikt door de buurvrouw van merik door het open raam wanneer het kozijn is bevrijd van al die wrede en opdringerige takken, bossen, bessen en ander groen goed, die buurvrouw het zicht op de werkelijkheid ontnamen. en het hondje? het hondje kan geen trappen lopen. zal steeds maar weer nieuwe bessen, bladeren, takken en ander snoeigoed als neerslag moeten ontwijken onderaan de trap als de dichter in de weer is richting buurvrouw, koffie en grandmarnier. conclusie moet haast wel luiden – dichters hebben het goed, hondjes minder.
Opmerkingen
Casper: Technisch gezien staat hij ook aan de verkeerde kant van de trap.
pom: maar zo een struik snoei je toch niet – die prachtige rode besjes doen het in de herfst en de winter prachtig. dat is nog eens wat anders dan kaal. je ziet echt dat hondje het helemaal niet eens is met al dat gesnoei. de liters grandmarnier en dichters die aan de verkeerde kant van de trap staan. die intens droeve blik in hondjes ogen spreken boekdelen vol gedichten.
pom: ik kan me zo kwaad maken op mensen die de wensen van hondjes achteloos negeren en zich storten op eigen bezigheden. daar heb je de snoeischaar en hondje is helemaal vergeten. hondje bestaat gewoon niet meer. hondje houd je staartje naar beneden! want voor je het weet is je staart gesnoeid en weg. heb je dat ook nog voor je goede gedrag. die dingen beginnen altijd met een takje, met een besje maar eindigen veelal in een bloedbad.
pom: het werk schiet niet erg op dat mag ook nog worden opgemerkt. ik plaatste de foto tien uur geleden. en nog steeds staat de dichter merik van der torren triomfantelijk met de snoeischaar omhoog. er zit weinig schot in de snoeiwerkzaamheden. vannacht zal het te koud zijn om te snoeien. en hondje maar wachten. lief hondje!
Het is de eerste koude dag van het jaar. Handschoentjes aan op de fiets, extra boterhammetje mee. Aangekomen op kantoor is het gelukkig behaaglijk warm. We hebben het niet slecht.
Als je lichaamstemperatuur onder de drieëndertig graden komt, begin je te rillen. Dat doet het lichaam om via spierbewegingen warmte te genereren. De energie die dit kost, put je al gauw uit. De volgende stap is dat de bloedvaten aan de oppervlakte door de vermoeidheid van het lichaam vernauwen, waardoor de warmte in de kern van het lichaam behouden blijft, opdat de vitale organen hun werk kunnen blijven doen. Zonder een arm of een been red je het nog wel. Zonder een hart of lever niet. Je hebt het gevoel weer warm te worden vanbinnen. Als echter de kou verder doordringt, word je bevangen door een gevoel van onverschilligheid, grenzend aan slaperige dronkenschap. Je verliest het bewustzijn en één voor één vallen je organen uit tot ook het hart en de ademhaling stopt. Je sterft een zachte dood.
Op zich klinkt dit allemaal redelijk idyllisch. Doodvriezen hoeft dus niet per sé heel erg te zijn. Eerder aangenaam. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat we een kreeft liever in het vriesvak ‘euthanaseren’, dan in alle wreedheid direct toe te vertrouwen aan het kokende water. Ze schijnen het in sommige landen met honden en katten uit het asiel ook zo aan te pakken. Een humane manier om ervan af te komen. En om de zoveel tijd vindt men op een verlaten parkeerplaats, of in een uithoek van een containerterminal ook weer een veertigtal mensen die zo een zachte dood gestorven zijn.
Je moet je voorstellen ergens weg te willen, waar je medemens je het leven onmogelijk maakt. Of je bent gewoon op zoek naar een leven dat meer perspectief biedt dan geen. En je betaalt daar al je gespaarde geld voor aan iemand, waarvan je denkt dat die de uitkomst kan bieden. De laatste etappe van je reis word je gedwongen in te stappen in een donkere trailer. Op dat moment, dat de grendel op de deur gaat weet je eigenlijk al dat het voorbij is. Als de onverschilligheid door de onderkoeling intreedt, denk je daar nog heel even een moment aan terug. Maar onverschillige mensen vragen zich verder niets meer af.
Het is fascinerend hoe het idee kan ontstaan te ontsnappen aan door mensen veroorzaakte ellende, door daar mensen voor te betalen, die gedijen op ellende. Het is onvoorstelbaar te denken dat in het beloofde land, het volk altruïstisch zal zijn, terwijl de verpleegkundigen, boeren, bouwvakkers en onderwijzend personeel ten protest trekt, omdat ze financieel geknepen worden, omdat ze eigenlijk te duur zijn, voor het geldende verdienmodel.
Onder de streep geldt, dat alle mensen die niet gratis zijn, te duur zijn. En soms blijft er dan geen betere ‘business case’ meer over dan je er op een humane manier vanaf te maken. Hier is dat een uitkering, misschien binnenkort een basisinkomen. Voorlopig nog wel. Zolang de kachel brandt, zitten we er warm bij, doet de televisie het nog en schakelen we over of swipen weg. Het is een illusie te geloven dat het soort mensen, die medemensen als een productiemiddel beschouwt om geldelijke winst mee te maken, het goed met je voor heeft. Deze mensen zijn in de kern ijskoud.
In de avond kom ik thuis van kantoor, plof op de bank en sluit aan bij de kinderen die voor de honderdste keer ‘Frozen’ zitten te kijken. Er trekt een rilling over mijn rug. Mijn kinderen nestelen zich warm tegen me aan. Medemenselijkheid is niet in geld uit te drukken. Het is ook niet te koop.
op de
foto zien we de amsterdamse dichter merik van der torren. met een snoeischaar
in beide handen. voor het hondje van de dichter resteert een wijsvinger van de
linkerhand. 9 vingers snoeischaar, 1 vinger hondje. ik heb te doen met het
hondje. hondje wil aandacht maar krijgt geen aandacht – nauwkeuriger gezegd –
de struik en de snaar nemen samen 9 delen aandacht van de tien, hondje slechts 1
deel aandacht. maar 1 deel aandacht is geen aandacht zien we hondje denken op
de foto. hondje wil niets maar dan ook niets te maken hebben met de
sloopwerkzaamheden van merik.
en
merik? merik lijkt in toenemende mate vrolijkheid uit te stralen. weer een tak
en weer een bes. de zilveren trap richting 1 hoog belooft een enorme
snoeipartij te gaan worden met als
beloning naar wij hier vermoeden een kopje koffie met een glas grandmarnier
aangereikt door de buurvrouw van merik door het open raam wanneer het kozijn is
bevrijd van al die wrede en opdringerige takken, bossen, bessen en ander groen
goed, die buurvrouw het zicht op de werkelijkheid ontnamen.
en
het hondje? het hondje kan geen trappen lopen. zal steeds maar weer nieuwe
bessen, bladeren, takken en ander snoeigoed als neerslag moeten ontwijken
onderaan de trap als de dichter in de weer is richting buurvrouw, koffie en
grandmarnier. conclusie moet haast wel luiden – dichters hebben het goed,
hondjes minder.
Hoi Pom,
Mijn duindoorn voor mijn raam en dat van de bovenbuurvrouw moest gesnoeid. Eigenlijk deed Donna het werk van “Groen-Zuid” of zo, groet, Merik
Hoi Pom,
Mijn huishoudelijke hulp Nesrin die al meer dan twintig jaar voor me werkt, inspireerde me tot dit tekstje, voor pomgedichten, groet, Merik
Voor Nesrin
Uit mediterraan gebied gevlogen, uit witte huizen en blauwe zee, waar vijgen in de zomerzon rijpen en jij de tango danste op voeten van vele ritmen,
naai jij het knoopje op mijn vest zuigt het stof uit de naden van het oude huis
ik moet je helaas de column voor deze week schuldig blijven. Jan Bulsink en ik hadden vanavond een zeer geslaagde eerste editie van ons podium Amerswoord en daarna ben ik met Peter Posthumus aan de rol gegaan. Het verslag van onze perikelen tref je aan in het volgende gedicht.
manieren van afscheid, middelen van vertrek
we liepen in de groeven van de stad, ramen van lucht sloegen ons gade, de pont lag vast aan de overkant
en onze voeten waren niet van water, we hunkerden naar vaste grond, je zei, het wordt al later
nog even en wij zijn vergeten in het schuim, de vaart der dingen, maar ik was altijd gesteld op het duister
van november, de rivier met dakpanzilver geplaveid we bestelden liefde maar kregen geen gehoor
de pont kwam alsnog om de knarsende stilte te verbreken doorkliefde je spiegeling in het water, de herinnering
werd ondergedompeld in stationsgeluiden, hier staat het afscheid recht overeind en vertrek is in
de treurnis van neonbuizen, altijd moet er iets in beweging worden gezet, want stilstand is brak water
en gaan een rivier, je duwde je fiets voort, het stuur stak in mijn rug en ik vreesde je nooit terug te zien
maar jij komt met het seizoen, als de regen het geweten sust het hart doet smelten en ik tegen je praat
als een oude bekende, als de boom die uit zijn wortels groeide maar toen ik wegkeek was je fiets verdwenen
 trofee op pomgedichten – Frans Terken zilver voor het gevoel van thuiskomen vrij naar rik van boeckel.){kind=link}
