ik had een heel verhaal willen schrijven – van dankjewel tot wat jammer nou – en wat was het een eer – de site op maandag met de columns van peter berger. peter heeft aangegeven in het nieuwe jaar weer andere uitdagingen aan te gaan. overal en ergens. misschien is het leuk om te memoreren hoe het begon. ik las een paar prozastukken bij toeval van peter – ik schreef hem – als je ze ook op de pomsite wil plaatsen – van harte welkom. en dat deed hij op de maandagen – heel veel maandagen – het ene na het andere prachtstuk. van de zomer dacht ik ik moet die man toch eens de hand schudden. elke maandag zoveel moois en ik ken hem helemaal niet. we hadden een mooie tuinmiddag en avond in de zomer. een volstrekt onafhankelijke man – een observator met een beminnelijke glimlach, een mooi mens. ik had een heel verhaal willen schrijven – ik schrijf voor peter een gedicht en dank je wel. zijn laatste column voor de pomsite op de laatste maandag van 2024 – en dan keert ie zo af en toe nog wel eens terug op de site – hoe en wat denkt ie over na.
om ons
hij is een man uit een verlaten land die ik niet hoefde te begrijpen een man die meer nog van zichzelf is dan hij zelf vermoedt
we pelden af wie we waren verschilden maar deden het om ons
dank aan alle dichters die inzonden op het thema – en? wat is U ‘van al het doen het liefste? – we kregen dichterlijke inkijkjes – van liefdevol tot ongenadig – van teder tot en met uiteenspattende emotie – de dichter Max Lerou hield keurig evenwichtig het midden tussen alle beschreven emoties – met tuigleer haha – wie een gedicht zo weet op te tuigen verdient het oudejaarsgoud – mag ik alle dichters en lezers een fijn 2025 toe wensen met tuigleer en spekjes zou dominee gremdaat zeggen – zeg ik met alleen maar mooie dingen in 2025 en mooie mensen ook.
zwarte straler
vannacht wil ik je steken in tuigleer jouw benen bekleden met gitzwart gladde zijde balancerend op het scherp van de schede
dagen tover ik om tot bruidsweken het zinken van de zon een zinderende dans de nacht een jaargetijde
sluit ik dan eindelijk mijn uitgewoonde ogen glip dan onderlangs mijn wimpers denk nog even niet aan hem
ml
wat is U ‘van al het doen het liefste? nou een bijna LUK PAARD achtige uitspatting van gevoel – een haagse explosie mogen we genieten – maar dan in een dichterlijk gecultiveerde schwungsessie haha – heerlijk – en de laatste regel zoals het leven is. soms is. niet anders kan zijn.
Max Lerou – dagen tover ik om tot bruidsweken
Frans Terken – woorden vinden voor zeggen wat je lief is
Rik van Boeckel- de liefde van het nieuwe jaar
Jorge Bolle – en maar zoeken naar woorden
Anke Labrie – het liefst samen met jou
Cartouche – niet het verdwijnen maar het blijven
Luk Paard – maak ’n zachtzijde kamerjas uit’n droom om je te klede
en? wat is U ‘van al het doen het liefste? gaan we het jaar uit met deze vraag – gesteld in een gedicht van mijn hand teruggevonden door MIEZAN – dank je wel miezan – we lezen het graag – wellicht lezen we hele spannende onverwachte dingen – wellicht het ultieme gewone – in al het doen ligt de wereld, de mens, het verlangen. het leven en de liefde – wellicht U! u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Niets doen
was nooit goed in niets doen altijd jagen en jachten korte dagen, lange nachten en maar malen en maar zoeken naar woorden wegen, paardenpad
maar nu word ik beter steeds beter in niets hoeven niets moeten
De tijd als vriend, niet als jager
Jorge Bolle
een lieve vriendin memoreerde vandaag woorden die ik ooit schreef – ‘dat antwoorden niet uit taal bestaan maar uit tijd – en waar je blijft’ – zo is het ook natuurlijk – de tijd mag dan wel je vriend zijn maar als ze tergend langzaam is dan is ze dat niet.
Goedemorgen Pom, Het jaar uit met dit thema, mooi om bij stil te staan, dat we dit nog vele jaren mogen doen! Prettige jaarwisseling, en al het goede voor het komende jaar! Hartelijke groet, Frans
‘Van al het doen het liefste’
Hoe het het om levensvragen draait als op het vroege uur je scherm beweegt en zo het eerste licht ontsteekt
als schijnt het om de weg te wijzen naar samenzijn met lief en kroost waar je dagen naar uitziet
het genoegen al bij binnenkomst omhelzingen gaan af en aan tot bij de kleinste kinderhand
en weer die verbaasde kreten horen het brabbelen van het jongste kleinkind dat bij het raam naar de bussen wijst
en zo ontdekt dat reizen begint in eerste stapjes aan papa’s of mama’s ook opa’s en oma’s vertrouwde hand
het is reizen dat om richting vraagt woorden vinden voor zeggen wat je lief is het liefste van al je doen
en dat jaar uit jaar in delen ook hier op de Pom –
met dank natuurlijk dat de site pomgedichten in de Nederlandsche poëzie is opgenomen – het vertederend aanwezig zijn van kinderen en kleinkinderen en dat het reizen begint – het reizen dat om richting vraagt – woorden vinden voor wat je lief is – het leven één reis. mooi.
Goedemorgen Pom Hier mijn bijdrage aan de enige virtuele ‘wat is u van al het doen het liefste.’ Ik wens jou een mooi poëtisch nieuwjaar. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
De waardevolle tijd van waarheid en geluk
Dichter bij de tijd van de grote oversteek ligt de liefde van het nieuwe jaar zingend over het universele verleden wachtend op de mooie fijnzinnige toekomst
de dagen zijn vervuld van uren ze zullen de tijd vooruit sturen vanaf de morgen zonder de zorgen van de nacht met lange droom kuren
zo gaat het schrijven verder langs de stille stromende dromen van het heden als de goede herder van vrijheid en vrede naar de waardevolle tijd van waarheid en geluk.
Rik van Boeckel 28 december 2024
ik licht twee prachtige regels uit dit gedicht – ach zij lichten uit zich zelve op – dat de toekomst fijnzinnig mag zijn én de dagen vervuld van uren. zo kunnen we 2025 in! dank je wel rik.
vluchtheuvel
het liefst laat ik mijn geest een beetje waaien in onvermoed gebied waar dromen nooit de werkelijkheid
maar wel een lied een schilderij een vluchtheuvel in de voorbije tijd
het liefst samen met jou nog steeds het liefst samen met jou
anke labrie 28-12-2024
hoe de eenvoud je gebiedt uit te komen – van al het doen – bij je liefste.
dat niets verloren gaat van alles wat we hadden gegraven in elkaar
zoveel woorden, lieve lijfelijkheid en krasjes tot ze stilletjes naar boven komen
waar gezicht tonen hoe ze licht geven aan de plooien in ons binnen
elkaar weten te raken in de tussenruimte van zwart op wit – ons gelijk zon maan en wolk doen samendrijven
naar – niet het verdwijnen maar het blijven in hart en ziel wat deugd doet dat is mij het liefst
28-12-2024 / Cartouche
het hele gedicht leidt maar tot een finale conclusie geldend voor deze dichter – het gaat hem om:
niet het verdwijnen maar het blijven in hart en ziel
en daarmee is het gedicht gezegd
(de rockdichter): zo op deze laatste momente…’n jaar voorbij ‘n nieuw na oud…en hoe zou ik of moet’k dan…
“ ‘et alles doen “
zoveel dat’k steeds aan al die wereld elke tijd weggeschreve
‘n woord tot daad maar hoe zwaar’et zegge asof’et niks is
noem’k dat dan “droom” wat and’re verzwijge om niet te hoeve
ik neem elke letter tot’n woord maak ’n zachtzijde kamerjas uit’n droom om je te klede dwalend in onze eige hoofde
ik neem elke letter tot’n woord maak ’n zachtzijde kamerjas uit’n droom om je te klede het zijn echte lukpaard regels – een uitspatting van gevoel en levenslust de woorden – geen kledingstuk is nog veilig als de dichter – hier in tederheid – zijn geliefde verwarmt.
De nachtelijke stilte is mij heilig want in zo’n stilte ben ik geboren
De nachtelijke stilte is mij heilig want in zo’n stilte ben ik geboren
dat was nog voor de industrie, voor de psycho farmaceutica lang voordat muziek zo oorverdovend werd toen op reis gaan nog een avontuur en familie iets feestelijks was
in stilte ben ik gekoesterd en opgegroeid met het zachte geluid van de regen op het water met wind die fluisterend aan kwam waaien
in die stilte ben ik geboren in die stilte wil ik sterven
Station Bijlmer Arena. Daar stond ´ie. Even geleden. Enigszins ontheemd, met Afrikaanse roots, staarde hij me aan met de typische blik van een bijbelverkoper. Nota bene nog voordat ik het poortje voorbij was. Starend met de dwingende blik die bijbelverkopers eigen is. Eenmaal het poortje door vroeg ‘ie of hij me iets vragen mocht. Of ik een zondaar ben? Uiteraard, wilde ik zeggen. Kip zonder kop? Zondaar! Iets van die strekking had ik willen zeggen. Maar ik antwoordde dat ik daar niet over ga. Dat dat oordeel niet aan mij is. Dat ik hoogstens mens ben, maar ook daarbij nog wel eens zo mijn twijfels heb. En bovendien geen tijd heb om de kwestie verder uit te diepen omdat ik onderweg ben naar een concert.
Maar hij drong aan en predikte hel en verdoemenis en claimde dat Jezus de enige weg is. Verlossing! ¨Je wil wel naar de hemel, toch?” Ik deed er het zwijgen toe. Te lang blijkbaar want nogal ongemakkelijk vervolgde hij: “Niet naar de hel, nee toch?” Na nogmaals een oorverdovende stilte vroeg ‘ie vertwijfeld of ik überhaupt in iets geloof. Of zou willen geloven. “Ik geloof in alles,” antwoordde ik. “Want ik weet niets van de wereld, laat staan van hemel en hel.” Toen viel ´ie stil.
Godsdienst? In mijn beleving heeft het weinig zin mijn kop erover te breken. Over het dienen van goden waarvan wij toch geen beeld kunnen vormen. Afgoden? Afbeeldingen? Daar schiet je weinig mee op toch? Want achter ieder godsbeeld houdt zich een ander masker schuil. En daarachter nog een. En nog een. Opnieuw en opnieuw. Het is niet te bevatten, en het is verbazingwekkend dat mensen bereid zijn elkaar naar de strot te vliegen in de overtuiging dat de ene god beter zou zijn dan de andere. Dat is de exponent van beeldvorming! Omhelzen zou toch beter zijn?
Na zich herpakt te hebben, bleef mijn redder aandringen. Eindeloos ratelend dat alleen Jezus mij redden kan. Dat het daarvoor niet te laat is. Desgevraagd zei ´ie zonet nog, “dat God weliswaar barmhartig is, maar Jezus heus de enige weg. Want anders!” Daar kan ik niet zo veel mee. Een tegenstrijdig dogma. “Als Jezus de enige weg zou zijn,” constateerde ik hardop, “moet de hel sinds mensenheugenis al compleet overbevolkt zijn.” En vraag hem daarna hoe het zit met al die pechvogels die voor Jezus’ geboorte de planeet hebben bewoond. “Zitten die allemaal in de hel dan?” Na een korte stilte droop ´ie uiteindelijk af. Geen woorden meer. Blijkbaar. Het werd hoog tijd ook, want de zaal gaat zometeen open. Ik heb er zin in.
PETER BERGER
OPMAAK DER WERELD
De aarde is een dier, groots; dees wereld, perfect verbeelding van God, prijst den Heere gelijk ons walgelijk wurmengeslacht in Zijn rijk inwandigheid, waar Hij wat leeft steeds bedekt,
wat niets van Zijn Liefde kent, Zijn intellect, als lintwormen die al verkennen in mij—’k word steeds weer gebeten: een pijnlijk praktijk; ga voort dus met eer, en het grootste respect.
Een dier ook gelijk staat de mensheid op aarde in ’t binnenst der Grootste—als luis in de pels van ’t lichaam onszelver; zulk pijnlijke haarden!
Kijk dus eens omhoog uit die wormenhotels, wat gaat er in om? En bemerk zo welk waarde je vat, wat aan jou is, en wat jou omhelst.
Beste Pom, Peter Verstegen, die vaak briljante en bij vlagen onaardige man, is eens niet lief voor mij geweest in een e-mail. Hij vertaalde één sonnet van Campanella. Net als E.B. de Bruyn en Frans van Dooren, overigens. Een trias van verscheidene brille. Mij lukte het eerst niet. Maar nu is mijn versie/gediggie lekker bter tralala! Had ‘ie maar lief moeten doen.
Dag Pom, in gedachten, D. ***
71 – SONETTO DEL CAUCASO Temo che per morir non si migliora lo stato uman; per questo io non m’uccido: ché tanto è ampio di miserie il nido, che, per lungo mutar, non si va fuora. I guai cangiando, spesso si peggiora, perch’ogni spiaggia è come il nostro lido; per tutto è senso, ed io il presente grido potrei obbliar, com’ho mill’altri ancora. Ma chi sa quel che di me fia, se tace Omnipotente? e s’io non so se guerra ebbi quand’era altro ente, ovvero pace? Filippo in peggior carcere mi serra or che l’altrieri; e senza Dio nol face. Stiamci come Dio vuol, poiché non erra. ***[T.C.]
SONNET UIT DE KAUKASUS De mensenstaat wordt, vrees ik, door de dood niet beter; daarom zal ik mij niet doden: zo groot is ’t nest der menselijke noden dat ook zo’n overgang geen uitweg bood. Het wee verandert, maar het wordt nooit beter, elk strand is onze kust gelijk en ‘k weet: waar alles voelt, laat zich mijn lijdenskreet van nu—één maar uit duizend—licht vergeten. Maar wie weet wat er van mij wordt wanneer God in zijn Almacht zwijgt? En of mij eer oorlog of vrede ’t ander wezen biedt? Nu Filips mij nog erger dan weleer kerkert—hij is slechts werktuig van de Heer. Gods wil geschiede, Hij vergist zich niet. ***[P.V.]
71 – BERICHT UIT DE DIEPTEN Geen sterven bestaat waar mijn Zijn door genas: daarom pleeg ik dus maar geen zelfmoord ter ende; elk nestje—een kóói, waar het broeit van ellende, geen mens komt eruit. Wordt het anders—ja, vast.
Aan anders komt doorgaans ook erger te pas, geen plekje is over, dat jij niet verkende, niets dat je niet voelde, waaraan je niet wende— het schreeuwen—die schreeuw, die je altijd verrast.
Wie weet wat zal zijn als de Gode almachtig blijft zwijgen? Of ‘k ooit een strijdlustige vrede als hier in dit leven, nadien nog bemachtig?
Mijn Kerkvorst—die kerkert…nog erger is ’t heden dan gister, maar God heeft het immers bekrachtigd, en Zijn wil is wet, zoals wijsheid zijn stede.
Ha die Pom – Lang geleden (of het al ooit gebeurd dit decennium?), maar ik zag je gisteren nog eens via FB langswandelen en dacht, waarom ook niet, het is er het sfeertje voor. Hierbij mijn inzending voor jou, met de allerbeste Kerstsaus overgoten die ik terug kon vinden in mijn nieuwe keukenkastjes, de rest moet nog uitgepakt
wensing
het is wat het is geweest en te komen wat staat te gebeuren daar wachten we niet op
we hebben vorig jaar een stek geplant weet je nog en beregend traan na traan weg ermee
nu bloeit er wat doet er niet toe het is onze kerstroos stronk geworden uiting van lef
weer op te staan iedere dag één voor één te nemen of te laten gelaten genomen
bloei me verder dat ik ook jou nog doe en plant me nog een rups
Nog een bijzonder fijne zondag aan allen met jou en jou in het bijzonder, Pom, en wie weet nog eens tot in een Vlaamsche draai 😉
het nieuwe jaar toch met iets van optimisme tegemoet treden is wat Frans de lezer meegeeft. toch maar weer opstaan, doorgaan, laat het bloeien en plant wat voor morgen en overmorgenen voor 2025. een eerlijk laissez faire gedicht en ach het is wat het is – wat het is geweest en het is wat het zal worden. zo is het altijd al geweest. Frans relativeert het leven, de wereld en de wereld van de poëzie. mooi. GOUD! goud ook voor het ongebreidelde optimisme van Rik van Boeckel. we moeten wel op die manier 2025 in – anders wordt het niks. Dank aan alle inzenders!
Goedemorgen Pom Ik wens je fijne kerstdagen en een mooi poëtisch 2025. En hier mijn bijdrage aan de enige virtuele. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Dagen zwanger van warmte
De magische roots van het morgenrood leiden naar dagen zwanger van warmte
het nieuwe jaar staat lange tijd klaar voor de waardevolle tijd van vrede
achter de gordijnen laat de mensheid zien wat zal groeien en wat zal bloeien
van jeugd naar de deugd van liefde van inzicht in de voorbijgaande tijd
en vooruitzicht op de komende realiteit aan de nimmer verdwalende horizon
zo zingen we een magisch halleluja tijdens de stille nacht van dit jaar.
Rik van Boeckel 21 december 2024
de immer optimistische klanken en ritmes van Rik doen goed in donkere en duistere dagen – een magisch halleluja – rik weet altijd in hallucinerende taal en in magische grootheden de mensheid te behoeden voor depressie en duisternis. dank je wel Rik.
Frans Vlinderman – het is wat het is – bloei me
Rob Mientjes wenst stabilisatie
Jorge Bolle – leef!
Rik van Boeckel – zo zingen we een magisch halleluja
Frans Terken – hoor hoe er naar liefde getaald –
Max Lerou -hij zegt vroeger gaf ze mij wat graag haar hoofd
Cartouche – laat haar, de stilte, zij het even voor zich spreken
Anke Labrie – en iedereen zingt mee
Vera van der Horst – Hoe vaak dacht ik aan vrede
wie wint de enige echte virtuele – zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan – trofee op pomgedichten? (inclusief uw kerstwensen)
reflectie, inzicht, contemplatie, verbinding zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan – allemaal mooie woorden mooie rijtjes – verlangen, liefde, over en uit en wat voorbij ging, kortom de teloorgang, van het leven en de dood – oorlog en vrede ook zoiets – en het is allemaal van toepassing op kerstmis 2024 – aan u is het deze week om uw ultieme kerstwens aan te bieden in het kader van de zondagochtend wedstrijd (die geen wedstrijd is). wij omarmen u en uw kerstwens – wensen u mooie dagen – maak het niet te lang.
je bereidt je voor op waar het donker zal zijn niet eens meer dat
waar niets meer wordt belicht waar niets meer wordt bedacht
je laatste kerst niemand die het zegt
pw
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dag Pom, Mijn hoofd werkt wat traag naar mijn handen, de laatste tijd. Niet vreemd en ook niet onrustbarend, maar daardoor mis je wel wedstrijden. Ha, ha. Ik wens jou en alle Pomlezers- en schrijvers het allerbeste voor het nieuwe jaar … net als vorig jaar … hoe stabiel!? Blijf stabiel in bewegen.
Stabilisatie (1) Top 2000
Ik begeef me halverwege een top 2000. De weg naar de top is nog hoog en lang. Een flinke berg om te nemen. Politiek gekleurd dat ook. Dat komt door het land waarin ik mij begeef. Hoeveel toppen ik al beklommen heb zijn niet op een hand te tellen. Hoeveel top 2000 bergen er überhaupt zijn, om wereldwijd te beklimmen, geen idee. De echte uitdaging blijft de top 8000. Vier keer top 2000, vijftien bergen, meer niet. Stabilisatie in getal. Hier de namen: Mount Everest, K2, Kangchenjunga, Lhotse, Makalu, Lhotse Shar, Cho Oyu, Dhaulagiri, Manaslu, Nanga Parbat, Annapurna I, Gasherbrum I, Broad Peak, Gasherbrum II, Shisha Pangma. Hier de landen: Nepal(9), Tibet(5), China(5), Pakistan(5), India(1). Hier de gebergtes: Himalaya(11), Karakoram(4).
Stabilisatie (4) Oorlog
Oorlog in het hoofd. Je kunt er pillen voor nemen. Die zorgen dan heel even voor vrede. Een soort wapenstilstand. Maar niet voor lang. Dan wordt de oorlog weer gevoerd met bommetjes en granaten. Overal liggen ze op de loer. Je kunt nog zoveel water en cash in huis halen. Niets helpt beter dan pilletjes.Ja, je kunt ook thuisblijven, niet meer meedoen en alles als een film aan je voorbij laten gaan. Op goede dagen in kleur, maar de meeste in zwart wit. Zelfbevrediging en wat blowen geeft dan verlichting. Op de socials volg je nieuwsgierig het echte leven. Je droomt jezelf een fatbike en een schoonmaakmeisje. Prima. Zolang je maar geen kerstboom hoeft op te zetten … met jezelf.
Rob Mientjes
wij van hier wensen Rob natuurlijk ook alle mogelijke stabilisatie toe in 2025 – dichters columnisten prozaïsten en prozacisten hebben dat soms wel nodig en in 2025 – zoals dat jaar opdoemt zeker ook. rob stuurde 4 stabilisaties in – ik koos er voor de wedstrijd 2 – met algemeen geldende waarden – van fatbike tot de kerstboom en van oorlog tot aan zelfbevrediging – neem een mientje voor uw STABILISATIE en u kikkert er zo van op hahaha. Stabilisatie nummer 1 brengt mij bij dat prachtlied van Bettina Wegner – als we het toch over bergen hebben – mooie dagen Rob!
Leef voor even adem in adem uit diep, alsof elk seizoen een leven is
Leef, alsof altijd maar even tijd niet bestaat alsof dood niet uitgesteld, maar ingesteld lang nog voordat het te lang duurt
en geduld slechts een woord op een zerk
Jorge Bolle
dank je wel Jorge – een pleidooi om het er nog maar even van te nemen. goede raad – we doen het. we leven – we leven nog zong ramses – en zo is het ook – hoe 2025 ook op ons afkomt – met simons woorden ademen we in en ademen we uit. elke dag is er een – is er een voor de liefde, voor genieten, voor onze en met onze lieven. zo is het en zal het zijn – het leven!
Goedemorgen Pom, De kerstgedachte, mogen het goede laatste dagen zijn deze maand, dit jaar, en wensen dat het nieuwe jaar een goed jaar, zelfs een beter jaar wordt. Op uw aller gezondheid! Groet, Frans
Van donker en licht
Buiten draait de wereld van leven en dood tot in getroffen gebieden nog op deze dagen die daglicht voor ons verscholen houden
maar dat is buiten hierbinnen klinkt de muziek kerstig met Bach uit de speakers de cantate ‘Sehet, welch eine Liebe …’
hoor hoe er naar liefde getaald ervan te zingen rond de boom breng het ons helder en klaar
dat wij er woorden voor vinden om het licht te laten schijnen het donker van dag en jaar te verdrijven
een lichtvoetig gedicht van Frans – wensen wij hem van hier ook heel veel licht en lichtvoetigs – en liefde van en met zijn lieven toe. liefde beschreven als bron van licht voor alles en iedereen in de donkere dagen en in een vaak schokkende buitenwereld.
en de tiet werd op de tafel gelegd
ze komen op visite en hij de glazen nog maar net geschonken hij zegt vroeger gaf ze mij wat graag haar hoofd op tafel of in de keuken bij het fornuis staand genieten zo noemde ze dat
zij fluistert lief hoe lief haar binkie toch altijd weer haar tranen likt en dan nog even snel zoals de heren doen haar ketel lapt ja ze kent de regels van het spel de letters in de soep het zootje dat ze er zelf van heeft gemaakt
de bodypump haar lippen eerst…de rest ach je weet toch hoe dat gaat je wilt er graag een beetje uitzien voor hem voor zijn vriendin nou ja zijn ex ze bedoelt het niet jaloers
we moeten weer eens gaan hij zegt het lachend dan pakt zij monter nog de autosleutels aan en grapt iets over bomen en bossen dat ze het soms even niet ziet maar dat hij ondanks alles (hij heeft het zelf gezegd) aan haar zijde blijft op harde en op onverharde paden
ml
‘je wilt er graag een beetje uitzien’- in het leven – de kerstdagen en oud en nieuw – ja zo is het ook – hoe het ook een ieder vergaat -hoe het ook jou en mij vergaat – hoe het leven uiteindelijk vergaat – als er maar geleefd is en de restjes opgeleefd voor zover ze nog te leven en te beleven zijn – dit gedicht van Max kan een romanschrijver uitwerken tot een roman van 600 bladzijden – max heeft er een paar strofen voor nodig – wensen wij deze topdichter met zijn geliefde I. van alles het goede – en – het moet gezegd – ze zien er best nog een beetje ( heel veel ) uit hoor. liefs van hier.
Goedemiddag Pom,
Ik wens jou en ons allen hier tezamen een fijne kerst en een bundel zalige dagen hierbij voor deze keer – kan niet anders als je stamelt toch?, het gaat immers om de geest, niet de letter – mijn uitgebreide, let wel 33 regelige, bijdrage aan ons aller enige virtuele
Met dichterlijke groet , Cartouche
Tentamen
As ge ooit op weg, de blik tot de einder, een hoofd vol wit – de wolk en ik sta dan even stil en kijk naar binnen, wat valt er daar niet allemaal te zien, te horen
‘in den beginne was het woord’ mijn waarde maar stilaan in feestgedruis ging het verloren balancerend op het flinterdunne koord van blinde ogen en gebonden oren
sprak het niet van eenvoud, rust en laten terwijl wij keer op keer heel het jaar doorblaten verbeten jagen op sterrendom en bundels geluk trekken we en masse in diepdonker van de nacht
galmt het ‘vrede op aarde, een kind is ons …’ kaarsen overal, de boerenstal, een kring van licht doordrenkt evenwel van vermeende plicht
tot genot dienen wij in de ban van mammon meer dan één heer, balken als dwazen en wijzen op elke andermanse splinter, wat lijken we laag – hartige honden, vuile poten en kwijl in de mond
vanhier nu stamel ik, maak ons lam lankmoedig als het kempisch heideschaap taai en trouw als de brabantse schepershond leer ons luisteren naar de dieren en de taal
van zand en water, open land in al zijn wijdte leid ons voorbij de dwaling naar de weg van samen laat haar, de stilte, zij het even voor zich spreken zich ingehouden tot ons al verhouden, enkel
zij kan ’s-woords verkrachting wreken haar het onuitspreek’lijke hergeven – dan zullen boom, stal en beeld samenspreken
slagen we alsnog voor het ultiem tentamen Amen
december 2024/ Cartouche
33 het heilige kerstgetal voor deze Cartouche – een gebed vol van stichtelijkheid – om zoveel goede raad kunnen we niet heen – ik zal de tekst richting moskou sturen – richting jeruzalem – misschien helpt het. wij simpele zielen doen elke dag tentamen. het zal wel weer een zes minnetje zijn en worden in 2025 op de schaal van Cartouche. dank voor de prachtige bijdragen aan de site pomgedichten. wat zouden we moeten zonder Cartouche in ons pakket?
Anke Labrie – Het Verlangen tweeluik
romantische kerstnacht
ze heeft hem naar de oude dorpskerk meegesleurd de kroonluchters voorzien van kaarsen en een echte boom nog hoger dan het orgel
en iedereen zingt mee heeft ze hem nadrukkelijk uitgelegd
dieprode port in de kristallen glazen speciaal in huis gehaald voor deze eerste kerstnacht samen
wakker geworden koud en stijf naast haar op de bank gesnurk
de kaarsen uitgegaan de portfles leeg wat blokjes kaas achtergebleven op het plankje
ze neemt er een en gaat naar bed
nog enkele uren dan staat zijn familie op de stoep
anke labrie
als bijsluiter gaf Anke mee: ‘een reactie op de vele mierzoete kerstfilms en reclames die al weken op tv te zien zijn…”je wordt er inderdaad een beetje te gaar van – goed gelukte satire – en ook wel een beetje gedicht zoals het leven in huis kan vergaan. mooi! wat blijft is het verlangen zoals het neergelegd is in de twee werken van Anke Labrie boven het gedicht hier gedeeld.
Wat als ik het wensen heb opgegeven
Een wens vervult me steeds meer met de zelfde leegte als een onvervuld verlangen doet
Hoe vaak dacht ik aan vrede als een ster viel uit de hemel of vroeg aan een liefheersbeestje
die net op mijn hand neerstreek om gezondheid voor een vriend waarna hij net zo lief snel overleed
Ik kan beter tirannen vervloeken dan een wereld wensen vrij van tirannie
Geef me uw passie en uw lach dan geef ik een dans en jou mijn armen
Vera van der Horst
kom maar in mijn armen lieve Vera – jij mag wel – dat beestje dat plotseling opduikt in dit kerstgedicht van je is prachtig en ook lief – kom maar in mijn armen de tirannen vervloeken dan vloek ik met je mee. en nee je mag het wel opschrijven zoals het dichters gegeven is maar in real life wensen wij ons te barsten weer hoor in 2025 – met grandmarnier en witte wijnen tot we purper zien – dat we uiteindelijk alleen nog een mientje wensen voor STABILITEIT – zie hierboven. XXX
){kind=link}