het liedje van alleen nee niets was daarna ooit nog intenser een vriendin zei dit is – en ze noemde je naam ik mijn hand zocht mijn hand niet kon vinden niets meer kon vinden en mijn hand bleef zoeken die hand die vandaag met een bosje bloemen wie weet wat er allemaal uit je groeit die hand wat een armoede en ik kan maar niet begrijpen dat je er nooit meer zult zijn
een kwestie van laat maar zitten of een graf bezoeken
Niets is zo eenvoudig als niet meer doen komt niets bij kijken is niets voor nodig
iedere dag die hond uitlaten nou nog één keer maar dan wel naar het asyl ophouden met roken een kwestie van laat maar zitten of een graf bezoeken kijken of ie er nog ligt omdat je nooit van hem op aan kon, hoeft niet meer, rustig laten liggen en dan die drank, dat gezuip dat laatste bodempje lekker laten staan
verrèk, ’t is alweer ochtend dan maar morgen, ach ja morgen dan zien we wel
Op iedere straathoek verliefd. En in de subway. Ze draagt brandnew zwarte Adidas sneakers met witte sokjes die vlak boven de enkels een gekruld randje vormen. Net narcissen. Die sokjes. Hoog op de dijen wiebelt een zwart wikkelrokje en even daarboven zweeft een rond gelaat dat glimt als parelmoer. Het zwarte leren motorjack dat losjes over haar linkerschouder bungelt maakt de outfit compleet. Stunning! Isn’t she lovely? Zo ook het mollige museum meisje dat met autistische precisie ronde gaatjes in alle kaartjes knipt. Exact in het midden van de QR code. Op die kaartjes. Die code. Storing blijkbaar. Twee blokken verderop de elegante grijzende dame die bagels met cream cheese en gravad lax verkoopt. Als broodjes. Gaan ze. Die bagels. Aan boord de bleke blonde zusjes die gedurende de rondvaart in hun zilveren voile jurkjes leken op te lossen in het schuimende kielzog onder de brug net voorbij The Bronx. Tattoos of flowers and butterflies all over. Liefde overal. Een getergde zwerver op de kaai bij Pier 83, prevelt blootsvoets dat het een fucking sell out is: ¨Goddamn!¨ I love that man. NYC has it all.
Ook in de Sportsbar natuurlijk. Het pezige meisje achter de tap is as Irish as Irish can be. Vlassig rood. Spichtig wit. Het halflange dunne haar opgestoken in een fluffy ginger pluim. Haar Levi’s is zo kort afgeknipt dat de binnenzakken er onderlangs op d’r bleke dijen zwieberen. Vlak boven de broekband, in een gespierd maar desondanks vlezig buikje, bibbert een donker rond gaatje dat ergens binnenin als navel dienstdoet. Onder de armen een toefje rossig dons. Haar mond steeds een beetje zuinig omdat ze voortdurend op het puntje van haar tong lijkt te zuigen. Citroentje ofzo. Dat zuigen. Voor in de Local Brew. Dat citroentje. Snoepgoed. Heel soms staart ze afwezig naar het rek vol glanzende flessen. Of maakt ze danspasjes in het niets. Cocktails? No problem. Ze schudt alles heupwiegend uit de mouw. Singapore Gin Sling. Tequila Sunrise. Negroni. All you can ask for. Maar vooral bier. Heel veel bier.
Ze neemt haar baan bloedserieus. Op het mega scherm achter de bar rolt de bal. Ik heb er weinig oog voor. Er wordt gezopen zoals dat in een Sportsbar hoort. De halve liters glijden moeiteloos getapt onophoudelijk door haar fragiele handen. De vrolijkheid zelve is ze. Ze lacht voortdurend. Flirt onophoudelijk. She’s a bartender professional. Zoveel is zeker. A warrior she is. Het net vibreert. De kroeg ontploft. De doelman vist. Het meisje danst. Het meisje schuurt. De Britten willen bier. Meer bier. Steeds meer bier. Zoals het een echte Brit betaamt als ‘ie voetbal kijkt. Soccer? Sucker! Het spel is ongrijpbaar als de liefde. The winner takes it all. De bal is nu eenmaal rond.
de oorlog gesloten zoals je gordijnen sluit voor buitenlicht te veel te zien te lang
weer maagdelijk breekt vrede uit goede grond kent aarde geen geschiedenis en wapent zich naïef
in dit totaal verteerde landschap groeit elke dag een nieuwe dochter nog
pom wolff
kappen nou
nu beeldschermbreed en beeldschermblond we doen aan documenten
een woord per dag een zin per week dan heb je wel de zin die nooit geschreven werd
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is dezelfde woorden zijn – dezelfde hond dezelfde lege ogen op het bordes
pw
het weekend is de komende weken wel voor U beschikbaar – voor aankondigingen of voor dichtkunstenaars – dichters die mij omver blazen met een prachtgedicht – zeg maar het gedicht van de week! eeuwige roem zal u treffen als ik uw gedicht uitroep tot gedicht van de week.
– zie bijvoorbeeld de aankondiging van Pieter en Boris van de ‘poëtische manifestasie’ deze zondag 14 juli op IJBURG – dichtbij de woorden van F. Starik die onze site pomgedichten trouwens een warm hart toedroeg – de dichter die ik meerdere keren in mijn auto liet rijden. mag ik een keer rijden pom – ik heb geen rijbewijs! sprak de dichter Starik met wie ik oa in de haarlem slamjury opereerde. op de terugweg al rijdende in mijn auto – op naar de staatsliedenbuurt waar de dichter huisde deelde hij mij een keer mede dat hij slechts twee auto-ongelukken had veroorzaakt tengevolge en bij de spaarzame autokilometers die hij had gereden in auto’s van hem toegenegen en bereidwillige eigenaren. ‘o maar 2’ sprak ik naast hem dapper.
-hoe dan ook de partner van de helaas te vroeg overleden dichter STARIK – VT zal oa optreden aanstaande zondag 1400 uur in IJBURG – u bent welkom. -Special guest zondag tijdens de landelijke dichtersaksie: Freek de Jonge! Met de aanwezige dichters start hij een schrijfgroep van dichters anti-proleten.
VOLGORDE VAN OPTREDEN
Pieter & Boris – uw aksieleiders Freek de Jonge Vrouwkje Tuinman Boris Kanen Larissa Verhoeff Onno-Sven Tromp Hanneke Leroux
-pauze-
Pom Wolff Jeffrey van Geenen Yvette Neuschwanger Jan Bulsink Wietse Hummel Yasmin Geradts einde
voor wat betreft de weekenden houden wij van hier een zo-maar-reces – waarom mogen alleen die gasten die elkaar de tent uitvechten met reces. wij van hier zijn voor de vrede, voor de zomer en de warmte. en voor een zo maar reces. tot nader order – de zomerweken zeg maar.
GEDICHT VAN DE WEEK
Punt
Het kale leeghoofd – of is het een leeg kaalhoofd – keek en zag ongehoord gebeuren een klever aan complotten halsstarrig volhoudend in haar gelijk
wat voor ons wel een punt is zetten wij een komma een pauze om leeghoofden om te katten van ongelijk naar waar het ware verstand ontdooit
voor zover daarvan sprake kan zijn laten we lege hoofden wegblazen door onze woorden vol tegenwind vals vuil met krasse pen geruimd
best wel vreemd ik zag je lopen op straat alsof je de wereld van je afgeworpen had zo leek het
je donkere ogen met het donkere groen de lange weg van de moeite moe het waren altijd al straten waar iets mee was – een optelsom van asfalt en zware luchten – zei je ooit en dat in niets niets geboren wordt omdat de tijd alles is alles laat zijn maar ook alles in iemand sterven doet
soms kom je iets uit de poëzie tegen – en toch wel mooie woorden ook – anne b schreef er ooit een paar voor mij en ik schreef er een paar ook als iets van een antwoord – de woorden zijn er nog in mijn compie – hoe zou het met haar zijn – schrijft ze nog – filosofeert ze nog – woonde ze niet in douce france op een gegeven ogenblik – is ze terug in den haag – of is ze inmiddels verfranst? een hoffelijke francaise? hoffelijk was ze toch al in het haar ooit omringende den haag.
Voor Pom Wolff
De bomen voor mij, die vandaag riepen om aandacht, houden zich in, juist nu zij zich opmaken voor de avond, een snelle sirene in dit godvergeten oord
——
voor Anne B
niets is anders geworden er ligt iets van wanhoop in de woorden zoals er altijd iets van wanhoop in woorden ligt als mensen met elkaar praten
soms lopen ze in de nacht langs een deur waarachter een vermoeden slaapt fietsen ze door een stad door alles heen soms praten ze tegen muren
Beschonken zit ik achter mijn schootcomputer, die nota bene op de eettafel staat. De middag was me weldadig. Drie pils en een glas prosecco. Er viel werksgewijs weer wat te vieren. Als dat niet het geval was, dan was er wel een andere reden. Feest, vreugde, ellende of gewoon dorst. Ik heb besloten deze zomer niet te stoppen met drinken, maar gewoon stug door te gaan met alcoholconsumptie. Elke ochtend is dat lastig. Opstaan is niet makkelijk. Maar het gaat. En binnen de tijd dat ik de deur uit ben, ben ik weer volledig aanspreekbaar en aansprakelijk.
Een maand of wat geleden stopte ik voor de zoveelste keer in mijn leven met drinken. Dat is lastig. Het gaat meestal een tijdje goed. De eerste dagen voelen als een wandeling door de duisternis. Na een paar dagen ontwaar ik dan een flets licht, dat door een dunne spleet mijn ziel in schijnt. Vervolgens gaan de blinden open, die veroorzaakt werden door de beneveling en dan zie ik de wereld weer voor wat ze is. Een staat van doorlopende, milde depressie volgt, waarna er enkel nog de leegte is. Ik heb geen zin meer in sociale dingen en feestjes, maar ben het liefst alleen en lees een boek. Echt gezellig word ik er niet van. Er komt altijd weer een moment dat de fles mij vindt of ik haar. Dan zegt mevrouw Solo, dat ze blij is, dat ik weer wat gezelliger ben.
Aan de ene kant is er de droom van een vruchtvol, nuchter leven. Eindeloos veel tijd om nuttige dingen te doen. Iets te betekenen voor de wereld en de mensen en dieren en planten om me heen. Aan de andere kant is er het zalige niets doen en onderuit in een tuinbank of op een terrasstoel hangen en bier drinken tot je vol zit. Als je ervan uitgaat, dat het leven op voorhand geen zin heeft, maakt het niet zoveel uit wat je kiest. Uiteindelijk is de behoefte aan mijn grootse daden maar marginaal. Zonder mijn inzet draait de wereld gerust door, of vergaat niet minder snel. Voor de het grote alles hoef je het dus niet te doen of laten. Wat bepaalt dan de keuze te drinken of niet?
Simpel. Soms heb je er zin in, soms niet. Tijden kan het goed gaan en dan ineens weer niet. Soms is het overvloed, soms zijn er tijden van droogte. Zuipen is als het leven zelf. Soms gaat het wel. Soms niet. Yin yang. Als je nooit drinkt, zie je altijd maar één kant van het verhaal.
VON SOLODICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEASTCheck de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nlLees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
