pomgedichten.nl – Pagina 62 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

Carola – gedicht van de week – over ‘liefgedoe’

ik geloof dat ze niet meer aan poëzie doet. vroeger wel zo af en toe. maar als er dan een gedicht was dan was er ook een gedicht. na de periode van poëzie verliep haar leven door ziekte niet over rozen. haar ziekte zo blijmoedig tegemoet getreden dat ze die overwon. zelden wist ik een blijmoediger iemand.

Lust

je liefgedoe
verlaat m’n hart
oerdriftig
naar mijn dijen

ongeremd
in mij
wil ik je
hard en lijf

in glijig
lief bedrijven

©Carola

pom:
de regel van willem wilmink hier in perfectie genaderd:
‘soms was de nacht zo wonderschoon dat hij de ochtend kon verdragen’ –

ja een perfect gedicht. Je voelt haar gaan. Pregnanter, eenvoudiger kan de lust niet beschreven. In volledige overgave. Niet alleen de ik-persoon gaat hier op ook de lezer. Hoofd hart en buik. Je blijft het lezen. Eindeloos.

pom wolff – ijsberen

foto: Ben Kleyn

nog steeds

dit is míjn poëzie
mag het ook een keer klein

ik ben je niet vergeten
je noemde je naam

die avond ooit was geen avond
die avond was er voor altijd

en ja ik geloof
in vergeten woorden

als ijsberen
dat kan ik goed

pom wolff

Karlijn Groet – zal er weer….

zal er weer

we vielen open
in het midden
van het moment
er was nog niets
geen woord verbonden
er werd gezocht
maar niets gevonden
alleen de adem
werd herkend

direct daarna
lag alles plat
we renden rondjes
om ons heen
een afstand waarin
ieder uur in steeds
meer tijd verdween

daarna dan weer
de oude strijd
willen we opnieuw
bestaan dan is daar
ook die oude pijn
maar ook opnieuw
diezelfde vraag
-zal er weer liefde
voor ons zijn-
en dan altijd

Karlijn Groet

BOXTEL omarmt pom wolff – zelfs de barman van le temps perdu – boxtel – markt 13 aan de poëzie – in goede herinnering mister dichtslamrap Marcel Linssen

vandaag zou ie jarig zijn geweest als ie niet gestorven was – Marcel Linssen – veel dichters – slammers – singer songwriters – houden hem in herinnering als de grote man achter DSR – mister marcel DICHTSLAMRAP – boxtel was het – het pleintje en de poëzie ook:

dat we liepen daar
en vroegen le temps perdu meneer
weet u daarvan?
weet u iets meer?

dat we westmalle
dronken op het marktplein
en jij zei
ik wil wel verdwalen om te vinden

praat door zei ik
praat door
nooit eerder zo’n verlangen
nooit en voor niemand niet

pomwolff

en hij kon er maar niet over uit – een gedicht over boxtel – over le temps perdu – over zijn café – door een man, door een d-d-d-d-dichter! pom wolff is de naam zei ik hem – een biertje graag!

VON SOLO bar laat!…’Ze droeg een linnen tasje met de opdruk ‘Fuck the system’. Ze zag er zo gevaarlijk boos uit,…’

Het eerste dat me aan haar opviel waren haar zwarte kleding en haar weelderige boezem. Haar bijzonder rijke, vrouwelijke vormen vielen bij me in de smaak. Net het grijze gebied tussen héél veel en veel te veel, maar dat je ze zeker wel ‘zou doen’. Daarbij was ze iets kleiner dan ik en had een compleet ontploft kapsel als Bellatrix LeStrange uit Harry Potter. Ze was om zo te zeggen echt ‘mijn typje’.

Niet veel verder zat een heavy metal meisje met een strakke, zwarte jeans aan. Ze vertelde net aan een jongen, dat haar borsten, die mooi vooruitstaken onder een gespannen zwart hemdje, niet echt waren. Ik merkte op, dat ze ook mooie nepwimpers had. Laat ik nou net een ontzettende fan van dit soort kunstmatige schoonheid zijn. Ik zag ze opstaan en staarde haar wiegende, perfect uitgelijnde figuur na. ‘Daar gaat ze…’ van Clouseau speelde in mijn hoofd.

Ik haalde een pilsje aan de bar en ging weer zitten. Er paradeerde een jonge vrouw voorbij in een leren hotpants. Haar armen en benen onder de tattoos. Wijd uitlopende, zwarte oogschaduw en knallende blauwe ogen daaronder. Ze dronk zwaar bier uit de fles. Ze droeg een linnen tasje met de opdruk ‘Fuck the system’. Ze zag er zo gevaarlijk boos uit, dat ik haar als tiener nooit had durven benaderen. Ik droomde toen echter al wel van haar bestaan. Ze was alleen nergens te vinden.

En nu zat ik daar. In de staart van mijn midlife crisis, tijdens in een drinksessie op een filmfestival in Breda. En ineens realiseerde ik me, dat ik deze vrouwelijke personages allemaal meer dan dertig jaar geleden al verzonnen had. Het is ongelofelijk dat al de fantasiemeiden uit mijn jeugd in één middag op één plek waren gematerialiseerd in één moment. Het is jammer dat ze vroeger nog niet bestonden. Maar ik was blij, dat ik het werk van mijn verbeelding alsnog éénmaal in al haar glorie heb mogen aanschouwen. Tevreden haalde ik nog een rondje bier.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff: als ik koeien zie moet ik altijd huilen… nu met een bijdrage van MAX LEROU

een gedicht over koeien
heb ik nog nooit geschreven
dat kan ik niet
als ik koeien zie moet ik altijd huilen

ik ben niet voor koeienstront
dampend nog in het malse groen
ik ben er voor ‘mijn eigen’
op koeienstront groeien geen gedichten

dichters schrijven liever
over op het land uitgestrooide boeren
rapen uit de overgebleven woorden
de laatste menselijke resten

pom wolff

vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis

bij elk stralend geluk
doemt wel vaker een beeld
van bonte koeien in zwart wit

hoor ze loeien
wanneer in maag drie
het gisten van de poëzie
een hoogtepunt bereikt

en het was al niet veel soeps
die zomerdag nee
dan deze – een lichtvoetige

ml

Mirjam AL: ‘geen wonder dat mijn buren denken dat ik geschift ben, ze hebben gelijk..’

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 18 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

IEN VERRIPS – waar mensen nog al eens over willen schrijven

de liefde kwam te vroeg
genuttigd als een goed glas bier
dat je na de eerste hap
verschralen liet
de ware smaak
alleen nog een
herinnering

mei 2024 – IEN VERRIPS

PETER BERGER aan de BERENKLAUW

wij van hier wensen peter een goed herstel – peter hier op de foto nog in dat altijd weer gezellige en berenklauwvrije 020 – de berenklauw wens je alleen je vijanden toe nadat je hebt uitgezaaid in hun tuintjes – en dan is het wegwezen. sterkte peter

Hoe zat dat ook weer? Met die ezel. En die steen. Berenklauw? Dat is een venijnig stuk onkruid. Het sap ervan. De haartjes op de steel. Gaat niet goed samen met zonlicht. Een jaar of wat geleden was ik ook al eens de bok. De huid tot bloedens toe verbrand. Blaren als builenpest. Drabberig vocht dat maar druipen bleef. Ik had beter moeten weten.

Een meter of twee hoog. Een stuk of honderd. Stonden er. Vorig weekend. Een paar flink hoger nog. Berenklauwen in het gras. Een bloemenkerkhof in de dop. Een lekker klusje voor de takkenknipper en de heggeschaar. Dacht ik. Ik hoorde Eva nota bene nog vermanend fluisteren. Vriendelijk doch dringend. Daarboven in die maagdenwitte bloemenkroon. Oppassen geblazen? Boeien! Hoezo risico? Gewoon doen. Fuck it. Moet kunnen.

Inmiddels zit ik een week binnen. Als een korstige melaatse. Als een vampier die zonlicht niet verdragen kan. Dat moet minstens zeven dagen. Leven zonder zonnestralen. Volgens Google. De paarsbruine korsten jeuken inmiddels als de ziekte. De huid hier en daar nog rauw en rood als verse varkenslever. Eva? Die lacht op zeker in haar vuistje. En ik lach luidkeels met haar mee. Want na hoogmoed komt de val. Ik had beter moeten weten. Volgende keer? Drie maal is scheepsrecht.

PETER BERGER

pom wolff – van teveel

van teveel

van het leven geleerd
dat je het niet moet oproepen
herinneringen bijvoorbeeld

die je samen niet meer zult hebben
dat schijven alleen maar analyse is
en analyse de dood

verlies maakt dichters overbodig
zegt ze

hoor ze trachten het onontkoombare
wezenloze niets te bezweren
het verliezen en het zo verloren zijn

een liedje van voorbij
die alles ontzettende pijn en de bange ogen
de trillende lippen na de laatste regel

omdat je teveel pijn hebt om nog pijn te schrijven
zegt ze

pom wolff