STADSDORP OLYMPIA verzorgt prachtig eerbetoon aan Merik van der Torren

Amsterdam Zuid is een culturele manifestatie rijker – Stadsdorp Olympia – www.stadsdorp-olympia.nl – organiseerde al weer de vierde poëzie/muziekmiddag in de OBA Olympisch kwartier. top musici traden aan: Frank Paavo Jazzpainter en vanmiddag de blueszanger Frans Bakker gloreerden in een programma met 6 dichters – buurtgenoten uit 020 zuid een karel wasch, een Anke Labrie, een Lucienne Kohler, een pom wolff jawel en dan nog Vera Jongejan en Miriam Al.

we schrijven september – een hele warme dag in 2023 – de derde poëziemiddag met nog een laatste optreden voor zijn overlijden van de enige echte stadsdichter van amsterdam Merik van der Torren/ Merik van der Torren tevens buurtgenoot – een optreden toen in korte broek. ILONA de zus van dichter merik van der torren schetste een kort overzicht van leven en poëtisch werken van Merik – indrukwekkend.

vele plaatsen in amsterdam passeerden de revu – de amsterdamse voorleesclub, de klus van simon vinkenoog, Eijlders Dichters, ruigoord, de rebellenklup van MC Alfredex en zoveel andere plaatsen waar merik heeft opgetreden. Jaap Kamerling, hein heijne, Lucienne Kohler samen met en op muziek van frans bakker gaven interpretaties van meriks gedichten.

voor een mooi evenwicht vormden de optredens van Anke Labrie, en karel wasch en de muziek van frans bakker en frank paavo – de laatste zal in juni in paradiso optreden bij een in memorial wally taks – frank speelde de weergaloze saxsolo bij de hit van wally tax ‘springtime in amsterdam’.

recht uit het hart verzorgden Miriam Al en Vera jongejan poëzieoptredens – een waarachtig en zeer zeer indrukwekkend eerbetoon aan de dichter Merik van der Torren die zij door de jaren heen in hun hart hebben gesloten – merik keek van boven mee – en mailde mij dat het goed was zo –

ik mailde hem terug en hij glimlachte:

van mij had je mogen blijven

dat weet je wel

ik ben een uur gaan zitten

met een boekje in mijn hand

een pen om je te schrijven

het was een zinloos uur

ik adem nog

en jij in mij niet minder

dat is het dat ik schrijven kan

dank aan de familie en de aanwezigen, dank aan de dichters en musici – dank aan lucienne en ar nederhof van stadsdorp Olympia – het is zo mooi om met een goed gevoel terug te kijken op een middag als deze.

pomwolff 28/1/24

Share This:

ten overvloede – in de week van de poëzie

foto: Ben Kleyn


ten overvloede
 
en dan heb je nog van die dichters die schrijven
wat me nu toch overkomen is
ik weet het niet
ik deed mijn ogen dicht en toen ik ze weer opende
zag ik dit:
 
vervolgens lezen ze een gedicht voor
met weinig eb en heel veel vloed
en er komt maar geen einde aan
die zee – dat is geen zee
denk ik dan ten overvloede
 
pom wolff

Share This:

Jee Kast schrijft “REST IN POËZIE MY FRIEND” – prachtig I.M. Marcel Linssen – 1954–2024 – en de woorden van Ronny Dijksterhuis

deze week geen zondagochtend wedstrijd – mede in verband met


Het was op avonden zoals deze, Marcel.
Dat we thuiskwamen met overwinningsroes, of de drijfveerkracht van het falen. Waar we andere dichters, slammers of rappers ontmoetten en aanhoorden. Waar we broederlijk het hoofd schudden of meelachten met een kronkelende taalgrap. Waar we potentieel zagen, uitkeken naar het Nederlands kampioenschap, waar we het oneens waren met de jury, of volmondig eens, en waar we toch discussies voerden. Het onmeetbare van poëzie in twijfel getrokken. Het was een thuis komen, kameraderie en zoveel meer. Elk hartzeer dat op het podium passeerde, elke schoonheid bezongen, of elk taalregister schuddend op schaal van … (die laat ik je zelf binnenkoppen).

We hadden goede woorden, maar ook kwade. Zeg maar discussies. OF nee, beter gezegd, artistieke meningsverschillen, want een kunstenaar was je. Eigenzinnig en koppig. Begeesterd en gedreven, en bij tijd even dromerig afwezig.
Want of DichtSlamRap nu echt op gedichtendag moest. Of dat gedicht nu echt in de bundel moest. Welke cover het meeste volk zou aanspreken. En waarom die ene dichter/es nu niet op de bühne stond. Of hoe Dichtslamrap nu geschreven werd, met koppeltekens, hoofdletters of niet.
Of over wat poëzie promoten was en het al dan niet het hoofd breken over gages.

Of DichtSlamRap nu echt op gedichtendag moest. Sommige vragen kwamen terug. Want als alle slammers en dichters opdrachten ter lande hadden, zou er dan nog genoeg volk naar Boxtel komen? En ja, je had gelijk.
Ik zeg het een keer. Dat was er steeds, in getale en vaak ook in kwaliteit. Verschillend pluimvee besteeg het podium, van allerlei caliber, colibri, parelhoen, koolmees, huismus, lepelaar. Sommigen hadden sporen en pluimen reeds verdiend, anderen een goede aanzet om te vliegen. Vogelbekdier, alle vijvers doorzwommen. Struisvogelpootafdruk in het veen. Je hebt wat nagelaten in Boxtel.

Het was op momenten dat we voelden dat poëzie leefde, of we nu optredens aan het beramen waren, Dichtslamrap-bundels in elkaar staken, of we nu vaartochten of niet organiseerden. Je bent een van die gezichten die maakte dat poëzie leefde.
(Met een thema of niet.)
En al ben je jaren bezig, de eerste mensen die in je geloven, achter je staan die vergeet je niet. En ik hoop dat iedereen die vandaag optrad (of niet), en ooit in Boxtel heeft gestaan, dat ook een beetje deed in jouw naam.

Rest In Poëzie, my friend.
Marcel Linssen
12/09/1954 – 07/01/2024
— — —
dichtslamrap

http://www.jeekast.be/

pom wolff:
ik begon op leeftijd aan de poëzie – en wist in Boxtel een bijzonder mens die de poëzie en de dichters die daarbij hoorden omarmde. MARCEL! prachtige uitgaven verzorgde – altijd met zachte lieve woorden een mailtje richting amsterdam stuurde om ZIJN dichtslamrap onder de aandacht te brengen. meerdere keren reisde ik naar boxtel – een keer wist ik te winnen – je wil niet weten hoe trots een slammer is/was als je boxtel in je zak had. ik gloeide van trots op de weg terug naar amsterdam op die legendarische avond . later nodigde Marcel DE RESIDENTIE uit – een groepje dichters uit 020 waar ik deel van uitmaakte met Karlijn Groet, Tom Zinger, Lucas Hirsch, Mohs Volke – Marcel had een neus(je) voor bijzondere poëzie en bijzondere mensen. en we waren graag in zijn buurt. ik herinner me een lieve zachte man die taal en poëzie hoog in het vaandel met zich meedroeg. het is fijn en een groot voorrecht in je leven zo iemand te hebben gekend. – ‘van mij had je mogen blijven marcel – dat weet je wel..’ – sterkte voor de familie.


Ronny Dijksterhuis
Net zoals velen heb ik Marcel leren kennen via DichtSlamRap, ergens in het begin van deze eeuw. Aimabel en bescheiden, maar een echte rebel van binnen met een uitgesproken mening. Als schrijver had ik weinig kwaliteit, maar deed toch graag mee aan DichtSlamRap, gewoon omdat het de gezelligste slam was van Nederland en minder competitief aanvoelde dan de andere slams. Dat heeft alles te maken met de verbindende kracht van Marcel en de sfeer die ter plekke werd gecreëerd door hem en het Boxtelse publiek. Later was ik vereerd door Marcel gevraagd te worden als vaste presentator van de slam en in die hoedanigheid met hem samen te werken. Daardoor veel nieuwe mensen mogen ontmoeten en leren kennen – die verbindende factor. Het telefoontje op 8 januari was geen grote verrassing, maar wel een schok. Het is heel verdrietig dat we afscheid moeten nemen van een bijzondere, speciale en geliefde man.

Share This:

zondag 1500 uur

Share This:

VON SOLO: “Een diagnose geeft je bestaansrecht en klasse. Dan hoor je erbij…”


Vroeger had ik een kwade dronk, als ik sterke drank op had. Zodanig, dat het mijn relatie in gevaar bracht. Als ik gedronken had veranderde ik in een kwaad schepsel, dat koste wat kost gelijk zou hebben en daarbij verbaal geweld niet uit de weg ging. Jaloers was ik ook dan en paranoïde. Vaak kon ik me dat de volgende dag niet eens scherp herinneren. Enkel dat onmetelijk slechte gevoel van een te zware kater van de te sterke drank en iets dat volledig misgegaan was. Na de zoveelste ellendige nacht, heb ik hulp gezocht bij een onafhankelijk psycholoog, omdat ik geen zin had ‘in de molen te belanden’.

Daar heb ik veel gesprekken gehad. Mijn ziel en zaligheid heb ik blootgelegd. Hoe ik serieus dacht, dat ik geen mens was, maar een engel. Hoe ik mij niets van mijn vroege jeugd kon herinneren. Mijn onmetelijke hang naar vrijheid. Hoeveel ik zoop. Alle stomme fratsen die ik had uitgehaald. Dat luchtte op. Uiteindelijk rolde daar een soortement diagnose uit. ‘Borderline achtig karakter met impulsieve stoornis. Kenmerken van ADD’. Daar waren geen pillen voor nodig om het op te lossen. Kon wel, maar hoefde niet. Geen sterke drank meer, was het devies. Dat bleek inderdaad te helpen. Ik werd minder kwaad en niet meer zo heftig. Haalde minder rare fratsen uit en leerde langzaam luisteren naar mijn omgeving. Ik was bijna dertig toen. 

Het grappige was, dat iedereen, die mijn tijd wat mankeerde, borderline had. Een jaar of tien later hadden diezelfde soort mensen allemaal een bipolaire stoornis. Tegenwoordig heeft iedereen van hetzelfde profiel een autistisch spectrum stoornis. ADHD is blijven bestaan, omdat er nu eenmaal drukke mensen zijn en omdat Ritalin zo goed verkoopt. Ook als studiehulpje of afslankmiddel. Onlangs sprak ik hier een oudere psychologe over, die dit beeld erg herkende. ‘Diagnostiek is net als de mode,’ zei ze. ‘Ik heb alles voorbij zien komen, maar de mensen en de klachten blijven hetzelfde. Alleen de termen, pillen en behandelingen veranderen steeds. Telkens wat het beste verkoopt.

De grootste waan, die door de tijd nooit is aangetast is de waan van de dag. Afgelopen week zag ik een documentaire, waar een onder getatoeëerde hipster influencerchick koketteerde met haar ADHD en haar medicatie. Het scheen tegenwoordig ook al erfelijk te zijn. Haar broer had het ook. Dus die kon zich ook niet concentreren. Met zo’n zus was het me ook niet gelukt. Die had het vooral heel druk met aandacht trekken. Waarschijnlijk door d’r pillen. Ik ergerde me kapot. Het was een hedendaagse sessie indoctrinatie in het moment. Wat ze vroeger ‘jezelf wat wijsmaken’ noemden. Maar tegenwoordig helpen ze je een handje. Liever dan dat je het zelf verzint. Een diagnose geeft je bestaansrecht en klasse. Dan hoor je erbij.

De samenleving, of wat daarvoor door gaat, is doorgeslagen in medicalisering. Dat levert namelijk geld op. Meer dan een klap voor je smoel van je vader of op straat. Meer dan op je bek gaan en het op de harde manier leren. Meer dan duidelijke taal, die je meteen begrijpt. 
Je hoeft zelf niet meer na te denken of er mee om te leren gaan. Nee, we hebben pillen en vage gesegmenteerde GGZ-zorg met allerlei trajecten die nergens heen leiden. En het blijkt ook nog eens, hoe verbazingwekkend, dat vooral rijke blanken gebruik maken van de GGZ zorg.  Ik weet zeker dat er mensen zijn die psychisch iets mankeren. Psychopaten, schizofrenen en ander gevaarlijk volk. Die sluiten ze dan ook op. Maar ik weet ook zeker, dat al die luxeproblemen mooie handel zijn geworden. We laten ons nou eenmaal graag voor de gek houden.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Vera Jongejan: ‘Zachte regen helpt voor het verdriet…’



  Zachte regen.

En je weet niet, fluistert zij
dat je zo van iemand houdt.
Bijna lente.
Je hoort het rondom groeien.
De aarde is gehoorzaam,
opent zich, laat in zich 
aan de wortels knagen,
stulpt uit. 
Transformeert zich 
naar een sappige vertegenwoordiging,
bloeit met duizendvoudige monden.
Gretigheid plant zich honingzoet voort
totdat alles zich naar sterven omkrult.
Dan begint het grote verkruimelen.

Zachte regen helpt voor het verdriet.

Vera Jongejan

Share This:

Ien Verrips – jouw naam

ook al heb ik hem nooit ontmoet het is toch een soort oude bekende geworden door de Pomsite.
In dat licht graag deze bijdrage
voor Merik

zo zoet is het jouw naam 
te noemen te vormen 
met mijn mond de klank
de tinteling
die dat teweegbrengt
bij wie onze vrienden waren
vrienden nog
er wordt op jou geklonken 
het is zo goed jouw naam te horen
eensgezind
jouw naam te noemen


Ien Verrips

Share This:

ja hoor het is weer de week van de poëzie 

ja hoor het is weer de week van de poëzie
 
het verschil tussen je weet het niet
en je wil het niet weten
is niet echt groot mijnheer
 
ik wil niet weten
van onbekende hondjes
die voor onbekende organisaties
met zielige oogjes
die lijken op die van die hengelaar  joost oomen
zich aan je opdringen
 
zoals dichters zich ook te pas en te onpas
overal en ergens ongevraagd aan je  opdringen
met van die vreselijke zielige hondenogen
 
je wil het echt niet weten


pom wolff

Share This:

Robin Veen: “De toekomst komt steeds sneller op me af…”

toch nog naar even stilstaan bij de dichter Robin Veen, gisteren de hand geschud in Café Eijlders bij de bundelpresentatie “Vers op treden” – ter gelegenheid van 25 jaar dichterspodium in het Café.

hoe gaat het met je hart – was mijn vraag – dat ging wel maar die twee herseninfarcten zaten hem nu weer dwars. zijn antwoord. “Ik krijg het niet allemaal meer op een rijtje, pom” – ik knikte – robin veen 70 jaar door het leven aangevallen. vroeger ontmoetten we elkaar in slams – ik won altijd van hem omdat de jury’s hem geen slammer vonden maar een dichter. voor mij was ie en is ie robin fame! een goede performer – nooit ging de oude acteur in hem verloren. een soort serafientje hassels maar dan van het vormvers. dicht je nog robin – hij knikte nee – zag ik toch een prachtig gedicht in die eijldersbundel staan. hij krijgt de woorden toch nog echt wel op een rijtje dacht ik later toen ik hem op het trappetje van Eijlders zag en hoorde optreden. en gelukkig maar. geniet ROBIN VEEN! dit gedicht hieronder deed ie:

Share This:

PETER BERGER: verderop verorbert een blauwharig vikingmeisje een dampende bak kibbeling…


De wind snijdt. Koud en blauw. Ik maak een rondje want dat hoort op zaterdag. Een rondje markt. Eerst langs de overkant waar groenten en fruit als een kleurrijke zomer staan uitgestald. Vrolijk! Dan de brug voorbij. Knopen, tassen en textiel. Ik heb er weinig te zoeken, bij de knopen, maar sta er toch altijd even stil om te verdwijnen in die glimmende chaos van wel duizend minuscule vormen. Rond. Vierkant. Hartjes. Sterretjes. Dik. Dun. Whatever. Microkosmos. Er ontbreekt er eentje aan mijn jas. Een knoop. De bovenste. Een jaartje al, twee of drie misschien zelfs, maar vandaag is het een gebrek. De kou kruipt mijn lijf binnen. Ik laat het.

Een parmantig dametje frommelt een papieren zakje tevoorschijn en krast dat ze vorige week een verkeerde keus heeft gemaakt. De kleur deugt niet. Vloekt met haar pas gebreide vest. De uitbaatster wijst onverbiddelijk op het bordje: Knopen worden niet geruild! Ik wacht de uitkomst van de woordenwisseling niet af en steek het water over naar de Nieuwe Rijn. Kaas, vis en bloemenpracht. Met dat laatste heb ik weinig.

Ontheemde bloemen zonder wortels, maar bij de kaasboer verkoopt men mon fromage préféré. Lekker! Een flink stuk Abondance rijker door naar de visboer. Wilde zeebaars lonkt. Eerst haring! Naast mij haalt een stramme grijsaard z’n lekkernij door de uien. Aan de staart. Dan de hand omhoog om onverbiddelijk toe te slaan. Maar de nek weigert. De haring wiebelt voor z’n kin maar glijdt hem de bek niet binnen. Net koekhappen. De man veegt onverstoord een truckload uitjes uit z’n baard, doopt opnieuw en zegt dat het de kou is. Die nek. Na een poging of vijf weet hij het slingerende glibberding alsnog met de tong te vangen en slobberend naar binnen te zuigen. Zichtbaar genietend.

Ik neem er twee. Zonder uitjes want dat is zonde. Nog geen meter verderop verorbert een blauwharig vikingmeisje een dampende bak kibbeling. Zonder jas gehuld in zwarte nylon legging en een grof gebreid naveltruitje. Haar huid priemt roze als uitgestalde zalm. Kou schijnt haar niet te deren. Odin owns you all. Schreeuwt het truitje. Daar heb ik niet van terug want haar lach is warm als zonneschijn. De vis vergeet ik maar; ik heb straks een date voor pizza. Voor mij een frutti di mare! Die pizza vanavond. Op zeker.

PETER BERGER

Share This: