pomgedichten.nl

Peter Berger en de botsing: ‘Bumpergirl blijkt een dame van een jaar of zestien met ogen die je subiet naar adem doen happen. Zachtmoedig en diepzwart. Donker als de hemel in een maanloze nacht…’

Ik mag het niet zeggen maar de Spanjaarden van hier zijn nou niet bepaald lang van stuk. Galiciërs zijn nu eenmaal hoekig en compact als Kelten. Mannen. Vrouwen. Kinderen. De baby´s ook vierkant. In de super botst ze tegen me op. Naast het koelvak. Om de hoek bij de schapenkaas. Klein, rond en van rauwe melk. Die kaas. De korst voelt gruizig als vulkaansteen. Leche cruda. Staat op het etiket. Bumpergirl blijkt een dame van een jaar of zestien met ogen die je subiet naar adem doen happen. Zachtmoedig en diepzwart. Donker als de hemel in een maanloze nacht. Een dametje van bijna twee meter.

Dat is flink overdreven, die lengte, maar opmerkelijk lang is ze wel. De jongedame. Voor hier. Een veulen is ze ook. Met van die onhandig lange benen. Het lange haar glinstert steil en ravenzwart. Net als haar broek. Als rubber gegoten zo strak zit ´ie. Ik denk dat ze pauze heeft van school. Ofzo. Je weet wel, met je makkers naar de winkel voor vertier en een snelle snack. Jatten? Nee, hier niet. Nunca. Het groepje hing zojuist nog verveeld voor de ingang. Dat wel. Niños y niñas. Zij een kop groter. Ruimschoots. Twee misschien zelfs. Lichtelijk verward leek ze. Verdwaald in het leven. Eenzaam en torenhoog. En dan boem! Een frontale botsing. In de supermercado. With a total stranger. Dat is wel even schrikken voor het puberveulen. Ze piept als een rookmelder zo schel. Heel even.

De kaas stuitert dof en komt rollend tussen haar enkellaarsjes tot rust. Geen punt. Ze bukt giechelend en graait het ding met een zucht van de vloer. Oeps, die botsing. Spanning. Maar nu? Nu? Nu kijkt ze verrast omhoog en reikt me eigenwijs de kaas aan. Omhoog! That´s totally new. Verder omhoog? ¨Mis disculpas,¨ verontschuldigt ze zich, ¨por favor, tu queso.¨ Iemand langer! Dan zijzelf? De wereld zit barstensvol verrassingen. Haar glimlach is onbetaalbaar. Dan struint ze onhandig richting vrienden tot voorbij de kassa. Buiten straalt ze als de zon. Torenhoog. Adios! Zwaait ze. De lach nog losjes op de lippen. Nog steeds.

Peter Berger

Merik van der Torren – dichter van Amsterdam – overleden – geschokte reacties bij de dood van Merik – Erika de Stercke: ‘blijf’ – uitvaart vrijdag 27 okt om 11.00 uur op Zorgvlied in Am*dam.

Frans Bakker meldt: Een groot gemis. Een geweldige dichter, vriend en buurman. Jarenlang traden we samen op en ik componeerde ook gitaarmuziek bij zijn gedichten. Z’n uitvaart is vrijdag 27 okt om 11.00 uur op Zorgvlied in Am*dam.

zojuist bereikte mij het droeve bericht dat Merik vrijdagavond overleden is – 67 jaar oud – in zijn woning omgevallen – Frans Bakker berichtte mij. woensdag gaf hij hier op mijn site zijn laatste bijdrage. jarenlang verzorgde hij samen met Mirjam Al de poëzie op pomgedichten punt nl op de woensdag – wij van hier wensen zijn familie en zijn maatje Mirjam Al sterkte – dit doet pijn. heel veel pijn.

**Droom**

We kwamen het huis binnen van de nieuwe vriend,
een hoge ruimte vol met kleurige beelden en schilderijen.
Iedereen was uitgenodigd op het feest, het was een vrolijke boel.
Een gast gooide zijn witte hoed hoog de lucht in.
Ineens viel me op dat iedereen iets roods droeg, een rood hemd,
soms onder een zwarte trui, behalve ik.
Gelukkig had ik mijn gedichten bij me.

Merik van der Torren

*wat jammer, een lieve man, Merik, veel sterkte aan Miriam en familie*

**blijf**

al naderen de wolken
staat een deur open
wordt het killer

voor mij, jij, altijd
al vertrok je
in de stille nachturen

Erika De Stercke
(*de dood houdt huis – ook moeten wij Erika condoleren met het heengaan van haar moeder afgelopen week*)

Merik van der Torren

*mijn laatste foto van merik in oba zuid sept 2023*

Vera van der Horst en Ien Verrips winnen de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl

Ditmar lijkt me ietsje buiten de orde te vallen met zijn prachtige verhaal – de keuze voor het goud zal vandaag tussen de dames van der Horst en Verrips gaan – nog even Cartouche overwogen – maar die haalt het goud net niet. ik kies vandaag voor subtiel en weinig – niet voor opsmuk wel voor drama. ‘dat dood zo dood kan zijn…’ – de slotzin in Ien Verrips’ gedicht – dodelijker en directer kan niet.

‘Sinds ik je ken en jij me in m’n leven roert…’ een heerlijk dramatische regel van Vera van der Horst – hier wordt onvoorwaardelijk in een leven en in een gedicht geroerd. nou ik kan niet kiezen dan maar 2x goud – waarom ook niet. dank aan alle inzenders – de felicitaties aan Ien en Vera.

Sinds ik je ken en jij me in m’n leven roert is het alsof ik nooit meer single ben zo getrouw als ik altijd wil en wou en dat ik nooit verloren ben in jou waar ik voor de vriendschap ging – liefde ontving

Vera van der Horst

soms worden gedichten in strofen met witregels aangeleverd maar levert het kopiëren geen enkele witregel meer op – de woorden willen blijkbaar verstrengeld als de inhoud bij elkaar zijn. die verstrengeling tekent het gedicht. subtiel rijm goed gesitueerd – roerend ook. ontroerend ook.

herinneringen opgebruikt
geen honger meer naar samen toen
ik mis niet jou maar het gemis
de rouw om wat verloren is
en nooit zal zijn
zelfs is je naam verworden
tot naam van velen
die ik uitspreek zonder
dat mijn stem gaat beven
nooit heb ik geweten
dat dood zo dood kan zijn

okt. 2023 Ien Verrips

hoe mooi klein ook gehouden de definitieve afrekening wordt hier toch wel even gepresenteerd. resulterend in die dodelijke slotregel waaraan niets meer toe te voegen is – doet de dichter dan ook niet.

Ditmar Bakker – ‘maar ’n droom kan prachtig zijn en luchtkasteel,…’
Frans Terken – je vurige dans in ergens een verte..
Ien Verrips – dat dood zo dood kan zijn
Cartouche – je lippen bezonken rood
Anke Labrie – in al die lieve dingen
Vera van der Horst – en jij me in m’n leven roert

ze zijn alle twee dood – ina bot en lisan lauvenberg. ina omdat ze het wel genoeg vond het leven -lisan omdat een ziekte haar leven wel genoeg vond – ze had graag doorgewild. voor haar vriendin ina schreef lisan een prachtig gedicht. wie wint de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl? wie bij u? en hoe? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**zwijgen**

moet ik dan eeuwig
tegen je zwijgen
en vergeten dat je ooit
in een oogopslag
al mijn verhalen las

het weten van je stilte
van toen en verder
over het brakke water
nooit was het zo
mooi nog

zo werden de bruggen
van de stad
lege verbindingen
met een zwijgen
dat ik nooit had gehad.

©lisan Lauvenberg

**trots**

hoe het soms niet te begrijpen is
dat je gaat naar wie je lief hebt
om alleen nog dat te zeggen

niet meer
om iets te bewerkstelligen
maar om iets te laten

zoals we in een stroom
de gelijke stemmen van elkaar kunnen horen
door alles heen

het nemen zoals het is
en het verlaten
maar nooit verlaten van wat was

pom wolff

M.V.

De vriendengroep, gevormd uit ons kwartet
zo nu en dan met manvolk uitgebreid,
een buurvrouw ook, die op gezette tijd
wat roddels langsbracht bij het grote bed

waarop men lag, al of niet uitgespreid,
grossierde in de Liefde, al werd het
zelden gevierd als in het triolet
dat mij liet delen in geborgenheid.

Het bleek ze niet vergund. Twee zouden trouwen,
de derde hield van beiden ècht heel veel,
maar ’n droom kan prachtig zijn en luchtkasteel,
waarvan men dan ruïnes mag berouwen:

twee gingen dood, de derde voor de helft;
die woont nu al vier jaar in Assendelft.

***[D.B.]

wie wint de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl? wie bij u? en hoe? nou ze bleven hem inderdaad bij en HOE! heel assendelft mag het weten. terugkijkend op aardig wat burengerucht en leven tot het verderf en de dood assendelft weer assendelft liet zijn. erg geestig deze levendige seksorgie.

Dag Pom
Mooi om Lisan weer te lezen, altijd blijvend.
Goed weekend,
met groet,
Frans

**Dat blijven**

Blijven – ook al ben je er niet meer
het is vasthouden wat was
om het altijd te laten zijn

zo ben je er nog
op het netvlies als ik de ogen sluit
je vurige dans in ergens een verte

jij op blote voeten aan het strand
het zand dat opspringt
van tussen de tenen

dwalen langs de kust waar ik je neerleg
als ik je bij me wil houden
tegen de vliedende stroom in

een zacht bed voor de nachten
als jij in stilte spreekt
van hoe ik je droom

© FT 21.10.2023

een mooi eerbetoon voor Lisan – inderdaad die prachtige foto – lisan dansend – terug gehaald – de herinnering weer tot leven gebracht. zo wilde ze ook herinnerd – dansend en wel. mooi gedaan. de voorlaatste strofe hoeft niet echt – kan beter weg.

**Blijven staan**

het glas dat je achterliet, al wat wij
zagen, ons verbeeldden, dronken
en tot bodem deelden

woorden
van je lippen bezonken rood
onmogelijk eraan voorbij te gaan
de geest uit de fles als ware
het mondgeblazen

nevel die me
meevoert elke avond als ik
voor mij uitstaar naar het scherm
de morgen in als ik me beslagen
voor de spiegel scheren wil

ontwaar ik meer en meer
me als wasem van je adem – dat
wij elkaars blijf – mijn – lijfhuis zijn

21-10-2023 / Cartouche

met enige weemoed de terugblik in het koude huis beschreven – 2 strofen herinnering en twee strofen met de harde realiteit. maar de harde realiteit toch wel net in het bed van poëzie neergelegd – het bed waarin ze ooit – het is koud in huis – dat doet dit gedicht

anekdotes in overvloed
als je naam genoemd wordt
ze hebben wat gelachen
om jou en ook met jou

hoe je toen je zo ziek was
het je elke ronde lukte
dat je de arts, een chagrijn,
aan het lachen kreeg
pas merkbaar op de gang
vertelden zijn studenten later

soms ook mis ik nog die humor
maar eigenlijk zoveel meer
jouw ernst in al die lieve dingen
waar niet om gelachen wordt

anke labrie
(22-10-2023)

het gemis in een enkele pennenstreek tot uitdrukking gebracht. drie klein gehouden strofen – hoe laat je pijn als het ware licht om de pijn heen op en over papier dansen. hoe breng je een lach terug in herinnering als lichte en liefdevolle glimlach.

DITMAR BAKKER vertaalt! 17 weken de reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay – sonnet 10

En als die man haar zielsverwant niet was,
zou dan haar lijf zo vol verlangen zijn?

Beste Pom,

Mijn felicitaties met je tweede kleinkind. Ik begreep dat het in Berlijn het levenslicht zag, en er zijn slechtere plekken om dat te doen ter wereld.

Geluk is een vreemd ding; geluk is gevaarlijk; een zeepbel, heb ik ook weleens horen zeggen. De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen, denk ik.

De reeks behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet! Het staat je vrij ze te publiceren of te laten, al naar je verlangt.

Veel geluk met Liva, en veel geluk voor haar.

Liefs! Ditmar Bakker

Sonnets from an Ungrafted Tree (X – XVII)
X.

Ze was vergeten hoe de julinacht
zich ondermaans uitstrekte als een meer
waarin ze soms wat zwom en niet meer dacht
aan oevers, of hoe deze jongeheer,
die ’s middags net als eenieder was, toen de
avond viel, zich toch in geheimnis kleedde;
het was, wat haar betrof, bewijs afdoende
dat zij hem liefhad, en zij was tevreden.
Zo luid zong ’t sprinkhaankoor zijn referein,
de nacht zo fijn haast als gesponnen glas…
En als die man haar zielsverwant niet was,
zou dan haar lijf zo vol verlangen zijn?
In ’t open veld dat vol met maanlicht liep,
wierp wel de eik zijn schaduw, zwart, geheim, als ’n put zo diep.

She had forgotten how the August night
Was level as a lake beneath the moon,
In which she swam a little, losing sight
Of shore; and how the boy, who was at noon
Simple enough, not different from the rest,
Wore now a pleasant mystery as he went,
Which seemed to her an honest enough test
Whether she loved him, and she was content.
So loud, so loud the million crickets’ choir …
So sweet the night, so long-drawn-out late …
And if the man were not her spirit’s mate,
Why was her body sluggish with desire?
Stark on the open field the moonlight fell,
But the oak tree’s shadow was deep and black and secret as a well.

vertaling: Ditmar Bakker

JOOP KOMEN – BERICHT UIT DE HEMEL – plotseling eerbetoon aan pomgedichten: “EEN EILAND VAN ERBARMEN”

plotseling eerbetoon uit dat altijd weer zo mooie dorp gendringen voor deze site. onze joop komen die deze site met een kritisch oog volgt – het andere oog toch altijd gericht op het glas met alcoholisch gerief, heeft het hart laten spreken: ‘pomgedichten, eiland van erbarmen..’- het is teveel. of arie nu arriveert of niet, of roop op dat afzichtelijke eiland zijn beumkes nu van het schrijven afhoudt of niet, of zo een brandhoff nu een bundel uitbrengt of niet tegen welke bloedprijs dan ook, of die van hest aan zijn eigen (door de OBA zo ruim uit gemeenschapsgeld gefinancierde ijdeltuiterij) ten onder gaat of nog niet en of die von der zijkweijfen nu doorgaat met zijn flauwe woordgrappen of niet – JOOP KOMEN acht deze site een veilige plaats waar het goed en veilig toeven is. “EEN EILAND VAN ERBARMEN” – en wie zal een joop komen tegenspreken?

kosmopoliet

ik zag de kapen fjorden piramiden
‘k was in siberië de koude hel
de tropenzon die schroeide fel mijn vel
ik zag op ijsland waterbronnen zieden

‘k zong in venetië een gondellied
sprak in grand canyon met de indianen
ik dronk tequila met de mexicanen
ik mag wel zeggen: ‘k ben kosmopoliet’

maar toch is er slechts één plek hier op aarde
waar ik een veilig plekje heb gevonden
en waar ik me intens graag zal verwarmen

die plek die is voor mij van groter waarde
dan melbourne kaapstad quito jaffa londen
’t is pomgedichten, eiland van erbarmen

Joop Komen d.d. 5 februari 2016

dichters op vakantie – Rik van Boeckel op Ibiza

VON SOLO en zijn zoon zijn er even tussen uit – kwaliteitsdagen in parijs – ik zag de foto’s – we zullen zeker van mooi lezen werd mij verzekerd – mooie dagen mannen! rik van boeckel lijkt er altijd wel even tussenuit – vandaag zijn bericht uit Ibiza. doen we nog een rik van boeckelritmerap erbij om blij te ontwaken.