pomgedichten.nl – Pagina 83 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Vera Jongejan en de herfst: ‘blozende buurman nu alleen nog dood te zien…’

blozende buurman
nu alleen nog dood te zien

**Herfst**

Het kersenboompje stond
stralend geel vanochtend
voor mijn raam
herinnerde me aan de kortstondigheid
van schoonheid

en op de mat lag weer een rouwkaart
blozende buurman
nu alleen nog dood te zien

mijn tuin vermagerd en verwaaid
vertoont steeds meer gaten
een eindeloze regen roffelt blues.

*een beetje gezapig. Ik heb daarna nog een herfstgedicht geschreven, misschien beter voor de woensdag*

**Herfst**

Hier heerst opnieuw de herfst
we verkleuren, dwarrelen neer
overdenken dat we gaan sterven
we liggen verweekt in de goot
en schrijven weemoedige gedichten

zo zou het kunnen zijn
als niet ook de waanzin aan de macht
het bittere einde regisseert
verblinde mensjes
vechten hun bloedende gelijk uit
we zien de video’s van alles in puin
en schuld
die turft de dode kinderen.

Vera Jongejan

Ien Verrips – ‘het laatste hoofdstuk is ophanden…’

onherroepelijk het eind in zicht
het laatste hoofdstuk is ophanden
dit komend afscheid wil je niet
in deze wereld wil je langer wonen
stribbelend tegen het naderend slot
ben je gedoemd om door te gaan
pas op de plaats is geen optie
voor de lezer

oktober 2023
IEN VERRIPS

Ingrid Noppen zit weer eens lekker op haar praatstoel: ‘I love the rain…’

**En wie in hemelsnaam is Joris van Os?? Doe mij maar even Peter Pannenkoek! Enne …. I love the rain, dus daar ligt het niet aan!**

**ECHT WAAR**

Heus, geloof me
ook de regen heeft
iets moois te vertellen
over het land dat hij zoogt
het gras dat hij wast

waar is de zon
om je mond, in je ogen
in elk woord dat je zegt
in het huis van je hart

heus, geloof me
ook de sneeuw heeft
iets moois te vertellen
van de akkers die zij tovert
in etsen van ijs

waar is de zon
zij is de droom die je koestert
die woont in het wezen
dat je bent of kunt zijn

heus, geloof me
elk seizoen
heeft iets moois te vertellen

Ingrid Noppen

smeren smeren en nog meer smeren

**smeer pijpen**

het is het smeren in het leed
maakt niet uit welk leed
én maar smeren én nog meer smeren
en ja hoor smeren
met een glimlach als gemalen fijnstof

smeren maar smeren maar
nee hoor lekker smeren is niet raar
smeer het leed er maar in
lekker smeren lekker hè dat smeren
jongens en meisjes van de EO

pom wolff

Analyse uitslag verkiezingen PETER BERGER: gelukkig hebben we Omtzigt nog,.. – Pfeijffer: Omtzigt gevaarlijk

Smullen werd het zeker niet. Maar het volk heeft gesproken. Luid en duidelijk. Arme Frans. Dat nou juist hij, de gedroomde premierskandidaat op links, door datzelfde volk werd genegeerd valt hem uiterst zwaar. Gekrenkt en gekwetst is ‘ie. Vol ongeloof dat hij van Geert verloren heeft. Dat juist hem dat moest overkomen is ook wel een zure appel. Een deuk voor z’n ego. Maar verblind door ijdele woede sloeg Frans met z’n eerste reactie de plank meteen weer mis. Als een slechte verliezer schoffeerde hij een kwart van de Nederlandse kiezers door ze rücksichtslos weg te zetten als ultrarechtse extremisten. Hij moet toch beter weten? Het zijn toch juist mensen aan de onderkant, allochtonen inbegrepen, die massaal voor Geert kozen? Frans´ klassieke achterban nota bene! Dat past blijkbaar niet in zijn Europese denkraam. Dat die mensen niet op hem stemden: Frans, redder van Nederland. Verslagen op eigen terrein. Woest is ´ie. Toegegeven, het was natuurlijk niet makkelijk balanceren op die splijtzwam. Rood met groene stippen. Daarvan heeft Geert optimaal profijt getrokken. Nou ben ik helemaal geen fan van Geert, integendeel, maar hij hamert al jaren op thema´s die zwaar op de onderkant van de samenleving drukken. Of men dat nou horen wil of niet, heeft hij daarvan consequent een punt gemaakt. Zowel op links als op rechts werd Geert steevast genegeerd als een roepende in de woestijn en weggezet als louter een racistische clown. Op zijn best werd hij in de kamer gedoogd. Nooit serieus genomen.

Doof voor duidelijke signalen uit de samenleving ging de politiek gewoon door met het eigen droombeleid voor een betere wereld. Vanuit de eigen koker, comfortabel in het pluche gezeten. Groen, groener, groenst. Kom allemaal maar lekker binnen. Vlees in de ban. Sturen op stikstof en CO2. Als een rupsje nooitgenoeg moest Nederland daarin per se voorop lopen. Geert mag dan op deze thema´s een stevig conservatief beleid willen voeren, maar vanuit sociaal economisch oogpunt is de man gewoon keihard links. Meer geld in de schrale portemonnee van de burgers! En mede op dat thema heeft hij de winst binnengeharkt. Dat het onmogelijke is gebeurd verbaast mij weinig. Een kat in het nauw maakt nu eenmaal rare sprongen. Die stemt met hart noch hoofd; maar met de portemonnee. Als daarvan de bodem is bereikt, laat dat weinig ruimte voor idealen. Alle huilers likken nu hun wonden. Hadden ze nou maar beter naar Geert geluisterd. Ook voor Dilan is het zuur. Zij werd afgestraft voor het draaideurbeleid van haar voorganger die daarmee de eigen achterban keer op keer in de kou liet staan. Zachte heelmeesters maken nu eenmaal stinkende wonden. Boontje komt om z’n loontje. Met haar laatste stellingname laat Dilan via diezelfde draaideur de splijtzwam ook bij haar achterban floreren. Geert, nota bene ooit politieke mentor van Rutte, heeft nu het heft in handen.

Met dank aan Frans en Dilan, die, langzaam verdrinkend, campagne voerden met hun kop in het eigen drijfzand. Oogkleppen op, in de blinde overtuiging het gelijk aan hun zijde te hebben. Maar gelijk hebben is iets anders dan gelijk krijgen. Hun schaduw staat hen in de weg. Politiek is nu eenmaal lelijk. Verliezen? Dat is ook democratie. Of je het nou leuk vindt of niet. En gelukkig hebben we Omtzigt nog, als hoeder van de rechtsstaat. Dat gaat nog wat worden. Wie er straks ook als laatste lacht zal dat hoe dan ook als een boer met kiespijn doen. Wat er ook gebeurt. Na regen komt zonneschijn. Vroeger of later. Altijd.

————-PETER BERGER———-

**Ilja Leonard Pfeijffer in HP/DE TIJD over ‘de populist**‘ **OMTZIGT:** “…Maar een pleidooi voor een zakenkabinet is een populistisch pleidooi. De buitenstaander Omtzigt wil het land laten besturen door buitenstaanders. Hij wil ministers die verre staan van de politieke elite. Bovendien is het allemaal niet zo simpel als Omtzigt het wil doen voorkomen. Het is een illusie om te denken dat beleidskeuzen objectiveerbaar zouden zijn, zodat specialisten louter op grond van hun kennis de juiste besluiten zouden kunnen nemen. De keuzen die gemaakt moeten worden zijn politieke keuzen. …“
“Je ziet het aan zijn irritante glimlachje tijdens de debatten. Hij is ervan overtuigd dat dossierkennis alle kennis is die ertoe doet tussen hemel en aarde en dat hij in dat opzicht superieur is aan zijn uitdagers. Hij heeft een continu wereldbeeld, waarin goed en fout overzichtelijk uitgesplitst zijn op een spreadsheet…”

Elbert Gonggrijp wint de enige echte virtuele – en wat wilt u nog over de wereld kwijt – trofee op pomgedichten punt nl – Ditmar Bakker zilver

**Onverschillig**

Balancerende spreeuwen in hun vlucht
het roekeloze verwijt aan een huidige
november. Er wordt van alles beloofd –
dat het gras groener wordt – aan gene
zijde. Maar nu de dood voor ogen,

Op het scherpst van de snede. In het
natte land nooit iets van vrede – de boer
hij ploegde voort. Een vreemdeling is
verdwaald zeker. Een zeer lieflijk
landschap, maar wat dan nog –

Er valt weinig te lachen – kijk hoe eenzaam
wij geworden zijn – in rang te sluiten nu je
niet meer luistert, nu je in weer en wind
sluimert, verdoold en schichtig je
ongewisse toekomst in –

Elbert Gonggrijp

**goud voor Elbert Gonggrijp deze week. dank aan de dichters die instuurden.** op zeer eigen wijze en in heel eigen woorden verwoordt dichter gonggrijp de beschreven opdracht – hoe maak je van proza poëzie – nou dat is elbert goed gelukt. de opdracht luidde: dichters voelen haarfijn tijden van verbinding / ontbinding aan – tijden van teloorgang tijden van solidariteit – de wereld lijkt aan tijd gebonden – zolang er dichters zijn zal er geschreven worden over goede tijden of over slechte tijden.
elbert beschrijft de teloorgang in elementen van natuurfenomenen. eigenlijk schrijft elbert zoals willink schilderde. ik doel op het schilderij Jobstijding (1932) – het naderend onheil – van Carel Willink.

De yogamoeder, weet eenelk,
zorgt goed voor geest en rikketik,
verlustigt zich aan havermelk
en vindt men niet in Medemblik.
Zij houdt van woke, yohimbethee
en stemmen op de VVD.

***[D.B.]

zilver voor het zeer geestige gedicht van Ditmar Bakker deze week – toevallig ken ik medemblik haha – ik heb 7 jaren aan de rand van medemblik aan het ijselmeer gewoond – het land van opperdoezers, vette klei, de bootjes in de zomer, de vreselijk snijdende koude in de winter – ja daar in het westfriese wordt geen havermelk gedronken – daar lopen boeren nog vrij rond. hooguit vraagt import om havermelk – ‘van wie is dat er een? die is niet van hier!’ Ditmar beschrijft de groenlinks elite van de grachtengordel hier in 020. zaterdags havermelk snuiven op de noordermarkt. heeft ze toch stiekum vvd gestemd? een heerlijk gedichtje.

Rob Mientjes – Woorden vuil / Sprakeloos…
Rik van Boeckel – Van verbinding naar vrede…
Elbert Gonggrijp – kijk hoe eenzaam wij geworden zijn…
Cartouche – vanwege een en ander niet helemaal haaks…
Ditmar Bakker verlustigt zich aan havermelk
Frans Terken – altijd nog hoop
Anke Labrie – net kind genoeg gebleven

wie wint de enige echte virtuele – en wat wilt u nog over de wereld kwijt – trofee op pomgedichten punt nl?

dichters voelen haarfijn tijden van verbinding / ontbinding aan – tijden van teloorgang tijden van solidariteit – de wereld lijkt aan tijd gebonden – zolang er dichters zijn zal er geschreven worden over goede tijden of over slechte tijden – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

*foto: Ben Kleyn*

**brief aan de hemel**

beste gerard, lieve jongen
zoals jij de dingen in de wereld beschrijven kon
deftig en altijd god bij de hand
als jouw Steun & Toeverlaat
en zijn moeder voor de broodnodige genade

jij die altijd op weg was naar onmogelijke dorpen
in oostgroningen en friesland
of waar die jongens van jou ook woonden
jij die in het land der belgen voor alle nederlanders schreef
maar vooral voor vrouwen

lieve gerard, beste jongen
in dit land moeten we straks
met die oude ‘peroxideproleet’ aan het hoofd
zoals een dichter uit groningen hem ooit omschreef
sinterklaas vieren

geven we hem dat prachtboek van jou kado
De taal der liefde
waarin jij schreef over al “die prachtvolken”
die “met een zak vol spiegeltjes en kralen
op de tjoeki tjoeki stoomboot” naar het “Takki Takki Oerwoud”
verscheept moesten worden

kan ie op de albert cuyp markt alvast kralen en spiegeltjes kopen
zeg maar Voor De Verbinding gerard
Allemaal Naar God

pom wolff

Goedemorgen Pom,
De wereld steeds kleiner, het schrijven groots. En toch verdwalen?
Wereldwijds de doolhof.

**Wereldwijds**

Dolende ridders
Draven door
Grenzeloos

Don voorop
Vanuit Quichot
Richting Molenklap

Verkiezingstrijd
Links en rechts
Poppendans

Horlepiepen
Temmen leeuwen
Plukken druiven

Ongezond klimaat
Jaagt zee op hol
Bomen vallen om

Wereldwijds
Drupt inkt uit pen
Bloedrood

Tekst ingekort
Woorden vuil
Sprakeloos

Rob Mientjes

toch wel aardige impressies in korte vorm gegoten – peter le nobel zou van eenhapscrackers spreken. snoepjes die te denken geven. van oud en nieuw, van natuur en politiek, van de dichter tot ons en aan het einde sprakeloos. leuk gedaan. het is echt niet makkelijk om de wereldellende in poëzie te gieten. rob heeft een leuke vorm gevonden en benut.

**Van verbinding naar vrede**

De tijd rust in verbinding
zelfs voor wie is heengegaan

het universum is voor een ieder gewenst
het land lijkt op het solidaire verhaal

harde werkers schrijven zinnen
in een lied vol zinnige compassie

zij spreken de gelijknamige taal
de wereld laat hen overal toe

zij zingen over bar en boos
gelijk het geluk van de ontheemde

een zekere zin vertelt de tijd
vreedzaam te ontwapenen

stil te staan bij droevenis van de dood
tijd rust nooit in ontbinding

van verbinding naar vrede
wordt de mensheid tevreden.

Rik van Boeckel
25 november 2023

ergens tussen wens en droom de woorden van rik – de wereld ellende al omvattende woorden van rik mogen we wel tellen – de passage over de harde werekrs – dichters bevalt mij nog het meest:

zij zingen over bar en boos
gelijk het geluk van de ontheemde

**Soortelijk gewicht**

vandaag is het tijd voor een dag
opname vanwege een en ander niet helemaal haaks

ontschroeven geboden want windingen
waren na jaren onredelijk in de war geraakt

de kop tolde, helde vervaarlijk naar rechts
zodat het midden het niet meer bij kon benen

welgeteld dreigde onhoorbaar doldraaien
aan de wandel raken, een zich repeterende breuk

fracturen behoeven kraakbeen om naar elkaar te groeien
niet in schroeven verankerd hangen in pijlers van pijn

rijgcorsetten – zo vastbesloten als jij en ik nu
niet anders vermogen dan zwichten voor de snee

waarna een bandage het verdonkerde bloed
met zachte mond in zich op zal nemen

zijn kloppen, door hechting overbrugd
kan winnen aan gewicht

zoveel – in een
hand en polsgewricht

25-11-2023 / Cartouche

ik kan met deze beschrijving van een op hol geslagen mechaniek niet zo veel. sorry beste cartouche. de woorden doen me denken aan een verwoestende machine – een soort vuilniswagen waarin de vuilnisman het straatvuil vermaalt – hier lijken mensen in de machine geworpen. in ieder geval wordt er van alles en nog wat uit elkaar geschroefd tot bloedens toe zoveel is zeker. het zal allemaal wel overdrachtelijk bedoeld zijn – maar de woorden hebben mij niet bereikt – het zal de witte wijn wel zijn.

**In tijden van zorg**

Met een zwachtel uiteengevallen ledematen
omwikkelen en een rekverband
het werk laten doen

daar zijn verplegers en verpleegsters
voor nodig die hoofdschuddend
zoeken naar hoe te hechten

en waar het begin te maken
misschien helpt een dokter erbij
een die nooit om woorden verlegen zit

zolang niet het hoofd
van de romp gescheiden
zegt hij is er altijd nog hoop

© FT 26.11.2023

de dichter vraagt – waar een begin te maken? in tijden van zorg – uiteindelijk gaat alles over – uiteindelijk gaat alles voorbij – hoop op een nieuw begin hoe ver een nieuw begin ook nog uit het zicht is.

ineens belandde je op deze wereld
zonder ook maar te weten waar
een vrije keuze heb je nooit gehad

de longen uit je lijf geschreeuwd
voor je in zoete kleertjes werd gehesen
en snel een fopspeen hebt gekregen

al gauw ben je op weg gegaan
het sprookjesboek onder je arm
de goede afloop die verzon je zelf

nu veel ellende van het scherm spat
ben je nog net kind genoeg gebleven
om vaak je eigen wereld in te kleuren

anke labrie
(26-11-2023)

hoe de wereld de wereld van kinderen kan overkomen. in zekere zin een boze buitenwereld blijft als kinderen binnen spelen. gelukkig maar.

pom wolff – brief aan de hemel

**brief aan de hemel**

beste gerard, lieve jongen
zoals jij de dingen in de wereld beschrijven kon
deftig en altijd god bij de hand
als jouw Steun & Toeverlaat
en zijn moeder voor de broodnodige genade

jij die altijd op weg was naar onmogelijke dorpen
in oostgroningen en friesland
of waar die jongens van jou ook woonden
jij die in het land der belgen voor alle nederlanders schreef
maar vooral voor vrouwen

lieve gerard, beste jongen
in dit land moeten we straks
met die oude ‘peroxideproleet’ aan het hoofd
zoals een dichter uit groningen hem ooit omschreef
sinterklaas vieren

geven we hem dat prachtboek van jou kado
De taal der liefde
waarin jij schreef over al “die prachtvolken”
die “met een zak vol spiegeltjes en kralen
op de tjoeki tjoeki stoomboot” naar het “Takki Takki Oerwoud”
verscheept moesten worden

kan ie op de albert cuyp markt alvast kralen en spiegeltjes kopen
zeg maar Voor De Verbinding gerard
Allemaal Naar God

pom wolff

DITMAR BAKKER vertaalt! sonnet 15 – ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay – … donker was de dag,…

**XV.**
Op het kozijn een potloodstreep: je zag
’t belang om twaalf uur als de zon die lijn
schaduw toewierp, maar donker was de dag,
dus was ’t een potloodstreep op het kozijn.
De klok stond zwijgend stil; het was een rank
roze herderinnetje, een huls die ooit
herinneringen opriep op de plank,
maar die nu alles leeg liet: zij sloeg nooit.
Toen kwam het bij haar op dat hij misschien,
want van zijn geest gesprongen ook de veer,
gelijk was, zo men wou: klok evenzeer,
die ook stilstond om twintig over tien –
De reden hiervoor was, dacht zij sereen:
Gestorven waren dingen klok noch mens, maar dood alleen.

There was upon the sill a pencil mark,
Vital with shadow when the sun stood still
At noon, but now, because the day was dark,
It was a pencil mark upon the sill.
And the mute clock, maintaining ever the same
Dead moment, blank and vacant of itself,
Was a pink shepherdess, a picture frame,
A shell marked Souvenir, there on the shelf.
Whence it occurred to her that he might be,
The mainspring being broken in his mind,
A clock himself, if one were so inclined,
That stood at twenty minutes after three —
The reason being for this, it might be said,
That things in death were neither clocks not people, but only dead.

DITMAR BAKKER vertaalt

Analyse en oorzaken verkiezingsuitslag door VON SOLO

Afgelopen dinsdagavond voor de verkiezingen. Het leek wel schier onmogelijk, maar op mijn leeftijd moet je soms voor lief nemen, dat wonderen nog mogelijk zijn. Mijn vriend Hermes had me uitgenodigd om te gaan eten bij het Okura in 020. Op zich al heel vreemd, maar hij had me beloofd, dat het echt heel speciaal zou worden. Bij de receptie meldde ik me aan. Het bleek dat mijn tafelgenoten al zaten te wachten, Ik was wel benieuwd wie hij verder nog uitgenodigd had. Ik werd naar boven gebracht en het bleek dat we een private dining ruimte hadden. De gerant die me voorging opende de deur en het eerste dat ik zag was de grijns van Hermes. Toen ik de kamer binnen liep zag ik twee vrouwen. Tot mijn verbazing bleken het prominente politici te zijn. De ene dame was een levantijns popje met een helium stemmetje, laten we haar Dilek noemen, en de ander een uit de kluiten gewassen Brabantse met een lekkere bos blond haar, die ik voor het gemak als Gilian betitel. Ik snapte er hoe langer hoe minder van.

De maaltijd verliep gezellig. Hermes zorgde voor de nodige bravoure aan tafel en ik hield me op de vlakte. Ik ergerde me aan het oosterse popje, die telkens probeerde het gesprek op politiek te brengen en ons wijs te maken hoe goed ze wel niet was. Dat zouden we nog wel eens zien. De blonde gaf hier regelmatig gezond tegenwicht aan en straalde daarbij een air van superioriteit uit, die me normaliter tegenstaat, maar gezien ze me al een aantal maal had aangekeken op een manier, die niets te wensen over liet, nam ik dat voor lief. Het was een surrealistische, onmogelijke situatie waar ik in terecht was gekomen. Ik begreep nog steeds niet hoe Hermes dit voor elkaar gekregen had en waar dit heen zou gaan. Het bleek, dat dat naar een ruime suite was. Eenmaal daar gingen de dames naar de badkamer en had ik even een moment om te vragen hoe we in deze situatie terecht waren gekomen. Hermes legde me uit, dat hij het in het geniep met beide dames aanhield. Hij had ze in Den Haag op schimmige wijze ontmoet en wilde, dat ik er als ‘dichter’ een stukje over zou schrijven. Daarom had hij nu deze speciale avond georganiseerd en kosten nog moeite gespaard. Ik vroeg hem hoe hij de dames zo ver gekregen had, gezien beide politica veel te verliezen konden hebben en morgen een drukke verkiezingsavond voor de boeg. Hij greep zijn kruis en fluisterde: ‘Dat is waar wij verschillen. Jij vraagt je dat af. Ik heb geen idee, maar doe het gewoon’. Op dat moment kwamen beide lijstrukkers naakt de badkamer uit. Ze posteerden zich in de deuropening en begonnen elkaar te zoenen. Met tong en al. Hermes grijnsde weer. Ik zag er wel een verhaal in.

Uren later, het was diep in de nacht. Op de salontafel lag een lege strip Viagra, wat lege blikken Tuborg, een champagnekoeler met daarin vier lege flessen op z’n kop en de resten van wat coke. Dilek had op de coke aangedrongen, omdat het zo ‘lekker classy’ zou zijn. ‘Zo classy als een Rolex uit Istanboel,’ dacht ik bij mezelf. Hermes had voor de Viagra gezorgd. Die wist wel van wanten. Hij zat met een halve fles champagne naakt in een fauteuil, terwijl Dilek aan zijn lid gözzelde, om hem hard te krijgen voor een zoveelste laatste ronde. Ik zat naakt met een koud pilsje in de hand naast Gilian op de Chesterfield, die onder de natte, plakkende plekken zat. Ze passte me een dikke joint, die ik beleefd aan nam. Wat ik intussen wijzer was geworden, was, dat zowel Gilian als Dilek geen probleem hadden met anaal. Op zich niet raar als politicus. Ook niet om ernaar te kijken en ook niet als ze een mannelijk lid in hun mond hadden. Dat Dilek in die omstandigheden ook danig minder praatjes had. En dat Gilian erg goed zoende en ook echt probeerde een man tot een explosief hoogtepunt te brengen, onder voorwaarde dat je zelf ook je best deed tussen haar dijen. Solidariteit zullen we maar zeggen. Dilek was een stuntel eerste klas, en snapte hoe clit noch lid het beste functioneren. Maar ze wilde wel steeds meer. Er was genoeg geweest om over te schrijven. Na een laatste ronde in de vleesmolen viel in een diepe, droomloze slaap, te midden van de natte lijven. We leken allemaal een moment gelijk.

De volgende morgen werd ik pas laat wakker. Iedereen was al vertrokken. Drukke dag natuurlijk. De kamer lag er nog net zo bij als de nacht ervoor. Naast mijn hoofdkussen lagen twee briefjes. Eén van Hermes waarop stond dat ik pas om vier uur de kamer uit hoefde en één van Gilian, waar op stond dat ik een goede kameradski was, met drie kruisjes eronder. Van Dilek geen woord.
Ineens voelde ik ontzettende jeuk in mijn kruis. De verkiezingen waren vandaag. Maar bij mij was de uitslag nu al bekend. Dilek.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren aan de biologische brie en olijven en de wijn

Merik van der Torren onlangs overleden was de vaste woensdagman op pomgedichten punt nl – Mirjam Al en Vera Jongejan zullen de woensdag voor hun rekening nemen – om en om – en als het zo uitkomt komt merik ook nog even bij ons langs. dit berichtje is gedateerd 3 februari 2016 – 6 uur 59.

Hoi Pom, gisterenavond nam ik weer deel aan schrijfgroep de Klus. Onder het genot van biologische brie en olijven en wijn schreef ik deze tekst op het thema “Uitkomst”, groet, Merik

Uitkomst

De som woekert de werkelijkheid in,
Blokkeert de stroom van gevoel en verstand.
Je kan niet meer zeggen wat je voor je ziet,
Niet klagen over een kwetsuur.

De som ben jij,
Een boom van tekens en getallen
Is gelijk een andere som.

Langzaam slikt de ene som de andere in.
De uitkomst is nul.

Morgen een andere dag.
Gezond weer op.

Merik van der Torren

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: