pomgedichten.nl – Pagina 97 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

IEN VERRIPS schrijft deze week het gedicht van de week op pomgedichten punt nl – en u wordt bijgezet – in de eregalerij van gedichten van de week van pomgedichten punt nl – poëzie bij een prachtwerk van catharina mastenbroek

Dag Pom,
Ik kies voor Ien Verrips. Mooi gedicht dat dicht bij het schilderproces komt, de Japanse prent noemt, een van mijn favoriete kunst uitingen, en het gearriveerd zijn, waarnaar ik nog op zoek ben.

Graag haar toestemming. Voor publicatie op mijn website http://www.cathelier.com/Nieuws.html
Groeten,
Catrien

Hoi Pom,

pffff, net op tijd. Het is soms moeilijk een moment te vinden en de juiste ‘mood’ maar het is deze keer eindelijk weer gelukt Binnen de tijd.
Zie uit naar de anderen en wens je alvast veel gezelligheid in de komende tijd.

< –>
in dit bijeen gespatte land waar met kronkelige streek
de gestreepte takken van een stam voorzien
ik kijk neer op een vallei met in de verte lijnen
van heuvels die zich zachtjes tonen
ik droom mij in een japanse prent
vlekken vegen de lucht
blauw knalt mij tegemoet met klanken
en ik weet ik ben gearriveerd

IV dec 21

Ien Verrips

–>
Ien en de japanse prent waarbij ze zich blijkbaar thuis voelt. met vegen en strepen – stars and stripes. hoe dan ook – soms zijn er regels zo mooi dat ze adembenemend werken – en dat is hier bij Ien het geval – die laatste regel van het gedicht – die van een zeldzame schoonheid is: “en ik weet ik ben gearriveerd” – prachtig. die prachtig beschreven state of mind, dat prachtig weten – alsof er iets van overgave is.

*Gemengde techniek, aquarel, inkt, pastelkrijt – Catharina Mastenbroek*

tsja ga er maar aanstaan – webmaster dacht met het uitroepen van het gedicht van de week – voor een makkelijke opgave te staan. maar zo is het niet. het ene gedicht mooier, indringender, meeslepender dan het andere. de lofuitingen zijn onder de gedichten geschreven. moet je dan nog daarbovenuit een extra lofuiting uitbrengen. dat is de vraag. ik doe het deze week eenmalig niet. ik vraag de kunstenaar catharina mastenbroek welk gedicht haar voorkeur heeft. – nog even wachten dus voor de uitslag. dat is dan wel het voordeel van het gedicht van de week – we hebben nog een week de tijd – uiterlijk natuurlijk.

RIK VAN BOECKEL: stille schildering van universele dagen
ANDREA VAN HERK: een poging verder te leven te midden van alles en niets
ANKE LABRIE: de lucht is gemaakt om erin te verdwalen
FRANS TERKEN: je zoekt een bos vol lijfsbehoud
IEN VERRIPS: en ik weet ik ben gearriveerd

wie schrijft deze week het gedicht van de week op pomgedichten punt nl – en u wordt bijgezet – in de eregalerij van gedichten van de week van pomgedichten punt nl – zie rechtsboven op de pagina!!! – een eer voor het leven.

het thema – de aanwijzing luidt: schrijf een meeslepend gedicht bij het hierboven afgedrukte prachtwerk (gemengde techniek) van Catharina Mastenbroek. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen – voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**op jezelf**

alsof we samen even schuilden
op een plaats waar niemand komt
waar niemand meer een naam heeft

waar alles stil ligt, alles lege tuin is
met lege bomen, met lege bladeren
lege bloemen

en dan is er het loskomen van de grond
alleen is de weg zo lang die je van binnen uit holt

pom wolff

*Pom, hier mijn poëzie bij het schilderij van Catharina* *Mastenbroek. Groeten, Rik*

**Stille schildering**

Het licht tussen de takken
zoekt de schaduw van het bos
schuift op naar ‘t schimmenrijk
witte schemering deint naar de horizon

bladeren wachten op een nieuwe lente
achter elke einder heerst de toekomst
wolken herbergen blauwe lucht
in stille schildering van universele dagen.

Rik van Boeckel
18 december 2021

<–>
ha heerlijke poëzie in donkere dagen. Rik weet de dagen van licht lucht tijd en reden te voorzien – dat we weten waarom we leven. en waarheen! de stille schildering universeel met iets van een nieuwe lente ingekleurd – een hoopvol verwachtingsvol gedicht. prachtig – heerlijk.

**ZO’N DAG**

Bomen verleggen vogels en grenzen aan de wei
we staan, kijken, een poging verder te leven
te midden van alles en niets
hier, daar, steeds een stukje dichterbij

In de verte klinkt de sneeuw op de daken
moeder aarde
we kijken elkaar aan
laten het praten

Jij bent ik en ik ben jij

Andrea van Herk

< –>
wat fijn dat Andrea de weg naar ‘de pom’ weet te vinden – de titel helemaal in stijl – de zondag gestyled en tot een bijzondere dag gemaakt. u weet wel zo een dag die we allemaal wel een keer of als we geluk hebben heel vaak meemaken – wellicht mogen meemaken – de relatie in de week gelegd! en hoe. plaats, afstand, van heel veel tot heel weinig vorm gegeven – is het alles is het niets – en dan is er ‘het praten laten’ – en dan is er die complete stilte – in stilte uiteindelijk is er toch nog het opgaan in elkaar. tot het op is.

het is er te donker
beneden
daar waar je verdwaalt

maar tussen de takken
daarboven
komt er altijd wat blauw

zolang je maar wacht
totdat de wind
ze zachtjes beweegt

de lucht is gemaakt
om erin te verdwalen
zij brengt je wel thuis

anke labrie
(19-12-2021)

< –>
prachtige regel: ‘de lucht is gemaakt om er in te verdwalen…’ – ook Anke schrijft hoopvolle woorden voor donkere dagen, voor een donkere zondag, voor donkere luchten, wellicht TE donkere – hoe de grond soms als een donkere afgrond bestaat voor wie zich van plaats naar plaats begeeft. verdwaalt. en zie daar het hoopvolle blauw – om thuis te komen – om te dromen – het sombere aardse verdwalen met hemels blauw voorzien. een schilderij in woorden legt Anke naast het getoonde beeld.

Goedemorgen Pom,

nog een bijdrage voor het gedicht van de week, bij het werk van Catharina Mastenbroek.
Warme groet,
Frans

Stiltegebied 3

Hoe ver het ook lopen is
je klimt hoopvol uit het dal
gaat in dit afgelegen gebied
naar waar het groeien heerst

ook op deze beschutte plek
waart luidruchtig de stilte
een klinkende noot tussen bomen
die zo onbeweeglijk lijken

ze kraken brutaal hun takken
ruisen tot in het laatste blad
trakteren je op de zang van vogels
die zich voor je ogen verstoppen

je zoekt een bos vol lijfsbehoud
de rust van een niemandsland
voor het oorverdovende in je hoofd
komt er bedrogen uit

© FT 19.12.2021

–>
prachtige regels – de zoektocht naar ‘een bos vol lijfsbehoud’ of die over ‘de beschutte plek waar de stilte luidruchtig rondwaart’. de woorden van het gedicht zijn als het ware aan de kapstok van de twee gememoreerde prachtregels opgehangen. uitgebalanceerd en evenwichtig – het gedicht buigt nergens door. mysterieuze afloop in de laatste strofe beschreven. de mens kan vinden wat ie wil maar of ie het ooit vinden zal – daar plaatst de dichter vraagtekens bij.

Yvonne Koenderman: X – “Er is geen juiste tijd om iedereen die van je houdt te verlaten. je wil dit niet met kerst of op oudejaarsavond. Godverdomme ik ga je missen…’

De harde eenvoud van een X.
Deze week schreef ik je mijn afscheidsbrief. “Verdomme!” schreef ik “Hoe durf je ons kankerclubje te verlaten, nu zit ik dadelijk alleen met die “puddinglul” zoals jij hem al van kinds af aan noemt opgescheept en…hij met mij, misschien nog wel erger.” ik schreef meer, bedankte je voor je vriendschap van al 50 jaar en steun de laatste tijd en dat je niet van me af zult zijn en ook niet van die “puddinglul”, want je zit in ons hart en mocht je gaan overwint onze vriendschap de dood. Eigenlijk hadden we tussen kerst en oud en nieuw ons jaarlijkse rondje Schiedam gaan doen, wandelen door de buurt. Vlaardingerdijk, Aleidastraat, de oude Roomskatholieke begraafplaats waar we vroeger door het hek klommen om beukenootjes te rapen om dan uiteindelijk te eindigen bij het jenevermuseum voor een drankje/borrel om ongetwijfeld de herinnering aan de ratten voor de film Nosferatu naar boven te halen die in de lange haven rondliepen en waar we op afstand naar keken als kleine kinderen. Vorig jaar gingen we niet vanwege mijn kuren en dit jaar komt jouw op handen zijnde afscheid ineens hard om de hoek kijken. Je hebt de brief gelezen, ik stuurde hem ook digitaal voor als de tijd te snel zou gaan en je antwoorde met een X. Jouw kennende verwachten we dat je dit overwogen doet. Er is geen juiste tijd om iedereen die van je houdt te verlaten. je wil dit niet met kerst of op oudejaarsavond. Godverdomme ik ga je missen. Nooit kwam een simpele enkele X zo hard binnen.

Yvonne Koenderman

welkom in de wereld van VON SOLO, nooit meer die…”Die zich dag in dag uit in hun auto’s naar kantoren, bouwplaatsen of fabrieken rijden. Als vals gemotiveerde of afgedraaide werkmieren hun rol als radertje in een ziek systeem vervullen, dat onder de streep enkel gericht is op lineaire ‘economische groei’. …’

‘Hoe borgen we de kennis als ‘die ene medewerker, die alles weet onder de tram loopt’? Wat een vraag! Niet wéér met één of ander flutsysteempje, mag ik hopen?! Wat wel de oplossing is, zijn androïden. Dat zijn robots die menselijke trekken vertonen. Als je iets wil weten, dan werkt het net als bij Siri. Je stelt gewoon de vraag en krijgt in menselijke maat uitleg over wat je wil weten. En ze herinneren zich alles. Door kunstmatige intelligentie, kunnen ze al deze kennis ook in context plaatsen. En het grote voordeel is, dat ze na een jaar niet gaan jobhoppen en hun op dat moment nog beperkte kennis meenemen en een leegte achterlaten die weer door de volgende passant wordt ingenomen. Een androïde kan makkelijk vijftig jaar in functie blijven. En het mooie is, dat ze in principe voor een jaarsalaris van een schaaltje dertien al te koop zijn. Dat bespaart aardig op personeelskosten. En ik hoor sommigen nu lachen, maar dit meen ik! Jullie vragen een oplossing. Dit is de oplossing. Je kunt er voor kiezen te blijven hangen in je op Lotus 123 gebaseerde, statische database systemen met alle kwetsbare koppelingen en blijven zwammen en dromen over ‘Big Data’, ‘blockchain’ en ‘Internet of Things’. Maar dat is achterhaald. Stop er mee en maak nu de stap naar de toekomst. Als je dit tenminste echt wil.’

Daarmee eindigde ik mijn korte interventie. Er viel een stilte in de vergadering. Hakkelend werd nog geprobeerd om toch nog even te praten over een systeem om kennis in vast te leggen. Ik hield mijn mond maar. Voor mezelf was het al lang zonneklaar. Van de twintig deelnemers aan deze teams vergadering was zeker tachtig procent rijp voor de zachte droomwereld. Alles mooier en beter en vooral leuker. En niet te ontwrichtend. Sentimenteel hopend op een soort menselijke wereld waar wel alles goed gaat. Achterhaald gewauwel. Later die avond herhaalde ik mijn betoog tegen een wetenschapper en gaf aan, dat ik mijn huidige werkzaamheden op niet al te lange termijn zou willen laten doen door een mailbot, een chatbot en een androïde. Dat zou moeten kunnen. Wat voor mij dan over zou schieten, zou het bewaken van de morele en ethische principes van mijn digitale onderdanen. De ethicus is de manager van de toekomst. Dat klonk al te hoopvol.

Vanochtend onder de douche dacht ik er aan, hoe ik al die (onbekende) mensen om me heen niet uit kan staan. Al die neo-utopische peuterbreinen, die zich de toekomst wel zullen laten overkomen. Die zich dag in dag uit in hun auto’s naar kantoren, bouwplaatsen of fabrieken rijden. Als vals gemotiveerde of afgedraaide werkmieren hun rol als radertje in een ziek systeem vervullen, dat onder de streep enkel gericht is op lineaire ‘economische groei’.

Afgelopen weekend keek ik met mijn zoontje van twaalf ‘The Matrix’ weer eens. Hij snapte er niets van. Wat mij vooral bijbleef, was de opmerking van Agent Smith, dat de mens het best vergelijkbaar is met een virus, een woeker. Die opgebruikt, vermenigvuldigt en koloniseert, zonder enig ander doel dan het stillen van een hersenloze vraatzucht. Er is geen enkel bewijs hiertegen aan te voeren, tenzij (valse) intentie tegenwoordig ook geldt als rechtvaardiging. Ik denk werkelijk, dat we een groot deel van de mensen, die nu ‘werken’ beter zouden kunnen vervangen door androïden. Ik denk ook, dat veel van deze mensen zich veel beter zouden thuis voelen in een virtuele wereld, waar ze het aan niets ontbreekt. Ik denk zelfs, dat er nu al velen zouden zijn, die er voor zouden kiezen, als ze nu vandaag de keuze zouden krijgen. Kijk zelf maar op uw telefoon. Oh wacht, dat doet u al.

Het viel me in, dat niet God, maar de Duivel de mens naar zijn evenbeeld geschapen moet hebben. En dan te denken, dat we dachten, dat zijn slimste truc was, de mens te doen geloven dat hij niet bestond. En daar bungel ik dan. Ergens aan een verkoolde wortel onderin de hel van mijn geest. Ik zal niet rusten tot ik de androïden binnengeloodst heb. Als mijn zendingswerk gedaan is loop ik de zee in en kijk niet meer om.

Of luister nog eens:
https://youtu.be/fHiGbolFFGw

Von Solo
www.vonsolo.nl

Merik van der Torren neemt het er maar weer eens van – héél december één vakantie

***Buitenzorg, dagboekaantekening***

Het licht is hier anders.

Het lost de zwaarte op.

Problemen verdampen in dit licht
en je ruikt zelfs niets.

Alleen de zon die de Oost-Indische kers beschijnt,
een late roos.

En dan Betty kwispelend over de laan
die mijn hand likt
voor het zout en de warmte,

dat is het op dit heerlijke dagje
in december.

Merik van der Torren

pom wolff: ‘ik kwam heel dicht bij jou – bij iemand die een moeder mist en nu dus alles mist…’

ik las een paar mooie gedichten
van je hand – een over je moeder
niks bijzonders natuurlijk
ieder mens heeft een moeder
iedere dichter wel twee
een echte en een voor wie geschreven is

maar toch
door het geschrevene heen
voelde ik iets wezenlijks
niet dat ik dichter bij je moeder kwam
bij hoe ze was
belangeloos gul en mild

zoals moeders zijn
ik kwam heel dicht bij jou
bij iemand die een moeder mist
en nu dus alles mist
van de vrouw die van het leven wist
en nooit over haar moeder sprak

pom wolff

IEN VERRIPS vandaag met én in een hartverwarmende december hartstocht: ‘ik vatte vlam toen ik je zag – zo mooi was je…’

ik vatte vlam
toen ik je zag
zo mooi was je

ik wist niet wat ik zag (zo mooi)
maar zeker dat ik
daar wil zijn dichtbij
bij jou wil zijn

en dat terwijl
die anderen
deden alsof ze niet zagen
hoe mooi je was
jou doodgewoon
tegemoet traden
als één van ons
en jij deed mee

pas later hoorde ik
jouw antecedent van
verschroeide aarde

maar toen daar zag ik jou
nakende schoonheid
ontbrandende hartstocht
verzengend vuur
wij

dec. 2021

IEN VERRIPS

Vrouwen voor vrede – én voorop Karin Beumkes: ‘je verloor je kind – je verloor je been – maar je ziel ging niet kapot, die droomde over wilde bloemen…’

Dear Pom

Nergens is er zo veel vrede als in dit huis. De poes ligt bijna in de centrale verwarming, twee saucijzenbroodjes liggen warm te worden in de oven. Nergens is er zo veel vrede als in dit huis. Laten we de vrede koesteren in dit gedicht.

Liefs

Karin

Oorlogsslachtoffer

Weer schrijf ik over je gebarsten buik
en de baby die niet werd geboren
je kwam in vuurzeeën terecht, je huis
brandde tot op de laatste sponning af.

Had je maar geluisterd naar dwingende gedachten
die nacht luisterde je naar niets
God kon niet op je wachten
en veranderde je lot.

Je lag daar bleek, er kwam
een stok tussen je tanden
je been werd afgezet,

Je wilt er niet meer over spreken
oorlogsbeelden – je verloor je kind
je verloor je been, maar je ziel
ging niet kapot, die droomde over
wilde bloemen en hoe het vrede wordt.

Karin Beumkes

Muziek: Melanie Safka – Peace will come https://youtu.be/0b9W_z7Rm9E

PETER BERGER voor even terug in KATWIJK (kattuk): “Daar aan de voet van de duinen bij het prikkeldraad ga ik straks even liggen. Op m´n rug. Want ik wil de wolken in het blauw voorbij zien waaien totdat m´n oogleden zwaar worden…”

Ik hou van Katwijk. Niet omdat Katwijk eigenlijk Kattuk heet maar omdat het pal aan de kust ligt: Kattuk Aan Zee. Strand. Zand. Zee. Soms zeehonden zelfs. Maar die zie je er eigenlijk maar zelden en dus ook vanochtend vroeg valt er op dat vlak weinig leven te bespeuren. Een spoor van door paardenhoeven omgeploegd zand verraadt echter wel die eenzame ruiter die hier bij eb in alle stilte voorbij is komen razen. Niemand heeft hem gehoord of gezien en het wassende water zal het bewijs van zijn wilde ochtendrit weldra volledig wissen. Zodat vandaag gewoon vandaag zal zijn. ´s Zomers, met beide poten stevig in het warme rulle zand, voel ik hier de aarde altijd zachtjes trillen wanneer Poseidon ergens ver weg aan de Bretonse kust z´n drietand tegen de rotsen rost. Kedang! Zelfs hier in Kattuk kun je dat dan voelen.

Maar daar is het nu te fris voor. Voor blote voeten. M´n schoenen zijn doorweekt en m´n enkels koud en stijf als hagel ijs. Toch ga ik het doen. Daar aan de voet van de duinen bij het prikkeldraad ga ik straks even liggen. Op m´n rug. Want ik wil de wolken in het blauw voorbij zien waaien totdat m´n oogleden zwaar worden. Blootsvoets ook, want ik moet het zand tussen de tenen kunnen voelen. Zodra alles overal danst en draait dartelt Pegasus, hoog in de lucht, woest briesend aan de wereld voorbij. Maar of ´ie ook echt boos is of gewoon verdrietig, dat wolkenbeest daarboven, dat weet niemand. Als ik die wolk zou zijn zou ik het wel weten en de verleiding niet kunnen weerstaan. Zwanger van verdriet zou ik die treurnis daar beneden van top tot teen onderzeiken. Het hele sneue zooitje. Met de ogen toe hoor ik Poseidon ondertussen luidruchtig rondbanjeren in de bruisende branding. Gierend van plezier port hij her en der z´n drietand in het drijfnatte zand. De vloedlijn klotst en schuurt terwijl de aarde onder mij hartstochtelijk begint te schuddebuiken. Het kietelt! En miezeren doet het inmiddels ook. Kortom, hoog tijd voor een vers gebakken visje. Ook al is het daar nog veel te vroeg voor.

Peter Berger

CARTOUCHE schrijft deze week het gedicht van de week op pomgedichten punt nl – het thema – de aanwijzing luidt: schrijf een ode aan de door de dichter uitgekozen korrie-vee!

**C.V.**

Haperende thermostaat
roestig expansievat, flakkerende waakvlam
zo goed als ingeblikt, over de datum haast ik G
gdv*, die nog nooit uit volle borst een ode
totdat jouw stem, C, je hand, mijn lieve al
de kou uit ‘t lijf ,mijn bloed aan de praat
je ogen warmgroen als het malste gras
mijn grijs tot gloeien konden krijgen

je mij, zanger zonder naam
de geest wist te geven – tot schrijven
hoeveel wij samen in de melk hebben
brokkelen en te verhapstukken, jij, mijn a
b en c – Cariña, mijn omicron en omega
en ik, leeghoofd, hoe we de v van Viva
la vida zuchtend het gat dichten, vet
hoe jij heel mijn C.V weet te vullen
?‍❤‍
*GDV geïndividualiseerde distributievorm

11-12-2021 / GV

<!
het is dan toch nog net op de valreep gelukt Cartouche aan de praat te krijgen op pomgedichten punt nl – dit weekend en gelukkig maar – een liefdevolle uitbarsting van een ontploffende vulkaan mogen we meemaken – wie zou er niet smelten voor warm groene ogen in het malste gras – elke lezer luidt het antwoord. bijna had ik al ANKE LABRIES ODE uitgeroepen tot het gedicht van de week – maar deze week na lezing van het CV van Vromen voor CARTOUCHES C. van harte! een prachtig gedicht – met dank aan de dichters voor insturen en toch ook een eervolle vermelding voor Anke Labrie.

**ode**

en lyrisch lofdicht ligt me niet
geen helden meer en geen idolen
ik breng aan niemand meer een ode
behalve aan die ene jongen

alleen hij kan me laten zweven
hallucinerend zing ik dus zijn lof

hoe hij naar boven ijlt
gelijk een jonge god
vleugels aan zijn sandalen
een goed gevulde tovertas
met alle kleuren van de regenboog

hij laat me weer geloven
in wat een arts ooit zei
voordat hij me ter plekke platspoot
‘de middeleeuwen zijn voorbij’

de pijn vermindert al als ik hem zie
en wankelend aan zijn voeten kniel
dus deze ode én vijf euro zijn voor hem

anke labrie

<!- –>
nou voor vijf euro verandert dichter labrie de hel in een hemel. een hemels gedicht vol van hallucinaties. anke gaat het druk krijgen in deze barre donkere tijden daar in amsterdam zuid – allemaal voor de lock down naar booster-anke. ik zie rijen in de staat met verlichte geesten zwevend huiswaarts gaan! een waar feest van licht.

“Goed weekend verder, mooi wandelweer!” voegt dichter toe in een persoonlijke noot.

FRANS TERKEN: laat mij daarom geen namen noemen
ANKE LABRIE: alleen hij kan me laten zweven
RIK VAN BOECKEL: in het koude blauwe licht rent zij dromend
ERIKA DE STERCKE: o man van mijn dromen
CARTOUCHE: jij, mijn a b en c – Cariña, mijn omicron en omega

het voorkeursgedicht van de vorige week werd geschreven door de door een ieder bejubelde Andrea van Herk!

ode aan ghislaine

o ghislaine plag of plak
ik ben geen gek
geen maniak noch etterbak
ik zoek geen vrouw
maar hoor ik jou
jouw stem die naam

ghislaine

dan springen hier spontaan
de rozenknoppen open
you know die ronde
wat best wel raar is
omdat er nooit rozen
in mijn kamer staan of stonden

pom wolff

wie schrijft deze week het voorkeursgedicht van de week op pomgedichten punt nl – het thema – de aanwijzing luidt: schrijf een ode aan de door de dichter uitgekozen korrie-vee – u kent de voorkeur van uw webmaster inmiddels wel. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: