in wezen maakt het niet meer uit de doden leven hier nog even – op en zij die leven sterven zachtjes in mij uit zo lijkt alles langzaam alles leger pw
Het was een onstuimige zomer, en nu is het een onrustige herfst. Ik wil niet meer verlangen naar een zomer, die nu niet meer gaat komen. Daarom ga ik stiekem een weekje naar de zon en niemand die me volgt. Ik ga de zee opzoeken en onderduiken in helder fris en schoon water. De Hollandse kust voldoet niet aan mijn verlangen naar mediterrane blauw. De zee hier is vertrouwd en is voldoende voor een nazomerdag als het rustig is. Bij de zee voel ik de liefde voor alles veel intenser.
Vele jaren geleden deed ik een belofte aan zee, dat ik altijd terug zal keren in oktober om het leven te vieren. En ik vier het leven nog steeds, da na dag, jaar na jaar.
En nu is het bijna weer oktober, ik zocht naar een tekst van een paar jaar geleden, over afscheid nemen in oktober want opnieuw moet ik afscheid nemen van een dierbaar iemand, die er fysiek nog is, maar waar het afscheid al door heen glanst. Ik noem het glanzen omdat hij nog zo hangt aan het leven, dat elke zin haast een grapje is, dat uit alles liefde spreekt en hij zichzelf gelukkig prijst met zulke goede vrienden en dat zijn we ook. Alles is goed tussen ons, altijd geweest en dat zal het na zijn dood ook zijn. Alles is rustig.
Bij het zoeken naar de tekst over oktober vond ik een tekst van 2014, die ook over vriendschap gaat, want je weet pas dat je iemand mist, als die plots opduikt in je leven en een leegte vult waarvan je niet wist dat je die had. En geen toeval dus dat dit gedicht precies 5 jaar geleden geschreven werd op 25 september. Deze tekst is nu met verbeteringen ( hoop je dan) weer van toepassing op wat gaat komen en wat me gaat verlaten.
Leegte
We waren ooit een onbeschreven nog niet vervuld verlangen een schip dat hangt tussen golf en breuk.
We waren voorbestemd. Het grote niets bepaalde tijd en ontmoeting het was in ieder van ons leeg
Het begon met durven voelen wat je mist en door het verdriet heen, de wolken willen raken, een ander toe te laten
Alja weet de zinloosheid van het bestaan in prachtige zinnen neer te leggen. Dat is ongeveer de kern – vermoed ik – van het niet door mij ont-dekte verhaal.
Maar één zekerheid in het bestaan is door de dichter gegeven: “..alles wat niet vliegt stort neer.” lezen we in het aangrijpende gedicht waarin de vrouw van zeshoog wordt begraven – en ook haar dochtertje ‘dat nog ergens onder een kleedje geschoven lag.’
En in het laatste gedicht van de eerste afdeling ‘dichtbij’ komen we dan toch eindelijk als lezer heel dichtbij Alja – alsof de dichter de lezer wil toelaten om zelf niet neer te storten:
‘..verzin een reden voor
het bestaan, tevredenheid. Neem naast me plaats en zie hoe de
regels ontstaan. Voel aan mijn enkels hoe
koud ze op de grond staan omdat de wind steeds harder blaast
en sluit de deur. Draag me tot ik vlieg.”
We zullen deze dichter dragen tot ze vliegt. Het is dat ik niet gelovig ben anders zou ik door de knieën gaan voor de goddelijke poëzie van Alja Spaan – die Alja ondanks de zinloosheid van ons bestaan met ons lezers deelt in prachtige zinnen – in haar nieuwe bundel LOSSE HONDEN. En weet van de honden: ook zij bestaan en dolen zonder doel.
zo’n druilerige dag vol kille leegte het gruwt het grauwt het donkert klamme kou kruipt in je hoofdhuid de tijd onherkenbaar lijkt verscholen daar waar land en lucht versmelten in de mist vooruitzichten ontnomen
je weet dit gaat voorbij dat houdt je overeind gauw denk je laat het gauw zijn voor ik vergeet dat ik ben
dat taal universeel is taal is het woord van fluitschepen in de snavel van de wind.
Eilandkinderen
Ze ruiken naar onweer weten hoe bloedsiroop wordt aangelengd meisjes kennen hoge toppen, diepe dalen jongens halen vocht uit droesem beide seksen hebben de kuikendief ontmoet onthouden hoe angst van hazen peper maakt dat er na het niezen niet wordt nagehuild hagel soms vergeleken wordt met suiker dik broodbeleg dat op daken daalt rabarberstengels zijn met bananen zoeter hoe je regen in de grond stopt wortels liggen dieper weinig aan hen toe te voegen zo stappen ze aan boord hun voeten moeten voelen dat taal universeel is taal is het woord van fluitschepen in de snavel van de wind.
Mijn oma bakte appelflappen. Met een theedoek op d´r hoofd en een flinke portie liefde. Succes verzekerd. Maar ik bak oliebollen. En dat wordt best weer een uitdaging dit jaar. Moeilijk is het niet maar mislukken doet het maar al te gemakkelijk. Vooral ook omdat ik het niet vaak doe: oliebollen bakken. En omdat ik steevast vergeet wat er vorig jaar ook weer allemaal fout ging. What´s in a name? Het draait dus om olie. Duh! De temperatuur ervan vooral. Van die olie. Zoveel is duidelijk. Bollen bruin maar niet gaar? Ik heb het euvel ooit eens nagevraagd bij de kraam naast het busstation: teveel suiker is een regelrechte spelbreker. In het beslag tenminste.
Misbaksels zijn meteen rijp voor de vliko. Altijd. Weg ermee! Soms zelfs de hele zwik. Huppakee. Zonder pardon. Volgend jaar beter. Maar wat een feest als het straks weer eens lukt! Ik ben niet van die droge banketbakkersballen overigens. Bah! Alsof je zand hapt. Nee, het vet moet je als het ware uit de bek druipen. Een beetje klef nog van binnen is ook een must. Een heel klein beetje maar; voor die zachte soepele beet. En lauwwarm moeten ze ook nog zijn, die bollen: te consumeren met een overdosis poedersuiker. Natuurlijk!
Verder nog? O ja, een flinke scheut bier moet er in. In het beslag. Liefst zo´n Belgische tripel die flink gerijpt is op de fles. Met zo´n laagje grauwe drek onderin. Het is vooral die drek die wonderen doet. Twee eetlepels vers geperste sinaasappel ook! Voor de frisse smaak. Krenten? Mooi meegenomen; maar ik bewaar ze dit jaar liever voor de pap van morgen. Want het kan verkeren.
Anything else? Hoop! Dat is vooral wat ik nu nodig heb. Een flinke dosis hoop.
Ha Pom, Mooie kerstdagen gewenst voor jullie! Hierbij een op herinneringen (zo’n 60 jaar geleden alweer) gebaseerd gedichtje. Trouwens erg leuk, die foto met wensen van MIo! Hartelijke groet, Anke
kerstfeest
de kerstversiering blijft op zolder haar hoofd staat er niet naar dit jaar één slinger heeft zij opgehangen de slinger met herinneringen
geur van kerstgroen en van sinaasappels in een cirkel rond de boom gelegd
de boom met echte kaarsjes, vogels, ballen, gespikkelde chocoladekransen en een piek
het witte tafellaken met de rode linten
het kerstontbijt met krentenbrood gevuld met spijs en nog een ei ook, zacht gekookt naast ieder bord het kerstcadeau een boek van W.G. van de Hulst
zondagse jurken aan, papa in zijn nette pak mama die lekker naar Tosca ruikt op ons orgel speelt en liedjes met ons zingt
als papa uit de kerk komt is het eten klaar konijn of kip, pudding zonder vel met slagroom papa leest hierna hardop het kerstverhaal het is maar kort en hij klapt vlug de bijbel dicht nog snel een dankgebed en dan zijn middagdutje
’s avonds leest mama de kleintjes voor uit de kinderbijbel met de plaatjes zij leest zo mooi dat je het wel moet geloven
AnkeLabrie: ’s avonds leest mama de kleintjes voor (..) zij leest zo mooi dat je het wel moet geloven
wij van hier wensen Anke labrie inspirerende dagen ook weer in 2022 – het is een zeer gewaardeerde bijzonderheid dat een belangrijke amsterdamse schilder de site pomgedichten zo verrijkt met haar bijdragen.
Ditmar Bakker: AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG – Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
wij van hier houden zo vreselijk veel van het fenomeen Bakker dat we hem wel in een kerstbrood zouden willen verwerken en opeten. de bijzondere bijdragen die wij dit jaar van hem mochten ontvangen – sommige bijdragen heel goed leesbaar maken pomgedichten tot iets heel bijzonders. zo ook vandaag – JEZUS is niet voor niks gestorven en moeder maria heeft niet voor niks gebaard.
Max Lerou: aanloop naar het kerstdiner (bedaren doet ze later wel)
dichter en ik mag wel zeggen persoonlijke vriend max lerou houdt het literaire landschap in de lage landen op peil. geen romantische uitspattingen – het is bij max altijd erop of eronder – maar de site kikkert er heerlijk van op. als tegen gewicht bij al die romantische dingetjes van webmaster – max en zijn geliefde mooie kerst!
AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG
Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou en bloedde U op het ruwhouten kruis: versiering die per el verkopen zou en kransjes en een extra dagje thuis.
Thans knielt men, onder vrolijk klokkenspel, terwijl de man van God -een stem als honing, ogen als staal-, aan dat stoutmoedig stel de boodschap opdreunt van de Hemelkoning.
Men luistert niet. Eerder hoort men de wind dan al wat U ons opdroeg voor U stierf. Oh, Heer van Vrede, oh, geheiligd Kind! Hoe stil ligt U in ’t graf, die heil verwierf.
’t Is of die rots, door ’n engel ooit beweend, nu wederom toesluit: Uw Woord versteend.
Ditmar Bakker
aanloop naar het kerstdiner (bedaren doet ze later wel)
het was weer zo’n vrijdag waarop van alles te beleven in de lidl bij de diepvries zal het bij de versafdeling zijn
ik weet nog goed hoe het begon ze tastte naar de sojabrokken het praatje met haar borsten
al snel wist ik van toestand en regels het spel door hem verzonnen de vlugge uitjes in het park het vieruurtje en dat andere met zijn kids
-ze zijn verdomme gemanipuleerd die brokken japanners geven dat hun varkens niet eens- ze las het gister nog in de linda
het is woede als het brood was zou ik zeggen oer maar het is geen brood het is woede opgekropt en in de strot gefermenteerd – zo een woede
ml
Rik van Boeckel: hij zingt een lied voor jou – dat is als een lied vol trouw
wij van hier wensen europa reiziger Rik van Boeckel een goed jaar toe. en mooie dagen natuurlijk. elke week lezen van zijn blijmoedigheid – in een hemels ritme van alle mogelijk denkbare elementen.
Kerstroes
Vlotte wensen dansen langs kansen hemelse gedachten zinnen op zon het vuur van de dagen vlamt rustig de nacht verdwijnt in de kerstroes
vredig staart de kerstman naar de hemel zijn baard kriebelt vele seconden hij zingt een lied voor jou dat is als een lied vol trouw
wanneer de nacht komt als een engel en de dag valt als een blad zal hij vele kerstliederen zingen met de waarheid op zak en zonder veel moeite op de étude van gemak.
Rik van Boeckel 25 december 2021
stuur svp in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
René Brandhoff: Voor alle pombezoekers, het Hoofd Vredezaken niet in het minst.
Wij van hier – zelfs door god en ook door de overheid gewaardeerde vredestichters – wensen de brandhoffjes fijne kersttaart en alle liefde!
Frans Terken: een kleurrijk nieuwjaar!
Wij van hier bedanken Frans voor de vele bijdragen aan pomgedichten punt nl – Frans draagt mede deze site – dat het jaar 2022 voor hem en zijn lieven mooi, bijzonder en gezond zal zijn!
Goede kerstnacht heer Pom,
Bij deze onze Kerstwens, ook al gedeeld op Feesboek; kort, met Kerstavond erbij is Kerst 3 dagen, daarom deze haiku:
Wit winterlandschap doet verlangen naar warmte een kleurrijk nieuw jaar
Dag voor kerst 07:10 Even een pak melk halen en dan hoeven we de deur niet meer uit. Winkelwagentje is gelukkig niet nodig, want op dit vroege uur is er al geen een meer te vinden. Hup snel dat pak en naar de zelfscan om er achter te komen dat de bankpas in de andere jas zit. Dan maar aansluiten het is tenslotte vroeg. Nummer vijf in rij vijf vol uitpuilende winkelwagens met een overvloed aan drank en eten alsof er voor een maand ingeslagen wordt. ik ben eerlijk, thuis komen we ook niets tekort, maar puilen de kasten niet uit. We eten lekker, maar normaal en iedereen in huis of die komt maakt zelf een eigen gerechtje wat hij lekker vind. Ongetwijfeld wordt het een geheel wat totaal geen samenhang kent, maar super gezellig. De spelletjes staan klaar voor ouderwetse gezelligheid, zonder telefoon en tv.
Kerst zonder de vriend van dochterlief, omdat zijn opa in Cyprus onverwacht overleed. Kerst zonder jeugdvriend Martin, omdat hij besloot de kanker club voor kerst te verlaten na nog een paar intieme fijne dagen met zijn vrouw en kinderen. Kerst hier gevierd vol gezelligheid, maar voor velen ook een tijd van eenzaamheid, zoals bv de cliënt van mijn dochter. Nog geen 17 jaar en alleen thuis in den Haag. Pa en ma in scheiding, mams wil niemand zien en paps heeft besloten te vertrekken en een hotelletje in Heerlen te nemen. Kerst is niet standaard een tijd van gezelligheid, dus kijk om je heen en breng ergens wat lekkers of nodig iemand uit, al is het maar voor een drankje. Het geeft zoveel meer als die pakjes onder een boom.
Ik wens jullie fijne dagen, duik met koffie en een kerstsprookje op de bank en blijf geloven dat sprookjes bestaan.
<! Het loon staat weer op de rekening. Mijn eerste actie is dan altijd een fors deel in contanten op te nemen. Dat geeft me bijvoorbeeld de mogelijkheid om illegale wapens of vuurwerk te kopen. Ook zorgt het ervoor, dat mijn zorgverzekering niet precies kan zien hoeveel ik drink in de kroeg of hoeveel bier ik bij de avondwinkel koop. De kaasboer vindt het ook aangenaam, want het scheelt in de kosten van PIN-transacties. Uiteraard ook iets met belastingen. Aangekomen bij de pinautomaat staan er echter twee rijke blanken voor me. Ze zijn naarstig bezig een groot bedrag te storten. Dat moet steeds met stapeltjes, dus duurt een eeuwigheid. Achter me vormt zich intussen een rij. Ik voel in mijn zak naar mijn bivakmuts, maar die had ik niet bij en mensen overvallen met een mondkapje op is echt beneden mijn stand. Ik besluit uit de rij te stappen en pak mijn fiets. Wat me vooral opviel aan de rijke blanken was, dat ze zich totaal niet bewust leken van de ontstaande rij noch van het feit, dat al dat geld best aanlokkelijk kon zijn voor kwaadwillenden. Ze pasten bij mij in een ergerniswekkend plaatje.
Op de fiets kwam de gedachte, dat het bijzonder opvalt hoe dit soort rijke blanken altijd erg zichtbaar zijn en meestal irritant in de weg lopen. En wat dan opvalt is, dat ze zich daar zelden zelf van bewust lijken. Of dat is als ze de rij voor de pinautomaat ophouden, in hun Range Rover het fietspad blokkeren als ze dubbel geparkeerd staan of stampij maken bij mijn friettent, omdat Hossein de bestelling niet in losse bakjes heeft gedaan, maar in een gezinszak, toegang tot schoolpleinen blokkeren met Urban Arrows en diverse Rotterdamse buurten koloniseren met geld uit Amsterdamse overwaardes. Om maar wat van de honderden voorbeelden te noemen. Het is vooral dat dedain wat uitstraalt, dat wat ze niet zien, er ook gewoon niet is. Zo kun je je makkelijker door de wereld begeven en hoef je je ook geen vragen te stellen bij de rotstreken die je uithaalt.
Zo halen multinationals ook rotstreken uit aan de lopende band. Als ze geen belasting ontduiken of de wereld naar de knoppen helpen, dan roven ze wel steunfondsen leeg die eigenlijk bedoeld zouden moeten zijn voor mensen die steun nodig hebben. Mooi voorbeeld is KLM. Maar banken, vastgoedfondsen en ook de overheid doen er allemaal in hun rol lustig aan mee. Gisteren sprak ik mijn kapper die aangaf, dat het einde wel in zicht is. Hij kan de zaak opdoeken. Overheidssteun blijkt te bestaan uit leningen. En ook de boekhouder snapt wel, dat je daarmee geen zaak overeind kan houden. De pandeigenaar en verhuurder geeft ook geen thuis. Die heeft nog liever dat het leegstaat, dan een maand geen huur te vangen. En mijn kapper, die intussen geldt als een ankerpunt in de buurt na een kleine 5 jaar, mag dus verrekken. Met dank aan de rijke blanken. In het boek ‘5.000 jaar Schuld’ van David Graeber staat ook duidelijk, dat kleine schuldenaren altijd gestraft en uitgeperst worden, terwijl grote schuldenaren kwijtschelding krijgen. Zal wel iets zijn met disputen en studentencorps. Ik heb ook nog nooit een staking gezien van directeuren, investeerders, consultants, managers, advocaten, bankiers, verzekeraars, politici of chirurgen. Dat komt, omdat die altijd wel voor elkaar zorgen, over de rug van de rest. Als je niet kijkt bestaat de rest namelijk gewoon niet.
Als ik zo door zou ga met redeneren bestaat de kans, dat ik behoorlijk zuur zou eindigen. Maar dat ga ik niet. De oplossing, ligt ergens, maar ik weet nog niet precies waar. Wat wel duidelijk is, is tegen wie we moeten opstaan. En dat kan alleen, door de regels van het spel te veranderen. De huidige economie en machtsstructuren moeten kapot. En dat kunnen we alleen samen met andere mensen. We moeten meer zelf gaan doen. Dingen maken en minder kopen. Onafhankelijk worden van salaris en regels. Massaal staken, als we er weer eens mij genaaid worden. Zelf nieuwe structuren bouwen.
Vrijdag is het zoals bijna elke vrijdag sinds maart 2020 weer borrel bij Kabouter Biergarten. Dat was een tegenreactie op de horecasluiting en de anderhalve-meter-maatschappij die toen als norm gesteld werd. Ik verkoop geen bier, maar je kan wel terecht voor een pint. Zo houden we contact. Intussen heb ik mensen leren kennen die een netwerk van dergelijke ‘speak easies’ opzetten, om het circuleren van ‘analoge’ gedachten en meningen via discussies en gesprekken in gang te houden. Dat helpt, in deze tijd van digitale demagogie. Goede mensen vinden elkaar altijd en zo nog beter. We mogen ons er alleen wel iets meer van bewust zijn, wat de potentie en de waarde daarvan is. En dat we samen misschien de strijd wel aankunnen, die van achter een scherm niet te voeren is. Laten we dat dan nog zien als iets goeds dat voortkomt uit deze matige tijd. We leren elkaar weer meer op waarde schatten en leren wie de vijand is. Die vijand is rijk, blank en virtueel. We kunnen hem niet ontkennen, zoals hij met ons doet, denk maar aan bijvoorbeeld een toeslagen affaire. Maar we kunnen het apparaat wel uit proberen te zetten. Die knop moet er ergens zijn. Als we stoppen te spelen volgens de regels.
Oh ja, dat was natuurlijk in de eerste plaats waarom ik ging pinnen…:)
Leestip: ‘Werk is geen oplossing’ van Marguerite van den Berg
