ROOP, BENDERS en de helaas ons ontvallen JOOP KOMEN in de herhaling – 2010/2012 – we kennen de dichter Benders hier nog van het door velen in 020 geciteerde volgende gedicht:
de tragiek van benders
dat het allemaal niet meer beter wordt
het lijden zo in het lichaam gezet
we zien een dichter
die het niet meer ziet zitten
het gas afgesloten
een man zonder touw in zijn huis
pomwolff
in januari 2010 schreef Martijn Benders bij een afscheid van joop komen. hij beloofde ons op de hoogte te houden van ‘de ontwikkelingen’. we vernamen nooit meer iets van die benders. een onbetrouwbaar sujet. met dat soort types ging onze joop om in het verleden voordat hij op pomgedichtensite de rust vond waar hij zijn leven lang naar had uitgezien.
2010
martijn Benders bericht ons zojuist:
‘Ik ken Joop Komen al een jaar of zeven. Hij stond aan de wieg van de Nederlandse internetpoezie en is een van de belangrijkste proponenten in de strijd tegen Mil Welker en aanverwanten geweest. Behalve een ruwe bolster met literaire pit schrijft Komen ook nog af en toe een best aardig sonnetje. Komen heeft vele jaren bij Hoogovens gewerkt en is daarom man van stalen zenuwen. Een recent herseninfarct wimpelt hij weg met een verkleinwoordje. Komen is een groot jeneverliefhebber en lichtend voorbeeld voor die hele generatie jonge internetdichters die te lui zijn een podium te bestijgen.
Joop is onze oudste nog levende heintje. Ik weet niet of ik mijzelf daartoe mag rekenen, maar ik hoop ooit toestemming te krijgen van Komen om zijn literair agent te worden. De man is echter tot dusverre onhandelbaar. Ik hou jullie van de ontwikkelingen op de hoogte.’
twee jaar later deed de volkomen betrouwbare ROOP het allemaal nog eens dunnetjes over. opnieuw werd er toegewerkt naar een afscheid van onze joop komen. het lijkt erop of de ‘vrienden’ van joop niet kunnen wachten op zijn afscheid. elk jaar promoten ze opnieuw een nieuw afscheid – joop laat zich niet kisten.
begin 2012 schreef ROOP:
ik wil toch een paar bescheiden kanttekeningen plaatsen bij het
woekerende columnistenschap op deze site. ten eerste kan ik tegenwoordig
geen wereldwijde bladzijde meer openen, of joop komen is er afscheid aan
het nemen. khadaffi.net, stopislamiseringnu.nl, gendriannation.com,
pomgedichten.nl… je kan het zo gek niet noemen of joop komen zit er
afscheid te nemen of is er net teruggekomen voor een nieuw afscheid.
onze oudste nog levende heintje, hij blijft maar aan zijn
boerenleenstutten trekken. zo veel laatste woorden passen op geen steen.
dat heeft joop natuurlijk ook wel door, ze zijn niet achterlijk in
gendringen, in ieder geval niet achterlijker dan in friesland. het is
gewoon even pollen of er nog iemand zijn kist wil dragen.
Roop
met het buurtschap tessel en de eilanders rekende joop definitief af in zijn column van 13 januari 2012. zijn tekst zorgde tevens voor het afscheid van de gevierde columnist en juryvoorzitter van de zondagochtendwedstrijd ROOP. roop kon het niet meer aan. drong aan op hele specifieke sancties richting joop komen, richting een tachtigjarige man met zachte karaktertrekken. we gaven roop wel een luisterend oor maar lieten al zijn ongegronde beschuldigingen ook weer het andere oor uitgaan. en dat ging roop te ver. lees hieronder joop die een boekje open doet over het leven op tessel. de drankgewoonten daar en hoe het op tessel is in de winter:
op 13 januari 2012 schreef joop:
Goedemorgen Pom, ach de mensen weten tegenwoordig niet beter.
Maar toch moet het maar eens afgelopen zijn met dat belachelijk maken van
mijn onschuldige persoontje.
Ik bedoel dat er uit alle hoeken en kieren van de B.V. Pomgedichten.nl
lachsalvo’s komen over mijn regelmatige afscheid.
Ja, dat is nu eenmaal mijn Gendringse fatsoen. Als je ergens op visite komt
en je stapt weer op na het nodige genuttigd te hebben, dan neem je
afscheid. Je schudt iedereen de hand, bedankt de gastvrouw en gastheer, en
vertrekt. Dat heet bij ons in de Achterhoek “Afscheid nemen.” Zo handel ik
ook hier op de B.V. Pomgedichten.nl.
Als ik hier een bezoek heb afgelegd en ik vertrek weer, dan neem ik
afscheid. Niets om te lachen, de normaalste bezigheid van de wereld.
“Vrienden, ik vertrek weer.”
En dan hoor je al die randstedelingen: “Wwwhoewwwhahahahahahahaha!, Heintje
vertrekt weer.” Zelfs vanuit Tessel klinkt het hoongelach.
Ik wil u wat vertellen: “Van 1930 tot 1940 woonde ik in Den Helder en op
Tessel woonde een tante van mij in De Cocksdorp, een uithoek in een
uithoek. Het is daar heel normaal om ergens op visite te gaan, je vol te
laten lopen, na een paar uur weer op te staan, de deur te openen en zonder
een woord te verdwijnen terwijl je de deur met een rotsmak dichtgooit,
wham! Afscheid nemen op Tessel? Bejje belazerd. Je komt om te zuipen en
anders niet. En dit soort volk lacht om mijn beschaving.”
Als kinderen waren wij doodsbang als tante Zuipers, ja zo heette ze echt,
uit De Cocksdorp bij ons op visite kwam in Den Helder. Dat plotselinge
oerharde wham! van die deur bij haar vertrek als wij al in ons bedje
lagen. Je schrok je telkens weer de kolere. En daarna dat lallende
dronkemansgezang van haar op straat, je schaamde je onwezenlijk voor de
buren.
Maar ja, ze kwam van Tessel.
Dat de stralende dagen voor jou niet meer te tellen zijn,
Joop
