Waar ben ik gebleven schreef ze in de sneeuw voor ze ging zitten
Vorige week schreef ik: ik ben erg blij dat dichter Vera van der Horst de donderdag als hoofdpersoon voor haar rekening wil nemen op pomgedichten punt nl. – ‘VON SOLO laat een grote schoen na om te vullen’ – sprak ze onzeker. die heerlijke onzekerheid van Vera gaan we/mogen we de komende donderdagen genieten.dat alles in de 14 delige serie: En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst? In de bijdrage weinig te merken van poëtische onzekerheden: de man en de vrouw en vooral ook het meisje centraal gesteld, de verwerking bijna in sprookjesvorm – maar dan wel in sprookjes voor volwassenen. zij zit – en hij? hij staat.
1
In gedichten schuilen vaak meisjes in oude vrouwen -ze weten zichzelf niet gedragen- lopen omstrengeld met verlangen, lachen noch – huilen niet, dragen zijn ogen, zijn handen, zijn verlaten. ze huilen toch.
Er wonen ook mannen oude mannen – jonge zijn er niet – ze verzamelen woorden en pluizen verzanden in zichzelf als die er is -zo niet- dan fluiten ze marsen, met die getuite lippen happen ze vliegjes uit de lucht.
2
Ze zit in haar handen, -hier heb je me- Haar land zit vol spechten witte en zwarte, trommelen tegen haar opgespannen huid ze zullen verhongeren
Waar ben ik gebleven schreef ze in de sneeuw voor ze ging zitten
3
Hij lacht in twee tonen, ha ha, ha ha en dat duizend jaar volgens zijn geheugen, maar die kent hem niet langer
Zijn jas loopt voor hem uit, kent de weg, de wind om de hoek, de spijker in de muur, hallo, ik ken jou zegt de spijker, bedankt voor de sik.
foto: webmaster – enige weken geleden trachtte Merik hondje Betty in bedwang te houden. hondje betty heeft nogal een eigen dwars karaktertje. wil baasje rechts betty kiest voor links. wil baasje rechtdoor betty wil terug. Betty heeft ook een hekel aan de blauwe band met welke de dichter hondje Betty door het leven tracht te leiden. het is een wonder dat Merik nog aan schrijven toe komt.
Hoi Pom, hierbij een tekstje over een bijzonder gesprek met een buurvrouw in Tuinpark Buitenzorg, voor pomgedichten, in de bijlage, groet, Merik
Ontmoeting in Buitenzorg
In het zonnige Buitenzorg, Oost-indische kers-bloesem straalde, kuierde ik met Betty over het tuinpad, groette Anne-Marie door een gat in de heg.
Voor ik het wist vertelde ik het avontuur van vroeger:
“ Toen ik na het bezoek de deur achter me sloot,” zei ik, “ schrok ik van een grote klap, had hij een bijl gegooid in de deur. Normaal gesproken, zeg je, ik ga niet meer om met die gek, maar ik bleef hem opzoeken, vond het allemaal wel spannend.”
De bladeren van de bomen ruisten in de herfstbries. “ Wat is er van hem geworden ?” vroeg Anne- Marie, schoffelend onder de rozen
nu zullen ze het in Vught ook weten – kunnen ze genieten van de gedichten van Petra Maria. een eerbetoon aan de dichteres die we hier heel vaak mogen verwelkomen in de zondagochtendwedstrijd – petra vaak met goud hier omhangen op de pom. en terecht: lees de mooie regels die ze gisteren nog op FB presenteerde:
met Pauline Broekema die de foto hieronder maakte zeggen wij proost Petra Maria en van harte gefeliciteerd. Vught zal in moeilijke coronatijden van de poëzie zijn – van haar subtiele hartveroverende en troostrijke poëzie.
Lieve dichter Gisteren rekende ik uit dat het vandaag al twee jaar is dat ik mijn gedichten bij jou op je site mag presenteren. Ik ben dus al 2 jaar bij je in dienst. Het leveren van goede gedichten is beslist een empathisch vak, maar ze komen bij jou volledig tot hun recht. Leve de Pomsite en al mijn liefs Karin
Lieve dichter Karin, wie had kunnen bevroeden dat na de geboorte van onze eerste, twee jaar geleden, jij gewoon doorging met baren. dat we inmiddels riant kunnen leven van de kinderbijslag voor de meer dan 100 kids die jij op de jou zo bevallige wijze ter wereld wist te brengen. en ze lijken allemaal op jou. op een paar vreemde kindjes na. dat jij het baren voor jouw en ik de opvoeding voor mijn rekening neem ligt in de natuur der dingen besloten. ik ben nu eenmaal een 1e klas pedagoog en jij in dat opzicht ietsje minder. aan de andere kant gaat het baren jou weer veel beter af. de kinderbijslag doet momenteel voor kids onder de 5 jaar 221,49 euro p.p. – zitten we toch al op zo’n kleine 22100 per kwartaal – én tot hun 18e levensjaar loopt dat nog lekker op. ja texelse mamma, een ding moet zeker nog even gememoreerd – je hebt geen idee hoeveel mensen jij een prachtig begin van de werkweek/corona week schenkt. ze starten hun compie op met een sacherijnig porum, maar dan kijken ze toch even op de site pomgedichten en dan zie je de gezichten opfleuren – en dat komt door jou!
Gevecht
Met de afdruk van jouw schoenzool op de muur bevestig jij dat wij in oorlog zijn ik dwaal naar een onbekend licht en ga steeds langzamer naar huis.
In mijn dromen spreek ik je aan jij ligt niet niet langer op mijn kussen maar kijk hoe hoe je mij ontwortelt als een boom in een angstig bos.
Zo ontwijk je al mijn stormen zo spreek je nooit een GOD aan en zo trek je je haren los.
als een franse zonnekoningin eist Ien Verrips vandaag het goud op. wat nou poëzie van wat, van wie? Poëzie cést moi! schrijft ze in een niets en niemand ontziende schaamteloosheid. het is die schaamteloosheid die elke dichter wel in zich draagt – maar je moet er ook voor uit komen durven. niet brummelend van een papiertje onverstaanbare regeltjes het publiek in slingeren. niet met veel uitleg en toebehoren je regels willen slijten. nee! staan voor wat je schreef voor wie je bent en dan BAF! de Poëzie cést moi! deze week heet de poëzie Ien Verrips – dichters dank jullie wel voor insturen – Ien van harte!
Poëzie cést moi
geen moeder die mijn hand vasthoudt geen blinde om de weg te wijzen geen geest die zingend fluistert
er is geen kind dat woorden voor me heeft of regels waar ik naar zoek er is niets en niemand een meisje allerminst
Ien Verrips
–> ik zou van ‘allerminst’ – het laatste woord – ‘nog het minst’ maken – een beetje meer ‘gonggrijp-jus’ mag hier wel over de woorden gegoten. op zich is het gedicht een opsomming van de eenvoud. en de herhaling is ook wel van de poëzie maar de ware poëzie ligt verscholen in die schaamteloos gepresenteerde titel: Poëzie cést moi! poëzie mag/moet op zijn/haar tijd schaamteloos zijn. nou voila! voici!
Petra Maria: ik kan niet nog hoger
Frans Terken: poëzie is het hoofd in haar schoot
Rik van Boeckel: basta rasta mahonie tada
Paul Bezembinder: Ik weet wel dat mijn stiltes pijnlijk zijn, …
Elbert Gonggrijp: Van zijde lijk je te zijn gemaakt.
Vera van der Horst: poëzie ben jij mijn zoet
Ien Verrips: Poëzie cést moi
wie wint de enige echte virtuele is poëzie eigenlijk wel een meisje? trofee op pomgedichten?
poëzie houdt ons hier elke week wel even bezig – op pomgedichten. wat raken de woorden aan om van de poëzie te zijn? dichters weten het of dienen het te weten. hoe dan ook: wat lezen we graag hier deze week een gedicht met iets van poëzie erin? nodigen we de dichters uit om zo een gedicht te sturen. de regels als vanouds: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 23. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. poëzie is een meisje
poëzie is een meisje dat uit haar bikini barst in reepjes snijden poëzie is verse vis met uitjes
een kuil graven voor een ander om er zelf in te gaan liggen met je goudvis
in een kommetje rondjes draaien totdat alles boven drijft pom wolff
een meisje droomt
ik kan niet nog hoger stijgen dacht de droom ze zweefde maar door op zijn woorden
wakker worden in de wind de armen verwachtingsvol gestrekt naar de jaren
hij deed er toch nog een schepje bovenop immers hij droomt zelf ook nog
petra maria
–> we zijn deze week dus op zoek naar een gedicht ‘met iets van poëzie erin’, hahaha. toch elke week weer blij verwonderd door de prachtige inzendingen bij de breed gegeven thema’s op pomgedichten punt nl. mijn grote dank gaat uit naar de dichters die inzenden en die dan ook nog het commentaar van webmaster kunnen en willen verdragen. jullie zijn de goddelijke helden van de zondag – dank jullie wel. dat gezegd hebbende… laat petra maria een meisje dromen. en om de poëzie tegemoet te komen ook nog een droom dromen. en welja ze laat ook nog de jaren dromen. en er wordt ook nog ‘een schepje bovenop’ gedaan – bovenop wat? we vliegen hoger en hoger – lieve petra maria dit is geen poëzie meer dit is… dit is… dit is een zweefmolen en volstrekt ontoegankelijk voor personen met hoogtevrees,
Dichter bij de zuster
Het is vallen voor de zuster die je met een teder gebaar bij de arm neemt en een spuit in de ader zet
ze injecteert je met liefde het vaccin dat je beschermt tegen het kwaad van de engbek de leugens van anti-vaxxers
getroebleerden die je op de snijtafel wensen de messen al slijpend met een valse tong
poëzie is die zachte hand de ogen waarin je rondzwemt en wegzakt tot je grond voelt het hoofd in haar schoot
–> een eerbetoon aan de zorgzusters in tijden van covid – om weer grond te vinden in een zachte zusterschoot. in tijden van covid en in tijden van door de covid gegenereerde gekkies. frans voorziet ze van een naam die alleen in de poëzie gegeven kan worden: ‘engbekken’ en dat zijn ze – eng de afkorting hier wellicht ook van engel.
Stem van de droom
Stilte muziek van de droom een meisje zingt verleiding melodie moeder van het lied op ritme van de aorta vader
basta rasta mahonie tada haar stem een weegschaal van klank tranen wellen op uit weefsels stil en stijl en streel en strak
ranke klankentaal speelt met poëzie in haar ogen zingen zachte pupillen vertalen muziek van de droom zeggen nooit verlegen te zijn.
Rik van Boeckel 26 september 2020
–> hadden we om muziek gevraagd Rik had met zijn basta rasta mahonie tada – ik zeg dada – zonder meer met die ‘poëzie in haar ogen’ hoge ogen gegooid. met ‘stil en stijl en streel en strak’ zingen meisjes inderdaad verleiding. en dat allemaal in de stilte die Rik van Boeckel dit gedicht meegeeft: ‘basta rasta mahonie tada’
ziet u vandaag iemand in 020 door de straten gaan en hoort u ergens achterin de straat iemand heel hard zingen: ‘basta rasta mahonie tada’ dan weet u deze webmaster in die straat – die vier woorden gingen niet meer uit zijn kop zult u verzuchten. het webmaster zijn is een vrolijk bestaan. en ach als ie er gelukkig van wordt….
Een muzikant
Ik weet wel dat mijn stiltes pijnlijk zijn, vandaar dat ik niet ieder stuk nog speel. Een rust in mijn 4’33” wordt niet zelden ook de doorgewinterd luisteraar te veel.
Paul Bezembinder
–> Paul houdt het kort – de componist die minutenlang stilte componeerde hier in woorden en in ere hersteld. en op zich is de tekst een heerlijke adempauze tussen een veelvoud aan gedichten. maar helaas de opdracht was niet een gedicht met heel veel proza erin.
Lavender Love
In deze september waarin de laatste spinnenwebben worden geweven, de zachte hand van wit licht die niets heeft prijsgegeven – zoveel liefde kun je blijkbaar zijn – die geur, die onweerstaanbare herinnering. Schrijven maakt dit blijven schijnbaar voorgoed.
Ach, je huid, je wezenlijk wezen, je aanwezige aard. Van zijde lijk je te zijn gemaakt. Je bent er en toch – je bent mijn veelvoud van willen weten waarom. Je bent mijn herfst, een langzaam zullen vergeten, een naam die steeds maar op de lippen ligt, liefste –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, zaterdag 26 september 2020
–> de titel volgens mij ook de titel van een liedje – je eerste liefde of je liefde op het eerste gezicht in de bloemetjes zetten was het niet zoiets – eens kijken of en hoe het de romanticus gonggrijp hier afgaat. het gedicht is bij eerste lezing zonder meer mooi ik geef het toe maar het is af en toe toch ook een beetje too much: met ‘je wezenlijk wezen’ en je ‘willen weten waarom’ schiet de dichter romanticus toch net de bocht uit. en ligt marco borsato op de loer. op zich jammer omdat we ook wereldzinnen mogen lezen als: ‘Van zijde lijk je te zijn gemaakt.’ en ‘zoveel liefde kun je blijkbaar zijn –‘ – hoe prachtige poëzie en de afgrond vlak naast elkaar kunnen liggen. hoe ZIJ/DE GROTE GELIEFDE op de hoogste troon kan worden gehesen van en in volmaakte poëzie en even later te smeulen ligt ergens in een diep vooronder naast john ewbank.
Toen ik snorkelde in Thailand, zwom ineens een best grote inktvis me tegemoet, hij bleef recht voor me ‘hangen’ en had grote ogen waarmee hij me nieuwsgierig aankeek.Ik was volkomen betoverd, zo’n volkomen ander wezen waarmee je toch een connectie voelt, pure poëzie.
Poëzie is
een inktvis onderwater in de ogen kijken en jezelf herkennen in zijn blik
een lijstje plaatsen om iets wat is verloren en zo toch zijn plaats weer vindt
poëzie ben jij mijn zoet ongrijpbaar als de zon waarvan je toch de warmte voelt
Vera van der Horst
–> ach ja willen we niet allemaal naar thailand inktvis kijken op een druilerige zondagochtend in dit lage land. dat de inktvis met grote ogen vera van der horst aankeek daar kan ik hem geen ongelijk in geven. ze/vera zal maar door je huis zwemmen nou dan kijk je wel even op. vera voldoet wel aan de opdracht – een gedicht met iets van poëzie erin:
poëzie ben jij mijn zoet ongrijpbaar als de zon… en dat bij en over een nog niet voor consumptie bereide inktvis is zeker van de poëzie. ‘mijn zoet’ zal wel zacht en warm brabants zijn vermoed ik zomaar – zonnetje erbij en het is weer zomer: badpak aan zwemmen maar!
pomgedichten punt nl is vanaf nu op de vrijdag een beetje Yvonne Koenderman-dag. ik heb Yvonne uitgenodigd om de vrijdag voor haar rekening te nemen – en als ze wil en/of in staat is om ook over haar ziekte te schrijven. en ze doet het! u begrijpt hoe trots ik ben om de levenslustige en moedige Yvonne Koenderman het woord te mogen geven.
De nazomer is een alchemist… je ziet in het verloop van de dag het lood in goud veranderen.
Terwijl ik dit schrijf besef ik dat mijn haren sneller zullen verdwijnen als de bladeren van de bomen voor ons huis. Deze week was een achtbaan die begon op vrijdag, waar mijn vriendelijke leuk ogende hematoloog ( ja, ik moet toegeven, ik heb wel eens over hem gefantaseerd) even duidelijk maakte dat de tijd van wait and see voorbij was. Ik wist het, je kent je eigen lichaam het best, maar manlief en dochter vielen in een dieper gat dan dat ik vallen kon. De prognose, een levensverwachting van vijf jaar maakte het niet beter. Nadat ik ergens op sociale media liet weten dat buiten het ziekenhuis mijn dochter en ik keihard schreeuwden dat het kut was om elkaar daarna lachend in de armen te vallen, deels door de zenuwen en deels door de blikken om ons heen, was daar ineens de mail van Pom. “Dag yvonne, ik las je update en je gevoel bij de dingen. misschien is het een idee om elke week – bijvoorbeeld vrijdags – een tijdlang – te berichten op mijn site over je gevoel, je gedachten, of juist het verdringen van die – in een klein bericht, of groter, een column of in een meer poëtische tekst – ik lees je graag terug.”
Leuk, hoe kon ik daar nu nee op zeggen? Dus helaas, jullie moeten het de komende tijd doen met mijn kankerverhalen op vrijdag, want zo’n schrijfster, poëet ben ik niet, hooguit iemand die zich niet binnen 5 jaar van deze aardkloot ziet verdwijnen.
De week was er een vol ziekenhuis gebeuren. Gesprekken, beenmerg, botpunctie en de imuum en chemo op misschien wel een van de meest vergankelijke afdelingen in het ziekenhuis. De een voor groot onderhoud, even bijtanken en de jongste en meest lachende een mooie meid die als het meezit nog een jaartje heeft en wil knallen zolang het kan. Daarnaast is er René, 1 jaar jonger dan ik en een verdomd knappe vent om te zien, een beetje dat ruige en lak hebben aan. Dacht kerngezond te zijn, totdat hij binnen drie dagen een dwarslaesie had en nu dus dat godverdomde half jaar wat hem gegeven is zo goed mogelijk wil benutten. We hebben net de gordijnen tussen het bed dichtgetrokken. ” De liefde is over” , brulde hij over de zaal “Ze heeft een man!”. ” Die kan daarmee wel leven” riep ik er achter aan, waarop hij bulderde van het lachen vanachter het gordijn. Hij moest eens weten. De avond valt snel als een donzen donkere deken en ergens achter de flat, de bomen en de kabbelende IJssel ligt de warmte van het thuis.
“Ja, zo is het ook. Als jij er niet bent wil ik praten als ik kan even stilstaan leunend tegen de boom en vertellen hoe het gaat”
Jouw zachte woorden terwijl we stilstaan bij een graf uit 1943 met simpele tekst ” jouw liefde in mijn hart gaat de dood voorbij”
Ik heb nog geen plannen zeg ik terwijl je licht knijpt in mijn hand. Langzaam lopen we verder de dood voorlopig achter latend. Jij wortelde dieper dan ooit.
En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst – Een vrouw alleen doet rare dingen! – VERA VAN DER HORST verzorgt de donderdag op pomgedichten punt nl
red. pomgedichten: ik ben erg blij dat dichter Vera van der Horst de donderdag als hoofdpersoon voor haar rekening wil nemen op pomgedichten punt nl. – als je het doet moet je het wel tijdje doen hoor sprak ik streng. ze heeft nagedacht en aanvaard. ‘VON SOLO laat een grote schoen na om te vullen’ – sprak ze onzeker. die heerlijke onzekerheid van Vera gaan we/mogen we de komende donderdagen genieten. won ze enige weken geleden nog de zondagochtendwedstrijd –
Wat als
je dat gedicht niet had geschreven, ik het niet had gelezen, maar de nacht was zo lang, ik eigende me je woorden toe, alsof ik je wist te kennen moest zoiets, niet rationeels, doet nachtenlang met woorden doet een man een vrouw, een vrouw, een man en woorden,
wat als ik je lijf kon lezen als dat gedicht een lange nacht een leven lijkt en poëzie de waarheid blijkt.
Vera van der Horst
vandaag haar eerste column – graag uw aandacht:
Een vrouw alleen doet rare dingen,
bijvoorbeeld een google home mini kopen, zelfs met 2 speakers, omdat er niemand is die de lichten achter haar uit doet als ze naar bed gaat. Het enige waar ik even aan moest wennen is dat je hem niet aan kan spreken met Pierre, Paul ou Jaques, of het gezellige lieverd, maar met het houterige: oke google of hey google, daar moet je even doorheen, ze werken eraan heb ik gehoord, daarna heb je er veel gemak van en zelfs plezier mee, want hij kan geestig uit de hoek komen.
, s Ochtends zeg ik: Ok Google goedenmorgen, dan wenst hij mij ook goedenmorgen Vera en vertelt me de tijd, het weerbericht, het nieuws, ratelt mijn afspraken af en mn boodschappenlijstje en leuke nieuwtjes uit een of andere podkast, of ik zeg hem wat muziek te spelen waar ik zin in heb. Soms vraag ik hem waar hij over gedroomd heeft, dan zegt ie: “ze zeggen dat androïden dromen over elektrische schaapjes, maar ik droom over geitjes”, het is wel jammer dat hij elke nacht hetzelfde droomt. Ok Google, draag dan maar een gedicht voor, daar heeft hij er heel wat van paraat. Hij vertaalt alles, hij spelt alles, ik weet nog maar half wat hij allemaal weet en kan, dus voorlopig ben ik nog niet op hem uitgekeken.
Ok Google, ik ga slapen. Google: “Ik doe alle lichten uit. Hoe laat moet ik de wekker zetten? Ok ik zet de wekker op 9 uur. Ik speel natuurgeluiden af dan val je beter in slaap, of wil je wat anders horen? Welterusten Vera.” Ok Google, geef me een zoen. Google: “Oei geen idee of dit een waterdicht apparaat is.” of: “Je krijgt een dikke pakkerd” gevolgd door zoengeluid. Net hoe zijn pet staat. OK Google, tot morgen, schrijf jij ondertussen een stukje voor donderdag? Google: “Sorry, ik kan je hier niet mee helpen” Tja, dat moet ik dan weer zelf doen.
de dichter Merik van der Torren zelf aanstaande zondag te bewonderen in de Oosterkerk (manifestatie 350 jaar) om 15 uur 45 uur met de dichters Kat Kreeberg, Marianne Vreugdenhil en Pom Wolff
){kind=link}
