Arjan Oudenaarde vraagt op FB – “kunnen jullie witte broeders op dit mens afsturen?” hij bedoelt JOLIES HEIJ.
Ditmar Bakker wijt de ronduit stuitende uitspraken van JOLIES HEIJ aan overdadig drankgebruik: “Jolies Heij, wat had ik nou gezegd over alcohol overdag. Dit komt er dus van.”
we citeren voor de volledigheid maar even JOLIES HEIJ – jolies is – hoe zeg je het – van het padje af – van het heijpadje af – zoveel is zeker:
het is van een stuitend egocentrisme de woorden van deze jolies heij. IK HEB NIKS EN IK MAG NIKS MEER – de zielepoot ach gossie toch wat heb ze het moeilijk – huilie huilie – en dan net even minder onschuldig – de wereld mag ontploffen van dichteresje – en al die rare mensen óók voor wie ze meestal ongevraagd en veelal ongelegen optrad. ja hoor dat is jolies heij – zo kennen we het meisje weer:
vaak ongenood maar altijd ongelegen
hoe ze allemaal uiteindelijk toch
wanhopig hopen
op iets van eeuwigheid
om te ontstijgen
aan die omhulde stank
van een bedorven zijn
en steeds maar weer moeten we wéér wat van ze
aandoen, aantrekken
je blijft bezig met die gasten
wat heb ik toch een hekel aan dichters
pom wolff
in eenvoud de woorden op de dinsdag hier van anne van walraven op pomgedichten punt nl – hoe anders dan een jolies heij die ons vermoeide met een overdaad aan taal uit alle windstreken. ‘Laten we in deze weken maar even stilstaan bij het leven.’ – ja mee eens.
Anne van Walraven
Instagram: @annexwalraven
Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.
Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop
het wekelijkse pareltje poëzie op pomgedichten punt nl – op maandag is het woord aan karin beumkes. virus of geen virus – texel kent tot op heden geen enkele besmetting – dus zonder enige smet of aangevreten zijn de enige echte dekselse texelse
mooie subtiele poëtische werken bij die lelijk om zich heen grijpende virus. het land toch inmiddels in rep en roer. door de italiaanse toestanden ontstond gisteren alarmfase 1 – de mensen liggen daar in die laars te kreperen. nederland ligt op dezelfde ramkoers. zien we aan de grafieken. de asoos plunderen de winkels, je zou ze in hun gezichten corona-en. hoe dan ook mooie subtiele werken. van Ien Verrips, van Petra Maria en van Ton Huizer. ook Cartouche wist de jury weer voor zich te winnen. ik kies na wikken en wegen voor de tekenen van invoelende vrouwelijkheid in tijden van crisis. goud deze week naar Ien Verrips en naar Petra Maria. dichters dank jullie wel voor het inzenden – voor de troostwoorden in bange tijden – Petra Maria en Ien Verrips van harte gefeliciteerd met het gedeelde goud.
ik vind de tweede en derde strofe de leukste – ik wou dat ik twee hondjes was – er nog in geschreven erg aardig – de wending in de derde strofe ook helemaal ok – dat we weten wat de dichter elke dag moet doorstaan als hij/zij op zichzelf teruggeworpen is. heerlijk hoe een wereldwijd thema hier wordt teruggebracht tot één persoon – tot cartouche – tot de dichter. dat noem ik nou eens echt ‘verdichtung’- daarvoor hebben we de eerste strofe hier niet nodig. de gegevens in de eerste strofe lazen we al in de krant – zijn wel algemeen bekend – de ‘verdichtung’ begint in de tweede strofe en is zonder meer briljant uitgeschreven.
