pomgedichten.nl – Pagina 3 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

en de site is weer open! we gaan door – de maandag met Karin Beumkes: ‘Ze zweven in de verte op dansmuggen zijn dertig dagen verliefd en dan kappen ze er mee…’

en de site is weer open! gaan we door – de maandag met Karin Beumkes

opa worden in berlijn zonder iets van WIFI heeft wel iets. het aanstaande en het ietsje later geboren kleinkind is van een andere orde dan het beantwoorden van mailberichten, wereldnieuws, afwezigheid van WIFI op gewenste momenten, een levendige poëziesite. heerlijk kind. anne hardeman vatte de gemoedstoestand van grootouders goed samen: een staat van lyrisch zijn over de nieuw geborene – zo welkom in het leven hier.

op FB heel veel likes en lieve opmerkingen onder gedichtje en foto. dank jullie wel. marcel van roosmalen nog wel kunnen beluisteren op mijn Iphone 4G voor de broodnodige lach. column na column in de herhaling. stel u voor een prachtige tuin in een buitenwijk in berlijn. druktemaker van roosmalen die voor je op de iphone de staat van nederland in een paar minuten doorneemt als een ischa meier in zijn beste dagen. daar hebben we er niet veel meer van in dit inmiddels toch wel verworden en benepen landje. marcel van roosmalen, arthur van amerongen, rené brandhoff en dan heb je het zo ongeveer wel gehad.

stel u voor 2 wijnglazen. 1 fles witte wijn. een verse opa en een verse oma schuddebuikend op duits gras. verbaasde voorbijgangers. in die prachtige wetenschap dat het geboren kleinkind kerngezond is. (ouders natuurlijk uitgeput, borstvoeding die nog op gang moet komen, pijntjes, etc etc, alles nog even on-handig, rompertjes tekorten – en de kleine maar poepen en plassen – je zou bijna schrijven ‘gieren’ van de lach – alsof marcel van roosmalen ook voor hem
het jonge leven van enkele dagen becommentarieert.
het leven kan even niet mooier en echter.

gelukkig hebben we voor de fijnproever ook weer pomgedichten – de site kan weer open – de maandag met karin beumkes. haar optimisme kent geen grenzen. hahaha – de wereld en het leven zoals de wereld en het leven ook is maar dan in poëzie. de kleine MIO zal dat allemaal moeten ervaren. het is niet anders. maar er is nog liefde op de wereld, er zijn nog dichters en columnisten MIO. en je hebt nog effe een opa die jou grenzenloos zal verwennen.

Hoi Pom

Gediggie voor maandag. Geniet ervan.
Liefs
Karin

**De vreemdelingen**

Ze zweven in de verte op dansmuggen
zijn dertig dagen verliefd
en dan kappen ze er mee
hun taal bestaat uit briefjes
ze houden van koelkastmuziek

twee keer per jaar gaan ze naar Zweden
en drinken daar meer dan goed voor ze is

ze sluipen door de struiken
en huiveren
huiveren
om zichzelf.

Karin Beumkes

Muziek: **Jefferson Airplane – Lather** https://youtu.be/9WF4FF8QrQE

Vanwege een wel heel blijde gebeurtenis is pomgedichten punt nl deze week gesloten

**o sole MIO**

hier in de zon waar bowie ooit
met romy haag verkeerde
lopen wij nu jaren later
in het schönberg van berlin
waar auto’s in de straten grazen
vanwege lärm en umweltschutz
is de voorgeschreven snelheid 30 km per uur

hier kwam jij
door je moeder gedragen
en door je vader op handen
en hier zul jij door de straten gaan
om deze stad compleet te maken
jij hongerlief, jij wonderlief
o MIO jij, mijn kleine jongen

voor MIO/juli 2020/opa xxx

Karin Beumkes: ‘weet je nog.. ik trok je aan je ivoorgekleurde oortje – ik trok je naar ons paradijs…’

Hoi
Hier het diggie.

**Speelgoedpaardje**

Sprookjesdier
speelgoedpaardje slaapt op rommelzolder
velletje oud
oogjes zo wijs
van vroeger ben je
weet je nog..
ik trok je aan je ivoorgekleurde oortje
ik trok je naar ons paradijs
dan zwierf ik met je langs de zee
geduldig leerde ik je baden
totdat je wit en schoon en nobel was
de koningin te rijk kamde ik je manen
en zon toverde bezieling in je oog van glas
je bent veranderd in een zebra
wat heeft de tijd met ons gedaan
die rusteloze wezel
haat kinderlijk duimendraaien aan het raam
het dromerig gekwezel
en ik heb ook niet goed op je gepast
laat me het stof afnemen van mijn dom verzuim
je krijgt je paardenkracht terug
in elke vezel
ik streel je levend
tot op het allerlaatste puntje van je kruin.

Muziek: **Kim – J’aime la vie** https://youtu.be/SJKFT0VUyf4

Vier het leven! Al mijn liefs
Karin

Frans Terken verzorgt het derde enige echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten punt nl

de zondagochtendwedstrijd in de ruststand – we houden op zondag de komende weken even vakantie. de dichters kunnen steeds tot zondag een gedicht inzenden. uw webmaster kiest uit de inzendingen het gedicht van de week. de zomer en de zomergeluiden en de zomerse gevoelens in goede en vertrouwde handen deze week van frans. waar de dichter Terken aantreedt richt de wereld zich naar de woorden van deze dichter. ik las het ingezonden gedicht van Frans in de toestand die vastgelegd is op onderstaande foto. ik dacht hoe weet ie het. ik dacht ook deze dichter creëert een werkelijkheid naar welke een mens zich gaat gedragen in dit prachtige land.

het eerste gedicht van de week werd verzorgd door Anke Labrie
het tweede gedicht van de week door Rik van Boeckel
Frans Terken neemt het derde voor zijn rekening – dank je wel:

**Dichter bij de tent**

We maken een eigen wereld
die niet verder gaat dan de rand
van het grasveld waarop we staan
de geur die we opsnuiven

gewoonten en hebbelijkheden
nemen we met het tafeltje en
de stoeltjes mee het gras op
zo zitten we onder de luifel

om daar een tijd te zwijgen
elk woord dat teveel is laten we
achter de lippen hangen

hebben aan het uitzicht genoeg
om van onze wereld te spreken
een dag die licht en luchtig schijnt

FT 11.07.2020

Wie verzorgt het derde enige echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten punt nl?

deze week een opkikkertje van Ien Verrips
en met de DIDI van Ditmar Bakker
en met Frans Terken over ‘een dag die licht en luchtig schijnt’

– inmiddels al zomerpauze inzendingen van Petra Maria, Anke Labrie en Erika de Stercke
– en nieuwe zomergeluiden van Rik van Boeckel én van Elbert Gonggrijp én van Magda Haan

ik bedank de dichters die de zondagochtend ‘wedstrijd’ – wie wint de enige echte virtuele …. trofee op pomgedichten? het afgelopen dichtseizoen tot iets heel bijzonders wisten te maken met hun bijdragen. voor nu geldt de zondagochtend zomerpauze. stuur rustig een gedicht in – ik kies en publiceer dan voor de zondagochtend één gedicht – ‘het gedicht van de week op pomgedichten’. wie schrijft het derde enige echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten? u kent mijn smaak – die vreselijke hang naar lichte en ook zware romantiek. u kent de regels hier: links heeft voorrang – gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – . stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter – fijne vakantie!

Troostrijk is het niet dat geef ik toe.
Het is gewoon gesaggerijn nou ik het zo lees.
Nou ja dat kan ook lekker zijn.
fijn weekend
Ien

grauwe wolken weer vandaag
grijzer nog dan die van gisteren
en naar verwachting
wordt het morgen weer een dag
vol buiigheid

wolken klauwen door de lucht
’t gemiezer nauwelijks merkbaar
sijpelt door in mijn gemoed
het duurt en duurt het lijkt
een eeuwigheid

july 2020
Ien Verrips

MARKEREND
*Voor Marguerite*

Vitaal zal mijn naam in haar huid rondwaren,
geënt nu. Gerhardt zei ‘wij zijn verwant’
des moers—edoch, dergelijk kutverband
zal onze link niet lichtjes evenaren,

daar elk werpsel, uitgestiet, zou iemand
zijn in eendere bloedgroep, blonde haren
en schreeuwen tot schriftuur kinds doet bedaren:
wat mosterdzaadje heeft zij dan geplant?

Hoort dodenliederen op vedelsnaren
-daarvoor staan troubadours immer garant-
wijl dit sonnet weer sober doet verklaren
(zo’n schrijfstift níet onwrikbaar in zo’n hand)
dat mensenhuid en vriendschappen verjaren:
ons rest toch deze inkt. Gepend. Gebrand.

***[D.B.]

**Dichter bij de tent**

We maken een eigen wereld
die niet verder gaat dan de rand
van het grasveld waarop we staan
de geur die we opsnuiven

gewoonten en hebbelijkheden
nemen we met het tafeltje en
de stoeltjes mee het gras op
zo zitten we onder de luifel

om daar een tijd te zwijgen
elk woord dat teveel is laten we
achter de lippen hangen

hebben aan het uitzicht genoeg
om van onze wereld te spreken
een dag die licht en luchtig schijnt

FT 11.07.2020

**altijd alles**

altijd alles al geweten
maar alles altijd toch te laat
dat ze toen niet weten kon
dat zij het dit keer zelf zou zijn

zoals ze ooit zei
zeg we gaan op vakantie
wist je dat al?
we gaan rijden om te liggen in de zon

alsof het de taal is
uit een ander leven
de taal waarin ze elkaar ontmoetten
is verhuisd

pomwolff

VON SOLO terug in parijs: ‘Wat Parijs je leert, is te leven met de nietigheid van het bestaan. Er komt uiteindelijk een dag, dat je nooit meer hebt bestaan…’ – over de zevenenveertigste sterfdag van Jim Morrison

Er hing een rozenkrans om mijn nek en twee leren touwtjes met daaraan ronde stenen met een gat erin, uit de esoterische winkel bij de Witte de Withstraat. Aan mijn pols nog een haarelastiekje met een groen steentje aan een hangertje. Over mijn zwarte T-shirt droeg ik een houthakkershemd waar ik de knopen en mouwen van had afgesneden. Mijn haar had ik los. De kale plek op mijn achterhoofd verhul ik al jaren niet meer. Maar dat kan me al lang niets meer schelen. Aan mijn voeten droeg ik slippers. Zo wandelde ik afgelopen vrijdag door Parijs richting Père Lachaise. In mijn hoofd klonk voortdurend: ‘Mr. Mojo Risin’.

Om halfzeven in de vooravond van de derde juli tweeduizendtwintig, de zevenenveertigste sterfdag van Jim Morrison, stond ik aan de poort van het kerkhof. Père Lachaise blijkt echter om halfvijf dichtte gaan. Enigszins teleurgesteld besloot ik dan maar naar Saint-Germain te lopen om dan maar wat te gaan drinken in de kroeg waar hij voor het laatst levend was gezien. Een goed uur later bereikte ik Le Mazet op de Rue Saint-André des Arts. Het was donker binnen en op de deur prijkte een A4tje waarop stond dat ze op vakantie waren. Ik liep terug naar de hoek van de straat en keek of ik nog Morricionados zag. Iedereen zag er jong en Frans en gelukkig uit. Ik pakte de metro naar Montparnasse. Op hotel deed ik mijn talismans af en ruilde mijn houthakkershemd voor een zwarte hoody en mijn slippers voor sneakers. Op de Boulevard zocht ik een terrasje en dronk in het invallende duister eenzaam, ijskoud bier tot de nacht inviel.

De volgende dag was ik onderweg naar de Place des Vosges. Opeens herkende ik de straat die ik kende van plaatjes. De Rue Beautreillis. Op nummer zeventien was Jim Morrison overleden. Boven de voordeur prijkte wederom een A4tje. Daarop stond te lezen: ‘Jim Morrison did not die in this house’. De gedachte van vallende standbeelden schoot even door mijn geest. Maar zo is Parijs niet, het is iets anders. Parijs laat je als geen andere stad voelen hoe vergankelijk je als mens bent. Zelfs de herinnering aan Jim Morrison heeft de halve eeuw niet gehaald. Ze worden er zelfs liever niet meer aan herinnerd. Dus maak je geen illusies. Wat Parijs je leert, is te leven met de nietigheid van het bestaan. Er komt uiteindelijk een dag, dat je nooit meer hebt bestaan.

Ach ja, als troost kan ik enkel Jim Morrison nog aanhalen:
‘There are things known and things unknown and in between are the doors.’
Het zijn dergelijke deuren, die me drijven waar ik ga.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

merik van der torren in de buitenlucht: ‘de vogels twinkeleren gewoon cantates van Bach…’

**Swingen in Buitenzorg**

Thuis in Tuinpark Buitenzorg
voor de wilde geraniums
en ander opschietend groen
en de koolwitjes vlinderend
rond brandnetels,

schroef ik mijn flesje rood open en denk:
volgende week inktpatroon kopen en
die foto van Betty op ware grootte versturen,
daarover Rob bellen, een lastig klusje

en de vogels twinkeleren gewoon
cantates van Bach en Betty danst
op deze mooie dag.

*3 juli 2020*

Hoi Pom,
Hierbij een dagboekaantekening van afgelopen vrijdag in Buitenzorg, voor pomgedichten, in de bijlage, groet, Merik van der Torren

Anne van Walraven op pad vandaag en naar wij hier vermoeden ook morgen!

Beste Pom,
Voor de dinsdag.

*ik vertrek*
*in mijn eentje*
*naar een plek*
*waar jij mij niet zal vinden*
*want vandaag*
*wil ik zielsgraag*
*van jou vandaan*
*en naar de toekomst*
*zal ik gaan.*

*Anne van Walraven*

insta: @annevanwalraven

de beum op maandag – keert haar wimpers af maar blijft toch kijken

Lieve Pom
Lees en ervaar.
Aloha dichter en een fijne week!

Karin

**Vriesnacht**

De hagel zoekt een keihard pad
ik keer mijn wimpers af
maar blijf toch kijken:
het waarom van wanneer
is nauwelijks te ontwijken
de kat zet haar muisgrijze gestalte
tegen de maan en vangt een bang geweten.

De toorn van wrede minnaars
die zich in mij verloren wisten
voor wie de liefde kwelling werd
laat nu de adem los en bijt.

De ramen voelen deze eenzaamheid
uit harde tranen probeer ik weg te rennen.

Karin Beumkes

Muziek: **Genesis – Snowbound** https://youtu.be/t1YhuD9bd0M

Rik van Boeckel verzorgt het tweede enige echte virtuele gedicht van de week op pomgedichten punt nl

de zondagochtendwedstrijd in de ruststand – we houden op zondag de komende weken even vakantie. de dichters kunnen steeds tot zondag een gedicht inzenden. uw webmaster kiest uit de inzendingen het gedicht van de week. de zomer en de zomergeluiden en de zomerse gevoelens in goede en vertrouwde handen van Rik. waar Rik aantreedt valt de zomer in. waar de zomer is ingevallen vinden we Rik. om blij van te worden ook in regenachtige tijden. Anke Labrie verzorgde het eerste gedicht van de week.

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: