zover van hier zo ver weg ook in de tijd toen in het maanlicht de schaduw van de palmen over de spaarzame begroeiing toen s’nachts de dagelijkse hitte verdween en dragelijk werd
met in de verte de weg de sprookjesachtige gloed van de vele olielampjes rondom de kramen
hoe in de drukte daar de tijd weg viel in de warme lucht van de woestijn nacht verdween in de vele stemmen in hilariteit, in het roepen van de kooplui
hoe dat is verdwenen, in vooruitgang, in de desillusie die iedere illusie achterlaat
Plenzen kan het ook. In Portugal. Zomaar uit het niets. Zo heftig regent het, dat het het water kletterend de dakgoten over doet denderen. Op de grond spatten druppels groot als pingpongballen kletsend uiteen. De stoepsteentjes glimmen gemeen glad. Intens wit en diep zwart zijn ze. Die steentjes. Hier in Lisboa. Glibberen maar! Een straatverkoper die me een zonnebril wil verkopen? Nu? Hier? In plenzende regen? Come on! Twee tellen later komt de aap uit de mouw: een zakje kneitergroene wiet. Ik zeg dat ik uit Amsterdam kom en iedereen daar dagelijks een flinke jonko opsteekt. No need. Genoeg gehad. Vriendelijk bedankt dus. De volgende aap? Een zakje fijn wit poeder. ¨Free sample? Sir?¨ Baggerzooi. Troep. Ik heb er helemaal niks mee. Nooit gehad. Rot op! Misschien ligt het aan m’n uitstraling vandaag, maar ik kan me de kont niet keren of op iedere straathoek is het raak. Free sample. Need anything? Mister! Spuugzat. Doorlopen. Beneden bij de rivier biedt de foodmarkt een prima plek om mij een moment aan het druilerige straatleven te onttrekken. Het is er droog. Vooral dat. Droog. Ik besluit om meteen van de gelegenheid gebruik te maken er een plaatselijke lekkernij te scoren. Três croquetas. Bakkeljauw. Shrimp. Queijo.
Gezien het beestenweer is de massale menigte hierbinnen niet raar, hier in de foodmarkt, maar ik ontwaar uit m’n ooghoek toch nog een plekkie vrij. Ergens in het midden van de chaos aan een van de in lange rijen opgestelde smalle tafels. Tegenover twee popperige giechelmeiden uit Japon. Blijkt. Ze bewegen als Pinocchio en lijken zo uit een manga gekropen. De jongste heeft een zwart mutsje tot aan de wenkbrauwen over het hoofd getrokken. De ander kijkt me over haar glas rosé heen vrolijk in de ogen. In een wit satijnen jurkje. Compleet doorweekt, net als ik. Humor. ¨Where you from?¨ vraagt ze lacherig met typisch Aziatische tongval. “Holland? Very nice!¨ Laten de dames daar nou net vandaan komen! Vanochtend hier geland. Amsterdam en Domburg. Gisteren. ¨So beautiful.¨ Hoezo? Domburg of all places? Vandaag dus Lissabon. Morgen Porto en dan door naar Barcelona. Daarna Kyoto. Begrijp ik. Home. Uitspraak? Taalbarrière. Ze lachen beduusd mee.
Een conversatie blijkt niet echt mogelijk totdat de kleinste van de twee, die met dat onbenullige mutsje, de vingertoppen dwars op de handpalm van de andere hand plaatst. Timeout! ¨Wait A Minute,¨ piept ze luidkeels, grijpt haar mobiel en houdt het ding horizontaal met de microfoon voor m´n mond. ¨Speak! Speak! Translate app.¨ Nadat ik het apparaat gevraagd heb waarom ze zo’n stom mutsje draagt, barsten ze, na samen op het scherm te hebben gekeken, in lachen uit. Ik kan me niet inhouden en gebaar het hoofddeksel met twee vingers omhoog te willen schuiven. Ze weifelt maar knikt desondanks instemmend. Verrassend knap is ze. Dat meisje uit Japan. Puur. Fris. Ik denk meteen aan strand en kokospalmen. Helderblauw water. Het schermpje begrijpt er weinig van. Van wat ik zeg. Er wordt gelachen. Na een korte stilte pakt het meiske een haarlok, draait het om haar vinger en maakt sissend een gebaar. Krultang. Zegt het schermpje. ¨Big scar.¨ Zegt het meisje. Haar vingers beroeren een kleine lichtbruine vlek. Net onder de haargrens. Alleen zichtbaar als je heel goed kijkt. Ze trekt het mutsje er weer overheen. ¨Not so beautiful,¨ zegt ze, zich weer veilig achter het mutsje verschuilend. Tja, ik wil nog wel wat zeggen. Maar.
Via het schermpje lijkt inmiddels toch een soort van gesprek op gang te zijn gekomen. Het zijn twee zussen. Begin en eind twintig en ze reizen door Europa. Zij is een YouTuber, de oudste, en de jongste studeert iets met techniek. ¨Very famous! My big sister! Banana diet.¨ Zegt de jongste. Banana diet? Dat moet ik zien, maar desgevraagd zegt de oudste dat ze alles heeft verwijderd. ¨New boyfriend don´t like.¨ Waarom? Het is lastig praten. Maar waar handen en voeten tekortschieten vult het schermpje gaten en hiaten. Al dan niet nog meer verwarring stichtend. Na nog een wijntje voor de beide dames droogt het gesprek langzaam op. Zelfs het schermpje zwijgt. Inmiddels. Hoog tijd om mijn wandeling te hervatten. Ook buiten is het weer droog. Eenmaal terug in het appartement leert Google me alles over dat banale dieet. Het bestaat! It´s a big thing. In Japan. Bananen. Slank.Trending. Blijkbaar. Op YouTube. Volgens Google.
zondagochtendbezoekje bij webmeisje Britt op de dwarslaesie afdeling van de revalidatie. we zijn allemaal met onze eigen dingen bezig – Britt wil haar eigen haren weer kunnen wassen. bijna kan ze dat. ‘ik moet steeds mijn hersens zeggen wat mijn handen moeten doen. niets gaat meer automatisch.’ iedereen op de dwarslaesie moet een half uur in de ochtend op het toilet zitten. verplicht. bij elk bezoekje realiseer je hoe fijn het is als alles in je en aan je nog werkt. ja wie valt er nou ook van een paard. nouja. het is lichaam en wilskracht – de mentale strijd krijg je gratis bij je dwarslaesie.
dit was de inleiding. heb je een nieuwe kamergenoot vroeg ik Britt. ja: Jannes! o wat leuk zei ik. ja je had eerst die journaliste toch met wie het fijn was de kamer te delen. en hoe is Jannes. Britt keek me aan – ik weet het niet zei ze. geen goede communicatie met Jannes? hij zegt niks. ik heb zijn naam gevraagd – het antwoord was Jannes. en dat was het. hoe lang zit je met jannes op je kamer. een week!
in een karretje kwam een man langs. iedereen groet iedereen. dat is een pastor zei Britt. op de dag van zijn dwarslaesie liet zijn vrouw hem weten – ‘ik heb geen zin om mantelzorger te zijn’ – ik ga scheiden en ik wil het huis. per APP!. zoho… zei ik. er zit toch wel poëzie in de afdeling dwarslaesie Britt. het gedicht jannes is al klaar. het gedicht heet:
sluiten we maar meteen ook de wedstrijd af onder dankzegging aan de dichters die instuurden – dank ook aan rob mientjes die het thema aanreikte deze week en aan Catharina Mastenbroek voor de inspiratie – – een bijzondere zondagochtend deze week waar de verbinding tussen de poëzie en de kunstwerken iets van meerwaarde aan de wedstrijd geeft. qua wedstrijdthema – welk gedicht ademt leven – kom ik toch uit bij frans en anke – heerlijke verrukking in woorden weergegeven – goud en van harte! anke dient het goud te delen met de fotograaf die haar en paul lokkerbol voor de eeuwigheid heeft vastgelegd.
Matisse
een schuifelende menigte blauwbekkend voor de toegang tot het Zuiden
Museum Modern Art Retrospectief Matisse gereserveerd op afstand
elke open deur – vruchten, vogels, vissen het licht, de zon, de zee – wordt hier gedicht
dansend hand in hand alleen in verf gekleed de rode vrouwen
geknipt door hem en ook voor hem de blauwe naakten badend in azuur
en overal de bloemen hij heeft het Zuiden in mijn hart geplant
anke labrie
‘hier wordt gedicht..’ – zo mogen we het graag lezen – hier wordt ook de schilderkunst in termen van de dichtkunst geëtaleerd. ik houd van dit soort beschrijvende eenvoud. hoe het zuiden in je hart geplant?: zo! zo als anke schrijft óók. de foto trouwens ook een bijna poëtisch schilderij: getiteld de neus van paul? goud voor de fotograaf in ieder geval!
Dag Pom, Het leven ademen, bij deze prent van Harrie Gerritz schreef ik:
Dit huis
Waar de muren oren hebben nooit doof voor wat er leeft en tekens van onderling samenzijn terugkaatsen in hartekreten
ze helpen ons de seizoenen door waait er een frisse voorjaarswind dan rinkelen nog de ramen de deur haalt ons van het slot
zomerse buien brengen verfrissing drijven in kleurrijke wolken weg en ontbloten het hoge blauw waarin wij een buiten ontdekken
neus in de wind gaan wij speurend voort in de late herfst tot alles onbezwaard van ons afvalt
in de wacht voor een zachte winter waarin we rust en elkaar vinden het leven in warmte gevierd
frans beschrijft niet maar geeft ons zijn inspiratie bij het getoonde kunstwerk. op zich een meer dichterlijke benadering van het onderwerp. maar zo levenslustig hier beschreven in blijmakende jaargetijde kleuren en geuren. heerlijk om te lezen op een druilerige zondagochtend.
(gemengde techniek) van Catharina Mastenbroek.
op jezelf
alsof we samen even schuilden op een plaats waar niemand komt waar niemand meer een naam heeft
waar alles stil ligt, alles lege tuin is met lege bomen, met lege bladeren lege bloemen
en dan is er het loskomen van de grond alleen is de weg zo lang die je van binnen uit holt
pom wolff
wie wint de enige echte virtuele – bij welk kunstwerk ademt u leven – trofee? rob mientjes zorgt voor het thema deze week – graag uw poëtische adoratie voor een kunstwerk – in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Pom Wolff -(gemengde techniek) van Catharina Mastenbroek
Rob Mientjes – Duizend woorden aan draadjesvan Laure Prouvost
Ben niet zo snel onder de indruk maar nu wel. In the mist of it all, above front tears. Ga dat zien. Zeer talige en inspirerende expo. Heb een klein gedicht gewijd aan mijn kleine euforie.
Zwevend schrift Buikt mij uit Bloemen door navelstreng Oren aan emotie
Duizend woorden aan draadjes Zuigen mij naar binnen Plat en Plato, Tinguelytaal Glazen vogels breken
Familie roert Hersenen koken Vurig het werelds gestook Tijd voor puinruim
Kleuren gonzen Dichten als vanouds Bij zinnen Dood- en doorgelukkig
— Een paar beelden die beklijven. Bijzondere peepshow in rieten mand en bijzondere Tinguelytaal. Groet, Rob Mientjes
al is tilburg wel wat uit de buurt we nemen het advies van Rob ter harte. leuk ook die in taal uiteen spattende geraaktheid voor de kunstwerken van de kunstenaar. zo beschreven zie ik altijd ook de werken van een jeanine hoedemakers voor me – alsof rob bij haar in de leer is. in ieder geval rob dank je wel voor het aangereikte thema deze week. een gouden gedachte.
het leven dat grote misverstand het haalt nooit de deadline het mist steeds de headline en dus je leest het niet in de krant maar het grote wezen dat diepe gevoel is wel tastbaar in de schedels van Raoul
Kirsten Zwijnenburg
ja daar leg je dan – zeggen ze hier in de jordaan. ons aller lot door de schilder en door kirsten gevangen in de gegeven kunstwerken – het leven een misverstand is op zich een statement. zo gezegd en beschreven is het wel van de poëzie. poëzie is soms alleen maar een vaag zweven om een waargenomen werkelijkheid heen – zonder doel of reden, zonder begin of eind, zonder logica of AI.
Beeld voormalige Onderwijsbegeleidingsdienst de Kempen bij gemeentehuis Eersel 2013
Eigen wijs Zie die hand, hoe open en ontvankelijk verstild de blik – de ene zich heffen zich strekken, de andere heel perfect gebogen ‘t been en tenen die almaar hoger willen, onbevangen voorwaarts dansend de ruimte tegemoet.
ongezekerd, glas, steen en wolken tot korrel-, druppelvorm ontleden in schakering van een vogelkleed met verve zich bedrinken aan het strijken , het ver- schijnen en het wassen van het licht.
in voortgaand onbevangen honger naar lafenis, hoe ‘t zingt zo zacht bewogen bron van troost elke dag een woord, een vleugelslag voor het wonder – oog van deze Kempenvogel
dit bijzonder zonnewindekind
060424 / Cartouche
nu wel met de foto -de foto lukte even niet in de door Cartouche toegevoegde virtuele zending. nu moeten we het doen met de woorden. het is een zelfde soort nauwgezette beschrijving als bij Anke. maar hier spat toch iets anders van het scherm. de adoratie van Cartouche voor vorm en inhoud van het kunstwerk waar de dichter compleet van uit zijn bol gaat. in zoverre toont de foto hier precies onze cartouche met hart en ziel gevangen in beeld – de adoratie tot aan zijn lippen. overmand door kunst.
Hallo Pom Hier mijn bijdrage gebaseerd op de kunstwerken die ik op jouw site gezien heb. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Eeuwige dimensies
Tijd rust uit van de vele dimensies ze zingen rond in de ruimte stijgen uit boven de oppervlakte stellen zichzelf tentoon zoekend naar exploitatie
schedels rusten uit in de eeuwigheid onder blauwe wolken van de realiteit rond het labyrint van leven en dood stijgen nimmer uit boven bomen liggen tentoongesteld in stilte.
Rik van Boeckel 6 april 2024
leuke dimensie aan de zondagochtend toegevoegd – een bijna totaal overzicht – een samenvatting – in termen van het algemeen een de kunstwerken overstijgend gedicht. dank je rik.
zonder enige pretentie ook maar iets te schrijven wat op een recensie zou lijken – wel even hier aandacht op een bijzonder werk – een novelle van DIETSKE GEERLINGS: in bevingen bestaan wij. voor mij een bijzondere leeservaring – omdat ik de laatste halve eeuw ongeveer – ik overdrijf een beetje – alleen maar gedichten heb gelezen. leg ik een arnon grunberg na 60 pagina’s meestal brommend weg met de woorden zoek het verder zelf maar uit jongen – dietskes novelle las ik in een ruk uit – als een lang gedicht – de poëtische filosofisch verankerde tussenregeltjes maken haar proza ook voor een dichter toegankelijk – je adem stokt soms in je keel bij het lezen – dietske weet in pijn te schrijven – een boek op leven en dood geschreven en te lezen. hieronder mijn communicatie met Dietske.
Dag Pom, dat wil ik zeker, maar het is geen dichtbundel, maar een novelle. Ik zal hem sturen. Dan kun je zelf bepalen of je hem wilt lezen. Hartelijke groet, Dietske
Dietske
Ok dankjewel – nou dan kom ik ook eens aan lezen toe – anders dan dwalen en verdwalen in gedichten – bijzonder vooruitzicht – lieve groet
Dietske
Je kunt hier ook in verdwalen, vermoed ik
Ik zal dwalen
Gisteren om 21:23 do 21:23 Door jou verzonden
het is bijna één gedicht – wel heel veel ‘ik’ hoor – een dolgedraaide briljante ik met gymnasiale trekjes van overvloed en het al omvattende in een allerlaatste poging om één te zijn met wie verloren ging, met wie zij zo erg verloor.
en met een enorme hoeveelheid van die prachtige korte rake zinnetjes. een levenswerk over tot mislukken gedoemd leven. bij elkaar voor mij als ongeoefend lezer van een uitgebreide tekst een bijzondere ervaring – maak er een gedicht van! en dankjewel voor de woorden. lieve groet pom.
Soms gaat het schrijven niet. Je geest wordt te veel in beslag genomen door dingen die je niet eens onder woorden kan brengen. Elke keer als je het wel probeert dan komt er een stortvloed aan woorden uit. Je wil blijven tikken op de schrijfmachine of je blijft maar tekst braken. Maar dat zijn dan allemaal dingen die je niet wil zeggen. Allemaal dingen die je niet wil schrijven. Allemaal dingen die niemand wil horen. Want het verontrust. Het houd je uit je slaap. Er zijn zat woorden voor. Zorgen, onrechtvaardigheid, pijn, hopeloosheid. Waar je zo moe van wordt, dat het optillen van je pen al te veel is. Laat staan je gedachten verzetten en kijken wat er onder die steen ligt. Te zien of dat dat nog de moeite waard is.
Als het schrijven niet gaat ben ik ongelukkig. Ongelukkiger nog, dan wanneer ik schrijf over ongeluk. Schrijven over ongeluk is makkelijk, daarom wordt er ook zoveel geschreven. Maar dat is altijd ongeluk na het ongeluk. Nooit als je er met je kloten midden tussen zit. Het is een bankschroef waar je kop tussen zit. Die tegelijk al je gedachten eruit wringt en je er niet meer tussen uit laat. Waar je vrij wil zijn, maar niets meer los kan laten.
En natuurlijk zijn er altijd ergere dingen. Er zijn ziektes die je onbarmhartig opvreten. Er is verlies, dat zo stoffelijk is, dat het je geest kapot maakt. Er is pijn in je donder die niet overgaat. Er is de wereld waar we in leven, waar we ons veilig voor kunnen verschuilen. Nog. Maar dat ongeluk waardoor je niet kunt schrijven. Dat is wat ik vandaag heb. Ik kan niet veel meer zeggen dan: ‘Beste lezer, het schrijven gaat niet vandaag.’
Maar morgen probeer ik het weer.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Je staat voor me kale boom bewogen door de wind in takken pijn op schoenen van gebroken glas een vroege auto ik weet niet waar naar toe -denken kan niet meer drijft voorbij schoonheid is een valscherm en een mond vouwt zich tot rimpels, kust een IPhone liefde in een doosje, goed bewaren.
ze zijn er nooit de juiste woorden al zie je af en toe een glimp hoor je een echo in de verte die maken je geloven doen je blijven zoeken naar het bestaan ervan dat ze te vinden zijn zich vangen laten
