dat een voormalige dichteres des vaderlands net doet of het stellen van vragen poëzie is en dat kunstje ook eindeloos herhaalt als ze optreedt
dat de poule des doods lekker aangevuld is dit jaar ja dat krijg je er van als je over lijken gaat en dat al die gortdroge jaaroverzichten mij de keel uithangen
dat dichters wel 88 teentjes hebben waarop je kunt trappen dat ik het nog steeds erg leuk vind om op 88 teentjes te trappen
dat die protestants gristelijke zedenpreekster met die rare ogen zeker niet de slimste mens was
dat je alles wel poëzie kunt noemen als je er maar vragen bij stelt
dat we 2018 nemen zoals het is en het verlaten maar nooit verlaten van wat was
pom wolff
zo wens ik alle lezers – nou ja alleen de lieve natuurlijk en alle dichters en columnisten van pomgedichten een onvergetelijk 2019 – ik zeg het u 2019 wordt een heel heel bijzonder jaar
mens en melodie op de maandag – onze oudjaarbeum biedt nieuwe inzichten in leven, liefde, loslaten en vasthouden en ook januari komt er weer aan
Januari
Januari beleef ik in mijn nieuwe washand of ik zie een luchtig slagroommeisje a capella schaatsen dit is de eerste maan onder de vijver lacht de sneeuw.
Zoveel mogelijk zal ik trachten om heel warm van jou te mogen worden streel mijn koude dat is zo mooi zo vroeg.
marc tiefenthal – de zee die beeft, mensen op de vlucht.
rik van boeckel – dode koffie gedronken bij de grafsteen
petra maria van den eerenbeemt – liefste de gordijnen kunnen open
cartouche – dat zie ik in – moeder, een zachte tong en op zijn tijd een bakje troost
frans terken – en niet het surrogaat uit die rotoorlog
goud voor cartouche deze week
Voorbij de toast
Een pirouette zag ik vandaag
de dag draaien voor mijn ogen, jij
die ik volg, plakt aan mijn zijde alsof
cellen zich niet elke zeven jaar delen
iedere druppel een oceaan op zich is
zo nemen we ronde na ronde en eten
van de nacht, de middag en de morgen
voorbij de grens van toast en espresso
hoor ik de echo van kan het dan
niets verdommen of je verrekt of slikt
leven meer is dan je bedrinken en denken
in inkt zwart en wit in plaats van zoals jij
me in wijsheid van oude dagen pleegde
voor te houden, een bed een bad
en breekbrood is al wat een mens
van node, een wereld van verschil
dat zie ik in – moeder, een zachte tong
en op zijn tijd een bakje troost
30122018 Cartouche
GOUD VOOR CARTOUCHE DEZE WEEK: ja ronduit indrukwekkend de woorden van cartouche in de laatste regels – het eten van de nacht en de vluchtelingen naar de stem van moeder, zijn moeder, alle moeders toegeschreven. ik buig diep voor dit gedicht. het raakt me.
zolang ik leef is er oorlog daar. het is waar moeders niet voor baren. of dichters politieke verzen moeten schrijven? of politieke verzen wel van de poëzie zijn – daar kun je ook een leven lang van mening over verschillen. en dat we gelukkig niet echt meer/nog van de oorlog weten hier in dit polderlandje – van de immense pijnen en de angsten – van de haat over en weer – dat we er in ieder geval één keer bij stil staan hoe we er ook in staan. het thema deze week naar aanleiding van een bezoek aan het tropenmuseum in 020 – een levend museum – was er jaren niet geweest – het groene t shirt – de dichter – de poëzie – het verlangen naar moeder, de geur van een veilig thuis. hoe je op een milde wijze vorm geeft aan vrijheidsstrijd door de jaren en door culturen heen. het tropenmuseum een bijzonder museum.
wie wint de enig echte virtuele brood&koffie trofee op pomgedichten – maar dan wel die van moeders. de basisingredienten van het leven graag gedicht deze week – een beetje smokkelen mag wel – als het maar van het leven is. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
wat is een vrouw
wat is een vrouw meer dan
haar cellen
dat je haar beschrijven kan
misschien
hoe mooi ze ligt
is dat dan iets
of dat ze kotst en zo
zich uit
gehaast haar kind
van school moet halen
haar hoofddoek strikt vertrouwelijk
nog wijd en zijd bemind
als ego nog slechts lego is
én hij de zoon geworden
die op hem lijkt
weet zij één dood
die nog vol leven zit
was dat het dan
pomwolff
(…)
In plaats daarvan kwamen nieuwsberichten
uit alle hoeken van de wereld.
Een gebouw dat instort, een vulkaan die uitbarst,
de zee die beeft, mensen op de vlucht.
Ik wist al lang niet meer hoe lang ik zo ijsbeerde.
marc tiefenthal
de vrijheidsstrijd van tiefenthal voor een vrije en ongeremde tiefenthal enigszins aan banden gelegd – in die zin dat 85 regels intro die alleen over tiefenthal gingen en niets toevoegen aan het bekende beeld van tiefenthal – buiten het thema vielen. komen we toch uit bij de wereld en een persoonlijke noot die ontroert – komen we uit bij de poëzie.
Moeder’s hartenlied
Moeder’s koffie al lang geleden geroken die is
koud zonder smaak dode koffie gedronken bij de grafsteen tijdens het
geurrijk hartenlied
zoals moeder las in Nederlands Spaans koffiebonen met
passie maalde de witte Makedonika dronk uit poëzie het Indisch kassijan
uitsprak met sambal
niet meer beweegt geen woorden leegt die tijd
ronkt na in herinnering van liefde de geur lijdt leidt maakt verleden
verkouden stilt de dorst van de zangkeel
moeder’s koffie aan de
naaimachine pruttelt in de smaak van jaren zingt zieltogend het lied van
harten als het lepeltje suiker proeft.
Rik van Boeckel 29 december 2018
de naai(brei)machine zoals ie zijn intrede deed in de poëzie in jaap montagnes leiden, en in rotterdam en dan nu wederom in leiden. in de woorden legt de dichter iets van verlangen naar vroeger. hoe het was en hoe het rook. de dode koffie nu – een sterk beeld. ‘die tijd ronkt na in herinnering van liefde..’ schrijft de dichter. hoe de dichter beelden schetst naast en naar aanleiding van het thema – het is duidelijk rik kan met het gegeven oorlog niet echt uit de voeten. van dat er altijd koffie is, moeders zijn, oorlog is.
wijn en koffie
bij de radio
Ik ben je angst
de lege dagen
zonder licht
in mijn ogen
lees je
wat er niet is
ik ken je angst
je wens
dat wat ik niet ben
zag je mij maar
in het licht
van mijn ziel
liefste
de gordijnen
kunnen open
weldra
is het te laat
Petra Maria
oorlog, moeders, geliefden, dreiging en dat de gordijnen nu nog wel open kunnen – de radio in deze dagen van de top 2000 – vroeger van de vrije geluiden van ver weg. petra beschrijft een gemoedstoestand aan de hand van het thema.
Voorbij de toast
Een pirouette zag ik vandaag
de dag draaien voor mijn ogen, jij
die ik volg, plakt aan mijn zijde alsof
cellen zich niet elke zeven jaar delen
iedere druppel een oceaan op zich is
zo nemen we ronde na ronde en eten
van de nacht, de middag en de morgen
voorbij de grens van toast en espresso
hoor ik de echo van kan het dan
niets verdommen of je verrekt of slikt
leven meer is dan je bedrinken en denken
in inkt zwart en wit in plaats van zoals jij
me in wijsheid van oude dagen pleegde
voor te houden, een bed een bad
en breekbrood is al wat een mens
van node, een wereld van verschil
dat zie ik in – moeder, een zachte tong
en op zijn tijd een bakje troost
30122018 Cartouche
ja ronduit indrukwekkend de woorden van cartouche in de laatste regels – het eten van de nacht en de vluchtelingen naar de stem van moeder, zijn moeder, alle moeders toegeschreven. ik buig diep voor dit gedicht. het raakt me.
Op de nuchtere maag
Het mag nog donker zijn
een zwak licht op de achtergrond
op de tast vul je de filter
zeven afgestreken schepjes
waar de waterstand acht meet
voor minder gaan we het niet doen
de geur alleen al haalt je lief uit bed
zij veert op alsof haar moeder roept
van onder aan de trap
ingeschonken en met een wolkje melk
een lepeltje alsof je in leven roert
geen haast om de dag te beginnen
en niet het surrogaat uit die rotoorlog
verdomd nee echte koffie
van bonen in overvloed
geen oog dat het zwart ziet
je maalt en roert zolang als nodig
als het leeg lijkt schenk je weer bij
hoe het loont als er damp kringelt
vers brood blikkert in de oven
FT 29122018
…alsof je in leven roert …- de koffie als beeld voor hoe het voor de dichter het liefste is – echt en geen surrogaat asjeblieft – het leven niet en ook de koffie niet – het is al lang geleden de surrogaatkoffie laten we aan de vorige eeuw. de koffie staat op de nuchtere maag alleen liefde toe. dat het ook donker kan zijn in een gedicht als een hoopvol begin van de dag.
Tussen Kerst en Oud en Nieuw vind ik tussendagen. Als je geluk hebt kun je rusten, van werk en bijkomen van een zware kerst, als je die had, heb je iets niet goed voor jezelf geregeld, goede reden om het beter te doen volgend jaar.
De mijne was licht, vrolijk, nat maar met plezier en licht en zeer diervriendelijk eten, een glas goede wijn, champagne als het een viering was en goede thee en koffie.
Een dag heb ik helemaal in sluimerstand gestaan. Gelegen eigenlijk.
Kaarsjes gebrand vanaf dat ik opstond én de hele dag mijn zachtste pyjama aan. Oude kerstfilms vol zwijmelmuziek én oude poëzie herlezen. Lichte lunch genuttigd van zelfgemaakt voedsel én knuffels, veel knuffels, tussen het zuchten en zwijmelen bij de films.
Tussendagen
Nu weet ik even niet of ik toch een beetje moet werken, beetje alledaags moet doen of nog een lekker dagje eraan vast plakken bij de tv, de films die ik niet kon zien heb ik opgenomen en mijn dochter deed mij Netflix kado, dus ik kan alles kijken wat ik tot nu toe gemist heb aan series waar iederéén het over heeft. Of moet ik toch iets nuttigs doen.
Tussendagen.
Het jaar beschouwen. Plannen maken voor het nieuwe.
Opruimen van oude administratie kan ook al, dan neem je het jaar ook al door, of mijn poëzie eens ordenen, boeken uitzoeken en weggeven zodat er ruimte komt voor nieuwe. Het kan allemaal, maar wat een luxe zeg, er hoeft niks.
Tussendagen
Repeteren van het repertoire van mijn koor moet ik ook nog, alhoewel de repetities pas op 8 januari weer beginnen. We hebben kerstliedjes gezongen met mijn koor. In mijn buurtje Oud West, dat was een feestje. Iedereen werd er blij van. Tebe Pojem, soms gespeld als Tebe Poem, werd ook door mijn vaders koor gezongen en soms ontroerde me dat enorm, dat ik nou ook in een kerkje, net dát lied stond te zingen in de kersttijd. Ik werd er acuut weer 11 jaar van en zag mezelf zitten in mijn mooie nieuwe kerstkleren in de kerk van de Paters Jezuïeten op de heuvel boven het dorp. In het donker begon het mannenkoor van Simpelveld eerst Stille Nacht te zingen, in het Duits, dan werd de kaarsen pas aangestoken en daarna zongen ze het plechtige danklied in het Russisch.
En kijk daar word ik dan gelukkig van, dat je kunt tijdreizen in je hoofd en de mooie beelden spontaan opploppen in je kop bij het horen van muziek.
Top 2000 op de radio en gratis oude beelden in mijn hoofd.
Tussendagen.
Terugkijken met plezier, vooruit denken in vrolijkheid, goede plannen maken, gezond zijn en leven.
Hoe dan ook.
Gelukkig geweest, de afgelopen dagen en van plan dat te blijven.
Hoi Pom, voor Tweede Kerstdag, stuur ik het Kerst-pantoum in, dat ook in “Met jou” is gepubliceerd, prettige feestdagen, Merik
Kerst
Bonte draken flemen in je nek en de Kerstman, mot in zijn witte baard. Ze vlammen vervaarlijk uit hun bek, “O, denneboom.” Jingle bells” bij de haard.
De Kerstman, mot in zijn witte baard, zingt “Vrede op aarde” in oorlogsgeweld en “O, denneboom”, “Jingle bells” bij de haard en Maria heeft sneeuwklokjes voorspeld.
zingt “Vrede op aarde” in oorlogsgeweld, en “er is een kindeke geboren op aard.'” Maria heeft sneeuwklokjes voorspeld en een geestverruimende appeltaart.
“Er is een kindeke geboren op aard'”, die vreugde is geluk en licht en een geestverruimende appeltaart een grote gedachte zonder gewicht.
Vreugde is het, geluk en licht, bonte draken flemen in je nek, los gaat de gedachte zonder gewicht, ze vlammen vervaarlijk uit hun bek.
Frans Terken en Joop Scholten dichtvrienden voor het leven
‘in die nacht zal ik mijn deuren openen ik zal het vergeten binnenlaten en het verdwijnen ook dit is een vorm van geluk zal ik zeggen
een maan te omhelzen die er niet meer is’
Joop Scholten Ook dit is een vorm van geluk de witte uitgeverij – leiden – 2011
Dag Pom,
Even een persoonlijk bericht: dank nog voor de mooie woorden onder ‘Aangeraakt’: “een herinnering, een poging om naderbij nog te komen – hoe killer en langer de donkere uren hoe verder ze weg lijkt – en dat ze nog gemist wordt – al weten we bijna haar stem niet meer – niets bloeit, niets groeit – grijze sneeuw doet verkillen – maakt donker van elk rood.”
Echter, het is niet voor een ‘ze’ geschreven, maar voor Joop Scholten, vriend en dichtmaat, hij is afgelopen vrijdag bij zijn ziekte nog vrij onverwacht overleden. In ‘Aangeraakt’ zitten in elke strofe verwijzingen naar gedichten van Joop, o.m. uit onze wisseling (stille zaterdag – bundel van geluk – vlier in bloei – deze grijze sneeuw). Dat wetende, maakte jouw woorden als ook die van Jeanine, voor mij troostrijk. Wilde ik je laten weten, bij deze; zie ook mijn bericht vandaag op Facebook.
Warme groet, fijne feestdagen toch, Frans
joop scholten – Ook dit is een vorm van geluk – ‘ik schrijf mijn gedichten op mijn ruggemerg’ en ‘uit verliefdheid op het leven’ –
dichtvriend FRANS TERKEN diep geraakt – schreef bij de dood van JOOP SCHOLTEN
Aangeraakt
Alsof het weer stille zaterdag
het zijn kille tijden nu
ik je stem niet meer hoor
dat ik je hand je oogopslag mis
als ik een bladzij verder blader
in je bundel van geluk
en geen vlier in bloei vandaag
de aarde laat zich
van zijn koudste kant zien
hoe lang dan de kortste dag
oneindig de rust
in deze grijze sneeuw
FT 22122018
joop scholten – Ook dit is een vorm van geluk – ‘ik schrijf mijn gedichten op mijn ruggemerg’ en ‘uit verliefdheid op het leven’
Mens&Melodie op de Maandag – de keuze van Karin Beumkes – wij van pomgedichten prijzen niet de heer maar ons wel elke maandag gelukkig met het schrijven van die dekselse tesselse – wij wensen haar en haar lieven een onvergetelijk 2019 – wij wensen de meest indringende dichter van Nederland – onze eigen BEUM het allerallerbeste!Gift door Karin Beumkes
Gift
ze heeft een moeder zonder voet een vader die zijn
mond verpakt in heftig drinken zodat het peil niet zakt de kamer wordt er
warmer van
ze heeft een hond die aan de tepel ligt rondom haar borst
als een gedicht maar beiden weten dat dit zo niet moet ze trekt hem weg
waar ze zo bang voor was: dat ze zijn naam zou gaan verliezen in het
lentegras ze heeft de kuisheid voor het kind bewaard dat lange nachten
schrijft bij de gedroomde haard
muziek: The Pogues and Kirsty MacColl-Fairytale of New York
Ze
waren allemaal fijn om te lezen, de inzendingen, waarvoor mijn grote
dank!
Goud Jolies Zilver Cartouche Brons Rik
Ik
hoop dat je het er mee eens kunt zijn, voor mezelf kom ik steeds weer zo
uit
Ik
wens iedereen een geweldig 2019, vol liefde en vreugde en voor wie het kan
aanvaarden als een welgemeende wens, ook hele fijne Kerstdagen. Want, zo dacht
ik pas nog, waar je zelf niet van houdt kun je de ander nog wel gunnen immers.
Dat is toch een beetje het leven in een notendop. Elkaar de ruimte gunnen het
anders te ervaren.
Liefs,
Jeanine
—
marc tiefenthal
En dan die titel, Olijke kerstballen. Tiefenthal gelooft het
wel in zijn gedicht, in feite adviseert hij ons het vooral anders te doen dan
hij, ons tussen neus en lippen deelgenoot makend van een wat treurige situatie.
Het is een gedichtsituatie natuurlijk. Ik vraag me wel af welke pot dat dan was
die hij verkoos. De hond in de pot? Samen met de boom wortelen in de pot. Als
de ballen niet glinsteren hoeven we niet te glimlachen. Fijn dat we die ruimte
krijgen al zal hij bedoelen dat we net zo moeten glimmen. Daar ben ik wel een
voorstander van, glimmen van vreugde. Gij zult glimmen gelijk de kerstballen in
kaarslicht. Dankjewel Marc, ook jij mooie dagen, glim ze.
Petra Maria (wenst jullie met liefde,
geluk)
Het leven groeide op wat overblijft. Meisje,
meisje toch, waar haal je het vandaan. Gelukkig is er de mogelijkheid om te
lezen, wat overblijft hou dat maar vast. Toch een mooie gedachte, iemand vinden
in het rumoer. Evenals geluk en liefde. Dankjewel Petra.
FT 22122018
En zo kun je
dan aangeraakt worden, juist door het niet aan te kunnen raken. Maar je zou het
zo graag aanraken, weer luisteren, die oogopslag zien. Alles wat weg is en
tegelijkertijd bleef. In woorden, in het hart, in het omslaan van een bladzijde.
Zacht als sneeuw neergezet maar een tikje grijs want dat hoort hier
zo.
Rik van Boeckel 22 december 2018
Elkaar hoge pieken toewensen dat is liefde, dat is gunnen. De
rest is bijzaak, dat teder gekus, ach. Sla liever dat juiste akkoord
aan.
De laatste strofe is van een mooie
pure schoonheid, hij tilt het hele gedicht nog eens op. Die eerste strofe en de
laatste, daar tussen wordt een hoop verteld, ik zit het een beetje uit. Ik weet
dat wel, durf ik te denken, precies als we aandacht voor het juiste zouden
moeten hebben doen we al die andere dingen. Zoiets? Of volgde er een koude
periode? Ik proef veel in dit gedicht en zal het nog herlezen, absoluut. Soms
denk ik er leeft een groot verdriet in Cartouche en daar maakt hij terwijl hij
verder verwerkt hele mooie gedichten van.
Een zoektocht naar elkaar, naar hoe te verwoorden dat er iets
weg is maar misschien toch niet. De ‘je’ ziet het nog. Als nu die spoken er
maar niet waren. De hoop in dit gedicht is twijfelachtig. Weg met de spoken maar
ja, als zij zich wisten te nestelen hè, dan wordt dat lastig.
Jolies Heij
Feiten worden kathedralen, prachtig, verwoord.
Elleboogstukken in het geheugen…. In zijn totaliteit een gedicht om meerdere
malen te herlezen. Een Jolies zo ik haar graag op mijn pad krijg, op mijn ipad
nou ja, laptop.
jako fennek
Ik ben erg nieuwsgierig geworden naar die twee
dichteressen. Zij krijgen een kaart van Jako. Handgeschreven als een klein
gedicht, wie wil dat niet. Pom is geen dichteres dus ons zal hij niet bedoelen,
of verberg je iets pom? J
pom
wie wint de enige echte virtuele – wie verdient volgens u
een echte, waarachtige en natuurlijk
zoals het een goed dichter betaamt poëtische feestdagengroet op pomgedichten?
ja wie zet u nou in het zonnetje tijdens deze donkere dagen? jeanine hoedemakers leest als juryvoorzitter deze week met ons mee – commentaar verzekerd. verras uw liefste, verras degene die uw waardering verdient, of schrijf voor degene die u altijd bij u is (waar hij/zij zich ook bevindt.) of toon enige empathie voor iemand – ook goed toch? verras ons! U kent de regels – als vanouds: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
je bereidt je voor op waar het donker zal zijn niet eens meer dat
waar niets meer wordt
belicht
waar niets meer wordt
bedacht
je laatste kerst niemand die het zegt
pomwolff
marc
Olijke kerstballen
In deze meer dan anders donkere dagen
en het je geen donder kan schelen,
dat is al langer zo,
wensen wij jou en de jouwen
een gezellig samenzijn.
Er wordt zo vaak over van alles
en nog wat een boom opgezet
laatst mocht ik er in, vond je.
Ik verkoos de pot.
Houd het dus gezellig daar zo samen,
Laat het aan de os om bont
zie blauw van de kou,
rood van het vuur,
geel van de vlam.
Glimlach als de ballen glinsteren.
—
marc tiefenthal
pom: goede raad van marc – alle
schijnvertoningen aan de kant gezet – hier wordt een realistische kerst
besproken zoals deze in vele gezinnen zich kan afspelen – een soort spel met de
regels van onwaarachtigheid – als het maar gezellie blijft – we zien een
overspannen moeder – als de moeder in turks fruit – gezelligheid uit haar ogen
spuwen.
jeanine;
Petra Maria
met jou kan ik niet reizen
of doodgaan
dat is niet voor
ons weggelegd
het huis, mijn stad
het leven groeide op
wat overblijft
grijp dat maar vast
want wie
had ooit gedacht
dat ik jou
zou vinden
in al dat rumoer
Petra Maria (wenst jullie met liefde, geluk)
pom: pomgedichten wenst Petra Maria en haar lieven mooie zachte invoelende dagen – een wereldregel in dit gedicht moet maar voren gehaald – het leven groeide op wat overblijft – prachtig! het diepe diepe verlangen weer eenvoudig verwoord voor ons lezers. verlangen met een resultaat dit keer.
jeanine:
frans
Aangeraakt
Alsof het weer stille zaterdag
het zijn kille tijden nu
ik je stem niet meer hoor
dat ik je hand je oogopslag mis
als ik een bladzij verder blader
in je bundel van geluk
en geen vlier in bloei vandaag
de aarde laat zich
van zijn koudste kant zien
hoe lang dan de kortste dag
oneindig de rust
in deze grijze sneeuw
FT 22122018
pom: een herinnering, een poging om naderbij nog te komen – hoe killer en langer de donkere uren hoe verder hij/zij weg lijkt – en dat hij/zij nog gemist wordt – al weten we bijna de stem niet meer – niets bloeit, niets groeit – grijze sneeuw doet verkillen – maakt donker van elk rood.
jeanine:
rik
Twee akkoorden
Zonder noten zijn we nergens
een stem roept twee akkoorden op
zij duikt plotseling op uit de stroom
als regen verandert in wind
hij zingt dat hij van haar houdt zoals zij is
hun innerlijke zon schijnt al lang
zo lang de tijd het toelaat
zij alles voor hem is zoals hij voor haar
zij wensen elkaar hoge pieken toe
versieren de boom met het licht
van hun snaren strelende vingers
zingen en kussen met teder geduld.
Rik van Boeckel 22 december 2018
pom: dat ze elkaar hoge pieken wensen – rik steekt kerstmis positief in –zoals we hem kennen – ‘hij zingt dat hij van haar houdt zoals zij is…’ een zonder meer ontroerend regeltje.
jeanine:
Vorst in de grond
waar ben je gebleven, mijn kind
we zagen het verstenen, elk dag
een beetje meer wegdrijven, wij
speelden liever risk roulette in elk
om het even welk getij va-banque
tot bitter in het hart van winter
ploegijzer tot doorloper sneed
tweede adem geeft, wij ons
weer durven begeven aan elkaar
het donker op de bonkevaart
hakend naar een stempel
op de kaart – een tour de force
tocht der tochten weg van zelf
verloochening en over –
winning in het blinde
jij, vorst in mijn grond
die mij staande gaande houdt
kijk mij aan mijn lief
pom: de eerste regel een verwijzing mogelijk naar middeleeuwse teksten. het zal wel – maar tegen kerst lijkt cartouche met het weer meer vertrouwd – getrouwd – dan met ons eenvoudige lezers. de grond verheerlijkt, versteend, bevroren de bonkevaart – meneer de dichter wil eindelijk weer schaatsen – en dat ook nog in dat vreselijke friesland – (je verstaat ze niet in snits en nergens niet) – ja op het ijs versta je niemand en dat is maar goed ook – ik vind het een leuk gedicht maar inhoudelijk bijna een schande – deze verheerlijking van bijna alles waar ik een hekel aan heb – kou, vorst en de bonkevaart in bevroren toestand – en dan die leugenachtige laatste regel ook nog hier in dit gedicht – neen! niets wordt licht – zo dooft het licht!
jeanine:
lisan
Gezongen hebben we op deze regenachtige avond, kerstliedjes en andere liederen die toegang bieden tot het hart. En toen naar huis op de fiets. Me verheugt op hem, die zo trouw op me wacht.
Verheugen
Je draagt me door de nacht
als ik de weg naar huis niet meer
niet meer wil kennen.
Dan hoor ik zacht je stem
dat ik thuishoor, het huis op me wacht
en heel zacht ons bed verlangt.
Verlangt naar samen in het donker
de spoken verdrijven en samen blijven.
Blijven hopen op de lichte dagen
De lichte dagen die ons dragen
door de nachten waarin we elkaar
niet meer kunnen vinden
Niet meer kunnen vinden dat jij
en wij, dat jij mijn alles bent.
pom: samen de spoken verdrijven in een warm bedje in de kille donkerte van de decembermaand – HEREN! een uitnodiging. ach dit gedicht is gewoon voor webmaster geschreven – een zacht en invoelend heerlijk verlangen geeft de dichteres prijs aan de wereld en elke man kan zich aangesproken voelen. en dat je haar ‘allesie’ bent – vrij naar danny de munk, andre hazes junior – je ziet dat amsterdam toch wel enige sporen heeft achtergelaten op ons aller lisan. hoe ze toch in een paar subtiele schilderachtige regels de warmte op het scherm weet te leggen, te krijgen. voor mannen is dit een gevaarlijk gedicht.
jeanine:
jolies
bericht aan een bijzonder niemand
we vertellen elkaar verhalen om warm te blijven
het is altijd zo lang geleden en feiten worden kathedralen
de tijd is onverbiddelijk en jij mist elleboogstukken
in het geheugen, als je de dagen al kunt reconstrueren
maar het monumentale verleden staat nog overeind, landerig
prikken we vorken met lange tanden in het weke vlees
laten de glitterconfetti op ons neerdalen, de oude dichter
was vluchteling in het frankrijk van vichy, kersttoespraken zijn er
van oude en nieuwe dictators, zij hield het met een italiaan
en niemand die zegt, bosnië is voor je aan de lijn
alleen hoog boven de wolken kan ik je hier denken
neem jij de contouren van vriend aan, misschien man
die me nooit zou verlaten, iemand wil altijd op huis aan
en zegt dat ieder die half is een wederhelft heeft
dat je elkaar hooguit op het verkeerde moment tegenkomt
maar wie bevestigt het bestaan van draken en demonen?
wie praat op het hart in, wat niet weet dat niet deert
ik schrijf je dit alleen opdat je het nooit leest
Jolies Heij
pom: ja jolies weet hier toch wel in die alja spaan vorm – die zo langzamerhand ook de heijvorm is – een vorm van empathie neer te leggen – in het wereldleed waar ook individuele mensen verkeren – hebben verkeerd – het verlangen en de herinnering – die hele lichte klagende toon op de achtergrond en dat het nou eenmaal nooit gaat zoals dichteres het had willen zien gaan – in de wereld niet, tussen de geliefden niet. het is maar goed dat het redactielokaal van pomgedichten met kerst 24 uur geopend is – daar is het goed zachtjes treuren – daar stoppen we de eenzaamheid en het diepe verlangen zachtjes toe met donsen woordendekens. als heij zo schrijft als hierboven kun je zo maar van haar houden.
jeanine:
jako met het bierglas in zijn hand
Hoi Pom,
voor een zondag nog te vroeg, maar voor de dichtende mens bestaat geen tijd. Geniet van de toch al zo korte dag. Ik ga nog even terug naar de wieg van het leven.
Groet van Jako
een kerstkus aan twee dichteressen
om niet te staren naar een knullig
kitschkaartje waarop groenblijvend de sparrentak en een druipend
kaarsje
een kerstkus voor een bundel zo mooi, zo mooi van goud
gesponnen uit stro met een even gouden zin erin handgeschreven als een
klein gedicht de geest van dichteressen ontglipt
alleen zij tweeën
weten als repelsteeltje aan wie m’n groet zich richt
jako
fennek
pom: ‘een kerstkus voor een bundel’- jako houdt het
particulier – en bij dit thema is dat geoorloofd – en voor de lezer rest de
vraag – tot wie richt jako zich – dat maakt het lezen toch spannend. grappig
hoe jako met een particulier bericht – met een triootje – de afgunst van de
lezer weet te prikkelen.
