jubeljaar in Rome (1×p25j) de heilige deuren geopend vanuit de hele wereld stromen ze toe staan uren in de rij zonder geloof besef van schuld zoals de pelgrims van weleer maar om af te vinken als event
dit is het mysterie dat ze blijven komen overal vandaan uren in de rij al eeuwen lang
Het is alweer zo lang geleden dat er fabels zijn geschreven de vos, de raaf, de mier, de krekel ze kwamen allen aan de beurt maar over het hert en de giraf heeft nog niemand ooit verhaald
moraal vooraan een dapper pogen geen zedenschets maar waarheid tonen fier als een boom staat een hert te wezen in kracht en veerkracht omringd door liefde en geluk hij knipoogt en blaast stoom natuur dat doet zo goed
maar ergens boven in het hert fluit en roept een giraf plots vanuit gewei ‘het voorjaar maakt zo sloom’ en toch de tijd die vliet voorbij majestueus hoog op de poten kijkt giraf geaard vooruit, overziet en droomt legt zijn oor ten luister naar wolkgefluister
zelfvernieuwing en transformatie een verschijnen puur natuur samen zijn is toch uniek uit hetzelfde hout gesneden, van goede komaf het trotse hert en de elegante giraf
pomgedichten wenst u allereerst fijne paasdagen. alle poëziekanonnen ongeveer op een paar na hebben ingestuurd – vanwege kleinkids bezoek hier – die staan om zes uur in de paasochtend aan! – sluit de zondagochtendwedstrijd ietsje vroeger. dank aan alle inzenders – prachtige poëzie deze eerste paasdag. Cartouche sleept altijd het MAXIMALE uit de poëzie – max lerou en martin B het MINIMALE – maar dat dan tot in de perfectie – tot in de eeuwigheid zullen we maar zeggen en dan hebben we ook nog een geweldige afsluiter in de bijsluiter van Anke Labrie. ik geloof wel dat ik met de voorgaande analyse de eremetaal winnaars op een rij heb staan. nu nog even de volgorde. Martin B en Max Lerou goud – Cartouche zilver en Anke brons voor de bijsluiter. onder de gedichten leest u de verantwoording.
laat maar liggen
geen gek weet waar die steen vandaan kwam
hij ligt tussen wat weg mocht
niemand raapt hem niemand gooit hem weg
ik niet het kind niet
Martin B
B maximaliseert het minimalisme. je moet er van houden – ik houd er al een eeuwigheid van. wie zo kan dichten – wie zo durft te dichten wint hier eremetaal.
en toch scheen de zon
maar wat voor weer het gisteren was in de residentie
brokken ijs zo groot als koelkasten vielen uit de lucht even dacht ik dat het koelkasten waren
in minder dan een minuut smeltwater tot de tweede verdieping het bleek een verstopte goot er stak een been uit
ml
ik houd van minimalisme. dit is een gedicht waarbij de lezer alle emoties die zo in de wereld rondwaren kan oproepen. en dan dat been haha.
de onderbuik, je gevoel volgen voor passie gaan, het enige ware, ja ja en voor altijd jong – denk je je te zijn tot je bij zinnen komt, het niet meer horen kunt, dat woord – passie
dit samengaan van lijden en verlangen, proeven van het zuur en zoet, de smaak van bloed amechtig zoeken naar jezelf, het vrezen van ‘ik raak mezelf kwijt’ en – prevelen
dat de zon geelt en niet bleekt avond rood valt in plaats van dood kleren aan, kleren uit, retebloot de huid in plaats van gewoon, rustig aan en door dan breekt het lijntje later, nooit of ooit
eeuwig zonde, als je dit pas ziet in het licht van duizend jaren rijk wonden als golvingen in de tijd die ons blindelings draagt in al ons zijn en niet zijn
20-04-2025 / Cartouche … een wijze levensles met het nodige cynisme hier als paasbroodje geserveerd door het poëtisch kanon van pomgedichten – dat we weten waar we aan toe zijn en wat ons nog te wachten staat – heerliojk stichtelijke poëzie op een eerste paasdag. én met prachtige regels: ‘de tijd die ons blindelings draagt in al ons zijn en niet zijn’- waar vind je die nog? – ongeveer elke week hier te pom – dankjewel Cartouche
Ha Pom,
Tja, die eeuwigheid. Zo’n groot begrip. Om daar een gedichtje van te smeden… En dan ook nog nu pas de geest én nog een deadline ook. Een eerste poging dan toch maar. Fijne paasdagen gewenst voor jullie, Hartelijke groet, Anke
eeuwigheid
dat niets voor eeuwig is ook al lijkt het vaak van wel kan een bron zijn van geluk
dat niets voor eeuwig is ook al lijkt het vaak van wel kan ook een bron zijn verdriet
moeilijk te bevatten voor mensen van een dag die eeuwigheid
anke labrie 19-04-2025
de topregel zit in de bijsluiter – goed voor een luide lach hier op de vroege ochtend van eerste paasdag: eeuwigheid wordt gevraagd maar wel met een deadline. de beste kleurrijkebijsluiter die ik de afgelopen jaren las. – waarbij voor een keer de poëzie mag verbleken. fijne paasdagen Anke.
Rik van Boeckel – achter elke einder heerst de toekomst
Frans Terken – in het haagse heden ten dage
Max Lerou – en toch scheen de zon
Vera van der Horst – alleen dit…
Rob Mientjes – van God los
Luk Paard – dat’et mag van’n eeuwigheid zijn
Cartouche – de tijd die ons blindelings draagt in al ons zijn en niet zijn
Martin B- waar die steen vandaan kwam
Anke Labrie – eeuwigheid met een deadline
wie wint de enige echte virtuele – en aan welk gedicht van U mogen wij eeuwigheidswaarde hechten? – de eeuwigheidswaarde trofee op pomgedichten.nl
de noordhollandse dichter Paul Roelofsen schreef een gedicht met eeuwigheidswaarde – nu bent u aan de beurt – aan welk gedicht van U hecht u eeuwigheidswaarde – dat gedicht lezen we zo graag hier in de zondagochtendwedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
die eeuwigheid is geen eeuwigheid
die eeuwige professor scherder die van god naar her rent in de VU en zo de dood hoopt voor te blijven
en die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt nooit mag je van de professor even zitten van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag
‘Die Eeuwigheid Van Meneer De Proverser Is Geen Eeuwigheid’ schrijft u dat maar rustig op mijnheer wolllufszoon appte Gerard Reve zojuist uit de zevende hemel
pom wolff
Universele waarde van de eeuwigheid
De tijd gaat voorbij de tijd verdwijnt in de eeuwigheid waar mensen leven waar mensen feesten waar wolken huilen en lichamen sterven zo de dromende ziel verwerven om in herinnering of eerbetoon op te gaan in universele waarde te blijven bestaan
de horizon van de dood eeuwig integreren gaat nimmer voorbij achter elke einder heerst de toekomst van de volgende jaren nu de vorige eeuwen tijdlang geschiedenis schrijven.
Rik van Boeckel 18 april 2025
vandaag stond de filosoof een beetje op in Rik van Boeckel, rik de wereld reiziger uitgenodigd op een bijzonder festival ik dacht bij onze vrienden in Marokko – alwaar hij ongetwijfeld de ritmes in klank en woord zal doen uitdragen alsof hij ze uit de eeuwigheid heeft geplukt. – die prachtregel – ‘achter elke einder heerst de toekomst” verdient een universele prachtsong.
Dag Pom, Eeuwigheidswaarde, dat wil je toch niet hopen voor de prutsers in de Hofstad. Op Goede Vrijdag en met de Paasdagen in hun vooruitzicht zie ik dat graag anders. Eeuwig weekend dan toch! Groet weer, Frans
Van eeuwigheid tot amen
Dat het weer van alle eeuwigheid tot amen gaat met de prutsers in het het haagse heden ten dage
staan ze in hun hemd hoogtij te verkopen terwijl ieder de broek op de enkels zakt de schijt is amper op te houden
als ratten lopen ze in het rad voor ogen kloppen een deuk in hun borst en verwachten bijval voor hun afval
alles is dood in de pot de stank die er vanaf walmt valt niet eens in blokken te hakken
die koppen elk aan een kruis of op het hakblok dat dan weer wel
toen frans dit hekeldicht schreef was omzigt nog niet weg. ik heb het vermoeden dat dichter hier pieter omzigt het laatste zetje heeft gegeven de afgrond van de burnout in. om niet meer terug te keren bij de hoge dames en heren van de huidige regering. (geen ‘bijval voor hun afval’ aldus dichter Terken treffend.) misschien had pieter dat ook ietsje eerder kunnen bedenken.
stilstand
Er is een uur dat nergens bij hoort, als het licht zich terugtrekt uit de dingen.
Geen stem, geen schaduw die een grens wil trekken, ik zit en adem, alsof ik het vergeten ben hoe lang geleden ik begon.
En alles buiten mij lijkt even binnen, alsof het wil rusten in mijn blik er is geen doel, er is geen einde.
Alleen dit: de tijd die even op mij leunt en niets van mij verlangt
Vera van der Horst
ja hoor deze mag er zijn – een gevoelsstemming – we kunnen niet van leegte spreken – alles van buiten komt binnen. maar zonder doel of reden de dag door, het uur in, dan is het wel goed uitrusten.
Dag Pom, Laat ik er eens een Paashaiku van maken. Over gemakzucht gesproken … zeggen velen dan … Groet, Rob
Van God los
Van Jesus God los hoor ik klokken hard luiden en zie de klepel
Rob Mientjes
lekker kort gehouden hoor. jeanine hoedemakers zal trots op je zijn.
voor de zondag van pom wolff en wij die de wedstrijd doen die geen wedstrijd is maar’n zondag….en hoe mooi is’et as’et van de liefde is van de liefde dat je zegt’k hou van jou tot de maan en terug…’et mag van’n eeuwigheid zijn
“ tot de maan en terug “
hoe had’k kunne denke dat’n woord zo zacht stilletjes dansend as’n luchtbel
jouw naam dragend as’n stille wenk om meer
in vele kleure door de zon zo naar de held’re lentelucht en ik met vragende kijkers zoas’n kind blij
zo schrijf ik in’n droom voor elke dag dat’k van jou hou
‘et liefst nog met m’n hart tot aan’et jouwe naar de maan en terug
een liefdesgedicht – zolang er mensen zijn zal er liefde zijn – altijd weer de liefde. het eeuwige liedje. zoals het moet zijn zo schrijft de dichter de liefde de mensheid in – schrijft de dichter de mensheid voor – het beste medicijn tegen alle slechtheid om ons heen.
Als ik terugga naar mijn jeugd, staat me van mijn vroege jaren weinig meer bij. Wat kleine vervelende ervaringen. Pesten op school, omdat je klein bent. Een aanrijding met een groot gat in mijn been. En een mislukte operatie op een intieme plek. Verder was ik op dat moment nog niets. Een jongetje, dat zaken overkwam. Die het leven zich liet overkomen. Een beetje niemand.
Rond mijn vroege pubertijd ontpopte ik me tot een soort hardrocker. De muziek sprak me aan en ik trachtte me geheel tegen de wil van mijn ouders in te kleden als een echte metalhead. Dat ging nooit helemaal zoals gewenst. En ik was in het donker ook nog eens bang voor de elpeehoezen van Iron Maiden. Uiteindelijk heb ik dat persona losgelaten, zodat ik me beter in kon passen bij de lokale hangjeugd op het dorp. Het leidde er wel toe dat mensen tot op de dag van vandaag denken, dat ik van metal muziek houd.
Bij mijn nieuwe vrienden moest ik stoer zijn. Gezien ik dat niet was en ook niet participeerde in de stoere sport van het voetbal, besloot ik me een vechtsport aan te meten. Muay Thai klonk goed en beviel me ook. Maar ik was er echter niet goed in en miste het echte vechtershart. Toen mijn schouder chronisch uit de kom bleef vliegen, was het einde van mijn vechtsport carrière bereikt. Ook deze persoonlijkheid kon ik weer vaarwelzeggen. Toen mijn zoon hier echter van hoorde, steeg ik wel in zijn aanzien.
Toen ik in Breda woonde heb ik nog een tijdje geprobeerd om op een skateboard te rijden. Maar net als bij schaatsen, ging me dat maar heel matig af. Het bijbehorende graffiti maken beheerste ik ook maar matig. Deels door gebrek aan ervaring, deels door het missen van een intrinsieke motivatie om de hele dag te zitten schetsen. In ‘het wereldje’ heb ik echter nog steeds vrienden die me als een soort fenomeen kennen. Het is raar hoe dat aan je blijft plakken.
Toen ik eenmaal wat ging verdienen heb ik nog een fase doorgemaakt, dat ik elke dag in pak liep. Dat was naar aanleiding van een boek van Herman Brusselmans, waar een wodka drinkende mogol in zat, die er ook altijd netjes bij liep. Dat heb ik vrij lang volgehouden, tot ik me bijna dood dronk en het erbij lopen zoals ik deed en het karakter, dat ik na-aapte hun glans wel goed verloren hadden.
Op een gegeven moment ben ik als podium dichter en verhaaltjes schrijver aan de slag gegaan. Ik heb een gezin gesticht een huis gekocht en ben eindelijk dicht bij mezelf. Een heel gewone man, met een beetje afwijkende hobby. De enige twijfel die me bekruipt is, of dit wel echt is. Zijn dit niet weer gewoon weer een paar van de zovele persona’s die ik de afgelopen jaren doorlopen heb. Een toneelspeler, die er een eind op los improviseert, zonder een idee te hebben, wat de verhaallijn zou moeten zijn? Een slechte acteur, die enkel goed is in mythevorming.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Had gaan werken toen je wakker lag had in de duisternis het licht gezien had in de stilte de stemmen gehoord die niet de jouwe waren en uit het gemekker de woorden gehaald die bedoeld waren om op te schrijven
want je had nog nooit geschreven schrijven deed je nu
een moeilijke keuze deze week – ik zie het als twee tegen twee – twee keer gedichten in vlammende en uiteenspattende woordentaal naar aanleiding van een kunstwerk – rik van boeckel en luk paard – én – twee keer een doordringend beeldend dichterlijk vermogen geëtaleerd in een poëtische parel – die van anke labrie en die van max lerou – de laatste twee goud! van harte! de eerstgenoemde zilver ook van harte – alle inzenders dank jullie wel voor de inzendingen van hoog nivo.
een schilderachtig tafereel
in de gracht langs het wijk een afgedreven kind uit de kop van een oude meester
hij herkent het plastic van de jaren vijftig je houdt het schuin en het piept nog
ml
inderdaad een tafereel waar je niet meer omheen kunt kijken. met dichterlijke precisie het beeld geschilderd.
Ha Pom, Mooi thema. Weliswaar geen schilderij, maar ik dacht meteen aan het bezoek aan de Chapelle du Rosaire in Vence, toen ik jaren geleden deze kapel bezocht. Het maakte diepe indruk op me. Verder nog een fijn weekend gewenst. Met hartelijke groet, Anke
Chapelle du Rosaire
zijn penseel gedoopt in zonlicht gaf die gloed aan al zijn kleuren dat Matisse dat kon dat wist ik
hier in deze kapel word ik stil hij zag het als zijn meesterwerk voor mij is het meer een wonder
losgezongen van de aarde dansen kleuren naar het licht ontsnapt aan het glas-in-lood
brandschilderen is achterhaald het was zijn vuur dat vlamde het glas werd hier gematisseerd
anke labrie
we gaan mee in de droom die Anke Labrie ons voordroomt in de kapel die zij bezoekt – waarin Matisses licht loskomt van de aarde en opstijgt tot ver boven het hoofd van de dichter. de kosmos verlicht.
Hallo Pom Hier mijn gedicht bij het kunstwerk dat onder het gedicht te zien is. Zal het ook apart mailen. Het kunstwerk ‘Stuck inside; again’ is van Sharon Welsh.
Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Ingedamd
Ingedamd aan de rand van het bestaan geen traan verlaat zijn dappere grijns
geen binnenwereld weerspiegeld een knipoog naar vrijheid ontluikt
het zicht verborgen achter vliezen van smart strepen van ‘t hart hangen rond dag en nacht
hij wil tralies breken met armen van ijzer gedachten wijzen naar denkbeeldige kracht
grimmig en slim kronkelend langs lippen ze willen spreken met aandacht en strijd
weerbarstig zijn streven dat vlijtig gedijt hij zal alles openbreken dat dwars ligt
de strepen zullen geen tralies meer zijn lijnen uitzetten naar een hoopvolle tijd
nooit meer nooit meer roept hij verdwaasd raast langs de opening voelt zich bevrijd.
Rik van Boeckel
interessant is ook of de tekst het alleen af kan – de kracht die de kunstenaar in het kunstwerk legde weerspiegelt, verbeeldt. rik komt een end in de buurt. een krachtige tekst zeg ik als buitenstaander. de weg naar de vrijheid wordt hier ook in de taal opengebroken – het is alsof het kunstwerk uiteenspat in taal.
(de rockdichter): zondag dan mag’et es wat heftig… en terwij’et dorp de misgang doet schrijf ik en roep dat’et van de lust mag mense…van de lust oooh lust en ….inspired by the ART van sylvia reijbroek…en voor de zondagwedstrijd die geen wedstrijd is en toch zo pom wolls zondag nu
“ ik wil door jou bevare “ luk paard
word wakker jij machtig rood zo vurig
sleur me hart naar buite gooi me om doorklief me elk uur van elke dag totdat’k jou smeek me ziel verkoop
ik plooi me wel wil zelfs breke haal mezelf neer zak weg
jouw lust wil’k drage door merg en been over de zeve zeeë bevaar me spoel met me aan spreid me aan jouw zacht
bij zo een gedicht heb je geen schilderij nodig – hoe was het spreekwoord ook al weer – bij zulke vrienden heb je geen vijand meer nodig haha. grapje. een kolfje naar de schrijvershand van luk paard deze opdracht – het van plezier en lust en leven uiteenspattend schrijfvermogen van deze dichter geeft aan het leven meer uitbundigheid dan welk schilderij dan ook.
Rik van Boeckel en ‘Stuck inside; again’ is van Sharon Welsh.
Frans Terken en de boom
Cartouche en het ‘EigenWijze Kind’
Luk Paard en sylvia reijbroek
Anke Labrie en Matisse
Max Lerou en de schilderswijk
Rob Mientjes en Rene Daniëls
wie wint de enige echte virtuele – en bij welk kunstwerk schreef u – of had ooit wel een tekst willen schrijven – trofee op pomgedichten.nl – kortom wint de zondagochtendwedstrijd? de opdracht laat niets aan onduidelijkheid over – graag ontvangen we uw tekst en de afbeelding van het door uw tekst getroffen kunstwerk – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Goedemiddag Pom, Las het thema voor de weekend trofee, ben dit weekend even weg in het bos, dus maar ‘kunst’ gezocht in de omgeving hier, en daarbij geschreven. Stuur een foto erachteraan. Mooi weekend, Frans
Gezicht op standbeeld
Laat ik niet zuur kijken naar deze keur aan oogopslag van in zichzelf terug- getrokken bedachtzame blikken uit hout gesneden
hier uit zichzelf opgetrokken sieren ze voluit de omgeving een natuurlijk tegenwicht tegen het blauw van de dag
standvastig geworteld om de jaren te trotseren wat hier staat staat langer dan ik denk te leven
reflexie op leven en wat uiteindelijk van het leven overblijft. ten gronde gaat of geworteld is -wie van hout is gaat net iets langer mee. zou een filosoof kunnen beweren.
Beeld het ‘EigenWijze Kind’ van de voormalige Schoolbegeidingsdienst De Kempen, in 2013 geplaatst bij het gemeentehuis Dijk 15 te Eersel
Eigen wijs
Zie die hand, hoe open en ontvankelijk – verstild de blik – de ene zich heffen zich strekken, de andere heel perfect gebogen ‘t been en tenen die almaar hoger willen, onbevangen voorwaarts dansend de ruimte tegemoet
ongezekerd, glas, steen en wolken tot korrel-, druppelvorm ontleden in schakering van een vogelkleed met verve zich bedrinken aan het strijken , het ver- schijnen en het wassen van het licht
in voortgaand onbevangen honger naar lafenis, hoe ‘t zingt zo zacht bewogen bron van troost elke dag een woord, een vleugelslag voor het wonder-oog van dit EigenWijs Zonnewindekind
13-04-2025 / Gérard Vromen
ja een meer preciese beschrijving van Cartouche – ik wil bijna antwoorden op zijn beginvraag – ja we zien het Gérard. het gedicht had wat mij betreft iets eigenwijzer gemogen.
Dag Pom,
Deze geweldige kunstenaar uit het Eindhovense is het licht en donker waardig. Rene Daniëls met zijn kunstwerk ‘Twee i’s vechtend om een punt. Gaarne een gedicht voor deze bijzondere verschijning. Groet, Rob
Twee i’s vechtend om een punt
Gedenkwaardig punten op een i spits op spits gedreven
typisch Nederlands het moet kloppen rood wit blauw
taal boven kleur hart buiten ziel puntig het beleven
wat bedoelt ie nou punt uitroepteken zonder komma
rode zon rijst boven torens in oorlogszone
vlaggen in de war geel wordt weggepoetst door wit rood blauw
geen punt behoort ons allen toe
Rob Mientjes
een associatief gedicht bij een werk van de eenvoud. zo bezien en zo gelezen krijg je als lezer zin om het kunstwerk te aanschouwen. fijne tekst.
