Rob Mientjes – vist
Hollandse vis
Hollandse vis
uit de provincie
zwemt van zuid naar noord
langs de kust
tussen Rotterdam en Amsterdam
zonder te kibbelen
Nederlands verstaat hij niet
dat gaat boven zijn petje
nieuw en vers
is wat hij graag wil zijn
blijven steken
in kelen met een harde g
Hollandse vis
ruwe bolster blanke pit
blieft geen paling
noch rivierkreeft
graag nuttigen met
pikketanussaus of stookolie 010
Hollandse vis
diep van binnen oranje
vet tot op de graat
verpakt door Captain Iglo
verkocht als zoete broodjes
daar bij die Mierlese molen
Rob Mientjes
afscheid van André Heijnekamp – ‘ik ga weer andere dingen doen…’
Inmiddels heb ik mijn FB account op slaap gezet en ga ik weer andere dingen doen. Dank je wel voor het plaatsen van mijn opgestuurde werk en dat ik twee keer geen winnaar heb mogen zijn.
Als groet een laatste werk. Zie maar.
Hoi, hoi, tot later, tot eens, wie weet.
Een welgemeende groet,
André
Het zijn wolken die overgaan
en vogels die landen, ik denk
dat het door de poten komt
en speur naar mijn voeten
zoveel wolk als ik nu ben.
die grond zoekt in verbeelding
drijvend door een ruimte
die ik herken als mijn hoofd
dat een kooi blijkt te zijn
waar een vogel niet hoort.
André Heijnekamp
pom & bjorn – zaterdag alkmaar 1600 uur – betovering: “laat het van de liefde zijn…’
YAYA op de vrijdag – Je was bijna thuis, denk ik…
Het komt niet in haar op dat ook zout bederven kan. Zoals ze zegt, er zijn doden gevallen. Een mededeling. Ze vallen nog van haar af. Nooit naar haar toe. De dood als het zout. De dagen los van elkaar en elke dag is een belofte in een belofte. Het leven moet nog komen. Er zijn doden gevallen. En in de dag die nog geen dag is rijd ik langs de plek waar alles tot stil stand kwam. Een bord. Het waaide om. De dag beweegt genadeloos. In de zon die opkomt, de flarden mist die verdwijnen. Je was bijna thuis, denk ik. Een stap. Een tel. Bijna. Thuis.
YAYA
VON SOLO in de file – genieten is goud
Op de bewuste vrijdagavond reed ik om kwart over zes de ring in Rotterdam op. Het concert zou om acht uur beginnen. Ik had gekeken en er zou een parkeergarage recht tegenover de concertzaal zitten. Op de ring stond intussen alles vast. Na twintig minuten begon alles weer langzaam te bewegen. Tijd slipte onder mijn vingers weg. Vanaf Sint-Job-in-‘t-Goor begon het al weer te stropen. Tergend langzaam kroop ik richting Borgerhout. Om tien over acht kwam de Roma in zicht.
Ik sloeg de straat in waar de parking zou zitten, enkel om te constateren, dat de slagboom stuk was. Er was geen plek om te stoppen, zodat ik niet snel mijn navigatie kon raadplegen. Alles was eenrichtingsverkeer en rijen voor stoplichten. Ten einde raad parkeerde ik voor een uitrit en zocht te een alternatief om te parkeren. Dat was er niet. Als ik mijn mail had gelezen, dan had ik dat kunnen weten, bleek achteraf.
Intussen was het kwart voor negen. Het concert zou nog drie kwartier duren. In mijn hoofd speelde ‘The Power of Love’. Als ik het centrum zou kunnen bereiken, daar een beschikbare parking zou vinden en met het openbaar vervoer terug naar de Roma zou kunnen komen, dan zou ik dat nummer misschien nog net kunnen halen. De moed zakte me in de schoenen. Ik had nog geen vloek uitslagen, maar voelde in plaats daarvan een zwaar verdriet over me komen. Mijn verstand zei me dat ik er niet meer zou geraken. Blindelings reed ik maar een kant uit en tien minuten later draaide ik met een traan in mijn ooghoek bij Merksem de ring op naar Nederland.
Om mezelf een beetje op te beuren, bestelde ik de volgende dag de CD van ‘Welcome to the Pleasuredome’ tweedehands. De week daarop luisterde ik hem op vrijdagavond om acht uur. Subliem. Dit had ik dus ook live kunnen zien. Maar dat zou nu nooit meer gebeuren. Dat voelt op zo’n moment heel definitief. Als een soort weg, die voor altijd afgesloten is. Dat je op de splitsing stond en de keuze maakte haar niet in te gaan.
Ik troost me met de gedachte, dat ik mezelf in een vlaag van rationele teleurstelling nooit van het leven heb beroofd. En ontspan.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Mirjam AL – ik zoek je gezicht…
PETER POSTHUMUS over ha ha, heh heh, hate mails en bedreigingen
Hoi Pom,Aan de vooravond van de verkiezingen dacht ik aan die stemmers die niet kunnen kiezen binnen de huidige verhoudingen. Vooral aan degenen die met behulp van het internet een makkelijkere manier hebben gevonden om zich er tegenaan te bemoeien.
Vandaar het volgende:
Zo ’n dinsdag, zo ’n vooravond van weer een blauwe maandag
daar zit je dan met
een te veel aan vet
wat te zitten op je doorgezeten vlees
en altijd een glazen bord pal voor je hoofd
een raam, een telefoon, een autoruit, een beeldscherm
volledig weggefilterd uit de wereld
dus je gooit er eerst wat
ha ha, heh heh, hate mails uit
bedreigingen , ook altijd goed
er moeten koppen rollen
scheld ze allemaal verrot
afgelopen uit met dat wauwelende zooitje
alles en iedereen naar gort !
Peter Posthumus
Rob Mientjes terug uit Gambia -the smiling coast
Een enerverende yogagroepsreis naar Gambia van 13 tot 25 oktober.
Een van de armste landen ter wereld, met een prachtige natuur en dito vogels, en heel vriendelijke mensen. Gemiddelde temperatuur 34 graden. Luchtvochtigheid > 80%. Gevoelstemperatuur 39 graden. Van Tanji naar Kuntaur. Van Tanji naar Kafoutine (1 overnachting in Senegal). Verblijf in Tanji bij Franco Inn. Een eduatieve compound.
Dag 1: Aankomst
Drie keer landen we
op de grond en in ons hoofd
over zee en land
Dag 2: Yama
Fish called Tanji
twee vliegen in een klap want
geld sim in pocket
Dag 3: Niyama
Ochtendzuivering
sunset met yoga
abarakabaka dus
Dag 4: Asana
Sprekende woorden
op zoek naar zoete vrede
vogels in natuur
Dag 5: Dharana
Kunta Kinte leed
bloedhitte alom zoekend
water en waaiers
Dag 6: Pratayahara
Vogels voelen vrij
cirkels zijn vierkant en rond
natuurshit happens
Dag 7: Pranayama
Adem in en uit
laat de teugels vieren en
bid voor het busje
Dag 8: Dhyana
Batik, vlechten
djembé, potje op het hoofd
kralenbinding
Dag 9: Samadhi
Paspoortcontrole
bezinning in sneltreinvaart
ben jij mij of ik
Dag 10: Integratie achtvoudige pad van Patanjali
Aap komt niet uit mouw
mobiel gevangen in bos
bij olifantboom
Dag 11: TAO van Poeh
Give me love
peace on earth, help me cope
with this heavy lo(a)(r)d
Dag 12: Afscheid
Gambia afscheid
zoute zoete tranen in
pindapap gedrenkt
Elbert Gonggrijp wint de enig echte virtuele ‘laat het van de liefde zijn’ trofee op pomgedichten?
sommige winnen de oscar meerdere malen of de televizierring van anneke schat 2x – sommigen winnen ook 2x achter elkaar hier op pomgedichten goud- de overweging was eerst – Luk Paard zou eigenlijk goud moeten krijgen die onstuimige onbedaarlijke liefdeslust die hij uit zijn gedichten laat spatten verdient eremetaal – vervolgens dacht ik nee Max Lerou verdient goud met zijn gedicht dat je blijft herlezen om de betekenis – eenheden te smeden tot een onontkoombaar geheel – vervolgens veroverden de dames Freda, Vera en Vera mijn hart met toegankelijke poëzie waarin de eenvoud (nooit eenvoudig) wordt gelegd op de liefde. en toen en tenslotte lichtte de liefde op in een werkelijk schitterend gedicht van Elbert Gonggrijp. de inzenders dank jullie wel – Elbert van harte gefeliciteerd met het goud deze week.
HIER, IN DIT LICHT
Het is altijd nieuw en oud tegelijkertijd, keert steeds bij
mijzelf terug. Licht, eens onttrokken aan de duisternis
leeft zover het over de dingen beweegt, daar waar het
zich bevindt, daar waar het mij ontbreekt, daar waar
het steeds beweegt en in zijn aanwezigheid even
spoorloos wordt als gezien.
’ s Ochtends werd ik mij bewust hoe mooi je wel niet
geworden bent, hoe ik bij je stil kon staan, hoe het
daar niet bij bleef. Wat mij in jou ontroerde kon
duidelijker worden gezegd.
Het is oud en nieuw tegelijkertijd, maar ik zie je, hier, in
het volle licht, onbegrensd en eindeloos – zover jij mij
te binnenschiet, zover ik je kan verstaan in steeds maar
diezelfde ochtend die amper van jou repte –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 11 april 2025
- LUK PAARD – kluw me
- MAX LEROU – dan zingt haar lijf
- ANDRÉ HEIJNEKAMP – je zegt, laat het, laat het varen
- RIK VAN BOECKEL – naar de liefdevolle horizon
- FREDA – ze noemen je Sequoia
- VERA JONGEJAN – soms wil ik je vergeten.
- CARTOUCHE – om samen stilletjes te zwijgen
- VERA VAN DER HORST – van de liefde
- ELBERT GONGGRIJP – in het volle licht
wie wint de enig echte virtuele ‘laat het van de liefde zijn’ trofee op pomgedichten? ach la ten we de liefde toch nog maar weer eens bezingen in de zondagochtendwedstrijd –
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
laat het van de liefde zijn
voel je dijen
warm weer mijn rug
licht mijn hoofd
op jouw borsten
liggen woorden van me
vind ze terug
je laat je niet meer zoenen
kan het van de liefde zijn
ik geloof wel
dat het van de liefde is
van bloemen
die verschillen
in een vaas
pomwolff
” gebrand “
doorheen de donk’re nacht
kan’k kleure op me hart neerlegge
vingers om me draaie tot in me ziel
kluw me
(helemaal om en om)
en toon me oge
vlij’r woorde in
spreek in wolke
drijf weg in drome
draag ons
in hande de ure
straks
bij’et ochtendlicht
lig’k aan je hart
zie ik me gebrand
op oge van jou
© luk paard
(kluw me…u heeft toch fantasie)
ja laat dit paard maar draven in de velden van de liefde, zo dat de woorden, de zinnen en de poëzie opspatten van de liefde op het vurig bereden pad, dat kunnen we met gerust hart aan Luk Paard overlaten. liefdevolle wendingen lezen we: zo worden er kleuren neergelegd op een hart en een ochtendlicht beschreven als nooit tevoren. mooi!
hoor de kinderen buiten ze lachen mozart
een kraanvogel dansend
aan de oever van haar ogen
spreekt tot de verbeelding
en als hij uitgesproken is
denkt de verbeelding even na
dan zingt haar lijf
dat buiten kijf van leden
het langste eind getrokken heeft
indruk maken hoeft niet meer
het spoor van ingeslagen schedels
loopt hier ten einde
lichtvoetig bewegen de gevleugelden
ze volgen hun pad met verende tred
langs zondoorschenen krekels bij het plukken
van de haar vertederende paardebloem
over de stad trekt hij een grand foulard
laat zijn woorden met haar adem
kruipen over licht gesloten lippen
passie krijgt zo stem met vossig buikspreken
ml
helemaal van de eenvoud zijn de woorden van de dichter en de met deze woorden geschetste beelden niet: Mozart, kraanvogels, schedels en gevleugelden! het zal allemaal betekenis hebben – ik moet even terug naar school wellicht de muziekschool. wel een deftig gedicht – een van de hoofdpersonen legt een kleed over de stad en daaronder galmen de met zuurstof van ‘de geliefde’ doorwasemde woorden van een vos die passie preekt: boer pas toch op je kippen! een waarschuwing tegen schijnheiligheid wellicht? het gedicht laat zich herlezen en herlezen.
Gedicht voor M
Vandaag denk ik aan de dood
en hoe het is om niet te zijn
een contradictie in het groot
geen unicum voor dit brein.
Want toen kan ik niet loslaten
hoewel het achter mij ligt
en later hou ik in de gaten
zonder tip of enig zicht.
En in dit nu kom jij bedaren
je armen die om mij slaan
je zegt, laat het, laat het varen
laat het om de liefde gaan.
André Heijnekamp
van de eenvoud de woorden – netjes in rijm geplaatst om de pijn tot bedaren te krijgen in een vorm van poëzie. prachtige openingsregel bij dit thema. zonder omhaal wordt het gevoel direct doorgesluisd naar het getroffen brein. en zo kan het van de liefde zijn in de derde strofe. aangrijpend.
Naar de liefdevolle horizon
Ik kijk rustig naar het groen getinte gras
waarop ik sta en wacht op haar
nu zij haar mooie huis verlaat
als zij plotseling voor mij staat
zijn we allebei verlegen
zo komen wij onze liefde tegen
zij legt haar hand op haar mond
laat die los en geeft de eerste kus
op mijn wachtende wang
liefdesleven is wat ons zo wordt gegeven
het heden glimlacht met ontwakende passie
de toekomst leidt ons naar de liefdevolle horizon.
Rik van Boeckel
25 oktober 2025
rik van boeckel hier als procesdichter. de wachtende, de geliefde, de eerste zoen, de passie en de horizon die schijnt aan de horizon. en zo aandoenlijk hoe hier op de eerste zoen wordt gewacht. een gedicht voor wachtenden op de liefde en de geliefde en dat het altijd ook weer goed zal komen – voor optimisme lees de dichter Rik van Boeckel. keurig klein gehouden want meestal gaan we met Rik de ruimte in voorbij de zon de maan en de sterren voorbij zelfs 1000 horizonnen en universa. haha.
klein wit dressoir
met ribbelranden, lamellenhuid
ze noemen je Sequoia
niet te tillen ben je
ik zie jou en je zusje nog stralen in
het witgelakte huis in de stad
waar katten dansten en
kinderen leunden
herinneringen zingen
rond en rond
in een leven waar jij niet past
los van je zusje werd je
in een zwarte bus getild door
nieuwe blije gezichten
glimlachend zwaaien
tot het breekt
laat het uit liefde zijn
laat het alleen
uit liefde
Freda
hoe afscheid van de dingen te verwoorden is in woorden van liefde. liefde volle herinneringen meegenomen worden – en hoe zeer het eigenlijk ook voor mensen geldt –
herinneringen zingen
rond en rond
in een leven waar jij niet past
ik schreef ooit – ‘en het verlaten maar nooit verlaten van wat was’ – en zo is het ook – elke vorm van liefde krijgt in een leven een liefdevolle plaats – ook – in dit gedicht.
Ontmoeting
na onze ontmoeting
nog een en nog een
steeds spreken we af
we houden toch van elkaar zei je
klonk als een bezwering
op de rand van het afscheid
het verlangen om tenminste
elkaars getuigen te zijn
het verwarmt mij
maar ook die afhankelijkheid
soms wil ik je vergeten.
Vera Jongejan
hoe het kan verlopen in de liefde en met de gedachte aan de geliefde. in de laatste strofe de onmogelijk en elkaar uitsluitende gevoelens waartussen een verliefde geslingerd, vermalen kan worden – zodat er maar poëzie van wordt gemaakt.
wonderlijk hoe verzot ik ben op haar
gedesemd brood, niet halfbakken
maar volmondig ervoor ga
herdersuren zonder dodenlijn
het spel stilleggen om te blijven
bij indertijd beleden verdragen
tussen wolken en dichter
ruimte zien, geen mond te over-
bruggen van gisteren naar morgen
in die ene leegte tussen twee en drie
hen na jaren ongekende lippendienst
samen zien komen lopen in poëzie
een grenzeloos gezamenlijk
verzet tegen het doorlopen van de tijd
van winter naar zomer is slechts een stap
een sprong, daar zijn geen woorden voor
een te mager, een te zuiver op de graat
laat het zo zijn, in alle talen
van de liefde is het beter
om samen stilletjes te zwijgen
25-12-2025 / Cartouche
een geheel aan woorden – het lijkt erop of dichter een nauwelijks te vatten taalbolwerk en taal bouwerk opzet (met opzet zo kennen we Cartouche wel) om in die liefdevolle eenvoud van de laatste twee regels te eindigen hier. hij kent mijn voorkeur voor de eenvoud – ik houd het bij die laatste twee prachtige regels – de rest kan me gestolen – maar van die laatste twee regels blijft de dief af! – dat ie het weet.
Laat het van de liefde zijn
wanneer je zegt: blijf nog even,
alsof tijd een vogel is
die in je hand wil slapen
waar stilte nog niet weet
hoe breekbaar mensen zijn.
en we durven verliezen
we rouwen zonder schaamte
we telkens weer beginnen
met iets kleins — een blik, een woord,
een warm vergeten gebaar.
En als niets meer zeker is,
laat dan dit nog waar zijn:
dat we, hoe gebroken ook,
Jij mijn naam nog denkt
dat het goed was
dat het zacht was
dat het liefde was.
Vera van der Horst
ja mooi,
En als niets meer zeker is,
laat dan dit nog waar zijn:
zo is het met de liefde natuurlijk ook – de onzekerheden, de gevaren die op de loer liggen – dan maar de toevlucht in het wanhopige vasthouden van wat ooit te mooi was om waar te zijn en toch was het waar en toch was het mooi en zo zal het meegenomen.
