pomgedichten.nl – Pagina 4 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Rob Mientjes – Mien Haiku’s – gedichten van de Poespas en de Weemoed én Het zijn dat ooit was – de recensie

Een droom kwam uit. De eerste dichtbundel van Rob Mientjes. Zestig haiku’s geschreven tussen 2018 en 2023. Een selectie uit een archief van 1500 haiku’s. Geïllustreerd met zestig natuurfoto’s gemaakt tussen 2013 en 2023 in de omgeving van Helmond. Een haiku is een Japanse dichtvorm van drie dichtregels met respectievelijk 5 – 7 – 5 lettergrepen. Kleine verhaaltjes met diepgang, humor, ernst en zen. Associatief en kleurrijk geschreven. Rob Mientjes (1963) woont en werkt in Helmond en schrijft
Mien weblog.

**Rob Mientjes – Mien Haiku’s – gedichten van de Poespas en de Weemoed én Het zijn dat ooit was**

**en zo luidt de recensie**

EEN zomerse LENTEBUNDEL – Een boekje om blij van te worden. Het overkomt mij niet vaak maar ik heb nu al een keer of drie de bundel van Rob Mientjes door mijn handen laten gaan – letterlijk gebladerd – op alle linker pagina’s natuurfoto’s geschoten door de dichter – echt om blij van te worden. Ik houd helemaal niet van natuurfoto’s maar deze zijn een lust voor het oog. we lezen in de verantwoording dat de foto’s door de dichter gemaakt zijn in de buurt van Helmond – ik overweeg om Amsterdam Amsterdam te laten en te verruilen voor Helmond. Een impulsief moment – natuurlijk ga ik Amsterdam niet uit dat begrijpt u ook wel. hoe dan ook – een prachtige foto bundel – met meer dan 60 kleurenfoto’s – en dan moet je de haiku’s nog doen. ook een stuk of 60. eigenlijk moet ik Jeanine Hoedemakers – de brabantse koningin van deze dichtvorm raadplegen voor een ter zake kundig vormoordeel – maar ja die woont niet in Amsterdam – dus u moet het mij doen. en voor wat betreft de inhoud bent u bij deze romanticus aan het goede adres.
En het rare is – hoewel ik ook niets met Haiku’s heb – lees ik ze naast de foto’s en kikker er helemaal van op. En toch is het niet alleen de lol – het lollige – de woordgrap – vrolijkheid ten top zo af en toe – de poespas die we voorgeschoteld krijgen:

*Poespas vergeten*
*ze mag dus niet naar binnen*
*kattenluik blokkeert*

Langzaam maar zeker bereidt de dichter ons in deze bundel gedichten een heerlijk maal aan poëzie – doortrokken van toegepaste mooie en voor de ware romanticus heerlijke romantiek – die mij erg bevalt. En het nagerecht is ook in orde met een aantal – maar net niet te veel – en gelet op de pracht van de foto’s toch zeer toepasselijke – hoe zeg je het – de mens omarmende poëzie.

*De kist zwart gekleed*
*kwetsbaar donker als de nacht*
*gedragen door vrienden*

ik herlees en herlees en de woorden worden steeds mooier. Ik herlees ‘Mien Haiku’s’- gedichten van de Poespas en de Weemoed én Het zijn dat ooit was.

pom wolff/4 mei 2023

lieve jan rot ik zoek je even op, had je denk ik niet gedacht, wat is pomgedichten nou – jij was te groot voor pomgedichten – geboren makasser in 57 was je, dood in 010 ben je, een dikke drie jaar geleden alweer. net geen aow ook dat nog. hier in amsterdam zuid leef je weer even op met dat prachtnummer van jou – zo troostrijk ook dank je wel – soms moet je oud worden om dingen goed te begrijpen. ik kan jouw – wij zijn er nog – wel 100 keer achter elkaar draaien – en vandaag in het bijzonder – maar dat is privé – gelukkig ze is er nog!

vandaag wil ik even naar jou zwaaien. zeg ik je dat ik vandaag dit door jou gezongen prachtnummer – eindelijk echt begrepen heb. wil ik je voor bedanken. van mij had je mogen blijven.

pw

YAYA op de vrijdag – Hier bonkt het hart

**Hier bonkt het hart**

Ze mailt. Dat ze terug is. Zij. De dag maakt een sprongetje en ik hoor haar lachen en alles heeft opeens weer glans. Hoe ik haar ontmoette. Op het verwaaide schoolplein waar we al tijden naast elkaar stonden maar niets zagen, weggedoken in onze jas vanwege de andere moeders die altijd serieus en vlekkeloze kinderen met hun naam op hun appel. Herkenning was het. De taal. De eindeloze taal. Er kwam iets thuis in mij. Er kwam iets thuis in haar. De eindeloze jaren. Waarin we rituelen voor alles verzonnen. Niet verzonnen. Vanzelf. Alles vanzelf.

Vanzelfsprekend. Woordloos. Als ze belt en haar stem donker klinkt dan roep ik kom we gaan naar Hotel New York een gebakje eten. Komen langs de borden Galgoord. Overal Galgoord. Eerst een gebakje. Ze lacht. In de regen stappen we uit. Ze maakt foto’s. Van de glanzende straten. Van de Zwaan. Ergens loopt een ijsje. We lachen. Een bord op een pakhuis. Hier bonkt het hart. Ja. Hier bonkt het hart. Het bonkt. Het bonkt dat we leven. Het zoet op onze tong. En niemand die het proeft. Wij.

We zakken in de zon. Groot plein. Niemand op het plein. Winterzon. We roken. Zingen satijn. Een man, een oude man, een zure man, een verveelde man, oh, gaat precies voor ons staan in de zon. Kunt u een klein stapje opzij gaan? Nee. Zegt de man. Zijn benen spreidend. Alsof hij groter zou kunnen worden. Hij. Wij. Zie zijn vrouw. Voor een etalage raam. Zij kijkt om. Het satijn zingt. We verhuizen de zon. De man staat. Loopt weg. Wij lachen. Roken nog een sigaret. Er komt geen einde aan de dag.

YAYA

plantaardig eten op de pom

Meer plantaardig eten is modern. Het Voedingscentrum adviseert op basis van wetenschappelijk onderzoek 60 procent plantaardige eiwitten consumptie tegenover 40 procent dierlijke eiwitten consumptie. Hogeschool HVA heeft een onderzoeksteam aangesteld dat deelnemers aan een 2EAT programma een half jaar begeleidt. Ik ben een van de deelnemers. Ze willen weten simpel gezegd of de spiermassa bij afvallen in stand kan blijven ook bij een meer plantaardig gericht dieet. En natuurlijk ja hoor ik zit in de plantaardige groep. (Er werd geloot – zo hoort dat blijkbaar bij wetenschappelijk onderzoek.)

Niet simpel gezegd was het begin van het onderzoek – ik moest in geavanceerde machines plaatsnemen om mijn botmassa, mijn spiermassa, mijn vetmassa in percentages vastgesteld te krijgen. Het HVA beschikt over machines waar er maar een paar van in de wereld bestaan. En vanwege de gedetailleerde weekopdrachten de komende maanden werd mijn IQ ook nog even getest. En ja hoor ik heb nog een IQ haha. Vastgesteld werd dat mijn gesteldheid een leeftijd oplevert ietsje jonger dan ik in feite ben. Dat gelet op mijn wezen ik 2200 calorieën moet hebben – maar om af te vallen dat ik maar 1700 moet nemen.

Hoe dan ook mijn ontbijtje ziet er tegenwoordig uit als op de foto. Ik heb begrepen dat taartjes en slagroom, mayo en patat, alcohol nogal veel calorieën bevatten. ik heb voorts inmiddels met mijn IQ begrepen dat witte wijn alcohol bevat en ongeveer 150 calorieën per glas. Ik mag dus per dag afgerond ongeveer 12 glazen witte wijn drinken. Viel me erg mee die wetenschap. Afvallen is aangenamer dan ik dacht.

**kassameisje lege vulling**

de boulevard of broken dreams
nu tussenpad afdeling groenten
ter hoogte van de kerstomaten

het rulgehakt en de vegetarische kip
de tofu en de tempeh
en natuurlijk ook de soya kwark

de witte wijnen laten staan
sporen van herinnering
lood voor vader om te vissen

zo’n dag was het
kassa meisje lege vulling
een langzaam brokkelend geheel en kale muren

pom wolff

analyse & stemadvies van VON SOLO

Van A naar B fiets ik door de groene zone van Park Zestienhoven. Vijftig meter voor me zie ik uit tegengestelde richting drie voetgangsters me tegemoetkomen. Ze lopen op mijn weghelft, omdat het natuurlijk buiten de bebouwde kom lijkt. Ze nemen gedrieën de gehele rijbaan in. Honderd meter verderop komt me ook nog een bejaarde op een elektrische fiets tegemoet. Om de dames heen fietsen is me daardoor onmogelijk geworden, daar ik anders frontaal op de elektrofietser zal botsen. Dus ik minder vaart en houdt halt voor de wandeldames.

Ze kijken me aan of ik een stuk stront ben. Naast ons zoeft het geëlektrificeerde lijk voorbij. Ze lopen om me heen en ik stap weer op en fiets door. Er is geen woord gewisseld.

Ondanks veel filosofie en onderzoek en een hoop optimistische boeken, durf ik intussen wel te stellen, dat de meeste mensen niet deugen. Het leven heeft me geleerd, dat er een tachtig-twintig-regel opgaat voor mens en maatschappij. Tachtig procent van de mensen kan het allemaal gewoon niets schelen. Ze zijn totaal onverschillig. Hun handelingsmotieven komen voort uit kleinzieligheid. Ze waaien mee met de wind, die hun het hardst een bepaalde kant uit blaast. De overige twintig procent van de mensen is in te delen in kwaadaardig en goedwillend.

Beiden ongeveer tien procent. Hierbij zijn de kwaadaardigen altijd in het voordeel. Zij hoeven zich niet aan bepaalde ethische codes te houden. Ze verzinnen meestal wel de regels van het spel, om ze dan zo snel mogelijk weer te overtreden. De goedwillenden houden zich er echter wel aan, omdat ze het als afspraak zien. Hierdoor komen ze altijd op achterstand te staan. De tachtig procent laat zich gemakkelijk leiden door marginaal eigenbelang en daar speelt de kwade tien procent goed op in. Het beschouwt de tachtig procent als koop-, kies-, klap- en vechtvee. Domesticeert het en trekt er zoveel mogelijk profijt van. Daarbij telkens ervoor zorgend, dat de tachtigers niet het besef zouden ontwikkelen, dat andere dingen dan consumeren, op een scherm turen en straks ‘vechten voor de vrede’ misschien meer zouden bijdragen aan een betere wereld.

U zal misschien nog denken, dat die tachtig procent er ook niets aan kan doen, omdat ze niet beter weten. Maar neem nou de drie dames op het fietspad. Zij vertoonden schijnbaar onschuldig gedrag. Maar in werkelijkheid was het onverschilligheid over de wereld om hen heen. En een kille onbewuste haat, tegen de fietser, die stopte en hun in de weg stond. Als ze op een dood moment al zoiets stoms doen, dan kun je uittellen hoeveel vaker ze nog veel debielere dingen doen.

Als een jongen met een pistool een andere jongen van zijn fiets berooft is dat een feit. Maar reken maar, dat het geen op zichzelf staand feit is. Uiteindelijk is een mens toch ook een optelsom van alles wat hij doet. Niets is triviaal. En vergeet vooral niet, alles wat hij niet doet. De rotheid wordt vaak afgewenteld op die paar slechte appels. Het zijn echter alle appels die willoos mee verrotten, die de hele mand vernachelen. De buurman die de onderduikers aangeeft is op dat specifieke moment nooit fout. Daarom is die tachtig procent niet onschuldig. Die mensen deugen niet. En het maakt niet uit tot welke bevolkingsgroep u behoort. U zal het tijdens de komende verkiezingen wel weer meemaken.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam Al – in het zicht van de haven

pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 46 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

pom wolff & bjorn van rozen: laat het van de liefde zijn

***laat het van de liefde zijn***

voel je dijen
warm weer mijn rug
licht mijn hoofd
op jouw borsten
liggen woorden van me
vind ze terug

je laat je niet meer zoenen
kan het van de liefde zijn

ik geloof wel
dat het van de liefde is
van bloemen
die verschillen
in een vaas

pw

vanochtend in de vroegste vroegten onze TRY OUT van ons nieuwe programma LAAT HET VAN DE LIEFDE ZIJN – Bjorn van Rozen en pom wolff – in het leuke theater Artiance van de kaasstad Alkmaar – centrum – Canadaplein 3 – een geslaagde try out voor lief publiek van DAG&DAUW – een besloten try out. en we gaan er helemaal voor in Alkmaar op 1 november bij reuring van Alja Spaan – in de Alkenaer – zie bijgevoegde poster – we gaan mooi doen! daar en dan. heel erg zin in!

Bjorn van Rozen Bjorn van Rozen – ooit door een criticus ‘de Brel van de lage landen’ genoemd – in zijn samenwerking met de Amsterdamse dichter Pom Wolff .

Peter Posthumus over de teloorgang van schitterende kwetsbaarheden in de natuur

Met een zucht of
een enkele ademtocht
ontstaat uit water
en een druppel zeep
een bel die dromerig weg zweeft
als transparante glans
als schittering die kleurt en danst

als een kwetsbare onaantastbaarheid
door de natuur verbeeld
en hoe dat in minder dan
een oogwenk uit elkaar spat
en verdwijnen kan.

Peter Posthumus

als vrede van de oorlog wint – wie wil er dan nog dansen

nog altijd bloed-aktueel:

de dood hakt hard
maakt stil
als vrede van de oorlog wint
wie wil er dan nog dansen

pw

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: