de zondagochtendwedstrijd 10 jaar geleden: 1 oktober 2016
poëzie is toch vooral ook de kunst van het weglaten – mooi materiaal van jolies heij – de aanmoedigingsprijs voor haar – ze moet nog leren weglaten om haar poëzie mooi te laten zijn of indringend. jolies van harte – het brons op een dag met wisselende bewolking en zo af en toe een bui. ze komt er wel onze jolies.
houden we goud en zilver over. jako schreef net een regeltje teveel voor het goud – het zilver naar zwitserland – onze eigen max het goud. gefeliciteerd. het gemak dient de mens. een bloemetje van de fleurop dat scheelt benzine. die regels heb je alleen bij max. van harte.
gemak dient de mens
ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt
fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt verward
het komt in alle kringen voor
je bent haar zat je zet de zoekmachine aan
en vind je koers door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken
ml
FRANS TERKEN over haar opvliegers – MARC TIEFENTHAL in de metro – CARTOUCHE bakt – RIK VAN BOECKEL met een 1 oktober gedicht – MAX LEROU stuurt een bloemetje – ANKE LABRIE bij de kapper – JAKO FENNEK plukt druiven – JOLIES HEIJ wordt persoonlijk
thema zondagochtend wedstrijd: dit weekend wisselend bewolkt met af en toe een bui – dat u zich al vast kunt prepareren. het thema voor de zondagochtendwedstrijd hierbij vrijgegeven. vrij in te vullen. het is herfst – een vierseizoenen gedicht? misschien wil u de voortgang in uw relatie met ons delen? of is deze mededeling wellicht de codezin voor een afrekening? op de pom kunt u alle kanten op – liefde afrekening of de vier jaargetijden? we lezen u zo graag.
de mri scan
én doktor
is er wat te zien
of was ik toch teveel bewogen
meneer wolluf
het is één groot zwart gat bij u
en waar de contrastvloeistof gebleven is
.
pw
de gedichten niet te lang tenzij noodzaak – (of als u er een einde aan wil maken pak dan gerust nog eens lekker uit.) u kunt uw gedicht als reactie plaatsen – onder ‘leave a comment’ – (even registreren, dan inloggen en dan uw reactie) – of stuur in voor zondag 1100 uur onder ‘contact’. (zie rechtsboven) – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar verzekerd.
U mag mijn bijdrage voor dit weekend lezen als een ‘indirect’ commentaar op het commentaar van Bregje van vorig weekend. Zoals het bij wijn is, je begrijpt dat je die niet ‘direct’ na het bottelen drinkt; of je begrijpt het niet. Overigens is de bijdrage van vorige week (enigszins gewijzigd) te lezen op mijn blog. Met uitzicht op de wijngaard.
Tussen hei en herfstblad
Het zijn buien die niet overwaaien
de kont gaat vierkant tegen de krib
hier is weinig ruimte voor variatie
hoe ze me met twee vingers terechtwijst
er moet meer dit of nee juist dat
is een beter idee dat je daar zelf niet op komt
hersens kraken als oud hout
ik trek dode takken uit een boom
stook ze op om haar warm te houden
ze laat er geen traan om
kijkt met droge ogen naar de sterrenhemel
haar paarse lippen blazen wolkjes in de lucht
ze bijt me kortaf toe je mag blij zijn
dat ik hier nog zit dat ik niet opvlieg en
meteen wegstorm
geef me nou maar een glas water
FT 30092016
ja ons bregje weet de mannen altijd wel te raken frans. ze is om de week – deze week geen bregje-iaanse vergezichten of hoe het allemaal beter moet. verder is het een schat van der tante. meer over bregje dan haar comments weet ik niet van bregje. ze is stipt, tegen elf uur heeft zij haar woordjes klaar. in haar ingetogen zijn sleept ze veel besproken mannen naar de afgrond. jij maakt natuur van haar. en dat mag. bregje kan veel hebben. en kijk toch ook hoe lieflijk warm jij de kamer voor haar stookt. bregje op zich al levert mooie poëzie op. hoe koel de kikker in haar ook is. je beschreef in dit gedicht een vrouw die haar zachte vinger altijd wel op een zere plek weet te leggen. haar harde vinger sloeg eerder al joop komen, cartouche en jolies heij tegen het canvas.
Liever troop dan pool
Soms, voor het inslapen, denk ik niet aan jou.
Dagen van storm en bliksem en hijgen
en vreemd lachen. Gevolgd
door matig tot zwak uit veranderlijke richtingen
en ongekende jeuk op de plek van genot.
Je kwam ooit aangezet met zwaar bewolkt en noordenwind.
Ik trok je laarzen en broek uit en de wind ging liggen,
net als jij. Nog geen tel later
moesten je andere kleren eraan geloven.
Ik schoof binnen en de zon scheen.
Na een tropische dag en nacht
liet ik je ondergaan in de metro
Marc Tiefenthal
als de tief naar binnen schuift schijnt de zon. dat de dames het weten. hoe de metro daarna te duiden is laten we aan de dichter. als we gewoon de derde strofe weglaten hebben we een aardig gedicht. met die regel waar bregje maar ook webmaster de komende week nog veel plezier aan zullen beleven – elke ochtend een keer hardop gelezen: “Ik schoof binnen en de zon scheen.” – je denkt het hoofd van de tief erbij en je ochtend is goed.
nou heel aardig voor bregje is cartouche niet. van kooten en de bie laat ie aanrukken om daarna volledig los te gaan. mooie beelden met daarin een lichte afrekening. hoe zet je iemand weg met een zuurstok – nou zo.
de creme de la creme wordt bregje hier onthouden. als dat volgende week maar niet uit de hand loopt. webmaster kijkt deze week met plezier mee hoe de dichter in gerard vromen cartouche aanzet om eens dampend uit de hoek te komen. cartouche schrijft te mooi om echt tot een afrekening te geraken. webmaster doet het nog een keer voor:
men neme een hoofd
men neme het hoofd van johanna
Het gevoel der seizoenen
Herfst is een gevoel
het ritme van de zomer raast voort
bladeren weigeren te vallen
jij roept ze aan wil ze vangen
met de gedachte van één hand
we wandelen langs het dak der seizoenen
alles ligt scheef gelijk dakpannen na de storm
jij grijpt beide handen aan om te handelen
recht te zetten wat er aan vooraf is gegaan
mijn ogen volgen jouw gedachten
tot de wind langs jouw voorhoofd blaast
de vogel een blad opvangt
meeneemt naar de koude achter de horizon
mijn wenkbrauwen tot rust komen
op het bankje waar jij mij achterlaat
in het park dat om winter vraagt.
Rik van Boeckel
1 oktober 2016
ik denk dat het gevoel der seizoenen – dat herfstgevoel dat overal wel een beetje opduikt en zeker ook in de liefde het best wordt uitgedrukt in de derde strofe hier. een strofe die ook heel goed op zich zelf kan worden gelezen en zeker de eerste 2 niet nodig heeft. 7 prachtige regels in een zachtaardig ritme vol van de melancholie waar we als dichters zeker ook niet zonder kunnen.
gemak dient de mens
ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt
fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt verward
het komt in alle kringen voor
je bent haar zat je zet de zoekmachine aan
en vind je koers door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken
ml
‘de benzine die het scheelt’ – hahaha – regel drie of de echte max lerou hebben we al te pakken. hoe loopt het af lieve lezer? met een roosje van adelheid en een graftak op de koop toe. kort en krachtig het realisme van max lerou.
herfst
zodra de kruin weer zichtbaar wordt
haasten zij zich naar de kapper
ze zien hun eigen herfst niet graag
dieprood
goudbruin
hazelnoot
met de kleuren van de bomen
worden zij verleid
voordat hij hen kapt
pas als zij geloven
minstens een eik te zijn
vieren zij elk seizoen
anke labrie
‘ze zien hun eigen herfst niet graag’ – zo vallen mensheid en de natuur hier samen in de poëzie van anke labrie. geschreven met de precisie van haiku en een vleugje jan arends.
Hoi Pom,
Net op tijd de koemestkorrels op de omgewoelde aarde kunnen verspreiden. Toen kwam de regen.
Wisselend bewolkt en wisselende jaargetijden. Alles in één. Nu de tulpenbollen nog in de grond. Het is een eeuwig zwoegen.
Heb een fijn weekend. Groet van Jako.
maretakken
hij is een man die door seizoenen
draaft, hectares en hun vaten telt
zijn goedheid kent de grenzen
van zijn landstuk niet
hij gaat met uien en andijvie
langs de buren
zijn woede stijgt als iemand
in zijn wijngaard sluipt
hij plukt de druiven liever zelf
één voor één eerst, voor de dorst
dan in trossen voor de wijn
hij voelt de zomer al voorbij
waarvan nog bijen, vliegen, vlinders
overblijfsels zijn
straks zullen kelken, vol gevuld
de vreugde van de oogst vertolken
zullen maretakken
vorst weerstaan
jako fennek
onze jako tussen de koemestkorrels – en maar strooien – in zwitserland vieren ze zo op een geheel eigen wijze sinterklaas. nu de tulpenbollen nog – hahaha – jako op zijn knietjes ik zie het voor me.
straks zullen kelken, vol gevuld
de vreugde van de oogst vertolken
met deze regels is het gedicht wel klaar. die takkenregels hangen er een beetje bij. die hoeven niet voor mij. de man wordt hier mooi en een beetje verheven neergezet. zoals hij zich ook voelt.
zijn goedheid kent de grenzen
van zijn landstuk niet
we leven mee, we drinken mee – ja mooi
je voert toch geen paars wief op in een gedicht lieve jolies. de eerste echte regel van poezie en meteen ook een die meteen al klassiek genoemd mag worden – zet ze tussen haakjes – dat mens heeft echt geen verstand van poëzie:
(want wat liefheeft wordt het minst geduld)
kijk nou toch eens lieve lezer – een neeltje in optima forma – ik haal de ware poëzie er maar voor u uit als jolies dit nalaat en wat mooi is op laat gaan in het brandhout dat allang gekapt had moeten zijn:
(want wat liefheeft wordt het minst geduld)
als je je nu eens aan mij warmde
hebben we tussen de buien door bestaansrecht verloren
dat je me vooral niet vraagt waarom ik van je hou
als je zelf allang het antwoord hebt gegeven
ROOP, BENDERS en de helaas ons ontvallen JOOP KOMEN in de herhaling – 2010/2012 – we kennen de dichter Benders hier nog van het door velen in 020 geciteerde volgende gedicht:
de tragiek van benders
dat het allemaal niet meer beter wordt
het lijden zo in het lichaam gezet
we zien een dichter
die het niet meer ziet zitten
het gas afgesloten
een man zonder touw in zijn huis
pomwolff
in januari 2010 schreef Martijn Benders bij een afscheid van joop komen. hij beloofde ons op de hoogte te houden van ‘de ontwikkelingen’. we vernamen nooit meer iets van die benders. een onbetrouwbaar sujet. met dat soort types ging onze joop om in het verleden voordat hij op pomgedichtensite de rust vond waar hij zijn leven lang naar had uitgezien.
2010
martijn Benders bericht ons zojuist:
‘Ik ken Joop Komen al een jaar of zeven. Hij stond aan de wieg van de Nederlandse internetpoezie en is een van de belangrijkste proponenten in de strijd tegen Mil Welker en aanverwanten geweest. Behalve een ruwe bolster met literaire pit schrijft Komen ook nog af en toe een best aardig sonnetje. Komen heeft vele jaren bij Hoogovens gewerkt en is daarom man van stalen zenuwen. Een recent herseninfarct wimpelt hij weg met een verkleinwoordje. Komen is een groot jeneverliefhebber en lichtend voorbeeld voor die hele generatie jonge internetdichters die te lui zijn een podium te bestijgen.
Joop is onze oudste nog levende heintje. Ik weet niet of ik mijzelf daartoe mag rekenen, maar ik hoop ooit toestemming te krijgen van Komen om zijn literair agent te worden. De man is echter tot dusverre onhandelbaar. Ik hou jullie van de ontwikkelingen op de hoogte.’
twee jaar later deed de volkomen betrouwbare ROOP het allemaal nog eens dunnetjes over. opnieuw werd er toegewerkt naar een afscheid van onze joop komen. het lijkt erop of de ‘vrienden’ van joop niet kunnen wachten op zijn afscheid. elk jaar promoten ze opnieuw een nieuw afscheid – joop laat zich niet kisten.
begin 2012 schreef ROOP:
ik wil toch een paar bescheiden kanttekeningen plaatsen bij het
woekerende columnistenschap op deze site. ten eerste kan ik tegenwoordig
geen wereldwijde bladzijde meer openen, of joop komen is er afscheid aan
het nemen. khadaffi.net, stopislamiseringnu.nl, gendriannation.com,
pomgedichten.nl… je kan het zo gek niet noemen of joop komen zit er
afscheid te nemen of is er net teruggekomen voor een nieuw afscheid.
onze oudste nog levende heintje, hij blijft maar aan zijn
boerenleenstutten trekken. zo veel laatste woorden passen op geen steen.
dat heeft joop natuurlijk ook wel door, ze zijn niet achterlijk in
gendringen, in ieder geval niet achterlijker dan in friesland. het is
gewoon even pollen of er nog iemand zijn kist wil dragen.
Roop
met het buurtschap tessel en de eilanders rekende joop definitief af in zijn column van 13 januari 2012. zijn tekst zorgde tevens voor het afscheid van de gevierde columnist en juryvoorzitter van de zondagochtendwedstrijd ROOP. roop kon het niet meer aan. drong aan op hele specifieke sancties richting joop komen, richting een tachtigjarige man met zachte karaktertrekken. we gaven roop wel een luisterend oor maar lieten al zijn ongegronde beschuldigingen ook weer het andere oor uitgaan. en dat ging roop te ver. lees hieronder joop die een boekje open doet over het leven op tessel. de drankgewoonten daar en hoe het op tessel is in de winter:
op 13 januari 2012 schreef joop:
Goedemorgen Pom, ach de mensen weten tegenwoordig niet beter.
Maar toch moet het maar eens afgelopen zijn met dat belachelijk maken van
mijn onschuldige persoontje.
Ik bedoel dat er uit alle hoeken en kieren van de B.V. Pomgedichten.nl
lachsalvo’s komen over mijn regelmatige afscheid.
Ja, dat is nu eenmaal mijn Gendringse fatsoen. Als je ergens op visite komt
en je stapt weer op na het nodige genuttigd te hebben, dan neem je
afscheid. Je schudt iedereen de hand, bedankt de gastvrouw en gastheer, en
vertrekt. Dat heet bij ons in de Achterhoek “Afscheid nemen.” Zo handel ik
ook hier op de B.V. Pomgedichten.nl.
Als ik hier een bezoek heb afgelegd en ik vertrek weer, dan neem ik
afscheid. Niets om te lachen, de normaalste bezigheid van de wereld.
“Vrienden, ik vertrek weer.”
En dan hoor je al die randstedelingen: “Wwwhoewwwhahahahahahahaha!, Heintje
vertrekt weer.” Zelfs vanuit Tessel klinkt het hoongelach.
Ik wil u wat vertellen: “Van 1930 tot 1940 woonde ik in Den Helder en op
Tessel woonde een tante van mij in De Cocksdorp, een uithoek in een
uithoek. Het is daar heel normaal om ergens op visite te gaan, je vol te
laten lopen, na een paar uur weer op te staan, de deur te openen en zonder
een woord te verdwijnen terwijl je de deur met een rotsmak dichtgooit,
wham! Afscheid nemen op Tessel? Bejje belazerd. Je komt om te zuipen en
anders niet. En dit soort volk lacht om mijn beschaving.”
Als kinderen waren wij doodsbang als tante Zuipers, ja zo heette ze echt,
uit De Cocksdorp bij ons op visite kwam in Den Helder. Dat plotselinge
oerharde wham! van die deur bij haar vertrek als wij al in ons bedje
lagen. Je schrok je telkens weer de kolere. En daarna dat lallende
dronkemansgezang van haar op straat, je schaamde je onwezenlijk voor de
buren.
Maar ja, ze kwam van Tessel.
Dat de stralende dagen voor jou niet meer te tellen zijn,
Joop
Tijdens de zesde editie van Poëzie op de stoep brengt Granate Foundation poëzie letterlijk de straat op in Buitenveldert. We richten ons deze keer op het Gelderlandplein, het kloppende hart van de A.J. Ernststraat en het centrale punt dat Buitenveldert-West en Buitenveldert-Oost met elkaar verbindt. Lokale woordkunstenaars en bewoners maken onder het thema ‘Thuis’ poëzie, die vervolgens in kalligrafie wordt aangebracht op de stoep. Zo ontstaat een poëtische route die bewoners, bezoekers en toevallige voorbijgangers verrast, uitnodigt tot stilstaan en hernieuwde verbinding met de wijk.
Heb je een speciale band met Buitenveldert? Wil jij jouw gedicht vereeuwigd zien in jouw wijk? Meld je dan hier aan! Met dit bijzondere kunstproject brengen we sinds 2018 poëzie naar de openbare ruimte door gedichten op onverwachte plekken te kalligraferen. Dit jaar richten we ons op het Gelderlandplein, het kloppende hart van Buitenveldert, waar Oost en West Buitenveldert samenkomen.
Deadline voor aanmelden: 31 augustus,
Aanmelden via onderstaande formulier:
De selectie van de gedichten voor Poëzie op de stoep 2025 | Buitenveldert gebeurt aan de hand van de volgende criteria:
Vragen? Je mag ons altijd mailen via pods@granate.nl
Cor en Cock en wel hierom
Hoe onwaarschijnlijk het begon met
gras dat zich bedronken had aan dauw
en zon die al op was , ik die smolt
botergeel en niemand zo verzot als jij
die vond dat wolken enkel vlekjes zijn
van een hart dat nog niet springen kan
hoe kleurenblind verwisselde je
man en vent met vorm en vlak
een huid oliebruin met een zuurstok
rose zoals het kleverig biefstukvlees
dat vader voor je sneed met een mes-
dagleven van suikerspinnen, nee
mijn kind, buiten buien groeit er niets
dan brand in een kuil, twee voet diep
bloed en gloedwolken moet je willen
zien, niet bakken dat doet heel holland
al, crème de la crème word je nooit
hooguit een aangebrande wok
30-09-2016
Cartouche