nu de clichés verworden zijn en terug gebracht tot zeg het maar – niet meer alles verworpen is wat aangedragen werd zoals het groeide – nee zeg het maar niet meer ik was die bloem weet je en altijd bereid tot bloeien
in die tuin met een heg tegen de buren het plastic tafeltje voor als het weer op frankrijk leek de dagen die achteloos voorbij gingen oplosten in diezelfde achteloosheid waarin ook wij bestonden in de mooiste woorden die te vinden zijn
ze had ze graag gelezen ze wist dat hij ze schrijven zou
ik heb het gedicht vandaag al bezongen, bekroond en met goud voorzien. maar zo makkelijk kom ik er niet vanaf. ik herlees 10 regels in volmaakte schoonheid geschreven. het gemis zo gelegd op alles wat een mens kan missen. natuurlijk heb ik niets maar dan ook niets met deventer of met de ijssel – af en toe op de snelweg zie ik de ijssel liggen – meestal in zich zelf terug getrokken vanwege aanhoudende droogte. jako fennek schreef dus niet over deventer, schreef niet over de ijssel toen hij over deventer schreef en over de ijssel. jako fennek schreef over het gemis van elke lezer. elke lezer mist zijn of haar eigen deventer, zijn of haar eigen ijssel. 10 authentieke regels uit het hart neer geschreven voor iedereen – voor ieders hart.
Dag Pom, Moet weer even meedoen. Het is een verslaving, maar ik red het niet iedere week. Vandaag schijnt hier de zon, een prachtige dag. Heb het goed! Jako
leemte
bij niets schiet ik zo vol als bij het mijmeren aan de oever van de ijssel
het weidse land en water speelse wolken geronk van schepen zicht op deventer
zal ik ooit wennen aan’t gemis van knotwilg, polderland en moedertaal
de hele tijd dacht ik – dat de smartlap van merik van der torren en henny wieffering in het kader van koos alberts thema – in mijn hart moet ik huilen – het enige echte virtuele goud zou opleveren op pomgedichten punt nl – een prachtige smartlap die we graag een keer gezongen zouden willen beleven. maar het wordt zilver – toch op deze gedichtensite wint uiteindelijk de poëzie van de smartlap. en één huilend poëtisch hart klopte zo indringend mooi en authentiek en dichterlijk dat goud niet kan uitblijven. van harte jako fennek.
Dag Pom, Moet weer even meedoen. Het is een verslaving, maar ik red het niet iedere week. Vandaag schijnt hier de zon, een prachtige dag. Heb het goed! Jako
leemte
bij niets schiet ik zo vol als bij het mijmeren aan de oever van de ijssel
het weidse land en water speelse wolken geronk van schepen zicht op deventer
zal ik ooit wennen aan’t gemis van knotwilg, polderland en moedertaal
jako fennek —
ik hoor het kosie zo zingen dit prachtige lied van jako fennek. een lied met mijmering erin – mooi he melsen! zegt kosie na afloop van het lied , bewogen ook – zicht op deventer en dan sterven! de knotwilg – ojee volkomen authentiek dit enorme gemis van de eenvoudige dingen in het zo verre en onpersoonlijke zwitserland. heb je drop in zwitserland – nee je hebt geen drop in zwitserland. knotwilgen? polderland? moedertaal? eijlders? welnee je hebt niks in zwitserland. jako huilt een beetje zoals koos alberts ook kon huilen. in zijn hart.
Jako Fennek – zal ik ooit wennen aan’t gemis
Anke Labrie – die dag nog maar zo kort geleden die dag
Henny Wiefferingen Merik van der Torren met het lied van verdriet
Frans Terken – klopt het oude hart nu weemoed en slaat van ontroering over
Rik van Boeckel – ik kijk naar je foto in een droom van geluk
Petra Maria – en jij stierf later van geluk in mijn armen
Erika De Stercke – in de kamers van mijn hart trillen de deuren
Wie wint de enige echte virtuele (vrij naar kosie) – in mijn hart moet ik wel huilen – trofee op pomgedichten? – dit weekend ruim baan voor het levenslied dat soms toch ook het gemoed van de dichter beweegt – gemengde gevoelens ook – hoe gemeend zijn eigenlijk de woorden van de zanger? maar als je foto’s van haar/hem verscheurt en zijn/haar brieven verbrandt dan lijkt het wel menens – ook al blijf je nog zo nonchalant. hahaha. EN DICHTERS VAN DE LAGE LANDEN MOET U OOK IN UW HART HUILEN? en doet u ook nonchalant? en wie vergeet u nooit meer? we lezen het hier heel erg graag – als het effe kan in poëzie met een knik in de stem! u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
zo
die zomeravond weet je nog die niet wilde ophouden en we opgingen in iets van een onaantastbare eeuwigheid
om nooit meer nooit meer terug te keren zo voelde dat
zo heet ook dat duizelingwekkende zwarte gat van de liefde van nooit meer en nooit meer zo
pom wolff
Ha Pom, Hierbij het ‘tranengedicht’, vers van de pers. Een mooi weekend verder en vooral ook een goede gezondheid voor jou en je dierbaren gewenst. Hartelijke groet, anke
ook van hen een mooi boeket met lint hij reikt haar zijn zakdoek aan
zijn eigen tranen slikt hij in
niemand kent hun geheim dat zij nu meeneemt in haar graf
die dag nog maar zo kort geleden die dag toen hij weer begon te leven
iets van een smartlap zal de tekst deze week toch moeten bieden. binnen het gevraagde thema. een huilend hart heerlijk. we hebben natuurlijk niet voor niets kosie van stal gehaald. (mooi he melsen – zijn tekst tussen de levensliederen door) – anke doet aan suspense – een spannende scene op het kerkhof – geheimen worden hier meegenomen in het graf. de levenden overdenken de situaties die in het geheim plaatsvonden. alles wordt afgelegd met een mooi boeket. ‘zeg het met bloemen’ krijgt hier een iets andere en een meer indringende inhoud dan de gebruikelijke. de O O is er nog HOOP? de smartelijke huilpartij met een goedgeplaatste knik in de stem – vind ik niet helemaal terug in deze bijdrage – hier zijn meer de levensverhalen van de zangeres zonder naam aan de orde. in haar liederen liep ook niet altijd alles op rolletjes. en op het kerkhof was ze trouwens ook niet weg te slaan. voor dat element ten points.
Hoi Pom, Op basis van een gedicht van mij schreef zanger Henny Wieffering dit lied. Hij zong het ook op buurtfeestjes. Verdrietig hoorde ik hem dit lied schallen over de huizen. Het lied of nummer is dus geschreven door Henny en mij, groet, Merik LIED VAN HET VERDRIET op muziek gezet door Henny Wieffering:
C 1 In de nacht zwerft hij C G door de godverlaten stad Dm Am in bomen kerft hij C G zijn dromen, zijn hart. E 7 Am
C 2 Hoe vaak klonk zijn lied C G hoe verscheurd niet zijn stem Dm Am hij kent slechts verdriet C G – en niemand kent hem. E7 Am
Refrein Door allen verraden C Dm Kent hij slechts één les: G 7 C Van zijn kameraden C+ F Rest enkel de fles. G 7 C C
C 3 De weg is vol gaten C G Zijn hart is een zeef, Dm Am Door ieder verlaten C G Geen vriendschap bekleef. E7 Am
Instrumentaal (couplet)
Break En zo zuipt hij voor twee F / F6 Em Dat verwarmt hem effen, B7 Em Maar niemand waarmee F Em Hij het glas ooit kan heffen. F /G G7/ /G6 G+C/
C 4 Zijn weg door het leven C G Liep uit in de goot – Dm Am Hij was nog pas zeven, C G Toen wou hij al dood. E7 Am
C 5 En hij moet nog zo lang C G Van trottoir naar trottoir Dm Am Nog te jong voor ’t gevang C G Nog pas zeventien jaar. E7 Am
Refrein Door allen verraden C Dm Kent hij slechts één les: G7 C Van zijn kameraden C+ F Rest enkel de fles. G7 C
Door allen verraden C Dm Kent hij slechts één les: G7 C Al zijn kameraden C+ F Zitten in die fles. G7 C
Eind loopje C G Dm Am (4 x)
ja een heerlijke smartlap – merik! is er geen youtubefilmpie van? kunnen we hiervan ook met ons gehoor genieten? voor mij een hoogtepunt is:
Zijn weg door het leven C G Liep uit in de goot – Dm Am Hij was nog pas zeven, C G Toen wou hij al dood. leven eenzaamheid de goot en de dood heerlijke ingrediënten om van de smartlap te smullen. en dat allemaal al op die leeftijd. O O is er nog HOOP zong kosie – nee kosie geen spat van dat – niets nada niente. wel een prachtig lied. meer leed kan gewoon niet in een lied gepropt. zo moet dat in het levenslied.
Dichter bij de tranen
Die twijfelaar onder roodwollen deken voor twee personen breed genoeg – we hadden deze omvang nog niet – en piepen dat we als jonge vogels deden
op de vergeelde foto een twintiger speelt langharig tuig met gitaar voor de liefde van zijn leven zoveel muziek als er in toekomst zat
getokkel dat nergens naar klonk alsof daar dan revolutie van kwam (Che op de poster aan de muur zou het geroepen kunnen hebben)
verloop van jaren en lange haren klopt het oude hart nu weemoed en slaat van ontroering over om wat was
dat het vanaf vandaag altijd korter duurt tot de allerlaatst geplengde traan
hier blijft toch echt de dichter aan het woord met een zeker voor velen invoelbare ietwat weemoedige terugblik. iedereen had CHE aan de muur. we hingen in elkaars armen in kleine ruimtes en er was muziek. en inderdaad lange haren. frans schetst een tijdsbeeld uit de vorige eeuw in nauwelijks 2 paars bruin geschilderde kamers – twee hoog in de jordaan op dertig vierkante meter 100 personen – buiten schalde het in middernachtelijke uren PAULINE! PAULINE! de inmiddels overleden regisseur frans roth schreeuwde naar een geliefde die hij op de beschreven verdieping vermoedde met open deuren. ja dat waren nog eens tijden. maar kosie gaat verder dan de dichter. het huilt in zijn hart. en in zijn stem. we missen bij de dichter hier in dit treffende tijdsbeeld kosies snik in de stem.
De onwerkelijkheid
Tranen kennen de fles zoals handen de les word een vogel van liefde met vleugels van goud een kind van de rekening wordt ook nog wel oud
ik kijk naar je foto in een droom van geluk doch in het leed van de tijd gaat herinnering stuk bezingen dagen vol smart de onwerkelijkheid
zo gaan ze tezamen liefde en leven geluk en verdriet vergeten is weten wat vergeven kan zijn van binnen een telraam van liefde en pijn
tot ‘t hart niet meer tikt zich in dromen verstikt.
Rik van Boeckel 22 mei 2020
ook dichter/musicus rik van boeckel lukt het niet om net dat ordinaire smartelijke kantje toe te voegen aan de woorden. om een hazes, een alberts en een zangeres zonder naam moet je ook lachen natuurlijk – zoveel leed als er in EEN liedje is gestopt is te onmenselijk om waar te zijn en ze zingen het met een overtuiging van een tientonner die aangeraasd komt om je hart te verpletteren. rik blijft te mooi, te haags.
het levenslied
in mijn ooghoek onder mijn arm door zwaaiend met de bezem bloesem uit de boom naar elkaar vegend
een kuiltje in het zand plant ik de bieslook warme handen in de aarde
zo bracht ik de dag door en jij stierf later van geluk in mijn armen
de vlinder eveneens maar dan op de bloeiende thijm
nee nee nee veel te subtiel deze – met bloesem, bieslook en thijm – zo worden geen smartlappen gemaakt – dit is echt categorie poëzie – subtiel, klein gehouden en bijna ademloos ingetogen. NEEN IS ER NOG HOOP????? JIJ KOMT NOOIT MEER TERUG!!!! VOORBIJ!!!! HET GING ALLEMAAL ZO VLUG!! meteen in de eerste seconden van het lied weten we wat we moeten weten bij kosie – geen gethijm, gebloesem of gebieslook petra maria. niets subtiels, groots of meeslepends – zo is kosie. kosie is geen dichter.
Aan zee
in de kamers van mijn hart trillen de deuren wekenlang en breken wanneer jouw warmte op een lentedag verdwijnt
zelfs de nacht lijmt losgekomen stukken niet splinters blijven onder mijn huid zitten etteren na een tijd om te overleven
nu je weg bent, is de leegte een gek dier het komt tevoorschijn geheel onverwachts en sloopt vanuit een hoek de stilte
knaagt aan alle uren van de dag, dondert naar de tafel waar een radio tegen me spreekt ik antwoord zelden
doemdenken sluit zich buiten wanneer kaarsen heel zacht het denken uitdoven, in de ochtend bij het open raam weergalmt een bries
Erika De Stercke
Erika begon zo goed – helemaal in de lijn van kosie – met kamers in haar hart!!! en dat de nacht de losgeraakte stukken niet meer kan lijmen – zo moet dat – kosie zou trots op Erika zijn geweest. als ie niet dood was en begraven met dat ene been en die halve stemband. hoe dan ook vanaf de derde strofe staat de dichter in Erika op – ze lijkt genoeg te hebben van de smartlap in originele vorm en slaat aan het dichten. maar dat was niet gevraagd.
donderdag vonderdag – hoe ABRAHAM VON SOLO belangrijke delen van zichzelf verloor
Gepost door Pom Wolff op 2015/9/24 6:00:00 (504 keer gelezen)
POMgedichten presenteert de donderdag column: VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!! Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
Zes maanden geleden was mijn gewicht achtenzeventig kilo. Nu is daar nog drieenzestig kilo van over. En dat is goed zo. Ik heb mijn lichaam terug van mijn begin twintiger jaren. Een beetje buik zal nooit meer weggaan, maar daar kan ik mee leven. Ik ben dan ook eenenveertig. Daar gaan geen jaren meer van af. Wel krijg ik nu met enige regelmaat de vraag of ik ben gaan sporten en welk dieet ik heb gevolgd…
Deel 98. Afvallige
Er is geen sprake van een dieet. Ik ga nog steeds één keer per week naar de Fit4Freaks, als dat er van komt. En in het weekend sta ik vroeg op en ga op mijn gewone fiets een uur à anderhalf fietsen door het metropolitaanse landschap van Rotterdam. Om lekker even het hoofd leeg te maken alvorens thuis te komen waar de televisie de kinderen weer vermaakt. Doordeweeks sta ik elke dag rond zes uur op en ruim de keuken op. Struin rond als een op koffie beluste zombie en wordt langzaam wakker voordat de rest wakker is. Allemaal geen dingen die mijn fenomenale gewichtsafname helemaal verklaren.
De verklaring daarvoor zal waarschijnlijk zitten in het feit dat ik niet zo zeer anders, dan wel minder ben gaan eten en drinken. Waar ik vijf boterhammen at, eet ik er nu drie. En als ik met mijn maten in de kroeg ben drink ik twee pinten in plaats van acht. Ter compensatie nip ik wel eens een whiskey. En eet lekkere chocola. Ik eet gewoon nog koolhydraten. Eet worst en kaas op mijn donkere brood. Drink nog steeds bier en wijn dus. Gluten en pinda’s. Dikke Turkse yoghurt bij mijn fruitontbijt. Alleen speltproducten, lightproducten en superfoods eet ik niet. De truc zal ik u verklappen. Ik heb alle structurele overdaad uit mijn eetpatroon geschrapt. In de ochtend ontbijt, in de middag lunch en in de avond diner. Verder niets. Niet elke dag wijn. Wel koffie en thee. Drie of vier bakjes per dag. Als er echt feest of reden is spring ik misschien eens uit de band. Maar echt feest is het niet vaak. Als het dan echt feest is, wat is het belang van eten dan nog.
Met de hele ommezwaai heb ik de honger van mijn hoofd naar mijn maag verplaatst. Het was een structurele overdaad die ontstaan is toen ik ging werken. Ik kreeg meer geld en ging mijn vrije tijd die duurder werd vullen met meer dingen om te eten. En zo loodste ik de overdaad, die onze economie sterk maakt en ons in slaap sust, gewillig mijn leven in. Het kostte me slechts tien dagen om wakker te worden uit die gewoonte van bijna twintig jaar. En nu elke ochtend nog slechts een half uur. Structurele overdaad of overbodigheid ben ik op vele vlakken uit mijn leven aan het schrappen. Ik besteed zo weinig mogelijk tijd meer aan zaken die me niets brengen of zaken waar ik zelf niets kan brengen. En zo kom je ook weer vaker op plekken waar je er echt wat toe doet. Ook binnen je eigen huis en gezin. Hoe minder je aan planning doet, hoe meer je je handen vrij hebt om te doen wat op je pad komt. En je kunt leven met heel je hart.
Zo kan ik in relatie tot poëzie wellicht nog wel wat leren van mezelf. Poëzie gaat ook niet om de overdaad. Het is niet per definitie een arrangement onbeperkt spare ribs. Of een supersize McDonalds maaltijd. Het zou eerder beter een enkele oester zijn, een kleine, rijke salade met avocado en gerookte zalm, een nipje whiskey in goed gezelschap. Het zijn de weinige woorden die zo veel te zeggen hebben. En de oogopslag die alles zegt. Je leven koop je niet bij een bio winkel. Visie krijg je niet van een flatscreen met onbeperkt digitale kieskanalen. Een dure nieuwe auto geeft je geen bestemming. Flitsende merkkleding maakt je niet de man. Kaal en naakt is wat we in wezen zijn. We zijn lege onbeschreven bladen die elke dag opnieuw gevuld kunnen worden. En dat hoeft niet met veel woorden te zijn, maar vooral wel met de mooiste. Met onze lege handen kunnen we alles aanpakken. Met onze lege magen kunnen we het heerlijkst smaken wat het leven ooit maakte wat het was. Ik pleit dan ook voor herwaardering van leegte en soberheid. Ik gun het iedereen. Schrap de overdaad die ons als een blok aan de grond houdt en vlieg weer het leven in. Ga slapen met honger, wordt wakker met inspiratie.
Namasté!
Al het voorgaande is natuurlijk zo’n ongelofelijk succesverhaal, dat het niet waar kan zijn. Het echte geheim heb ik dan natuurlijk ook enkel aan mijn medisch specialiste verteld in het ziekenhuis. Dit na eerst gecheckt te hebben of ze haar beroepsgeheim wel serieus nam. Waarna ze me van verdere bezoeken ontsloeg. Met de woorden: ‘Jij hebt het wel begrepen, dat komt wel goed.’ Om de zaak af te sluiten een klassieker die bewijst dat minder soms zo veel meer kan zijn.
Ze wordt wakker Ziet mijn fruitschaal staan Naast haar hoge hakken Liggen mijn appels Een banaan Door een gretige hand omvat Ze voert hem Aan haar poes Spant haar spieren Knijpt hem tot moes
Hoi Pom, Deze keer levert Mirjam Al een bijdrage aan Pomgedichten. In dit versje zitten enkele thema’s, die ooit opgegeven zijn op Schrijfgroep de Klus, groet, Merik
Voor jou De verwondering in totale afzondering over het wachten op de verloedering, het laatste graaien naar de winst en mijn eigen ego niet allerminst, hoever gaat mijn verwondering in deze afzondering, daar heb ik nog niet over nagedacht. Het antwoord, beste vrind, is in het waaien van de wind, het schateren van een kind en ik die ’n kiezelsteen vind.
Er staat een boom aan de kant van de weg in de straat van het huis waar ik woon waar ik slaap waar ik ontwaak dat ik verlaat voor wat brood en dan kijk naar de boom in de wind aan de kant van de weg waar ik loop richting brood langs de boom die daar staat voor mijn raam op de hoek van de laan die daar kruist met de straat die ik beloop en dan verlaat voor wat brood om de hoek bij de bakker bij mijn huis bij de straat bij de boom die daar staat voor het raam van het huis waar ik woon in de straat die weer kruist met de laan waar ik loop met vers brood in mijn hand op de rand van de stoep van de laan die ik verlaat voor het huis met de boom die daar staat aan de kant van de weg voor het huis waar ik woon waar ik eet van het brood dat ik haal ’s morgens vroeg aan het begin van de laan om de hoek bij het huis om de hoek bij de straat om de hoek bij de boom om de hoek waar ik woon met de boom voor het raam van het huis met het brood en een gat in het raam want de boom was gaan slaan door de wind op het raam en de ruit had gekraakt toen het glas werd geraakt door de boom in de straat met het huis met oud brood met het raam met het glas met de barst met het gat nadat de boom door het raam van het huis was gegaan /S
mijn gedachten bespelen mij zij vervelen en met vele komen zij
Anne van Walraven Instagram: @annexwalraven
Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.
 – in mijn hart moet ik wel huilen – trofee op pomgedichten – zilver voor Merik van der Torren en Henny Wieffering){kind=link}
