pomgedichten.nl – Pagina 5 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Peter Posthumus even in 020 – Ien Verrips: wat een tofgedicht van Max

Hoi Pom, Hier is er weer één, tussen de bedrijven door, vanuit Amsterdam dit keer Ben even in Nederland ( o.a. Ruigoord ):

Wat er ook gebeurt
ik hou je op de hoogte
dat doe ik
ik zie je
we zien wel
en ik kom
ik bel
en laat je weten
blijf nog even
even nog
want straks
zijn we vergeten.

Peter Posthumus

*Uit Madrid dat ik vandaag ontvlucht ben vanwege de vallende mussen hitte. Morgen ietsje minder heet. Morgen El Prado. Daar is het koel. Tenminste daar ga ik van uit. Wat een tofgedicht van Max.*

ik ben een pessimist uit overtuiging
een angsthaas bovendien
een zenuwbrok
in het geheel genomen
een saggerijnig tiep
ik ga van ’t ergste uit in mijn gedachten
gaat het altijd fout

vrijwel altijd ging het anders
meestal viel het mee
of eigenlijk kan ik wel zeggen
het leven is voor mij
een feest

Juni 2025 Ien Verrips

Rob Mientjes – over hoe Mankes paard een paard kan zijn

**Wit paard (1917)**

Aanschouw dit witte paard
hoe paard een paard kan zijn
hoe paard vermag een paard te zijn

onnozel en diep ondersteboven
van diepgang in een paard
stoïcijns en zen in zen

een lichte bespiegeling
to be or not to be een paard
is out of question

boerenpsalm op een wit doek
Mankes meets Pallieter
Pallieter meets van Gogh

stilte in de verf
passie in de nerven
het hart te kort geklopt

_____
Rob Mientjes

Jan Mankes(1889-1920) – Wit paard, 1917
Gezien bij tentoonstelling in Museum Belvédère
Duo tentoonstelling (samen met Museum Arnhem) wegens succes verlengd tot en met 24 augustus 2025.

Max Lerou wint de enige echte virtuele – we weten allemaal wat honing is – trofee op pomgedichten.nl – Vera van der Horst zilver en Frans Terken brons –

wedstrijd gesloten. de commentaren onder de gedichten – dichters dank voor de honingbijdragen – restaurant de Lachende Javaan in Haarlem voor de inspiratie – de drie winnaars van harte gefeliciteerd.

**in restaurant de lachende javaan**

het restaurant ontvangt me jugendstil
een zee van liefde
-I came from Amsterdam to you
to eat your fish –

een stem van weemoed rafelrood
stijgt boven de Gunung Kawi uit
weet je
je zou een lied kunnen zijn

we weten
allemaal wat honing is
soms zoemt de zomer van oneindigheid
het leven van de liefde

pomwolff

**voor de zondige zondag**

**mede deling**

elke barvrouw weet je zet
een emmer water op straat
staat er meteen een reiger naast

dichters zijn net reigers
zet een vol glas op de toog
en jawel hoor

ml

**heerlijk leven heerlijk eten was het thema – door max op figuurlijke wijze eerlijk samengevat – op de zondige zondag – zo moet dat! goud! van harte Max.**

Soms kan één smaak meer losmaken dan duizend woorden, alsof je het geheim van het leven op je tong hebt liggen.
—————–
**Een moment van honing**

Het begon met nieuwsgierigheid —
een trage opbouw in de mondhoeken.

Stilte aan tafel.
De voorzichtige eerste beet-
herinnering aan een vuur
dat je nooit hebt gezien,
maar meteen herkent.

De omwenteling kwam
met een golf van umami —
een woord dat klinkt als een geheim,
en nu waarheid werd
tussen tong en verhemelte.

Je ogen gesloten,
om ruimte te maken voor de binnenwereld,
waar smaken elkaar begroetten
zoals geliefden
die weten:

dit is het moment waarvoor we bestaan.

Vera van der Horst

ja heerlijk gedicht – die laatste regel ook – dichter weet natuurlijk heel goed dat die laatste regel het (haar) doet. die moet alleen staan in het wit – als een rode roos van poëzie – een zoen die je tot onderaan in je buik voelt trillen. honing doet plakken. we weten allemaal hoe honing voelt. zilver! van harte.

**Stemmig tafelen**

Op tafel uitgestald een keur aan gerechten
in gangen die schitteren als Michelinsterren
laat dat maar over aan de koks

alle heerlijkheden sieren schalen en borden
dat je het water met moeite
binnensmonds houdt

geen tijd voor een woord een lach op de lippen
de monden vragen om gevoed te worden
de maag zingt al voor het smakelijke maal

bewaren we de honing voor het toetje
zoetigheden vol verwachting aangedragen
en met liefde geserveerd

vergeven we de disgenoten
een nauwelijks hoorbaar smakken

© FT 07.06.2025

Frans schrijft een de lust opwekkend gedicht bij de getoonde foto van het gezelschap in de Lachende Javaan. het was inderdaad genieten in genoemd restaurant en nagenieten met Frans’ gedicht. brons! van harte.

de dichter Paul Roelofsen wenst pomgedichten en zijn lezers alle honing toe dit weekend – dankjewel Paul – we kennen deze dichter hier te pom vanwege zijn legendarische gedicht SCHEMERAVOND vanmiddag zonder twijfel te horen in de Alkenaer bij Alja Spaan poëziemiddag:

Jorge Bolle – goede raat is duur
Max Lerou – mede deling
Vera van der Horst – het moment waarvoor we bestaan
Cartouche – en een likje bloemenhoning uit jouw kelk
Frans Terken – de maag zingt al voor het smakelijke maal
Luk Paard – van’n suikerzoete honing en zo
Rik van Boeckel – onderweg met de glimlach van honing
Rob Mientjes – vijf sterren ranking mag

wie wint de enige echte virtuele – **we weten allemaal wat honing is** – trofee op pomgedichten.nl – naar aanleiding van een werkelijk sensationele eetervaring met lieve mensen om me heen – in restaurant de lachende javaan in Haarlem – de zondagochtendwedstrijd op de pom in het teken van heerlijk leven, van heerlijk eten ook. dichters weten er wel raad mee. u kent hier de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

wat is een mens zonder handen
en voeten van de grond, verlegen om lucht?
en hoelang, kun je zonder drinken, een dag of drie?
en zonder eten, een paar maanden of weken?

al kan het ongetwijfeld best aangenaam zijn om
eens urenlang exquise te tafelen met cognac
uitgelezen wijnen en hemelse modder na
bij de javaan, de thai, afghaan of spanjool
uiteindelijk zijn ze niet meer dan vulling

met een schemerlamp en een kussen
een boek in de hand en warm lijf aan je zij
zich overgeven en zich laten gaan in liefde
voor poëzie, met tussen de bedrijven door
een hapje witte wortel en een likje
bloemenhoning uit jouw kelk
kun je een heel leven toe

07-06-2025 / Cartouche

Cartouche pakt hier nogal lichamelijk uit – mag ik het kelkje zo interpreteren haha. ik zeg altijd als dichters vragen stellen – zoals hier in de eerste strofe – ja ik weet het ook niet. cartouche geeft zelf de antwoorden in de volgende strofen. ik begrijp het gedicht wel maar dichter is toch in de war geraakt – in de
eerste strofe loopt er iemand zonder handen door het gedicht, in de derde strofe heeft ie zijn handen plots weer terug – gebruikt ie toch zijn handen maar dan – hoe zeg je het – min of meer grensoverschrijdend.

**goede raat is duur**

geboren in honing
bij geworden
om blij te kunnen zijn
met het zoete licht
van de honing die
tergend langzaam
en gestolen
van onze gouden lepels valt

dus laten we
laten we
bij zijn
en blijven

Jorge Bolle

**mooi hoor en een goede vondst de titel. echte honing is inderdaad peperduur geworden inmiddels. een pleidooi voor de natuur van een natuurminnend mens.**

ja heerlijk toch…’et smulle en smakke ‘et smakeuuh…en of’k nie zou wete wat honing en zo….zoete heerlijkheid…en dan dwaal’k af naar altijd toch weer hoe liefde kan…van’n jongeling tot’et mannetje op leeftijd dat’k ben…dat’r toch altijd wel honing…zoet…ja altijd wel liefde…en’et geniete dat blijft…eet smakelijk pom…doe de javaan wat’et ook mag zijn…doe de zondag doe’n lach ja doe liefde…doe honing tot op is op! (de rockdichter): zo zeg…de lente die zomer zou moete drijft weg naar af…en dus haal’k verhale op van toen tot nu…dat’et altijd wel ergens zomert as’r liefde is…nu vandaag te hier lekker zoet:

**” honing & bijtje “**

as’k met stille oogjes
de dag met jou ontvang
en we zo elkaar wete

van’n koffietje met room en
’n zachte koek in ’n kussenreeks
terwijl nog snel wat vingers

we doen hele verhale van
hoe’n jonge meid en ik
van bloemetjes en bijtjes
van’n suikerzoete honing
en zo

we zoende toen zoveel
langsheen alle tijd en
altijd jij’et bloemetje nog

ik’n bijtje naar honing
uit je kelkje

© luk paard

ook hier komen kelkjes te voor schijn getoverd door de dichter. cartouche en luk paard kunnen elkaar de hand geven. het suikergehalte van de lustopwekkende honing doet de dichter goed. luk paard op zijn luks geheel en al bij de les in zijn zo eigen uiteenspattende taal.

**De glimlach van honing**

Honing is de koning van voedsel
sperzieboon de groene smaakvolle kroon
van glimlachende lippen
de Javaanse honing tikt alle tongen aan
blijft zoet in de keel staan

men hoort het luisterrijke lied
omdat men van eten geniet
in het kleurrijke restaurant
en thee met honing drinkt
als de zang zo vrolijk klinkt.

Rik van Boeckel
7 juni 2025

Goedemorgen Pom
Dit gedicht beschouw ik als mijn inleiding tot een muziekrijk pinksterweekend van ritmische Afrikaanse balafoon melodieën in Uithoorn, Nederlandstalige dubreggae met Dromende Dansers in Haarlem en het wereldwijde Music Meeting festival in Nijmegen !!! Vandaag repeteer ik met balafoongroep Negunya voor het optreden 14 juni op het Tuintonen Festival in Watergang boven Amsterdam. Met The Dub Ark speel ik morgen in Haarlem en zing daar liederen van de cd’s De dromende dansers en De dansende drummer.
En maandag ga ik naar de Music Meeting in Nijmegen waar zeker ook voedsel met honing te eten is.

**we lezen dat Rik nogal onderweg is met zijn dichtklanken. een voorproefje met honing biedt hij ons de lezer aan. geniet van de dichter en zijn compagnons als hij uw buurt aan doet.**

Honing zoet als boter
glijdt zalig op de tong
spint draden in de mond
prikkelt zinnen

voor, midden, tussen, na
het smaakt als botervla
vijf sterren ranking mag dat
voor minder gaat michelin niet

honing soms ook zuur
dan raakt de kok overstuur
beticht bijen van gesjoemel
dat ligt niet in hun natuur

correctie op de voeding
bloemen nodig categorie tien
en liefjes tegen praten
het zijn ook maar dieren

alles komt uiteindelijk goed
zie ze smullen
stuifmeel aan hun snoet
honing op de toet

Rob Mientjes

**dichter weet in zijn vierregelige strofen de honing op te vangen en giet de gratie uit in zijn dichterlijke schenkkan. ach ik roep maar wat. leuk gedaan.**

4 vrijdagen Friso Woudstra – deel 1- met waanzin mag je dansen…

Uit het meerdelige werk ‘VERS van de markt van Den Bosch’

uit de bundel ‘Dag licht of Dichters, ze stelen de show’

Beschikbaar gesteld aan Pom Gedichten op 2 juni 2025 ter promotie van de bundel.

Contact: frisowoudstra@hotmail.com – 0032470605944

**Triptych**

1.
met vuren
mag je spelen

doe je ogen
maar dicht
en je mond
op slot

en verberg je
eigen donkere
fantasie

maar achter
de panelen

2.
met waanzin
mag je dansen

ga eens dood
en laat je vallen

kom tot leven
voor de grond je
hebben mag

verspreid je skelet
over de ruimte

je hebt vlees
voor de balans

3.
met engelen
mag je vliegen

uiteraard

en namens duivels
mag je uitbeelden
wat god anders
verboden heeft

van koningen mag je
alles aannemen

en van schilders
mag je liegen

want de waarheid
is het witte doek
niet waard

FRISO WOUDSTRA

MartinB – Ik heb hem al zo vaak ‘kuthond’ genoemd, dat hij begint te kwispelen zodra ik het zeg. De kuthond.

**Vergeten wat ik niet zou vergeten**

Natuurlijk dacht ik: die zin onthoud ik wel. Want het was goed. Omdat ik het dacht, omdat ik het voelde. Omdat ik nog steeds
geloof dat m’n hoofd iets anders is dan een openstaand raam.

Geen kladblok. Geen notitie. Geen backup.
Gewoon: ik onthoud het wel. Zoals ik ook denk dat m’n sleutels straks gewoon opduiken. Of m’n paspoort.
Of mijn bankkaart. Of bril. En meestal is dat ook zo.
Behalve bij zinnen. Die zijn wrokvoller.

En vanzelfsprekend is het weg. Verdampt in een nacht,
ergens verzopen tussen pint acht en negen, of al gestorven
op het moment dat ik het dacht.

Ik ben zo vaak dingen kwijt dat het bijna een religie is:
iets verliezen, vloeken, binnensmonds bidden, en het terugvinden op een plek waar ik al drie keer gekeken heb. Minstens.

Maar zinnen… zinnen komen zelden terug. Die verdwijnen voorgoed, als mensen die niets achterlaten.
Geen geur, geen echo, geen kras.

Misschien had ik het op moeten schrijven.
Misschien had ik gewoon moeten toegeven dat het niet lag aan drank, of tijd. Het lag domweg aan mij. Niet scherp.
Niet klaar. Niet goed genoeg.

‘Zoek zin,’ zeg ik tegen Chewie. Hij graaft in z’n dekentje
alsof hij me begrijpt. Ik vind het zelf een erg goeie grap.

Hij bedoelt het goed. Dat maakt het des te erger.
Ik heb hem al zo vaak ‘kuthond’ genoemd, dat hij begint te kwispelen zodra ik het zeg. De kuthond.

En wat ik nu opschrijf? Dit? Een schim. Een slap excuus.
Een natrillend bewijs dat ik ooit dacht dat ik het in me had.
Blijkbaar was zelfs mijn vergetelheid beter dan deze klad
van een herinnering. Ik zal het raam wel dichtdoen. Kier.

MartinB

pom wolff – de zanger

(…)

elke keer als ik de zanger hoor
denk ik haar terug
voel ik mezelf hoog

zeg ik zachtjes alles
alles was ze
met ingehouden adem
om diep te zuchten

over ons gedichte leven
over ons verloren gaan
en over ons verloren zijn

pomwolff

Mirjam Al – moet een zaag voor een cello gaan?

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 38 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

dichter Terken neemt afscheid van de grijze muilezel

**In de woestijn**

Eerst gouden bergen beloven
maar de dalen en diepe ravijnen
niet onder ogen willen zien

is het blonde gevaar met grijze muilezel
in de stof gestikt en weggedreven
in een zelfgegraven afgrond gevallen

daar waar een woestenij wacht
om van links en rechts recht in de muil
de maat te worden genomen

dat zij kaalgeschoren en verwilderd
mogen afdruipen naar een einder
waar het grote zwarte gat wacht

blijft het huilen om de schande
van ieder die de wildeman omarmt

© FT 03.06.2025

Ien Verrips in CANFRANC

Ik was in Canfranc waar in 1928 een treinstation in gebruik werd genomen. Een spaans franse samenwerking, Spanje reed nog op kolen, Frankrijk op elektriciteit. In 1936 brak de Spaanse revolutie uit waarbij Franco aan de macht kwam en niet lang daarna de 2e wereldoorlog. Het grensstation in Canfranc heeft het geweten. Door de isolatiepolitiek van Franco ging het station tot ergens in de jaren 50 of 60 weer open voor commerciële doelen. En na een ernstig ongeluk bleef het stil vanaf 1970.

Sinds enkele jaren is het station gerestaureerd en omgebouwd tot 5 sterren hotel. Prachtig gedaan in een geweldige omgeving hoog in de pyreneen. Als het lukt stuur ik een foto mee. Mijn bijdrage over Canfranc met hartelijke groet,

Liefsien

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: