pomgedichten.nl – Pagina 5 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Mirjam Al – moet een zaag voor een cello gaan?

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 38 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

dichter Terken neemt afscheid van de grijze muilezel

**In de woestijn**

Eerst gouden bergen beloven
maar de dalen en diepe ravijnen
niet onder ogen willen zien

is het blonde gevaar met grijze muilezel
in de stof gestikt en weggedreven
in een zelfgegraven afgrond gevallen

daar waar een woestenij wacht
om van links en rechts recht in de muil
de maat te worden genomen

dat zij kaalgeschoren en verwilderd
mogen afdruipen naar een einder
waar het grote zwarte gat wacht

blijft het huilen om de schande
van ieder die de wildeman omarmt

© FT 03.06.2025

Ien Verrips in CANFRANC

Ik was in Canfranc waar in 1928 een treinstation in gebruik werd genomen. Een spaans franse samenwerking, Spanje reed nog op kolen, Frankrijk op elektriciteit. In 1936 brak de Spaanse revolutie uit waarbij Franco aan de macht kwam en niet lang daarna de 2e wereldoorlog. Het grensstation in Canfranc heeft het geweten. Door de isolatiepolitiek van Franco ging het station tot ergens in de jaren 50 of 60 weer open voor commerciële doelen. En na een ernstig ongeluk bleef het stil vanaf 1970.

Sinds enkele jaren is het station gerestaureerd en omgebouwd tot 5 sterren hotel. Prachtig gedaan in een geweldige omgeving hoog in de pyreneen. Als het lukt stuur ik een foto mee. Mijn bijdrage over Canfranc met hartelijke groet,

Liefsien

**Canfranc**

niet de hoogmoed van de bouwer
noch de liefdeloosheid van de gebruiker
maken een gebouw schuldig
maar de verhalen
de sporen die getrokken zijn
twee kanten op

we kijken vooruit
trekken de wissels recht
kleuren het bij
in tinten van onze tijd
kleuren de geschiedenis in
winnaars en verliezers
de eenvoud daarvan

IEN VERRIPS

pom wolff – meisjes

***meisjes***

*het meisje ooit*
*van dit is niet het juiste moment*
*niet de juiste plaats*
*het meisje dat ik zo ontzettend graag*
*met huid en haar aan stukken*

*en het meisje van*
*we schelen meer dan zoveel jaar*
*het meisje*
*dat in mijn hoofd*
*en in mijn hart*

*en dan was er nog het wijze raad meisje*
*het verzachtende woorden meisje*
*dat zelf zo vaak stuk door het leven ging*
*het meisje dat ik godzijdank*
*zo af en toe een beetje troosten kon*

*pom wolff*

Rob Mientjes – blootvoets dansen in driekwartsmaat

**Heartbreak Hotel op de valreep**

Blue straalt alles
naar wat het schijnt
van vierkant eclips to the moon
tot broken mirrors on the floor

hoofd heel even in de wolken
Scelling strand makes paradise
beer en booze gaan dubbelop
Holly, Cash en Presley op de banken

vlucht naar zee na waterhoos
blootvoets dansen in driekwartsmaat
tien keer horizon aantikken
niet verder komen dan het strand

Anish plat op de grond
Kapoor steelt en stilt de show
glansrijk dragen de wolken
houden schouders recht omhoog

Rob Mientjes

pom wolff – brandmerk D

*foto: Conny Lahnstein*

**brandmerk D**

nu we niet meer zijn toegestaan
en het dichten is vergaan

verboden door de velden gieren
drones zijn voorgeprogrammeerd

in dodentaal
dood aan de dichters ja dood ze allemaal

nu wij de D van dichter
krijgen opgespeld

en wij gebrandmerkt
uitgejouwd

hoor je ze loeien
in de straten

nederland
nederland

pom wolff

Rob Mientjes wint de enige echte virtuele – de ene smartlap is de andere niet – trofee op pomgedichten.nl – de beide vera’s zilver.

**Smartlappen op bestelling**

Hazesdroef kruip ik uit de kroeg
op zijn Frans Duits met dunne buik
Joling nog hijgend in mijn nek
de laatste ronde net gehaald

Waar moet ik nu eenzaam mijn
Kerstmis, Pasen, Pinksteren vieren
wie troost mijn ziel en zaligheid
Corrie, koningen, keizers, admiraals

Zat ik toch even bij Johnny op zijn knie
legde Willy een arm om mijn schouder heen
zocht ik troost aan de borst bij Leen
ik zou blij zweven als een vlieger

Zo eenvoudig zit verdriet niet in elkaar
hemel in prijzen doet soms de muziek
evenzovele noten verstoren de zang
verdrinken langzaam de blijdschap

Was het leven maar een vliegmachien
ik danste, zweefde de hele nacht
met Sjonnies, Sanseveria’s
vrat eindeloos smartlappen met Friet van Piet

Rob Mientjes

we waren op zoek naar de ultieme dichterlijke smartlap – zeg maar een die niet uit het prisma woordenboek voortkomt – want hazes mag dan wel de basis zijn – zijn teksten zijn vaak echt niet meer dan platte rijm. ja hoor morgen rijmt op zorgen andré nou weten we het wel. hij moest het van zijn stem hebben zoveel is zeker – en om die goed te smeren dronk ie liters alcohol uit een beker.

een zeer knappe compilatie van de smartlapliedjescomponenten die van alle kanten op dichters worden afgevuurd door min of meer ranzige smartlappenvertolkers. het had bij HAZES moeten blijven dan had er mee te leven geweest. en al het andere wat weg kan is door Rob hier samengevat. Goud! **gefeliciteerd!**

de twee vera’s deze week goed voor zilver – hun poëtische benadering van de smartlap goed gelukt. van harte! en als troostmuziek geen smartlap maar het prachtige nummer van jacques mees:

**Laatste ronde**

Je loopt niet weg je verdwijnt
tussen onuitgesproken zinnen.
Ik roep je niet na —
wat moet ik zeggen?
dat ik je achtergelaten stilte
niet verdraag en jouw naam
mijn gedachten gijzelt.

De bar fluistert:
nee, nee, nee,
hij komt niet weer.
bestel maar niets meer
voor twee.

En ik wacht in mijn schaduw
op iemand die mij al is vergeten.
Een glas valt zonder te breken,
alsof dat ook al zinloos is.
De spiegel achter de toog
ziet hem niet, de kruk naast me
knikt: hij heeft hier echt gezeten.

En de bar fluistert:
nee, nee, nee,
hij komt niet weer.
bestel maar niets meer
voor twee

Vera van der Horst

nee voor een echte dichterlijke smartlaptekst moeten we naar eindhoven – naar mevrouw van der horst:

‘En ik wacht in mijn schaduw
op iemand die mij al is vergeten.’

daar kan Hazes een puntje aan zuigen. het moet erg zijn en het moet ook nog mooi. als vera nou nog even zangles neemt kan de arena of de ahoy geboekt.

**Smartlap**

uitgeteld en oud ben ik
woorden willen niet verschijnen
tafels van vermenigvuldiging
verdwenen in het niets

lul me uit de kloven van vergeten
ludiek is de performance van verlies

het is te laat voor liefde

op het springtouw van een nieuw verlangen
sta ik te wankelen en sla de laatste bruggen mis.

Vera Jongejan

jaha zo moet dat – wachten en wankelen en dan de plank mis slaan – dat is de ware smartlap – en goed opgebouwd ook – de hoofdpersoon is oud en uitgeteld en heeft ook nog eens haar rekenmasjientje vergeten – half dementerend ook – de liefde is tot overmaat van ramp ook nergens meer te vinden – alles kwijt alles weg alles vergeten alles mis – en wat dan rest is WANKELEN – zo moet dat in een smartlap. keurig.

VERA VAN DER HORST – En ik wacht in mijn schaduw
RIK VAN BOECKEL – hartstocht raakt ongetwijfeld onze aderen
FRANS TERKEN – met gebroken stem meehuilen
CARTOUCHE een inleiding
CARTOUCHE een gedicht
VERA JONGEJAN – sta ik te wankelen en sla de laatste bruggen mis
ROB MIENTJES – Hazesdroef kruip ik uit de kroeg…

wie wint de enige echte virtuele – de ene smartlap is de andere niet – trofee op pomgedichten.nl?

in tijden van suzan en freek, de toppers en de woppers, van pommelientje en nog wat, van borsato en wat de rechter er ook van zal denken, gordon en de basis van hazes – in tijden van waarom waarom – ja ik weet het ook niet – graag uw eigen bloed zweet en tranen smartlap maar dan een beetje van poëzie gemaakt graag – we lezen u graag hier – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

O

o ben jij die én die
zal ik wel gezegd hebben
ik geloof niet dat je naar woorden zocht

mij is niemand anders dan de zon
een antwoord schuldig
zei ik en ging naast je zitten

jij begon aan een monoloog
niet uitgesproken mensen verzachten
probeerde ik nog

en toch was het mooi
dat jij me zag
zong ik toen je stil geworden was

pom wolff

Goedenavond Pom
Hier is op jouw verzoek mijn smartlap gedicht. Ik dacht daarbij ook aan het lied Een beetje verliefd van André Hazes.

**De werkelijkheid van hartstocht**

De eenzame tijd laat ons soms achter
wacht op het moment van verliefd zijn

als het plotseling voorbij snelt
vangt smart de radeloosheid van ‘t hart

maar nu het blijft staan in het heden
wordt de nabije toekomst liefdevol en rijk

de werkelijkheid verschilt zo vaak
leidt naar het ene of het andere

verdriet of geluk kan het zeker veranderen
hartstocht raakt ongetwijfeld onze aderen.

Rik van Boeckel
30 mei 2025

ook hier wordt gewacht – zo moet dat – smart en hart lijken me uit het prisma woordenboek getrokken – maar de ultieme dichterlijke smartlap wordt wel even aangeraakt in de regels:

‘de werkelijkheid verschilt zo vaak
leidt naar het ene of het andere’

het is de dichter teveel geworden – alles leidt naar het ene maar het kan ook het andere zijn – heerlijk – de dichter weet het ook allemaal niet meer. en toch heeft ie gelijk als de werkelijkheid niet het ene is dan is de werkelijkheid in ieder geval het andere.
en dan nog die aderen in de laatste strofe. ik huur de ahoy nog even niet af voor rik – ik vrees dat we niet uitverkocht raken – maar dichter is op de goede een of andere weg.

Goedemiddag Pom,
‘In tijden van waarom’ deze bijdrage, met smart getoonzet, om bij het thema te komen. De brokken in de keel inmiddels doorgeslikt, dat dan weer wel.
Mooi weekend toch, zonder tranen!
Groet, Frans

**Waarom toch**

Niet dat het alle dagen janken is
tranen deppen met een zakdoek
nu en dan tussen ach en wee door

als het opeens even sneu is
verdriet dat opborrelt om wie je mist
als de radio een smartlap streamt

weer de wanhoop in de keel
en met gebroken stem meehuilen
de toon gezet zonder valse noot

de handen opgooien in de lucht
en met een aansteker in de hand
meezwaaien met het lint van licht

dat het toch niet hopeloos is
er is altijd een arm een schouder
om je hoofd op te leggen

© FT 31.05.2025

tranen van verdriet en huilen maar – aanstekertje erbij en zwaaien jongens – dichter terken vliegt de smartlap op zijn hazes aan – prachtig ook die snik op het einde:

‘er is altijd een arm een schouder
om je hoofd op te leggen’

een smartlap moet ook troost bieden – een arm een schouder een hoofd – de lichaamsdelen lijken losgezongen en dat moet ook – want er moet wel zwierig gezwaaid en meegezongen.

Hallo Pom,

waarom

de opdracht voor zondag
niet uit volle borst door mij gezongen
als lied van dag en dauw en nacht
met een traan en een vette lach
denk je wellicht – het is dat het

te veel te groots is voor een snik
de smart in ons aller hart, een
in zichzelf, herhalend patroon
refrein van schreeuwend genot
en pijn een rare vogel
– mens te zijn –

daarom

lijkt het mij vandaag
hier beter niet mee te zingen
in het koor van de smartlap
maar stilaan voort te lispelen
in het doodlieve – spoor van

de lepelaar

***********************

**het lied van lepelaar**

jij liet me tot jou
komen als opdienschaal om
honger te stillen – en glas om ons
te bezatten aan al wat in een vat – ik

liet je slikken, hikken en happen
met vel en scherven zitten
aan elkaar gelijmd, zie ons
bloeden en broeden nu

(op de aard van het beestje
dat ons huist en voortdrijft)

koud zweten, dat
hevig hart doet overslaan
traan en lever krijg je niet, alleen
wat hapjes, tapas als social deal

met een glaasje kraanwater
als begeleider – zonder kater
om later in de dure kleine uren
de avond nog eenmaal elkaar

lepel aan lepel de laatste
restjes garnaal en stekelbaars
te voeren, op te vrijen en weg
te steken achter een holle kies

in het diep-droef-geestig lied
van de platalea ajaja
de roze lepelaar

01-06-2025 / Cartouche

Cartouche haalt de gehele vogelkooi van stal – dichter is helemaal in de war. de mens is een rare vogel leren we uit zijn inleiding – en nou gaan we het lied van de lepelaar zingen mensen – zou koos alberts uitroepen – met zijn allen! een hapje erbij een watertje ook – de dichter bedoelt het goed maar het geheel is net te intellectueel voor een smartvolle lap. een lap is het wel. dichter houdt ons voor het lapje zo mag het geheel wel gekwalificeerd. en nou aan de levertraan mensen!

joop komen: het wit van betondorp werd op 24 maart 2016 voor eeuwig grauw. Gerdin Linthorst in haar column vandaag: Mijn condoleances aan de ganse natie.

Gerdin I.M. haar column van 25 maart 2016

goedemorgen pom. geen gedicht maar één zin spookte deze ongeslapen nacht door mijn kop:

het wit van betondorp werd op 24 maart 2016 voor eeuwig grauw.

© joop

‘Als je er niet bent, ben je of te vroeg of te laat’.
Hij was te vroeg.
Mijn condoleances aan de ganse natie.

Gerdin Linthorst

Goedendag poëten en anderen,

Wij kunnen natuurlijk het entrepeneurschap van onze jonge mede-Nederlanders niet genoeg prijzen, maar hebben wij werkelijk zoveel ‘leuke winkeltjes’ nodig als er tegenwoordig geopend worden? Zelfs op een bevolking van inmiddels ruim 17 miljoen is er vroeg of laat een grens bereikt. Wat was er eerder, de behoefte aan een ‘leuke baan’ of de behoefte aan een leuk winkeltje?
Als ik over de Haarlemmerdijk in Amsterdam slenter, kan ik me de tevredenheid van de straatmanager (ook een leuke baan) voorstellen. Een ooit wat groezelige smalle straat in een rafelrandje van de stad, is nu een ware toeristenfuik geworden, krioelend van blije mensen, jong en oud, die van leuk winkeltje naar leuk winkeltje stappen. Vol met heel veel ‘vintage’, lifestyle-dingetjes, interieur-gevalletjes, watertjes, zouten en andere zaken waarvan men zich afvraagt of daarvan te leven valt.
Ja dus. Want wij leven in de NOT. De Nieuwe Opleuk Tijden.

Het is buiten in de grote wereld dermate guur, chaotisch en mensonvriendelijk dat we wel wat NOT kunnen gebruiken. Die vraag bestaat en met recht en rede, maar het aanbod neemt nu toch wel ernstige vormen aan. Niet alleen op het gebied van de leuke winkeltjes. Wij moeten ook opeens van alles met onze buren samen doen. Moestuintjes beginnen op braakliggende lapjes grond, liefst met vergeten groenten. Straatdiners organiseren. Of pop up-theater voor en door de buurt. Zondags begeleiding van jong talent in het park, door de week buddy zijn van mentaal gedepriveerden, alcoholisten danwel asielzoekers. En intussen heet de wijk waarin ik woon in Amsterdam – een voormalige Vogelaarwijk die inmiddels volkomen opgeleukt is – niet langer Bos en Lommer maar Bolo. Waar jaarlijks de Bolobooze plaatsvindt, een kroegentocht langs alle van steigerhout en buiswerk voorziene leuke nieuwe cafeetjes. En waar in het algemeen een totale Boloboost heeft plaatsgevonden. Zodat nergens meer een broodje onder de zeven euro te krijgen is, welke steevast, ongeacht het beleg, is opgeleukt met rucola, avocado en truffelmayo.

Vroeger was er bij mij om de hoek een geweldige boekwinkel. Geheel, zoals ik dat zo graag zie, volgestouwd met boeken. Op planken, in kasten dwars door de hele winkel heen, in stapels op de grond. Je slalomde er verwachtingsvol doorheen, vond altijd wat je zocht en meer en als dat niet zo was, had het personeel binnen een minuut het verlangde meesterwerk van onderuit een stoffige stapel gevist. Een personeel dat zelf ook een beetje stoffig was, zo niet wat wereldvreemd en verstrooid en ongelooflijk slecht gekleed. De kleindochters van de oprichter van de zaak. Ze wisten alles van boeken. Helaas besloot een van hen op hoge leeftijd te zij-instromen als predikante.
De zaak werd verkocht, leeggehaald, fris opgeschilderd, voorzien van enkele blauw geverfde boekenkasten en een bord voor de deur dat meldt welke schrijvers allemaal komen voorlezen uit eigen werk, signeren, presenteren, promoten en wat al dies meer zij. Bij het zoeken naar een boek struikelt men over de zitzak of loopt tegen de grote tafel aan waarop de koekjes en theepot altijd paraat staan. In het ergste geval valt men midden in een gezellige bijeenkomst vol borrelende buren rond een veelbelovende jonge schrijver en kan men sowieso bij geen enkele boekenplank komen. Je kunt in de nieuwe boekwinkel na aanvraag de nacht doorbrengen, trouwen, en je verjaardag vieren. Veel leuker kan het niet worden. NOT!
Maar hoe dan ook, beter een leuke boekwinkel dan helemaal geen boekwinkel.En ten slotte: Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen.
Cruijffie is dood. Daar valt niet tegen op te leuken.
‘Als je er niet bent, ben je of te vroeg of te laat’.
Hij was te vroeg.
Mijn condoleances aan de ganse natie.Met hartelijke groet,
uw DinLin.

pom wolff – open podium

**open podium**

ik dacht in ieder geval treedt daar een goede dichter op
en dat klopte

en toch viel ik van de ene verbazing in de andere
er was een vrouw die een verhaal van een ander voorlas
en nog voor het einde van het verhaal
in een diep huilen verzandde

er was een vrouw die liedjes van een ander zong
slecht voorbereid was
en steeds maar riep geen foto’s maken
terwijl niemand van plan was om een foto te maken

er was een vrouw die zelf vergenoegd
huppelend in klompen van schoenen
steeds maar weer naar het podium liep
om zichzelf te presenteren als presentatrice

en er was één toeschouwer
en dat was ik

pom wolff

VON SOLO over het kwaad en de schuld die diep in ons zitten

Vorig jaar liep mijn zoon stage bij een bedrijf waar niet overal even hard werd gewerkt. Een paar dagen ‘werkte’ hij op een plek, waar niet zoveel gedaan werd. Hij leerde er pizzapunten maken in een tosti-ijzer. Verder leerde hij dat de medewerkers zo weinig mogelijk deden. Hij maakte ook voor het eerst mee, dat hij de enige etnische Europees in het kleine team was. Toen zijn stagebegeleider, meneer Aziz, langskwam, zat iedereen gewoontegetrouw niets te doen. Dat werd ook gewoon zo gedeeld. Tot er een Surinaamse man binnenkwam. Hij zou wel vertellen wanneer er wel of niet gewerkt moest worden. Hij was namelijk ‘de zwarte Hitler’. Iedereen moest daar erg om lachen. Ook bij ons thuis.

Drie maanden geleden had ik een dag cursus voor mijn heftruckcertificaat. Het praktijkgedeelte werd gegeven in een ijskoude loods, waar de temperatuur nog lager was dan buiten. Dat resulteerde erin, dat we na elk half uur les een half uur op moesten warmen in het theorielokaal met koffie. De cursusleider was van Antilliaanse komaf. Hij had het zelf het koudst. Aan het einde van de dag volgde een theorie-examen en een beoordeling op heftruckvaardigheden. Na het invullen van de formulieren mocht ik zelf mijn punten optellen om te zien of ik geslaagd was. De docent vroeg me hoeveel punten ik had. Ik antwoordde achtentachtig. Hij grijnsde en vroeg me of ik wist, waar dat voor stond. Ik knikte nee, waarop hij met een vet creools accent zei: ‘Heil Hitler’. En vervolgens in lachen uitbarstte. Dat werkte aanstekelijk.

Onlangs bracht KanYE West een nieuwe single uit. Het liedje was binnen een paar miljoen views en enkele uren al verbannen op alle gangbare sociale media. KanYE is namelijk sinds enige tijd Nazi geworden. Het refrein van zijn nieuwe hit bestaat uit het N-woord gevolgd door de Hitlergroet. Na wat moeite, lukte het me toch om het lied te vinden. En gefascineerd luisterde ik naar de tekst en moest vaststellen, dat de hit potentie niet gering was. Het refrein bleef in mijn hoofd zitten en tot mijn verbazing werd de compositie afgesloten met een stukje speech van de Führer zelf. Het maakte merkwaardig genoeg indruk. Erger nog, het had iets geniaals. Het zette me aan het denken. Een paar dagen lang. Terwijl het refrein door dreunde in mijn hoofd.

Blijkbaar zijn wij Westerse blanken erg gevoelig voor alles dat met de oude nazi baas te maken heeft en hebben negroïde mensen daar geen last van. Natuurlijk hebben er ook donkere Amerikanen gevochten in de tweede wereldoorlog, maar tot de dag, als je een horrorfilm kijkt, weet je, dat de zwarte altijd als aan zijn einde komt. Dat weten ze zelf ook wel. Iemand als KanYE verwoordt iets, dat wij cultureel misschien gewoon niet kunnen bevatten. Daarom doen we het gewoontegetrouw af met een of ander grijsgedraaid deugmantra. Wij missen het om ontheemd te zijn geweest, gemarteld en geknecht. Eeuwenlang gediscrimineerd en minderwaardig weggezet te zijn. Die holocaust zal ze een worst zijn. Het laat vooral zien dan wat ook, hoe wij blanken onszelf collectief voor de gek blijven houden.

Proberen het kwaad en de schuld die diep in ons zit te externaliseren in één grote Satan. Voor een donker iemand is Adolf gewoon de zoveelste blanke dictator. De zoveelste massamoordenaar. Maar dan wel eentje waar je witte mensen tot in de eeuwigheid in de nieren kan blijven zitten.
Tuurlijk is die KanYE gek. Maar niet zo gek als we misschien wel zouden willen.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: