Tot dusver Het regent nu. Vorige week was het te heet. Het heeft geen zin om het huis te verlaten, de weersomstandigheden maken het zo niet fijn om buiten te zitten, terrasje te doen. boek te lezen op mijn mooie balkon dat door de (G)oud-West verbouwingen ook nog in een constante stroom zaag- breek- boor-herrie zwelgt, met bouwvakkers uit alle windstreken van de wereld met hun radio op Arbeidsvitamines uit god-weet-waar-vandaan. De hoopvol begonnen vakantiestemming is beneden nul.
de nachten werden lang vorige week, sloom ook en half breindood kwam ik na 21.00u dan toch voorzichtig naar buiten om wat menselijk verkeer te ervaren, een oververhitte kluizenaar zijn is niet goed voor het hart. In een luchtige jurk gehuld begaf ik me dan tussen de dampende muren van mijn lieve stad. Overal plek zat om te parkeren, dat wel, maar ook smog, muggen, herrie,stinkende barbecues, dronken fiets-toeristen, overvolle terrassen, waar je door personeelsgebrek lang moet wachten op een warm en duur drankje.
En nu Regen, oh god ik kan nog steeds niet naar buiten, de vriendin waarmee ik naar zee zou gaan heeft afgezegd en ik ik schrijf en weet dat ik overdrijf. Zomers in de stad zijn heerlijk Oh zo heerlijk, onontbeerlijk en ik blijf hier.
Het
heeft zo zijn voordelen. Goed overweg kunnen met je buren. Zowel ik als
mevrouw Solo hebben allebei daarnaast schijnbaar de uitstraling dat we
redelijk makkelijk benaderbaar zijn. Dat brengt mensen er toe dat ze
snel een gesprek met ons beginnen. We worden blijkbaar als sociaal
aangezien. Dat kan evidente voordelen hebben. Soms ontmoet je daardoor
erg sympathieke mensen met mooie verhalen. Er ontstaat dan iets dat te
vatten zou kunnen zijn onder het containerbegrip gezelligheid. Soms
ontmoet je bij uitzondering zelfs iemand die je een heel leven bij je
zou willen houden. Daarnaast zijn er de praktische voordelen zoals wat
ons eergisteren overkwam dat een buurman die tot laat had zitten
borrelen bij ons een vers gevangen forel kwam bezorgen die zo het vuur
op kon en ons perfect smaakte. Maar het kan ook anders. Zoals gisteren.
De
kinderen had ik in hun slaapzakjes weten te manouvreren. Die keetten
nog wat na, maar het had er alle schijn van dat ik en mevrouw Solo nou
toch eindelijk wat zouden kunnen mijmeren bij het kampvuur en lekker een
gesprek zouden kunnen hebben met een lekker wijntje en dito
schnappschje erbij. Maar toen kwam de overbuurvrouw melden dat ‘ze nog
heel even kwam storen’. Letterlijker kon zoiets niet worden. Nu kan het
zoals gezegd natuurlijk zijn dat dat gecompenseerd wordt door een goed
verhaal, maar die hoop had ik na de avond daarvoor al opgegeven. Dat had
ik bij de buren naast ons ook. Maar die waren lekker op zichzelf, dus
vormden in die hoedanigheid dan ook geen storende factor en bleken
naderhand erg mee te vallen. Ook de man die de vis was komen brengen had
goede verhalen over zijn werk en leven als helicopter mecanieker.
Zoniet deze buurvrouw.
In haar kielzog voerde zijn ook nog eens
twee van haar, naar ik schat vier, bemoeizieke kinderen mee. En daar
zaten we dan. Gevijven rond ons kampvuurtje. Haar dochter had zelfs de
euvele moed gevat op ‘mijn’ plek te gaan zitten. En de verhalen die je
dan hoort. Zelden had ik iemand uit Winterswijk zoveel dat me niet
interesseerde horen spuien in zo één korte tijd. Haar man was een stille
Willy. Die zei niet veel en bleef nu ook in de tent om God weet wat te
doen. Eén ding was duidelijk. Wie de broek aan had bij de overburen. En
vrouwen met de broek aan in een relatie, daar houd ik niet van. Tenzij
het een geile leren broek is. Wat dat betreft mag er met gelijke wapens
gestreden worden, daar gaat het om in een relatie. Maar in dit geval had
de man dus duidelijk niets te vertellen. De vrouw hield daarentegen tot
overmaat van ramp niet op. Elke zin kon ik op basis van de vorige al
voorspellen. Wat haar allemaal dwarszat en had dwarsgezeten in haar
werk. Hoe het weer ook niet altijd is wat je ervan hebt besteld. Hoe ze
maar één rosé-tje drinkt en dan ook enkel op zeer specifieke niet nader
te duiden tijdstippen. Hoe ze koopwoningen bezichtigden waarin gerookt
was, hetgeen zeer tegen de goede smaak van hun oudste dochter in was.
Dat het zo irritant is dat de Fransen rijden met hun lichten uit. Hoe
dat ene meertje dichtbij eigenlijk net zo mooi was als dat meertje ver
weg, dus voor niks zo’n eind gereden. Kortom één groot klein drama.
Ik
was uit ellende maar aan de andere kant van de campingtafel gaan zitten
om te typen wat u nu leest. Kun je het zo’n mevrouw nu kwalijk nemen
zult u vragen. Had ik zelf niet het heft in handen kunnen nemen in deze
situatie? Ja. Eigenlijk zou ik open moeten zijn. En moeten zeggen dat we
een avondje alleen zouden willen hebben. Liefst had ik haar
toegeroepen: ‘Ga naar je man! Doe er iets mee of zo, in plaats van enkel
kinderen maken en zijn loonstrook benutten om lekker interessant ZZP te
zitten doen. Ga iets meemaken. Of niets voor mijn part. Maar val mij er
niet mee lastig. Ga desnoods maar naar huis! Maar ga!’ Na een tijdje
was ik wel klaar met het uittypen van mijn frustraties en vond ik een
modus door me weer in het gesprek te mengen met doorlopend baude
uitspraken. Dit gefaciliteerd door de Saint James rhum van Martinique
(45%). Dat maakte het alsnog draaglijk.
Zoals gesteld, hoewel ik
graag luister naar mooie verhalen, ben ik geen sociaal baken. Het
liefst ben ik alleen. Ik verdraag niet goed mensen om me heen. Zeker
niet als ze beslag op me leggen. Of op mijn tijd. Of op mijn bezigheden.
Ik had bijvoorbeeld liever een geanimeerd gesprek willen hebben met
mevrouw Solo of een potje hebben ge-Yatzhee-d vanavond. En nu zaten we
weer opgescheept met een brave burgeres die ons verveelde met haar
dagelijkse deprimerende besoignes. De volgende dag ga je echter wel
nadenken. Misschien moeten we er gewoon een wat minder sociaal
toegankelijk schijnende attitude op nahouden. Of gewoon ingrijpen
wanneer zaken niet meer dreigen te gaan stroken met het gevoel. En
misschien is dit ook wel gewoon ons lot. Dat we door te zijn wie we zijn
soms de mooiste, liefste en gaafste mensen ontmoeten. En soms in de
marge ook een keer een bak koffie voorgeschoteld krijgen die
eenvoudigweg niet te zuipen is. Ik ga in ieder geval weer wat water
koken om mijn cafetière te vullen met een zekerheid waar ik soms naar
verlang. Me realiserend dat dat alles is wat ik in de hand heb. En ik
ook niet wil dat zaken veel zekerder worden dan dat. Daar is het
uiteindelijk ook vakantie voor. Wacht…maak daar gerust het hele leven
van.
De Walvis van de Vogezen
Het is zomertijd De zon zindert het landschap Van stralen zon, sleurhutten en slaapstedelingen Foldervolgers alle landen verenigt U! Met uw landgenoten in den verre En zondert U vervolgens af
Oases van regulerende rust Asemen deodorant en zonnebrand Zonnige dag, snel de camping af Regenachtige dag, ééntje mag En dan weer door
De zon zindert het gehaagde landschap Behaaglijk stil voor de achterblijver Verblijvend achter gekloonde coniferen Ligt een luchtbed Met daarop een corpulent corpus In strakke zomerkleren van de V&D Net, niet te zweten door het vet Voelt het niet Is wel ontspannen in dit vreemde land Stiekem is er een walvis in de Vogezen gestrand
Bijna niemand die het ziet Verrast slechts de schaars passerende campinggast Die op vakantie Geen hulpdienst zal bellen
In deze zomer, die volop woedt, leren we een hoop nieuwe woorden die
voordien nooit werden gebezigd. Voor de taalliefhebber in columniste een
waar genot, voor de hittehaatster in mij een kwelling. ’t Is weer
voorbij die mooie zomer, zong Gerard Cox in 1973, toen we nog van die
heerlijke Azorenzomers hadden met miezerregen bij een schamele twintig
graden. Van de hete zomer in 1976 herinner ik me slechts de dagen in de
riante, schaduwrijke tuin van mijn jeugd met naast mij de radio (die op
batterijen liep) op Hilversum 3 en het chagrijn toen er enkel
treurmuziek op was omdat er op een ver eiland twee vliegruigen vol
vakantiegangers op elkaar waren gebotst. (Wie herinnert zich dát
eigenlijk nog?) De eerste échte hitte, die ik bewust meemaakte, was in
de zomer van 1992, toen ik in Freiburg studeerde en in het zuiden van
Duitsland werd het al gauw een paar graden warmer dan hier. Daar
beschikten de meeste openbare gebouwen over een airco, of Klima-Anlage,
zoals de Duitsers zeggen. Dat gold ook voor de universiteitsbibliotheek
en omdat ik net aan mijn scriptie begonnen was, kwam dat goed uit. Later
– in die zomer van de dode bejaarden in Frankrijk – heb ik er nog een
glorieuze eenenveertigkommanogwat graden meegemaakt. Nu zijn begrippen
als hitte-eiland, hittestress en hitteberoerte heel gewoon. Ik woon zelf
op zo’n hitte-eiland, in de stad, op een bovenwoning met twee dakramen,
wel met een park voor de deur, maar mijn dak wordt helaas niet door
verkoelende boomkruinen overhuifd. Manlief heeft een koele
benedenverdieping, maar de computer staat boven, waar het alweer een
stuk warmer is. De utrechtse openbare bibliotheek heeft geen airco, het
amersfoortse Eemhuis wel. Sinds dat mijn nieuwe werkterrein is sleepte
ik me door de zindering naar het station. Gelukkig was de NS nu zo
verstandig geweest om de nieuwe sprinters, mét airco, op dit traject in
te zetten, zodat ik bij een aangename drieëntwintig graden naar
Amersfoort boemelde. Het was heerlijk vertoeven in het Eemhuis. Mijn
hittestress verdween op slag. Tot ik het ronduit frisjes kreeg. Daar had
ik al rekening mee gehouden door een vest mee te nemen, maar het was
een dun zomervestje en niet afdoende bij de kille achttien graden waarop
de thermostaat ’s zomers én ’s winters is afgesteld en dan zit je er
immers ook niet in een katoenen jurkje. Hittestress werd zodoende
aircostress, bovendien werd ik, toen ik weer buiten stond, ineens
dermate bevangen door de hitte dat ik bijna van m’n stokje ging. Er
volgde ook nog eens een zwoele nacht zonder een zuchtje wind tijdens
welke ik het in de verte zag flitsen en de zeiljachten op de
Loosdrechtse Plassen omsloegen, maar afkoeling ho maar. Dan maar de
provincie uit naar de zeeuwse kust. Daar was inmiddels een onweersband
overheen getrokken en werd slechts nog een zuinige eenentwintig graden
gehaald. In Groningen is het nog altijd dertig graden, wist de vriend
bij wie ik verbleef. À propos, ik heb soms van die periodes dat ik aan
W.F. Hermans moet denken, zal wel door Groningen komen, met die
Martinitoren waaronder Onder professoren zich afspeelt. W.F. wordt zwaar
overschat, wees ik hem terecht. Hij heeft zeggen en schrijven twee
goeie boeken geschreven, namelijk De donkere kamer van Damocles en Nooit
meer slapen. Het was een cynische zeurkous, zo ongeveer als het huidige
zeeuwse druiloorweer. Laten we het liever over iets vrolijkers hebben.
Of een plaatje opzetten van Anne Vanderlove, ook wel de franse Joan Baez
genoemd. Hier in eigen land totaal onbekend en kortgeleden roemloos
gestorven, maar in Frankrijk een ster. Zij is van een heel andere orde
dan die Plastic Bertrand, waar jij zo mee dweept. Laten we nu naar Anne
luisteren, dan kom jij volgende week naar mij op de Poëziebus luisteren,
als we Rotterdam, Amsterdam, Zwolle, Groningen, Eindhoven, Gent en
Mechelen aandoen. Waarop warme franse klanken de huiskamer vulden en we
een regendansje deden. Zomer in Zeeland
We sliepen met Saskia en Serge in een duinpan renden met de zeepaardjes regen kwallen aan het spit.
We legden zandkastelen aan met een slotgracht van snot we wilden ons werpen voor tankers aan de gezichtseinder
om mee naar Engeland te varen emmers zeezout over de horizon kiepend golfbrekers tot in de hemel.
Het enige andere gezin met schep was Duits maar moeder verzekerde ons dat ze niets met de oorlog te maken hadden.
Ik had graag eens een mof tot moes geslagen en cowboy en indiaantje gespeeld met schepjes, vormpjes en emmertjes.
Graag was ik terug in de schelp gekropen om het ruisen van die jaren weer te horen we gingen met de zon naar bed
namen een zeester als huisdier speelden buut onder de strandtent op brakke palen groeven een kuil voor onze foto-albums.
Het leven kenmerkt zich door een arbitrariteit die onze
eeuwigheid benadrukt. Een vergeten bundel roomblanke verzen—“Paul Bezembinder”
staat erop gestanst in onverzettelijk zwart—in mijn brievenbus gevonden,
verslonden en nog eens doorgespit (‘Verdammt na, Ablativ!’) na deze
tijdens eerste lezing smalend weggeworpen te hebben toen ik erachter kwam dat
duurverdiend gevonden intertekst in een register achterin was opgenomen
(‘Opgelost.’): Hölderlins Gelbe Pfirre (‘Zo dacht ik
toch.’) vinden we niet terug, noch de door Komrij geprezen vertaling die
Mulisch ons achterliet, lezers moeten zich tevreden stellen met “AANTEKENINGEN”
in klein zetsel.
Toch handig, achteraf—om te beginnen beheers ik het
Russisch niet zoals Bezembinder moet doen, getuige diverse (obscure?) bronnen
waar aan gerefereerd wordt door auteur in zijn “AANTEKENINGEN”. Hier en daar
parelen er zelfs woorden in Grieks alfabet op de pagina’s. Bovendien—hoe kunnen
we ons anders van de welbelezenheid des dichters verzekeren? Hij las vast veel
Komrij.
Ondergetekende kreeg deze leut toegestuurd door de webmaster
dezes—jij, Pom. Je aantekeningen in potlood (‘sulfieten schrift’ zou die knappe
Karin er wellicht van gemaakt hebben—ráts, het is besmettelijk) vormden een
prettige handreiking tot een begin van ontsluiten van de bundel. Wel moest ik
diverse gesprekspartners in wisselende staat van ontkleding op het hart drukken
dat ik bij het lezen van poëzie niet zo hysterisch ben.
Poëzie met een
knipoog, vol vrijage, leuk voor de intellectuele mens (‘Efemeer genot!’).
Zij wordt omschreven op de achterkant als het resultaat van een zoektocht “naar
de belans tussen serieuze poëzie (sic), pastiche en smartlap.” Ook wordt
er gewag gedaan van enkele vertalingen uit het Russisch die door mij in
landelijke luiheid en onlust (het is verdomme ècht besmettelijk) om het
Cyrillisch alfabet te leren niet zijn nagevorst. Maxima culpa.
Daar zit ‘m natuurlijk wel de kneep—in die zoektocht, bedoel ik—dat álle
poëzie serieus is, óók pastiche en smartlap, wat niets van doen heeft met
sentimentalisme of lichtvoetigheid maar veel zo niet alles met de gebruikte
techniek om tot een poëtisch eindproduct te komen. Dat geldt voor pastiche en
smartlap net zo goed—wat trouwens te doen met Van Kootens “De Noorderzon
Scheen”? Het door M. Servaes vertolkte maar door driekwartnazi Lucebert
geschreven “De Soldatenmoeder”? Polzers “Zij Dwaalde Eenzaam”? Ik dwaal af—neemt
u van mij aan dat in dergelijke producten ook aspersorisch zweet gaat zitten.
Enfin—Bezembinders poëzie omvat dus alles, naar eigen omschrijving. We zullen
zelf tot classificatie over moeten gaan.
Gelukkig staan er ook enkele
sonnetten ter analyse in de bundel gedrukt—laat ik mij er nu op voor staan daar
ook iets vanaf te weten—hier en daar verlucht door frivole fiorituur (verdómme,
Karin!) van webmaster zelf (‘hoer’ staat naast het lieflijke “Voor
Bloeme” geschreven boven een triomfantelijk omcirkeld ‘tevreden klant’ in het
feitelijk gedicht)—die me aldus leiden kunnen.
Ik vind er zes in de
bundel die zijn afgedrukt in een klassiek 4-4-3-3-of-4-4-4-2-schema, suggererend
dat dichter zich hier vóór staat op een traditie. Een snelle scan leert dat
auteur zich in deze werkjes echter van een soort mix van het Siciliaans (ABAB)
en Shakespeareaans schema[1][2]
bedient, en in “Mariënburg” het rijm zelfs even loslaat. Daar is niets mis mee,
dat mág, alles mag, alles mag en wilt u daar leverworst bij, maar een ‘klassieke
versvorm’ zoals trots op de achterkant vermeld staat dat bundel er specimens van
in zich draagt, is het niet—het is een nieuw construct, door dichter gewrocht.
Wanneer in “De Overgave” wordt gesproken over vakmanschap en poëzie, “de kracht
van zeggenschap en vormbehoud” vraagt deze lezer zich af of auteur
ironiseert—een goed lopend gedicht dat in existentie vormbehoud laakt doordat
het rept van datgene waartoe het zelf niet in staat is? Auteur niet in
staat is? Enfin—variatie in rijmschema’s is iets waar vele groten mee
geëxperimenteerd hebben. En kijk, er staat toch een ècht Italiaans werk tussen:
“Zeelucht” is zuiver Siciliaans en tweemaal rime riche nemen we voor
lief. Niets aan de hand—laten we lettergrepen tellen.
Zeelucht
Hij was piloot. Er ging geen dag voorbij of hij
was op verkenningsvluchten mee. Gelokt door wolkendrift doorkruiste
hij het nevelruim van n’importe welke zee.
Toen zich bij Brise Marine,
de rederij, een ‘situation’ voordeed, ginds op zee, werd hij gevraagd. Zij
schoof langszij, Ondine, de proxy van monsieur le
PDG.
[…]
Een eerder werkje, “In Andalusië” verdraagt dat
niet. Welwillend tot aan alexandrijnen aan toe concludeer ik dat het wat dat
betreft een rommeltje lijkt te zijn. Het hindert het ritme niet—maar het is een
tweede vormaspect waar auteur los mee omgaat. Zelfs het charmante “Zeelucht”
gaat gebukt onder één geval van slimmigheid van de schrijver—ik weiger betekenis
te zoeken in het doorschuiven van voeten, zoals gedaan in r.8-9 van het
gedicht—en één geval van Fout door de schrijver (r.4).
Uitgaand van de
Franse uitspraakvoorschriften (Jazeker, die worden zo anaal-retentief opgesteld
als de Algemene Nederlandse Spraakkunst) is het onmogelijk de finale -e in
“n’importe welke” te eliseren of in te slikken. Daarmee komt het aantal
lettergrepen op elf. J’accuse!
Ach, zoals gezegd, de bokkesprongen
hinderen het ritme uiteindelijk niet—auteur heeft vast zijn best gedaan de
zinnen uitgeschreven een op de jambe geënte melodie te doen klinken. Het werkt
heus—het misstaat niet. “Voor Bloeme” heeft—buiten dat
rijmconstruct—bijvoorbeeld een metrum in zich dat klinkt als een klok.
Webmaster, híer was die opmerking ‘ditmarbakkertje’ die ik vond elders in de
bundel, bij “Las Meninas”, meen ik—gód, wat een ingewikkelde zin was dat, ik heb
er nog koppijn van—welgeplaatster hoewel minder complimenteus geweest (práchtig
gedicht, “Las Meninas”!). De allegorie van tweeslachtigheid wordt zo’n tien,
twaalf regels vastgehouden om te culmineren in een wat flauwe clou—dat doe ik
ook wel eens, niemand zeggen hoor, toe!
De bundel: hit & miss.
De bundel draagt voor de meeste lezers heerlijks in zich. De bundel is potpourri
van kolder en porno en zwaar aangezette barok. Hits: “Las Meninas”.
Onbekende, zelden gebruikte woorden! Fijnzinnige en vooral nuttige
beeldspraak—dat laatste lijkt de huidige poëzie nogal eens te missen als een
dronken hoer haar pumps, maar de hoeren in deze bundel staan op stiletto’s. Soepele kwatrijnen. Misses:
af- brekingen in enjambement. Odysseus die de contemporaine Ivo de Wijs wel
lijkt te echoën—dat is géén compliment—met relatietherapie voor Penelope en meer
van zulk moderns. Het gemengd stijlgeritsel in verschillende werkjes.
Bezembinder maakt zich er qua classificatie makkelijk of duurdoenerig,
wat u wilt en de leverworst is afgeprijsd vandaag, vanaf en laat de lezer het
werk doen, geholpen door zijn eigen aantekeningen. Fijn voor de, ehm, drukke
lezer. Hoe we het ook moeten classificeren, het blijkt vooral degelijk,
doordacht werk dat niet zonder reden in diverse tijdschriften werd gepubliceerd.
Het is aan te raden de gedichten één voor één te lezen en te herlezen, gezien
hun incidentele complexiteit.
[1]
Voor de lieve verstaander zet ik het er maar bij, maar zoals Dorleijn & Van
Boven ook al melden in hun ‘Literair Mechaniek’: dat zijn helemaal geen
sonnetten, dat zijn gewoon gedichten—enfin, ze melden iets dergelijks. Eens!
Daarom laat deze lezer het gedicht aan Lucrezia dan ook buiten beschouwing.
[2]
Eén van de zes werkjes, zich Janusachtig “Sonnet” noemend óók nog, blijkt zuiver
Shakespeareaans maar blijft nu juist om die reden ook hier verder buiten
beschouwing.
Weer schrijf ik over je gebarsten buik en de kleine baby die niet werd geboren je kwam in vuurzeeën terecht, je huis brandde tot op de laatste sponning af.
Had je maar geluisterd naar dwingende gedachten die nacht luisterde je naar niets God kon niet op je wachten en veranderde je lot.
Je lag daar bleek, er kwam een stok tussen je tanden je been werd afgezet,
Je wilt er niet meer over spreken oorlogsbeelden – je verloor je kind je verloor je been, maar je ziel ging niet kapot, die droomde over wilde bloemen en hoe het vrede wordt.
De dag van het afscheid. Gisteren die andere lui uitgezwaaid, maar dan vandaag… De kroegkrakers zijn ook vertrokken. Het was een moeilijk moment. Ze werden door die ene kraker die er niet was, Lolke ‘Kachelpijp’ Staelenblik (‘Ik volgde jullie wel, maar wat een lappen tekst!’), met de blikken zelfmobiel opgepikt en verdwijnen vanavond (na een afsluitend drankje in de bekende kraakkroeg Het Laatste Stuivertje nabij de Leidsepoort en een stukje varen over de Overtoom) opnieuw met onbekende bestemming. O wacht (niet gelijk doorfietsen, we rijden de tour niet), de Détour speelde zich dus tóch in Amsterdam af, het kon ook niet anders. Ik had het zelf niet eens door!
Door minder en minder schimmen omringd…
…of, zoals Dijk en Du het snedig uitdrukken:
[LAATSTE NIEUWS – De commentaaruitlatingen
van de heren Dijkstra en Ducrot zijn – en nu moet ik even spieken – ‘wegens
onaanvaardbaar risico op aard verschuivende en tourcommentatorlevens
bedreigende stemmingswisselingen in de werkruimte van de Détourredactie
geblokkeerd, zeg maar: niet aangehoord, oftewel: niet genoteerd, kortom, zoals
dat tegenwoordig zo mooi heet: ‘geneutraliseerd’. Op deze laatste tourdag
derhalve noch Herbertje van de Dag noch Ducrootkwoot. De redactie biedt haar
excuses aan voor het hierdoor eventueel onstane gemak.]
Poëzie, drank en geouwehoer, dat resteert er na drie wilde weken
(dat was eigenlijk al die tijd al het hele verhaal, zij het met de nodige
détours ter decoratie), vertegenwoordigd door respectievelijk snelverzer Wilfred
Alloy, barman Ranke Nelis en verslaglegger Josse Ketting. Wie van de Drie. Wie
is de echte…? In het hoofd schalt een intercom: ‘Wil de echte
hoe-heet-het-nu-dan-weer opstaan en voor de laatste keer het podium bestijgen?’
De kajuit is leeg. Na het gebeitelde en geheide slotvers zal
Wilfred Alloy de lege zaal vol verdwenen schimmen en passanten (opgeteld: leeg)
bedanken voor de aandacht en de bijdragen, Genoemde Zaal een prettige voortzetting
van wat dan ook wensen en voorbij de loopplank, niet tussen wal en schip
geraakt, huiswaarts gaan…
…en alles van zich af geschud hebbend eindelijk worden wie hij is,
dat is, voor alles begon
wie hij was.
ROEPT U MAAR
“Opgebaard over de meet komen!”
Parijs zien en dan sterven. De gladiool ook
dood.
Het Onbekende-Rennergraf. Hotelcake voor
Ducroot.
De aulaspeech van Herbert. Wat bijstand aan
elkaar.
Met gilsirenes weg van heel dat wielercrématoire.
‘Dan weet je dat het klaar is. Dan huil je
wat. En dan?’
Hoezo? Dat rondecircus was onminzaam láchen,
man:
een wedstrijd, met een stand-up voor losers
uitgedijd.
Maar we zaten hier gebeiteld en we zaten hier
geheid…
oud-West met een constante stroom zaag- breek- boor-herrie){kind=link}
){kind=link}