Dag Pom op deze gure zondag mijn tweede herfstgedicht
gevoelstemperatuur
nu herfstbuien uit noordwest zomerdroogte wegvagen ebt ook de lange zomer zelf weg uit het geheugen, daagt de winter dra valt de eerste sneeuw denk je
in de verte zwelt geruis aan tot geraas, dreigend doorzichtig watergordijn in een oogwenk doorweekt je een ijskoude hoosbui – wel een koffer, geen paraplu
hier begint voorzichtig al verval, verdriet, verwezen de geest keert zich naar binnen het lijf wil niet meer naar buiten je boek biedt soelaas elf graden, voelt als zes
wellicht niet helemaal de keuze voor goud die de gemiddelde lezer zou hebben verwacht – maar ik kies deze ronde toch voor de verrassing – het overweldigende blauw van Conny bracht de dichters in hoge – de hoogste sferen en liet dichters afdalen tot in de laagste leegtes – dank aan alle dichters voor de gedichten – dank ook aan conny lahnstein voor de bron van de inspiratie. goud deze week voor Geraldine en haar woorden – haar vogels – conny’s vogels – doen we meteen maar 2x goud – de ode van frans voor alle geordende snippers die Conny in haar kunstwerk wist/weet om te toveren tot een adembenemend geheel. winnaars van harte.
Herinnering komt naar boven Het blauw van het water Het allerinnigste blauw We konden geen woorden vinden
Maar nu weet ik: Het zijn de vogels Het zijn de vogels Onze woorden dat zijn de vogels.
Geraldine Bankcaenen
in al zijn eenvoud – de herinnering, de verwondering weer – de herhaling – de verrassende laatste regel maakt het geheel toch wel weer bijzonder. geen woorden vinden en dan deze toch ontdekken – mooi
Goedemorgen Pom, Op de valreep nog, bij het prachtige werk van Conny. Herfstige groet, Frans
Voor C.
Hoe het licht doorschijnend is dit schitterend blauw dat om je heen hangt snipper voor snipper opgebouwd
over je silhouet heen getekend bouwt het dat er staat wat nauwelijks te zien is
enkel met het scherpzinnige oog van de verbeelding als dat van de vogels
hoe zij opvliegen en ruimte innemen de ruimte die jij schildert om ons adembenemend in te verliezen
de afsluiting van deze zondagochtend wedstrijd maar bovenaan geplaatst – een waar eerbetoon voor het werk van Conny door Frans Terken beschreven – mooi om te zien en met het gevoel van de dichter als adembenemend benoemd en gewaardeerd.
Frans Terken met een ode aan Conny
Rik van Boeckel – het blauw witte zicht
Jorge Bolle – In jouw blauw
Geraldine Bankcaenen – Het allerinnigste blauw
Hans F. Marijnissen – De branding leest de woorden
Cartouche – mijn liefste blauw is niet gewoon blauw
Vera van der Horst – Het hemels blauw
Anke Labrie – daar schreven we jouw naam in water
Ien Verrips – ik pluk repen uit de hemel
wie wint de enige echte virtuele ceruleumblauw trofee op pomgedichten punt nl ? – naar een werk van papierkunstenares Conny Lahnstein paperArt werk ‘Cerulean’ maakt deel uit van de serie ‘Nader belicht’ Conny schrijft: Het werk heb ik gemaakt nav het gedicht ‘Ceruleum’ van Elbert Gonggrijp en staat in de kunst- en gedichtenbundel ‘Nader belicht’. .
graag uw dichtersinspiratie bij dit prachtschilderij – de papierkunst en het blauw van Conny – zullen het de vogels zijn, zal het het blauw zijn, de beweging, de golven, het overweldigende, de elementen of wat de dichter bij dit werk ervaart: het allerindividueelste. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
in en in
in vergezichten schilder je zo dat niets verloren gaat van wat er nog niet is
in een in en in blauw in een ver vliegend licht nadert eenvoud wat het is
en dat de vloed gaat liggen na verloop van tijd
pom wolff
Blauw witte zicht
Blauw schijnt het licht op onbekommerde vogels
het blauw witte zicht zoekt ver reikende tijd
voorbij de zacht vliegende horizon ebt de kleur van hemel en zee weg
tot in de universele schildering van licht levende getijden.
Rik van Boeckel 17 september 2022
een inspiratie in woorden door Rik van Boeckel op het zachte en lichte werk van Conny – een bijna teder gedicht – met onbekommerde vogels. en een selektie van de elementen die Rik altijd zal aanroepen en hier in het bijzonder bij het blauwe werk: de tijd, de getijden en het universum.
In jouw blauw
in jouw blauw ben ik krakend opgestaan landschappen trekken weids aan je voorbij zoals de zwaluw scheert langs de luchtlijn van een omgevallen dag met je mee reizen is een groter geschenk dan een schilderachtige dag
waarin de zachte penseel met schroom en schoorvoetend jouw reis beschrijft en meeneemt naar een luchtige dag
jorge, 17 september 2022
met jou meereizen – is vermoed ik de belangrijkste regel in dit gedicht en dan in het gedroomde blauw van degene die de dichter aanroept in de beginregels van zijn gedicht. en dat echt te verkiezen is boven een interpretatie van de werkelijkheid.
In een gesprek
Een volmaakte staking, een volkomen onderbreking van alle overbodige gebaren.
Het gesprek gaat door. Buiten op straat vordert de file als vanouds.
Ik wend mijn aandacht als de loop van een geweer naar mezelf, druk af, en glimlach.
Ik geloof niet dat iemand iets merkt, mij mist. De branding leest de woorden en wist.
Hans F. Marijnissen
de laatste twee strofen komen wel aan – het is of de dichter ergens onder een blauw wolkendek van Conny zich zelf onder de loep neemt. en min of meer in een eenzaam zijn opgaat in het getoonde schilderij.
Blauwdruk van leven
mijn liefste – blauw is niet gewoon blauw zoals een stemming golven kan van hemels naar baby, waterig naar aards licht naar donker, van korenbloem tot indigo zwevend van koninklijk naar feeling blue van pruisisch hard naar warm kobalt
maar het totaalste onvervalste is wat in jou gelegen onmetelijke diepzee met schuimwit erop en zwaluwblauw als adelaar erboven al dat strekking aan je woorden geeft
talen dat is echt ons ding, zoals jij met schaarvaste hand wegknipt en ik het wit met inkt aanvlieg tot onvoorstelbaar vergezicht
wij – papieren tijgers, gieren – die de leegte bij de strot grijpen en vermalen tot enigst ceruleum
17-09-2022 / Cartouche
een opsomming in de eerste strofe waar geen normaal mens meer overheen komt daar stijgt Cartouche met gemak boven uit om ‘het totaalste onvervalste wat in jou gelegen ( is)’ nog eens even boven alles en iedereen uit te lichten – totdat de kunstenaar of het nou met de pen is of met de schaar was – leegte schept. het was weer eens een hele tour om met dichters woorden mee te vliegen. bij Cartouche moet je altijd even als lezer uitblazen als je een gedicht van hem hebt gelezen.
Het hemels blauw, dat alle zintuigen overstijgt waar alle goden huizen
het dak van eeuwige zekerheid is gisteren neergestort in grote brokken ligt het op de grauwe grond
alles wat vleugels heeft kan vluchten naar de leegte waar eerst het blauw nog enige waardigheid aan gaf.
Vera van der Horst
ook hier de vlucht – zeg maar de val – naar de leegte beschreven – het is alsof vera het gedicht van Cartouche hierboven heeft gelezen of andersom – blijkbaar roept Conny’s papierkunst opvliegende en allesoverstijgende en hier gevallen dichters op die uiteindelijk in iets van totale leegte landen – een gevaarlijke vrouw die Conny.
de plek
daar waar de zee de kust verlaat de sterke stroom zich schuilhoudt onder een kabbelend watervlak daar stonden we vandaag bijeen
daar waar de zon het zilver stort op golven die wel huiswaarts keren daar strooiden we de bloemen uit rond een krans van zwart gesteente
daar waar de lucht de klippen raakt wit schuim op kale rotsen ketst die echo’s dragen van een vlinderslag daar schreven we jouw naam in water
anke labrie Ha Pom, Mooi werk van Conny, woest en tegelijkertijd spiritueel (mijn interpretatie).
een plaats een plek om niet meer te vergeten – met water licht en lucht de golven en de stroming – het leven dat voorbij ging weer opgenomen in een eb en vloed beweging – de beschrijving van het afscheid
ik pluk repen uit de hemel strooi sneeuw van de bergen bedek daarmee ons modderig bestaan in de zwaluwen lezen wij ons toekomstig geluk met knippen en plakken bij elkaar gebracht tot eenheid gecreëerd.
Ien Verrips sept 2022
de laatste inzending vandaag van Ien. haar vereenzelviging met het werk van Conny. mooie gedachte: hoe we door knippen en plakken geluk kunnen cre-eren.
Inktzwart de schaduw gebroken ogen met angst vervuilde straten gevecht om gevulde maag vreet meedogenloos in het uitgemergeld lijf
het kind op haar schoot ligt met spin dunne ledematen weerloos wachtend op manna uit de hemel hier vullen alleen bommen holle ogen
Jemen gebroken land
leven
Inshallah
Seraphina Hassels.
In Jemen zijn meer dan 2,3 miljoen kinderen acuut ondervoed. Hongersnood wordt als als oorlogswapen ingezet, door bijvoorbeeld waterinstallaties te bombarderen en havens te blokkeren waardoor voedselhulp het land niet binnenkomt. De VS, het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Canada en Turkije verscheepten in 2015 en 2016 wapens ter waarde van bijna 5,9 miljard dollar naar Saudi-Arabië. Waaronder, bommen, raketten, drones Deze staten tekenden het internationaal Wapenhandelsverdrag. Dat heeft tot doel om het ‘menselijk lijden te beperken’. Volgens het verdrag is het verboden om wapens te verschepen als er een groot risico bestaat dat ze gebruikt worden voor ernstige schendingen van internationaal recht. Bron: Amnesty International, savethechildren.nl
Dit wordt het moeilijkste bericht dat ik ga schrijven op Facebook ever. Ik doe het op deze manier zodat ik heel veel mensen kan bereiken. Het pand van de Schouw is volkomen gaar. De muren scheuren, het bovenste gedeelte beweegt als het hard waait. Jullie weten van het eeuwige water in de kelder, ik ga dadelijk weer een nieuwe dompelpomp kopen. Kortom, het pand is na 150 jaar op. Ron, de eigenaar van het pand, ziet geen andere mogelijkheid, dan het te slopen en weer op te bouwen. Dat gaat minstens een jaar duren. Ik had de keuze om na dat jaar weer te gaan starten en heb na vele slapeloze nachten besloten dat niet te doen. Het verkoopcontract heb ik vorige week getekend. De Schouw zoals hij nu is, is mijn Schouw. Ik heb er miljoenen voetstappen liggen. En er komt ook een moment dat je afscheid moet nemen. Natuurlijk weet ik dit al langer, maar ik moest het eerst zelf verwerken om de energie te vinden het jullie te vertellen. Want ik weet dat dit voor heel veel mensen een hele grote teleurstelling is. Velen zien het, net als ik, als hun tweede huis. Daar is mijn geliefde Aanschouw en Poetsclub en alle vaste gasten, ik ken jullie al jaren. De Schouw zoals het nu is, gaat niet meer terug komen. Het gaat groter en anders worden. Toevallig is de Schouw vandaag ook jarig, 82 jaar, een respectabele leeftijd. Ik zag er verschrikkelijk tegenop om jullie dit te vertellen, maar eens moet het toch. We hebben nog 4 maanden mensen. In die tijd gaan we nog alles doen. We maken er een feest van. De eerste week van januari gaat de afscheidsweek worden. Maar eerst gaan we nog genieten. Alle vragen ga ik graag beantwoorden, woensdag ben ik er weer.
Liefs Tineke.
Von Solo in actie in Café DE SCHOUW – foto: Theo Huijgens
Ze keek me schalks aan en zei: ‘Dites moi!’
Ik zie: ‘Je vous dis: deux grandes pressions, s’il vous plaît!’
En toen ging het mis. In steenkolenfrans probeerde ik haar uit te leggen dat ik pilsner wilde. Uit haar snelle plattelandsfrans kon ik opmaken dat ze Tongerlo Blond hadden, Super 8 witbier en een ander onduidelijk blond bier dat Sochaux heette. Voor de zekerheid bestelde ik maar een Super 8, gezien ik dat fijn bier vind. Maar toch had ik liever een halve liter pint frisse pils gehad. Dat smaakt boven de dertig graden altijd het best. Na een tijdje op terras te hebben gezeten zag ik toch een enkeling pils drinken. Nader onderzoek leerde me, dat Sochaux dus blijkbaar de lokale pils was. Ik besloot als volgende een Sochaux te bestellen. Toen het barmeisje echter een pint Sochaux probeerde te tappen, begon de tap te schuimen als een dolle. Het leek er op, dat het vat net leeg was. Om het niet te moeilijk te maken, veranderde ik mijn bestelling in een Super 8. Morgen zou ik het gewoon weer proberen.
De volgende dag bracht ik op en af in de rivier door of voor de tent. De kinderen en mevrouw Solo deden niet veel, want het weer leende zich er niet voor. De hond deed helemaal niets. Na de siësta kreeg ik zin in de koude pint, die ik mezelf een dag eerder beloofd had. De voorstelling van een grote, koele kroes pils. Hoe na het tappen het glas zou beslaan. En dan die eerste slok. Die is altijd het lekkerst. Ik stapte de stube-achtige bar binnen en hetzelfde ritueel als de avond ervoor begon. Deze keer wist ik waar ik op uit was. Het vat moest vers zijn, dus er kon niets mis gaan, dacht ik. Het meisje begon te tappen en exact hetzelfde als de avond ervoor gebeurde. Een halve liter schuim. Wanhopig probeerde ze er toch een fatsoenlijke pint van te maken, wat visueel leek te lukken. Toen ik na twee minuten het glas in handen had, zeeg ik neer op een kunststof terrasstoel, voor de grote slok. Ik zette het glas aan de lippen en liet een forse sloot naar binnen lopen. Wat volgde was een desillusie. Het bier was niet ijskoud. Wel koel, maar niet zo, dat de dauw van je glas loopt. Zo heb ik gedurende de twee weken op de camping nog diverse malen geprobeerd een perfect getapte, koele halve liter te scoren. Dat is en twee keer gelukt. De andere keren eindigden in milde teleurstelling.
Bij thuiskomst in Nederland, had ik nog twee halve liter blikken Veltins ijskoud staan. Ik pakte mijn vertrouwde Stiegl-pul uit de kast en schonk hem vol. Zag het glas beslaan en nam een ferme teug. Precies goed. Zo leer je de waarde van de zekerheid van een goed getapt glas bier. Die zekerheid dat het zal zijn, zoals het moet zijn, op het moment dat de noodzaak daar is. Dat je dan even niet de behoefte hebt aan verrassingen of wilde interpretaties van iets, dat simpel precies goed genoeg is. Eenvoud, geen compromissen. Waarvan je weet, dat je ervan op aan kan. Zo’n zekerheid, die je pas echt op waarde kan schatten als ze er ineens niet meer is. Uniek en onvervangbaar.
Een beetje zoals De Schouw.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
GERARD BES wint de gedichtenwedstrijd van de KUNSTGROEP BUITENVELDERT 2022 vanmiddag de prijsuitreiking bezocht van de twee jaarlijkse gedichtenwedstrijd uitgeschreven door http://www.kunstgroepbuitenveldert.nl – als jurylid. een heerlijk middagje met lieve mensen – kunst aan de muur – wijn – winnaars – poëzie en op de valreep toch nog de woorden van demissionair voorzitter Gerdi Wind van de kunstgroep – kortom leven liefde en kunst in Buitenveldert – de jury bestond uit – Gerdi Wind en de auteur van de historische roman ‘De vrouw met de schelp’ Juliette van Nes- en pom wolff. In het juryrapport leest u waarom de jury Gerard Bes met goud beloonde. Gerard gefeliciteerd met het goud en die gouden regels die we hebben uitgelicht in het juryrapport hieronder:
ONZES WEEGS
Zelfverzekerd zingt de meezinger My way lekker weg. Hopen maar dat die onverhoopt niet snel doodloopt. Van nature ben je met jezelf alleen, vandaar beter een levensweg niet in je eentje af te leggen.
Eerst liepen we elkaar tegemoet vanaf de verre stip die je was tot wie je werd van top tot teen, en ik voor jou. Op het punt van samenkomst overlegden we hoe nu verder en tot waar. De einder leek ons wel wat.
Bij een super staken we even over voor broodnodig proviand. En toen verder. We benoemden bloemen in de berm of verzonnen een naam die passend was. Voertuigen zoefden zacht elektrisch aan ons voorbij.
Meerstemmiger dan jij sopraan en ik tenor werden wij tweeën niet. Na alle verstreken tijd splitste de verte zich naar links en rechts voor wie naar links moest of naar rechts. We zwaaiden uit. Dag, doei, tot gauw maar weer.
Gerard Bes ……………………………………………………………….
juryrapport – winnend gedicht 2022
Niet alleen een eigen, maar een gezamenlijk levenspad is het thema van het winnend gedicht. Een mooie liefde, kort of lang, tot de einder, maar eindig. Hedendaagse zaken staan beschreven. Een gedicht dat uitnodigt tot meerdere keren lezen. Mooie titel ook die terugkomt in de slotregels. De dichter van het winnend gedicht schreef een charmant gedicht. De jury viel voor de bloemen regel – die ineens opdoemt – twee mensen benoemen bloemen en of verzinnen een passende naam voor die toevallige bloemen. Ook de afwisseling van gedragenheid met het alledaagse bevalt de jury goed. “de einder leek ons wel wat” – mooie relativering trouwens voor zo iets groots en iets onaanraakbaars – om dan toch bij de volgende regel wel gewoon de supermarkt aan te doen. Het thema is ook ruimschoots gehaald door de dichter van het winnend gedicht – even lijkt ‘my way’ onze weg samen te worden of te zijn maar uiteindelijk sterven we alleen en uiteindelijk gaan de geliefden ook hier ieder weer hun eigen goddelijke gang. Het is een gedicht met verrassingen. Op de eerste strofe valt wel wat af te dingen qua moralisme maar als de dichter daarna op gang komt treffen we mooie onverwachte poëtische regels aan – zingen de regels je als het ware tegemoet. Hoogtepunt in het gedicht zijn de volgende regels over de twee verliefden:
‘We benoemden bloemen in de berm of verzonnen een naam die passend was.’
de winnaar 2022 heet Gerard Bes, Onzes Weegs
mag ik het bestuur van de kunstgroep en Gerdi in het bijzonder nog even hier bedanken voor het prachtwerkje – een linoleumsnede – dat ik mocht ontvangen voor het edele jurywerk. ja wie wil zo geen jurylid zijn-
Merik van der Torren vandaag/vanavond live te genieten op de boot van Cateleijne – het einde van de wereld – en zie daar nog een kanon van pomgedichten punt nl treedt vanavond op – op dezelfde boot – zie hier waar u vanavond het ij zult zien: Poetry Musica eten inschrijven va 18:00 tot 19:15 wo. 14 sept. 20:30 vrij entree een heel bijzondere avond met een aantal van de fijnste dichters en troubadours op de mooiste locatie van Amsterdam t Einde van de Wereld
Presentatie: Catelijne Beijst Lohoff Geluid: Niels Nelis Digitalis info http://www.eindevandewereld.nl Einde van de Wereld Javakade 61 (de boot t.o nr 4) 1019SZ Amsterdam bereikbaar met tramlijn 7 en bus 48 en 65
Oranje
“Die wegwerker van je met dat oranje shirt, leg me eens uit waarom hij werkt in het oranje. Zo komen er moddervlekken op, smetten op het Koninklijk Huis, een klap in het gezicht van Willem-Alexander. Waarom trekt hij het niet uit, dat oranje ?” zeurde het mannetje tegen de baas van het bouwbedrijf in de kroeg om de hoek. “Dames en heren, laatste ronde !” riep de barman.
Helaas. De lifter, een kruising tussen dat gladgestreken joch van Volt en Johnny Depp, gaat niet mijn richting uit. Hij bedankt me voor het stoppen en wenst me vriendelijk een fijne dag. Jammer! Had ik even kunnen oefenen. Woordjes. Hebdomadaire. Echelle. Dat soort dingen. Tja. Maar toch altijd leuk: een uitstapje. Midweektrip. Tour de France. Sans autoroutes. La vallée de la Meuse vandaag. Een prachtrit is het. Topamusement. Het uitzicht deed me vijf uur lang naar adem happen.
Woelige wateren. Rotsen. Haarspeldbochten. Ridderkastelen. Jeanne D´Arc. Ik rij door haar geboortedorp. Klein meisje. Groot hart. Nog groter zwaard. Had graag eens een croissantje met haar gehapt. Dat hier altijd flink geknokt is zie je overal. Begraafplaatsen. Slag om Verdun. Duitsers liggen onder zwarte kruizen. Geallieerden bij de witte. Een kwestie van detail. Het is best druk nu trouwens maar een uurtje eerder was het stil op straat. Complètement abandonné. Zombie Apocalypse. En ja hoor, geloof het of niet. Oeufs frais: Libre service. Stond er op het uithangbord. Jawel!
Ook hier: een heuse eierautomaat. Hier? Was ooit een complete verrassing. Die dingen in een achterbuurt van Shanghai. Tientallen stonden er. Eierautomaten. Met zo´n luikje als bij de Febo. Slim. Eitje uit de muur. De cette façon, ils ne peuvent pas casser. Maar hier? Okee, het was er maar eentje. Maar toch. Ben blij verrast. Vooruitgang is blijkbaar niet te stoppen. Het is roerig rijden soms. Geen smartphone. Geen TomTom. Geen kaart zelfs om op te spieken. Maar moeilijk is het nou ook weer niet. Gewoon de weg volgen. De nummers heb ik vooraf genoteerd.
Probleem is de dorpen. Autres Directions. Toutes Directions. Goed opletten. Niet mijn ding want het is altijd feest in mijn hoofd. Gelukkig schijnt de zon. Dat helpt. Une question d’orientation. En als je toch fout zit wacht er altijd wel weer een nieuwe verrassing. Gewoon. Om de hoek.
4X GOUD – Cartouche, Grootscholten, Labrie en van Boeckel winnen de enige echte virtuele – NIET ZONDER JOU – trofee op pomgedichten punt nl – naar een regel uit het prachtlied ‘storm in een glas‘ van Trio Bier.
wedstrijd gesloten -het klassement is al gemaakt – ver voor de eindstreep is bereikt van half 11 – eren wij van hier 4 niet meer te overtreffen gedichten – 4X goud! dichters dankjewel voor insturen – de gouden dichters vandaag van harte! – goud voor Cartouche – met een waardig eerbetoon voor de dame met de paarse handjes – de lady van een nu door haar heengaan aangetast united kingdom – haar eenzaamheid onnavolgbaar vastgelegd. goud voor Etwin Grootscholten die met zijn gedicht natuurwetten aan de kant schuift – dit is nog nooit vertoond in de poëzie: een poëtisch maar tevens wiskundig bewijs dat er naast het niets wel degelijk nog iets van liefde bestaat – overblijft. Goud ook voor Anke Labrie voor poëzie waarin herinneringen opleven in het leven van alledag. en goud voor Rik van Boeckel die zo subtiel de liefde wist te plaatsen in de boven ons mensen gestelde ruimte. dank ook aan de mannen van Trio Bier voor die prachtige en ingehouden gezongen inspiratie “niet zonder jou’- ik ga ze binnenkort zien in de roode bioscoop. natuurlijk in de hoop dat dit nummer daar gezongen zal worden.
Majesteit
ik zou – ik heb ik u mogen kussen – u gehandschoend zwart en wit, nooit open en bloot, dichterbij komen was er niet bij hoe hield u van dat spel, uw eigen stem die minzaamheid, humor, ironie gracieuze ongenaakbaarheid
ontwaarde ik – ik zag u naar de ogen twee verloren zielen in een vissenkom* jaar in jaar uit lopend over dezelfde oude bodem – en wat we vonden niets dan eendere eilandvrees, ik wou dat u hier was,“my love”
nu bent u dood, bijna begraven mijn voeten op uw aarde, de uwe op mijn grond, twee zielen op boogafstand aaneengeknoopt in edelijk hoog verband ga in vrede heen en voort, moge u tot slot de zinnen vinden die we lang ontbeerden
de koningin is dood, leve de koning, u en ik queen and page for old times’ sake die als geen ander weten hoe alleen zijn is , hoe zeer wij ons missen zoals adam pantokrators hand zonder de uwe red ik het niet
geen dag, geen nacht mijn lieve, Lillibet, dat ik te bedde ga zonder dat jouw hand mijn lippen raakt
09-09-2022 / GV *songtekstregel van de Doors uit “I miss you”
een zeer persoonlijk thema deze week – en ik leg geen beperkingen op – dit type gedichten kent nu eenmaal de noodzaak van alle geschreven regels – geen beperking – de noodzaak van over alle toppen heen schreeuwen als het moet – de zanger doet het prachtig ingetogen en bijna verstild – vertraagd mooi zijn ‘niet zonder jou’. ja hij kan het wel Cartouche – als geen ander – de eenzaamheid en de triestheid van de grootste nu ter aarde met de dichter gedeeld – je moet maar durven – maar zo groot is het fenomeen – alleen zijn – nu eenmaal – het gaat ons allemaal aan – niet zonder jou – het thema betekent nu eenmaal in elk mensenleven nooit meer zonder jou. de zanger zingt zijn levenslied de dichter schrijft regels van tristesse. we krijgen met wie ons echt lief is en lief was nu eenmaal levenslang. na twee keer lezen ga ik voor dit gedicht op mijn knie-en.
onze woorden
voelen wat mist en daar zijn geen woorden voor nodig
nul woorden geen
het niks ons niks dus
maar het is wel van ons
wie zijn ons
Etwin Grootscholten
laten we het voorgetoverde het minimalisme van grootscholten noemen. ik houd er wel van om de taal uit te kleden tot op het bot – en hier heel functioneel tot op het bot van de verloren gegane relatie – er is niets maar dan ook niets over van wat ‘van ons’ was maar wat van ons was is van ons. verleden en heden vloeien in elkaar over. natuurwetten gaan aan de kant: niets is toch iets – en dat iets is niets. buiten het niets bestaan de geliefden van toen. we lezen hier tevens een puur wiskundig bewijs dat dat nul ook 1 is. een wonder der natuur dit gedicht. ik zou wel een fotootje van haar (vermoed ik) willen zien.
i.m. mijn grote kleine zus
samen één bed vanaf de start totdat we ouder werden nog steeds dezelfde kamer
Willeke aan de ene muur Bob Dylan aan de andere
de hechtste band die ik ooit heb gehad had ik met jou
‘jij was de oudste, maar ik was de wijste’ werd mij al snel als kind geleerd
of dat laatste klopt vraag ik me eigenlijk af want zonder jou was ik niet geworden wie ik ben niet zonder jou
anke labrie 10-09-2022
een eenvoudige beschrijving zonder kunstgrepen met de tekening van het overleden en zo dierbare zusje. geen minimalisme, geen dichterlijke hoogstandjes, een beschrijving slechts van hoe het was (een selectie uit het leven) – maar het gedicht is van een in een bedrieglijke eenvoud uitgesneden werkelijkheid. in een selectie van een beperkt aantal simpele regels twee levens indrukwekkend getekend.
De leidende hoop
De leidende hoop is gedoopt met wijwater van de zondvloed zonder jou is er leegte van sterren
het badend universum waakt zingt ons toe met genegenheid verlegen kijken wij naar de stilte hoog
de maan fluistert ons lieve zinnen in tot zonsopgang dromen laat dansen op het ritme van de gevoelige snaar.
Rik van Boeckel 10 september 2022
in 9 simpele regels (wel met vervreemdende woorden: leidende hoop, badend universum) besprenkeld met ‘WIJwater van de zondvloed’ (goede vondst, nee briljant) beschrijft de dichter de immense locatie waarin en waaronder de mensheid huist – de geliefden huizen – zonder jou onder alle leegte van die sterren maar met de geliefde verlegen en met lieve zinnen. een echte rik van boeckel maar zo subtiel gehouden – dat ik mijn hoed in grote verlegenheid afneem voor zoveel moois. het wordt moeilijk vandaag met het vaststellen van de eremetalen.
Elbert Gonggrijp – je bent er immers al. Ik hoef je niet te zoeken,
Cartouche – ik heb ik u mogen kussen
Rik van Boeckel – zonder jou is er leegte van sterren
Etwin Grootscholten – het is wel van ons
Vera van der Horst – iets dat zonder ons niet kan bestaan
Erika De Stercke – is het thuiskomen in een kus
Anke Labrie – ik met jou
wie wint de enige echte virtuele – NIET ZONDER JOU – trofee op pomgedichten punt nl? een regel uit het prachtlied ‘storm in een glas‘ van Trio Bier.
we gaan het lezen – zonder wie u niet – zonder wie u nooit meer – de ‘NIET ZONDER JOU’ – trofee op pomgedichten – het gedicht mag over de top – hoe ingetogen de zanger het lied ook zingt. het thema wordt duidelijk genoeg verwoord door de zanger – niets meer aan toe te voegen alleen de poëzie – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20/25 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
JIJ
iemand die zegt: je was lief voor me, die avond je hielp me in het weten hoe het was om naast je te zijn in zo heel veel
in hoe je deed en altijd doet die kleine gebaren waarin je me voor laat gaan bij een deur in hoe je naast me zat en keek zo mooi – meer dan mooi
iemand die zegt: dat er een liefde in mijn leven was en is die bijzonderder is dan alle liefdes die ik kende bijzonderder dan liefdes die ik in boeken lees om elke keer weer te kunnen kijken zoals die eerste keer
iemand die zegt: dat de stilte in mij waarop ik altijd terug kan vallen daar waar verder niemand is waar ik ooit alleen met me zelf sprak iemand die dan zegt:
dáár ben jij en ga je niet én dieper kan niet dieper bestaat niet, lief
pomwolff
Mijn gisteren
Jij bent overal. Alsof ik je ooit kwijt kon raken – langzaam ken ik jouw verleden, moet ik eraan geloven dat liefde oorspronkelijk blijft – die onvergelijkbare vergelijking hoe jij telkens standhoudt terwijl ik je niet altijd weet. Hoe ideaal is dan ons geluk. In de armen van mijn gisteren bepaal ik je –
de tijd aanhangig te maken, de aarzeling tot aanraking tijdig te staken, want wat let me. Jij bent mij het meest lichamelijke dat mij als eerste overkwam. We hebben elkaar, dat is een feit. Uit duizenden jou herkennen, jouw gezicht weer te zien. Wat geeft het dan als ik denk je niet te kunnen vinden –
je bent er immers al. Ik hoef je niet te zoeken, je bent hier waar je staat, waar je gaat – overal waarin ik je zeker weet –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den hoef, woensdag 31 augustus 2022
‘je bent er immers al.’ de cruciale regel in dit gedicht – bijna op het lijf van de geliefde geschreven maar dan in het hoofd en met de pen van de verliefde. dichter neemt ons ademloos mee in zijn verwondering en overgave. ja dat is misschien wel het beste woord – een gedicht met overgave zoals de ware liefde ook overgave is. zeer persoonlijke overgave gedeeld met de lezer.
Niet zonder jou
Ik ben de zee waarop ik verdwaal en het bos waarin ik me verstop in holen, waar ik elk hazepad ken en dan zie ik een vogel en noem hem jij en jij maakt me blij
Ik loop in de nevel struikel al mijn benen zie geen hand voor de ogen maar een hand in mn leven die mn hart vasthoudt zodat hij niet kan breken die hand ben jij
Ik zing van de herfst in hartje zomer vlieg de herfst voorbij en dan maak je van de winter lente, je gooit alles onderste boven want jij bent jij
En het is zo makkelijk dat het niet lijkt te kunnen dat hoog hoger is en diep dieper met jou en je stiltes, liefdes en dromen hoe meer liefde kan er in mij————–‐———————-
ineens was de liefde klaar voor mij ik zag het niet komen en nu ben ik eraan en het komt ook zo makkelijk dat het niet mogelijk lijkt
als ik je niet voor me zie weet ik dat je achter me staat want je bent er altijd
Het is niets kortstondigs als bliksem of storm maar iets dat zonder ons niet kan bestaan geef dat maar een naam lief.
Vera van der Horst
‘want je bent er altijd’ lijkt me de cruciale regel hier. het thema in een paar woorden beschreven. de inleidende schermutselingen heeft de dichter nodig om het tweede meer poëtiche en toch beschouwende deel van dit monsterlijk lang gedicht in te leiden. (maar dan spreek ik alleen van de lengte) – er is veel aan woorden op af te dingen – maar ik beheers me – dichter maakt duidelijk overmand te zijn door de eenvoud van de liefde en zoekt nog naar de juiste woorden om die eenvoud met de lezer te delen. vraagt zelfs de geliefde om het allemaal een naam te geven. ‘niet zonder jou’ is het antwoord hier lijkt me.
thuiskomen
door windvlagen heb ik gezweefd regenbuien zonder me vragen te stellen genegeerd, in te kleine kamers geslapen het ongedierte verdragen en naar insecten gemept alsof mijn leven in cirkels draaide
me door modder geworsteld, lege magen verzameld, naar zeep en water verlangd en naar een bed waar veren geen gif afgeven maar de slaap opwekken zonder constant naar de tijd te gapen
nu ik in je armen lig, de geuren kan plaatsen bij het gezamenlijke zweten zijn mijn vragen grotendeels verdwenen, de mist min of meer opgelost, is het thuiskomen in een kus en zoveel meer zonder afspraken vastgelegd
de angsthaas is opgestoofd, gedachten van zwaarte door spaarlampen beroofd, beelden vervagen en ja, ik heb geen enkele reden om te klagen, spring van ’s morgens tot ’s avonds rond, ben bekaf, zelfs bij het ontwaken
wij, voor jaren, waarom niet, blijven samen
Erika De Stercke
‘nu ik in je armen lig,…’ is hier de cruciale regel neem ik aan – alles kan ik verdragen als jij bij me bent – de lezer krijgt een opsomming van vreselijkheden die dichter beschrijft als de geliefde niet de ware is of lijkt – maar dan – dan is het grote moment daar – de ware zoen wordt gegeven en alles aan pijn en ellende smelt als sneeuw voor de zon in een onmachtige winter – er is lente er is lammetjesliefde er wordt gedarteld en gesprongen. de wens ook – lezen we – de liefde voor altijd te laten zijn – in een samenzijn. ach het is er en was er voor ons allemaal toch. mooi zo. dit opgewekte lentegevoel. tussen ‘ongedierte, modder en gif’. de lezer moet er allemaal ook door heen. dat dan weer wel. bij elkaar wel het leven beschreven zoals het leven is of kan zijn in een de lezer toch ook omarmend gedicht.
Dag Pom
 CAFÉ DE SCHOUW 010: ‘Uniek en onvervangbaar.’){kind=link}
