‘smorgens als het koud is speel ik Assepoes ik leeg de asla van de haard en van de voorraad buiten vul ik het hout bij om de kachel goed te laten branden dan speel ik ‘savonds deftig dametje prominent vanuit mijn relax-fauteuil nippend aan een glaasje port
soms speel ik nog andere spelletjes maar deze bevallen mij het meest
IEN VERRIPS
ik ga dan maar zei hij en ging nou daag zei ik dag hoor ik had nog veel te leren
Ien Verrips
–> die dagen dus, die iedereen kent, zich wenst, niet kwamen, nooit kwamen – de opdracht – ook hier een schets in een paar woorden – een situatie – Ien weet – vermoed ik – dat ik houd van de eenvoud waar maximaal het leven in wordt uitgedrukt. ze slaagt met deze tekst daar wonderlijk wel in.
Afgezien van dat het een mooie kleur is, heb ik er weinig mee. Met de Oranjes. Het Koningshuis. Koningsdag. Ik sta daar niet alleen in. Ongeveer de helft van de bevolking ziet het oranje sprookje niet echt meer zitten. Volgens onderzoek. Behalve als het feest is natuurlijk. Dan hijst iedereen zich ´s-ochtends in het oranje om ´s-avonds starnakel naar huis te waggelen. Of desnoods, ingeval zwaartekracht een horizontale houding niet meer toestaat, te kruipen. Dankzij alcohol. Of wat voor ander ellendig goedje dan ook. Het is immers feest in de stad. Reclame is het niet, al dat gezuip, voor de Oranjes. Verbinding?
Koning Willem daarentegen vind ik een prima koning. Je zou maar staatshoofd zijn, om, gestript van alle formele macht, toch je koninklijke plicht te moeten vervullen. Ik zou er mijn leven niet voor opgeven. De koning verdient alleen al daarom mijn respect. Ook lijkt hij, al dan niet binnen de grenzen van zijn mogelijkheden, af en toe lekker de rebel uit te willen hangen. Geen mondkapje in de auto met chauffeur en lekker toch met vakantie gaan bijvoorbeeld. Lockdowns. Verplichtingen. Regels. Nou werd dat door velen vooral gezien als een vorm van arrogantie van iemand die zich boven het volk verheven voelt, dat gedrag, maar ik zag er toch vooral een daad van stil verzet in. De mogelijkheden maximaal opgerekt. Elastiek. Als een tot mislukken gedoemde poging om zo aan zijn frustratie over dat complete circus uiting te geven.
Je zou ook kunnen denken dat zijn handelen destijds werd ingegeven door een gebrek aan intelligentie. Domheid. Misschien ziet hij er niet uit als de uitgelezen kandidaat voor De Slimste Mens, maar ook daarin hij zou je nog zomaar kunnen verbazen. Dat ie er juist heel goed in is. Koning Willem. Spelletjes. Hoe dan ook is het aannemelijk dat de goede man voldoende gedrild is om zich te hebben kunnen beseffen dat beide voorvallen niet onopgemerkt zouden blijven. Een bangerik is ie dus niet. Koning Willem.
Ook al heb ik er weinig mee, ik ben er ook niet op tegen: de monarchie. De koning. Een staatshoofd moet je nu eenmaal hebben, zegt men, al was het alleen maar als uithangbord voor wat je als land zoal aan de wereld te verkopen hebt. Economisch belang. The money machine. Dat gaat ze prima af, de Oranjes. Maar blauw bloed of niet, niets menselijks is hen vreemd vrees ik. Tegen de oranje clan als geheel kan ik mij dus wel wat bezwaren voorstellen, maar voor Willem steek ik mijn hand in het vuur. Denk ik.
Nee, dan moeten we een president hebben. Ik moet er niet aan denken. Zo´n machtsgeil haantje, of kippetje als dat zo uitkomt, die binnen de bestaande machtsverhoudingen zijn of haar uit de kluiten gewassen ego wil laten gelden. In de grote boze wereld. Daar kan alleen maar ellende van komen. Want als ik al ergens van zou griezelen, dan staat de concentratie van macht hoog op mijn lijstje. Onvermijdelijk blijkbaar, in deze wereld, helaas, maar daar komen toch vooral minkukels op af? Macht.
Laten we eerlijk zijn, alle ellende op deze planeet wordt toch vooral veroorzaakt door dat soort typetjes. Uit welke windstreek dan ook, en ongeacht politieke ideologie. Machthebbers. Geopolitiek. El Presidente? Nee, geef mij dan toch echt Koning Willem maar. Als men dan per se toch het staatsbestel zou willen hervormen, dan moet men ook radicaal durven omdenken. Nederland als stadstaat bijvoorbeeld. Hoofdstad van Europa. Ridicuul wellicht, maar Willem kan dan gewoon nog aanblijven. Stadhouder Willem? Ik zou ´em er op voorhand al een acht voor geven.
Alle gekheid op een stokje; ik hijs me straks toch maar in m´n oranje jurk en zet m´n laatste joker in: vanavond mag ik zuipen tot ik erbij neerval. Niks Spa Rood. Oranje is toch vooral de kleur van feest en grenzeloos genieten? Regen kan de pip krijgen. Eerst koken. Chicken biryani. Maar dan met buikspek. Langzaam gegaard. Zacht als blubber. Of en hoe ik straks thuiskom, is zorg voor morgen.
lintjesregen treft geheel onverwacht en tegen elke traditie en weersvoorspelling in de site pomgedichten.nl – de zondagochtendwedstrijd op de pom heeft volgens onze correspondent de site voor de verjaagden uit de wanhoop getroffen met een tsunami aan lintjes – zo kan de dichter Anke Labrie de mythische ridderorde van de wolf bij schrijven – de dichter Sander Meij krijgt voor zijn reislust in den vreemde de ridderorde van de pom, de dichter Rob Mientjes de ridderorde voor de gevallen dichters, blijkt de dichter Frans Terken tot ridder van de oranje tompouce geslagen te zijn, de dichter Cartouche kreeg de ridderorde van en voor alle spaanse schonen uitgereikt, de hiep hiep hoeree trofee trof dichter Vera van dr Horst, en de gouden traan die in de geschiedenis hangen bleef mag de dichter Rik van Boeckel een jaar lang oppoetsen. alle winnaars van harte gefeliciteerd – bij of na overlijden dienen de hier uitgereikte ordes door u zelf te worden geretourneerd – dat dan weer wel. onder de gedichten treft u de verantwoording aan.
Ha Pom, Het koningschap zelden in een gedicht verwerkt; ik herinner me alleen ‘de koningin op kaplaarzen’ in het watersnood gedicht, dat ik eens schreef. Als kind maakte dat indruk op me en qua klank kon ik het later ook goed gebruiken in het gedicht. Ook qua vorm kan ik er wel iets mee in schilderijen; een kroon met scherpe hoeken werkt goed ten opzichte van ronde vormen. En de mythes boeien me wel rond koningshuizen door de eeuwen heen. Ik vond onlangs bijvoorbeeld deze nog: ‘Mythisch beeld’ gemengde techniek/collage uit 1992. https://www.ankelabrie.nl/
Misschien zit er in de titel toch wel iets poëtisch… (plaatsing niet nodig hoor en buiten mededinging uiteraard) Fijne avond nog.
Met hartelijke groet, Anke
dank je Anke voor de bijzondere en beeldende bijdrage – koningsdag is toch anders dan anders. de mythe verbeeld. mooi. statig en het beeld in een harnas gegoten. de kleuren nog levendig oranjerood.
27/4/24 reguliersdwarsstraat 020
Sander Meij – vreten als paprikachips
Rob Mientjes – oranje overal
Frans Terken – tompouce en oranje soes
Cartouche – tompouce of onderbroek lang leve de lol
Vera van der Horst – Oranje kroontjes
Rik van Boeckel – haar traan blijft hangen in de geschiedenis
Anke Labrie – ‘Mythisch beeld’
je kunt veel van mij verlangen ik wil verder gaan dan ooit van flatgebouwen springen hangen
maar koningsdag in drenthe nooit!
pom wolff
hoe staat de dichter tegenover koningsdag of waartoe brengt de monarchie ons in de poëzie – onze ouwe bea was nogal gericht op schilders – onze alex hebben we nog nooit kunnen betrappen op maar iets van Cultuur of Culturele inzichten – het rot ook niet – dichters vullen wel de gaten – dichters handhaven het onontbeerlijke in ons mooie gave landje waar het koninkrijk tekort schiet – daarom ook hier de uitnodiging koningsdag op te fleuren met iets van poëtische schoonheid. u kent de regels:gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Weg met alles
een nieuw reisprogramma op SBS6 we noemen het: weg met de koning het volk zal het vreten als paprikachips
er is voor cohesie geen koningshuis meer nodig goed en kwaad slapen op hetzelfde speldenkussen het is ieder voor zich en geen cent voor ons allen
de prinsjes beheren hun pandjesportefeuille alsof het allemaal van hun eigen geld is, ze bedenken een format en zeggen beleving
terwijl ze belevenis bedoelen. Ook het verschil tussen vergeving en vergiffenis zit alleen tussen mijn oren, want het volk
het volk maalt nergens om, viert feest is trots op lauw bier, sust zich lallend in slaap het weet niet beter, denkt niet na het laat zich het liefste bedriegen
Sander Meij
ik lees sanders tekst aan het einde van de dag en ik moet zeggen het is een briljante samenvatting ver voor koningsdag geschreven. of je zet je hoedje of je dingetje op of je drinkt bitterwater zoveel dat je omvalt om het allemaal niet te hoeven meemaken of je schrijft het allemaal even van je af maar dan wel met het sandergif – dat ZIJ omvallen!
Dag Pom, Fasten your seatbell. It’s orange that hits the clock. Damned. Fijn feesie.
Oranje onder Oranje boven Oranje overal
Blauw onder Blauw boven Blauw overal
Wit onder Wit boven Wit overal
Rood onder Rood boven Rood overal
Zak ik door mijn benen Val langs de bar Tussen de krukken
Laveloos Leveloos Lang
Op mijn netvlies Een kroon
Rob Mientjes
ja inderdaad overal zijn ze vandaag in alle hoeken en gaten – niet weg te witten met poëzie! dank je voor de bijdrage.
Goedemorgen Pom, Koningsdag opfleuren vroeg je, voor een prozaïsche koning maar een prozagedicht; of vandaag ervan opfleurt? Op naar een oranje zonnetje! Gedicht wel te lang, maar het kon even niet minder. Weekendgroet, Frans
Vreemd volk
Je zult als koning maar een volk hebben dat voor meer dan de helft zwaar conservatief en racistisch is en doordrenkt van vreemdelingenhaat
nog afgezien van de stoet aan reactionaire boerenbedrogtypes die de goegemeente willen vetmesten met leugens en drogargumenten maar graag in een oranje tent en met feesthoed op liefst samen met een blonde volksmenner naast je op het bordes willen staan
je zou er als een koning je heil zoeken in een cockpit en jezelf naar zonnige oorden piloteren om daar in een speedboot door de azuren golven te scheuren en met het opspattend water de gedachten daaraan wegspoelen
en dan één dag in het jaar ergens op bezoek in het achterland bij de gewone mensen en maar glimlachen en handen schudden dan terug naar je gouden kooi in je satijnen bed van betere dagen dromen
eet ik er een tompouce en oranje soes op om de smaak van dit alles weg te slikken
frans laat niet na om het allemaal nog errugger te maken – de omlijsting van het gehele oranje gebeuren – zagen we ook niet dat vreselijke loeder nog even verschijnen – die manke jet met – dan haalt u uw groenten toch uit uw eigen groentetuintje als u de groenten niet meer kunt betalen – ook ik kende vandaag enig mededogen met alex bij een column van max pam – tsja met zo een moeder schreef ik – de banketbakker moet van hoge kwaliteit wezen frans wil je de vieze bijsmaken weggewerkt krijgen!
Goedemorgen Pom,
Koningsdag aangaan was de opgave voor onze koning hierbij een homaar -stukje opgeblazen tot een zogenaamd gedicht
alles wordt minder, mensen, leef er maar mee dat heeft ook zijn goede kanten, wir sind das Volk alle dagen van het jaar, maar vandaag speciaal?
dan wordt er poppenkast gespeeld, geschreeuwd gezopen geblowd en gevreten tot we eindelijk eens bij zinnen komen, zo wil ik toch hopen dat het u wel moge bekomen, groet, Cartouche
Wij
Wij Willem wanen ons vandaag de dag de koning te rijk, lang lang leve de majesteit van joleit en Griekse zon en ja, maxima, mea maxima culpa, ben je mal, geen sprake van ik ben er gewoon dol op
mijn lieve dochter al zul jut wel nooit worden, duh spreekwoordelijke Spaanse schone je hebt mijn ogen en rondingen dat doet ons deugd
maak je niet druk, kind kijk naar mij, je komt er wel ze lachen en wuiven naar je of roepen rot op, zwaaien je uit
dat is ons lot, het volk een wimpel in de wind, zo gek als een deur, verzot op elk oranje
bitter, tompouce of onderbroek lang leve de lol
zolang het duurt
27-04-2024 /
Cartouche dichter cartouche kan er mee leven – nouja een heel ander geluid – moet kunnen zeg ik. al nadert het einde – dat beschrijft ie ook – realisme is cartouche niet vreemd. het zal tijd worden. en dat ie op maxima valt – dat houdt ook op – in de poëzie. haha
Koninginnedag
Ik weet het nog van toen ik jong was Koninginnedag Hiep hiep hoeree
’s Ochtends vanuit school liep ik gedwee met de hele kudde mee Hiep hiep hoeree
Oranje kroontjes op de bol en vlaggetjes paraat liepen we zingend over straat tjongejonge wat een lol
Bij het domplein aangekomen even zwaaien met de vlag daarna ontheven van corvee de hele dag vrij, hiep hiep hoeree
Vera van der Horst
het is me net teveel hoeree hoeree deze reeks jeugdherinneringen – geeft niet – het is ook eigenlijk geen doen om van die oranjes nog wat te maken. nee het is vera vandaag vergeven – mooi kind was ze zeker en mooie kinderen worden mooie mensen. ik ken er een.
Wilhelmus van de nieuwe tijd
De oranje woning is het huis van de koning met zijn maximale echtgenote uit tango land haar traan blijft hangen in de geschiedenis waarachtig en gewis de weemoedige noten van de zingende bandoneon uit het land van de zon
zo komen hun dochters het mooie leven in is het koningshuis een nieuw gezin rond de koningsdag van Willem Alexander na zijn jaren als Prins Pils in Leiden gepromoot tot Wilhelmus van de nieuwe tijd.
Rik van Boeckel 27 april 2024
de positieve klanken van Rik van Boeckel rond die werkelijk prachtige wereldregel: ‘haar traan blijft hangen in de geschiedenis’. trouwens die hele eerste strofe mag er zijn en zeker op koningsdag. prachtig:
De oranje woning is het huis van de koning met zijn maximale echtgenote uit tango land haar traan blijft hangen in de geschiedenis waarachtig en gewis de weemoedige noten van de zingende bandoneon uit het land van de zon
Afgelopen week stond ik met een paar collega’s buiten te praten. Op een gegeven moment vraagt er één, of hij mijn mes mag zien. Een moment twijfel ik of dit wijs is, maar besluit het risico te nemen en overhandig hem mijn zakmes. Gezien ik een liefhebber ben, die zijn zakmes meermalen per dag gebruikt voor simpele dingen als appels schillen en dozen opensnijden, heb ik een goed stuk gereedschap. Het is een Spyderco PM2 met zwart lemmet van tweehonderdvijftig ballen. Het mes heeft drie grote voordelen boven de meeste zakmessen. Het weegt ongeveer de helft van een standaard mes, heeft een zwart lemmet, waardoor het kleiner lijkt en je kan het met een hand razendsnel openen en sluiten.
Mijn collega heeft het mes nog niet goed en wel in zijn hand of hij begint te zeuren dat het een illegaal mes is. Daarop werp ik tegen, dat ik er zelfs laatst nog de rechtbank in Rotterdam mee ben binnengewandeld. Uiteraard moest ik het bij de beveiliging afgeven, maar ik kreeg netjes een nummertje waarmee ik het na de zitting weer kon ophalen. Daarop begon mijn collega de kaart te spelen, dat ik hem het mes zelf gegeven had en we niet hadden afgesproken, dat hij het zou teruggeven. De andere collega die erbij stond hield wijselijk zijn mond. Het was namelijk zijn leidinggevende. In mezelf dacht ik even na en zei verder niets. Het voelde weer een beetje als het schoolplein vroeger. In mijn hoofd repeteerde ik de rechtse hoek en het knietje in het kruis, dat nodig zou zijn om mijn collega uit te schakelen. Het verbaasde me, dat ik in mijn hoofd al zo ver was. Enigszins uitdrukkingsloos staarde ik mijn collega aan. Hij talmde nog even en gaf me toen het mes terug. Dat ik rustig weer van hem aannam en even omhooghield, alvorens het weer in mijn zak te steken.
Later die week tijdens de lunch besprak ik dit voorvalletje met mijn leidinggevende. Ik had het namelijk als naar ervaren, maar wist voor mezelf ook, dat het geen zin had hierover te gaan zeuren. Het lastige aan dit soort zaken is, dat het altijd dingen zijn die als ‘grapje’ bedoeld zijn. Maar dat zijn ze dus niet. Het heeft altijd een andere bedoeling, want er is niets grappigs aan. De bedoeling van mijn collega was waarschijnlijk om me uit mijn tent te lokken en te kijken hoe ik zou reageren. Eersteklas haantjesgedrag. Het was natuurlijk het mooist geweest als ik iets stoms had gedaan. Want daar azen zulke types op. Ik verbaas me daar al lang niet meer over en laat het over mijn kant gaan. Daarbij was er niets misgegaan.
Toch vatte mijn leidinggevende het zwaarder op. Dit viel onder ongewenst gedrag en pesten op de werkvloer. Ik gaf aan er zelf niets mee te doen. Iemand die zoiets doet krijgt bij mij gewoon een kruisje achter zijn naam. Aan de andere kant snap ik het ook weer wel. Want hij zal dit soort geintjes zeker ook bij anderen uithalen op allerlei andere manieren. Ook bij mensen die er minder goed tegen zijn opgewassen. Onder de streep verbaast het me gewoon wel, dat iemand op vijftigjarige leeftijd nog steeds dezelfde geintjes uithaalt als op het schoolplein. Dat ook daar nog een hoop onverwerkt verleden zit.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 8 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Het jaarlijkse etentje was ronduit amusant. Oude vrienden, ouwe koeien! Maar eerst dronken we een spreekwoordelijke borrel, omdat dat nu eenmaal zo hoort. ¨Petertje weet altijd alles beter,¨ zei ´ie, ¨net als vroeger.¨ Compleet uit de lucht gegrepen, nog voordat ik de kans kreeg om serieus in te haken op zijn minzame opmerking over de politiek. De formatie. De democratie. Het gekonkel. Het laatste nieuws. Wetende dat de goede man altijd gedwee meegaat in het Haagse narratief deed ik er inhoudelijk maar het zwijgen toe. Jeugdvriend. Lagere school. Goede vrede. ¨Haha. Nog altijd even tegendraads,¨ grapte hij desondanks, om vervolgens tussen neus en lippen door twee bier te bestellen. ¨Juffrouw!¨ Met veel kabaal. ¨Twee vaasjes om de kelen te smeren.¨ Het meisje keek me aan met een blik vol ongeloof. ¨Voor mij een Spa rood graag.¨ Ze knikte instemmend. Dat meiske. Ik ken haar van om de hoek.
Ik probeerde het punt te maken dat, hoewel ik dingen vaak wel anders zie, ik geen intentie heb beter te weten. Proberen begrijpen is al lastig genoeg. Lukt zelden. Uitzoomen. Onze zintuigen zijn nu eenmaal beperkt. Sta in de weg. Dat sloeg aan. Tegendraads! ¨Weet je nog? Iedereen spaarde voetbalplaatjes maar jij was helemaal bezeten van je bonte verzameling schedels.¨ Op de vensterbank in mijn slaapkamer prijkte inderdaad een lange rij in chloor gebleekte mini doodskoppen. Meeuw. Rat. Kraai. Mol. Konijn. Haas. Enzovoort. Wit als schoolkrijt. Ik liet geen gelegenheid onbenut om gevonden kadavers te decapiteren. Stad en land heb ik afgestruind. Droomde stiekem van grotere exemplaren. Kat. Vos. Hond. Geit. Ezel. Een en al schoonheid. Maar eer het zover kwam, lag de complete collectie al in de vuilnisbak omdat ik mij inmiddels aan het bekwamen was in het maken van de ultieme pijl en boog. Boemerang. Catapult. Avontuur overal.
¨En toen iedereen Levi´s droeg, ging jij voor een versleten Lee. Of droeg je die belachelijke blauwe afgeragde bootschoenen met witte zolen terwijl suède met spekzolen de trend was. Bordeelsluipers. Weet je nog?¨ I confess. Middelbare school. Maar is dat betweterig? Tegendraads? Als ik er al een intentie mee had, was dat hoogstens omdat ik op basis van uiterlijke kenmerken niet bij een bepaalde groep wilde horen. Ik wil ook nergens bij horen. Want als je nergens bij hoort, ben je overal thuis. Krakers. Punkers. Kakkers. Koninginnen. Criminals. Corpsballen. Discussie? Dat was nog maar het voorgerecht.
Als hoofdgerecht moest er per se biefstuk komen. Saignant. Nee beter nog. Bleu! Lauwwarm rauw koebeest. ¨Gewoon om een keertje te zondigen,¨ zei ´ie likkebaardend; het vlees steeds schertsend boefstuk noemend. Bij hem thuis ondenkbaar, maar hij wist dat ik er geen bezwaar tegen zou hebben. Helemaal juist. Onder het genot van de bloederige vleeshomp wist hij het zeker: ¨Over een paar jaar eten we allemaal gewoon kweekvlees. Geweldig! Heb je het nieuws niet gezien?¨ Hij wist me te vertellen dat een kilootje kweekvlees nu ergens rond de zeshonderd euro kost, en dat de prijs bij verdere schaalvergroting zo ver zou dalen dat die boerenschoften binnenkort allemaal wel zouden kunnen inpakken. Dat wist ik niet, dat van die kiloprijs, maar ik hou wel van dat soort feitjes.
¨Okee,¨ zei ik, ¨een kilootje laboratoriumvlees is nu dus ongeveer even duur als een complete koe, dus er moet nog wel wat water door de Rijn stromen eer die twee in lijn zijn.¨ Volgens hem zou dat echter heel rap kunnen gaan omdat iedereen tegenwoordig wel inziet dat kweekvlees de oplossing is voor alle ellende in de wereld. ¨Dat boerentuig heeft straks het nakijken!¨ Sorry, maar zoveel disrespect kan ik niet aan. Ik probeerde hem derhalve uit te leggen dat ik daar toch wel anders over denk. Namelijk, dat we eerst vooral moeten nadenken of we de boerenstand, klootzakken of niet, wel willen inruilen tegen grootindustriëlen die dat soort ontzield fabrieksvoedsel stelselmatig door onze strot zullen willen gaan duwen. Dat gebeurt ook al met vegan. ¨Het zijn industriële voedingsmiddelen, die vegaburgers, en daar ben ik niet zo van,¨ poogde ik uiteen te zetten. “Geef mij maar vers. Ik heb nog nooit een potje pastasaus gekocht. Hou trouwens wel van pasta met paddenstoelen.” Dat bevestigde zijn standpunt. ¨Zie je nou wel! Petertje weet alles beter. Nog steeds!” riep ‘ie triomfantelijk.
Dan het dessert. Dame Blanche? Dat kon echt niet meer. Volgens hem. Inclusiviteit. Daar draait het om. Het ijs? Koud, romig en stroperig. ¨Jij bent nog niet erg Woke, zie ik, maar dat komt vanzelf nog wel.¨ Volgens hem. Omdat het niet anders kan. Logica enzo. Hij lichtte toe dat hij er eerst ook weinig van begreep, van Woke, maar dat z´n derde vrouw hem daarin de weg had gewezen. Adam en Eva? Ik kon er niks mee, maar weerstond de verleiding hem eraan te herinneren dat ie vroeger toch vooral z´n lul achterna liep. Een ragfijn spel. Volgens Heer Bommel; en daar begrijp ik nu eenmaal weinig van. “Je hebt helemaal gelijk,” antwoordde ik daarom maar, “maar ik stel wel prijs op het recht om ongelijk te hebben.” Dat snapte hij dan weer niet. Ook goed. Volgend jaar zien we verder. Alles is.
voor mij – onder dankzegging natuurlijk voor het insturen van die prachtige zondagochtendpoëzie door alle dichters – gemiddeld hoge kwaliteit dank jullie wel – wolfje hoeft zich niet te ergeren – maar twee gedichten springen er uit – zeg maar goud en zilver – van harte proficiat voor Erika de Stercke goud! het thema op zijn jan arends op bijzondere en kale wijze ingevuld met existentiële pijnscheuten – en omdat we van de romantiek zijn – de zwarte en zware dus de echte – zilver voor Cartouche – als cartouche de cartouche bombarie – het teveel van Cartouche – weglaat uit zijn gedichten krijg je als lezer wonderschone bijna zwevende poëzie – van harte!
onder het dak
in de kamer bij het vale licht geen toegiften
waarom mezelf nog bewijzen ga weg jij
zo wil ik het nu in de leegte van niet spreken
de nacht wordt van mij voor altijd
Erika De Stercke
een stercke Jan Arends hier – bij erika gaat het altijd over ik en jij – bij jan arends alleen over het ik geplaatst in die boze buiten wereld. maar de kaalheid is treffend en ook toepasselijk in dit gedicht – de hij moet eruit, wegwezen jij, het pand uit: weg jij – wat rest is iets van pijn stilte en de leegte die hij achterlaat. mooi!
Opgave
men kan zoveel woorden schrijven of vuil maken maar tijd is altijd relatief en ruimte om in te nemen beperkt
het enige wat voor mij valt te doen is bewegen, blijven buiten de geijkte kaders om ons heen – in de geest
delven naar wat geboren wil worden de zin die iets te zeggen heeft weet van hoe te bestaan
ga er maar aanstaan de opgave, van een vol leven een existentie zonder weerga tot de laatste snik
een paar scheppen haar vormgeven en neerlaten op een vel, aanhoudend de pijn -troost van het pogen
19-04-2024 / Cartouche
een gedicht om een paar keer te herlezen maar wat dan blijft is een uitleg, een min of meer te begrijpen uitleg die overgaat in iets wat zachte zware romantiek genoemd kan worden. ik houd van dit soort poëzie. en het is mooi als Cartouche de bombarie – zijn vaak teveel – weet te elimineren en dat is hier het geval. cartouche op zoek naar: ‘de zin die iets te zeggen heeft’ – ja daar vallen we voor.
Cartouche – tijd is altijd relatief
Rob Mientjes – data-isme
Frans Terken – een kop thee
Etwin Grootscholten – iets met een fiets
Rik van Boeckel – aan het firmament van vrije wegen
Anke Labrie – uitgebeend
Vera van der Horst – dat me raakt dat raakt me
Erika de Stercke – in de leegte
Babak – laat me jou
foto: Ben Kleyn
wie wint de enige echte virtuele – ja ga er maar aanstaan – trofee op pomgedichten.nl? deze week gaan we voor de kaalheid in de poëzie – niet de boodschap, geen moralisme maar iets van jan arends – hoe het gedicht ook loopt of afloopt – de woorden bieden iets existentiëels aan de lezer – ja ga er maar aan staan – de existentiële pijn trofee met of zonder pijnscheuten – haha – nu binnen uw bereik. en u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. dit
dit wil niets verdedigen niets rechtvaardigen dit wil niet overtuigen dit wordt alleen geschreven om dit te laten zien
ik bedoel wil je rib krijg je rib en mijn schouderkarbonade had je al
maar geheel los daarvan en wellicht overbodig maar dan toch hier ben ik
er zijn open plekken en ook blauwe gaan we weer eens samen huilen?
pom wolff
Vanochtend de documentaire ‘The Waste Land’ van Chris Teerink gezien in de Cacaofabriek van Helmond. Uitgangspunt vormt het gedicht van T.S. Eliot, bekend bij jou veronderstel ik. Ik was er in ieder geval door geroerd, zeker met de beelden en het commentaar erbij. En dan de muziekscore van Blaudzun niet te vergeten. Wijze woorden ook van Ilja Leonard Pfeijffer. Dataïsme een voltreffer. Niet te verwarren met dadaïsme. Ga dat zien. Hij draait nog in Eye. https://filmkrant.nl/interview/iffr-2024-chris-teerink-over-the-waste-land Hier mijn dichtwoorden bij de zichtdaad.
Dataïsme
Verslagen is mijn woord Beeldspraak verstomd Netvliezen breken Geboorte van AI
Data zijn de doodsteek Apen en drones worden wild op Planeet van bits en bytes Lineair is de schrik
Zelfs de tijd is ongerust Beperkt en beheerst door data Land gemeten in X en Y Stapeling van geweld
Kwaliteit van leven Bepaald door nul en een Ruimte berekend in kwadraat Industrie gevoed door informatie
Onderliggend en hoe onwijs Is mijn verlangen Naar wat verwonderd Niet te verklaren is
Liever leven in chaos De weg kwijt raken In bossen zonder controle En liefde van het slot
Rob Mientjes
de woorden leiden uiteindelijk naar die in de laatste strofe waarin de ontmenselijking eindigt in een levendige mensenwens. een mooie samenvatting in statements van wat dataïsme genoemd wordt.
Teveel
Twee bekers is een te veel voor mij
een kop thee maar niet te warm
van een schotel een voetenbad drinken
het valt niet goed
geef mij een glas vol bij een open raam
om te doorzien dat lijf en geest blijvend vocht vraagt
een poging om te schrijven zoals jan arends schreef – in dunne bomen en vertakkingen. de existentiële pijn van jan arends is niet aan de woorden meegegeven – de vorm gehaald de inhoud minder.
Etwin Grootscholten: ‘Als ik het begrepen heb, is dit mijn inzending. Fijn weekend, Pom! Etwin’ –
dat etwin ook een fijn weekend mag hebben – die groet is wederzijds – dichter speelt met de inhoud van de woorden en hoopt dat de lezer mee gaat in het onwaarschijnlijke om met een glimlach te eindigen – de lezer is nauwelijks onderweg of de weg wordt onder zijn voeten afgebroken
De tijd van jong tot oud
Als je eergisteren jong was ben je nu een volwassen baby overmorgen een oude kale grijsaard en als je het leven verlaat een zoekende ziel die tranen achterlaat zoveel herinnering omarmt ‘t hart
als je vandaag volwassen bent en eergisteren een rebelse puber ben je morgen een veelzijdige ster aan het firmament van vrije wegen en overmorgen een oude levende ziel die niet meer in het verleden valt.
Rik van Boeckel
rik filosofeert het thema door de tijd en levensfasen heen. de rebelse puber die uitgroeit tot een veelzijdige ster. mooie beelden maar ook het noodlot en het verval gaat de dichter niet uit de weg – wording en verwording het is allemaal genade zou reve zeggen – rik van boexkel zegt – het is allemaal een kwestie van tijd. de tijdelijkheid een gegeven.
gestript gedicht
elk woord werd door hem uitgebeend
in die kale taal bleef hij ontheemd
zelfs in de beste raamvertelling zal hij later ook altijd ondoorgrondelijk blijven
(i.m. Jan Arends)
anke labrie 20-04-2024
een I.M. Jan Arends – en niemand kon in taal zo karig schrijven als Jan Arends. niemand kan in taal zo karig een treffend I.M. schrijven als Anke Labrie.
Eén
De ochtend komt altijd alleen om mij te verwijten
De ochtend verwijt mij dat ik de nacht verjaag
maar het was de honger nu blijf ik wakker tot de dood me verlost
Twee
De nacht is bevriend met mijn vijanden dat helpt
De ochtend is altijd alleen met mij hij haat me schopt me de dag in
Ik struin door de dag verlang niets krijg wat ik niet wil
Drie
De avond is een sluipschutter ligt verborgen achter een glimlach ik grijns
De avond heeft alles wat ik wil en niet wil dat me raakt dat raakt me
De avond laat me leven kijkt terug en vooruit een huichelaar dat is het
Vera van der Horst
ook hier weer de vorm goed getroffen en zelfs ook de pijn is navoelbaar – maar het is wel teveel. jan zou van het vele een gedicht maken. de andere woorden en regels en zinnen zou hij uit de tiepmachine trekken en verfrommelen met de verbeten woede die hij kon opwekken bij zichzelf. zoals dat te zien is in de film die met hem en van hem gemaakt is op het roelof hartplein onder andere. ik doe een poging om het geheel te ver-arend-sen.
De ochtend verwijt mij dat ik de nacht verjaag
De ochtend haat me schopt me de dag in
Zo krijg ik wat ik niet wil
Laat me jou lief hebben met mijn huidige ik die van toen is er niet meer
Laat me jou beminnen met wie ik nu ben die van toen wist niet beter
Laat me jou haten voor betere redenen die van toen lijken zo absurd
laat me jou zwijgen voor nu en voor later
Groetjes Babak
de tijd heelt alle wonden zoals babak haar lijkt te helen in het zwijgen – al wordt er wel toch en wederom een gedicht aan haar geschreven. ik hoorde zaterdag een wetenschapper die doorgeleerd had in geluk. hij besprak de top drie van de mens gelukbrengend/makende zaken – 1 -niet teveel maar ook niet te weinig geld op je rekening – een tonnetje is precies goed – 2 – het hebben van een goede relatie en – 3- het vermogen om negatieve gevoelens in korte tijd – zeg maar binnen een uur – te elimineren. dit gedicht voldoet in ieder geval niet aan punt 3.
vrouwen kunnen alles tegelijk de liefde bedrijven zuurkool in de gaten houden flirten met de buurman door het keukenraampje door de week naar het werk zonder klagen stof afnemen, ongesteld zijn, uien snijden kinderen krijgen, collega’s pijpen al wil het ramenlappen er wel eens bij inschieten vrouwen zijn ook makkelijk in de omgang wat je ook zegt, het is altijd goed
