vieze vuile vel wit ik kan hier in mijn eentje wel grensoverschrijdend zitten te doen of ik kan mezelf wel over de computer heen trekken vieze vuile vel wit
of je als worddocument vernederen op je knie-en of … ik sla je niet op of nog erger ik sla je wél op je vieze vuile vel wit
om je nooit meer te openen levenslang op een harde schijf opgesloten tussen onbenullen en enen
of je donderdag 21 maart in zaal 100 voordragen voor de shredder de mensen zullen hoofdschuddend naar mij kijken
om al die agressie en milieuonvriendelijkheid of je voor het laatst opvoeren in mascini op maandag 15 april daar kan er vermoed ik nog net een lachje vanaf
1 Ik luister (stil is het hier binnen) mijn hele lichaam gekromd als een kom naar iets achter de horizon van horen zoals het zingen van de dingen zachte kreten van ik kom het sputteren of ultrasonisch gillen (een vork: je staat op mijn tenen)
op straat lopen robots witte pijpjes in hun oren zij maken gebaren , praten in talen doen alsof ze elkaar verstaan maar ik hoor ze niet luisteren.
Ze is te slank. Te mooi. En veel te jong ook. Uiteraard. This is about temptation. Maar damn, ik krijg haar niet van m’n netvlies. Vandaag. Die Thaise. Ze is opeens weer volop in beeld. Kwetsbaar is ze ook. Haar ogen. En ze kan heel lief lachen. Zonder prijs te geven dat alles fake is. Aan dat filmpje. Alles. Nep. Clickbait. Die lach? So sweet but totally fake. Who cares?
Damn those Reels! Het algoritme is onverbiddelijk. Meestal krijg ik leeuwen en hyena’s die elkaar bloederig bevechten. Zonder pardon. Op leven en dood. Killing fields. Tot op het bot. Hyena queen. Lion King. Opmerkelijk, want als ik het mij goed herinner is mij ooit wijsgemaakt dat dieren uitsluitend doden voor voedsel. Als kind moest ik er al aan geloven. Blijkbaar. Make believe. Dat alleen mensen vals genoeg zijn om oorlog te voeren. Zinloos. En dat een roofdier haar prooi altijd eerst genadig van het leven berooft eer het feestmaal begint.
Hoezo genade? Dat is lastig te rijmen met wat er zoal in mijn feed opduikt. Een roedel wilde honden bijvoorbeeld. Zo hongerig, die beesten, dat ze zonder pardon het zachte dampende binnenste uit een luidkeels mekkerende bambi scheuren. Schuimbekkend. Aan de anus. Als dat geen bacchanaal is. Onzin dus. Dat alle dieren vredelievende braverds zijn. Survival of the fittest. That’s what matters. Je leert er nog wat van. Soms. Van die filmpjes.
Vermaak is het. Meestal. Feitjes over het heelal. Weetjes. Zwarte gaten enzo. Oude beschavingen en mysterieuze opgravingen. Al dan niet compleet verzonnen. Quantum mechanica. Filosofie. Levensvragen. Dat soort kwesties. Uncertainty principle. Heisenberg. The Oort cloud. Plus een hoop random shit natuurlijk die je als bonus zomaar in de schoot geworpen krijgt. Piles of clickbait. Spammers. Scammers. Robbers. Your daily dose. Compiled for you to sell your soul.
De Thaise schone? Die verschijnt met regelmaat. Soms weken niet en dan opeens weer dagelijks. Tussenpozen. Ik denk dat ze uit Bangkok komt. Nee, dat weet ik vrijwel zeker. In ieder geval ver weg geschoten in een tropisch ogende beachclub. Die filmpjes. Dat meiske in een minuscuul bikinietje. Meestal. Of een heel krap jurkje soms. Af en toe eet ze een pizzapunt. Of een glazige salade. Niks opzichtig bloot. Community policies! TikTok dansjes. Nietsverhullend desondanks. Je weet wel. Lustobject. Deprived of everything that makes her human.
Ik vrees dat ze er zelf weinig of geen snars mee opgeschoten is. Met die filmpjes. Let’s hope someone loves her truly. Adores her. Takes care of her. In real life. Social media? Klik maar lekker raak! Innocent? I plead guilty. Mad world. Beware what you wish for!
hoi max vanmiddag berichtte je mij van de dood van steve harley – de manke zoals je weet laat ongeveer alles mij onverschillig de laatste tijd
behalve als er een lieverd van een paard valt
we bezochten een concert van steve in amsterdam jij leerde je zoon van dromen van vriendschap van zijn muziek en jun luisterde
wij kenden dat zeldzame gevoel van samen gearmd van even onvergankelijk zijn en de manke maar zingen
ik kan vanavond de dood niet verdragen max als ik de manke hoor zingen vloek ik op de klanken van amalfi onvergankelijk betekent blijkbaar ook voor goed
Zulk triest nieuws deze zondag: Steve Harley is vertrokken naar een andere dimensie en dat vind ik meer dan klote. Wat blijft is een fijne herinnering aan die dag, 9 november 2017. Jun en ik met Pom en zijn Annemarie in The Q Factory. Steve en Cockney Rebel speelden de sterren van de hemel. Nog dagen later zong zijn Sebastian door mijn kop. En nee, we zaten zeker niet bij elkaar op school maar zelden voelde het alsof ik, met de dood van een muzikant, een vriend ben kwijtgeraakt SEBASTIAN: https://www.youtube.com/watch?v=w5Nu6g3FswA…
‘Somebody called me Sebastian Somebody called me Sebastian Dance on my heart, laugh, swoop and dart, la-di-di-da, Now we all know you, yeah!’
ik schreef: wij treuren mee Max – een grootheid met een onnavolgbaar romantisch hart – en voor eeuwig zal Sebastian onbegrepen zijn – X –
MAX: in 2008, Harley spoke about the song and its lyrics in a feature for the Netherlands programme Top 2000:
“It’s poetry. It means what you want it to mean. ‘Sebastian’ is the conduit, the tubes through which I took myself on that journey to write the story. I can’t say for sure, but I wouldn’t have been far away from tripping when I wrote ‘Sebastian’. LSD, certainly, created so many incidents in your life, so many images, so much madness and mayhem, as well as great tranquility if you were lucky. I can’t define its meaning. It’s like most poetry, it’s a lovely word.”
en dan hebben we deze mooie nog – daar zal ik over enige tijd zijn en grandmarnier drinken en hem gedenken en onze prachtherinnering.
My dream held this picture of beauty My dream showed this breath-taking load My dream had the quality of mercy My dream had the patience of Job My dream had this elegance and wonder My dream paid the debts that I owed I was high on the Coast of Amalfi I was high on the Coast of Amalfi
… wil wel sterven in schoonheid. Zojuist de Lichtjesparade in Mierlo-Hout (off all places) opgeluisterd met een shaker als lid van samba-percussieband de Brandeleros. De gezichten langs de kant. Plezier toveren op gezichten. Dat is schoonheid waarin ik kan sterven. En nu het gedicht. Live uit snackbar Adelaars.
In schoonheid sterven Ultiem verlangen naar de dood Zonder gladiolen, maar met rozen Geen woorden, liefst niet Alleen gezang Staber mater en erbarme mich
Een kist van mandarijnen Gedragen door mijn vrienden Naakt, compleet naakt Net als ik In Adamskostuum Want zo ben ik geboren
Liefst geen woorden Over hoe ik was en niet Herinner mij in beelden Stroboscopisch en zwart wit Kleurrijk als ik ben Daar zijn geen woorden voor
Lieve groet, Rob Mientjes
net als bij frans terken beschrijft de dichter hoe hij het graag wil hebben meer nog dan hoe het zal zijn – een kleurrijke beschrijving hier – en dat allemaal in:
Een kist van mandarijnen Gedragen door mijn vrienden
je ruikt als het ware door de woorden heen het vruchtvlees. en ja we zullen zingen hoor – en doorgaan nog. op de een of andere manier stemmen de woorden hier toch vrolijk – klinken ze als muziek in de oren – GOUD! en van harte. als het toch moet dan maar zo.
Uitgesproken
Uiteindelijk de lijn getrokken het hoofd leeggemaakt het laatste woord met een zucht neergelegd op geduldig papier
het kussen opgeschud en achter in de nek gevouwen voor het gevoel van comfort een proeve van neem de rust
nog het zondagse pak aan om de sfeer te versterken dat het niet van alle tijden is op deze uitzonderlijke dag
alle schoonheid in je opgenomen nog een keer een onverholen blik waarin woord en kleur opgaan de wereld wrijft je ogen dicht
‘dat het niet van alle tijden is’ – mooi gezegd en geschreven door de dichter – én poëzie omdat het toch van alle tijden is – onontkoombaar van alle tijden – maar meestal onaanvaardbaar. we zien frans hier – en dat komt door die hele specifiek eigen toon in de woorden – je hoort er frans’stem als het ware bij – ‘het kussen opgeschud’ – op zijn hele eigen manier de laatste adem uitblazen. zo wenst een dichter dood te gaan. in zijn ‘zondagse pak’ – een limburgs accent. zilver – van harte.
Hospice
Hoog bezoek het leven komt langs vermoeid en gehavend
bloemen in de vaas fruit op de schaal
we keren kussens dekken toe lezen voor
ze slaapt al, hoor ik maar lees nog even door
het wordt ochtend de tuindeur waait open we zijn thuis
mooie woorden mooie foto mooi gedicht – laat die combi maar rustig aan de dichter huizer over. ‘het leven komt langs’ – het leven komt nog even langs in de hospice. tsja – hier wordt letterlijk de dood onder ogen gezien. de dood levensecht beschreven. brons! van harte.
Frans Terken – de wereld wrijft je ogen dicht
Erika de Stercke – de dood stelt geen vragen
Ton Huizer – ze slaapt al, hoor ik
Vera van der Horst – waarvoor ik wilde leven
Rik van Boeckel – uit een troostrijk verleden
Rob Mientjes – Zonder gladiolen, maar met rozen
Cartouche – in deze aanblik mogen wonen
de – wie wil niet in schoonheid sterven trofee – dit weekend op pomgedichten? een behoorlijk bevrijdend thema deze week op de pom – de enige echte virtuele zondagochtend poëzie wedstrijd ter wereld. het mag gezegd. als er dan toch een einde moet komen dan toch het liefst in schoonheid. mogen wij u daarover lezen? of komt het allemaal te dicht bij professor haha. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een bitter bal
die eeuwige professor scherder die van god naar her rent in de VU die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt die elke vrijmibo de grond in weet te trappen met zijn goede raad
nooit mag je van de professor even zitten van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag terwijl ie zelf lijdt aan de vliegende tering en zo de dood hoopt voor te blijven
die eeuwigheid van meneer is geen eeuwigheid schrijft dat maar rustig op mijn jongen ik hoor reve in de hemel de GOD van de VU is echt rechtvaardig
al zullen jullie op de dag des oordeels moeten staan om scherder op zorgvlied uit te zwaaien en ook het wijntje na afloop kunnen jullie vergeten het wordt een bitter bal
pom wolff
onverbloemd
of sterven in schoonheid gebeurt ik geloof het niet, jouw einde was een strijd om weg te glijden
de dagen wogen zwaar, ’s avonds ik alleen, bijt het verlies nijdig toe waarom zo onverwachts
de dood stelt geen vragen, komt eerst kijken, tast af om dan met zijn ware gelaat te overheersen
of daar een poëtische kant aan is mij vreemd, was je maar hier, ik zou duizendmaal verwennen
Erika De Stercke
Erika spreekt het grote onaanvaardbaar uit – bijna in woede – de eerste reactie op de dood die weinig poëzie in zich herbergt – woede voordat het accepteren kan beginnen en helaas moet beginnen – het is niet meer nooit meer anders – tegen de dood kan geen gedicht op.
Ik sprokkel mijn herinneringen uit een veranderend bestaan niet alles kan je bij je houden dus bundel ik wat me bekoorde
Want wil ik zijn, verontachtzaam ik de hartzeer, spijt en het onvermogen overweeg ik waarvoor ik wilde leven heb lief wat bij me hoorde
Alleen zo kan ik in schoonheid sterven
Vera van der Horst
erg persoonlijk ingekleurd de woorden – mooi klein gehouden zou de slamjury zeggen als de 9 regels zouden worden voorgedragen – en als dichteres haar drie minuten optreden zou inruilen voor deze 9 regels om vervolgens twee minuten stilte in stilte te laten zijn maakt ze goede kans – vanwege indrukwekkendheid – om door te gaan naar de finale ronde –
(maar dan is ze helaas al gestorven in haar beschreven schoonheid – haha) – dit gedicht wil ik maar zeggen hangt van de performance af –
Pom hier mijn bijdrage vanaf de begraafplaats van mijn ouders.
Over dood en leven
Aan de Klinkenbergerplas kwam de dood tot leven aan Duinhof’s Grafstraat is dat nimmer te geven
mijn pappa en mamma jullie hielden van La France Parijs gaf mij ook een kans een zonderlinge reis te beleven
die tijd lijkt voorgoed voorbij maar bestaat in herinnering film en fotogenieke beelden opgetild uit een troostrijk verleden
het heden glimlacht even tot de tijd verstrijkt in dromen de stoute nacht verstilt mijn tijd zal nog lang duren.
Rik van Boeckel Duinhof.Lisse 16 maart 2024
de herinnering aan mooie tijden op waardige en persoonlijke wijze beschreven. zo kan een eerbetoon van een dichter zijn – zo een moment van contemplatie – bij leven even stil staan bij de dood. en bij je ouders.
Gaan
Ik wil gaan naar waar mijn hart, niet straks mijn toevlucht zoeken in die stad geroemd in oude verzen maar nu in mijn bestaan om je weer te zien – soefi dansen zoals jij in oogstrelend kleed, hier die keer in 040 deed
niet als vluchtig beeld gevat in schrijvers-boeken maar levend zinnebeeld als tegengif voor alle vloeken een ander soort danse macabre, de vonken sloegen ervan af toen jij je twin towers liet vibreren – een navel circelen als tóen de wereld, om de as van kwaad dat geen aflaat kent
op een podium van woorden vonden voeten een eigen loper lenig als een perzische poes wiegden heupen, draaiden ze in geestvervoerende roes bewogen handen als maaiden zij het ongebaande pad, de kilte, de berg, de steen, de rots
baken voor ons dromen – een verstillende kleine dood geen Saint Saëns of Vermeer had dit beter kunnen verbeelden dan de parels die ik mocht halen in dit dansant gedicht en al is het bloed nog niet geronnen het kwade voor even toch overwonnen in deze tsunami van bewogen gratie
daar, in dit licht, in deze aanblik mogen wonen staat voor mij voor klaar zijn om in schoonheid te sterven daar kan geen gedicht, geen Ispahaan aan raken laat Napels gewoon maar Napels blijven
16-03-2024 / Cartouche
het is weer heel heel veel bij onze Cartouche – meneer is weer even voor gaan zitten. sterven in napels is er niet bij en ook napels zal niet ten onder gaan. de eeuwig door cartouche beminde en aanbeden schone betreedt het gedicht en neemt bezit van alle woorden en van cartouche – ‘de met haar heupen wiegende perzische poes’ – als je je collegae zo beschrijft bij de omroepen of bij ajax lig je er voor goed uit – maar cartouche kan zich de woorden permitteren – hij beschrijft slechts de stad Napels als ik het goed lees en uit de vrouwen beneveling die de dichter op de lezer laat neerdalen – bijkom.
die eeuwige professor scherder die van god naar her rent in de VU die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt die elke vrijmibo de grond in weet te trappen met zijn goede raad
nooit mag je van de professor even zitten van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag terwijl ie zelf lijdt aan de vliegende tering en zo de dood hoopt voor te blijven
die eeuwigheid van meneer is geen eeuwigheid schrijft dat maar rustig op mijn jongen ik hoor reve in de hemel want GOD van de VU is rechtvaardig
al zullen jullie op de dag des oordeels moeten staan om scherder op zorgvlied uit te zwaaien en ook het wijntje na afloop kunnen jullie vergeten het wordt een bitter bal
Deze column is speciaal voor de mensen die op hun ‘smart device’ zitten achter het stuur, tegen het verkeer in rijden op hij opgevoerde ‘fat bike’, oversteken zonder te kijken, de leuning niet vasthouden op de trap, met hun handen in hun zakken over straat lopen en hun ogen in hun zak.
Op het journaal worden vaak vreselijke beelden vertoond. Wat ze zo vreselijk maakt, is dat ze suggestief zijn. Ze spelen op een bepaald gevoel, zonder de banale beelden te gebruiken. Je zou denken, dat het beeld van het aangespoelde jongetje vreselijk is. En dat is het ook. Maar lang niet zo gruwelijk als het echte lijden, de ellende en het onrecht. Op het journaal wordt ook heel veel niet vertoond. Dat maakt, dat het nieuws iets is, waar je je van af kan keren. Je kan ervoor kiezen het als deel van je wereld te aanvaarden, of dat niet te doen. Zo kun je veilig in een gedachtewereld blijven bivakkeren, waar alle ellende of welk risico dan ook niet tot het jouwe behoort. Het is ook zo, dat je mensen niet ongevraagd mag confronteren met confronterende beelden. Dat is wel eens anders geweest.
Ergens eind jaren tachtig van de twintigste eeuw, liepen we wat ongemakkelijk de videotheek binnen. Na wat tussen de rekken heen en weer gestruind te hebben, liepen we naar de balie. Daar stond een rockwijf met roodgeverfd haar en slecht gezette tatoeages te roken. Verlegen vroegen we haar of ze ook de film ‘Faces of Death’ had staan. En jawel, dat had ze. Er werd niet gevraagd of we achttien waren. Na een avondje gruwelen met bier en joints brachten we de film weer terug. Het rockwijf vroeg hoe hij was. We stamelden, dat hij wel ‘cool’ was. Sommige stukken waren duidelijk nep, maar we hadden desondanks voor het eerst echte mensen zien sterven op video. Dat hoorde erbij. De dood had een gezicht gekregen.
Zo nu en dan verongelukte er in Zeeland wel eens iemand, die je kende. Polderweggetjes blijven verraderlijk, laat in de nacht, onder invloed van alcohol. Hoewel je je daar misschien niet al te veel van aantrok, was je je er wel van bewust. Je wist dat, als je iets stoms deed, je dat je kop kon kosten. De vuurwerkcampagnes waren er ook niet minder om. Gemutileerde bommenmakers werden door SIRE via één van de twee beschikbare tv-kanalen de woonkamer in gestraald. Je maakte dan wel bommen, maar was je, als je de lont aanstak er ook van bewust, dat jij de volgende in het spotje kon zijn. Op de HTS heb ik tijdens de eerste les werkplaats nog wel eens een medeleerling flauw zien vallen, toen we met zijn allen dia’s moesten kijken van ongevallen met draaibanken en freesmachines. Als je dat gezien had, wist je meteen waarom er veiligheidsvoorschriften zijn. De foto’s van de gescalpeerde man, die dood tussen een as gedraaid was, kan ik me nu nog voor de geest halen.
Aan de ene kant ben ik blij dat een ‘risico’ in ons mooie Europa vooral een economisch en juridisch begrip is geworden. Het aanvaarden hoe gevaarlijk sommige dingen zijn, of hoe hard het leven is, is tot een virtuele keuze geworden. Ik denk dat daar het echte gevaar zit. Want hoe je je ook denkt aan de werkelijkheid te onttrekken. Causaliteit discrimineert niet.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 5 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
