pomgedichten.nl

VON SOLO: ‘Ineens veranderden de rode lichten in de ogen van het oude vrouwtje en schrok ik wakker. Mevrouw Solo vroeg wat er was…’

We laten vaak de hond uit langs de Rotte. Onder het viaduct naar het Oude Noorden staat dan vaak een vrouw de vogels eten te geven. Dat doet ze al jaren. Het is een wat verwaarloosde oudere vrouw. Ze voert de vogels brood. Vooral de duiven, die nestelen onder het viaduct zijn er gek op. Als we met de hond langslopen, wil deze nog wel eens aanslaan en proberen de vogels weg te jagen. Wij houden hem dan kort. Het vrouwtje kijkt ons dan glazig aan.

Afgelopen zondag lieten we de hond weer uit langs de Rotte. Verderop richting het viaduct was een het onrustig. Het was er drukker dan normaal met mensen. Ze leken ook stil te staan op de plek waar normaal de vrouw vogels voert. Er klonken verontrustende klanken, toen we dichterbij kwamen. Het werd luider, als grienen tot schreeuwen. Ik drong me door de haag van mensen die zich gevormd had en het schouwspel dat ik toen gadesloeg, maakte me angstig.

In het water dreven twee dode zwanen en een paar dode eenden. Op de kant ontwaarde ik ook wat dode meerkoeten. Verder lagen er heel veel dode duiven. Sommige nog in doodsstrijd. Te midden van de zieltogende vogels stond het vrouwtje. Ze had een onheilspellende glinstering in haar ogen en keek me ineens grijnzend aan. Ik wendde snel mijn blik af, want het leek of ze recht mijn ziel in keek en mijn afschuw voelde. Het greep me bij de keel. Ik draaide me om en liep snel weg. De hond liep gedwee mee en gaf geen kik.

Een paar dagen later hoorde ik iemand zeggen, dat het vrouwtje dementerend was en de vogels opzettelijk vergiftigd had met een geurloos en smaakloos gif, waar ze het brood me geïmpregneerd had. De dierenambulance had in totaal vijfenveertig karkassen meegenomen. Zelf was ze naar een instelling gebracht, door de hulpdiensten. Niemand wist waarom ze het gedaan had.

Die avond droomde ik dat ik kon vliegen. Ik vloog over de stad. Ik zag de dagen voorbijvliegen of het seconden waren. De decennia vervliegen in minuten. Alles veranderde, tot de nacht kwam. Toen zag ik oplichtende bakens, als van een vliegveld. Ik vloog erop af en maakte me klaar voor de landing. Ineens veranderden de rode lichten in de ogen van het oude vrouwtje en schrok ik wakker. Mevrouw Solo vroeg wat er was. Ik vertelde dat ik gedroomd had van het vrouwtje, dat alle vogels dood gemaakt had. Mevrouw Solo zei dat ze niet begreep waar ik het over had. Die ochtend kon ik ook op internet niets meer vinden over het incident. Maar het vrouwtje zag ik vanochtend niet bij het water de vogels voeren.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Zaal 100 21 maart – Mascini 15 april

**vieze vuile vel wit**

ik kan hier in mijn eentje
wel grensoverschrijdend zitten te doen
of ik kan mezelf wel over de computer heen trekken
vieze vuile vel wit

of je als worddocument vernederen
op je knie-en of … ik sla je niet op
of nog erger ik sla je wél
op je vieze vuile vel wit

om je nooit meer te openen
levenslang
op een harde schijf
opgesloten tussen onbenullen en enen

of je donderdag 21 maart
in zaal 100 voordragen
voor de shredder
de mensen zullen hoofdschuddend naar mij kijken

om al die agressie en milieuonvriendelijkheid
of je voor het laatst opvoeren in mascini
op maandag 15 april
daar kan er vermoed ik nog net een lachje vanaf

vieze vuile vel wit!

pom wolff

Vera Jongejan over een vork die op haar tenen staat

**Luisteren**

1
Ik luister
(stil is het hier binnen)
mijn hele lichaam gekromd
als een kom
naar iets achter de horizon van horen
zoals het zingen van de dingen
zachte kreten van ik kom
het sputteren
of ultrasonisch gillen
(een vork:
je staat op mijn tenen)

op straat lopen robots
witte pijpjes in hun oren
zij maken gebaren , praten in talen
doen alsof ze elkaar verstaan
maar ik hoor ze niet luisteren.

Vera Jongejan

IEN VERRIPS – het voorjaar doet geloven…

de winter niet eens koud
al blaast de gure wind de wolken vaal
de lucht en zelfs het licht oogt grauw
je hebt geen verweer

volhardend als een vrijer
dringt hij zich op kruipt bij je binnen
alwaar de kilte stolt
het vurig hart blijft hunkeren

als vrijwel ongemerkt
de lucht zich blozend
vangen laat in zachte vlagen
de grijsheid kleurt de dagen warm

schuldloos en onbevangen
alsof opnieuw geboren
het voorjaar doet geloven
dat het beter worden zal

mrt 2024 – IEN VERRIPS

buiten is het 10 graden binnen zit PETER BERGER: ‘Ze is te slank. Te mooi. En veel te jong ook…’

Ze is te slank. Te mooi. En veel te jong ook. Uiteraard. This is about temptation. Maar damn, ik krijg haar niet van m’n netvlies. Vandaag. Die Thaise. Ze is opeens weer volop in beeld. Kwetsbaar is ze ook. Haar ogen. En ze kan heel lief lachen. Zonder prijs te geven dat alles fake is. Aan dat filmpje. Alles. Nep. Clickbait. Die lach? So sweet but totally fake. Who cares?

Damn those Reels! Het algoritme is onverbiddelijk. Meestal krijg ik leeuwen en hyena’s die elkaar bloederig bevechten. Zonder pardon. Op leven en dood. Killing fields. Tot op het bot. Hyena queen. Lion King. Opmerkelijk, want als ik het mij goed herinner is mij ooit wijsgemaakt dat dieren uitsluitend doden voor voedsel. Als kind moest ik er al aan geloven. Blijkbaar. Make believe. Dat alleen mensen vals genoeg zijn om oorlog te voeren. Zinloos. En dat een roofdier haar prooi altijd eerst genadig van het leven berooft eer het feestmaal begint.

Hoezo genade? Dat is lastig te rijmen met wat er zoal in mijn feed opduikt. Een roedel wilde honden bijvoorbeeld. Zo hongerig, die beesten, dat ze zonder pardon het zachte dampende binnenste uit een luidkeels mekkerende bambi scheuren. Schuimbekkend. Aan de anus. Als dat geen bacchanaal is. Onzin dus. Dat alle dieren vredelievende braverds zijn. Survival of the fittest. That’s what matters. Je leert er nog wat van. Soms. Van die filmpjes.

Vermaak is het. Meestal. Feitjes over het heelal. Weetjes. Zwarte gaten enzo. Oude beschavingen en mysterieuze opgravingen. Al dan niet compleet verzonnen. Quantum mechanica. Filosofie. Levensvragen. Dat soort kwesties. Uncertainty principle. Heisenberg. The Oort cloud. Plus een hoop random shit natuurlijk die je als bonus zomaar in de schoot geworpen krijgt. Piles of clickbait. Spammers. Scammers. Robbers. Your daily dose. Compiled for you to sell your soul.

De Thaise schone? Die verschijnt met regelmaat. Soms weken niet en dan opeens weer dagelijks. Tussenpozen. Ik denk dat ze uit Bangkok komt. Nee, dat weet ik vrijwel zeker. In ieder geval ver weg geschoten in een tropisch ogende beachclub. Die filmpjes. Dat meiske in een minuscuul bikinietje. Meestal. Of een heel krap jurkje soms. Af en toe eet ze een pizzapunt. Of een glazige salade. Niks opzichtig bloot. Community policies! TikTok dansjes. Nietsverhullend desondanks. Je weet wel. Lustobject. Deprived of everything that makes her human.

Ik vrees dat ze er zelf weinig of geen snars mee opgeschoten is. Met die filmpjes. Let’s hope someone loves her truly. Adores her. Takes care of her. In real life. Social media? Klik maar lekker raak! Innocent? I plead guilty. Mad world. Beware what you wish for!

PETER BERGER

pom wolff: ik kan vanavond de dood niet verdragen max

gedicht aan Max

hoi max vanmiddag berichtte je mij van de dood van
steve harley – de manke
zoals je weet laat ongeveer alles mij onverschillig
de laatste tijd

behalve als er een lieverd van een paard valt

we bezochten een concert van steve in amsterdam
jij leerde je zoon van dromen
van vriendschap van zijn muziek
en jun luisterde

wij kenden dat zeldzame gevoel
van samen gearmd
van even onvergankelijk zijn
en de manke maar zingen

ik kan vanavond de dood niet verdragen max
als ik de manke hoor zingen
vloek ik op de klanken van amalfi
onvergankelijk betekent blijkbaar ook voor goed

pw

max lerou bericht – Steve Harley dood

Zulk triest nieuws deze zondag:
Steve Harley is vertrokken naar een andere dimensie en dat vind ik meer dan klote.
Wat blijft is een fijne herinnering aan die dag, 9 november 2017. Jun en ik met Pom en zijn Annemarie in The Q Factory.
Steve en Cockney Rebel speelden de sterren van de hemel. Nog dagen later zong zijn Sebastian door mijn kop.
En nee, we zaten zeker niet bij elkaar op school maar zelden voelde het alsof ik, met de dood van een muzikant, een vriend ben kwijtgeraakt
SEBASTIAN: https://www.youtube.com/watch?v=w5Nu6g3FswA…

‘Somebody called me Sebastian
Somebody called me Sebastian
Dance on my heart, laugh, swoop and dart, la-di-di-da,
Now we all know you, yeah!’

ik schreef: wij treuren mee Max – een grootheid met een onnavolgbaar romantisch hart – en voor eeuwig zal Sebastian onbegrepen zijn – X –

MAX: in 2008, Harley spoke about the song and its lyrics in a feature for the Netherlands programme Top 2000:

“It’s poetry. It means what you want it to mean. ‘Sebastian’ is the conduit, the tubes through which I took myself on that journey to write the story. I can’t say for sure, but I wouldn’t have been far away from tripping when I wrote ‘Sebastian’. LSD, certainly, created so many incidents in your life, so many images, so much madness and mayhem, as well as great tranquility if you were lucky. I can’t define its meaning. It’s like most poetry, it’s a lovely word.”

en dan hebben we deze mooie nog – daar zal ik over enige tijd zijn en grandmarnier drinken en hem gedenken en onze prachtherinnering.

My dream held this picture of beauty
My dream showed this breath-taking load
My dream had the quality of mercy
My dream had the patience of Job
My dream had this elegance and wonder
My dream paid the debts that I owed
I was high on the Coast of Amalfi
I was high on the Coast of Amalfi