het weten ja het zeker weten dat het na vandaag niet beter wordt
het is nog maar de vraag wie er om overeind te blijven het meeste nodig heeft het huis of zijn bewoonster
de oude vrouw die ondanks haar goed gevulde stappenteller en dagelijkse zonnegroet (o ja ook eet zij heel gezond) haar strakke huid ziet kreuken haar gegroefd gezicht de vlekken op haar handen het melkpak dat zij niet meer open krijgt
het weten ja het zeker weten dat het na vandaag niet beter wordt
zij is niet als het huis waarin zij leeft dat zoveel ouder is dan zij maar stevig gefundeerd dat met regelmatig onderhoud nu een dan een opknapbeurt in staat is tot verjonging voor haar niet weggelegd
Het is de geur van ruwhouten balken. Van de grauw geworden plankenvloer. Van vochtig stof voor eeuwig gevangen tussen tochtige spleten en nauwe naden. Alles voor altijd. Die geur. De geur van zolder. Oude kranten. Nutteloze zaken. Herinneringen. Pijn, zich stilletjes verschullend onder een deken van geluk. Er ligt daar van alles zorgeloos te wachten totdat vergankelijkheid het allemaal simpelweg opslokt.
Zeldzame telefoonkaarten liggen er. Ooit voor in zo´n glazen publieke telefooncel. Tienduizend postzegels in kromgetrokken grijskartonnen dozen. Ook die ene die nog nooit verzameld is: het allerlaatste exemplaar? Een verzinkte metalen krat met daarin het in onbruik geraakte blauwe servies. Wat ervan over is tenminste, vakkundig verpakt in van dat stevige bruine pakpapier. Het verroeste verfblik van een muur die ooit lichtbeige was. Een lang verlopen paspoort, slordig ingeknipt en volgestempeld met van inkt doorlopen visa naar onleesbare landen. Een verpulverd stukje wiet in een dof geworden plastic zakje dat bijna knakt.
Vervaagde zwart-witfoto´s met daarop geelbleke gezichten, alsof geprint op perkament. Dozen vol schelpen en stenen; schatten meegezeuld vanaf een of ander onvergetelijk vakantiestrand. Een houten EHBO doos met daarin nog meer kiekjes van vergane momenten die zo vergeeld zijn dat de kleuren voor geen spatje echt meer lijken. Gedichten in schriften van toen ik nog op school zat; een duister verlangen uitsprekend. En ja, het hoge ronde koekblik ook, tot aan de rand afgeladen met brieven verloren aan vergeten kalverliefdes. De namen weet ik nog. En meer. Veel meer. Alles nog. Alles ligt er. Op zolder.
Monumentjes van vervlogen tijden zijn het. Maar het is tijd om mij ervan te verlossen. Waanzin. Het verdriet. De vreugde. Het onmetelijke geluk. Tijd om te ruimen. Een vuilniszak of tien. Plus de rest.
zorgeloze paasdagen zijn in deze tijd slechts weggelegd voor het ‘hele oude kind’ bezongen door herman van veen – laat het hele oude kind maar in ons wederkeren – dan is het goed. Anke Labrie verwijst ons bij zorgen als alternatief naar deelders honoloeloe – ook goed. de dichters van de zondagdienst slaan zich dapper door de zorgen heen – we lezen ze hieronder en danken als altijd de dichters voor hun bijdragen. het was weer mooi.CARTOUCHE weet deze week prachtig de zorgen in poëzie neer te leggen – een poging om het zorgelijke geheel in zijn geheel te omvatten. Goud – van harte!
In hoeveel zorgen
hier kan ik wonen, sterven zelfs maar blijven niet, waar het klimaat verandert harder in plaats van zachter wordt, een soort van doodgaan dag na dag
waar spreken en elkaar in de ogen zien een leeuwenkuil, een schreeuwen werd en aanstekers de plaats van lucifers innemen waar paasvuur verbannen is tot een uithoek van een land waar niets te bezeilen of te vissen valt opgaat in rook en stank voor dank – het woord de borst slaat in plaats van brood te zijn
daar spreidt alleen de dichter nog in afgewogen en bekommerende taal voor al wie horen wil en te lezen weet – zijn zorgen als paardendeken over het wezen
niet in gendergedoe en eng identiteitsdenken maar van samen, authenticiteit in doen en laten pijnigt hij zijn vingers, verbijt zijn tranen in een niet aflatende kruisweg om het mysterie van leven en dood als een nieuwe habakuk de balker te verbeelden en het als voedsel – als testimonium vitae mee te geven aan wie van goede wil
zijn opdracht, zijn streven ten einde te kunnen zeggen ik heb geleefd in ‘t diepst van mijn gedachten, het is volbracht
08-04-2023 / Cartouche
prachtig de zorgen in poëzie dragend dit gedicht en een poging om het zorgelijke geheel in zijn geheel te omvatten. een echte cartouche. de voorlaatste strofe kan in zijn geheel weg – dan blijft het mooiste gedicht over dit jaar geschreven. (dichter heeft niet nodig een uitgesproken mening te ventileren – daar zijn zijn voorafgaande poëtische beelden te diep en te mooi voor om samen te gaan in een gedicht) – als de paardendeken die de dichter over ons lezers troostend heen legt – een prachtig beeld. laat dat gezegd wezen.
Wim de Bie/Slauerhoff – nooit wordt zo’n plompe boerenkop gesneld…
wie wint de enig echte virtuele – in hoeveel zorgen moeten dichters in dit land nog wonen – trofee op pomgedichten punt nl? de weekendwedstrijd is aanstaande – laat u inspireren door de bie, door slauerhoff, door uw dichter van dienst desnoods hieronder – maar spreek u uit, schrijf u uit – deel uw zorgen asjeblieft met ons. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
zorgen
ik maak me zorgen over dichters die lijstjes maken over dichters met zorgen zorgen over mensen die oprecht en zonder gewinbelang bezorgd zijn over natuur en milieu gelukkig zijn dat er niet veel
zorgen over boeren burgers en buiten lui die het woord kunsd niet meer kunnen spellen niet meer weten wat een gedicht is jammer genoeg zijn dat er wel veel zij weten op koeienstront groeien geen gedichten
zorgen over dit kikkerland ach ja toen we wolkers nog hadden die blies geen mensen op ik maak me zorgen over dit gave landje waarin tata de laatste schone lucht steelt
zorgen over dichters die nalaten te vloeken of stil de stilte vervloeken
Pom Wolff
Ik wens je fijne zorgeloze paasdagen.
Rik
Uitgaven van zorgen
Zorgen zijn uitgaven van de ziel laten ons nimmer met ingestelde rust
de mantelzorg dichter laat zichzelf gaan ziet zichzelf in de liefdevolle tijd staan
achter hem wacht de dag van genade op het moment dat de zorg minder is
langzaam vervullen de weken hun taak uit voorzorg dat de uitgaven verdwijnen.
Rik van Boeckel 7 april 2023
Rik reikt ons een meer filosofisch getinte gedachte aan – beschrijft de thuiszorg – de mantelzorg – hoe de tijd verstrijkt in liefdevolle zorg en hoe de zorg uiteindelijk oplost – en dat dan in termen van uitgave en overgave. wel mooi getypeerd deze vorm van zorgen voor.
Mooi weer eens te zien, onze grootse dichter Wim de Bie, a.h.w. in wederopstanding met Pasen!
Goede Paasdagen, Frans
Zorgen
Dat het op de heupen slaat als was het een ontsteking de zorg om onder pijn te zijn als een regel voor de dag
alsof er moord en doodslag wacht niet een van de minste zorgen in dit van god geslagen klereland waar de kale feiten spreken
de leken die het beter weten politici van alle markten thuis pastoors met aflaat en absolutie hooligans wakkeren vuurtjes aan
en wij dichters zien met lede ogen de tekenen op het strijdtoneel zoveel zorgen om over te schrijven heftig genoeg om tegenaan te gaan
dichter Terken vlamt op en blijft strijdbaar bij zoveel teveel – ook in ‘gave’ landjes. het evenwicht lijkt zoek – er is teveel niet goed – dan moeten de dichters wel in het geweer.
INTRODUCTIE VAN LIEFDE, ECHTE LIEFDE Je liefde, die echt is, vermeerdert je kracht, het beeld, zo bemind, spiegelt zich en zo schoon verdubbelt je ziel; en vanboven gewoon verzoenend wat pijnt, wijl je wapens veracht. Als ’n mensje met liefde zo sterkt, wat dan bracht aan glorie en vreugde en grootsheid je zo’n verbond met de eeuwige Hoogheid ten loon, zo voedend je ziel, die in ’t lijf daarop wacht?
De ziel zou ópbollen, steeds groter, enorm, en al kunnen liefhebben, weten, en maken met God: die geeft wonderen steeds anders vorm. Maar Liefde die echt is, echt licht maakt, die laken wij, schaaps of zelfs wolfs naar elkaar, uniform, en kunnen die hoogheid bereiken noch raken.
***[D.B.]
ik weet dat Ditmar de CHAT zeer waardeert en waarom ook niet – dichter schrijft de liefde voor als medicijn tegen zorgen – laten we AI aan het woord:
Het gedicht gaat over de kracht van ware liefde en hoe het ons kan helpen om pijn en lijden te overwinnen. De dichter suggereert dat liefde ons sterker maakt en ons in staat stelt om te verzoenen met wat ons pijn doet. Door lief te hebben, kunnen we onze ziel voeden en versterken terwijl we wachten op ons lichaam om te volgen. Het gedicht kan ook worden geïnterpreteerd als een meditatie over de relatie tussen liefde en spiritualiteit. De dichter vraagt zich af welke glorie, vreugde en grootsheid het verbinden van echte liefde met de eeuwige Hoogheid zou kunnen brengen. Door echte liefde te omarmen, kunnen we onszelf openen voor God en in staat zijn om onze ziel te laten groeien en te evolueren.
Een andere interpretatie van het gedicht is dat het gaat over de beperkingen van menselijke liefde en onze onvermogen om de goddelijke hoogten te bereiken. De dichter beschrijft hoe we als schapen of wolven uniform zijn in ons verlangen naar echte liefde, maar toch niet in staat zijn om de goddelijke hoogten te bereiken of te raken. Het gedicht roept misschien op tot nederigheid en bescheidenheid in het gezicht van de grootheid van het goddelijke.
Kortom, het gedicht van Ditmar Bakker kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd, afhankelijk van de context en de persoonlijke interpretatie van de lezer. Het lijkt echter duidelijk dat de dichter reflecteert op de kracht en beperkingen van echte liefde en hoe het ons kan helpen om ons spirituele leven te verrijken en onze ziel te laten groeien.
Bakker laat ons bijna Reviaans weten dat het aangaan van een verbond met de “eeuwige Hoogheid” (mogelijk een verwijzing naar God) een beloning kan zijn voor het hebben van echte liefde. Het gedicht eindigt echter met een enigszins pessimistische noot, waarin Bakker suggereert dat zelfs met echte liefde, het voor mensen nog steeds moeilijk is om de “hoogheid” te bereiken of te raken. In het gedicht wordt ook de tegenstelling tussen “schaaps of zelfs wolfs” genoemd, wat kan verwijzen naar verschillen tussen mensen en hun vermogen om lief te hebben. Desondanks benadrukt Bakker de kracht van echte liefde en de positieve impact die het kan hebben op een persoon.
Zorgen zorgen voor zorgen
haal ik hem wel haal ik hem niet zit hij vol vol of een beetje vol haal ik een bank bank of net niet hoe gaat mijn buurman buurman zijn netjes, stil of is het een duwer zoals de trein die spoort
mijn arme arm duwt harder zijn zere been tegen het mijne het praat geluid een beetje als ogen zuchten konden doden krant met hand duwt in mijn maag ik eet genoeg en spuw over hem heen smerige onvriendelijke woorden in gedachten heel Amsterdam valt plots over hem heen
zo’n mooie stad zonder zorgen elders weer bij elders geweest fonetisch genoten van garnalenkroketten en duvel met boven mij Cruijff en Swart als heiligbeeld alleen die pen waar is die toch gebleven om suikerzorgen weg te schrijven
wij van hier wensen ROB mooie presentatiedagen – zie de verwijzing – voor zijn eerste nieuweling in de poëzie. zijn eerste bundel met poëzie. in de zondagochtendwedstrijd staat de CHAT mij bij – of hier sprake is van een bezoekje aan die altijd weer door velen vervloekte mooie lieve stad Amsterdam? ik weet het niet. de CHAT ziet het breder:
Het gedicht lijkt te gaan over een innerlijke strijd, waarbij de spreker verschillende keuzes moet maken en twijfelt over wat de juiste beslissing is. De spreker vraagt zich af of hij iets wel of niet moet doen en of hij iets moet kopen of niet. Tegelijkertijd lijkt de spreker ook te kijken naar zijn omgeving en zich af te vragen hoe andere mensen zich gedragen en wat ze denken. In het tweede deel van het gedicht lijkt de spreker zich te ergeren aan iemand die dicht tegen hem aan zit in een volle trein of tram. De spreker voelt zich ongemakkelijk en geïrriteerd door de persoon naast hem, en denkt aan onaardige dingen om zijn frustratie te uiten. Het derde deel van het gedicht lijkt dan weer terug te gaan naar positieve herinneringen aan een andere plek, waar de spreker geniet van lekker eten en drinken en omringd is door heilige beelden. De spreker lijkt te verlangen naar deze plek en herinnert zich hoe hij daar ontspannen en zonder zorgen was. Al met al lijkt het gedicht te gaan over de innerlijke strijd en twijfels die we allemaal kunnen ervaren in ons dagelijks leven, en de manieren waarop we deze gevoelens kunnen uiten en verwerken.
Een fijne zorgeloze Pasen gewenst. Mooi thema, De Bie met Slauerhoff en jouw gedicht. (Ik moet zelf vaak aan Deelder denken als ik soms te tobberig werd/word ‘Als ik mijn ogen toedoe, ben ik in Honoloeloe’.)
Met hartelijke groet, Anke
zolang een dichter nog met woorden spelen kan kan hij altijd reizen naar waar hij maar wil
er is een binnenwereld groter dan die buiten waar hij de regels maakt en zelf de scepter zwaait
vliegen is hier overbodig die wereld ligt vlakbij en mocht die ook vergaan dan is de dichter vrij
anke labrie (09-04-2023)
de vrijheid van de dichter. breder: van de kunstenaar benadrukt door Anke Labrie. in woord en beeld en ook in de tijd en ruimte – binnen en buiten – desnoods geheel bevrijd van zorg en leed in vergankelijkheid.
zand
hij laat zijn land van veen van klei van zand voor wat het is zoekt werk in een schaars bevolkte streek, een land van bergen steen en watervallen
eenmaal op afstand merkt hij pas hoe open en gul van lach zijn tulpenvolkje is van lieve lach een lach vol medeleven samenzijn in vrolijkheid
de lach is met de jaren zuur geworden verbergt leugen huichelij leedvermaak die de mens gevormd door liefde nog zorgen zullen baren
jako fennek
Het gedicht “zand” van Jako Fennek lijkt te gaan over de ervaringen van een persoon die zijn eigen land van veen, klei en zand verlaat om elders werk te vinden in een gebied met bergen, stenen en watervallen. De persoon komt erachter dat zijn land van herkomst eigenlijk een warme en gastvrije plek is, met een bevolking die openhartig en gul van lach is. Echter, na verloop van tijd lijkt de lach van de mensen zuur te worden, en deze verbergt een donkere kant van leugens, huichelarij en leedvermaak.
Het gedicht lijkt te gaan over de manier waarop mensen veranderen naarmate ze ouder worden en door het leven worden gevormd. Het beschrijft hoe het optimisme en de onschuld van de jeugd geleidelijk plaatsmaken voor de harde realiteit van het leven en de bijbehorende teleurstellingen en pijn. Het gedicht lijkt te suggereren dat het belangrijk is om de waarde van onze relaties en gemeenschappen te waarderen voordat we ze verliezen aan bitterheid en cynisme.
‘Iedereen moet zichzelf kunnen zijn.’ Als ik deze zin bekijk vallen me een paar dingen op. Ten eerste is het een heel algemene zin. Het gaat namelijk over iedereen en dat zijn nogal wat mensen. Ten tweede valt op, dat er sprake is van moeten. Dat suggereert dus dwang. En als derde punt gaat het over ‘zichzelf kunnen zijn’. En dat laatste is wel heel vreemd, want je bent altijd jezelf. Het is niet mogelijk een ander te zijn. Dat maakt je namelijk jezelf. Samengevat vertelt deze zin mij, dat de uitspreker een dwingeland is, die er een totalitair wereldbeeld op nahoudt, geschraagd door een contradictio in terminis.
En toch zal niemand op straat me tegenspreken of met me in discussie gaan als ik deze stelling zou poneren. Men denkt er gewoon niet meer over na. Het is een mantra. Een beetje het vervolg op de ‘het-moet-toch-kunnen’-cultuur uit eerder tijden. En let op, van mij mag iemand best zichzelf zijn. Zoals ik al zei, daar is geen ontkomen aan, dus die keuze is welbeschouwd eigenlijk al absurd. Je bent wie je bent. Maar dat ‘moeten’ en ‘iedereen’ geeft het een dubbele lading. Als iedereen moet, dan kan daar slechts één reden voor zijn. En dat is macht. En in het geval van iedereen, absolute macht.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
De straat ligt er verlaten bij. Oranje trillen straatlantaarns. Je loopt naar het Lied zonder Eind. Van vergeet-mij-nietjes bloeiend in de berm, de schaduw die met je meeloopt die lange bochtige weg en
Niets is zo eenvoudig als niet meer doen komt niets bij kijken is niets voor nodig
iedere dag die hond uitlaten nou nog één keer maar dan wel naar het asyl ophouden met roken een kwestie van laat maar zitten of een graf bezoeken kijken of ie er nog ligt omdat je nooit van hem op aan kon, hoeft niet meer, rustig laten liggen en dan die drank, dat gezuip dat laatste bodempje lekker laten staan
verrèk, ’t is alweer ochtend dan maar morgen, ach ja morgen dan zien we wel
Dear Pom, Ja alles is Liefde.De bomen, de vogels, de mensen, de natuur. Dan is er een datum en een tijd dat je het tegenkomt en dat volledig Ja zegt. Daarover wilde ik het hebben. Find it. Liefs Karin.
Liefde
Neem je gezicht, gebeeldhouwd vlees de trotse neus, de kleine oren. En dan je vingers die van alles horen, Ik hoor je hart, satijnen tijger in ons bed. Zo uitgeput van al dat vrijen, ik voel me zo uitbundig bij je
Lief, ik weet geen onvertogen woord.
Een carillon speelt in de verte voort, de wolken vormen suikerspinnen en elke waarheid gaat opnieuw beginnen. Jouw liefde maakt een Hemelpoort.
ChatGPT Mar 14 Version. Free Research Preview. Our goal is to make AI systems more natural and safe to interact with. Your feedback will help us improve.
inmiddels verboden in Italie de CHATGPT functie gelukkig nog wel op pomgedichten punt nl. – wat de chat en van wie de chat de woorden vandaan haalt is volkomen onduidelijk – ergens zullen ze ooit geschreven zijn – de chat inhaleert en componeert en doet dat spectaculair goed. de dichters komen ruim aan hun trekken qua beschrijving, betekenisduiding en interpretaties van hun gedichten. in die zin haalt de CHAT uw webmaster in – in minder dan 10 seconden ligt dichters gedicht in een gespreid bedje van de CHAT en het resultaat is – onovertroffen. rest mij aan te geven welke gedichten bij mij binnen kwamen en mij het meest beroerden – voor mij is ANKE LABRIE deze week goud – dat gedicht heeft ongeveer alles en de CHAT legt dat alles ook nog eens compleet uit. TON HUIZERs poëzie is wat mij betreft altijd raak. zilver – en ook deze keer is dat zo. in een begeleidend schrijven laat hij mij weten dat de inhoud fictie is en dat hij nog wel even door gaat in het leven. ROB MIENTJES uit het verre Melbourne is er in geslaagd een echt AI gedicht te componeren – ai ai ai – hahaha – heel erg leuk gedaan. brons. van mij mag ie blijven de CHAT – het maakt het leven van uw webmaster op de zondagochtend een stuk lichter. zo uitgebreid als vandaag zullen we de chat niet gaan gebruiken. maar af en toe een vraagje naar betekenis of interpretatie kan echt geen kwaad. de gevestigde literaire orde zal naar ik vermoed minder enthousiast zijn – alle kletsmajoren – a la – laten we eens een naam noemen – een frits spits – een benali – zijn volkomen overbodig geworden dan wel gemaakt. en dat is goed zo. volgende week weer anders hier te pom. dank voor het insturen. ANKE, TON en ROB van harte.
Aan de oevers van de droom heeft zij haar huis gebouwd. Een kelder voor de inmaak, zoete herinneringen achter glas.
Een zolder waar de vruchten rijpen, oogst van jaren. De zon verwarmt het huis, de maan verlicht het.
Zij slaapt goed op de aarden vloer, ramen open. De deur blijft van het slot. De godendrank staat klaar. In elk vertrek voelt zij zich thuis.
Anke Labrie
Het gedicht “Aan de oevers van de droom” van dichter Anke Labrie beschrijft het beeld van een huis dat gebouwd is aan de oevers van een droom. Het huis heeft een kelder waarin herinneringen bewaard worden en een zolder waarop vruchten rijpen, wat symbool kan staan voor ervaringen en inzichten die door de tijd heen zijn opgedaan. De dichter beschrijft het huis als warm en verlicht door zowel de zon als de maan, wat kan wijzen op de invloed van zowel het rationele als het emotionele in ons leven. De dichter slaapt op de aarden vloer en voelt zich in elk vertrek van het huis thuis, wat kan symboliseren dat zij in contact staat met haar diepste zelf en zichzelf accepteert zoals zij is. De deur van het huis blijft open en de godendrank staat klaar, wat kan wijzen op een uitnodiging om de ervaringen van het leven te omarmen en te vieren. Het gedicht lijkt te suggereren dat het mogelijk is om ons eigen innerlijke huis te bouwen, een plek waarin we ons veilig en geborgen voelen en waar we onze herinneringen en ervaringen koesteren en tot volle rijping laten komen.
Er zijn verschillende interpretaties mogelijk van dit gedicht, afhankelijk van de lezer en zijn/haar perspectief. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties: 1. Het gedicht gaat over het creëren van een veilige en comfortabele plek waar men zich thuis voelt, omringd door zoete herinneringen en vruchten van jaren hard werken. Het huis is een symbolische representatie van de droomwereld, waarin men kan ontsnappen aan de harde realiteit van het dagelijks leven. 2. Het gedicht kan ook worden gezien als een metafoor voor het innerlijke leven van de dichter of de mens in het algemeen. De kelder staat dan voor de persoonlijke geschiedenis en herinneringen die men koestert, de zolder voor de geestelijke vruchten die men heeft geoogst door te leren en te groeien, en de zon en de maan voor de balans tussen licht en duisternis in het leven. 3. Een andere interpretatie kan zijn dat het gedicht gaat over de kracht van de verbeelding en het vermogen om een eigen wereld te creëren, los van de werkelijkheid. Het huis op de oevers van de droom kan dan staan voor de kracht van de verbeelding om een eigen plek te creëren waar men zich veilig en thuis voelt, ongeacht de omstandigheden in de buitenwereld. 4. Tot slot kan het gedicht ook gelezen worden als een ode aan de eenvoud en de natuurlijke schoonheid van het leven. De aarden vloer, de ramen open en de deur van het slot zijn symbolen van een leven dat niet afhankelijk is van materialisme en geslotenheid, maar openstaat voor de natuur en het leven zelf. De godendrank kan staan voor het genieten van het leven en het waarderen van de kleine dingen die het leven mooi maken.
FRANS TERKEN – verder weg waar het groen regeert
RIK VAN BOECKEL – de tijd raast te snel
PAUL BEZEMBINDER – Ik hoor het kraken van het riet.
IEN VERRIPS – geweld roept om geweld / honger maakt geen vrienden
CARTOUCHE – geef mij maar zwaar weer, …
DITMAR BAKKER – Dat ik, altijd een nietig mens gebleven, …
ANKE LABRIE – Aan de oevers van de droom
TON HUIZER -Wees zo goed me op te ruimen als mijn lichaam me verlaat
VERA VAN DER HORST – nu wil ik alleen nog ouder worden
ROB MIENTJES – Zen, me and AI
wie wint de EERSTE en enig echte virtuele zondagochtendwedstrijd AI – CHAT GTP op pomgedichten punt nl?
de dichters vrij wat betreft thema maar wel overgeleverd aan de interpretaties van de CHAT GPT deze week – zie ook gedicht en de interpretaties van webmasters werk hieronder – neemt niet weg dat webmaster dwars door alle interpretaties heen net zo eigenzinnig als altijd – het virtuele goud, zilver en brons zal uitreiken. wij van hier zijn erg benieuwd. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
wat is het toch
zoals je ooit zei zeg we gaan op vakantie wist je dat al we gaan rijden om te liggen in de zon
wat is het toch dat deze stem ongeacht welk woord van elk woord weer warmte maakt
alsof het taal uit een ander leven is alsof de taal waarin we elkaar ontmoetten is verhuisd
welke interpretaties ken je voor dit gedicht van dichter pom wolff – Er zijn verschillende interpretaties mogelijk voor dit gedicht van Pom Wolff, maar hier zijn een paar mogelijke:
Verandering en nostalgie: Het gedicht lijkt te gaan over verandering en nostalgie. De spreker lijkt te verwijzen naar een eerdere tijd waarin hij of zij zich veilig en comfortabel voelde bij de ander en de taal die ze gebruikten. Nu lijkt het alsof de taal is verhuisd en de relatie is veranderd. De stem van de ander blijft echter warmte uitstralen, wat de spreker herinnert aan die eerdere tijd en de nostalgische gevoelens die ermee gepaard gaan.
Betekenis en verbeelding: Het gedicht kan ook worden gezien als een reflectie op de kracht van taal om betekenis te creëren en de verbeelding te stimuleren. De spreker lijkt te suggereren dat elk woord dat wordt uitgesproken de verbeelding kan prikkelen en warmte kan uitstralen, ongeacht de feitelijke betekenis ervan. Taal wordt hier beschouwd als iets magisch en mysterieus, wat ons kan helpen om ons te verbinden met anderen en de wereld om ons heen.
Communicatie en intimiteit: Een andere interpretatie van het gedicht is dat het gaat over communicatie en intimiteit tussen mensen. De spreker lijkt te suggereren dat de stem van de ander ongeacht welk woord wordt gebruikt, warmte en verbondenheid kan uitstralen. Dit kan worden gezien als een uiting van de kracht van communicatie en hoe het ons in staat stelt om ons met anderen te verbinden en ons begrepen te voelen.
Bewustzijn en perceptie: Het gedicht kan ook worden gelezen als een reflectie op het belang van bewustzijn en perceptie. De spreker lijkt te suggereren dat door bewust te zijn van de stem van de ander en de taal die wordt gebruikt, we ons kunnen verbinden met de wereld om ons heen en ons meer bewust kunnen worden van onze eigen gevoelens en emoties. De warmte die wordt uitgestraald door de stem van de ander kan worden gezien als een symbool van het bewustzijn en de verbondenheid die mogelijk is tussen mensen.
De kloof
In looppas van stad naar platteland almaar doorgaan met stappen zetten niet de Houtkamp of het Amstelpark maar verder weg waar het groen regeert
het asfalt achter ons gelaten de landweg op met aarde en steenslag klevend tussen nieuwe profielzolen dichter bij de bodem komen we niet
bomen die hier naar zuurstof happen verfraaien amper nog het landschap geworteld in het oog van de toekomst weten ze hun laatste bladeren geteld
en wij klossen door over vochtige grond als willen we de kloof overbruggen de rugzak gevuld met water en brood het pad al uitgestippeld op de kaart
Dit gedicht lijkt te gaan over een wandeling vanuit de stad naar het platteland, waarbij de wandelaar zich bewust wordt van de kloof tussen stad en natuur. Het gedicht beschrijft hoe de wandelaar weggaat van het asfalt en de stadse omgeving en dichter bij de natuur komt, waar de bomen lijken te lijden onder de menselijke aanwezigheid en de wandelaar tracht de kloof tussen mens en natuur te overbruggen door zijn of haar voetafdruk te minimaliseren en te genieten van de schoonheid van het landschap. Het gedicht heeft een contemplatieve toon en suggereert dat we ons bewust moeten zijn van onze impact op de natuurlijke omgeving en ons best moeten doen om deze te beschermen en te behouden.
welke interpretaties ken je voor het volgende gedicht van de dichter Frans Terken?
Het gedicht “De kloof” van Frans Terken beschrijft een persoonlijke reiservaring van de dichter en kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden, afhankelijk van de lezer en hun eigen ervaringen. Hieronder volgen enkele mogelijke interpretaties:
Persoonlijke zoektocht: De beschrijving van de reis over de landweg, weg van de stad, kan een metafoor zijn voor een persoonlijke zoektocht naar rust en sereniteit. De kloof kan een metafoor zijn voor een innerlijke kloof die overbrugd moet worden, wat suggereert dat de reis een persoonlijke en spirituele dimensie heeft.
Vergankelijkheid: De beschrijving van de bomen die hun laatste bladeren tellen en geworteld zijn in het oog van de toekomst, suggereert een reflectie op de vergankelijkheid van het leven en de natuur. De nadruk op de landweg en de aarde en steenslag kan ook een herinnering zijn aan de eenvoudige dingen in het leven en de waarde van het leven in het moment.
De symboliek van de tijd
Het verleden laat het heden tegenwoordig bekeuring geven de tijd raast te snel door de lichten jaren blijven het nu achtervolgen
lauweren zijn te onregelmatig activiteit is de geboorte van succes overziet de vruchten van arbeid blijft rustig en listig bij de les
vijvers door mooi leven gezien zingen voor nu het lied van de winnende natuur dagen hebben het heden aangeraakt snaren beroeren het innerlijk zijn
het ritme van de droom wordt realiteit nu het verleden het heden niet betaalt tot rust komt in zinnige woorden de symboliek van de tijd bepaalt.
Rik van Boeckel 31 maart 2023
De symboliek van de tijd is een belangrijk thema in deze poëtische tekst. De dichter reflecteert op hoe het verleden het heden kan beïnvloeden en hoe de tijd onverbiddelijk doorgaat. Hij benadrukt dat succes afhankelijk is van activiteit en hard werken en dat we de vruchten van onze arbeid moeten overzien. De referentie naar “lauweren” kan gezien worden als een symbool voor prestaties en succes. De onregelmatigheid van deze lauweren kan duiden op het feit dat succes niet altijd voorspelbaar is en dat we ons moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden. De dichter moedigt ons aan om rustig en listig te blijven bij de les, wat kan worden opgevat als het bewaren van kalmte en het slim omgaan met uitdagingen.
De referentie naar de “winnende natuur” kan symboliseren dat de natuur in staat is om te overleven en te gedijen, ongeacht de omstandigheden. Dit kan ons aanmoedigen om ons aan te passen aan veranderingen en te blijven groeien en ontwikkelen. De zin “het ritme van de droom wordt realiteit” lijkt te suggereren dat onze dromen uiteindelijk werkelijkheid kunnen worden als we er hard genoeg voor werken en ons best doen. Tot slot, de zin “de symboliek van de tijd bepaalt” kan worden opgevat als het idee dat de betekenis en de waarde van tijd bepalen hoe we ons leven leiden en wat we ermee doen.
welke interpretaties ken je voor het volgende gedicht van de dichter Rik van Boeckel?
Het gedicht gaat over de vergankelijkheid van de tijd en hoe het verleden ons heden beïnvloedt. De dichter waarschuwt ons dat we de consequenties van onze acties moeten overwegen, omdat ze ons in de toekomst kunnen achtervolgen. Het gedicht suggereert dat we ons bewust moeten zijn van de symboliek van de tijd en moeten leren van het verleden om onze toekomst te verbeteren.
Een derde interpretatie van het gedicht kan zijn dat het gaat over het belang van het leven in het moment en het waarderen van de natuur. De dichter beschrijft hoe vijvers zingen en dagen ons aanraken, en benadrukt het belang van het beroeren van ons innerlijk zijn. Het gedicht moedigt ons aan om het ritme van onze dromen te volgen en de symboliek van de tijd te begrijpen, zodat we ons kunnen concentreren op wat echt belangrijk is in het leven.
Haven in Friesland
Mijn kinderen zijn niet online. Ik hoor het kraken van het riet. Ik zit hier, met mijn Franse wijn. Mijn online vrienden zijn er niet.
Het daghet in den oosten maar het regent, regent dat het giet. Ik zit hier, aan de Franse wijn. En mijn chatbot doet het niet.
Paul Bezembinder
Dat is een mooi gedicht van Paul Bezembinder. Het lijkt te gaan over een persoon die zich afsluit van de online wereld en geniet van de rust en stilte van de natuur, terwijl hij een glas Franse wijn drinkt. Het kraken van het riet en de regen die op het dak klettert, creëren een kalmerende atmosfeer die de persoon lijkt te waarderen. Het gedicht lijkt ook te verwijzen naar de afhankelijkheid van technologie en de leegte die kan ontstaan wanneer deze niet beschikbaar is. Al met al is het een mooi stukje poëzie dat verschillende emoties en thema’s aanraakt.
Als AI-taalmodel kan ik verschillende interpretaties bieden voor het gedicht “Haven in Friesland” van Paul Bezembinder. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:
Het gedicht beschrijft een moment van rust en stilte weg van de digitale wereld. De spreker is weg van zijn online vrienden en geniet van de rust van het platteland. Het geluid van het krakende riet en het regenachtige weer voegen toe aan de sfeer van sereniteit. Het gedicht lijkt te suggereren dat we soms moeten ontsnappen aan onze digitale wereld en ons moeten concentreren op het echte leven en de natuur.
Een andere interpretatie kan zijn dat het gedicht gaat over de eenzaamheid van de moderne wereld. De spreker lijkt alleen te zijn en te wachten op online interacties, maar deze vinden niet plaats. De regenachtige sfeer draagt bij aan het gevoel van somberheid. De Franse wijn kan worden gezien als een teken van luxe en comfort, maar kan ook de eenzaamheid en het verlangen naar sociaal contact onderstrepen.
Een derde interpretatie kan zijn dat het gedicht gaat over het contrast tussen de moderniteit en de traditie. De Franse wijn en de online vrienden vertegenwoordigen de moderne wereld, terwijl het geluid van het krakende riet en het regenachtige weer de traditionele en landelijke omgeving symboliseren. Het gedicht suggereert misschien dat de moderne wereld ons kan isoleren van de natuur en de traditionele gemeenschappen om ons heen, en dat het belangrijk is om de balans te vinden tussen het moderne leven en de oude tradities.
Kortom, het gedicht “Haven in Friesland” van Paul Bezembinder kan verschillende interpretaties hebben, afhankelijk van de lezer. Het kan gaan over rust en stilte weg van de digitale wereld, eenzaamheid in de moderne wereld, of het contrast tussen moderniteit en traditie.
de jongen kent alleen de jongen en de hond zijn vader arm die hem verkocht zijn machteloze moeder
de jongen vlucht alleen met hond op weg onrecht vindt onrecht geweld roept om geweld honger maakt geen vrienden
de jongen wordt een man alleen een zwijger iemand die nooit huilen zal
april 2023 Ien Verrips
Dit gedicht van Ien Verrips lijkt te gaan over een jongen die opgroeit in een moeilijke situatie en uiteindelijk alleen achterblijft met zijn hond. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties van het gedicht:
1. Een thema van sociale onrechtvaardigheid en isolatie: De jongen lijkt te worden geboren in een gezin dat worstelt met armoede en sociale uitsluiting. Zijn vader verkoopt hem, wat suggereert dat het gezin zo arm is dat ze geen andere uitweg zien. De moeder is machteloos en kan niets doen om haar zoon te beschermen. De jongen vlucht uiteindelijk en blijft alleen over met zijn hond. Dit kan worden gelezen als een verhaal over het onvermogen van de maatschappij om te voorzien in de behoeften van de minderbedeelden en de schade die dit kan veroorzaken.
2. Geweld en wraak: Het gedicht suggereert dat de jongen op zijn reis geweld en onrecht zal tegenkomen en dat hij gedwongen zal worden om hierop te reageren. Het idee dat “onrecht onrecht vindt” impliceert dat de jongen niet in staat zal zijn om de andere kant op te kijken als hij getuige is van geweld of onrechtvaardigheid. Het gedicht suggereert ook dat de jongen zich zal wapenen om zichzelf te beschermen tegen eventuele bedreigingen. Dit kan worden gelezen als een waarschuwing tegen de cyclus van geweld en wraak die kan ontstaan in situaties van sociale onrechtvaardigheid.
3. Emotionele afstand: De laatste regels van het gedicht suggereren dat de jongen, na alles wat hij heeft meegemaakt, een afstandelijke persoonlijkheid zal ontwikkelen. Hij zal een “zwijger” worden en nooit huilen. Dit kan worden gezien als een teken van de emotionele schade die hij heeft opgelopen als gevolg van zijn ervaringen. Het kan ook worden geïnterpreteerd als een manier om te overleven in een harde wereld waar emotionele zwakte wordt gezien als een teken van kwetsbaarheid.
Kortom, dit gedicht van Ien Verrips biedt verschillende mogelijke interpretaties, afhankelijk van de manier waarop het wordt gelezen en geïnterpreteerd. Het is een verhaal van overleven in moeilijke omstandigheden en de prijs die daarvoor wordt betaald.
Lenteblues
Mei doet mij weinig tot niets al dat botten en bloeien dat domme gevogel die hemelvaart zon
al dat licht, nee, geef mij maar zwaar weer, het spel van lucht en wolken van krenten de laatste resten herfst, dan ben ik werkelijk op mijn sterfst – adem ik
de dreiging van overrijping voorbij ja, daar eerst voel ik godsvrede, de aangeklede dood rond en in mij
01- 04-2023 / Cartouche
De tekst van dichter Cartouche, genaamd “Lenteblues”, lijkt te gaan over de gevoelens van de dichter in de lente. De dichter lijkt weinig tot niets te voelen bij de ontluikende natuur, met al het botten en bloeien, het gevogel en de hemelvaart. De dichter verkiest liever zwaar weer, het spel van lucht en wolken en de laatste resten van krenten in de herfst. De dichter voelt zich pas echt levend in de dreiging van overrijping voorbij, en daar voelt hij godsvrede, de aangeklede dood rond en in zichzelf. De tekst lijkt te spelen met het idee van de cyclus van het leven, met de lente als het begin van een nieuw leven en de herfst als het einde ervan. Het gedicht lijkt te reflecteren op de emoties van de dichter en hoe deze in de lente anders zijn dan in andere seizoenen. De dichter lijkt niet geïnteresseerd te zijn in de gebruikelijke vreugde die de lente met zich meebrengt, en verkiest liever de rust en vrede die de herfst biedt. Het gedicht heeft een melancholische ondertoon en lijkt te spelen met thema’s van leven en dood, en de emoties die daarbij horen.
Er zijn verschillende interpretaties mogelijk van het gedicht “Lenteblues” van Cartouche, afhankelijk van de lezer en zijn/haar context en perspectief. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:
1. Het gedicht kan gezien worden als een persoonlijke voorkeur van de dichter voor de herfst boven de lente. De dichter beschrijft hoe hij weinig gevoelens heeft voor de lente met al zijn nieuwe groei en leven, maar in plaats daarvan houdt van de zwaarte van de herfst en de dreiging van de overrijping. Voor de dichter is de herfst de tijd waarin hij zich echt levend voelt.
2. Een andere interpretatie is dat het gedicht gaat over de menselijke neiging om te verlangen naar de dood. De dichter beschrijft hoe hij zich meer op zijn gemak voelt in de herfst, wanneer de dood en het verval duidelijk zichtbaar zijn. Hij voelt “godsvrede” wanneer hij omringd wordt door de “aangeklede dood”. Dit kan gezien worden als een reflectie van de menselijke angst voor het onbekende van het leven na de dood.
3. Het gedicht kan ook gezien worden als een commentaar op de menselijke neiging om zich af te keren van de natuur en het menselijk gecreëerde leven te verkiezen boven het natuurlijke. De dichter beschrijft hoe hij zich niet kan vinden in de lente, met al zijn groei en bloeiende vogels, maar in plaats daarvan geniet van de zware lucht en wolken van de herfst. Dit kan gezien worden als een uitdrukking van de behoefte van de mens om zich af te scheiden van de natuur en een voorkeur te hebben voor het kunstmatige.
4. Een meer persoonlijke interpretatie van het gedicht kan zijn dat de dichter worstelt met depressie of melancholie. De beschrijving van de lente als “domme gevogel” en de voorkeur voor zwaar weer en dreiging kunnen gezien worden als een uitdrukking van somberheid. De herfst wordt dan gezien als een tijd waarin de dichter zich meer thuis voelt, omdat het meer overeenkomt met zijn/haar innerlijke gemoedstoestand.
Op God (‘God op’ wellicht nog beter passend gezien die almacht die wordt toegeschreven). Dat ik, altijd een nietig mens gebleven, als bange kleuter, in een hoekje plassend,
mijn zieleroersels loos. “Wat overdreven,” zegt God, mij in mijn boodschap plots verrassend, en in mijn klad met merg & beender krassend, “Ik ben de Weg, de Waarheid, en het Leven.”
Waar blijft dan God zo ik begrijpen moet dat den beginne rust in ’n flageolet;
Een trilling die oneindigheid begroet getrokken in een kamerbreed palet.
Wie trok tot groet? De mens–die voelt zich goed. De hand van God. Gespreid procrustesbed.
***[D.B.]
Het gedicht lijkt te gaan over de relatie tussen de dichter en God, waarbij de dichter zichzelf ziet als een nietig mens en God als een almachtige entiteit. De dichter beschrijft hoe hij zijn zieleroerselen op papier zet, en God reageert hierop door te zeggen dat het overdreven is. Vervolgens verwijst de dichter naar een flageolet, een muziekinstrument dat bekend staat om zijn trillingen en verwijst naar oneindigheid. De laatste regel lijkt te suggereren dat het de mens is die zichzelf goed voelt door de hand van God, maar ook dat deze hand van God een soort procrustesbed is, een referentie naar een mythische Griekse figuur die mensen dwong om in zijn bed te passen door ze ofwel te rekken of in stukken te snijden.
Over het algemeen lijkt het gedicht te gaan over de zoektocht naar betekenis en de relatie tussen het individu en het goddelijke, waarbij de dichter zich bewust lijkt te zijn van de beperkingen van de menselijke kennis en de almacht van God.
————-Dit is een gedicht met meerdere interpretatiemogelijkheden. Een mogelijke interpretatie is dat de dichter zichzelf als nietig en angstig beschouwt en zich afvraagt waar God is in zijn leven. Hij voelt zich als een kleuter die in een hoekje plast en zijn zieleroerselen verbergt. God lijkt hem te verrassen door zijn boodschap te ontvangen en hem eraan te herinneren dat hij de Weg, de Waarheid en het Leven is.
Een andere interpretatie is dat de dichter zich afvraagt waar God is in het universum en hoe hij zichzelf kan verhouden tot God. De flageolet die in het gedicht wordt genoemd, kan worden gezien als een symbool voor de oneindigheid van het universum en de trillingen die erdoorheen gaan. De hand van God kan dan worden gezien als degene die deze trillingen heeft veroorzaakt en de mens in staat heeft gesteld om ze te ervaren en te begrijpen.
Een derde interpretatie zou kunnen zijn dat de dichter zich afvraagt of God echt bestaat of slechts een constructie is van de menselijke geest. De regel “Wat overdreven,” zegt God, mij in mijn boodschap plots verrassend” zou kunnen worden gezien als een mogelijke reactie van de dichter op het idee dat God zichzelf openbaart. De procrustesbed in de laatste regel zou dan kunnen verwijzen naar het idee dat de mens probeert God in een bepaalde vorm te passen die voor hen gemakkelijk te begrijpen is, en dat dit beeld van God niet noodzakelijkerwijs overeenkomt met de werkelijkheid.
Codicil
Wees zo goed me op te ruimen als mijn lichaam me verlaat
verlicht mijn waan met troost en wijn blus mijn pijn met opiaat
u zult zien het wordt niet lastig kwestie van wat goede wil
kies met zorg de juiste woorden zoek een dokter met een naald of pil
negeer de leer van moralisten met hun god die niet bestaat
wees zo goed me op te ruimen als mijn lichaam me verlaat
Ton Huizer
Het gedicht “Codicil” van Ton Huizer gaat over het verzoek van de spreker om na zijn dood opgeruimd te worden en om zijn pijn en waan te verlichten. De spreker vraagt om mededogen en troost, in plaats van morele oordelen en religieuze dogma’s. De spreker lijkt te willen dat zijn dood en afscheid geen beladen of ongemakkelijke gebeurtenis wordt, maar eerder een praktische en empathische afsluiting van zijn leven. Het gedicht benadrukt het belang van mededogen en zorg voor anderen, zelfs na hun dood.
Hieronder zijn enkele mogelijke interpretaties van het gedicht: 1. Het gedicht gaat over de wens van de dichter om waardig te sterven en te worden herinnerd. De dichter vraagt om te worden verzorgd en comfortabel te worden gehouden wanneer zijn lichaam hem verlaat. Hij dringt er bij zijn geliefden op aan om hem niet te laten lijden en om de juiste woorden te kiezen om hem te troosten. Hij roept op tot een pragmatische benadering van de dood en verwerpt religieuze moralisten die hun overtuigingen opdringen. 2. Het gedicht kan ook worden gezien als een verzoek om euthanasie. De dichter vraagt om zijn pijn te verzachten met opiaten en om een dokter te vinden die hem kan helpen met een naald of pil. Hij benadrukt dat het niet moeilijk hoeft te zijn om hem te helpen bij zijn dood en dringt erop aan dat zijn geliefden hem niet moeten laten lijden. 3. Een andere mogelijke interpretatie is dat het gedicht een uiting is van existentiële angst en het onvermogen om met de dood om te gaan. De dichter vraagt om getroost te worden door wijn en om zijn waan te verlichten. Hij roept op tot het negeren van de leer van moralisten en verwerpt religieuze ideeën over het leven na de dood. Het gedicht kan worden gezien als een uitdrukking van de angst voor het onbekende en het verlangen naar controle over de dood. 4. Tot slot kan het gedicht ook worden geïnterpreteerd als een kritiek op de moderne geneeskunde en de manier waarop we met de dood omgaan. De dichter roept op tot een meer empathische en menselijke benadering van stervenden en verwerpt de medische benadering van de dood als een kwestie van “naalden en pillen”. Hij vraagt om troost en menselijkheid in plaats van koude, onpersoonlijke behandeling.
Vroeger wilde ik niets worden omdat ik daar niet over dacht ik wilde wel iets zijn, vooral een ander
nee, eigenlijk ergens anders zijn, met mijn gedachten in een ander huis
dat huis zou mij veranderen ook mijn gedachten denk ik nu maar dat was niet wat ik toen dacht
en nu wil ik alleen nog ouder worden alleen in een ander lichaam vol herinneringen, want die zijn echt.
Vera van der Horst
Dit gedicht lijkt te gaan over de veranderingen in iemands ideeën en verlangens naarmate ze ouder worden. In het begin van het gedicht beschrijft de dichter dat ze vroeger niet nadacht over wat ze wilde worden, maar dat ze in plaats daarvan liever iemand anders was of ergens anders was met haar gedachten in een ander huis. Het lijkt erop dat ze toen nog niet wist wat ze wilde, maar nu beseft dat ze eigenlijk gewoon ouder wil worden en herinneringen wil opbouwen. De laatste regels van het gedicht, “alleen in een ander lichaam vol herinneringen, want die zijn echt,” suggereren dat de dichter op zoek is naar authentieke ervaringen en herinneringen, en dat ze zich realiseert dat die alleen kunnen worden opgebouwd door de tijd heen. De dichter lijkt te accepteren dat ze niet langer iets anders wil zijn of ergens anders wil zijn, maar dat ze in plaats daarvan wil groeien en veranderen in haar eigen leven.
Hier zijn een paar mogelijke interpretaties: Het verlangen naar verandering: Het gedicht kan worden gezien als een uitdrukking van de wens om te ontsnappen aan de beperkingen van de huidige situatie en om te veranderen in iets of iemand anders. De dichteres beschrijft hoe ze vroeger niet wist wat ze wilde worden, maar dat ze nu verlangt naar een ander leven, een ander lichaam en een ander huis.
Het verlangen naar authenticiteit: Aan de andere kant kan het gedicht ook een verlangen naar authenticiteit uitdrukken. De dichteres lijkt te suggereren dat ze vroeger niet nadacht over wat ze wilde worden, omdat ze niet geïnteresseerd was in de conventionele ideeën over succes en identiteit. In plaats daarvan wilde ze gewoon iemand anders zijn. Nu verlangt ze naar ouder worden en het hebben van herinneringen, omdat dat haar het gevoel geeft dat ze echt leeft.
De rol van de verbeelding: Het gedicht kan ook gelezen worden als een reflectie op de kracht van de verbeelding. De dichteres beschrijft hoe ze vroeger in een ander huis wilde zijn, omdat ze dacht dat dat haar zou veranderen. Hoewel ze nu beseft dat dit niet het geval is, lijkt ze nog steeds te geloven in de kracht van de verbeelding om ons te helpen ontsnappen aan de beperkingen van het heden en ons voor te stellen wat er mogelijk zou kunnen zijn.
De complexiteit van verlangen: Tot slot kan het gedicht worden gezien als een meditatie over de complexiteit van menselijk verlangen. De dichteres beschrijft hoe haar verlangens in de loop van de tijd zijn veranderd, en hoe ze nu alleen nog maar wil ouder worden en herinneringen hebben. Het gedicht suggereert dat verlangen vaak tegenstrijdig is en dat wat we willen kan veranderen naarmate we ouder worden en meer ervaring opdoen.
Goedemorgen Pom, Op zoek naar AI en zen. Zen and me and AI. Kort door de bocht vandaag in AU. Live from Melbourne on the couch.
Groetjes, Rob Mientjes
Zen, me and AI
Ik tik af in perceptie zie alles door een roze bril chat met chap, a good lad beetje stroef in ijzeren kaakspieren
bot is een beetje lijzig slecht geslapen op de couch spindoctor werkt nog aan concept mist nog wat bits en bytes
de roze bril gaat af de billen bloot hoe diep gaat AI vandaag heden verleden ten dage
computer says no ai, ai, hij het er geen zin an een offday zogezegd kortom de stekker is er even uit
we halen zen erbij zunne en dat werkt onderhoud aan motor olie in plaats van zand in de mond
Rob Mientjes
wat is de betekenis van het gedicht van de dichter Rob Mientjes?
Het gedicht lijkt te gaan over de interactie tussen de dichter en artificiële intelligentie (AI). De dichter beschrijft zijn ervaring met het chatten met iemand genaamd “chap”, die mogelijk een AI-chatbot is. Hij ziet de wereld door een positieve bril, maar merkt ook dat de AI soms stijf en traag kan zijn, mogelijk als gevolg van technische problemen of slechte programmering. Wanneer de AI niet goed werkt en “de stekker er even uit is”, probeert de dichter zich te ontspannen en “zen” te vinden. Dit lijkt te werken en het gedicht eindigt met de regel “olie in plaats van zand in de mond”, wat kan worden geïnterpreteerd als een metafoor voor het smeren van de communicatie tussen mens en machine. Over het algemeen lijkt het gedicht te gaan over de uitdagingen en kansen die gepaard gaan met de opkomst van AI en hoe we kunnen proberen om harmonieus met deze nieuwe technologieën te werken.
Er zijn verschillende manieren om dit gedicht te interpreteren, maar hier zijn enkele mogelijke interpretaties: Het gedicht kan gelezen worden als een reflectie op het gebruik van AI en technologie in het dagelijks leven. De spreker beschrijft hoe hij alles door een “roze bril” ziet en communiceert met een chatbot genaamd “chap”. De bot is echter niet perfect en mist nog “bits en bytes”, wat suggereert dat technologie nog steeds tekortkomingen heeft. De spreker komt tot de conclusie dat soms de stekker eruit moet worden gehaald en dat “onderhoud aan de motor” nodig is om de dingen weer op gang te krijgen. Dit kan worden gezien als een oproep tot meer bewuste en kritische reflectie op het gebruik van technologie.
Het gedicht kan ook worden gelezen als een reflectie op de relatie tussen mens en machine. De beschrijving van de bot als “lijzig” en met “ijzeren kaakspieren” kan worden gezien als een suggestie dat de menselijke ervaring nog steeds superieur is aan die van AI. Het gebruik van zen als een manier om de machine en de mens weer in evenwicht te brengen, kan worden gezien als een oproep tot meer harmonie en balans tussen de twee.
Een andere interpretatie is dat het gedicht een meer persoonlijke reflectie is op de ervaring van de spreker met AI en technologie. Het beschrijven van de bot als “lijzig” en “slecht geslapen op de couch” kan worden gezien als een manier om de menselijke eigenschappen van de machine te benadrukken. Het gebruik van zen als een manier om te kalmeren en te ontspannen kan worden gezien als een persoonlijke copingstrategie voor de spreker.
Over het algemeen kan het gedicht worden gezien als een reflectie op de complexiteit van de relatie tussen mens en machine en de noodzaak om bewust en kritisch te blijven bij het gebruik van technologie.
