lieve lucienne kohler met twee puntjes op de o – citeerde een regel uit een serie gedichten die ik voordroeg in Bar Baut – een door merik van der torren en mirjam al opgericht podium voor muziek en poëzie – in het deftige amsterdam zuid. ik dacht waarom noemt ze nou net deze ene regel uit al die regels die ik voordroeg. blijkbaar is dat de regel die aankomt. een regel die zowel waar is als poëzie is, voor mij geldt en voor iedereen geldt. is dit dan deregel die ze later op mij leggen – nou ja dat vroeg ik mij af. die regel was deze regel – maken we meteen maar ook de titel van het gedicht van:
‘opsommingen verdunnen het leed’
het moet wel ergens over gaan als je schrijft het is waarom ik tegen opsommingen ben opsommingen verdunnen het leed
het is ook waarom verjaagden uit de wanhoop opsommingen laten voor wat ze zijn
een land moeten verlaten en een nooit meer weerom het verhaal van je ouders is meer dan genoeg
niets is geringer weinig zo omvattend als in de keel gesmoorde adem die haperend wat verder trilt intieme energie die onmiddellijk verdwijnt tenzij een oor met de magie van begrijpen en begrip
meteen ook weer vergeten of voor het leven ingeprent onuitgesproken in de diepste stilte bij liefde en bij dood onontkoombaar bij de bezwering van angst, illusies en euforie
maar vooral bij laten en bij doen als reden, als arbitrair houvast als plicht, als last
Gerardo Insua Teijeiro zondagmiddag gezien en gehoord op het Shaffy Poëzie Podium aan de Piet Heinkade 231 in Amsterdam van José Aerts. enorme passie bewonderenswaardig gelegd in de opvolging van de woorden die zonder omwegen leiden tot de aanbeden geliefde – tot zwijgens aan toe: mooi – welkom op deze site.
LASSO
Ze zwijgt – smijt een lasso omheen mijn woordenschat, en vangt woorden die vooralsnog verborgen zijn. Woorden waar geen welbespraakte zich tot op heden aan heeft gewaagd – letterloos, lettergreeploos, ik staar ze minzaam aan, maar ze zwijgen. Hoogmoedig eigen ik mij deze taal toe, zonder voorbereid te zijn op de zondvloed aan accent aigu’s in roedel – aan de bombardementen aan trema’s en circonflexen. Ze trekt de lasso nog wat strakker aan, met haar vrouwenhart vol houden van – intens verlekkerd absorbeer ik haastig de lokroep van gloednieuwe klanken, opnieuw gebiedend, in een taal die niet te bevatten valt. Wellicht schikt het in gedicht – ik draai mijn balpen open, en stoot de punt vernuftig op het wit, ik sleep en beweeg en creëer een ‘o’ – of iets dat in die richting zit. Ik zwier, ik wieg, ik schiet omhoog, ik poog apart elke klank te villen. Maar ook de inkt blijft innig droog, en pompt het kladblok in stilte. En als ik dan – ten einde raad verslagen in haar kijkers kijk, haalt zij nogmaals de lasso aan – waarna ik zwijg…
Alles lacht onder het pagekapsel bovenop dat bijna kogelronde engelengezichtje. Het lijkt wel of ze zweeft. Op rubber wieltjes rolt. Maya meisje. Drie turven hoog. De dertig nog net niet voorbij en werkelijk gracieus. Dat is zeldzaam hier. Dan verdwijnt ze achter een paar geparkeerde auto´s en kuier ik tussen de zoevende glazen schuifpui de hypersuper binnen. True beauty exists. Ook in Mexico. En eerlijk is eerlijk. De meeste locals zijn gewoon hartstikke lief. Maar lijken en kijken lamgeslagen. Misschien ligt het aan mij. Misschien is het Covid. Fok! Ik heb geen mondkap. Een geüniformeerde gezette bewaakster haast zich in mijn richting om me een exemplaar aan te reiken dat krap 10x10cm meet met elastiekjes nietig als naaigaren. Haar ogen lachen. Het ding is zo flinterdun en miezerig dat het op zeker niks uithaalt. Maar in winkels is het nu eenmaal verplicht. Net zoals bij toeristische bezienswaardigheden. Daar alleen bij de ingang. Verder boeit het niet. Voor de bühne is het.
Twee meter verder kan ´ie weer af en dat doet iedereen. Maar in de super blijft ´ie aan. Kwestie van respect. Ik ben hier te gast. Mondkap op dus; van het huis deze keer. Een gegeven paard moet je niet in de bek kijken. Even waan ik mij France. Maar het voelt toch anders hier. Flink kleiner en airco fris. Ik heb iets met supermarkten. Ik ruik nog zo de eenden, ganzen en andere gevleugelde vrienden die er in China, donkerrood of zwart gelakt, glimmend van het vet in grote getale aan het plafond hangen. Soms lijkbleke gestoomde zwanen zelfs, intens geurend naast vissig riekend seafood en gemalen gedroogde kruiden die daar iedere ochtend als kleurige kegelvormige bergjes worden uitgestald. Een heuse geursymphonie gegarandeerd. Ook in grotere Mexican supers echter ruik je gewoonlijk niks want bijna alles zit in plastic of is ouderwets ingeblikt; zelfs de Aldi is er een lustoord bij. Okee, ik overdrijf. Ondanks het gebrek aan geur heeft deze hyper een flinke versmarkt. Geurloos zweet druipt inmiddels in stralen van m´n lijf. Hierbinnen verdampt het niet dankzij de airconditioning. Lekker! Red Bull ook. Meestal niet verkrijgbaar. Maar hier wel. Siberisch koud uit de koeling. Ik neem er twee. Om het af te leren.
Er is zelfs een heuse afhaalbalie voor Chinese fastfood. Bescheiden, maar toch. En het ruikt er! Ik kan het niet weerstaan en geniet slurpend met volle teugen van een oversized portie lo mein noodles al pollo general. Voor de prijs van nog geen Big Mac. En dat is hier al flink aan de prijs. Een taco met geroosterd speenvarken koop je voor dertien pesos. Minder dan zestig cent. Inclusief drie verschillende sauzen afzonderlijk in schaaltjes geserveerd. En daarvoor mag je ook nog gaan zitten. Talloos zijn ze. Taqueria´s aan de straat. Ik ben moe. Morgen zweten op het strand. Een uurtje boven Cancun ligt Isla Blanca. Een lang smal schiereiland met een woest kolkende zee aan de westzijde en een idyllische lagune in het oosten. Er is niemand op het oceaanstrand behalve een kleurig getatoeëerde Turkse schone met wie ik al een poosje de schaduw onder een eenzame palm deel. Ze komt hier nooit meer terug zegt ze; na acht maanden vergeefse hoop de macho cultuur meer dan beu. ¨Het is erger dan waar dan ook. Ik kan het weten als Turkse. Macho mannen willen gewoonlijk of je lijf of je geld. Maar hier zijn ze iedere vorm van respect voorbij. Eerst neuken om je daarna te bestelen. Come on!¨ Morgen vliegt ze naar Istanboel. Ze vraagt of zwemmen hier veilig is en ontdoet zich zonder het antwoord af te wachten van haar roze gehaakte topje. Plons.
De zee is warm en de golven beuken hard genoeg om haar tengere lijf zonder moeite omver te kegelen. Er is een stevige onderstroom bovendien. Boem daar gaat ze. Ik voel me een tientonner zo lomp maar hou me daardoor, zij het niet zonder inspanning, wel staande. ¨You´re a rock in the surf,¨ zegt ze proestend als ik haar overeind help. Het waait beaufort zeven schat ik. De kleurcode die daarbij hoort weet ik niet. Nieuwerwetse nonsens! Voor saus. Windkracht zeven dus en dat is voldoende om de kitesurfers in de lagune met hun kleurrijke kites af en toe hoog boven de begroeiing te kunnen zien zweven. Een metertje of zeven. Minstens. Een kilometertje of wat verder noord verdwijnt de onverharde weg in een nagenoeg onbegaanbaar rul verwaaid zandspoor.
No problemo. Ik ben te voet. De auto heb ik bij de kitespot achtergelaten. De mangrove is inmiddels ondoordringbaar. Vogels en vogeltjes op korte en lange stelten struinen er naar fastfood. Bij honderd stop ik. Met tellen. Palmbomen. Een heel bos. Het strand hier is bezaaid met duizend kokosnoten, plastic flessen en een shitload aan andere aangespoelde troep. Een diesel vat zelfs. Verdrietig is het. Maar het is er zo tranquilo. Wow! Ik kan er verdwijnen in het tijdloze niets. De wereld ellende voorbij. Eenmaal terug op het asfalt van Cancun meteen zwaailicht en sirene. Twee motoragenten uit een foute actiefilm stoppen de auto. Ja hoor. Daar gaan we weer. Tien kilometer te hard? Bullshit! Pure intimidatie. Bla bla. Mee naar het bureau! Vierduizend pesos boete. Geen pardon. Of ik gedronken heb? Ja, Red Bull. Ze lachen voorzichtig. Hebben dorst. Aha! Water om de kelen te smeren? Daar draait het om. Paar honderd peso´s. Hun dagloon. So sad. Na een box nota bene druipen ze af. Hoezo buenos días? Sneue macho´s zijn het. Met hun fake Ray Bans. Het is om te huilen maar desondanks heb ik met ze te doen. Zou niet met ze willen ruilen. Ik neem een besluit: Basta! Adiós Mexico. Morgen. Bestemming Belize.
en maandag als SPECIALE GAST wederom in 020 – bij BAR BAUT de winnaar van de zondagochtend wedstrijd op pomgedichten punt nl – met het winnende nummer Rik van Boeckel – kom en geniet –
In het groene licht
In het groene licht zie ik een hoog gezicht van een dromende boom langs de stille stroom in de Hollandse Tuin is het filosofisch fijn hoor de zachte wind langs de oren gaan om de bladeren heen van dit Clingendael
dit is het verhaal van het groene licht van het hoog gezicht van de wakkere bomen na vergeten dromen langs de ochtendstromen hoor de vogels tsjirpen in het groene park
het tsjirpend ritme van de natuur laat haar winnen in het groene licht laat de bomen groeien laat de bladeren bloeien o wind o adem der natuur hoor haar zachtjes gaan langs takken bladeren groene aderen van de lucht.
de muziek is van The Blank Ark met VanDrunenLittel Eric en Aernout van Hees!
de enorme meer waarde aan de woorden deze week meegegeven door rik van boeckel aan de gezongen en ritmisch begeleide tekst – het is een heerlijk genieten – spoken words avant la lettre maar dan zonder die vaak zo afgrijselijke moraal die de spoken words moraalridders veel te vaak in hun onnodig lange teksten vervlechten – rik brengt een eerbetoon aan het groene licht op een meer natuurlijke wijze en je houdt je vingers en voeten niet meer stil als je deze van rik hoort. zelden zo een mooi samengaan van een poëtische tekst en muziek gehoord.
we bevinden ons in een prachtig poëtisch digitaal groen deze zondag op de pom. met de schilderdoeken van Ginie Ruitenbeek digitaal opgehangen hier op de site. vandaag nog te genieten op de first art fair. dichters dank jullie wel voor al die prachtige facetten groen. kopland ook nog tevoorschijn getoverd in de tekst van dichter Cartouche – een eervolle vermelding voor cartouche:
bij die mysterieuze tekst van kopland:
Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.
Rutger Kopland In: Een lege plek om te blijven, 1975.
maar deze week gaat alle eer en alle goud uit naar de muzikale vertolking van eigen tekst ‘in het groene licht’ – een bijzondere lichtvoetige vertolking – Rik van harte gefeliciteerd – misschien Rik kun je op FB de muzikale versie toevoegen aan deze uitslag:
Zondagmiddag ben ik tussen 3 en 5 u te horen in het Shaffyhuis aan de Piet Heinkade ook met muziek!
Pom, hier mijn bijdrage aan de enige virtuele. Dit gedicht heb ik in een uitgebreidere versie ook op muziek gezet. Die kan ik je ook nog sturen. Groeten, Rik
In het groene licht
In het groene licht zie ik een hoog gezicht van een dromende boom langs de stille stroom in de Hollandse Tuin is het filosofisch fijn hoor de zachte wind langs de oren gaan om de bladeren heen van dit Clingendael
dit is het verhaal van het groene licht van het hoog gezicht van de wakkere bomen na vergeten dromen langs de ochtendstromen hoor de vogels tsjirpen in het groene park
het tsjirpend ritme van de natuur laat haar winnen in het groene licht laat de bomen groeien laat de bladeren bloeien o wind o adem der natuur hoor haar zachtjes gaan langs takken bladeren groene aderen van de lucht.
de muziek is van The Blank Ark met VanDrunenLittel Eric en Aernout van Hees!
de enorme meer waarde aan de woorden deze week meegegeven door rik van boeckel aan de gezongen en ritmisch begeleide tekst – het is een heerlijk genieten – spoken words avant la lettre maar dan zonder die vaak zo afgrijselijke moraal die de spoken words moraalridders veel te vaak in hun onnodig lange teksten vervlechten – rik brengt een eerbetoon aan het groene licht op een meer natuurlijke wijze en je houdt je vingers en voeten niet meer stil als je deze van rik hoort. zelden zo een mooi samengaan van een poëtische tekst en muziek gehoord.
Ga maar
ga maar liggen, liefste draai op je zij en doe je ogen dicht maak een plek vrij in het korenveld en wanneer je opziet naar het blauw kijk er dan echt niet vreemd van op dat tot je doordringt wie het is het gezicht dat je voor je hebt
al die groenverdorde nachten lang je toefluisterde in hooi en gras – maak nu die plek, voor hem en voor jou zelf die als ik altijd al wist, er is, er moet toch een onmogelijke plek zijn naast elkaar – voor wie je bent en was
om te blijven
26-03-2022 / Cartouche
met de mysterieuze tekst van kopland in het achterhoofd benaderen we de tekst van onze cartouche –
Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.
Rutger Kopland In: Een lege plek om te blijven, 1975.
wellicht een aanvulling, een invulling, een antwoord. een benadering in ieder geval – de onmogelijkheid als gegeven zoals ook de tekst van kopland die onmogelijkheid in hield – door Cartouche fenomenaal uitgeschreven. een kleine tip maak van de laatste regels:
Ginie ook op de FIRST ART FAIR van 24 t/m 27 maart 2022 Passenger Terminal Amsterdam, Piet Heinkade 27, 1019 BR Amsterdam Zaterdag 26 maart van 11.00 – 18.00 uur Zondag 27 maart van 11.00 – 18.00 uur http://www.firstartfair.nl/
TON HUIZER – we zijn twee gelukkige vogels tussen het groene struweel
FRANS TERKEN – alsof ik door Ierse graslanden reis
CARTOUCHE – al die groenverdorde nachten lang
IEN VERRIPS – Dat groen, dat lieve lentegroen
ANNA EIKELBOOM POST – over eilandgroen eigenzinnig Javagroen
ANKE LABRIE – toermalijn gevat in goud
JAKO FENNEK – groen links groen rechts
de wie wint de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd deze week in het teken van het groen – de dichter bepaalt over welk groen we mogen lezen. het jonge groen, het lentegroen, het vermoeide groen het oude groen – of een heel ander groen – een verkleurd groen wellicht. we zijn benieuwd – u ken de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het zelfde mooi
kom nog een keer bij me zitten in het gras wat niet meer zal en niet meer was blijft in zich zelf van het zelfde mooi
je donkere ogen met het donkere groen de lange weg van de moeite moe
pomwolff
Dag Pom, Vrede op aarde. Heerlijk voorjaarszonnetje op ons balkon. Frisgewassen kogelvrij vest aan de waslijn, koud biertje onder handbereik. Tijd voor een onschuldig rijmeltje.
Prettig weekend Ton
Geluksvogels
We vlogen elkaar in de poten moeder natuur deed de rest we snavelen samen wat wormpjes en gaan op tijd naar ons nest
de vleugels worden wat strammer ons vliegbereik holt achteruit toch twinkelleren we samen nog steeds een tevreden geluid
we zingen wat toontjes lager maar nooit vals of sentimenteel we zijn twee gelukkige vogels tussen het groene struweel
tot straks de raven verschijnen de kraaienmars klinkt in ons nest dan vliegen we samen de laan uit moeder natuur doet de rest
Ton Huizer
het leven in vier – toch ook nog vrolijke – strofen gevat. van moeder natuur naar moeder natuur. in alle vrolijke poëzie van ton huizer altijd ook die ietsje bittere ondertoon. je kunt het mooi verwoorden allemaal lijkt de dichter ons mee te geven maar we gaan er aan. het is die – huizer – zakelijkheid die ze in 010 elk jaar wel twee keer opnieuw moeten meemaken als ze tegen ajax spelen.
frans beschrijft de eindeloze reis die ons lezers door ierse graslanden meevoert, door ochtenden en jaargetijden, door het leven tot aan – nee – tot en met de dood het zo gewenste samen zijn. mooi in kort bestek.
Groen juli 2018
Dat groen, dat lieve lentegroen dat fluistergroen van het begin dat tere groen dat liedjes zingt dat wiegend kleur bekent
dagen lengen de langste dag voorbij het voorjaar lievert door deze zomer stopt de lente niet alleen wij kleuren bij
ochtendfris avondkoel daartussenin het helle licht de zomerzon door noorderwind de hitte aan banden gelegd
Ien Verrips
bij Ien weet je bijna altijd hoe lieflijker het gedicht begint hoe stormachtiger het beschreven gebeuren eindigt. hier blijft de schade nog enigszins beperkt. de liefde zal te groot geweest zijn om er achteraf het kapmes in te zetten. er stormen wat vergeelde blaadjes weg. een beetje een van der laan maak de stad en beetje liever tekst.
Hi Pom, Ik moet wel een vrouw zijn. Alleen vrouwen kijken de man naar de ogen om te schrijven wat hij graag leest.
Over welk groen mogen we lezen
over eilandgroen eigenzinnig Javagroen vol slangenplanten en groene slangen
of ranonkelgroen dwingend woekergroen dat stenen uiteendrukt stoepen overgroeit
neen alleen jadegroen bedwelmend ogengroen verstrengeld in jouw stengels ten onder
Hartelijke groet, Anna Eikelboom Post
je blijft twijfelen bij de teksten van de voor ons onbekende anna eikelboom teksten. ze zijn niet goed ze zijn ook niet slecht. vrouwen schrijven niet vaak over slangenplanten. ergens zit er in de teksten van onze anna iets grimmigs. iets bezitterigs. als anna eikelboom post blijft het wennen.
kleur van het prille gras weerkaatst in jouw ogen voor altijd verbonden aan onze lenteliefde
toen het gras verdorde de kleur veranderd was veerkracht verdwenen bleef alleen het groen in de ring die ik je gaf schitteren als vanouds
toermalijn gevat in goud
draag je hem nog wel eens vraag ik me soms af nu het weer lente wordt
anke labrie (26-03-2022)
ik zeg – terug die ring en een beetje snel graag – als ie in de kast is gelegd tenminste. de ooit verliefde vraagt zich af of de geliefde van weleer nog wel eens terugdenkt aan de met een liefdesring bezegelde tijden. de lente als jaargetijde een motief om de jonge liefde in herinnering te brengen.
hoi pom, gekke tijden, desto belangrijker dit thema. geniet van’t weekend. groet van jako
gras
groen links groen rechts, en maar praten over zon en aarde verdwijning van de ijskap
in wind en molens zie ik jou je armgezwaai, je groene trui je borsten onder wol
kom meisje, leg je neer in’t gras ik zal je wijzen waar de aarde opgewarmd wordt
jako fennek
ha iets van de oude jako veert terug in de teksten – het kan hem allemaal gestolen worden – alle politieke praatjes – ZIJ is belangrijk!! en hoe – het verlangen naar het jonge gras in het jonge groen de jonge liefde – mooi! vrouwen van groenlinks het is uitkijken geblazen als onze jako zijn stem komt uitbrengen.
‘Doe het niet! Koop geen elektrische fiets! Hoe oud ben je? Achtentwintig jaar. En hoe ver woon je van je werk? Vijftien minuutjes fietsen. Koop geen elektrische fiets. Je beweert nota bene, dat je groen en duurzaam bezig bent. Denk dan ook eens aan het materiaalverbruik dat zo’n ding kost. En dan vooral aan de accu, waar op dit moment nog geen fatsoenlijke recycling mogelijkheden voor bestaan. De energie die in de productie en logistiek eromheen gaat. En aan dat Congolese kind in die put, wat ze een mijn noemen. Die de hele dag erts en modder schept voor jouw accu. En het feit, dat dat ding ook nog eens aan het elektrisch moet, terwijl we er juist op uit zijn om energie te besparen. Nog even afgezien van het feit, dat je er waarschijnlijk ook nog op naar de sportschool gaat, wat niet nodig zou zijn, als je op een gewone fiets fietste, waar je ook zelf de energie nog verbruikt. En dan heb ik het nog niet eens over de stress. Dat je nu nog sneller van A naar B kan, waardoor je dus ook nog meer tijd over houdt om nog meer dingen te moeten doen. Doe het niet!’
Op dat moment murmelde mijn jonge collega nog, dat het mooi van haar opgespaarde overuren betaald kon worden belastingvrij. Ik keek ze enkel nog aan. Ze zei vervolgens, dat haar vriend ook al zoiets opgemerkt had en dat ze het dan misschien niet moest doen. Intussen was ik iets afgekoeld en liet haar weten, dat ik wellicht iets te heftig met gestrekt been erin gegaan was, maar dat ik het wel meende. Mijn geprikkeldheid kwam voort, uit het feit, dat ik die ochtend door een tiener, die onderweg naar school was, ingehaald werd op een gloednieuwe, elektrische fiets.
En natuurlijk zijn er tal van drogredenen te verzinnen, waarom je er wel één zou moeten kopen. Een voorbeeld, dat vaak aangehaald wordt, is dat het de drempel is, om niet meer met de auto naar het werk te hoeven. Dat klinkt op zich nobel, maar reken maar, dat dit ook de mensen zijn, die als het regent, toch weer de auto pakken. Nee, doe dan je auto weg, dan bereik je wat. En dan nog zo één, dat het kind anders zo ver naar school moet fietsen. Lul me er niet van. Ik kom uit Zeeland. Daar was alles ver fietsen. En dan nog de Urban Arrow. Het status-vlaggenschip van menig rijk, blank gezin. Een elektrische bakfiets van vijfduizend ballen. Past mooi op de oprit naast de Tesla van pa en de Mini Cooper van mama. Een mooie aanvulling op de set (elektrische) Van MOOF-fietsen en de obligate racefietsen, die aan de zoldering in de garage hangen. Nee, de enige groep mensen die ik in het algemeen een elektrische fiets gun, zijn ANWB-bejaarden, die er voor hun plezier op gaan fietsen. Het houdt ze op een quasi verantwoorde manier in beweging. Eenieder die nog gezond is, behoeft geen elektrische fiets.
Maar wat me gewoon het meest stoort, is dat de elektrische fiets een consumptieartikel is geworden. Iets voor erbij, ‘omdat het kan’. Omdat het te koop is. Het is eigenlijk al niet meer de vraag, waarom je een elektrische fiets zou kopen, het is de vraag geworden waarom niet. Het wordt je gewoon opgedrongen. Het is zo langzamerhand de norm geworden. De groene waas, die het product omringt, heeft het tot een must voor jong en oud gemaakt. Onder de streep kost het een gigantische berg grondstoffen en energie. En we schieten er letterlijk en figuurlijk niets mee op. En daarbij is de eerste generatie elektrische fietsen intussen alweer onderweg naar de storthoop. Maar ja, het telt mee voor het bruto nationaal product. Iets wat van de zevenendertig jaar oude Batavus Topper, waar ik op rijd, niet gezegd kan worden.
Als je niet op enigerlei wijze hulpbehoevend of bejaard bent, is een elektrische fiets de zoveelste apotheose van overbodige luxe, waarmee je met een duurzaam gevoel, de wereld langzaam weer wat verder naar de klote helpt. Voor mij het nieuwe symbool van het hersenloos consumentisme. Doe het niet!!!
