vanwege de hitte deze week geen zondagochtendwedstrijd op uw pom. hieronder een tekst over de toestand in de wereld – over ons landje ook natuurlijk. als u buiten wedstrijdverband om ook met enig poëtisch commentaar ons landje wenst op te frissen dan graag hier en hieronder – of ‘de crisis structuur nu in werking is gezet’ of niet.
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.
PETER POSTHUMUS – ALLEEN DE WOORDEN – een recensie
‘Alleen de woorden’ is de nieuwe – volgens mij tweede dichtbundel van PETER POSTHUMUS. Uitgegeven in een oplage van 200 door Frea-k-reation Entertainment – Amsterdam onder de bevlogen artistieke leiding en lay-out van MC Alfredex. Een parel.
https://www.boekwinkeltjes.nl/b/215499383/Alleen-de-woorden-pozie/
Je kunt ook zeggen het snoepje van de week. Foto van Ruth Hoeck op de achterflap met daarbij het korte levensloopverhaal van de dichter Peter Posthumus. Ja zo willen we allemaal wel uitgegeven worden. ‘Alleen de woorden’ is een handzaam boekje met om en nabij 40 gedichten.
Ik weet niet of ik de meest aangewezen recensent ben voor deze bundel poëzie omdat u mij onmiddellijk zou kunnen betichten van – van alles en nog wat. Peter schrijft al enige jaren voor mijn site, om de week tegenwoordig plaatst hij een gedicht op pomgedichten punt nl.
Ik weet nog wel waarom ik hem vroeg voor pomgedichten te komen schrijven. ik was bij een optreden van hem – en dat hele specifieke eigen geluid – een soort realisme in min of meer maar altijd de lezer/toehoorder innemende romantische poëzietaal verpakt – maakte van elke gedicht een kadootje – toen voor deze toeschouwer.
het is steeds weer goed – de poëzie van Peter Posthumus. kale taal maar net niet te kaal. klare taal maar niet te klaar. soms iets van lichte woede maar met genoeg open verbazing. soms een licht moralistisch accent – en ik ben echt allergisch voor moralisme in de poëzie – echter nooit een teveel aan moralisme bij Peter Posthumus.
Wat biedt de bundel de lezer wel? ik ben zo vrij om van één pagina van één gedicht een foto te maken – van het gedicht dat ik geschreven had willen hebben – ik kan wel stukkies poëzie citeren maar wie zo kan schrijven als hieronder behoeft geen recensent die himmelhoch-jauchzend her en der een regeltje citeert – oordeel zelf lieve lezer met welk kaliber dichterschap wij hier te maken hebben:
de bundel biedt veel meer dan dit ene nu al klassieke gedicht van deze dichter. we lopen als het ware een eindje – zeg maar een leven lang – met de dichter mee – lijkt het wel – een dichter die zich over alles en nog wat verwondert. over ongebaande paden, over de leegte en de krankzinnigheid van de chaos zonder woorden, over de laatste wouden én over – en daar komt dan ook het zo specifieke en romantische geluid van dichter Posthumus de concertzaal van de poëzie in gezongen: ‘over het licht waaruit de zon voorgoed is verdwenen’ – een waarneming naast het graf van zijn moeder.
we lezen waarnemingen uit zijn jeugd, over waar hij opgroeide – waarnemingen en over hoe inmiddels ‘in doelgerichte dwangmatigheid de logica is doorgeschoten‘ – karakteriseer de wereld van Nederland van vandaag maar eens korter en doeltreffender.
‘Je zou nog eenmaal
aan die slootrand willen zitten
toen het altijd zomer was…’
schrijft de dichter en voegt er in posthumustaal aan toe: ‘totdat de sterren vallen – verdwijnen in hun eigen licht om als niets te landen in de diepe holtes van je lege handen.’
We hebben met een groot dichter te maken.
en ergens midden in de bundel – na het gedicht op de foto – verlaat de dichter de lichte weemoedige toon en lijkt het of we even met de jonge paul van ostaijen meelopen in een bruisend Antwerpen. Met ongetemde dorst tot het kunstlicht dooft. De dichter maakt haast, hij bevrijdt de woorden nog voor de dwangbevelen, nog voor de sirenes en rijgt ze aan zijn pen – , bevrijdt de woorden ‘uit hun prozaïsche gedoe’.
we lezen over het volle leven, de verloren liefdes ook (‘ik had alles voor jou willen geven’), over dagen ‘waarvoor je je leven geven wil’. over de oorlog ook:
“ de oorlog eindigde in één massagraf waar vriend en vijand samenvielen.’
om uiteindelijk als lezer samen met de dichter de bundel uit te wandelen in het onontkoombare besef dat ‘die onverzoenlijke tijd’ haar werk doet – ‘geen ontmoeting zonder afscheid’ schrijft de dichter. Het slotgedicht van de bundel publiceerde ik eerder op pomgedichten punt nl – dat we weten dat de woorden – alleen de woorden – tellen. dat we ze moeten koesteren – en dat ze hoopvol kunnen zijn: ‘vermoei de woorden niet met waar ze onder lijden – laat ze dansen springen en schreeuwen tegelijk – laat het klinken zoals het nog nooit geklonken heeft.!!!‘
en zo is het ook in deze prachtbundel van Peter Posthumus. zo zijn ook zijn woorden – ik ben er stil van.
pom wolff
16-6-2022
https://www.boekwinkeltjes.nl/b/215499383/Alleen-de-woorden-pozie/
https://www.boekwinkeltjes.nl/b/215499383/Alleen-de-woorden-pozie/
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
ik zag zoveel domme onverzettelijkheid in die man.
Dat soort van koppigheid waar de halve wereld nu aan lijdt
die alles en iedereen verwoestende subtiliteit neergelegd in die laatste regel van haar gedicht is zo onontkoombaar deze week dat het goud wel vera’s kant op moet gaan. goud voor mevrouw van der horst daarachter in dat eindhovense. zo ‘is elk gedicht een metafoor voor hoe ze zal beminnen.’ ja prachtig en van harte. dank natuurlijk ook aan alle dichters die werken inzonden.
