pomgedichten.nl – Pagina 162 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

pom wolff: ‘en toch trekt huiver door mijn huid…’

**lijn 13**

een onvervreemdbaar recht
is gaan en gaan is veilig
de wind bepaalt waarheen
de stam verbogen
aan alle kanten nieuwe woorden
en toch trekt huiver door mijn huid

toen ik het eigenlijk niet meer geloofde
kwam de tram, vervoerde iets
een regelmaat aan laarzen
de punten liepen dood
alsof er een orde is van ongepaste stilte
én ingekochte mode
een laatste poging één te zijn
verborgen in plastic tasjes

de stemmen hielden stil, er bewoog nog wat

**blauw**

ik verloor drie moeders
van de week
ben uit alle drie geboren

het huis hier
is te koop
een vochtig huis

bij vlagen laten foto’s los
ze vallen niet
ze buigen

ik hoor je uitgesproken
stappen nog
weer waait papier op

ik dacht je kiest voor rood
voor schaamte
kies je godverdomme blauw
voor altijd blauw

hoe het komt en vraagt
de tijden teert
hoe het onontkoombaar samenvloeit
verwekt, verkracht alsof het hoort
hoe het uitwerkt
te machtig is én snijdt
de grond rot blauw

vel van been door been
en as een kras
van leed de wereld
de gong de laatste ronde ring
het zilver van venijn
verloren
ik wou dat ik je was
je schreeuwt zo mooi om hem

dit is zo’n dag
waar je van vermoedt
dat die niet bestaat

ik wil deze stad niet zijn
geen geblakerde parasol
mijn stem niet meer
verheffen

een dwerg stelt water vast
rammelt aan het ritme
“fuck you all my friends”
zo moet een einde zijn
sixteen flowers in the rain
en wat rest
van het laatste gras

pom wolff

terwijl half europa in de ban van poetin is dicht onze dichter Ditmar Bakker lustig voort…: ‘Hij was al zo lang ziek, op de grond trok de grijze schimmel ’t -eens wit- zaagsel door;

II.

Hij was al zo lang ziek, op de grond trok
de grijze schimmel ’t -eens wit- zaagsel door;
fris waaide, waar de bijl stond in het blok,
er regen in, de vensterbank ervoor,
maar zo voortdurend tikkend was ’t gerucht
op ’t afdak, dat het zonder einde scheen,
zelfs als de zomer hummen zou, de lucht
vol maaigeur, tjirpend sprinkhanen bijeen,
en schitterend, kleurrijk, die vogel vloog
met ongelooflijk zilverlange tong
en langsflitsend (of misschien niet!) bezong
wisteria, en geen spoor van wolken hoog
daarboven in het hele hemelsblauw,
zou toch de regen tikken op dit dak, net zoals nou.

Ditmar Bakker

VON SOLO: ‘In elk leven komt er een moment, dat je kunt kiezen het goede of het slechte pad op te gaan. Vaak is op het moment van keuze niet duidelijk dat de keuze je voorgelegd wordt…’

In elk leven komt er een moment, dat je kunt kiezen het goede of het slechte pad op te gaan. Vaak is op het moment van keuze niet duidelijk dat de keuze je voorgelegd wordt.

Het leek wel of ik het voelde. Het was in de Albert Heijn aan de Kleiweg. Mijn hoofd draaide zich onwillekeurig richting de fijne vleeswaren. Ik zag vol gefillde lippen. Wimpers waar de vloer mee geveegd kon worden. Levenloze blauwe ogen. Lang, blond, kunstmatig verlengd haar. En een Brazilian buttlift. Dat alles gehesen in een niets verhullend, strak Nike sportpakje inclusief kamelenteen. Mevrouw Solo zag me ook kijken. Ik keek haar aan en meldde enkel, dat ik onder de indruk was van zoveel kunststof perfectie. Het verbaasde me wel dit in onze supermarkt op de hoek aan te treffen. Ik ging er vanuit, dat dit slechts een eenmalig bezoekje zou zijn van deze verleidelijke Barbiepop.

Enige weken later zagen we een klein Japans spitshondje lopen op het uitlaatveldje. Op een afstandje liep Barbie op stilletohakken in haar Nike sportpakje. Naast haar liep een ietwat gezette jongeman van kleur. Deze jongen had ik al eens eerder in de buurt gezien. Hij rijdt in een crèmekleurige Mercedes 500SL coupé, die hij meestal op de stoep parkeert, bij de oude kerk, die tot luxe appartementen is omgebouwd. Mijn conclusie was, dat deze jongen de producer van Barbie zou moeten zijn. Samen nemen ze in het luxe appartement pornofilms op. Gezien zijn etniciteit is hij van het enige soort kaliber, dat een vrouw als zij bevredigen kan. Het plaatje paste in elkaar. Zaken wennen snel.

Vorige week was ik ziek. De griep had me te pakken gekregen. De hond moest echter nog wel uit. Met mijn laatste krachten sleepte ik me de deur uit. Terwijl ik na een kwartiertje met de hond weer huiswaarts keerde, zag ik in de verte ineens Barbie de Statenlaan oplopen vanaf de Albert Heijn. Ze hield wat boodschappen tegen haar opgepompte boezem gedrukt. Toen ik haar bijna bereikt had, viel er met een doffe krak een potje Chicken tonight op de grond. Een kort moment keken we elkaar aan en ik zei: ‘Dat wordt lastig.’ Ik passeerde haar en keek nog even om. Ik zag, dat ze haar mondkapje over het gebroken potje met legde. Ik ging de hoek om en begon te denken. Iets, dat me lastig afging met mijn grieperige hoofd.

Had ik nu gewoon de kans van mijn leven gemist? Ik had de Mercedes al een tijdje niet meer zien staan. Had ze boodschappen voor zichzelf gedaan, omdat haar producer ze in de steek gelaten had? Ik had een poepzakje van de hond kunnen pakken, om het potje op te ruimen. Het was tussen de middag, dus misschien had ze me wel binnen uitgenodigd voor een bedankje. En je weet hoe dat soort bedankjes verlopen. Maar stel nou, dat er dan een camera zou hangen en ze weinig geld zou hebben, dan zou ze me kunnen chanteren. Nee, het was maar goed, dat ik doorgelopen was. Mijn verstand had me weer gered.

En toch werd ik de volgende dag wakker, en hoorde weer de doffe krak van het vallende potje. Ik had de kans van mijn leven gemist op spannende avonturen met een plastic kunstvrouw. Ik begon mezelf weliswaar kwalijk te nemen, dat ik zo vertroebeld was geweest, door mijn griep. Dit was zo’n kans, gegeven door het lot, die nooit meer voorbij zou komen.
Eergisteren liet ik de hond weer uit en liep dezelfde weg over de Statenlaan, die ik enige weken gelden had gelopen. Ik moest weer aan Barbie denken en mijn gemiste kans. Aan de overkant van de straat zag ik ineens de producer de kerk uitstappen in sportkleding en onhandig een aanzet tot joggingpas maken. Hij was dus niet weg. Het deed me een kort moment twijfelen aan de waarschijnlijkheid van mijn eerdere aannames. Net lang genoeg om mezelf niets meer kwalijk te hoeven nemen.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

ACG VIANEN staat stil – bij de dood van STIJN DE PAEPE – Rararadio Poëzie voor het Oor – van 1400 uur tot 1500 uur – donderdag 24 februari

in zijn radioprogramma Poëzie voor het Oor – uitzending 33 op RARAradio van 1400 uur tot 1500 uur – donderdag 24 februari – gedichten van oa Nanne Nauta – Antjie Krog – maar vooral ook aandacht voor de deze week overleden belg en dagdichter Stijn de Paepe – 42 jaar – vrouw en 2 kids treuren.

Wat helpt en

Als vloeken helpt, dan vloek je maar.
Maak herrie, stennis en misbaar.
Scheld schel en luid je goudvis uit
en schreeuw je scherven bij elkaar.

Als bidden helpt, bid dan gerust.
Als het je troost of sterkt of sust.
Of vraag om raad. Als Hij bestaat
dan is het goed, maar ‘t is geen must.

Als huilen helpt, ga dan je gang.
Het is niet niks en het duurt lang.
Het kan geen kwaad als het niet gaat.
Het mag gezien zijn, wees niet bang.

Als praten helpt, bel me dan op
en steek van wal, hals over kop
en van de hak weer op de tak
of zachtjes sluipend uit je slop.

Als lopen helpt, vertrek meteen.
Zeer doelgericht of nergens heen.
Het hoeft niet snel, al mag dat wel.
Met verre vrienden of alleen.

Als zwijgen helpt, wees dan maar stil
en duik – als dat is wat je wil –
een tijdje weg van pijn en pech
– als je weer opduikt, geef een gil.

Als lachen helpt, ken ik een grap
of val dolkomisch van de trap.
Denk aan je kat die keer in bad
of aan het Belgisch staatsmanschap.

Als dansen helpt, is er muziek.
Als breien helpt, dan hou je steek.
Als boos zijn helpt, geef ik kritiek.
Als bakken helpt, let there be cake.
Als yoga helpt, wees fluks en zen.
Als slapen helpt, stop ik je in.
Als schrijven helpt, scherp dan je pen.
Als poetsen helpt, welaan: begin!

Je voelt je murw en overstelpt
en snakt naar stranden, wit geschelpt…
Hou vol. Vat moed. Want het komt goed.
Doe ondertussen maar
wat helpt.

Stijn de Paepe

Mirjam Al in Down Town Abbey: ‘Ik zweefde door de grote tuinen met bloemperken en fonteinen en zag het af- en aanrijden van de gasten;…”

***Verdwaald landschap***

Down Town Abbey;
Heerlijk om even een half uur zo’n 120 jaar geleden in Great Britain te vertoeven; kastelen, danspartijen en diners; iedereen opgedirkt in prachtige kostuums en sieraden; avondjurken en smerige streken in de eerst-gebouwde auto’s, waar de adel in rondreed.
Dan waren er de paarden en jachtpartijen, geheime liefdes en het bedrog daar omheen; en dan die verrukkelijke keukens waar ze met hun tienen een maaltijd van zeven gangen voor dertig personen toebereiden.
Ik moet ook in die tijd geleefd hebben, want ik herken het allemaal zo goed.
Ik zweefde door de grote tuinen met bloemperken en fonteinen en zag het af- en aanrijden van de gasten; de kroonluchters met tientallen brandende kaarsen. Het gezang en de vele muzikanten die te gast waren; in vino veritas, in de wijn zit de waarheid.
Ja, schenk nog maar eens in.

Later word je wakker en je ligt onder een hoop dode bladeren. Het knispert en kraakt om je heen. Het ruikt muf en je probeert een geluid te maken. Help me hiervandaan !
Maar niemand komt. Dode bladeren dempen ieder geluid en ook zeker de menselijke stem.

*Mirjam Al*

terwijl 020 in de ban is van de leidsepein gijzeling dicht onze dichter bakker lustig voort

I.
Goed, zij is in zijn huis teruggekeerd
waar zij naast zijn bed toekeek tot zijn dood,
en hield niet van hem. Regens vielen neer;
ze spatten buiten in de botervloot
waar haar geranium ooit had gestaan,
waarvan je nog kon zien de rotte steel,
en zij is voor het vuur om hout gegaan,
blootshoofds naar buiten, rennend naar dat deel
van ’t schuurtje, waar het overhangend dak
wat wiegde, hangend aan gerafeld touw,
zag triest de klimop kruipen in het nauw,
(en iemand, dun, in schort en overjak,
de mouwen opgerold die lentedag,
die zaadjes plantte, en hen bloei toedichtte en voorzag).

Ditmar Bakker

de balladette van IEN VERRIPS: ‘zuinig zijn is niet mijn pakkie-an / minder drank is uitgesloten / geniet ervan zolang het kan…’

zuinig zijn is niet mijn pakkie-an
minder drank is uitgesloten
geniet ervan zolang het kan

al jong kreeg ik de smaak te pakken
leerde drinken als een man
een menu van bier en borrelnoten
geniet ervan zolang het kan

mijn kompanen blijven heel graag plakken
drinken nog meer drinken is het plan
allengs blijken vrienden lotgenoten
geniet ervan zolang het kan

met geld op zak zit ik gebakken
zuinig zijn is niet mijn pakkie-an
minder drank is uitgesloten
geniet ervan zolang het kan

het leven zelf zet me te kakken
uiteindelijk ga ik naar de kloten
geniet ervan zolang het kan.

feb.2022/Ien Verrips

PETER BERGER: ‘Ik wil dansen in de regen. Zwoegend zweten. Balanceren op de regenboog.’

Het was weer mooi op Planet France. Alsof je iedere dag opnieuw geboren wordt in een wereld die nog meer kleur heeft dan de dag ervoor. Ik beleef er momenten die eindeloos doorgaan. Een seconde van eeuwigheid duren ze. Moeder aarde is de liefde zelf. Eva haar profeet. Ik kan haar voelen. Maar de klok is wreder dan het lot. Hij tikt. En hij tikt. Totdat de wekker je pesterig schreeuwend terug naar het leven sleurt. Maar ik wil helemaal niet ontwaken. Ik wil dansen in de regen. Zwoegend zweten. Balanceren op de regenboog. Net zolang schreeuwen en janken totdat ik bezwijk aan haar liefde zodat ik steeds opnieuw in haar armen wakker wordt. Zeus en z’n kornuiten kunnen het bos in. Ik blijf voor altijd hier. Zelfs als ik er niet ben.

Peter Berger

RIK VAN BOECKEL wint de enige echte virtuele – ach mag een dichter ook eens klagen – trofee op pomgedichten punt nl – JAKO FENNEK zilver en Gérard Vromen brons

een fijne wedstrijd deze week – Jako teruggekeerd uit het land der doden – levend en wel de lente tegemoet (dat kunnen we van de vis op de foto niet meer zeggen) én meteen zilver binnen gesleept met een prachtig eenvoudig gedichtje over leven, overleven, en nog een vleugje verlangen. ik neig naar brons voor Gérard Vromen – het moest eruit en het kwam eruit – een heerlijk hekeldicht – als u ze ooit wil schrijven neem Gérard als voorbeeld. weliswaar weinig afstand tot de aangeklaagde maar in een hekeldicht mag dat. o.k. ruimhartig als we zijn brons voor Gérard. gaat het goud vandaag – maar eerst dankzegging aan alle dichters die de zondagochtend weer tot een feestje wisten te maken – gaat het goud naar Rik van Boeckel – onder zijn gedicht leest u waarom.

**Frisse klaagzang**

De wind waait door vele haren
ze klagen de storm met passie aan
takken laten de lucht in bomen los
de klaagzang van feestvierders stokt

wijntjes zingen valse leverklachten
houden de maat nimmer vast
Eunice rent door straten en bossen
ontwortelt stammen bij vlagen

woorden klagen ze vinden geen zin
de wind van de tijd vermoedt het einde
achter elke einder heerst de toekomst
de klager laat zich niet verrassen.

Rik van Boeckel
19 februari 2022

wat er ook gebeurt dichter van Boeckel weet altijd wel een spel van de tijd en toekomstmuziek in het gedicht te vlechten – over heden, een beetje verleden en de toekomst – ‘achter elke einder heerst de toekomst’ – een optimistisch beeld – De regel van de dag! – gegeven aan ons lezers. zo kunnen we elke storm aan. en inderdaad de titel is goed getroffen – een frisse wind laat dichter door het klagen gaan. het gedicht treft in alle eenvoud en biedt troost.

Ha die Pom,
Nou we eens een klaaglied kunnen laten horen, ben ik er natuurlijk als de kippen bij.
Midden 2021 vroeg je me eens : «jako, leef je nog?» Mijn antwoord zou zijn geweest: «nee, pom, dit noem je overleven, dit is geen leven meer! Maar de dichter is nooit monddood. De karavaan trekt verder, de honden blaffen.
Heb een fijne dag, pom! Groet van jako.

**ongezien**

neem nou die dichter
met die parkinson
je hoort’m niet
je ziet alleen
zijn starre trekken

hoe onophoudelijk ook
zijn handen beven

als hij opstaat
zucht en klaagt zijn hele wezen
terwijl zij ongezien
zijn leed bekijkt en droomt
hoe trillend zacht
eens deze handen streelden

jako fennek

gelukkig hij leeft nog – de oude wijze – onze jako fennek uit het land waar het zwitserleven heerst – in ons midden heeft een levensteken afgegeven – als is het in de vorm van een klaagzang – dondert niet al dondert hier alles in elkaar van de storm – lees MATTIE hieronder. in het gedicht kan zij nog dromen – in het gedicht is hij de droom voorbij – jako kan er mooi over schrijven – over het leven en over overleven. twee eenvoudige strofen – een leven samen en aan het einde valt het leven min of meer *uit elkaar. mooi!*

**Nota Bene**

Nee, aan klaagschriften doen we niet meer, wij
als dichter en bepleiter van pleisters, dienen enkel
met een scherp oog te waken voor wat krom is
waarom we kennis en uitleg van aangifte geven
ter zake alhier van grensoverschrijdend gedrag
– grijpgrage handen, onvertogen woorden –

van de spin in het web, de baas op deze stek
die onder het mom van een eerbetoon – gv d
zijn vileine mondje meende te moeten roeren
hoon uit te storten in de vorm van een stoot
onder de gordel, humor van het laagst allooi
op kosten van een trouwe volgeling

in een handomdraai dacht te kunnen volstaan
met een zwaai-ende mol reactie van weet je wel
hoe het voor mij klaarkrijgen, schipperen is?
ach hoe blind kan iemand zijn – hang hem
een bord voor de buik waarop in kalk
‘ik ben een onverbeterlijke hork’

jaag hem, edelachtbare, primair als straf
door de straten en krochten van onze stad en
subsidiair ter rechtzetting 25 dagen water
tanden door de strot tot het bloedt
opdat hij bij zinnen komen mag

20-02-2022 / GV

‘opdat hij bij zinnen komen mag..’ hahaha – een heerlijk hekeldicht – geen vrome klaagzang maar een tekst met een hooivork vooruit gericht dichter gewapend richting grote stad, richting website pomgedichten om die ‘hork’ van een webmaster eens goed aan het spies te rijgen. webmaster heeft het gewaagd om GV in een hekeldicht op te nemen – hij zal het weten – laten we sportief zijn hier – gérard excuses maken – zeggen dat de boodschap is begrepen – niet zo moeilijk na deze woorden – waardering uitspreken voor het feit dat dichter de weg weer gevonden heeft naar pomgedichten punt nl – de moeite heeft genomen – dat we hier de opgelegde 25 dagen zullen uitzitten met een glas grand marnier in de hand – maar niet tot bloedens toe – om op een iets meer aangename manier tot ‘zinnen’ te kunnen komen. niet elke kwinkslag hier op de site kan altijd even treffend zijn – er wil wel eens een misslag tussen door kruipen – en dat nou net bij dichter Vromen – onze ‘trouwe volgeling’ – hoe is het mogelijk. en zoals we zien en mogen lezen is het wel allemaal liefde wat er in dichter opborrelt als dichter een keertje onaangenaam getroffen is en als hij vervolgens webmaster ter sprake brengt in zijn werken. wij van hier houden van hem.

Jako Fennek – je ziet alleen zijn starre trekken
Mattie Goedegebuur – en op verzoek de heerlijke klaagzang van MATTIE GOEDEGEBUUR
Jorge Bolle – De klagende klaarover klaagde steen en been…
Frans Terken – het gekraak is meer een stil protest
Rik van Boeckel – woorden klagen ze vinden geen zin
Ien Verrips – leiders liegen zelfs hun leugens
Ingrid Noppen – nou ja zeg, het verkeerde flesje gepakt
Gérard Vromen – een stoot onder de gordel, humor van het laagst allooi
Erika de Stercke – hoelang gaat dit nog duren de nacht praat zonder pauzes
Anke Labrie – heeft hij wel een pen met ballen
lees de commentaren onder de gedichten