Merik van der Torren denkt terug aan de 19 eeuwse hoogbouw

foto: Vera Jongejan

Hoi Pom,
 Voor pomgedichten weer een uitgeschreven droom die ik een tijdje geleden had, over mijn ex-buurman in de Govert Flinckstraat, groet, Merik


Droom 20

Vannacht kwam ik de buurman tegen.
 
Ik had hem in geen tien jaar gezien.
 
Ik ging gele bloemen planten in zijn tuin,
ingeklemd tussen negentiende-eeuwse hoogbouw.
 
Zo was het goed.
Wat was de buurman mooi.
 
Een echte vriend.

Merik van der Torren

Share This:

IEN VERRIPS – later wist ze het precies


uit alle macht probeerde ik
naar je te luisteren
je woorden te verstaan
die steeds vaker
steeds luider klonken
 
pas veel later
toen je al lang vertrokken was
begreep ik wat de boodschap was
 
Ien Verrips
feb 2022

Share This:

TON HUIZER: gedicht over mijn vader – “De Kuip en de kroeg, dat was hem ver genoeg…”

 
Pa hield niet van reizen
 
De Kuip en de kroeg, dat was hem ver genoeg
Waar je ook ging je nam jezelf mee
en die last viel in het café blijkbaar het best te
dragen
 
Luid en onduidelijk doceerde hij daar spelinzicht
en politiek voor een half bewusteloos gehoor
Moe maar voldaan dreef hij daarna huiswaarts
over de volle breedte van de openbare weg
 
Na een korte meditatie over de zin en onzin van
het bestaan hing hij zijn rimpelloze gelijk op aan
een hardhouten hangertje
Waarna hij verzonk in een droomloze slaap
 
naast het stoffelijk overschot van zijn
liefhebbende vrouw
Zijn schip bleef voor anker, de luiken potdicht
omgeven door een zee van leven
 
Ton Huizer

Share This:

de eerste maandag van de maand op pomgedichten punt nl: KARIN BEUMKES – gedicht over mijn moeder

Een gedicht over mijn moeder.
Liefs Karin



Een gedicht over mijn moeder.
Liefs Karin



Voor Neeltje


Als mamma huilt kan ik mezelf
wel tegen klippen werpen
en dan denken. Ze is doof.

Maar ik weet zo goed dat ze
eigenlijk heel ondeugend is
dat ze roddelt heel gezellig
over wie er op Skil de grond in wil

Zo zegt ze het het ook. En we maken
haar blij. We willen nog niet in de
ratio van een eerste rij staan
eigenlijk zijn we vrijwel niets….
we zijn wat malle duikelkuikens
op een eenzame vlucht.

Karin Beumkes


Muziek: Nick Cave – People aint no good https://youtu.be/RVLbhg-OPHY

Share This:

dichter G.V. in het zonnetje gezet

gérard weet dat ik het allemaal niet zo heftig bedoel – al kost me plaatsing van dit spotdicht me wel enige weken afwezigheid van de dichter op deze site. dichter heeft het niet zo hoog op met de humor van webmaster mogen we op facebook lezen. ik zal mijn excuses moeten aanbieden – komt allemaal goed. eerst maar eens dit eerbetoon:


de vaak zo eigenzinnige dichter G.V. uit het altijd weer zo mooie brabant
is – dat moet gezegd – nogal snel op zijn o zo gevoelige teentjes getrapt

dichter hebben wij bijna nooit op enig gevoel voor humor kunnen betrappen
dat dan weer niet majesteit
dichter heeft de laatste tijd de mond vol over dit en dat
soms zelfs majesteit – houd u vast –
over ditjes en datjes

deze G.V. is geen gewone Gérard
deze Gérard is er een met een accent tutu
een wonderkind naar eigen zeggen
met gevoelige teentjes majesteit en heel veel tutu

wel fijn voor hem dat ze tegenwoordig rokjes met een uitlaatklep
hebben uitgevonden – voor zijn knalpijp

pom wolff

Share This:

Anke Labrie wint de enige echte virtuele naar een tekstregel  van alex roeka – ‘het enige wat blijft is de verandering’ – trofee op pomgedichten punt nl


zodra je niet meer weet
is die nu wel of niet
die grens steeds meer vervaagt
ze vaak ziet
in willekeurige passanten
 
als elke dag een moeten wordt
in een onherbergzaam oord
dan wordt het tijd
het leven te herschrijven
in andere nieuwe woorden
 
anke labrie
05-02-2021

het leven dat ‘herschreven moet’ in steeds andere woorden – het leven in de grondverf gezet om het weer wat van kleur mee te kunnen geven – en dat in de gelaten woorden van Anke deze week – waarin berusting en het oppakken van leven in nieuwe energie van poëtische woorden zijn gelegd. de weg van de tijd afgelegd  van vervaging via onherbergzaam naar nieuw. in ampel tien regels poëzie lezen we de troostrijke vertaling van ‘je moet toch door’. ik zeg goud! van harte. alle dichters natuurlijk bedankt voor de prachtige teksten deze week.
 
  • RIK VAN BOECKEL: het verleden bestaat niet meer
  • FRANS TERKEN: zwemmen in een zee van tijd en taal
  • IEN VERRIPS: vooruitzicht tegen beter weten
  • ANKE LABRIE: als elke dag een moeten wordt



gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: Rik van Boeckel

wie wint de enige echte virtuele
naar een tekstregel  van alex roeka – ‘het enige wat blijft
is de verandering’ – trofee op pomgedichten punt nl?
 
de romanticus kan zijn hart ophalen deze week – dat prachtige lied – ‘nog even’ als inspiratie
die door alles heen dringende stem – poëzie per lied – breekbaar krachtig – en dat alles onder je handen wegglijdt als de woorden in dit lied –  en ‘hoe wreed de tijd is’ zingt de zanger daarover ook geen misverstand.
 
 
macaber
 
soms is een gedicht een brief
een aantekening die nog gemaakt moet worden
vergeten te krassen in die boom van toen
 
voordat we
ik aarzel om het te zeggen
zijn opgegaan
 
tussen al die andere berichten door
die van haar dood bijvoorbeeld
we weten nog hoe ze daar stond tussen ons in
 
en van hem die niet meer
te zwijgen wist
over hoe weinig nog
 
we leven mee
nou ja voor zover ik je ken vermoed ik
dat je mee leeft – jawel dat doe je wel
 
hoe dit gedicht
dan toch tot een brief verworden is
te lang voor echte woorden
 
te kort voor de waarheid
als de aanzwellende muziek voor de dodendans
die we nog te dansen hebben
 
pom wolff
 
Aura

Hij is de koning der doven
wiens hand niet ver genoeg reikt
om het lichtend verloren rijk
van de klokken der wijsheid te omvatten
fluistert het verleden bestaat niet meer

aan de zon kun je niet zien
dat poëzie de ware toedracht voorspelt
de maan luistert naar het luidend heden
stemmen van licht en duisternis
laten horen wat een mens in zich heeft
poëtisch verantwoord weet

vredige stiltes doorzoeken gedichten
ze verschijnen in de geest
wie ze ziet schrijft ze op
ze veranderen wat is geweest
kruiden de tijd met zinvolle betekenis

de koning licht zijn aura op
in schijnsels van verandering
zijn kinderen laten geruchten na
hij doorzoekt zinnen en klanken
tot ze in voorbije echo’s verdwalen.


Rik van Boeckel
4 februari 2022

bijna hallucinerende woorden van rik van boeckel – woorden gegeven aan de verandering waartoe de mens in staat schijnt – oplichtende woorden bijna. een bijzonder gedicht in bijzondere taal bij een zeer bijzonder lied van alex roeka. op verlichte wijze vorm gegeven aan de meer donkere romantiek van roeka. in de schilderkunst zouden ze riks kunstwerk tot een werk van het symbolisme rekenen. dan missen we wel de wreedheid die de tijd in zich draagt.
Vooruitgang

Wat we van de wereld willen zien
honderd meter waterscheppen 
onder de minuut als van Tarzan
want een moet toch de eerste zijn

dat het na honderd jaar in minder tijd 
is niet een godswonder maar groei 
een eeuw graven naar steeds sneller 
en slagen maken voor de winst

alsof er geen grens is aan 
wat we onszelf en de wereld aandoen
uitputting komt met de dag dichterbij
het water staat hoger dan de lippen

de blik vertroebeld door een vuile oceaan
hoe hard en snel nog onze beste benen 
geen zeef in de vingers van welke hand ook
om het zuiver en schoon te houden

dat vooruitgang behelpen blijft 
werk aan een wereld die er niet om liegt
aan verandering een stem geven
zwemmen in een zee van tijd en taal


© FT 04.02.2022

dichter maakt aantekeningen bij de tijd die voort vliegt – de tijd door het handelen van de mens opgejaagd en zo beschreven gaan wij in een razende vaart met zijn allen de vernieling in. de echte broodnodige noodzakelijk verandering laat nog op zich wachten.  een nood zakelijk gedicht – geschreven nu het nog kan. alhoewel als het water hoger dan de lippen staat dan is hier niet het lot maar het noodlot van de mensheid beschreven.


als vriend wil ik je zien
de vriend die mij vergeten doet
herinneringen vervaagt
de pijn verzacht
 
je spint mij in in zoet verlangen
een vergezicht op wat nog komen kan
vooruitzicht tegen beter weten
 
uiteindelijk ben je mijn opponent
die hoe dan ook mij in de klauwen heeft
genadeloos mij naar het einde voert
 
 
 feb.2022
Ien Verrips


Ien houdt het eenvoudig – geen hallucinerend werkende oplichtende aura’s – of woorden over een door de mensheid uitgeputte aarde – nee iets over een onmogelijke liefde – een vooruitzicht tegen beter weten (in) – het weglaten van het woordje ‘in’ werkt heel goed hier. alsof een medicijn wordt ingenomen. een bittere pil – alsof we dokter Ien horen: hier meneer/mevrouw neemt u dit maar tegen het zo pijnlijke weten. de zoete tocht lijdt uiteindelijk tot een genadeloos  einde.
 
zo vergaat
wat mooi was
vaak in liefde

Share This:

YVONNE KOENDERMAN: …wachten tot het stil gevonden wordt…

“Ik voel me soms een wrak in mijn nog jonge leven” opperde ik zojuist.
Meewarig keek hij me aan…
” Je was je tijd altijd vooruit” 


Misschien is het zo, ik schilderde ooit 12 jaar terug de voorkant voor mijn dichtbundel
 ” verboden vruchten” ,
die tot nu toe nooit verscheen. Ook hier deels mijn tijd ver vooruit.  De bundel verschijnt waarschijnlijk nooit of misschien in hele kleine oplage als afscheidscadeau bij mijn overlijden, dat lijkt me wel wat. tot die tijd koester ik de gedachte.


Ik koester


zoals ik koesteren kon


in de palm van


schrijf woorden


nooit geschreven


ook niet over lippen


kussen stil bewaard


het glas nog halfvol


voorzichtig opgeborgen


in  die lade boven het  rif


achter rib


om kloppend


te wachten


tot het stil


gevonden wordt.


Yvonne Koenderman

Share This:

VON SOLO: ‘Maar geloof me. Om de meeste vrucht en het grootste plezier van je leven te hebben, moet je gevaarlijk leven. Voor dat laatste inzicht, dank aan Friedrich Nietzsche.’

Tien jaar geleden volgde ik een opleiding tot trainingsacteur. Wat ons daar geleerd werd, was dat we ons in een veilige omgeving moesten weten. Alles kon gezegd en besproken worden en niemand zou daar op afgerekend worden. Dit zou bevorderen, dat we dichter tot onszelf konden komen en dichter tot elkaar, zonder dat dat oncomfortabel zou voelen. Op deze wijze ben ik na die tijd vaker in diverse situaties terecht gekomen waar er een veilige omgeving gecreëerd werd, opdat iedereen zich senang zou voelen en het beste uit zichzelf kon halen. Dat voelt als een warm bad. Je hoeft niet op je hoede te zijn en kunt zonder reserve of bij-gevoelens gewoon open zijn. Heerlijk toch? Zo lekker jezelf zijn. En veilig.
 
We zijn intussen tien jaar verder. De veilige omgeving is de norm geworden in de samenleving. Sluipend heeft het fenomeen zich overal genesteld. Of het een bouwoverleg is, een vergadering, de opvoeding van je kinderen, een poëzieavond, een familiediner of op café. Je moet je in een veilige omgeving weten. Het is een dogma geworden, waarmee het ook alles, dat er van afwijkt als verkeerd bestempeld. En in het begin heb je daar niet zo’n last van. Maar in 2017 werd zelfs het ministerie van Justitie ineens het ministerie van Justitie en ja, je raadt het al…Veiligheid. Want veiligheid, daar kan op zich toch niemand tegen zijn? Veiligheid is een recht geworden.
 
Ik ben opgegroeid met de dreiging van de Russen. En de dreiging van de woede van mijn vader, als ik weer eens iets gedaan had, dat niet door de beugel kon. En het risico in elkaar geslagen te worden door leeftijdsgenoten. In Zeeland was het om de zoveel weekends weer raak. Er reed zich weer iemand dood op de brommer of met een auto. Toen ik ging werken, was er altijd de dreiging van ontslag, als je te laat binnen kwam. De wereld was het een mijnenveld van risico’s. De mensen die je leerden hoe je er door moest laveren, creëerden een onveilige omgeving voor je. Daar leerde je het namelijk. Leven met de wilde dieren in het bos.
 
Achter die moderne veiligheid, gaat een hele wereld schuil, die niks met veiligheid te maken heeft. Het is namelijk schijnveiligheid. Achter de schermen van de grote mannen is er niks veranderd. De moderne mens wordt echter wel afhankelijk gemaakt van en ondergeschikt aan de totalitaire bureaucratie onder de valse vlag van veiligheid. Zij zorgen bijvoorbeeld voor de camera’s en het toezicht, zodat u veilig blijft. Maar camera’s en toezichthouders gaan u niet redden als het er op aan komt. En van veel van uw medeburgers kunt u ook niet op aan, want die weten helemaal niet meer hoe ze moeten handelen in dergelijke situaties. Die gaan het filmen met hun telefoon. Lekker veilig.
 
De zogenaamde veiligheid die u geboden wordt is geen recht. Het is een plicht geworden. Waar u administratief op gesanctioneerd wordt en uw bewegingsvrijheid mee beperkt wordt als u er niet aan bijdraagt of meewerkt. Leef veilig, praat veilig, werk veilig, drink veilig, vrij veilig, sterf veilig. Het is de gecapitonneerde kamer van Damocles waarin we worden verzocht binnen treden.
 
Maar geloof me. Om de meeste vrucht en het grootste plezier van je leven te hebben, moet je gevaarlijk leven.
 
 
Voor dat laatste inzicht, dank aan Friedrich Nietzsche.

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren over radio 4: “Protserige symfonieën vanTsaikovsky etc…’

Hoi Pom,

Bij monde van een “Max” deze keer een mening, die ik steeds vaker denk bij het beluisteren van het klassieke repertoire van radio 4, groet, Merik

“Protserige symfonieën van

Tsaikovsky

Beethoven

Bruckner

Sibelius,…’

Max’ gepeperde mening

“Protserige symfonieën van
Tsaikovsky
Beethoven
Bruckner
Sibelius,

Radio 4 blijft je ermee bestoken.

Bombastisch gebral, dat is het.

Geef maar een kamermuziekje of

een lied van Shaffy.

Laat mij mijn gang maar gaan,
de nacht in, de donkere stad.”

Max nam nog een slok van zijn speciaal-bier.
Voorzichtig durfde de barman wat te zeggen.
Langzaam begon het gebabbel weer rondom.


Merik van der Torren

Share This:

peter posthumus – anna, anna, anna

Anna, Anna,
je zou toch komen
waar blijf je nou


waarom ben je niet gekomen
je had toch kunnen bellen


nee, die zijn al geweest
ja, dat ook ja
dat staat nu op de gang


maar Anna, kom je nog
ja natuurlijk ja
dag Anna
Anna!


Peter Posthumus

Share This: