pomgedichten.nl – Pagina 164 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Karin Beumkes donderdag in GOUDA! vandaag op de pom: “doodsbang kleven wij met chocoladepasta aan elkaar…”

Dear Pom

***Je kunt w***el stellen dat ik mezelf een rare freak vind, maar een aantal jaren geleden heb ik iets meegemaakt wat ik nooit meer zou willen meemaken. Er was hier een geest in huis. Ik heb voetstappen gehoord, vingers die op de deur klopten. Bij een goed glas water zal ik je wel eens de details ervan willen vertellen. Nu komt Heel Holland bakt. Ik vind André van Duin een leuke vent.

By the way: donderdag treed ik op bij Dichters op Donderdag in Gouda.

Liefs Karin

Geruchten

Ze houdt van knoflook, zegt ze
het is bijna volle maan, hapert ze
er zwerft een leegzuiger aan de deur
de honden zijn erg onrustig.

Ik weet het en ik voel het ook,
ik spreek mijn woorden waakzaam uit.
Niemand kan er nog de vinger opleggen,
en niemand deelt het samen.
Gisteren heb ik een aantal bijbels gekocht,
de Openbaringen zweven als tafels om ons heen,
zou het nog goed komen fluistert de dominee.
De leegzuiger aan de deur heeft rare tanden
en negen krolse katers in zijn stem,
ook piept de ijzeren poort vrij ernstig.
We worden des nachts vele malen opgebeld
en het is altijd drie uur in de vroege ochtend.
Dove Willem kwam er gisteren mee van zolder,
ik heb het relikwie nog nimmer gezien.

Zij ook niet fluistert ze,
en doodsbang kleven wij met chocoladepasta aan elkaar.

Muziek: **Bauhaus – Bela Lugosi’s dead** https://youtu.be/OKRJfIPiJGY

Ien Verrips wint de enige echte virtuele – waarom toch zo een meisje verbannen – trofee op pomgedichten punt nl – Erika de Stercke zilver en Conny Lahnstein brons

in het juryrapport vandaag worden dames met eremetaal omhangen. een lastig thema – zo een meisje en wat moet je met zo een meisje. Conny duikt de recente geschiedenis van Alkmaar in – Erika schept een dreigende sfeer om het verbannen meisje heen en Ien haalt het meisje terug en houdt het dicht tegen haar aan. ze kan ook niet anders. ‘ het leven als optelsom van geleefde en overleefde meisjes maar hoe sommige meisjes altijd deel van je blijven uitmaken. ‘ schreef ik en zo is het verbannen meisje van IEN een heel bijzonder meisje gebleken en geworden. een meisje op afstand maar toch zo heel dichtbij. prachtig – ik zeg goud! doen we Erika zilver en Conny brons. onder de gedichten leest u waarom. eervolle vermelding voor Cartouche omdat ie nou eenmaal dichten als geen ander kan. alle dichters een lief dankjewel voor de bijdragen.

ik zie haar staan
alleen
afgezonderd van de rest
druipende verlegenheid
eager to play maar niet weten
hoe dat moet hoe je invoegt
hoe je vraagt als je niet wordt gevraagd
nooit gevraagd
ik heb getracht haar uit te bannen
maar als ik in de spiegel kijk
zie ik nog steeds een glimp van haar

Ien Verrips

–>
een treffend bericht uit het vooronder. bijzondere perspectiefwisseling als kado-tje gegeven bij de woorden van het gedicht. vanuit de eerste persoon wordt ons een blik gegund op de derde persoon – het verbannen meisje – blijkt de derde persoon toch de eerste persoon te zijn.
de woorden raken in een soort boemerangbeweging zowel dichter als de lezer – hoe ver dichter ze ook tracht te gooien ze keren terug. het leven als optelsom van geleefde en, overleefde meisjes maar hoe sommige meisjes altijd deel van je blijven uitmaken.

Conny Lahnstein: dit symbool van wellust, verbannen uit dit straatje…
Ien Verrips: hoe je vraagt als je niet wordt gevraagd
Erika De Stercke: je bent ver, meisje
Cartouche: het meisje in haar – dochterlief
Frans Terken: al zijn zusters zijn hem even lief
Anke Labrie: uit zijn gedachten was wat lastiger
wedstijd gesloten

wie wint de enige echte virtuele – waarom toch zo een meisje verbannen – trofee op pomgedichten punt nl? och arme – arm kind – zomaar zonder reden wellicht verbannen – wellicht met een reden maar is verbannen dan echt nodig? wat is dat voor meisje? een meisje als thema deze week – al dan niet om te verbannen. we lezen graag hier dichtregels over verbannen meisjes – dat zijn meisjes om van te houden. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**zeeuws meisje**

de ons allen zo inspirerende
en zelfs tot voorbij goes geprezen dichteres J.H.
mag zich dan wel bezighouden
met de diepere gevoelens van de medemens
ook haar eigen gemoed wil nog wel eens ontploffen

sommigen noemen het een deinen op wat heeft overleefd
anderen spreken weer over een drijvend waterbed
in een volgelopen tranendal

ik zeg prachtig allemaal!
wel worstelen maar bovenkomen ho maar
majesteit

©pw

**Kinky**

Hoeren die gewaagd lokkend hun benen spreiden of ons achteloos
negeren vanwege gebrek aan klandizie, terwijl de gids ons met
het schaamrood op de kaken langs hun rood verlichte ramen voert.

Daar ergens stond die bronzen sloerie, prijkend met haar blote boezem,
wulps tuitend haar lippen, maar ze wilden haar daar niet, weg moest
ze dit symbool van wellust, verbannen uit dit straatje vol bordelen,

zonder vooroordelen zegt men, maar ondertussen. Zij kon het
lonken niet laten en is verkast. Nu kan elke voorbijganger zich
vergapen voor de etalage van de plaatselijke kapper en wie het

waagt kan binnen niet alleen de wilde haren, maar ook
zijn geile zoenen kwijt.

Conny Lahnstein
10 september 2021

–>
Conny houdt het verhaal levend in haar poëtische bijdrage deze week – een gedicht bij de foto genomen in het centrum van Alkmaar en “Daar ergens stond die bronzen sloerie, prijkend met haar blote boezem,…” – een niet welkom meisje – en het uithangbord een teken van verzet tegen de verbanning. het is me al vaker opgevallen dat beeldend kunstenares Lahnstein van verhalend proza poëzie weet te maken waarin een werkelijkheid dichtbij de werkelijkheid wordt gesitueerd. een soort treffend poëtisch realisme dat bijna als poëtische geschiedschrijving aangenaam te lezen is. en dat bij een moeilijk thema als deze week is gegeven.

**waar dan ook**

je bent ver, meisje
ik die aanraken wil
onder de wol
van gewillige schapen
om warmte te voelen
wat ons verbindt

woorden vertrappeld
op het jonge gras
de afgrond loert
we blijven op afstand
een zoen verdwaalt
lippen wachten af

de laatste trein
op tijd om te zwijgen
in het grillige licht
ik zal bloemen plukken
zonder omzien
wat waait het hard

Erika De Stercke

–>
een ook bijna middeleeuws mystiek gedicht – dichter komt en staat voor een onmogelijkheid om het zo geliefde meisje nog te benaderen. ze is te ver lijkt het. de afgrond in de tweede strofe als dreigend gegeven. de ik persoon plukt bloemen. een gedicht waarin dood en leven – de afgrond en de laatste trein aan de lezer bekend worden gemaakt – dichteres verlaat de locatie ‘zonder omzien.’
ik moet aan de schilder carel willink denken – die schilderde dreiging zoals Erika hier dreiging weet te verwoorden.

**Wat blijft**

Bij de demarcatie -lijn
van Panmoenjon ligt een land
te zuchten in besneeuwde najaarszon

aan de horizon
ziet hij haar – in de ban van tao –
gebogen hoofd in spiegelende straten

schuilgaan onder een pagode
pauwenogen die zich willen laven
aan vergezichten, ongekende tinten

geel en rood – gespannen
als een draad volgt hij het spoor
dat zij in vlak vaderlandschap schreef

de onverdichte winterreis
van al wat hij aan scherven sneed
het meisje

in haar – dochterlief
dat hij zo te ontheiligen wist
als het zijne in ballingschap te drijven

dat er nooit voldoende smelt
water zal zijn om te kunnen wassen

12-09-21 / Cartouche

–>
aha Cartouche weer eens op een vakantiereisje – zo lezen we – meneer richting de KOREA’s en wij mogen meegenieten. wat overblijft of de dichter is bijgebleven mogen we lezen. of is het een gedicht bij een lied, bij een foto, een schilderij. dichter creëert in ieder geval een – minder lieflijk – oosters sfeertje van oorlog, oorlogsdreiging en verderf. de laatste 7 regels vol verderf. arm meisje. arme meisjes. het is poëzie – en natuurlijk met indringende cartouche – poëzie – maar toch is het me net teveel een zoekplaatje.

**Buiten de orde**

Zoals zij een meisje met diep decolleté wil zijn
terwijl in deze vrome nonnenorde
het kloosterlingen schudden hun hoofden bij dit teken van verval

het vraagt om verbanning
maar moeder overste strijkt over haar
hart
dat zij wild ziet kloppen onder de linkerborst
en gebiedt haar te blijven

zij knielt voor de kale brits
en bidt tot de Heer dat iemand
een koorknaap wellicht
zich over haar zal ontfermen

de Heer verbant niet zegt de moeder
hij verbindt het aardse met het hemelse
al zijn zusters zijn hem even lief

een gevallene nog het meest
hij noodt haar bij zich aan tafel
wrijft de onschuld in haar ziel

© FT 12.09.2021

‘al zijn zusters zijn hem even lief …’ de verbindende tekst deze week – de zwarte schapen in de kerk welkom geheten. de vroomheid – in wezen van en door moeder overste en haar beschermHeer de les gelezen. een lesje ook voor het CDA – Omzigt had natuurlijk gewoon beter behandeld gemoeten. mevrouw spies is nu eenmaal geen moeder overste met een hart. met zo een naam verwacht je ook niet veel anders dan een dolkstoot in je rug.

**ruimte**

eerst uit het huis
had hij haar verbannen
voor een relatie
zoals zij hem zag
was hij nog veel te jong
en zijn studentenkamer
was trouwens ook te krap

uit zijn gedachten was wat lastiger
merkte hij na verloop van tijd

uiteindelijk bleek zijn hart
ruimer dan zijn kamer

anke labrie
(12-09-2021)

een wat meer persoonlijk gebeuren – we zijn getuige van een soort innerlijke tweestrijd bij de hoofdpersoon. ik lees meer een verhaal dan een gedicht. het is wat krap op de woningmarkt zullen we maar zeggen. ik vermoed dat de hier beschreven student vanmiddag meeloopt in de demonstratie.

prachtcolumn van Yvonne Koenderman over het huis, over Hannelore: “Is het de dag vandaag – Moeten we klaar zijn -Is het de dag vandaag – Dit was de afspraak niet – Dit was de afspraak niet – Dit verdriet is te groot.”

Het was een zucht, een lichte trilling of toch een zachte fluistering door niemand gehoord, behalve door de google boxen, die zo nu en dan vanuit het niets aangeven dat ze de vraag niet begrepen hebben, terwijl er niets gevraagd werd. vanuit het niets klinkt in de stille kamer de stem van Hannelore Bedert zoals ook google achteraf zo mooi aangeeft. een lied met een tekst die gelijk aangrijpt.

” Is het de dag vandaag Moeten we klaar zijn Is het de dag vandaag Dit was de afspraak niet Dit was de afspraak niet Dit verdriet is te groot”

door wie of wat google in het verdere lege huis aangestuurd werd, geen idee, maar het kwam even binnen en liet zinken in de stoel om te luisteren. stofzuiger aan de kant. ons huis ademt soms zijn eigen leven, deed dat altijd ongeacht waar we woonden. of het nu de Zware van Nelle lucht is die als een warme deken ineens om je heen kan hangen, terwijl ik hem sinds de dood van mijn vader nooit meer in mijn omgeving gerookt heb zien worden. De deurbel die ineens ging, terwijl we al 35 jaar in huizen wonen waar de bel standaard uit staat, of die klok die eeuwig stilstaat op half vier, maar zo nu en dan vanuit het niets slaat, zonder opgewonden te zijn. als je enigzins gespannen zou zijn, zou je er opgewonden van raken. logisch de woorden kunnen ook bijna niet zonder elkaar. Vandaag was het dus Hannelore die deed verwonderen met een lied over afspraken en een duidelijk hartverscheurend verlies in een week waarin afspraken best centraal staan net als hun eventuele gevolgen. Ik speel de YouTube clip nog even af en bedank stil even google of wie of wat dan ook, die Hannelore even binnen liet.

Yvonne Koenderman

https://youtu.be/M7hv4S0MOmA

VON SOLO lekker in vorm op pomgedichten punt nl – “Bruce Hornsby zong het in negentienzessentachtig. Tupac was twaalf jaar daarna. In tweeduizendenentwintig is het niet anders…”

Het jaar was negentienachtennegentig. Ik scheurde rond in een donker blauwe Volkswagen Polo. Op de CD speler draaide Tupac met het nummer ‘Changes’. Eindelijk had ik een baan die fatsoenlijk wat geld verdiende. In ieder geval genoeg om in het weekend eens fatsoenlijke drank te kopen en een CD van Tupac. Het nummer ‘Changes’ was een Geuzenlied voor me. Eindelijk was ik er in geslaagd het punt te bereiken waarop ik meer verdiende dan ik uitgaf. Tijd om mijn schulden te beginnen aflossen. Tijd voor verandering. Zonder het verleden te verloochenen. Zonder mijn idealen los te laten. Ik was boven mezelf uitgestegen.

Afgelopen week heb ik het pleit verloren. Na maanden van innerlijke strijd heb ik mij dan toch laten vaccineren. Wel met het meest aftandse van de beschikbare vaccins, maar toch. Ik had mezelf beloofd de pandemie uit te zitten en ongevaccineerd mijn leven door te leven, maar heb me toch gedwongen gezien. De meningsverschillen met mevrouw Solo. Het steeds maar moeten zwijgen of liegen als ik de vraag kreeg of ik gevaccineerd was. En ten slotte de in meerdere landen al doorgevoerde legitimatieplicht middels een vaccinatiepaspoort. Afgezien van de medische waarheid, die wel ergens rechts van het midden zal liggen, waren voor mij principiële bezwaren de reden me niet te laten vaccineren. Dat ik het niet eens ben met de lijn die de regering en media volgen tijdens deze pandemie. Al vanaf het begin niet.

Maar wat me nog het meeste stoort is, wat ik een jaar geleden al voorspelde, toen ik na een paar maanden pandemie aangaf, dat ik het wel zou gaan missen. Toen ik vanmiddag door de stad fietste, stond alles weer muurvast. Om het half uur vertrekt er weer een vlucht van Zestienhoven. We zijn weer terug naar het oude normaal. We hebben alleen wat meer macht aan de Staat gegeven. En de angst en deugzucht zijn de heersende meerderheid aangewakkerd. Verder is er niets, maar dan ook niets veranderd. Geen enkele kans, die deze pandemie bood op wereldverbetering is aangegrepen. De ‘heldhaftige’ politici, bureaucraten en pillendraaiers zijn de enigen die er nog profijt bij getrokken hebben. De massaconsumptie is weer op volle toeren. Alleen sommige horeca en de festivals worden nog geknepen. We hebben hier zelf voor gekozen, omdat het de enige optie was, zullen mijn vijanden zeggen.

In mijn hoofd hoor ik de tonen van Tupac. De sample van de piano en ook de titel zijn afkomstig van het nummer ‘That’s just the way it is’ van Bruce Hornsby. Net als de cover geeft dit nummer een pessimistisch beeld van de maatschappij. Uitbuiting, verschil tussen arm en rijk, oorlog en ellende in de wereld. Bruce Hornsby zong het in negentienzessentachtig. Tupac was twaalf jaar daarna. In tweeduizendenentwintig is het niet anders.

Mijn vaccinatie verandert weinig aan de wereld. Het zorgt er juist voor dat niemand iets hoeft te veranderen. Dat men gewoon door kan zoals men gewoon is. Maar misschien bewijs ik, juist door mijn vaccinatie, dat het toch anders kan.

https://youtu.be/eXvBjCO19QY

Merik van der Torren en de eenzame saxofonist voor het open raam

*Hoi Pom, hierbij een tekstje dat ik gisteren schreef tijdens een sessie van Schrijfgroep de Klus; ik kreeg het thema “Uit”’, groet, Merik*

**Uit**

Na het bruisend feest,
het vertrek van zingende en lachende gasten,
het legen van het laatste glas,
na het schrijven van het romantische gedicht
met hier en daar een toefje moderne tijd,

draaide ik één voor één de lampen uit
en ging wandelen met Betty.

De natte straten klonken gedempt,
een eenzame saxofonist voor het open raam
speelde de blues.

Stil staarde mijn donkere huis mij aan,
Koele lakens nodigden uit voor dromenland.

Merik van der Torren

pom wolff ergens tussen das sein en da sein

zo op de vroege ochtend
bijna zwevend boven het bestaan
ergens tussen das sein en da sein

(in de loop van de dag
maar eens kijken of ik dat vertalen kan)
mijn god wat een toestand

al die woorden ook
die maar aan elkaar blijven hangen
tot ze verteren natuurlijk

het lijkt wel liefde

pom wolff

IEN VERRIPS over het ontwaken als een man

Ien verrips en Peter Posthumus wisselen elkaar op de dinsdag af met hun bijdragen op de dinsdag aan pomgedichten punt nl – Peter houdt nog even vakantie in het hoge noorden waar hij verblijft – Ien altijd druk – veroverde afgelopen zondag eremetaal met onderstaand gedicht in de inmiddels befaamde zondagochtendwedstrijd – de enige echte virtuele – iedere zondag te genieten op de genoemde site – mannen van Nederland opgelet – hoe een man in een vrouwenhoofd kan spoken:

ontwaken als een man
wil ik zonder schroom
de kroeg in zonder blikken
die me keuren maar gewoon
met vrienden slap lullen
boven ‘tbier
die ene dag als man
een vrouw versieren
en weten bij die ene dag
hoort ook de nacht

Ien Verrrips

–>

Ien maakt het zondagochtendthema persoonlijk – zoals de stadsdichter van Amersfoort – begreep ik uit zijn woorden – graag zich in nestelt in de zienswijze van het beschrevene – in zijn geval de ontsnapte en inmiddels dode wolven daar te Amersfoort – nestelt Ien zich deze week in de psyche van de man die – vrij naar sonneveld – het lonken niet kan laten. (onee in het liedje van sonneveld is een ZIJ beschreven.) hoe dan ook Ien komt bij zich zelf uit en wil een keer ongecompliceerd – misschien mag het gedicht zo samengevat.

eilandkind KARIN BEUMKES drie jaar bij pomgedichten punt nl

**Dear Pom**
Vandaag is het precies drie jaar geleden dat ik bij jou in dienst kwam om onze geweldige Mens en Melodie te maken. Ik doe dit nog steeds met enorm veel plezier. Mijn gedicht Eilandkinderen is door de Mookse performer Marjolein Pieks op muziek gezet. Beleef veel plezier aan deze jubileumuitgave.

Liefs
Karin

lieve Karin,
op poëziegebied ben jij het beste dat mij in mijn leven is overkomen. zo een geweldige dichteres vind je nergens in dit kikkerland. en het is niet dat ik het zeg omdat je voor pomgedichten punt nl wil schrijven – ik zeg het al zeker meer dan 20 jaar. de eerste keer dat we met de residentie optraden ergens in Alkmaar dacht ik – dat ik een dichteres hoorde en bijna een hartverlamming kreeg door de indringende schoonheid en kracht van de woorden – en daar stond zij: KARIN BEUMKES. uit de grond van mijn hart dank je voor de mooie bijdragen elke maandag hier op de pom.
hoe goed bedoeld ook van marjolein – mijn mening – ze doet aan de woorden van jouw gedicht geen goed, geen recht. klanken dienen ondersteunend te zijn bij een gedicht – de klanken dringen zich in marjoleins versie op en verjagen de woorden. je kunt ook zeggen hoe maak je van een wereldgedicht kattengejank. nou zo!

**Eilandkinderen**

Ze ruiken naar onweer
weten hoe bloedsiroop wordt aangelengd
meisjes kennen hoge toppen, diepe dalen
jongens halen vocht uit droesem
beide seksen hebben de kuikendief ontmoet
onthouden hoe angst van hazen peper maakt
dat er na het niezen niet wordt nagehuild
hagel soms vergeleken wordt met suiker
dik broodbeleg dat op daken daalt
rabarberstengels zijn met bananen zoeter
hoe je regen in de grond stopt
wortels liggen dieper
weinig aan hen toe te voegen
zo stappen ze aan boord
hun voeten moeten voelen
dat taal universeel is
taal is het woord van fluitschepen
in de snavel van de wind.

Karin Beumkes

Muziek: **Marjolein Pieks zingt Eilandkinderen** https://youtu.be/GtilItJjaXA

CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – naar JAN ROT – ‘stel dat het zou kunnen’ – trofee op pomgedichten punt nl – Anke Labrie en Ien Verrips delen zilver en brons.

ik denk dat we vandaag CARTOUCHE maar eens in het gouden zonnetje moeten zetten – wat een prachtgedicht – om tranen van in je ogen te krijgen – schreef ik in het commentaar – Anke en Ien maken de onverwachte wending – de focus niet op een ander – maar Het Zelf centraal gesteld – om voor een ander te bestaan. mooi! zilver en brons delen zij deze week. van harte gefeliciteerd – alle inzenders dankjullie wel – en JAN ROT natuurlijk – dat we nog veel mooie songs mogen genieten.

**Stel**

Stel , ik kon je overdoen, ik zou je
hemelblauw of papaverrood kunnen
dopen, ofschoon zwart en wit
is natuurlijk in het licht
van huid en haar
meer voor de hand

maar doe ik je recht
als ik me jou verbeeld
liggend op een canapé als
‘de oorsprong van de wereld’
blikvanger en topstuk in mijn goed
geklimatiseerde vaste collectie

van verloren onderwerpen het beste
is jij – en ons natuurgetrouw te bewaren in wit
regels van dit gedicht-palet, hoe ontoereikend
ook om jou ten voeten uit te schilderen
mijn lieve – jazeker, je geeft me zo veel
te betekenen nog, onnoemelijk veel
met jou te stellen

05-09-2021
Cartouche

–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat prachtige zo persoonlijke thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.

Cartouche benadert de zaak op juridische wijze: doe ik je recht de vraag die hij stelt – niet meer aan haar maar aan zich zelf en aan de lezer, aan ons. het antwoord in schilderachtige bewoordingen gegeven in de laatste strofe. een voluit JA. met die mooie regel: ‘je geeft me zo veel te betekenen nog…’ om tranen in je ogen te krijgen zo mooi dat eerbetoon.

Bijzonder thema en ik aarzel dit keer om in te zenden omdat ik het lied van Jan naast heel mooi ook best confronterend vind.
Vooral het idee dat het níet kan (soms verzin ik gewoon maar een hemel als het te verdrietig wordt).

Toch maar inzenden, dat het wat vreemd is besef ik, zoals je ziet.

Hartelijke groet,
Anke

**vreemd liefdesliedje**

wie zou mij nog een keer
willen zien
stel dat dit zou kunnen
als ik er niet meer ben

wie zullen mij missen

niet een beetje
dat uiteindelijk wel went
maar echt heel veel

jij

gelukkig ben jij er niet meer

anke labrie
(04-09-2021)

–>
ach ja – stel dat het zou kunnen – dat prachtige zo persoonlijke thema deze week aangedragen – aangezongen door JAN ROT die prachtige gedachte – stel stel…. – maar ja een regel met ingebakken weemoed – de onvervangbaarheid een gegeven maar ook het besef van nooit meer, nooit meer zo, nooit meer zoals het was, alleen in de nachten wellicht nog waarin we toveren – toveren in het duister – dat zou een titel van een gedicht kunnen zijn – een titel, een gedicht, hoe ver weg ben jij.

Anke houdt het bij de ’Umwertung aller Werte’ en maakt het heel persoonlijk – wie zou MIJ missen schrijft ze – op die ene onvervangbare wijze – die manier waarop we allemaal gemist zouden willen worden – stel dat het zou kunnen – hier beschreven in die wending – in die U bocht om toch weer uit te komen bij JOU – de enige echte, niet meer mogelijke.

Rik van Boeckel: morgen reikt de dag een warme hand naar moeders
Frans Terken: de maag met liefde gevuld als dat vandaag zou kunnen
Cartouche: Stel , ik kon je overdoen,
Anke Labrie: als ik er niet meer ben
Ien Verrips: ontwaken als een man…
wedstrijd gesloten

wie wint de enige echte virtuele – naar JAN ROT – ‘stel dat het zou kunnen’ – trofee op pomgedichten punt nl?

yvonne koenderman zat de afgelopen week in een rotterdams bootje met hem – mooie opnamen trouwens – van de heel vaak zo onderschatte singer songwriter jan rot- prachtig nummer ook – stel dat het zou kunnen – de nieuwe columnist van AD tot de dood hem van zijn lezers scheidt. maar deze week zijn de dichters hier aan bod – WAT DAN? als het zou kunnen – jan rot uw inspiratiebron – we lezen het graag hier bij de enige echte virtuele. u kent de regels:

gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.