VON SOLO liet zojuist weten – een van de prijswinnaars te zijn op de Dutch design week en dat daar op gedronken gaat worden. de donderdag een keertje zonder VON. van harte! gelukkig hebben we de stiltes van SERAPHINA nog.
gisteren publiceerden wij hier een hele heftige stilte van de dichter van nachthonger – hieronder nogmaals als derde afgedrukt. hoe los je VON SOLO op – antwoord: in SERAPHINA!
Het ondermaanse
Buiten draait de aarde donker Grote beer boven witte hond daar onder snuffelt herfstgeur
Geluidloos zwevende jager in de vallei echoot traag omhoog roep bevestigd stilte
*********
Koan
Vrij wil ik zijn de taal van het leven spreken woordeloos
Stil wil ik zijn zonder geruis in gedruis luisteren gedachteloos
Een cirkel wil ik zijn de volheid de leegte eindeloos
Als een koan zijn
hopeloos
*********
Vlakke lijn
Verdoofd belde ik nog een laatste keer om je zachte stem te horen
Ongeloof dat jij nu weg was stuurde ik nog één bericht met mijn laatste vraag
‘Ik zwaaide naar de hemel – wang nat zonder regen’
een fijne verrassing vandaag op pomgedichten punt nl -een inzending van drie stilte gedichten door Seraphina Hassels – mede organisatrice van de Eijlders dichtmiddagen in 020 – voor de afgelopen zondagochtendwedstrijd – zoals de die hards weten sluit de zondagochtendwedstrijd op zondagochtend – elke zondagochtend om 10 uur 30. dichters worden gevraagd een gedicht in te zenden. Seraphina pakt het anders aan – gewoon drie gedichten insturen op de dinsdagavond. blij verrast dus uw webmaster – we hebben op de pom 3 Seraphinaatjes en we kiezen er een uit vandaag. een prachtig gedicht – het thema was stilte zondag – nu zijn we even stil op de woensdag – onder Seraphina leest u Merik van der Torren over zijn hondje. het beestje komt zo langzamerhand in hogere sferen.
Vlakke lijn
Verdoofd belde ik nog een laatste keer om je zachte stem te horen
Ongeloof dat jij nu weg was stuurde ik nog één bericht met mijn laatste vraag
Ik wachtte eindeloos
Alleen met de stilte van de vlakke lijn
Ik zwaaide naar de hemel wang nat zonder regen
Seraphina Hassels
Voor Betty nr. 11
Je kijkt me weer heel filosofisch aan, Betty; zit baasje wel in Wu Wei, het goddelijk nietsdoen of neemt hij dan te veel wijn ?
Heb je de tijd lekker in je mand te rusten of moet baasje met je wandelen, natuurlijk naar Bar Baut voor de volgende borrel?
Op een druilerige zondagavond wist ik opeens weer waar ik stond. In ieder geval zonder vader. Ik heb altijd gedacht dat de dood een vrouw moest zijn, in ieder geval een lieve vrouw die goed voor je zou zorgen als het toch zover kwam. Als je werkelijk niets te verliezen had en je ging naakt, alleen. Dit gedicht is voor hem.
Liefs Karin
Kosmische beleving
Vadertje heeft in bed geplast blauwe konijnen houden de wacht.
Als je de tijd vergeet dan ben je thuis De dood is een vrouw die rammelt met vleugels.
Vadertje blaast in de wind. De morfinepomp bonst doodop als het hart.
Overal lachen de bomen in het groen. De dood is een vrouw die rammelt met sleutels.
wij wensen de familieleden van Gerrit heel veel sterke bij dit grote verlies voor de familie en voor de gehele zaanstreek. ik leerde een beminnelijke man/dichter kennen in 2010 bij het door Max Lerou toen in dat jaar gewonnen zaans dichtersfestival. later schudde ik hem vaker de hand bij zaanse dichtgelegenheden. een man uit een stuk met een hart voor alle medemensen om hem heen – en voor de verjaagden uit de wanhoop. we missen hem.
Pieter: ‘ik had deze nog in voorbereiding. Ik dacht:verzenden voor 12 uur….’ red: de zondagochtendwedstrijd heeft als eindtijd 10 uur 30 – wel dank aan Pieter voor de inzending met het beeld van opa en zijn sigaar en de as. we ruiken de zondagmiddag zoals de zondagmiddagen vroeger roken.
Het zwijgen van de zondag
Bij het grote zwijgen van de zondag Wiegt mijn opa zijn sigaar en lui zijn vingers op de asbak rustend, Stopt het leven in de rookfautuil. (Luister!) In de kachel suist het gas, Een vliegenstrip wiegt aan ‘t plafond, Ergens loert het luiden van een kerk, Het sijpelt door de muur van de cocon. Ik trek er met mijn broer op uit Langs het waaien van vitrage, Maar het dorp beweegt niet in de zon. De speelgoedwinkel is gesloten, We bonzen op het raam met kracht; Tot een hoogelegen stem van boven Roept dat we niet mogen storen, En we terugrennen naar opa thuis. Daar zit de oude man te dutten, De sigaar nog in de hand. De kegel as aan ‘t laatste draadje Nog altijd niet op ‘t tapijt beland.
onvergelijkbare gedichten op pomgedichten punt nl in de zondagochtendwedstrijd. – een van de romantische school en een van de hekel. wat zullen we ook kiezen – we genieten van het dubbele goud – eenmaal goud voor Vera van der Horst en eenmaal goud voor Cartouche. Van harte – en dank aan alle deelnemers. ze waren mooi vandaag – onder de gedichten leest u de commentaren.
In wiens liefde
waar alles wat sluimert in de stilte ontluikt waarin ik wil horen
geen geheime hartslag die slaat maar klopt om te ontroeren
omdat alles, alles ooit dezelfde drempel overgaat jouw stilte stilte nog stiller maakt
Vera van der Horst
–> in ‘In wiens liefde’ is ‘vera vasalis’ van der horst op haar best. maar ‘alles alles en ‘stilte stilte’ wordt veel herhaald zo niet alles maar toch ingehouden en net niet te veel. vera weet op haar beste momenten haar over-de-top mentale verhouding tot de werkelijkheid te vertalen in een dichterlijke mysterie van de woorden die in alle eenvoud op het papier lijken geschreven.
‘omdat alles – alles ooit’ schrijft zij. kijk we zagen al dat alles erg veel is – maar dit alles is toch minder dan het alles dat in dat woord gelegen is omdat dit alles beperkt lijkt door het alles van ‘alles ooit’- door het alles dat het verleden heeft gegeven. een wonderbaarlijke zinsnede!
en dat de stilte hier in dit gedicht nog stiller is dan stil en nog stiller is gemaakt zal de lezer ook duidelijk zijn. mooi! roepen wij hier dan uit in 020. vera is de laatste weken bezig aan een gouden reeks poëzie. we zijn trots hier met zijn allen – dat we dat in haar mogen oproepen.
Mondjesmaat
[dodemanshoek in een veertien bij veertien spiegelgreep]
ridders zonder blaam zijn wij, zonder talisman gewoon jan lullen, een soortement moordenaars, rijp voor schandpaal en schavot, de gesel gods kent geen maat, bedrog kleeft aan de kaak, het moest er een keer van komen, dat koppenslaan
dat onvermijdelijk zal gaan schrijnen, pijnlijker dan ’t eerste vrijen, waarbij we ons in elkaar verstrikken en draad en garen vinden om te hechten tot aan niet te dichten naden, niet te naaien rits, voor handen geen plaats, enkel grote ogen en droge lippen resten
voor het probleem van opwarming van de aarde bestaat maar één oplossing, keihard blijven doorgaan om elkaar te raken in koude kernfusie, rakelings, vluchtig bij elkaar ja, vrede is een open, nauwe ruimte zwelgen in stilte – maar wat zouden we zonder woorden
–> de aanklacht – heel goed – gelukt – maar mijn god wat is er allemaal blijven hangen na dat eerste vrijen? in dichters leven. dat gaat ook een leven mee – een rake aanklacht – dichter vervloekt op zijn eigen briljante wijze de verwarming van de aarde. in tegenstelling tot het bijgeleverde youtube filmpie van eo voorganger stef bos – die zo nodig weer eens over het licht moet zingen dat in onze harten gevangen zit – de snijchirurg hoeft zijn lampje niet mee te nemen bij bos – er straalt al licht genoeg tussen die afrikaanse lekkende hartkleppen van meneer de zanger.
‘de weg naar de stilte gaat dwars door de storm open je armen voor alles dat komt’ – zingt de zanger – waarom ik zijn te vet ingewreven neo romantisch toontje niet kan verdragen – weet ik ook niet. nouja wel – het is platte effectbejag van de zanger die maar de ideale schoonzoon blijft spelen. en van die kwaal heeft onze CARTOUCHE gelukkig geen last.
Frans Terken: je legt haar een vinger op de lippen
Anke Labrie: losgezongen van de aarde
Cartouche: zwelgen in stilte – maar wat zouden we zonder woorden
zo
zo wil ik ontwaken en zo geboren zijn niet meer het verlaten leven met rijm
gedichten schrijven zo wil ik zijn en zo wil ik blijven voor altijd blijven voor altijd zijn
pom wolff
bijna mooier stil gehouden dan in het origineel – passenger – brengt ons deze week bij de dichters die toch ook de stilte adoreren – in stilte worden gedichten geboren – wie wint de enige echte virtuele … deze week – een stilte trofee voor een gedicht om stil van te worden. raak ons lieve dichter, raak de lezer – en we zullen U omarmen – liefhebben – en U zal voor ons alles zijn. U kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
toen je stilte stuurde
niets is me liever dan eenvoudig mooi
het bloemblauw vers gescand natuurlijk in het licht
een meisje drinkt in stilte woorden denkt hem goddelijk lief
en ik ik kan in stilte niet meer denken ik kan het denk ik niet
pom wolff
Stiltegebied 2
Waarom zou je spreken als je met stilte alles zegt
zwijgend hoor je haar aan negeert wat met een natte vinger vol vuur wordt aangestipt volgt de beweging met een lui oog
richt het andere op de volumeknop als schakel je naar zachtheid een innerlijke rust als van dames in de wei neem klara 17 en 29
twee gebenedijden in hun habitat vredig kauwend op elke gedachte geen stokpaardjes die je muilkorft in hun drijfveer om te redetwisten
je legt haar een vinger op de lippen vertrouwt erop dat het goed komt laat betekenisvol nog een stilte vallen wacht op de klap waarmee die aankomt
–> van haar naar de twee beschreven koeien KLARA in de wei is voor Frans deze week geen moeilijke overgang. er is iets van ditmar bakker in frans geslopen – hahaha -misschien moet de laatste regel van het gedicht nog even bekeken worden, daar zit nog wat stroefheid in de taal. ik ben het even kwijt maar ik vermoed dat we hier te maken hebben met een dichtwisseling met jolies heij die op een charmante wijze hier op de pom het zwijgen wordt opgelegd. hup de natuur in kind – lijkt frans te adviseren – in plaats van het herkauwen van al die distels op je dagelijkse pad.
Chapelle du Rosaire
zijn penseel gedoopt in zonlicht geeft die gloed aan al zijn kleuren dat Matisse dat kon, dat wist ik
hier in deze kapel word ik stil hij zag het als zijn meesterwerk ik ervaar het als een wonder
losgezongen van de aarde dansen kleuren naar het licht ontsnapt aan het glas-in-lood
brandschilderen is achterhaald het was zijn vuur dat vlamde het glas werd hier gematisseerd
anke labrie
–> ook anke labrie zorgt voor een juweeltje. een prachtige derde strofe. misschien is zelfs de vierde strofe hier teveel – de waardering behoeft de vierde wel en de uitleg waarom ook – maar poëzie kan met minder af – in die derde strofe is alles wat mooi is aan schilder en dichter en de beschreven plaats al gelegen.
de site pomgedichten punt nl wordt zaterdag even door webmeisje geïnspecteerd – er zitten wat wordpress – spinnenwebben tussen beheerder en lezers die het zicht op de site soms een beetje vertroebelen – maar de spinnenwebben van Yvonne Koenderman komen gelukkig helder en geheel transparant door vandaag. geniet!
Het leven kabbelt altijd voort. Vanmorgen buiten met de hond liep ik met mijn tweede stap door het web van de spin. Vanuit mijn ooghoek zag ik hem weg slingeren op een tak via zijn draad, de rest van het web zat als stoffige plakkerige draden in mijn haar en over mijn vest. Sorry van je kunstwerk spin, maar het hing onzichtbaar midden in het pad dacht ik nog. De hond schuifelde rustig door, snuffelend in het gras en zijn vaste plekjes, de katten er achter aan. Het lijkt een droge nacht te zijn geweest. Het gras is hooguit nat van de dauw maar de straten zijn droog het straatbeeld is in de afgelopen jaren veranderd met de huurwoningen die een nieuw jasje kregen van vertrouwde roodbruine steentjes naar een wit aangezicht wat ervoor zorgt dat ons rijtje van vijf woningen ineens erg opvalt door het afwijkende uiterlijk. Het doet me denken aan het witte dorp vroeger op de grens van Rotterdam en Schiedam.
Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden maar ben al blij dat mijn hoofd het toelaat vandaag weer na te denken over dit soort onbenullige dingen, de dagen na een heerlijke vakantie waren pijnlijk maar goed wel te verstaan. Het gevoel van de vrijdag is ruim…we gaan opruimen vandaag letterlijk en figuurlijk alle oude spinnenwebben weg en de bezem er door. We creëren een ruimte die als vluchtoord gebruikt kan worden voor de mindere dagen en genieten vooral van alles wat onverwachts op het pad komt, zoals die singer songwriter gisteren, warm en sterk als een goeie zwarte koffie, met een verrassend aangename stem, die wanneer er gezongen wordt zo anders klonk dan in het gesprek. Ons muzikale interieur vond hij verrassend en de werkelijke reden van zijn bezoek kreeg een warme aanvulling. Dat soort dagen zijn kadootjes Verder dit weekend werken we aan de voorbereidingen voor Samhain en beginnen we over een paar weken met november aan een nieuwe periode, of volgens de kelten het nieuwe jaar, waar in de winter alles slaapt dood lijkt om uiteindelijk weer uit te groeien en op te bloeien vanuit een diepe rust. Vandaag haal ik na een week Turkse zon toch maar de herfst in huis om te omarmen.
