Tijdens de kunstmanifestatie loop ik op een blauw slipje na naakt in het rond en geneer me omdat mijn navelbreuk ontsiert. Om mij heen lange slanke mannen op originele wijze gekleed.
Men wacht op mijn voordracht die uit twee delen bestaat: citaten uit het filosofische werk van Pisuisse en eigen recente poëzie. Ik ben mijn boeken kwijtgeraakt, heb in mijn hand de gerafelde bundel “Hier is mijn bloem” uit 1996.
De organisatie van het festival weet zeker dat het goed komt.
Als je je afvraagt waarom het Hedy heet dan is de verklaring dat ik in een radio-interview mw d’Ancona deze oproep hoorde doen. Daar werd ik wel blij van.
ik zie haar staan de feeks zoetgevooisde woorden strooit ze aan het vertederend gehoor “kijk nou toch zo flink nog en zo positief”
ze heeft geen haast als ze praat praat ze lang zegt veel alsof de tijd tenslotte haar kant gekozen heeft
fier staat ze daar vermomd als oude dame blijf nijdig roept ze op in het venijn zit het vertier
altijd een beetje moeilijk verstaanbaar ROB VOS aan de lijn – ook in de GROOTE WEIVER is de corona overwonnen – Rob presenteert op zijn eigen wijze zijn maandelijks poëzie/ singer songwriterpodium in de groote weiver op 22 oktober – wil je deelnemen dan ROB bellen voor de 13e oktober svp – telefoon 06 106 27 207
je ouderdom voltrekt zich nu volkomen, en je vecht niet meer terug
Dear Pom Zo heb je een handvol bont in je armen, zo heb je niets. Het donkere plaatje van een kat in haar nadagen. Past wel bij een druilerige maandagochtend. De ochtend dat het jouw beslissing wordt, in te grijpen en voor god te moeten spelen. Ik schreef dit gedicht voor haar en zet nogmaals Neil Young op. Deze kat had een heart of gold.
Liefs Karin
Requiem voor Radja
Wat lusteloze muizen heb je nog gevangen, ontbonden haasjes liggen nog onder het karpet. je ouderdom voltrekt zich nu volkomen, en je vecht niet meer terug.
Natuurlijk ben ik de laatste dagen dronken, natuurlijk rook ik de laatste sigaret, natuurlijk moet ik je sterven ten volste ondergaan, maar laat mij in mijn tranen wonen.
Met regengeroffel op de ramen begeleid ik je naar boven.
Laat ik maar ouderwets geloven dat je opgenomen wordt in een geheim.
mooie inzendingen – mooi thema ook – aangedragen door Vera van der Horst – die zich geroepen voelde om dan ook in te sturen. en het was goud wat ze stuurde aan pomgedichten punt nl – deze week. lees onder de gedichten de recensies. goud voor vera – van harte – in eenvoud treffend onontkoombaar en indrukwekkend haar woorden.had cartouche zijn gedicht zelf terug gebracht tot de selectie aan regels die ik publiceerde het zilver was voor hem geweest. nu krijgt anke labrie het zilver – de leugenachtigheid van de kunstenaar aan de man / vrouw gebracht – hoe mooi ook de kiunst – in het echte leven gelden andere waarden voor ‘samen zijn’ – zou willeke alberti zingen. zilver voor anke en van harte! gedeeld brons voor olivier nooten en yvonne koenderman – frisse bewegingspoëzie op de zondagochtend: explosief begin inderdaad terugtrekkende bewegingen aan het einde. mooi zo!
Mag het licht uit
ik wilde het schrijven, dacht de woorden gevonden te hebben maar ze vielen door de witregels heen niemand kon ze lezen zelfs niet jij die witregels lezen kan
en waarom zouden we praten als het schrijven al zo moeilijk is kom weer naast me zitten op het bankje waar dichters de mooiste regels zwijgen
Vera van der Horst
–> schrijf mij waarover dichters over zouden willen zwijgen – was de ruime opdracht – specifieker – schrijf mij over het zwarte gaten licht of over het bankje met uitzicht op de eeuwigheid – over die ene geliefde die maar niet over gaat – de hele wereld lijkt te kunnen opgaan in het gestelde thema – resultaat: prachtige ingezonden gedichten – dichters dank jullie wel – ook het ingezonden werk van Vera is meteen raak bij eerste lezing. ‘en waarom zullen we praten als schrijven al zo moeilijk is – vraagt de dichter in het gedicht. sommige vragen mogen wel gesteld in een gedicht. de meeste niet maar Vera weet wat dichten is. vragen die het antwoord zo ontzettend in zich hebben moet je juist stellen in een gedicht. ‘kom naast me zitten’ schrijft de dichter ontwapenend – een uitnodiging aan de lezer om in minder en gebroken ochtendlicht samen met de woorden van de dichter te luisteren naar de zanger Cat Stevens/Yusuf. door de ochtend verzwaarde maar zo heerlijk treffende onontkoombare romantiek hier door Vera uitgeschreven in de lezer uitnodigende woorden. uit dat licht!
hij laat hen in de waan dat elk geschreven woord zelfs dat ooit nog te schrijven aan hen is opgedragen
gelogen letters worden waarheid als hij ze in mooie woorden in gloedvolle zinnen zet en die maar genoeg herhaalt
hij kent die woorden allemaal geijkt als goed gereedschap geolied gebruiksklaar hij is een vakman in de taal
waarom dan gedoemd tot zwijgen nu elke letter maar blijft zweven vertikt zich in een woord te voegen een nieuw woord alleen voor haar
anke labrie (02-10-2021)
–> anke vertrouwt het niet – doorgrondt de aard van de dichter – de waarheid gelogen een actueel thema geloof ik – ook te lezen in de door EUS gepromote bestseller van de oude man – ook bezongen op de nieuwe CD van de bijnabelg Rik de Leeuw – nu dan hier ook voor ons beschreven door Anke Labrie. waar vroeger dichters zich vertikten – vertikken nu de woorden het – haha. hoe de kunstenaar ook zijn best doet en geëerd is – hij/zij kan alleen verder leven als de muze dichters liefde beantwoordt. en daar wil het nogal eens aan schorten. we krijgen een inkijkje hier in vele kunstenaarlevens. resultaat prachtige kunstwerken en een eeuwig wachten op wat niet meer zal plaatsvinden.
Schot omhoog
Na een explosieve start en onvoorstelbare groei extreme ontwikkelingen een scala aan hoogtepunten neemt de snelheid hortend af tot je even stil staat en daarna langzaam weer achteruit gaat om ooit, ergens, rustig te blijven liggen
Olivier van Nooten
–> om het heen en weer van te krijgen. haha. nee hoor – mooie beweging in de woorden van de dichter. mooi beperkt gehouden ook waardoor de vaart er meteen goed in zit en de teloorgang in de laatste regels ook aankomt. de turbo in het begin van het gedicht erop gezet en weer tot stilstand gebracht in luttele regels naar een staat van eeuwige rust. het is of je in duizelingwekkende vaart als lezer een zwart gat wordt ingezogen – als man een vrouw in – zo kunnen de woorden wellicht ook geduid – om in iets van een onduidbare tegengestelde beweging te eindigen. laat het zo maar zijn ja.
Uit jou download ik de nieuwe mij zonder mezelf te verliezen behalve in jou die op tijd kwam als geroepen zelfs om even los van alle daags het bed weer te waarderen dwars over kussen(s) overal en nergens die ene plek dat ogenblik een beetje stout kan geen kwaad is zelfs heerlijk en samen met het beste medicijn
Yvonne Koenderman
–> Yvonne Koenderman – hier wordt gedownload en stevig ook. met een heerlijk resultaat voor de downloader mogen we meegenieten als lezer. er vliegt wel van alles door de kamer als we dichter mogen geloven in het beschreven minnespel. maar dichter brengt de chaos terug naar dat ene moment die ene plek waar ook het nieuwe mij geboren kan worden. een wervelend gedicht. ik blijf nog even liggen om bij te komen.
VERA VAN DER HORST – kom weer naast me zitten
RIK VAN BOECKEL – haar ogen staren naar de sterren
FRANS TERKEN – het is kijken naar wat blijft
CARTOUCHE – ‘waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen’
OLIVIER VAN NOOTEN – om ooit, ergens, rustig te blijven liggen
YVONNE KOENDERMAN – dwars over kussen(s) overal en nergens
ANKE LABRIE – gelogen letters worden waarheid
JAN BULSINK – geen haast meer, geen plaats, geen tijd alleen uw ogen blijven
op verzoek van vera van der horst deze week dit thema – alle vrijheid aan de dichters die we zo graag lezen – schrijf mij over het zwarte gaten licht of over het bankje met uitzicht op de eeuwigheid – over die ene geliefde die maar niet over gaat of over….. schrijf het hier – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
als u het weet waarover dichters zwijgen of over zouden willen zwijgen schrijf het mij
schrijf mij over zwarte gaten licht waarin de hele bliksemse bende opgaat of schrijf mij over die ene geliefde die maar niet over gaat
over dat bankje met uitzicht op iets van eeuwigheid als eeuwigheid had bestaan roken we daar aan de eeuwigheid
als u het weet schrijf het mij
pom wolff
de onneembare
we kunnen nog toevlucht zoeken bij de zanger die het natuurlijk ook niet weet
die op dezelfde onbedwingbare berg stond en ook over niets anders meer zingen kan
maar hoe mooi ook gezongen de woorden spatten door jou voor jou woord voor woord uit een
pom wolff
Het eigenzinnig rad
Het reuzenrad van de tijd verschrompelt tot de sterren zielen in kraters omarmen
de bank op de eeuwigheid zweet tranen gondels vallen omlaag in vergetelheid
zij keert haar rug naar mij toe wimpelt elk schouderklopje ijverig af
haar ogen staren naar de sterren ze vallen langs mijn stille wensen
ik stap in de gondel naar een zwart gat dat mij niet wil vangen in eigenzinnigheid.
Rik van Boeckel 1 oktober 2021 –> Rik lijkt elke week mooier te gaan schrijven. de sterren hier benut als opvang voor de- verjaagde- ik uit de wanhoop – prachtig beeld: langs dichters stille wensen staren haar ogen naar de sterren. opvangplaats voor wellicht alle of alle arme zielen. bij Rik is de aarde nooit genoeg – de mensheid en ook de individuen maken deel uit van het universum en het universum ontbreekt nooit in zijn gedichten. aardse zaken als reuzenrad en gondel ook beschreven – het was geen echt onbekommerd vakantiereisje dit keer – nu zij haar rug keert naar de dichter.
De gaten vullen
Niet voor éen gat gevangen hoe diepzwart en verloren ook in de week van de eenzaamheid altijd zoek je naar een opening
niet iets voor éen keer of maar even dat het tijdelijke kort tot kern bombardeert het is kijken naar wat blijft en beklijft een vorm van vasthouden
en dat daar poëzie van groeit zonder je hand op het blad te slaan het hoofd te beuken tegen de deur waardoor de geliefde vertrok
geduldig als behangpapier op de muur nee ongedurig of is het verwondering maar je bent op de goede weg nog honderd stappen te gaan
–> het is altijd kijken naar wat blijft – lijkt de dichter uit te roepen – zolang we het leven hebben – een goede raad en dat er poëzie van zal groeien – in een staat van ongedurigheid en verwondering – tot zover de boodschap van de dichter – aan de eenzamen opbeurende woorden in de week van de eenzaamheid. hoe het zwarte gat te vullen – met poëzie het antwoord van de dichter.
Logisch
‘Alles wat gezegd kan worden, kan helder worden gezegd’ daarop trakteerde je mij – maar in genen dele hoe dat te doen ‘waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen’ repliceerde ik – schrijven zou te proberen zijn wellicht, hoewel ‘de grenzen van mijn taal de grenzen van mijn wereld betekenen’
Hoe hetgeen overgaat bij de hand te nemen – een geliefde vast te nagelen op een bedbank, als de stof begint te rafelen te schuren, de kleur verschiet van helrood naar grijsgrauw de hemelladder halverwege een gebroken sport vertoont en de ramen van je kamer zwart zien van lava-as
Dan is het tijd om het hoofd in je schoot te leggen tot stilstand te brengen en te gaan – dromen over wat van waarde er kan overblijven in ‘een wereld die alles is wat het geval is’ – de onmogelijkheid op te houden met schrijven over de noodzaak gaten te vullen met zwijgen
01-10-2021 Cartouche
–> ik doe deze selectie alvast maar vooruitlopend op de recensie:
als de stof begint te rafelen de kleur verschiet van helrood naar grijsgrauw de ladder halverwege een gebroken sport vertoont
dan is het tijd om het hoofd in je schoot te leggen tot stilstand te brengen en te gaan – dromen over wat van waarde er kan overblijven
de onmogelijkheid op te houden met schrijven over de noodzaak gaten te vullen met zwijgen
–> in wezen heb ik niets meer toe te voegen aan de selectie van woorden die aankomen in dit gedicht. Cartouches prachtige poëzie gehaald uit een teveel aan schrijfkunst. maar soms staat de kunst de poëzie in de weg. dan moet de dichter kaler. punt. en dat is logisch.
Dag Pom, we hebben elkaar eerder ontmoet op het podium in Amersfoort. Inmiddels organiseer ik het alleen en ik heb daar veel plezier aan. Maar ik heb nog nooit iets ingezonden voor jouw zondagochtendwedstrijd. Bij de omschrijving van het thema, de drieslag (het zwarte gaten licht, het uitzicht op de eeuwigheid en die liefde die maar niet overgaat) past mijn inzending. Het is een vers vers, ik hoop dat het je kan bekoren… met vriendelijke groet,
Uw huidplooien zal ik schoon wassen van levensvet ontdoen, openingen vullen om het vloeien te stoppen, haar en nagels knippen en ik zal zorgvuldig een lach schilderen op uw gezicht
iedereen zal uw schoonheid zien
Mijn werk doe ik in het donker, u maakt het niet meer mee, hebt geen idee van dag of nacht, geen haast meer, geen plaats, geen tijd
alleen uw ogen blijven voortaan geloken, kijken op hun best naar binnen Mag ik vragen, wat ziet u daar waar u, in die andere vorm van bewustzijn
het meest van geniet Mijn werk doe ik op de tast, ik streel u zacht, strijk rimpels glad hoop dat mijn voelen u nog goed doet,
dat het kwaad dat er ongetwijfeld was u niet wordt aangerekend en het goede dat u deed voor altijd zal blijven bestaan,
dat u als herinnering zal blijven leven in de mensen die u straks dragen willen dat zij kunnen zeggen, het is goed zo en voor een laatste groet hun pas zullen vertragen misschien
Hoe oud was uw dochter eigenlijk toen u stierf, ik vraag zo maar wat, verwacht geen antwoorden meer, Nu u gewassen bent, kleed ik u in uw liefste kleuren, stift uw lippen, de dood is zo intiem
–> ja ik weet nog van het podium in Amersfoort. leuk dat Jan het na coronatijd weer voortzet daar in het amerfoortse. Jan beschrijft de specifiek genoemde thema’s op uitvoerige wijze. eigenlijk is twintig regels de limiet tenzij noodzaak. maar de noodzaak spat hier toch wel uit de woorden – een eerbetoon aan de dode die in de liefste kleuren gekleed zal worden. ronduit verrassend/verassend is de vraag die in de laatste strofe gesteld wordt – die intrigerende vraag naar de dochter. die dochter is in ieder geval een stuk jonger dan de overledene mogen we aannemen. en belangrijk genoeg om in het hoofd van de dichter te zitten. ‘huidplooien’ en ‘levensvet’ ik zou zelf niet snel – nooit – voor deze woorden kiezen in een gedicht. de beschreven schoonheid in regel 5 is al opgelost in de eerste vier regels van het gedicht. maar ja hier is de lijkenaflegger aan het woord die helemaal opgaat in de dode en weet dat hij over een aantal jaren die zo bijzondere dochter onder handen zal kunnen nemen. ik moet toch hartelijk lachen bij dit beschreven schouwspel.
Er was een vogeltje en het beestje kon niet kakken, er zat een veertje aan zijn poepertje gebakken en Bang Bang
Het eerste kwam ineens vanuit een ver verleden opduiken bij een reclametune die ik vaag hoorde terwijl ik met mijn dochter in gesprek was. Ineens hoorde ik mijn moeder het gekke liedje voor me zingen en schoot in de lach. Dochterlief snapte niets van mijn lach en keek nog vreemder toen ik het zong. “Waar komt dat nu ineens vandaag?” Vroeg ze me en ik brabbelde iets over de reclametune die zij niet eens gehoord had en ze vroeg zich af of oma het ooit niet zelf verzonnen had, maar nee. De speurtocht bracht ons bij een liedje op YouTube. In het Vlaams weliswaar met een pluimpje als veertje en een vervolg wat mijn dochter helemaal tot de conclusie deed komen dat kinderliedjes vreemd waren vroeger. Waar zijn de tijden van hoeperdepoep zat op de stoep vroeg ik haar nog, maar volgens mij begin ik in haar gedachten nu lichtelijk seniel te worden. Terwijl ik het woord seniel neerschrijft kom ik gelijk bij de brug naar Bang Bang en de mooie woorden van Lady GaGa naar Tony Bennet. “He’s still here, it’s just his nature that’s changing.” De geweldige show die ze gaf ter ere van het nieuwe album van hen samen wat vandaag verscheen, maar de gezamenlijke toer die niet doorgaat vanwege zijn Alzheimer. Ik heb er van genoten met dank aan Erwin die me de link van de liveshow doorstuurde. Vergeetachtigheid…de chemo heeft het even doen rondwaaien en zorgde voor chemohersenen waarbij het lange geheugen het won van het korte. Het veranderde alleen niet mijn eigen zijn.
“Seasons came and changed the time When I grew up, I called him mine He would always laugh and say “Remember when we used to play?”
Het korte termijn is terug, het lange nooit weggeweest en… I remember Bang Bang
als u het weet waarover dichters zwijgen of over zouden willen zwijgen schrijf het mij
schrijf mij over zwarte gaten licht waarin de hele bliksemse bende opgaat of schrijf mij over die ene geliefde die maar niet over gaat
over dat bankje met uitzicht op iets van eeuwigheid als eeuwigheid had bestaan roken we daar aan de eeuwigheid
als u het weet schrijf het mij
pom wolff
Gisteren liet ik onze hond Orval uit. Op de uitlaatstrook langs de plas raakte ik in gesprek met een mede hondenbaasje. Terwijl onze honden een uitgelaten spel speelden, raakten we in een cliché gesprek over het hond zijn. Hoe wij ons afvragen hoe het zou zijn om hondje te zijn. Hoe fijn het zou zijn in je volgende leven terug te mogen komen als blij hondje. Ik opperde dat we het wellicht wel eens helemaal verkeerd zouden kunnen zien.
En dat wij in ons vorig leven al hond waren geweest en dat wij nu als mensen waren gereïncarneerd op wens van ons voorgaande hond-zijn. Dat de mens een bijrol speelt in het universum van de hond, zoals vanuit ons opzicht de hond een bijrol speelt in ons universum. Dat de hond eigenlijk het goddelijke opperwezen is, dat het heelal bestiert, maar dat wij dat niet doorhebben. Even keken we elkaar aan en toen snel weer naar onze honden. Vanuit de bosjes zag ik een rat ‘ja’ knikken. Blijkbaar had ik de spijker toch bijna op zijn kop geslagen.
zo ik iets weet weet ik (van) niets of misschien toch wie weet ik zal vast wel weer maar eerst nog even op het bankje uitzicht snuiven voordat het geuren dooft Max Lerou
het platteland een oord waar ik geniet omdat ik weet ik ga weer weg
het is de polder die ik liefheb de weidsheid van het groene land de strepen sloot de luchten grijs waarbij de zon verlegen schuilt in wolken die zich roeren in de wind
daar kwam ik ter wereld daar ging ik vandaan naar ’t schurende genot waar stad voor staat ik heb gevonden wat ik zocht kan niet meer zonder
er is geen sprake van verlies wel van gemis een zoet ontberen waar verlangen aan ontbreekt het dorp van mijn geboorte werd mij vreemd het platteland een oord waar ik geniet omdat ik weet ik ga weer weg van hier ik ga naar huis
