pomgedichten.nl

VON SOLO vandaag: over: De omgang met Candy toen ik zestien was. Het hernieuwde contact, dat we onderhielden toen we rond de veertig waren. En de onvermijdelijke nieuwe breuk niet lang daarna. Een uitgemaakte zaak, maar een verhaal, dat zich nooit echt heeft af laten maken.

Er is weer een Kerstvakantie voorbij. Weer een Kerstfeest achter de rug en weer een nieuw jaar ingeluid. Dan volgt de leegte. Dat, wat je na doet denken over wat daar achter ligt. En doet nadenken over alles, dat niet meer is. De gedachten over morsige dagen in het Zeeuwsche. Net zo druilerig en grijs als vandaag. Met als enig geluid de wind door de polder, terwijl je op je fiets het niets doorkruist. Op zoek, naar iets, dat het verschil zou kunnen maken. Wat de monotonie zou doorbreken. Dit vacuüm roept geesten op. Voor mijn geestesoog verschijnt Candy weer.

Jaren geleden had ik me Candy voorgesteld als een meisje, waar ik een wereld in mijn hoofd rond opgebouwd had. Deze wereld kon echter niet materialiseren, omdat fantasieën in het hoofd van de één bijna onmogelijk leiden tot realiteit in het hoofd van een ander. Maar de hoop was er wel. En zelfs jaren later blijven er als een heel kleine veenbrand nog sporen achter. De omgang met Candy toen ik zestien was. Het hernieuwde contact, dat we onderhielden toen we rond de veertig waren. En de onvermijdelijke nieuwe breuk niet lang daarna. Een uitgemaakte zaak, maar een verhaal, dat zich nooit echt heeft af laten maken.

Bij mijn dochter zie ik de puberale worstelingen, die me zo herkenbaar voorkomen. Maar oude mensen gaan er anders mee om. Mijn dochter doorkruist de leegte van de stad Rotterdam, met het monotone gebrom van alle stadsgeluiden. Ze zoekt iets, maar weet niet wat. Zoeken zonder doel en wachten op een wonder, maken haar onrustig. Maar laten haar ook dromen. Misschien bouwt ook zij in haar hoofd aan een illusie, die alles goed zal maken. Een verpersoonlijking, van een droom. Van het containerbegrip ‘liefde’. Of eenvoudigweg, het vluchten van de leegte.

En ik? Denk ik dan werkelijk, dat het zin heeft oude geesten te bezweren? Of is het slechts verlangen, naar een vervlogen jeugd, waar ik me in retrospectief zoveel meer kansen had toegedicht? Nee. Het is een onbedwingbare drang om open eindes te creëren en te houden. Het is het verbergen van gemiste kansen in de hoop ze ooit weer te kunnen vinden als broodkruimeltjes in het bos, als je verdwaald bent. We falen niet per definitie, omdat we iets niet kunnen. We doen het, opdat we onszelf nog een keer de kans willen geven. Om zo de oneindigheid van de jeugd in leven te houden.

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff – om op te gaan in de onaantastbare eeuwigheid van die ene zomeravond die maar niet wil overgaan

*foto: Ben Kleyn*

het zou een heel gedicht geworden zijn
noodzaak zou je vroeger zeggen
urgentie nu! een leuze bijna
alsof je een nieuwe partij begint

maar je hebt het nieuwe jaar niet gehaald
en het is al weken weer dat ik met een bloemetje
jij maakt niet altijd je regels af
zie ik je nog glimlachend zeggen

nee ik maak niet altijd mijn regels af
jij je leven niet – mag ik dat nog
en hoe mooi je was – dat ook
zeggen

…

schrijf nou eens een gedicht zonder
dat verlangen
zonder het onopgelost zijn
van wat je in de verste verte nog
toe zou willen dichten

zonder die machteloosheid
die absurde poging tot communicatie
zonder alles
zonder alles alles te noemen
schrijf nou eens zo een gedicht

zonder afstand

….

ga je nou in dit derde gedicht
ook weer voor loodzware vragen en een ondoenlijk heden

of denk je na die twee hoekige gedichten
van van de week een afronding is nu wel passend

en laat ik alles los en eenmaal los van alles
dit gedicht weer aan de poëzie

om op te gaan in de onaantastbare eeuwigheid
van die ene zomeravond die maar niet wil overgaan

pom wolff

Merik van der Torren met een hommage aan Hiltje Hettema

Hoi Pom,

Deze keer voor pomgedichten een hommage aan Hiltje Hettema, die ik sinds lang ken van de Amsterdamse Voorleesclub en Schrijfgroep de Klus en van diverse andere podia.

**Voor Hiltje**

Uit de verte kenden we elkaar ergens van.
Er klonk een trompet en een roffel.

Je maan betoverde je, dacht ik.
Dus zwierf je in je tentje langs stad en land
tot in Polen.

Af en toe een liefdesbrief aan een viooltje, schreef je,
aan een zwaan, een hond, iemand die
ik als je zoon herkende.

Waar blijf je ?
Je danst je volksdans, je muziek, je gedichten.

Merik van der Torren

IEN VERRIPS over de angsten van de hedendaagse sterke vrouw

ik ben best tevreden meestal ook wel blij
zoals ze tegenwoordig zeggen ‘ik hou van mij’
alleen zijn er momenten, gelukkig niet zo vaak
dan voel ik me onrustig, maak me zorgen over mij
alleen

stel dat het licht uitvalt of dat ik struikel op de keldertrap
of dat ik wakker word met hoge koorts in bed

alleen ben ik soms bang steeds vaker dan voorheen
kan ik de slaap niet vatten door de angst
van wat er komen kan

IV/2021 dec.

de waarheid en niets dan de waarheid over mijn eilandbezoek twee jaar geleden – ik kwam – toen het nog kon – met een boodschap – nu zitten we met een wereldpandemie die nooit meer weggaat

twee jaar geleden – net voordat de corona wereldpandemie uitbrak – veroorzaakt zoals wij allen weten door de overdracht van het virus op Texel van dier op mens – hoe vaak riepen wij niet hier in 020 – hou op met al die lammetjes dat gaat een keer fout – maar nee hoor luisteren is er niet bij op texel – men fokt en fokt en als ze uitgefokt zijn fokken ze nog door – twee jaar geleden dus werd ik ontvangen op texel – de discussie vandaag met eilanddichter ROOP – rechts op de foto maakt genoeg duidelijk. ik kwam – toen het nog kon – met een boodschap – nu zitten we met een wereldpandemie die nooit meer weggaat:

**POM:** dit is al weer bijna twee jaar geleden. uit 020 is het een eind rijden richting naar boven. dan moet je nog uren wachten op een boot naar dat eiland. overal meeuwen. gure winden. schrijven ze de boot vertrekt om 1300 uur vertrekt de boot om 1500 uur. en of je nog even wil bijbetalen voor de zielige kindertjes en de zielige zeeleeuwtjes en andere dolfijnen. op het eiland aangekomen kun je nergens parkeren. ja aan het strand. maar je moet naar het dorp – weer een uur lopen door de regen. ben je eindelijk aangekomen na je wereldreis denk je een warmhartelijk welkom te kunnen gaan genieten. aan mijn gezicht op de foto kunt u aflezen hoe hartelijk het welkom geweest moet zijn.

**ROOP**: jankerd. Ze hebben je uit de Kastanjeboom moeten trappen, op weg naar de uitgang probeerde je nog wat gratis bitterballen te snaaien. Tot het moment dat je hoorde dat de consumpties gratis waren dronk je leidingwater, daarna werden dat opeens single malts en exclusieve likeurtjes. Nee, Texel heeft nog lang betaald aan jouw bezoek, ook slachtofferhulp had er de handen vol aan.

**POM**: nou ik kan me niet herinneren dat er ook maar iets gratis was op dat eiland. na afloop van mijn emotionele en eloquente optreden presteerde de organisatie het nog om te vragen of ik een aanzienlijk bedrag zou willen overmaken op een eilandgirorekening ten gunste van de misvormden op het eiland. en ik maar uitleggen dat inteelt toch echt een probleem van de eilanders zelf is – dat wij van 020 dat er echt ook niet nog eens bij kunnen hebben.

**ROOP**: Met het ontbreken van een actieve herinnering had je wel een plekje in het nieuwe kabinet verdiend.

·

Karin Beumkes ook in januari weer bloemrijk op pomgedichten punt nl – over zondagmiddag en de dingen, de bloemen, de kleuren – over harken, grint en de zaterdag én over wat wat wordt

Dear Pom
Een simpel gedicht voor een simpele bloem, geheel in corona-stijl. Eigenlijk een beetje een van mijn lievelingsbloemen, geboren in de herfst. Geniet ervan.
Liefs Karin

**Dahlia**

Een zondagmiddag
die zich praten laat.

Wij gaven de dingen een naam.

Gele bloem werd dahlia
in een boerenhof,
waar de zondag nog
ontvangen wordt
in het geharkte grint
van zaterdag.

Karin Beumkes

(*Literaire Tuinscheurkalender 2009, uitgeverij Contact*)

Muziek: **Stevie Wonder – Come back as a flower** https://youtu.be/SYQ_gphK8zI

PETER BERGER – ‘Over zon gesproken: ik mis haar. Le soleil d’été. Zomerhitte stalend die met allesverzengende urgentie mijn ziel in lichterlaaie zet…’

Vorig jaar rond deze tijd zou je hier met beide voeten aan de vloer vastvriezen. Niets van dat alles vandaag. Druildagen zijn het. Okee. Nachtvorst tovert soms een schorrig patroon van witte vlekken op het tapijt van eikenblad dat, slijmerig naar zwam riekend, al wekenlang van de oprit een glijbaan maakt. Maar de ochtendzon maakt er steeds korte metten mee. Met die witte vlekken. Net als met de sneeuw vanochtend; een centimeter of wat. Nu rest nog slechts een enkeldiepe laag zompige drek. Dampend in een waterig winterzonnetje.

Over zon gesproken: ik mis haar. Le soleil d’été. Zomerhitte stalend die met allesverzengende urgentie mijn ziel in lichterlaaie zet. Het leven kleur geeft. Maar nu is het winter. Nu is het grauw. En glibberig. Vijf eiken staan er. Op het terrein. Over honderd jaar staan ze er nog, de tijd trotserend terwijl hun takken zich ´s nachts uitstrekken naar de sterren om de goden te aanbidden met hun hemelse blik. Maar dat is straks pas. Eerst zullen in het kraaienbos duizend kraaien kraaien. Totdat de zon achter die heuvel daarginds weggezonken is. Een hels kabaal is het.

Peter Berger

ANKE LABRIE wint de eerste in 2022 maar toch ook weer de enig echte en vanzelfsprekend virtuele poëzie trofee op pomgedichten punt nl

dank aan alle dichters die het jaar 2022 openden op pomgedichten punt nl – het pleidooi van Anke Labrie om te blijven en te mogen dromen omhangen we – zo in het begin van het jaar – met goud. dat 2022 een droomjaar zal zijn. zal worden. Anke schreef een droomgedicht. van harte gefeliciteerd.

**spiegel**

het masker afgezet
ziet ze zichzelf
ze glimlacht

nog steeds het kind
dat zo graag mee had willen doen
alleen niet goed wist hoe

het meisje
dat het spel nooit leerde spelen
maar wel veel mooie dromen had

de vrouw
die nu elk masker opzet dat haar past
zolang daarachter maar haar kinderdromen

anke labrie

–>
kind – meisje – vrouw – en hoe je te verstaan tegenover de mensheid dan wel het leven – ik zeg milde poëzie – mild zoals het levensvirus zich kan manifesteren – als en zolang de dromen maar overeind kunnen blijven is er hoop. een hoop mogelijk ook – de dichter hier als een zachtaardige tragisch komische harlekijn. **harlekijnpoëzie.**

MAGDA HAAN – samen in inkt zwemmen
RIK VAN BOECKEL – elke boom heeft zijn wortels
CARTOUCHE – Het enige echte naakte
FRANS TERKEN – elke dag weer
IEN VERRIPS – als koeien konden vliegen
ANKE LABRIE – mooie dromen
MAX LEROU – wie maakt me los

wie wint de eerste in 2022 maar toch ook weer de enig echte en vanzelfsprekend virtuele poëzie trofee op pomgedichten punt nl?

de dichters geheel vrij qua thema – as het maar wel poëzie is meneer wollufsen! roept buurvrouw aan de overkant hier in de jordaan op drie hoog achter. want poëzie doet leven! zo is het buurvrouw Bettie – wat zouden we zijn zonder poëzie? en de winnaar mag bij mij een koppie koffie komen halen hoor – zet u dat er maar gerust bij meneer wollufs. dat zal ik doen Bettie. of ze dat doen weet ik niet want dichters zijn bescheiden mensen Bettie. en ze houden zich altijd aan de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

VON SOLO vandaag: over: De omgang met Candy toen ik zestien was. Het hernieuwde contact, dat we onderhielden toen we rond de veertig waren. En de onvermijdelijke nieuwe breuk niet lang daarna. Een uitgemaakte zaak, maar een verhaal, dat zich nooit echt heeft af laten maken.

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

pom wolff – om op te gaan in de onaantastbare eeuwigheid van die ene zomeravond die maar niet wil overgaan

Merik van der Torren met een hommage aan Hiltje Hettema

IEN VERRIPS over de angsten van de hedendaagse sterke vrouw

de waarheid en niets dan de waarheid over mijn eilandbezoek twee jaar geleden – ik kwam – toen het nog kon – met een boodschap – nu zitten we met een wereldpandemie die nooit meer weggaat

Karin Beumkes ook in januari weer bloemrijk op pomgedichten punt nl – over zondagmiddag en de dingen, de bloemen, de kleuren – over harken, grint en de zaterdag én over wat wat wordt

PETER BERGER – ‘Over zon gesproken: ik mis haar. Le soleil d’été. Zomerhitte stalend die met allesverzengende urgentie mijn ziel in lichterlaaie zet…’

ANKE LABRIE wint de eerste in 2022 maar toch ook weer de enig echte en vanzelfsprekend virtuele poëzie trofee op pomgedichten punt nl

pom wolff – nee ik maak niet altijd mijn regels af

het nieuwe jaar in huize Koenderman: ‘…helemaal gehad met Januari…’ – over hoe het nieuwe jaar kan huishouden

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: