Het is woensdagavond zeven uur. Ik zit achter een bureau op een leeg kantoor. Uit mijn draagbare bluetooth speaker knalt het album ‘Troublegum’ van de Ierse band Therapy uit negentienvierennegentig. Mijn voeten stampen heftig de bassdrum mee en telkens gaat de speaker een tandje harder. In gedachten ben ik weer in Utrecht in de Bunker. Onze eigen Führerbunker, van waaruit we plannen maakten om de wereld te veroveren. De Bunker was een complex van de studentenhuisvesting aan de Van Lieflandlaan in Utrecht, waar een vriend van me een kamer in een unit van tien huurde. Ik logeerde daar periodes lang permanent. Hij had een eindeloze collectie harde rockmuziek. Die draaiden we dan ook hard, terwijl we ons verloren in een wolk van wiet en halve literblikken Schultenbrau. Dromen dat we deden. Dat als we de stad in zouden gaan er van alles zou gebeuren. De grootste dingen, die we op dat moment nog niet eens konden inschatten. Meestal eindigden die avonden de volgende ochtend met de vraag wie de eerste joint zou draaien.
Terug op kantoor zet ik muziek weer een tandje harder. Mijn lichaam vibreert mee. De muziek is voelbaar door mijn hele wezen. Man, als we toch eens terug konden naar die tijd. Ja, dan zouden we wel. En ineens krijg ik het gevoel naar buiten te willen. En een flinke pint te halen bij de avondwinkel en de trein te pakken naar de Bunker om in te drinken en dan vol aan los te gaan. Dat gevoel verdiept zich en ik verval in melancholie. De muziek gaat een tandje zachter. Het raam, dat uitkijkt op de parkeerplaats weerspiegelt mijn zevenveertigjarig, kalend hoofd en een gezicht vol rimpels. Ik heb alles dat ik me wensen kan. In plaats van Schultenbrau drink ik nu Tyskie of chique Duitse halve liters in glas van de speciaalbierwinkel. Wiet hoeft niet meer. Liefde kom ik niet tekort. Er is genoeg om te geven en delen. En toch blijft het kriebelen. Altijd de drang naar dat ongerepte land dat op verovering wacht. Lebensraum.
De muziek gaat toch weer een tandje harder. Het lijkt op een verlangen naar toen, maar dat is het niet. Het is een verlangen te doen wat toen niet lukte in dat tijdsgewricht met de wapenen van nu. Ik gooi de computer uit en begeef me naar buiten en neem me voor niet te weten wat ik ga doen, behalve dat ik bij de avondwinkel een halve liter ga halen. Dat voorrecht gun ik mezelf. Het spiegelbeeld knipoogt bij de draaideur ineens terug. De wereld hebben we dan wel niet veroverd nog, maar het is nog geen afscheid van de wapenen.
Of is het niet meer dan het verschuiven van legers die er al niet meer zijn…
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Hoe gaat het met mevrouw Betty ? Is mevrouw genegen wat te wandelen ? Of ligt ze liever in bed en zal ik haar daar naar toe dragen ?
Hoe is het met mevrouw Betty ? U snurkt, droomt U van uw jonge hondjes met wie U opgroeide ? Schrikt U van de kaalheid van de vloer als U wakker wordt ?
Hoe is het met mevrouw Betty, wilt U gaan liggen in bed of toch een eindje wandelen ?
soms als de dichter dichten moet raakt hij verdwaald verloren in een boek gevangen in de tijd die stil blijft staan tot hij met spijt de laatste woorden leest het boek dichtslaat vervuld de dichter weet op deze dag komt er geen poëzie aan te pas
DIE PRACHTIGE ROMAN DIE POMGEDICHTEN HEET – twee MILJOEN HITS – De belangrijkste verhalen tussen anderhalf en twee miljoen – hier genoot u van:
Een goed gesprek En ‘.Zorgvliet ligt bekans in Amstelveen…’ tom zinger Ja dat is jammer Hondje is dood De Illus.7.7 Simon Vinkenoog is 2008 Willem Adelaar in een hoofdletterkwestie Het varkenseiland van Karin beumkes Ellen deckwitz aan de hars DE 1E DIGITALE BEKER MET ZONDAGOCHTENDGIF VOOR CHATFANT Pandorra: t is verdorrie net of ik columbo achter me aan heb hinken BERNHARD CHRISTIANSEN in zware midlife de koninklijke bibliotheek waardeert pomgedichten als cultureel erfgoed Canan Yağmur – dichter van de STILTE
ze las met een vibrator en ze hield van poëzie ik zei lief dat is voor later leg hem vast maar op je knie
in het altijd weer zo prachtige DEENS van PETER KNIPMEIJER MISTER HERNEHIMSELF WINT MET HET OOG OP MORGEN afscheid van MIES BOUHUYS – liefdevol, strijdbaar, rechtvaardig, fantasierijk INGMAR HEYTZE TERUG BIJ DE MUUR erwin troost aan de dommel én twee dames WIE IS DIE JAN KETELAAR TOCH? HOOG BEZOEK – VERA VAN DER HORST in eetcafé ‘altijd lam’ – tiefenthal – ‘het zal abstract zijn’ LUK PAARD VANAF VANDAAG OFFICIËEL ARTIEST ‘je mond schuimt jodium..’ Wolff ontmoet Benders en legt hem het leven uit “Bestaat cricket? Neen.” – kees fens HANS CLAVIN – ARM VELSEN HEDWIG BAARTMAN – ‘LIEFDE IS SOMS NOU EENMAAL EEN JONGE ZEEHOND OP HET STRAND.’ BLAUW FRAU – ‘Vooruit, naar het ontzettende einde.’ MOES IN MUIDEN?
MUIDEN
ik heb het altijd over muiden met muiden is toch echt iets vreemds zo gauw je muiden zegt
soms zijn het de konijntjes dan weer hoppen tosties daar muiden heeft zijn eigen dynamiek
de sloot die je niet als sloot herkent begroeid zo ongeschoren kut die aanblik van gordijntjes waarachter wartaal heerst –
het went maar niet
pw
NIEUWS – max lerou maakt GEEN rel van de humor zullen ze niet omkomen, rauwvoet en samuel vriezen NIENKE ESTHER GROOTEN – PAPA – ‘We speelden levend ganzenbord door het Hele Huis.’ de begraafplaats waar ze liggen nu waar de harp van ANNE VAN SCHOTHORST al niet toe leidt ALEXANDRA VAN DE POL OOK AL WITHEET Reinier de Rooie de parel van hengelo adriaan jaeggi dood – een laatste groet van starik IK SCHREEF HET TOCH – HENK VAN ZUIDEN zo sta ik catharina blaauwendraad wat zullen wij amsterdammers zo een verrotte utrechtenaar als marein baas laten winnen. een ziener onze sander koolwijk. NIEUWE ONTMULDERDE BEELDEN VAN MIKE PLATENKAMP SANDER KOOLWIJK WAARDEERT OPTREDEN MAREIN BAAS IN DE FINALE MET EEN NUL voorstel pomgedichten aanvaard – sven ariaans zal worden aangezocht als rekenmeester bij NK SLAM De 1e biologisch verantwoorde Amsterdamse Poëzie Award ‘voor ijver en door Liefde Bloeiende’ voor Alexis HAVANO RICHT KROKETTEN OP SVEN ARIAANS OPEN BRIEF VAN ARIE HORDIJK AAN MAX LEROU – ROTTERDAM SLAMT een gedicht wil ook wel eens een einde kennen SPANNINGEN TUSSEN GIJS TER HAAR EN IBUNDA? “LATE ZON” OPGENOMEN IN EIJLDERSBUNDEL RAUWE UIWE HEBBEN KENNEDY VERMOORD
hoe JACOB DE BRUIN overleefde in het Sodom en Gomorra van SCHRIJFNET BART FM DROOG GUNT STARIK EN CHRÉTIEN BREUKERS EN MARIA VAN DAALEN HET LICHT NIET IN DE OGEN BENDERS SCHOPT WULLEN ERUIT IRIS KIND, JE LAAT JE TOCH GEEN “RATELSLANG” NOEMEN – john N – misterhernehimself –vergoeilijkend ‘die ouwe heks in paraguaai’ het werd een mooie dag – bontebal en lerou hebben gezoend hoor PETER KLENCKE zingt DE EERSTE EN ENIGE ECHTE VIRTUELE HOOFDSTADSLAM # ONE – DE FINALE RONDE – AND THE WINNER IS……JÜRGEN SMIT FENOMENALE STUITERBAL ACG VIANEN TREFT JOOP KOMEN IN HET HART PANDORRA – rollatorpoëzie ‘Sta op, luie sloerie’ – DE OUWE AACHENENDE KEERT ZICH NU OOK TEGEN DE LUIHEID DER HAARLEMSCHE AMBTENARIJ de eerste liefde van JAN ANTON GILLES het hele land drijft hier op atakurk HAARLEM? HAARLEM? en woont in haarlem ook die oude slammer lucas hirsch niet? Bij de konijnen linksaf – dat is haarlem CHATFANT BLIJFT ONVERSTOORBAAR CHATFANT IBUNDA: “neuk me Heer” PANDORRA BELEEFT HET EINDE VAN DE WERELD – “eindelijk echt vlees!” DOMINEE GREMDAAT: ‘geert en rita maken Nederland kapot – kent u die uitdrukking’ LOES ESSEN & DE EERSTE LIEFDE: ‘o sper mij wijder, wijder’ POËZIE TV PAKT UIT stephanie tillieux – Och arme België http://luciasportretten.web-log.nl NU MET EEN REACTIE VAN ROBIN FAME gij heren van Zeist gij zult geen poppenkast spelen Alle dozen recht:
Noli me tangere
Ik kijk je huis kris kras alle lege dozen recht voor wie van orde houdt, spreid mijzelf als een veel te slappe lappenpop om jou, goedkoper dan de eerste de beste hoer om de hoek, één cappuccino later, ergens in een straat recht ik het stro in mijn armen mijn voeten mijn hoofd, vraag je wat als god bestaat of god mag weten wie dan ook maar iemand om het stro te harden de straten te wissen mijn voeten te vinden graniet te weerstaan
achtennegentig redenen om hier te zijn en twee om dat niet jij jij
vandaag GENT WEVELGEM WEER DE CONTRABAS OP STERVEN NA DOOD: ‘onecht als durexrubber om een uitgewerkt geslachtsdeel’ BART FM DROOG – TURFLUCHT EN ACHTERDOCHT trots op nederland ben ik niet PASSA PORTA – FRE WIDDEKIND: ‘poëzie is het vloeipapiertje dat dure inkt opslorpt’ voorallief/Rinske Kegel – de verlosser in het neonlicht MIKE mag wel in de krant
en de bananenboot kwam van comacabana
onder ons gezegd en gezwogen we roken een jonko – ze is skaffa man we droppen nòg een pintoe ik vinger die puta een beetje en conjo ineens doet ze het niet meer
natuurlijk hebben ze die motjo niet gevonden met mij kan je niet fucken man en die tjappie jongen die kiepert haar zo zonder gewicht
geen moment was ik para die longen lopen zo vol water dan ga je echt niet drijven weet je
ik ben zo fucking weerie hoe dichter je bij mij komt hoe dichter bij de haaien
Vandaag iets makkelijks. Iets luchtigs. Boterham met ei en soep vooraf. A lazy sunday afternoon in the summer time. Proost. Ik hou van je.
Liefs Karin
Einde der tijden talk
knuffelscharrelen breigroepje haarkleuring Elvis poef Veronica rondhoppen alleengaanden yogameeting met frikandellen humeurwisseling jampotglazen dekbedovertrek Janneke Brinkman
haarkleuring Elvis knuffellammetjes yogameeting zonder frikandellen graancirkels mayakalender depothoppen poefje Sandra en Simon uithuilen voor neerlandici parachutespringen voor alcoholici tandemsprong haarkleuring Elvis
we schreven het al: ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – de jaren – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. de dichters deze week uitgenodigd om een eerbetoon uit te brengen aan de jaren. Alle dichters geplaatst in de zondagochtendwedstrijd voor tien uur – maar Anke Labrie niet – zij stuurde in even over tienen.
maar meneer wolluf de wedstrijd eindigt toch naar uwes eigen zeggen om halluf elluf – krijst Bettie hier op 8 hoog in de VU. nou heb mevrouw Labrie het hele weekend aan het gedicht gezeten en dan laat u haar gewoon in de kou staan. ja uhh Bettie – niks meneer wollufsen ja uhh – het is een schandaal – tegenover mevrouw Labrie, tegenover de poëzie in het bijzonder en alle lezers in het algemeen – en vooral tegenover de VU patienten want die lezen elke zondag pomgedichten punt nl – wat zeg ik lezen – ze spellen pomgedichten punt nl –
als meneer Rutte excuses ken maken dan ken u ook excuses maken hoor. ok Bettie excuses aan Anke Labrie en zie hier haar prachtgedicht over ‘de jaren’ het thema van de zondagochtendwedstrijd.
nog zoveel nachtjes slapen voordat ik jarig was ik dacht nog niet in jaren maar in taartjes en cadeautjes
ik werd zes jaar ineens was het menens godzijdank waren vakanties toen nog eindeloos
nu spatten alle jaren uiteen in duizend deeltjes ik vang alleen de mooie op
Allereerst wensen wij de dichters Vera van der Horst (70 jaar) en Lisan Lauvenberg (60 jaar) nog vele jaren bij het bereiken van hun gedenkwaardige geboorte dagen – enige jaren geleden.
we schreven het al: ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – de jaren – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. de dichters deze week uitgenodigd om een eerbetoon uit te brengen aan de jaren. een eerbetoon lijkt mij voor iedere dichter op zijn plaats. Dichters dank jullie wel voor de gedichten – hieronder leest u waarom CARTOUCHE een gouden gedicht schreef en IEN VERRIPS een zilveren. van harte gefeliciteerd.
In die jaren
Dat we dachten we stonden aan de voet van het ongehoorde, bomen die tot ongekende hoogte en gras nooit nat altijd groen en inkt die niet droogde, uit zichzelf sprak in volzin en zang die vermocht te vervoeren de kracht van het kleine, van jong en vol
toen dromen tot norm verheven het bestaande overstemden, jij niet maalde om klassieke noten , maar eigen taal en ritme schiep de maan eenzelfde gewicht als de zon, de kalender geen dagen of jaren telde, alles in het teken van water man en vrouw, zoveel
later zitten wij met de handen in ons haar maar zo af en toe valt er nog een spoor te zien te voelen van Minerva, de uil die zich samenbalt tot herfstsonate in tonen van nog niet verloren ontvankelijkheid in een paar – woorden als mens een wens een gedicht, jij
licht in de duisternis
19-07-2021 Cartouche
–> Cartouche schrijft hier alles in het teken van – hij vat zijn eigen gedicht beter samen dan ik het zou kunnen – in het teken van ‘zoveel’. en dan later is er zo af en toe nog ‘een spoor te zien’ van dat alles. een ronduit magisch meeslepend gedicht met heel veel pracht en wendingen die er allemaal mogen zijn om met een prachtige laatste strofe te eindigen. en dan nog die op een hans andreas achtige wijze geschreven werkelijk onovertroffen slotwoorden – lezen we van de:
herfstsonate in tonen van nog niet verloren ontvankelijkheid in een paar – woorden als mens een wens een gedicht, jij
licht in de duisternis
ik zeg goud!
als je aan u gewend bent zelfs niet meer reageert op jij verwachtingen en dromen plaats hebben gemaakt voor herinneringen
als je de muziek van nu vooral herrie vindt de mildheid ook bij jou heeft toegeslagen dan weet je het wel
IV juli 2021
–> mooie relativerende woorden – nou ‘dan weet je het wel’ – hahaha welk onheil met rasse schreden nadert alsof er een stormvloed over limburgse löss raast. onee grapjes over limburg mien land zijn ongepast – en wie schoen us limburg ies – zullen we ook voorlopig even niet meezingen. Ien heeft goed nagedacht en heeft een – onontkoombaar – scenario gecomponeerd. als ik haar gezicht erbij denk – moet ik toch een beetje lachen – is dit wel een gedicht – of is dit een constatering die Ien wel even haar lezers wil voorhouden. er staat zoveel als: ook u gaat eraan dat u het weet!
Rik van Boeckel – levens worden doden zo eenzaam
Petra Maria – jij bent een kind van de jaren zestig
Ien Verrips -als de mildheid heeft toegeslagen
Max Lerou – lange adem
Cartouche – zo af en toe valt er nog een spoor te zien
wie wint de enige echte virtuele – een eerbetoon aan de jaren – trofee op pomgedichten? naar een idee van Vera van der Horst
vera van der horst plaatste op FB haar bloedeigen eerbetoon aan 70 jaar vera van der horst – dat we de voorbije jaren (de eigen of die van een ander) een keer in het zonnetje zetten – waarom ook niet. een eerbetoon aan de jaren mag best een keer – ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. we lezen u dit weekend graag – over de jaren!
70
Zeventig zomers heb ik gezien alle zonnen heb ik aanbeden alle manen heb ik bereden alle geuren zijn me bekend
Zeventig keer de zomerbries door ‘ t haar, de lauwe regen op mijn huid, en het kostte me geen stuiver, alleen mijn jeugd en mannen ben ik kwijt
Vera van der Horst
en ach u kent hier de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nu de jaren
ik heb mijn pen weggelegd de mooiste regels waren al geschreven ik heb ze nog een keer aangeraakt de dagen die niet over gingen de dagen die een leven werden ik dacht ze zo vaak
pomwolff
De tijd dopen
De jaren verschijnen en verdwijnen de toekomst bezinkt in herinnering levens worden doden zo eenzaam jeugd hoopt ouder te worden dan opa
lange haren werden lange jaren muziek maakt jonger dan ooit ik heb de ritmes uit de tijd opgehaald bespeel nu de snaren van West-Afrika
het geheugen vertelt over Senegal zegt Cubaanse palmen te beminnen op Griekse eilanden te duiken waar de bongo eens Oye como va riep
terug naar Den Haag zijn de duinen universele wandelaars langs de Noordzee schrijft Supersister een boek vol betekenis speelt Shocking Blue op de oude school
in Leiden zing ik de eeuwige grachtenblues vertelt Rembrandt dat hij 415 jaren de wacht houdt laat ik die eeuwen langzaam lopen laat voorbije liefdes de tijd dopen in kerken waar niet meer gezongen wordt.
Rik van Boeckel 17 juli 2021
–> Rik verhaalt over een leven lang en gaat op in de jaren. en passant een reisje langs de wereld en beschrijft de duinen daar bij den Haag in een beeld met eeuwigheidswaarde: ‘de duinen als universele wandelaars langs de Noordzee’- prachtig. een mooie selectie uit het leven – maar ik vermoed dat Rik wel 100 van dit soort gedichten zou kunnen schrijven – gelet op zijn muzikale reisgedrag en zijn wereldontdekkingen tussen heelal, hemel en aarde en Leiden.
de voorbije jaren
jij bent een kind van de jaren zestig vergeet dat nooit, zei mijn vader
later werd ik een vrouw van de jaren negentig en dat heb ik geweten
mijn moeders bijna laatste woorden ik haal vast het millennium niet
zelf weet ik niet wat ik haal verwacht wel dat de liefde blijft
net zo lang als een van ons de ander los zal moeten laten
loslaten net als de voorbije jaren
petra maria
–> petra maria beschrijft wat ons allemaal zal overkomen na verloop van tijd – loslaten van de tijd is ook loslaten van wie je lief is en van wie jou liefheeft. in dat opzicht een gedicht met lichte weemoed – de liefde zal blijven tot ze niet meer blijft. een mooi en innig en verkleind beeld op wat het leven te bieden heeft én dat het allemaal tot niets leidt. nou ja tot een gedicht – dat dan weer wel.
lange adem
we noemden het asem de rek zat er nog in
we hadden alle tijd en lucht was gratis
ml
–> Max houdt het kort. Max is trouwens volgende week op Ruigoord te bewonderen bij Hans Plomp en Yvonne van Doorn in de Woorden daar op die mooie vrijplaats – in het kerkje. de verleden tijd in het gedicht maakt dat de woorden in het gedicht actueler zijn dan ooit.
ik was de laatste die het wist soms dacht ik dat het aan mij lag
mijn hele leven de laatste die iets wist de laatste die linksom of rechtsom steeds overschoot de laatste bij gym, afwezig bij feestjes en fuiven ik die in de nacht geen oog dichtdeed maar met een broze steen op de maag aftelde naar de ochtend
ik was de laatste die doorhad dat iemand zomaar in een oogwenk kon verdwijnen ik die zelf ooit bruusk was verwijderd altijd bang voortdurend wegkomend altijd tastend in het duister ik wist niet dat je oorverdovend terloops in rook kon opgaan
dat moest ik ’s avonds van mijn moeder leren die zomerdag dat wij lui in de zon hadden gelegen aan het water naast Wolkers’ gebroken spiegels nooit meer ongeschonden weerkaatsing van Hollandse luchten “nooit meer Auschwitz” ik was de laatste die het wist
ik was de laatste die het wist dat de zonnebloemen uren geleden al geknakt waren dat ze zicht nooit meer tot de zon richtten dat mijn taal geen klank meer had toen ik niet meer uit mijn woorden maar uit mijn woestheid kwam toen mijn mond alleen nog gewichtloos gestamel voortbracht
ik was de laatste die weet had van de vermorzelende hand van de brokstukken van het einde van het begin van de vurige hartstocht van de vriendschap ik wist van niks ik onnozele was weer eens de laatste die het wist
Na meer dan 35 jaar trouwe rammeldienst moet mijn roestros Bijaar (tweedehands ‘Waddenfiets’, voormalige huurfiets van Texel, in een fietswinkel in de Jan Hanzenstraat aangeschaft) een trapje terug doen. (Trapje terug is er voor mij nu niet meer bij, met die handremmen.) Alleen het frame (daar dus het roestgebeuren) is nog origineel. Andere onderdelen zijn meermaals vervangen. Wielen, ketting, spatborden, ja zelfs het stuur. Sinds m’n studietijd, waarin ik aan het afronden was met een scriptie over ‘De sonnetten van de kleine waanzin’ van Hans Andreus, heb ik op dat ding gereden. Lief en leed gedeeld. Maar het wordt het verzorgingshuis, of erger… Ik heb een echt nieuwe fiets aangeschaft. Officieel nog stadsfiets, maar met liefst drie versnellingen en van het merk Batavus. Met verzekering en extra slot nog onder de duizend gebleven. Tijdens mijn eerste ritje, huiswaarts vanaf de J.P. Heijestraat (daar de winkel waar ik ‘m ophaalde) hoorde ik het zachte kettingrateltje, dat ze na mijn proefritje zouden hebben verholpen, op zeker moment opnieuw opklinken. Ik hoorde roestros Bijaar kilometers verderop in mijn box al lachen. Maar kom, de moed niet laten zinken. Nee! De moed laten zingen. Op de melodie van Blue suede shoe van Elvis Presley:
Nieuwe fiets Hij is 1) voor vervoer, 2) voor de show, 3) voor vakantie, maar hohoho, nou dimme. Kijken mag, da’s voor niets, Je ken doen wat je wil, maar stap niet op me nieuwe fiets. Hij hep een strakke ketting, lekker ingesmeerd, vers van de winkel, heerlijk ongedeerd, prachtige versnelling, prima wendbaarheid, ik raak ‘m liever niet zomaar kwijt. Dus dimme. Kijken mag, da’s voor niets, je ken doen wat je wil, maar kom niet aan me nieuwe fiets. [interfietso] Hij ken ook soepel klimme, glad het bergie af, passeert elke auto, van Chevrolet tot Daf. Hou je kinderen binnen, daar kom ik alweer aan. Tiende keer dat je me langs ziet gaan. Maar dimme. Kijken mag, da’s voor niets. Je ken doen wat je wil, maar stap niet op me nieuwe fiets. Hij is 1) voor vervoer, 2) voor de show, 3) voor vakantie, maar hohoho, nou dimme. Kijken mag, da’s voor niets, Je ken doen wat je wil, maar stap niet op me nieuwe fiets.
En met het water wat binnenstroomde, stroomde het leven weg. Niet alleen dat ene, maar de rest spoelt met het water langzaam weg, stierf vechtend alleen, terwijl dit blijft bovendrijven, heel Nederland in gedachten meevocht en deels verdrinkt in de tranen van bovenaf.
Je zou willen dat al dat water niet Valkenburg en Limburg in zijn greep hield, maar een klein gedeelte van Vught. Dat al dat bovenaardse verdriet uit de lucht geen 1500 mensen vast had gezet, maar 2 zou doen verzuipen in de ellende en het verdriet van Nederland en omliggend gebied, want waar de een ongetwijfeld opdracht gaf, lacht de ander waarschijnlijk stilletjes mee. Het is een dag die de geschiedenis in zal gaan en weinigen zullen vergeten en het water, hoe wassend ook, wast hem niet weg.
){kind=link}
