pomgedichten.nl – Pagina 188 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Yvonne Koenderman: Het was met recht een klote week. troost bij erwin troost, stella bergsma en hans dorrestein

**Het was met recht een klote week.**
Vanaf het moment dat de politie voor de deur stond, we het ziekenhuis inliepen niet wetend wat aan te treffen tot de gezamenlijke nacht van moeder ziek op de bank en dochter op bed in de woonkamer.
En toch…eigenlijk was die week zo slecht nog niet. Als je alle narigheid, angst en ellende op een hoop gooit viel het eigenlijk wel mee. Een steunende dochter en kermende moeder in één kamer zorgt naast bezorgdheid meer vanuit dochters kant naar haar moeder ook voor humor. “Ik heb je nog nooit zo vaak horen vloeken mam” was eigenlijk al genoeg om tussen de pijnscheuten door te lachen, vooral als het antwoord was ” stap dan ook uit dat verdomde gips en help me even. Het waren enerverende dagen met angst blijheid, angst opnieuw, want die rotpijn lijkt toch wel heel erg op toen het vorig jaar fout ging, troost door een onverwacht lief kaartje van Troost vol troost, hoe simpel ook en dan verlaat door het leed de uitzending van Dorrestein en Bergsma. Eentje vol kommer en kwel en laten we niet vergeten zelfbeklag. Stella heb ik al eens mogen ontmoeten op een Ongehoord moment, mooi mens en lekker gebekt of dat nu qua zang is of qua verhalen, maar dan wel met dat kwetsbare randje. Met Hans zou ik me best wel kunnen vermaken denk ik, zomaar ergens in de natuur en stilte genieten van vogels en verhalen of juist de stilte die dan weer genoeg zegt. Conclusie van deze week…we krabbelen weer op zoals altijd, ik iets sneller als dochterlief. Het leven is nog steeds mooi, zelfs met zijn dieptepunten, of misschien zelfs wel daardoor. Een glad en zacht glooiend bestaan kan heerlijk lijken, maar wordt misschien al gauw dodelijk saai…

Godverdomme
God ver
domme ik
God ver van mij
en domme ik
op zoek naar….
wat?

KAREL WASCH in Eijlders – gedicht voor pom wolff

Ha Pom,
Zondag jl. in Eijlders heb ik dit gedicht voorgelezen.
Ik had het speciaal voor jou gemaakt, maar zag je niet.

Als je zo gek bent mijn gedichten mooi te vinden,
ben ik zo gek om een vers voor je te maken!

Love
Karel

.

Voor Pom Wolff
Mistschreeuw/roestblad.
(Alzheimer)

Verdwenen uit het beeld
Opgelost.
In blauw bloed verdronken.
Mooie ogen vol onbegrip, zinnen
uit een hiernamaals, wellicht.
Grote honden namen je mee, wolven
kwamen uit de wouden en
renden door de vlakte
van mijn ziel. Tanden flikkerend
in het maanlicht.
Er viel iets op de grond
maar het licht was uit, je schreeuwde
we konden het niet meer vinden voorlopig
dacht ik. Maar het duurde langer.
“Als ik je niet meer herken, houd ik nog
steeds van je.” zei je.
Je gilde: ”Karel!!!”
Ik zat slechts 50 centimeter van je vandaan.
Een mistschreeuw.
Troost bestaat niet meer voor mij.
een Titanic vol is vergaan
naar een troosteloze bodem.
roestbladeren.
Nu houd ik alleen nog van regen,
liefst bakken vol. Doe geen jas meer aan.
Op welke bodem ben je
dat ik je niet meer kan opduiken?
Had al mijn zuurstofflessen voor
jou gevuld met liefde
Geeft niet in het Rusthuis bezorgen ze
jouw krant ook. En smeren een bruine
boterham voor jou, omdat ik kwaad werd over zoveel
witbrood.
Wilt u Hier niet schreeuwen meneer?”
“Rustig aan, we horen u wel!”
“Mijn vrouw houdt niet van Bingo!”
“Dat komt wel meneer!”
Een man op jouw afdeling lijkt op de Hulk,
maar hij heet eigenlijk Rinus
alleen hij weet dat zelf niet meer en hij
krijgt nooit bezoek. Ik heb mij gemeld als zijn zoon
en hij groet mij, kan opeens weer praten.
Ligt niet meer de hele dag tussen
dood witte lakens.
Heeft U wel eens geprobeerd ‘lieve schat,’ tegen iemand
te zeggen, zonder dat U het meent??
Verpleegsters kunnen dat heel goed, zit in de cursus
inbegrepen.
We zien elkaar in de hemel guys!
Daar is geen Alzheimer en geen bingo.
Hier wel!

Karel Wasch

VON SOLO: ‘Zij bleek een stijlvolle, mooie vrouw en ook nog eens een begiftigd kunstenares. Veel te goed voor een alcoholistische leegloper zoals ik. En dat wist ze zelf ook wel…’

Het moet ergens tweede helft jaren negentig van de vorige eeuw zijn geweest. Ik dronk vodka, omdat Guggenheimer dat ook deed. Hij was mijn fictieve held, geschapen door Herman Brusselmans. Guggenheimer had alles voor het grijpen en dronk doorlopend vodka, zonder dronken te worden. Dat probeerde ik dus ook. Knetterlam werd ik ervan. Maar ik durfde alles, vergat de grenzen van het betamelijke en ook voortdurend de dag van gisteren. Er was dan enkel een grauwe morgen met een houten kop en onvaste benen en één verlangen. Dat maakte het leven simpel. Drinken, vergeten en opnieuw. Tussendoor gloorde hoop en maakte ik mezelf wijs, dat ik net zo cool als Guggenheimer zou zijn. Het verschil was echter dat ik een echte persoon was en hij slechts een hersenspinsel.

Op een zaterdagnacht belandde ik in de ‘Blauwe Vis’. Dat was de plek om te zijn en er heerste een sfeer alsof alles kon. Zo’n atmosfeer is zelden echt, maar je beeldt je wat in om toch die droom levend te houden. Drank helpt daarbij. Het helpt je ook te vergeten hoe je je echt voelt en je gedurende de slaap de desillusie van de vorige nacht te wissen, zodat het in de ochtend lijkt alsof je weer helemaal opnieuw kunt beginnen met een schone lei. Na vijf vodka’s had ik dan ook een solide plan. Ik zou me gedragen als een echte man. Blijkbaar wierp dat zijn vruchten af. Op een gegeven moment zat ik aan de bar op schoot bij een knappe, jonge vrouw met grote borsten. Samen dronken we vodka en zoenden. Precies zoals dat echte mannen natuurlijk overkomt. Vervolgens was het een kwestie van geld tellen, waar ik altijd ontzettend slecht in ben ik beschonken toestand, en we waren onderweg om een taxi te pakken naar haar studio aan de Jagthuisstraat.

Daar aangekomen was de muziekkeuze aan mij. De keuze viel op David Bowie. Terwijl ‘Diamond Dogs’ uit de speakers knalde, rolde ik een zwart condoom af en bracht mijn aanzienlijke lid bij haar naar binnen, terwijl zij sensueel schuddend, haar grote begeerlijke billen naar achter stak. Het was hangen en wurgen om een hoogtepunt te bereiken met zo’n berg drank achter de kiezen. Hoe dan ook brachten we het spel tot een einde en ergens daarop moet de slaap gevolgd zijn. De volgende morgen scheen er een flets licht de studio in. We maakten niet veel meer klaar. De drank van de vorige avond maakt plaats voor een andere blik. Voor andere prikkels. Zij bleek een stijlvolle, mooie vrouw en ook nog eens een begiftigd kunstenares. Veel te goed voor een alcoholistische leegloper zoals ik. En dat wist ze zelf ook wel.

Ik trakteerde haar nog op een ontbijtje bij café Rotterdam, en daarna namen we koeltjes afscheid en was het voor mij tijd om in een toestand van aanstaand delirium in te storten. Ik beeldde me tijdens wat koortsdromen in dat ik verliefd was. Die spijt van niet volledig kunnen op gaan in van een moment van intimiteit. Het leven is geen boek. Met de kater kwam ook weer de depressie. Ik moest haar weerzien. Ik kon haar niet laten lopen. Ik schreef haar na drie borrels een brief waarvan ik niet meer weet wat ik erin zette. Onderweg van mijn werk naar huis de volgende dag zette ik mijn wagen aan de kant en belde haar om mijn liefde te verklaren. Dit werd gelaten aangehoord. Ik begon te snikken, terwijl ik als een echte zielepoot dacht mijn hart uit te storten. De verbinding werd verbroken en ik jankte als een kind in de regen. Er stopte een politieauto voor me op de vluchtstrook. Een agent stapte uit en vroeg me of het goed ging. Ik zei van niet en nog wat onsamenhangend, zelfmedelijdend gebrabbel. Meewarig keek hij me aan, schudde zijn hoofd en liep zonder nog wat te zeggen terug naar zijn wagen en reed door.

Gelukkig zijn er altijd mensen, die verstandig genoeg zijn je op het juiste moment in de steek te laten. Die je een keuze geven, die je jezelf niet gunt.

DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Ditmar Bakker: 7 daadwerkelijk door mij gevoerde gesprekken (of delen daarvan) tijdens mijn carrière als telefonisch klantenservicemedewerker.

7 daadwerkelijk door mij gevoerde gesprekken (of delen daarvan) tijdens mijn carrière als telefonisch klantenservicemedewerker.

IK: Goedemiddag, u spreekt met Ditmar Bakker. Waarmee kan ik u van dienst zijn?
KLANT: Wat een rare naam!
IK: Toch zal ik het ermee moeten doen, mijnheer…

***

KLANT: Maar…hoe moet ik dat formulier dan invullen?!
IK: Met een pen, mijnheer.

***

IK: Goedemiddag, u spreekt met Ditmar Bak-
KLANT: *woedend geschreeuw*
IK: Gggoed. Heeft u uw postcode en huisnummer voor mij? Dan ga ik kijken waar het probleem zit…
KLANT: *woedend geschreeuw met ergens daarin nummers*
IK: Ik heb uw gegevens gevonden! Wat kan ik voor u doen…
KLANT: *schreeuwt*
IK: Goed. Een ogenblik alstublieft.
*muzak*
IK: U belt over het beëindigen van de aanvullende verzekeringen misschien?
KLANT: JA *woedend geschreeuw*
IK: Dat heeft te maken met de betalingsverplichting waar u niet aan voldaan heeft, en…
KLANT: HOU JE KANKERBEK!
IK: Goedemíddag, mijnheer! *klik*

***

KLANT: Ik krijg een brief waarin staat dat niet het juiste document is ingestuurd!
IK: Ik ga even voor u kijken.
*muzak*
IK: Ik zie dat u een begeleidend schrijven, maar niet de originele nota hebt ingestuurd.
KLANT: Maar wat is dan het verschil tussen een document en een nota?!
IK: Wacht even. *pauze* Elke nota is een document, maar niet elk document is een nota.
KLANT: Geef mijn portie maar aan Fikkie!

***

IK: Goedemorgen, u spreekt met Ditmar Bakker. Waarmee kan ik u van dienst zijn?
KLANT: Ik wil graag een nieuwe zorgpas.
IK: Mag ik dan uw postcode & huisnummer, dan pak ik uw gegevens er even bij.
KLANT: Nee.

***

IK: Een ogenblik, mevrouw. Ik ga de ingediende nota’s er even bijpakken.
KLANT: Das is gut, schatz. Voor jou hab ik alle zeit. Niet für die waiven.
IK: …
KLANT: Zullen wai één bank beroven?
IK: Mevrouw! U spreekt met een vertegenwoordiger van het Zilveren Kruis!

***

KLANT: Ik bel voor mijn dochter. Die heeft bedacht dat ze wel naar de sportschool wil om af te vallen en dat de verzekering daar vast een vergoeding voor heeft.
IK: Ik betwijfel het, maar ga het graag voor u na.
KLANT: Ja, het is een pubergril, maar ik heb beloofd om te bellen, dus dat doe ik dan.
IK: Snap ik helemaal, mijnheer. Een ogenblik.
*muzak*
IK: Mijnheer?
KLANT: Ja!
IK: Er is inderdaad geen vergoeding voor sportscholen…maar ik heb wel een gedeeltelijke vergoeding gevonden…
KLANT: Ja?
IK: …voor het ‘Dikke Maatjes’-kamp!
KLANT: …
IK: Een recreatiekamp dat specifiek gericht is op het begeleid afvallen van jongeren in de leeftijd van 13-17 jaar, waarbij voedseltrainingen en begeleid sporten wordt aangeboden.
KLANT: …
IK: Dus misschien zou dat iets voor uw dochter zijn!
KLANT: Ik zal het aan haar doorgeven.
IK: Heeft u verder nog vragen?
KLANT: Nee, was duidelijk. Dankuwel.
IK: Dan heeft u gesproken met Ditmar Bakker en wens ik u nog een fijne middag toe.
KLANT: U ook. Dahag! *klik*
IK: Ik ga naar de hel.
*tuut*
IK: Goedemiddag, u spreekt met…

Merik van der Torren en de grijze pet in Café Eijlders – dichtersmarathon 25 juli 2021

Hoi Pom,
Mijn thuiskomst na het bezoek aan de dichtersmarathon in café Eijlders bracht me tot dit tekstje. In de bijlage, groet, Merik

**Dichtersmarathon in café Eijlders**

Na het feestelijk samenzijn in café Eijders
en de enthousiaste verwelkoming thuis door hondje Betty,
wist ik ineens zeker:
mijn pet lag nog in Eijlders,
mijn grijze pet,
voor een prikkie gekocht op de Albert Cuyp.

Er zat niets anders op: maandag bellen en
informeren of de pet gevonden was.

Maar gelukkig zag ik hem liggen
gewoon op de hoedenplank, boven de jassen,
ik was hem niet vergeten,
mijn grijze pet.

Ik schonk nog eens in,
de maan rees boven de huizen,
het was een perfecte dag.

Merik van der Torren

In café Eijlders heeft er op zondag 25 juli 2021 een Dichters Marathon plaatsgevonden ter gelegenheid van het 80-jarig jubileum van hetzelfde café.
85 voordragende dichters hebben op de trappen van dit illustere etablissement gestaan om met al hun krachten deze prestatie te leveren.
Dank aan de volgende dichters: Gwedolyn Rammeloo, José Aerts, Marijke Hooghwinkel, Kees Godefrooij, Nellke Lamme-den Boer, Chatfant, Jan Willem van Hamel, Jan Wagenaar, Stanislaus Jaworski, Louis van Londen, Robin Veen, Marije Hendrikx, Harry Oonk, Hiltje Hettema, Gert de Jager, Petra Fenijn, Maarten Douwe Bredero, Tine van Wijk, Kat Kreeberg, Karel Wasch, Rita van Loon, Bob Kalkman, Barney Agerbeek, Odile Schmidt, Junior van Rijn, Kees Leeuwerink, Renate Spierdijk, Ton Houtman, Paul Roelofsen, Adri Menheere, Paul Lokkerbol, Dave Bouw, Gerard Vroman, Loes Raymakers, Juan Tajes, Marlou Visser, Koos Hagen, Depipro, Melvin van Eldik, Christiaan van der Heijden, Marten Janse, Merik van der Torren, Remy, Mirjam Al, Eric Jansen, Amanda ten Cate, Ernest Kramer, Jeroen Sloof, Wim van Til, Seraphina Hassels, Anne Nederkoorn, Jolies Heij, Babak, Aurora Guds, Martin Wijtgaard, Michiel Matthes en Martin Aart de Jong.

Peter Posthumus: ‘Het leek wel een romance die daar over de golven deinde…’

Het leek wel een romance
die daar over de golven deinde

Karin Beumkes: ‘Het zou je zomaar kunnen gebeuren: je verzuipt in je afwasteiltje, dan vloeien er tranen. Diepe, donkere tranen. ..’

Dear Pom

Het zou je zomaar kunnen gebeuren: je verzuipt in je afwasteiltje, dan vloeien er tranen. Diepe, donkere tranen. Of je wordt opgevreten door een paar Engelsen op fietsvakantie. Het zou je allemaal kunnen overkomen en je hebt niet eens je in memoriam voor elkaar. Ik wel. Dat staat.

Liefs

Karin

**I.M. Karin Petra B.**

Hij zei: ze zoop als een Russin.
Hij zei: ze kon zo lachen in de zon.
Hij zei: zou ze de waarheid zeggen als ze loog.
Hij zei: maar als ze zei ik ben je vriend
Hij zei: dan meende ze het erg oprecht.
Hij zei: ze vertelde me in een nachtmerrie.
Hij zei: dat ze haar kater omruilt voor een carcinoom.

Hij zei: en natuurlijk geef ik haar wederom gelijk.

Muziek: **Liesbeth List – Heb het leven lief** https://youtu.be/YMUc8WrxPss

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – over de top maar dan ook echt over de top trofee op pomgedichten punt nl – Vera van der Horst zilver – we hebben het thema aan CARTOUCHE te danken – te wijten deze week

**fantastisch**

minstens vijftig teddyberen
vlak na de geboorte liep ze al
zeven klassen sloeg ze over
cum laude bij het afstuderen

vriendjes altijd bij de vleet
zij was gewoon de mooiste
en zo geestig bovendien

een bruidsjurk met een sleep
van hier tot Tokio en vast nog langer
hij de juiste lengte en geen ons te zwaar
zo’n hoofdrolspeler uit een film gestapt
en ook nog stinkend rijk

hij bracht haar iedere dag
ontbijt op bed en rode rozen
keek zelfs nooit naar andere vrouwen

ook de scheiding liep fantastisch

anke labrie (24-07-2021)

–>
een fantastisch tijdsbeeld van laten we eens wat zeggen – dertigers in amsterdam zuid – met karretjes voor de kids omdat de kids van tegenwoordig niet meer kunnen lopen – met karretjes voor de hondjes omdat de hondjes van tegenwoordig ook al niet meer kunnen lopen.

gisteren bevond ik mij op een bankje van metrostation WTC – achter mij zat een wonderschoon in gympen en toebehoren geklede dertiger vrouw die met een geladen mobiel haar geliefde vroeg of ze niet kon worden afgehaald.
het antwoord moet negatief geweest zijn – achter mij hoorde ik: ‘ok dan niet – jij met je kankerkop – rot ook maar op ook…’

zo ook in een andere virusvariant het beschreven verwend zijn in dit gedicht van Anke Labrie – met die enerverende slotregel. goud! van harte.

**Vast in een droom**

Nu denk ik dat ik je verzonnen heb
die ogen die altijd een ogenblik
slechts duurden, om te weten
en de stiltes waarin je voelt
dat er liefde is, die meegroeit
soms opschrikt uit een gedachte

Met jou begon die morgen
dat je mij pakte in al mijn naaktheid
dat lange zwijgen tussen ons verbrak
en zinnen rolden tussen de lakens
je kuste me dood en weer wakker
was ikzelf die hitte van jou

Dacht ik mezelf een droom
waarin je zei: ik ben de zoon
van Vulgivaga en eet alleen maar
vulva, waarna ik stierf met een lach
en herboren dacht, waarom
moest ik je zo hard voelen
tot er chaos was.

Vera van der Horst

–>
gisteren besprak zangeres laura jansen de belangrijkheid van de poëtische teksten van joni mitchell – de kwetsbaarheid van de in poëzie gegoten songs – de eerlijkheid ook. het was alsof ze dit gedicht van vera van der horst besprak. om zo eerlijk over gevoelens te kunnen schrijven en dan ook nog zo dat ze voor andere mensen navoelbaar en inleefbaar zijn – dan moet je zelf stevig geleefd hebben, stevig gevoeld hebben – dan moet je vera van der horst heten. zilver! van harte.

Vera van der Horst: je kuste me dood en weer wakker
Rik van Boeckel: de wens van het hart stroomt langs dromende dansers
Anke Labrie: een bruidsjurk met een sleep van hier tot Tokio
Petra Maria: van alles van mij
Babak Amiri: met jou delen kan ruikt naar eenzaamheid
Cartouche: Hors concours
wedstrijd gesloten

wie wint de enige echte virtuele – over de top maar dan ook echt over de top trofee op pomgedichten punt nl – we hebben het thema aan CARTOUCHE te danken – te wijten deze week.

Allemaal dank zij CARTOUCHE die ooit schreef over liefde en hoe het allemaal ook weer kan vergaan. MAAR WEL OVER DE TOP! u kent de regels; gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Houvast

Vannacht droomde ik van een balkon, spits
gepunte schoenen, los zwaaiend haar en
lichtjes zwevend als een speelse heffing
van je hand plukte ik de vinger wijzing
naar doorkijk op golving van boezem
water waarin ik vrij kon deinen in
branding – klank van een altviool

strijkwarme beelden van een stoel, een
been, tafel, bed, nevelregen waterweg
de zegen van het kruis hout op stam
wortel pijn, ceder, inheems eiken
klippen, boeien in opkomend water
aanspoelen aan lage kusten, ogen
in spraak van heldendichten

en dan – houd je vast – de dood
gewone ontnuchtering, alles
drijfnat ik snak ik weet van avond
eenmaal in schemer ben ik zeker
zal ik tweede adem vinden
en waag de sprong
omlaag

20-06-2015 Cartouche
“ How can I hang
on to a dream”