pomgedichten.nl – Pagina 201 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Karin Beumkes: ‘hier liggen de zilveren schubben nog steeds / je lieslaarzen, je gele oliejas, je bundel met zeemansgezangen…’

hier liggen de zilveren schubben nog steeds
je lieslaarzen, je gele oliejas,
je bundel met zeemansgezangen

Hoi Pom

Van een ingesneeuwd eiland in de middle of nowhere Nova Zembla in het kort, gevoelstemperatuur doepvrieszeehond/ Aloha, hier komt mijn gedicht.

Liefs
Karin

**Ritueel**

In de stilte van de nettenschuur
blijft de geest van de visserman hangen
hier liggen de zilveren schubben nog steeds
je lieslaarzen, je gele oliejas,
je bundel met zeemansgezangen.

Hier beleef ik weer het wreed geheim
het vissen villen met de blote handen
rood en rauw worden mijn nagelranden

Jij stond er altijd bij te zingen
dit ritueel verandert niet
ik ben het meisje met de vlechten
jij bent de trotse Inuit.

Karin Beumkes

https://youtu.be/N-aK6JnyFmk
**The mamas and the papas – California Dreaming**

Cartouche wint de enige echte virtuele – dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan – trofee op pomgedichten – Rik van Boeckel zilver

dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. een loflied op de vrijheid, de lust de liefde en het leven – twee dichters raakten wat mij betreft de kern van het thema deze week. Rik van Boeckel zilver en Cartouche het goud. onder de gedichten kunt u lezen waarom de eremetalen deze week naar deze dichters gaan. neemt niet weg dat ik alle dichters bedank voor de inzendingen – het was mooi om te lezen hoe de dichters de fanfare aan ons voorbij lieten gaan. dank jullie wel

**Sneeuw wit je**

Ik wist dat we ons begaven
toen we gingen zwieren en niets
ik zweer het je – dat ons weerhouden kon
van die doorlopers, je kent ze wel
over een spiegelglad oppervlak

jij en ik
koek en zopie

elke scheur, elk wak dachten wij
met gemak, de einder lonkte als een
open gat om samen in te verdwijnen
geen kou of vlaag kreeg vat , we leefden
enkel bij begeren tot het begon te vlokken

en niemand hoeft mij iets te zeggen
van sneeuw weet ik- zo vast als een huis
warm als een iglo – dat zij nooit smelten kan
dorst en honger nooit ophouden te kloppen
zo blijf jij , mijn sneeuw van gisteren

kringelende blaasmuziek
een eeuwig vrijgevig klinken

06-02-2021
Cartouche

->
ojee Cartouche gaat al meteen los op de titel. sneeuw en wit en je en dat allemaal als losse vlokken boven het gedicht opgehangen. wel actueel. en dan moet het gedicht nog beginnen. met zijn romantische inborst moet het mogelijk zijn om het thema te halen: ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….

en ja hoor hij staat … helemaal overeind in de vers gevallen sneeuw dit gedicht – mooie beelden – een winters beeld – er wordt gezwaaid gezwierd – **‘we leefden enkel bij begeren tot het begon te vlokken…’** de fanfare van honger en dorst in een nieuw jasje van ijs en sneeuw, koek en sopie beschreven.

Pom, het is meer een lied dan een gedicht maar dat krijg je als je behalve dichter ook muzikant bent.

Met muzikale groet,
Rik van Boeckel

**Ra die ra die fanfare**

Wij wandelen zingend door de tijd
de onrustig bivakkerende werkelijkheid

ra die ra die fanfare van sax en klarinet
de zoon speelt de toon van vader trompet

de slag van de toekomst zeker geslagen
moeders zal fluitende embryo’s dragen

vele afstanden zullen ons zoeken
dorpen steden eilanden zullen ons boeken

het verhaal speelt zijn eigen chanson
noten tonen ritmes gaan nooit op de bon

trommels trombones schuiven snel aan
de tuba zendt toeters en bellen vooruit

wij zien ze op stranden en straten staan
luid rappende jongens op de levensbeat

we slaan onze slag al spelende mee
trompetten met gillende fluiten in zee.

Rik van Boeckel
5 februari 2021

‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook -zolang we leven is er hoop op alles wat het leven biedt. zo ongeveer. eens kijken of rik van boeckel deze uitgeschreven norm haalt. we lezen bij hem over moeders met fluitende embryo’s – dat lees je niet vaak. de muziek de muziek instrumenten om moeder heen genoteerd. het thema lijkt op riks lijf geschreven. optimisme tot in alle uithoeken van de baarmoeder voelbaar.

Rik van Boeckel: het verhaal speelt zijn eigen chanson
Petra Maria: het is zo niet uit te leggen mooi
Frans Terken: met een krat of wat en flessen
Ditmar Bakker: ’t is tijd nu voor vertier op zonde volgt plezier
Ton Huizer over merelen en kraaien
Cartouche: jij en ik koek en zopie
Peter Posthumus: zolang het duurt zolang het gaat
Vera van der Horst trok een mini-rok aan
Anke Labrie: een polonaise leek het uit de verte
Erika De Stercke: op de tafel een paar flessen wijn en een spiegel

die onovertroffen versie van de fanfare van honger en dorst van Lieven door Thé Lau gezongen brengt ons het thema van deze week voor de zondagochtendwedstrijd – hoe het ook gaat en hoe het ook was – het zal altijd weer doorgaan – wellicht met andere spelers met andere muziek in een andere tijd met andere tijdgenoten– dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. het leven zo mooi hier in een lied bezongen.

ik vraag de dichters deze week in hun gedichten bij de fanfare aan te sluiten. het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

en het zou nooit meer

terug naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde
de tuin!

en god keek weg
het was teveel
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan

er werd gegild
er was vrede
wij deden waarvoor we bedoeld waren
en het zou nooit meer nee nooit meer zo

pomwolff

**HET IS ZO MOOI**

en zo niet uit te leggen
als wakker worden
dat er iemand aandachtig naar je kijkt

laat mij maar gaan
achter de fanfare van
was het maar honger en dorst
dat was nog te stillen

zingen we nondendju weer
Anoesjka Anoesjka
“vat de trein naar Oeteldonk
Ik bak voor jou een Russisch ei”
Anoesjka Anoesjka
zoek dat maar op, op de djoetjube

het is zo niet uit te leggen
en zo mooi

Petra Maria

‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook – het thema zal petra maria aanspreken – voor zover ik haar pen ken lijkt zij een kind van de romantiek. ‘zo mooi’ en ja hoor
petra maria lijkt mee te zingen met de man die in zijn songs niet kan overlijden: maarten van roozendaal – ‘zo mooi’ schrijft zij. terug naar het verleden en een liedje en niet uit te leggen zo mooi – die maarten van roozendaal eerbetoonregel draagt het gedicht.

**Volg de dans**

We hielden het voor gezien
trokken weg met de dansende bende
zongen een lied van een vorige eeuw

gingen uit volle borst de dorst te lijf
met een krat of wat en flessen
waaruit rijkelijk de geest opsteeg

lieten ons onbetuigd op holle wegen
tot er langzaam de klad in kwam
honger gestild in een krakend bed

de spiraal piepte als een plaat
die bleef haken zo liepen we vast
als in een grijsgedraaide groef

we hangen het oor en de toorts
naar repeterende muziek vandaag
met jonge stemmen gezongen

het leven in alle tonen verkend
de vreugdedans van onze kinderen
het eigen spel van honger en dorst

© FT 05.02.2021

–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook – frans houdt het realistisch – hoe het allemaal ook vergaat en ons vergaat krijgt zonder meer plaats in zijn gedicht – vertel de kinderen van 2021 maar niet van de vreugdedansen uit de laatste strofe. zij zitten te zoomzoomen met depressieve hoofdjes – je zou ze de gedichten te lezen gunnen vandaag op pomgedichten. het leven is beter te verdragen dan gezoomd. dichters wijzen de weg.

Ha Pom,
Als het over levensliederen gaat ben ik van de partij. Hieronder mijn inzending, die, indien gewenst, ook over “Bring On The Men” uit de musical ‘Jekyll & Hyde’ geschreeuwd kan worden. Zoen!
D.

***
**HIER MET DIE MANNEN**
Ik weet nog goed
-maar niet wanneer-
dat ik niet omkeek naar een heer
nu zou ‘k het anders dan weleer betrachten.

Je staat alleen, als iedereen
en dat vereist een hart van steen,
dus toon ik niemand dat ik ween bij nachte.
Autonomie op elk gebied
daar streef ik naar–al lukt het niet

Dus haal dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
die mannen hier.

Ik wist altijd: ’t gaat met gemak,
een mooie dracht in leer of lak
maakt mannen gek en geest’lijk zwak, bij bosjes.

Een man een man, zoals men zegt,
ik wil er meer–is dat zo slecht?
Noemt men mij dan niet onterecht te losjes?
Verlangen, koorts & razernij,
tot wanhoop toe–toch roepen wij:

Haal nou dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
die mannen hier.

Ze maken hart
en ziel kapot,
je raakt gehard
en zoekt toch steeds naar nieuw genot;
in de praktijk
is elk rode roos, als ik het zo bekijk,
qua geuren en geprik gelijk.

‘k Heb in de ochtend liefst een man bij ’t ontbijt,
‘k ben heel sociaal dus heb dat graag–’t is een feit.
Dan raak ik hongerig voor het déjeuner,
dus inviteer ik er meestal twee.

’s Middags mijn borrels; die zijn ook een begrip,
ze zijn zo klaar–het is gedaan in een wip.
Zo’n flinke sandwich blijft toch het je-van-het,
ook bijt ik heel graag in een kadet;

en ’s avonds krijg ik nog het meest appetijt,
bij mijn dinertjes wordt genoten, geheid;
als ik ze thuis vraag, nou dan weet je het wel:
Ze komen vroeg, ja…doorgaans héél snel!

Dus haal dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
dat manvolk hier!

***[D.B.]

–>
een thema als dit hoef je ditmar maar een keer voor te zeggen – of de boel gaat los:
‘’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier’
zo mogen we het graag lezen – **‘Verlangen, koorts & razernij,…’** op zijn ditmars beschreven – het ontbijtbeleg gaat erin als koek zeg maar. de beelden sprekend de dichter dichtend – liefde lust en leven gelardeerd met enige sporen donkere romantiek – een beetje buiten de orde ook qua lengte van het gedicht – dat dan weer wel – ‘tenzij noodzaak’ is de regel. nou de beschreven lustige zaken lijken inderdaad zoals ze beschreven zijn noodzakelijk in het leven van deze dichter. uw webmaster wacht nog altijd op een uitnodiging. ik wil ook zo een ontbijtje.

**Kraaienmars**

Het ligt aan mij
ik mis gevoel voor romantiek
mijn liefdesbeet gaat tot
het bot
ik hoor bij kaarslicht
marsmuziek

toch zijn er van die dagen
dat ik zou willen merelen
onder je venster
diep in de struiken zodat je
me niet ziet

maar ook dat leed ga ik je
besparen
veel meer dan kraaien wordt
het niet

*Ton Huizer*

–>

‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook.. eens kijken wat ton huizer te bieden heeft. huizer lijkt tegenwoordig in vogels te doen! er vliegt van alles en nog wat door het gedicht- maar een vrolijk twinkeleren is het dit keer niet echt. hij wil ‘merelen’ laat max lerou het niet lezen want die is van dit soort wilmelkertjes niet gediend. bij elkaar een somber relaas – het thema niet echt gehaald.

Het opgepoetste leven machteloos geschal
de vlag vooruit
hoog opgeheven

wat van waarde was
is morgen weer verdwenen
zoals wijzers vallen
uit een klok

iedere zucht, een symfonie
blaasmuziek uit opgerekte kelen
zolang het duurt
zolang het gaat

totdat een scheur
een schreeuw wat kan
wat wil, iets
anders dan

Peter Posthumus

–>
bij peter mis ik vandaag in de woorden toch iets van het bij thema gevraagde optimisme – als een donkere wolk hangt het opgepoetste leven boven de mensheid hier – op glad ijs met vreselijke scheuren verdwijnt wat van waarde was – zo ongeveer lezen we de woorden.

‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook..

het eerste gedeelte van de opdracht goed uitschreven – ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ – de gevraagde elementen van vrijheid, lust en liefde die moeten nog.

**Estepona**

Alles was van ons
de lucht, het leven, de nacht
de bedden, het eten, de wiet
jij ook en ik we waren van ons
en hij was van jou maar ook van
hem, van mij van haar waren we
allemaal van elkaar

Er was maar een zon,
die je delen kon, een zee
een pan soep vol vis en weer
een nacht, iemand die huilend
zong over een liefde, die te mooi was
hij daarom aan een ander gaf
en wij gaven onze liefde aan hem
dan kamde ik je lange haren
trok mijn minirok aan
en liepen we naar het strand
de vrouwen in het zwart
sloegen een kruis
de gardia civil liep als
een fanfare achter ons aan

Vera van der Horst

–>
van vrijheid, lust en liefde – wel iets voor vera als ik het goed inschat haar van buiten kennende. er werd meer gedeeld dan de zon als we het goed lezen hier. een eerste klas orgie aan de costa del sol had de titel ook kunnen zijn – en zie daar loopt de jonge vera in een minirokje – ‘hij was van jou maar ook van hem…’blijft toch een mysterie regeltje tussen de beschreven uitspattingen. in ieder geval is de bij thema voorgeschreven levenslust gehaald dat mag gezegd – er vliegen geen rare ton huizer-vogeltjes in het rond – de eerste regel **‘Alles was van ons’**doet me denken aan de amsterdamse dichter en festina lente winnaar EUS – ‘en dit is allemaal van mij..’ – zo ook de herinnering aan de hete dagen van vera.

Ha Pom,
De berichtgeving rond het virus volg ik nog maar heel summier. Er zijn veel mooie boeken en bundels te lezen.

Er lopen wat associaties door elkaar momenteel die ook in dit gedicht terecht zijn gekomen.
Zie maar of het past bij het thema.

**maskerade**

een polonaise leek het uit de verte
wel met alle handjes los
ook de muziek klonk vals
en het tempo klopte niet

schuifelend ging de rij vooruit
ooit kwam je aan de beurt
een grote maskerade

een jaar daarvoor nog gingen ze
lustig zoenend met elkaar
achter de fanfare aan

de rattenvanger deed zijn best
nog met weinig resultaat
probeerde zijn belofte na te komen
al leek de volgorde hier omgekeerd

verleidelijk bleef hij zijn vrolijk wijsje spelen
omdat alle sprookjes nu eenmaal
een gelukkig einde moeten hebben

anke labrie (06-02-2021)

–>
anke plaatst toch ook haar vraagtekens? bij het gevraagde thema: ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
de ‘associaties’ leiden dichteres niet direct dichter naar het gevraagde thema –
de verwijzing naar de rattenvanger draait het lieve leven toch met een slag richting een wereld van venijn – het leven net niet het sprookje als ooit gedacht.

**doorgaan**

de sneeuw herinnert hem aan de herfstperiode
hoe de koude sociale contacten afsnijdt op
lange avonden

bestaande vriendschappen hollen uit met vage
afspraken, vervelend de ophokplicht omwille
van het besmettingsgevaar

het ochtendlicht peuzelt aan de nacht, langzaam
en maakt zich klaar om naar geuren uit de lente
te springen

op de tafel een paar flessen wijn en een spiegel
die breekt wanneer de man voor de tweede keer
omkijkt

Erika De Stercke

–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….

de levenslust komt hier ook maar mondjesmaat op gang hoor. met iets van holllandse zuinigheid worstelt erika zich met haar woorden richting lente. breekt die spiegel ook nog. het zit allemaal niet mee.

‘bij de eerste witte vlokken zal ik weten dat ze voor jou vallen…’

‘bij de eerste witte vlokken zal ik weten dat ze voor jou vallen – en zo hoort dat ook. hou je taai XXX’ – Yvonne Koederman de vrijdagcolumniste heeft een zware nacht achter de rug en is nog even aan het bijkomen – voordat de sneeuw gaat vallen hoopt ze weer achter de open haard het leven te genieten. dat de sneeuwvlokken voor haar vallen. zoveel is zeker – want wie valt er niet voor Yvonne. in de tussen tijd genieten we van die onovertroffen versie van de fanfare van honger en dorst van Lieven door Thé Lau – dat er altijd weer een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. het leven in een lied bezongen. voor Yvonne ook. en meteen ook het thema voor de zondagochtendwedstrijd – u kunt u alvast voorbereiden.

en het zou nooit meer

terug naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde
de tuin!

en god keek weg
het was teveel
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan

er werd gegild
er was vrede
wij deden waarvoor we bedoeld waren
en het zou nooit meer nee nooit meer zo

pomwolff

Suzanne Krijger op de donderdag: ‘Toen je plotseling de glasscherven al voorbij was/ Je tas gepakt, trein in gestapt, op reis…/ wat we zien krijgt pas later betekenis…’

Ha die Pom,
Hierbij mijn column van deze week. Een stukje over opgroeien, omdat ik de tijd enorm snel vind gaan. Wederom hoop ik dat je hem leuk vindt. En hieronder de foto. Fijne week verder!
Met vriendelijke groet,
Suzanne

**Inbraak door het glas**

Onbeïnvloed ondervoed
Door alles buiten de ramen, langs het ledikantje waar eén voet
Ooit vormen zag, die kleuren hadden, en niets meer dan dat
Het voed
Want dat glas is er om te breken
En ook al sprak je toen nog niet, die ene kleur kreeg al een gevoel en je keek al echt
Met je groene ogen die in spiegelbeeld
Naar de vorm van mijn neus, de uitsteeksels van de bomen
Van rood ging je lachen en blauw liet je blozen
Ik zag je elke keer weer liggen en zei
Dat het gebrabbel van struikelende woorden langzaam de houtjes van je bed zou wegtrekken
En dat dat muziekje dan gewoon begon met spelen
Dat muziekje
Het muziekje die je in de kamer naast je zal herkennen en dan plots moeten denken aan
Dat het je lievelingsdeuntje is van de dag, week, maand

Tot de vormen uit het raam de kleuren al raakten tot een boom takken had en je zag dat dauw op blaadjes blijven liggen kon
Toen je plotseling de glasscherven al voorbij was
Je tas gepakt, trein in gestapt, op reis
Ik heb het zelf gezien
Het glas niet eens opgeruimd
Enkel achter gelaten om gewoon doorbroken te zijn
Je had het toen nog niet door
Want wat we zien krijgt pas later betekenis
Het deed er niet toe hoe vreemd het ooit was
Wanneer je kon benoemen kwam je los door dat glas op de straat zag je alles ook dat jij bestaat

Want
Achter het treinraam vanochtend toen je ogen tegenover vulden met redenaties associaties vertelde je met trots
Aan mams dat je een vogeltje zag vliegen
En je misschien wel iets wil met dieren
Dat de lucht mooi was en de wolken trokken je hersens vol met kennis
Je hebt het toch nog niet gezien terwijl ik al zie
Dat eerst
Vanuit intuïtie en de fantasie het afvoerputje je nog op slokte
Dat er monsters onder je bed lagen die je met een voet het leven uittrokken, maar dat je nu ook hoort
Dat de regen op het dak het hoofd tikt en de tijd niet stopt

Alles vloeit maar door
Als scherven in de zon die de snelheid van het licht ons leven inbrengt
“Kon het maar, voor eeuwig zijn”
Zeg ik
“Konden we maar voor eeuwig jong zijn”
En alsof de trein stopt kijk je me aan
Als het vogeltje die wegvliegt kies je het oogcontact met mij
Het vroegere ledikantje die de baan heeft verlaten zegt nog net
“Ja, het gaat allemaal zo snel
Kon ik maar zeggen onbeïnvloed en ondervoed
Dat ik nooit opgroeien zal”

Suzanne Krijger

Martin Sjardijn spreekt nu ook al kwaad over kunstenaarsverenigingen in den Haag: ‘Kunst wordt er nagedaan…de jaloezie groot, de gesprekken gaan nergens over.’ deel 3

vanavond moeten we ook nog zware beschuldigingen optekenen tegenover de Haagse kunstwereld. martin sjardijn richt nu ook zijn pijlen op de kunstenaarsverenigingen in Den Haag – we citeren Martin Sjardijn:

‘Het was de kerk die ik miste en koos voor de kunstenaarsverenigingen, die verder niets te bieden hebben, zelfs geen God. Kunst wordt er nagedaan, het eten in de sociëteit ronduit slecht en veel te duur, de jaloezie groot, de gesprekken gaan nergens over.‘

eerder las u hier over de grote kwestie en de achtergronden:

nieuwe onthullingen in haags liefdesdrama in de haagse kunstwereld: over een keukendeur met gewapend glas, over keldertrappen over duwen en vallen – deel 2

en hier

Toestanden in Den Haag – Haagse kunstwereld gebukt onder verwijten van geweldadigheid, stalking, uitsluiting, royement en plagiaat. ruzie en liefdesschandalen: zware beschuldigingen door martin sjardijn richting twee annes: anne borsboom en anne woodward

nieuwe onthullingen in haags liefdesdrama in de haagse kunstwereld: over een keukendeur met gewapend glas, over keldertrappen over duwen en vallen – deel 2

Martin Sjardijn hangt inmiddels alle vuile was aan de haagse kunstlijn. we moeten lezen over ‘snailmail’- wat is in godsnaam snailmail? we moeten lezen over een keukendeur met gewapend glas, over keldertrappen over duwen en vallen – kortom toestanden in de haagse kunstwereld lieve lezer – dat het allemaal zo ver moest komen. Martin Sjardijn schrijft:

“Anne Borsboom en ik zijn bekende mensen in de Haagse kunstwereld. Verstoppen heeft geen zin. Iedereen wist van onze liefdevolle relatie die in valsheid eindigde. Nu zoiets gepubliceerd wordt hoef ik niets te verhullen, dat ligt ook niet in mijn aard. Inderdaad anne woodward voorgesteld aan Pulchri en de Haagse Kunstkring mij te royeren, vanwege “plagiaat en stalking”. Plagiaat is een onterechte beschuldiging, immers waarom zou ik? Ik heb genoeg creativiteit voor eigen werk. Mijn naarstige pogingen om wat duidelijkheid te verkrijgen in gesprek met Anne over een plotselinge breuk in onze relatie van meer dan 7 jaar is waar, ik heb haar steeds e-mails gestuurd en wel gezegd dat ze die gemakkelijk zou kunnen blokkeren als ze dat wilde. Verder heb ik wat snailmail gestuurd. In twee jaar tijd een boek voor haar verjaardag, een brief en een paar briefkaarten, met niets dan aardige droefenis over ons gebeuren.. Ja als je fout wilt en vals kan je dat stalken noemen. Slechts een verdrietig gebeuren is een feit. Anne Borsboom heb ik nooit beschuldigd van iets. De paar machteloze gewelddadigheden vergaf ik haar onmiddellijk. Haar onmacht in een gesprek, waarbij ze me door het gewapend glas van haar keukendeur duwde is een feit. Ik repareerde de ruiten de volgende dag. Een bijna dodelijke val die ik maakte in een keldertrap nadat Anne dreigend op me afliep, vergaf ik haar ook. Wonderlijk mankeerde ik weinig. De merkwaardige uitbarstingen begreep ik niet. Vandaar steeds pogingen om van haar te horen wat de oorzaak was van die radicale houding na meer dan 7 jaar. Dat Anne zich op deze wijze opstelt is ook onbegrijpelijk voor mij en ik kan niet anders bedenken dat ze hiertoe is aangespoord door anderen. Haar karakter ken ik niet op deze wijze. Anne heeft me gestimuleerd tot schrijven en dichten. Alle werk staat openbaar op onder meer Facebook en LinkedIn. Als er een aanwijzing is van plagiaat, zou ik dat graag vernemen. Nu er echt een valsheid tevoorschijn komt zal ik niet schromen om een en ander ook in openheid te publiceren, fictie of werkelijkheid, was het thema in de gesprekken tussen Anne Borsboom en mij. Alleen Anne weet wat er fictie is, verder niemand. Zo was en is het ook in haar romans. Persoonlijk geef ik er de voorkeur aan om zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid van de geest te blijven via de letters en de taal. Immers alle tal is al fictie Is een dergelijke openbare aanklacht een fatsoenlijke mentaliteit, zeker als het gaat over dit soort droevige zaken na een zeer liefdevolle relatie, die Anne en ik genoten en door materiële omstandigheden moest worden verbroken?”

Toestanden in Den Haag – Haagse kunstwereld gebukt onder verwijten van geweldadigheid, stalking, uitsluiting, royement en plagiaat. ruzie en liefdesschandalen: zware beschuldigingen door martin sjardijn richting twee annes: anne borsboom en anne woodward

Toestanden in Den Haag – Haagse kunstwereld gebukt onder verwijten van geweldadigheid, stalking, uitsluiting, royement en plagiaat. ruzie en liefdesschandalen: zware beschuldigingen door martin sjardijn richting twee annes: anne borsboom en anne woodward

wij van pomgedichten punt nl kregen de beschikking over het navolgende document van de hand van martin sjardijn – anne borsboom heeft tegenover pomgedichten stalking door de heer Sjardijn bevestigd. we citeren hieronder de heer sjardijn:

(…)

‘Samen waren Anne en ik jarenlang bij de gedichten sessies in Café Eijlders. Anne sleepte mij mee en ik was er blij mee. Ze inspireerde mij in vele opzichten en uiteindelijk ook tot schrijven. Ik had haar eerder voorgesteld binnen mijn netwerk in het Haagse kunstwereld, hetgeen leidde tot een samenwerking rondom onder meer een Nietzsche project met Anne Woodward. Een project waarin wij naïef (vooral Anne), instapten zonder veel van deze filosoof te weten.

Om kort te gaan; vanaf het moment dat onze relatie in problemen kwam na zeven jaar van intens intieme relatie met vele avonturen, ook in Frankrijk na haar vertrek, meende Anne een ongelukkig (gewelddadig) eind te moeten maken aan ons samenzijn. Over de gewelddadigheid wil ik niet uitwijden, dat is iets wat ik haar meteen heb vergeven, want ik hield teveel van haar en begreep dit als een daad van onmacht.

Steeds heb ik Anne gevraagd een gesprek te hebben over het hoe, waarom en wat. Zeven jaren gaan niet in je kouwe kleren zitten. Echter ze heeft niets meer van zich willen laten horen tot mijn grote droefenis. Ook niet mijn pogingen om in vriendschap verder te gaan op afstand. Ze heeft mijn naarstige pogingen tot kontact als stalking opgevat. Met als gevolg dat ik als kritisch kunstenaar in het conservatief Haagse kunstenaars milieu uitgestoten werd. Anne werd de stok om de hond te slaan. Voorgesteld werd zelfs door haar inmiddels vaste vriendin Anne Woodward mij te royeren vanwege plagiaat., omdat ik de naam Olga gebruikte in mijn biografisch werk, voor intimi binnen de fictie herkenbaar als Anne.’

(…)