pomgedichten.nl

Ien Verrips – alles zou ik willen weten…

alles zou ik willen weten
van de ottomanen
het einde van het Romeinse rijk
de moord op Franz-Ferdinand
de vrede van Lausanne
en van de rode schoenen van de paus

ik denk te weten dat als ik al die dingen weet
en wat ze met elkaar te maken hebben
mochten ze dat al doen
dan weet ik alles wat ik weten moet
dan komt het goed

IV 22024/IEN VERRIPS

Karin Beumkes: mens en melodie – zo was het in 2018 – onze oudjaarbeum biedt nieuwe inzichten in leven, liefde, loslaten en vasthouden en ook januari komt er weer aan

mens en melodie op de maandag – onze oudjaarbeum biedt nieuwe inzichten in leven, liefde, loslaten en vasthouden en ook januari komt er weer aan

Januari

Januari beleef ik in mijn nieuwe washand
of ik zie een luchtig slagroommeisje a capella schaatsen
dit is de eerste maan
onder de vijver lacht de sneeuw.

Zoveel mogelijk zal ik trachten
om heel warm van jou te mogen worden
streel mijn koude
dat is zo mooi zo vroeg.

Muziek: Tom Waits – Yesterday is herehttps://youtu.be/6Dnv5L59eSo
Groetjes en liefs Karin

de oudejaarscolumn van SUZANNE KRIJGER – zo was het in 2020: ‘Ik kon alleen maar kijken naar haar waterige oogjes en haar mondkapje dat langzaam de tranen opving. Ze kwam net uit de begrafenis, en moest nog avondeten kopen…’

#1
**06 dienst: ‘De karren’**

Ik sta vandaag voor de laatste keer dit jaar bij de winkelkarretjes in de Albert Heijn waar ik werk. De winkelwagentjes die we tegenwoordig allemaal mee moeten nemen de winkel in. In de hal is het de taak van de medewerker om de karretjes, die aan de lopende band terug worden gebracht, schoon te sprayen met desinfectiemiddel, en weer aan de schuiven in de rij. Waar de volgende klant zijn wagentje mee kan nemen.
Het werk bij de karren kan vermoeiend worden na een tijdje. Poeh, dat heb ik kunnen merken, want sinds maart doe ik dit regelmatig. Het insprayen van de karretjes, het aanspreken van klanten die hun winkelwagen niet in de rij met vieze willen aanschuiven, of de terugkomende opmerkingen. “Ach die Corona bestaat niet joh,” “Schuif zelf lekker dat karretje aan, trut,” “Maak je ze wel echt goed schoon?” “Ik ga Godverdomme geen kar meenemen, ben je helemaal besodemieterd…” Het is ook niet altijd leuk natuurlijk.

Ondanks de verplichting van de karretjes was er een aantal klanten die het werk leuk maakte. Klanten die ondanks de maatregelen de positieve dingetjes op zochten. De humor in de brommende klanten bijvoorbeeld. Blij zijn met wat er nog is. Zoals ’s avonds normaal over straat kunnen gaan, of toch een aantal mensen over de vloer mogen hebben.

Ik moet denken aan een oudere vrouw, die ik nooit meer zal vergeten. Een oude vrouw, die elke woensdagochtend om dezelfde tijd hier boodschappen kwam doen. Precies wanneer ik altijd een shift moest draaien. Ze droeg altijd dezelfde kleding. Een wijde spijkerbroek met een bruin shirt, cowboylaarzen en een bordeauxrood vestje eroverheen. Die laarzen vielen me het eerst op. Expres deed ze alleen boodschappen. Door haar mondkapje heen kon je haar lieve blik zien. Hoe fijn ze het vond wat we deden. Ze bedankte me altijd, elke week, lief voor het schoonmaken voor een karretje, en bracht die terug met een euro ‘fooi.’ “Hier, bedankt he. Jullie doen maar dankbaar werk! Die mensen in de zorg zullen het zo wat minder zwaar krijgen!” Zo liep ze elke keer opnieuw, enigzins wankelend, weg.

Op den duur maakten we zo nu en dan een praatje. Over het weer, mijn school, haar vroegere werk, de persconferentie van komende dinsdag. Wat zouden de nieuwe regels worden? Werken die mondkapjes nou echt zo goed? Zou ik nog wel naar school kunnen? Ze hoopte het voor me.
Een tijdje geleden vertelde ze me spontaan over haar man. Ik had gevraagd hoe het met haar ging. Haar man was al een tijdje ziek. “Niet van Corona hoor, nee. Nee hij heeft al een tijdje kanker. Het is maar afwachten zeg maar. Maar ja, ach. Positief blijven he! Dat is het enige wat je kan doen. Ik ben al blij dat we nog af en toe kunnen wandelen, dat vindt John heel fijn.” Ik vond het knap dat ze ondanks haar zieke man nog zo positief kon blijven. Ik schaamde me een beetje. Ik kan af en toe zo boos worden van het saaie werk bij in de hal, en de klanten. Ik moest het eens anders bekijken, dacht ik bij mezelf. Dat heb ik wel geleerd van haar.

Op een woensdagochtend in juli. Een warme zomerdag, kwam de vrouw niet op de gebruikelijke tijd opdagen. Ik vond het gek, ze kwam altijd stipt om 09:00 de winkel binnen wandelen. De shift ging voorbij. Vervolgens een aantal weken, maar geen spoor van de vrouw. Ik maakte me zorgen. Zou ze? Nee, dat kan toch niet. Zij zou toch niet? Of haar man?
Een tijd later kwam ze op een zaterdagmiddag in oktober de winkel binnen strompelen. Ze liep moeilijk. Haar blik was op de grond gericht. Ze had niet meer haar gebruikelijke kleren aan. Zwart, vooral zwart droeg ze. Het bleek dat haar man was overleden. Daar was ik al bang voor. Ik vond het vreselijk. “Jeetje, wat heftig mevrouw. Gecondoleerd…” Ik wist niet wat ik meer moest zeggen. Ik kon alleen maar kijken naar haar waterige oogjes en haar mondkapje dat langzaam de tranen opving. Ze kwam net uit de begrafenis, en moest nog avondeten kopen. “Ik ga maar voor een kant en klare maaltijd, want ik heb geen zin om te koken hoor. Stamppot boerenkool, dat ga ik eten… Dat vond John ook zo lekker.” Voordat de vrouw de winkel binnenliep wilde ik een hand op haar schouder leggen. Maar ja, dat kon niet.

Deze 31 december heb ik voor het laatst dit jaar bij de karren gestaan. Ik vraag me af hoeveel ik er schoongemaakt zou hebben, en hoelang dit nog gaat duren… Positief blijven, zeg ik tegen mezelf, en het laatste kwartier van mijn shift gaat voorbij. Zo, dat ging toch nog best snel. Zo’n shift van vijf uur. Ik overhandig mijn desinfectiewapen aan mijn collega en wens haar succes. “Nog even!” Zeg ik. “Voor we het weten is het voorbij.” Ik loop blij de winkel uit. Op naar huis.
Vanavond drink ik corona-proof een glas champagne op het nieuwe jaar. Met de positieve instelling van de vrouw met de cowboylaarzen in gedachten, en een denkbeeldige hand op haar schouder. Op een gezond 2021. En bij deze alvast: “Gelukkig nieuwjaar allemaal.”

SUZANNE KRIJGER

Peter Berger – C´est La Vie. We gaan nu eenmaal kruipend door het leven. Maar volgend jaar zal alles anders zijn.

***lees hier over het afscheid van onze vaste maandag columnist Peter Berger***

Ik denk dat ze Freyja heet. Het meisje van de groenten. Weer of geen weer staat ze er. Een koele glimlach op de lippen en steeds schaars gekleed in slechts een schamel t-shirt en een spijkerbroek. Verholen achter een paar dozijn saaie grijze kratten, die door de vele soorten groenten zorgvuldig lijken te zijn ingekleurd, staat ze er. In weer en wind. Fier en rossig als een koningskind trotseert ze er de elementen. Op de markt. Altijd. Alleen vandaag even niet. Jammer dat ik haar ontberen moet, maar het is geen groot gemis, want het zal zeker niet mijn laatste rondje zijn. Er zullen er nog vele volgen. Rondjes Nieuwe Rijn. En dan zal ze er weer staan, met haar kraam, de noordse godin van de liefde en de wellust. Volgend jaar.

Vandaag is het er koud en mistig. Op de markt. Guur als de ziekte ook, dankzij een venijnig vals windje. Voor groente en fruit moet ik dus elders terecht. No problem. Even verderop. Ik ga voor peer, granaatappel en avocado. Voor in de blender. Morgenochtend. En een bosje peen, want de winterpeen is uitverkocht. De visboer is al aan het opbreken. Niet zo gek want de schemering begint al aardig toe te slaan, zo laat is het. Ik koop er een pondje rooie mul, die ik zoals altijd laat fileren. Voor in de vriezer. Nadat de boel is afgewogen, gooit de uitbater er nog een stuk of wat visjes bij. ¨Voor jou,¨ gebaart ´ie met een knipoog, en vraagt z´n maat de beestjes meteen te fileren. Hij steekt z’n duim op als ik zeg dat ik eerst nog een rondje loop. ¨Geen haast!¨ zeg ik, ¨en doe er ook nog paar Spaanse gamba´s bij.¨ Voor vanavond bij de pasta.

Daarna gaat het feest worden. Na de pasta. Tot diep in de nacht wordt het dansen en springen. Tot ik erbij neerval. Totdat de beide knieën het niet meer trekken. Het lijf zal mij er niet van weerhouden vanavond helemaal los te gaan. De bands die er komen spelen ken ik alleen van naam, maar ik weet dat het walgelijk goed gaat worden. Straks. Op het laatste festival dit jaar. Maar eerst gaan de gamba´s de pan in. Met in boter geschroeide knoflook. En een scheut olijfolie. Jammie, wat een feest! En morgen? ´s Middags speelt er fanfare. Hier op de drijvende kunstijsbaan. Op kruipafstand. Alles hier op kruipafstand. C´est La Vie. We gaan nu eenmaal kruipend door het leven. Maar volgend jaar zal alles anders zijn. Voortaan ga ik dansend door het leven. Alles kan. Want alles is fanfare!

Peter Berger

afscheid van Peter Berger als de vaste columnist op de maandag

ik had een heel verhaal willen schrijven – van dankjewel tot wat jammer nou – en wat was het een eer – de site op maandag met de columns van peter berger. peter heeft aangegeven in het nieuwe jaar weer andere uitdagingen aan te gaan. overal en ergens. misschien is het leuk om te memoreren hoe het begon. ik las een paar prozastukken bij toeval van peter – ik schreef hem – als je ze ook op de pomsite wil plaatsen – van harte welkom. en dat deed hij op de maandagen – heel veel maandagen – het ene na het andere prachtstuk. van de zomer dacht ik ik moet die man toch eens de hand schudden. elke maandag zoveel moois en ik ken hem helemaal niet. we hadden een mooie tuinmiddag en avond in de zomer. een volstrekt onafhankelijke man – een observator met een beminnelijke glimlach, een mooi mens. ik had een heel verhaal willen schrijven – ik schrijf voor peter een gedicht en dank je wel. zijn laatste column voor de pomsite op de laatste maandag van 2024 – en dan keert ie zo af en toe nog wel eens terug op de site – hoe en wat denkt ie over na.

**om ons**

hij is een man uit een verlaten land
die ik niet hoefde te begrijpen
een man die meer nog van zichzelf is
dan hij zelf vermoedt

we pelden af wie we waren
verschilden maar deden het om ons

pom wolff

Max Lerou wint de enige echte virtuele – wat is U van al het doen het liefste? – trofee op pomgedichten

dank aan alle dichters die inzonden op het thema – en? wat is U ‘van al het doen het liefste? – we kregen dichterlijke inkijkjes – van liefdevol tot ongenadig – van teder tot en met uiteenspattende emotie – de dichter Max Lerou hield keurig evenwichtig het midden tussen alle beschreven emoties – met tuigleer haha – wie een gedicht zo weet op te tuigen verdient het oudejaarsgoud – mag ik alle dichters en lezers een fijn 2025 toe wensen met tuigleer en spekjes zou dominee gremdaat zeggen – zeg ik met alleen maar mooie dingen in 2025 en mooie mensen ook.