pomgedichten.nl – Pagina 238 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

met de heer elbert gonggrijp heb ik nog een appeltje te schillen

Karin Beumkes in mens&melodie: ‘ze noemde het onkruid steeds vaker liefste…’

Aloha Pom
Gedicht

**Serajevo**

Heb een vrouw ontmoet
ze was begonnen schoeisel te herstellen
voordat de mayakalender afliep
ze zwoer het dragen van felle kleuren af
noemde het onkruid steeds vaker liefste
ik beschrijf nu een hele poos ons niets zeggen

daarom in het midden dit

heb een vrouw gezien met tandafdrukken
op haar bovenarmen
ik noem dit heden pleistoceen

Muziek: **Tom Waits – Yesterday is here** https://youtu.be/Fuaf9RgsQw0

Als altijd mijn liefs
Karin

en… niet over verlangen

**niet over verlangen**

laat ik nou eens niet
over verlangen schrijven
niet om er van weg te blijven

nee om te schrijven
over een plaats in mijn hoofd
waar het verlangen niet heerst

het verlangen geen plaats kreeg
het eeuwige verlangen
naar jou

waar het bloed kruipt
bloedt en kruipt
waar het niet gaan kan

pw

**niet over mensen**

laat ik nou eens niet over mensen schrijven
niet over die er niet meer zijn
of over die ik nooit meer zal zien

of bij toeval hooguit
dat je je hand uitsteekt waaraan voorbij wordt gegaan
of die met een vluchtige zoen wordt beantwoord

niet over mensen over wie je echt niet meer wil schrijven
omdat elk woord een woord teveel is
voor die

én niet over jou
omdat ik altijd heb gewild
dat je bij mij zou blijven

pw

Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele eerste zondag van de maand trofee op pomgedichten –

met de mooiste regel glaszuiver helder van inhoud is Rik van Boeckel de winnaar van de maand februari 2020 in de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd: ‘ze zijn vertrokken met hello goodbye – de boot slaat de landing over’- het hier en nu tot poëzie verwerkt. knap gedaan Rik – van harte gefeliciteerd. de chaos aan banden gelegd, de dreiging beschreven. de poëzie boven al het gedoe getild. we kunnen er weer een maandje tegen. alle dichters dank jullie wel voor het insturen. een mooie mensendag wens ik jullie.

Pom, hier mijn bijdrage aan de enige virtuele
met een historisch tintje.
Groeten, Rik

**Verlaten op stilstand**

We zullen ons verlaten op stilstand
ze zijn vertrokken met hello goodbye
de boot slaat de landing over

vijf maanden op de wereld op de aarde
de zee tussen vasteland en eiland
gaat de vloed in slaat de dijken over

zij handelen in Shakespeare
wij vangen hun zijn op als niet zijn

de eerste zondag van de maand
slaan ze over met een pond in de hand

regen en wind zullen in beiden toeslaan
verlaten niemand bedreigen beide kusten.

Rik van Boeckel
1 februari 2020

–>
van je een, twee, drie in godsnaam en iets over mensen, niets over mensen mag ook. webmaster presteert het weer eens – onduidelijkheid troef en de dichter mag het op de zondagochtend uitzoeken. laat ik beginnen met alle dichters die hun werken inzonden te bedanken. in de voetbalwereld zou je met zoveel onduidelijke instructies allang afgezet zijn en heengezonden. “dat er mooie regels zullen zijn – dat we er een maand tegen kunnen.”schreef ik ook. op zoek dus vanochtend naar mooie regels en met welk gedicht kunnen we een maand voort. de eerste zondag van de maand maart de volgende wedstrijd hier op de site – en ik beloof het u – met duidelijke instructies. Rik blijft in het HIER en NU. bij het thema van de poëzieweek en slaagt er wonderwel in om in een paar regels zowel de chaos als het stranden van een brexit te schetsen. de mooiste regel en glaszuiver helder van inhoud is wat mij betreft: **‘ze zijn vertrokken met hello goodbye – de boot slaat de landing over’** – het vervolg de wereld, de dijken, een dichter uit een ver verleden, het pond, regen, wind en dreiging. mooi gedaan.

Rik van Boeckel – ze zijn vertrokken met hello goodbye
Petra Maria – ergens staat geschreven dat alles goed komt
Frans Terken – ik houd het op een zacht neuriën
Ditmar Bakker – Geen mens blijft ooit van rot gespeend
Anke Labrie – en de nachtmerrie begon
Ien Verrips – terug naar de oervraag

**wie wint de enige echte virtuele eerste zondag van de maand trofee op pomgedichten?**

voortaan één keer per maand onze zondagochtendwedstrijd – rond een thema – maar we zijn nooit streng wat het thema betreft. wel op de poëzie – dat er mooie regels zullen zijn – dat we er een maand tegen kunnen. ik schreef deze week tegelijkertijd over mensen en ook niet over mensen. het is nu eenmaal van twee-en niet een. of toch? we lezen het graag van u beste dichter – over een, over twee. over een derde mag ook.

en u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. **stuur in** op het u bekende **gmail.com adres van pomgedichten@** – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**niet over mensen**

laat ik nou eens niet over mensen schrijven
niet over die er niet meer zijn
of over die ik nooit meer zal zien

of bij toeval hooguit
dat je je hand uitsteekt waaraan voorbij wordt gegaan
of die met een vluchtige zoen wordt beantwoord

niet over mensen over wie je echt niet wil schrijven
omdat elk woord een woord teveel is
voor die

én niet over jou
omdat ik altijd heb gewild
dat je bij mij zou blijven

pw

**IN DE WOLKEN**

vind je geen mensen

ik wandel op plekken
waar jij mij wees
– altijd aanwezig –
naar het licht

als een glimlach
in je voetstappen
hoofd in de straffe wind

we ontwortelen
en ik veeg losjes het zand
van mijn lijf

ergens staat geschreven
dat alles goed komt

als de boom ten slotte
is geveld
wordt het meer
dan een belofte

petra maria

–>
de tekst is te direct. soms heeft petra maria daar last van. met de regel: “ergens staat geschreven dat alles goed komt…” kunnen we zeker een maand voort – wel een jaar als het zou moeten. een heerlijk optimisme en zoeken maar jongens – waar is die plek die de dichter ons weliswaar in alle vaagheid aanduidt. maar waar naar het een heerlijk zoeken is en blijft. met het hoofd in de wolken – de eerste twee regels houden nog de belofte in van een spannend gedicht maar dan is het afgelopen. met als dieptepunt zowel letterlijk als figuurlijk de zinsnede: ‘we ontwortelen’ – de een zal zeggen wat een mooi beeld ik zeg – wat een lelijk woord en dat in een gedicht. erg gezocht. de filosofisch getinte laatste strofe redt dit gedicht niet. boom, belofte, meer nog? kijk als zij opstijgt hier als een ballon ballon ballonnetje in de wind dan moet ik toch echt aan een liedje van toon hermans denken. en niet aan poëzie.

**We zingen niet zomaar**

Wij afgezonderd van de mensen
vinden hier onze eigen toon
ik houd het op een zacht neuriën
als een bij uit de korf vliegend

op zoek naar nectar
om ons met honing te voeden
steels richt ik de voelsprieten
op het hart van de bloem in je haar

ja ja gezoem dat op springen staat
ik leg een hand onder het laken
dat hij verdwalen kan en lenig
de laatste plooien glad strijkt

hoe het ons gevoel van katoen geeft
het minste geluid het lichtste vonkje
het bed en de kamer uitbundig vult

FT 01.02.2020

–>
‘het gevoel van katoen’ hier beschreven met één hand onder de lakens. de andere hand voor het gedicht. ik zeg een lengte-achtig gedicht met ‘voelsprieten op het hart van de bloem in je haar’- heel veel meer kan ik er niet van maken. de lente in aantocht, de dichter loopt vooruit op een lammetjesgevoel en duikt voor de zekerheid alvast maar onder het zachte flanel van haar lakens.

ALS IEDER BLAADJE…
(Tot een klein kind)

Margriet, blijf jij voor blijdschap blind
Door Guldenbosch’ ontlovering?
Loof vind jij, ‘lijk ’s mensen aard,
Zo piepvers denkend zorgen waard?

Ach—wordt het hart wat ouder,
Laat zulk een zicht het kouder;
Meer en meer, berustend eer
Al geelblad nogmaals molmt terneer
En toch—weet waarom—ween je weer.
Hoe ’t heet, is onbelangrijk, kind:
Eén bron waar elk verdriet begint.

Geen dacht, noch uitte stemgeluid
Wat hoort in ’t hart, daar schimmig schuilt:
Geen mens blijft ooit van rot gespeend,
Het is Margriet waar jij om weent.

Ditmar Bakker

–>
bij ditmar lezen we altijd over de waarheid en het leven. neen van rot blijven wij niet gespeend – loof en geelblad ai ai ze doen zo zeer dat margrietje erom huilen moet. och arm kind kom hier ditmar zal je troosten met zijn woorden uit vorige eeuwen geplukt. maar hoe of waar of wanneer dan ook DE ROT zal toeslaan – dat we het weten – ditmar smeert het margrietje nog maar eens even heel dik in – dat zij het ook zal weten en niet zal vergeten – hahaha arm kind.

hij was een dromer
maar hij wist het niet
totdat ze binnenvielen
en de nachtmerrie begon

zijn moeder
zijn vader
zijn nichtjes
zijn neefjes
en zijn kleine zusje ook

ze gooien met een bal
lachen uitgelaten

nu weet hij dat hij droomt

anke labrie
01-2020

–>
de dromer, de droom en het gedroomde tegenover de toeschouwer, het gebeuren en het gebeurde. dat hoe erg de nachtmerrie ook beleefd is het einde van een droom toch als een bevrijding kan worden ervaren. de realiteit vaak niet of minder. fijn gesnaard spel tussen droom, kennis en realiteit. over heden en verleden. toch als gedicht te mager – te weinig mooie regels ook.

over mensen en ook niet
gedoe is het altijd
twijfel zucht in mij
verworden in het
schisma der seksen
terug maar weer
naar de oervraag
zijn of niet te zijn
als pas op de plaats
handreiking misschien
of als we vrolijk zijn
als inspiratiebron

Ien Verrips

–>
‘twijfel zucht in mij’ zonder meer de mooiste regel in dit gedicht. we lezen een aantal waarheden als een koe verder. dat het altijd gedoe is. wie durft Ien hier tegen te spreken. de al eeuwenoude oervraag ook nog gesteld, een verwijzing naar een grote dichter uit engelands koninkrijk. maar wat wil de dichter is de vraag die in mij woedt. wil de dichter wel iets? die twijfel zucht ook in mij. een antwoord wordt niet gegeven.

de dichter die naar eigen zeggen alles kan verdragen behalve verse vulkoek kan toch niet alles verdragen – de laatste werkdag van jacob de bruin valt de dichter te zwaar

ach zo slecht was het allemaal niet

https://youtu.be/2xWferNYrf4

VON SOLO benieuwd naar seks met een succesvolle knappe, blanke vrouw in een grote SUV

**Deel 366. Sucsex**

Stiekem ben ik best benieuwd hoe seks is met een écht succesvolle vrouw. En dan bedoel ik niet enkel een heel mooie vrouw, die blank is en aan yoga doet, maar echt het hele totaalpakket. Niet een vrouw die denkt of pretendeert dat ze eigen baas is of succesvol, maar één die het echt ís. Zo één die gehaat wordt door andere vrouwen. En toch tegelijkertijd meer vriendinnen heeft dan alle andere vrouwen bij elkaar. Die gelukkig getrouwd is met de perfecte man. Daar genetisch de beste, knapste kinderen mee heeft gemaakt in het universum en het ook nog voor elkaar gekregen heeft binnen drie dagen na elk van de vier bevallingen, weer het lichaam van Doutzen Kroes in haar hoogtijdagen te bekomen. Die daarnaast minimaal vier commissariaten bekleedt, CEO is van een multinational en kunst maakt die beter verkoopt dan die van Damien Hirst. Erger nog, zij heeft het grootste deel van zijn collectie in huis. Zo’n succesvolle vrouw. Hoe het zou zijn om daar seks mee te hebben.

Ze zou niet twijfelen. Want dat doet een succesvolle vrouw niet. Ze zou zich ook niet schamen. Waarvoor zou ze ook? Ze is tenminste écht succesvol. En echt succesvol zijn, is een klasse apart. Dat is niet enkel op sociale media de meeste likes krijgen, maar ze ook nog eens niet nodig hebben. Haar boek over hoe succesvol te zijn, verkoopt beter dan alle boeken van Sylvia Noort bij elkaar, alleen de andere vrouwen zijn niet in staat de toch zo helder beschreven essentie te willen begrijpen, maar durven ook weer niet toe te geven dat ze het onzin vinden, omdat ze er onbewust wel in geloven. Het geloof in succes is sterk. Succes erotiseert. Een knappe, blanke vrouw in een grote SUV heeft op zich al meteen iets geils. Zij is degene die achter het stuur zit. Zij bepaalt de koers. Je zou natuurlijk kunnen vragen waarom die echt succesvolle vrouw blank is. Het zou te ver voeren dat uit te leggen. Daarvoor moet je in Thierry Baudet geloven of het Beyoncé maar eens vragen.

Maar wat zou zoal anders zijn. Ten eerste, alles zou echt zijn. En zonder enige twijfel en terughoudendheid. Alles zou ook kloppen. En in mijn fantasie zou het ook niet ophouden. Niet tot zij het perfecte moment bepaalt op basis van ongekende kennis en wijsheid gecombineerd met perfect uitgebalanceerd gevoel. Ze zou na de seks ook geen rare gevoelens hebben, zoals spijt, manie, verliefdheid of zelfmedelijden. Het enige dat aan haar gezicht af te lezen zou zijn, zou een succesvolle glimlach zijn. Dat ook jij weet dat het goed is geweest. Nee, niet goed, het beste. Enkel het beste. En dat is voor de simpele mensen onvoorstelbaar. Voor mij is het ook onvoorstelbaar, vandaar dat ik er ongelofelijk nieuwsgierig naar ben.

Uit ellende zou ik kunnen denken dat seks met een echt succesvolle vrouw vreselijk tegen zou vallen. Die borsten van haar niet echt zouden zijn en zouden hangen. Dat ze sacherijnig is, ongesteld en hoofdpijn heeft. Dat ze issues heeft uit het verleden. Dat alles schone schijn is en dat al dat succes slechts een façade is. Maar daarvan weet ik dat het allemaal niet zo zal zijn. Want anders zou zij niet zijn wie ze is. Anders zou ze niet veel meer zijn dan een knappe blanke, maar helaas ook maar, vrouw met een universiteitsdiploma, een succesvolle man. Zo één die zich in het weekend vermomd als Susanbijltastrut met yoga mat. Nee, het enige dat een echt succesvolle vrouw belet seks met mij te hebben, ben ik zelf. Voor haar ben ik geen match. Voor haar ben ik een onmogelijkheid. Geen kans van slagen.

Stel je voor dat ik zelf echt succesvol zou zijn? Zou ik dan verlangen naar een vrouw die niet zo succesvol is als ik?

Nee, als succes niet mogelijk is, is ook geen realiteit mogelijk.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is IMG_0222-e1572496222329-225x300.jpg

VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!

…omdat ik altijd heb gewild dat je bij mij zou blijven…

Merik van der Torren over buurman Jan in de Govert Flinckstraat

*Hoi Pom, een herinnering aan mijn oude buurman in de Govert Flinckstraat bracht me het tekstje in de bijlage, groet, Merik*

***Jan***

Soms denk ik aan mijn oude buurman.
Eén van zijn beste:
loop ik in die aubergine gevoerde jas,
zegt ie: mooie jas,
en ik: ik heb hem geërfd van mijn vader,
en ie: maakt niet uit; het is een prachtige jas !

Iedere dag droeg ik die aubergine jas.

Merik van der Torren

“Daar heb ik ook vier jaar prettig gewoond. Boeiende straat.
Wel een grote schok toen ‘oma Tony’ enkel jaren geleden werd neergestoken en wat later overleed. Zij was onze bovenbuurvrouw.
Ik had haar twee weken ervoor nog aan de telefoon, waren na mijn verhuizing bevriend gebleven. “

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: