Frans Terken wint de enige echte virtuele – vrij naar tijdloze dichtregels van vera van der horst – waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – trofee op pomgedichten – Cartouche zilver en Lisan Lauvenberg brons

WEDSTRIJD GESLOTEN – dank aan alle dichters voor de prachtwerken die werden ingestuurd – best wel moeilijk deze week een winnaar of winnares aan te wijzen. ik neig naar frans, naar cartouche, naar lisan ook wel – eigenlijk wilde ik vera in het zonnetje – nouja hoeft eigenlijk ook niet – ze is een zonnetje. doen we gewoon frans goud, cartouche zilver en lisan brons. voor wie het past en van toepassing is een fijne moederdag. dichters dank voor de bijdragen – Frans, Gérard en Lisan van harte gefeliciteerd.

**Dichter bij ademnood**

Wij in een luchtbel die hoog genoeg
stijgt om stilstaand in te dansen
armen en benen gaan traag op en neer
dragen afstand binnen onze ruimte

hoe dan je hijgen een tekort aan adem
lijkt alsof de longblaasjes uitgeput
of grof door een stoflaag bestoven
het is zoeken naar zuurstof

dat ik je mond-op-mond wil
beademen maar dat het niet mag
laten we de gestelde maatregelen
stiekem met voeten treden

stap ik door het hete vuur
dat ik in je ogen zal blazen

© FT 08.05.2020

–>
Waar we staan en waarvoor we staan – Frans Terken sluit aan bij de corona-realiteit. dichter bij de ademnood dan we mogelijk al dachten. en dat we dan maar ten behoeve van de menselijkheid en de mede menselijkheid burgerlijk ongehoorzaam moeten zijn. de maatregelen met voeten moeten treden – om de ouderen – om de liefde – om wie ons lief is – tegemoet te komen en te omarmen. zo lees ik deze vurige omarming in dichters woorden.

Frans Terken – dat ik je mond-op-mond wil
Petra Maria – onweerlegbaar in de liefde
Cartouche – het wondermedicijn dat liefde heet
Rik van Boeckel – dans met de lichtstrepen
Lisan Lauvenberg – Tot er troost zal zijn en liefde.
Elbert Gonggrijp – in een stedelijke woestenij
Erika De Stercke – bij een toevallig treffen kleuren jouw ogen
Ien Verrips – ‘tis jij of ik
Vera van der Horst – Er was een tijd, dat we niets zeiden,…
Anke Labrie – onvermurwbaar is hij

wie wint de enige echte virtuele – vrij naar tijdloze dichtregels van vera van der horst – waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – trofee op pomgedichten?

Wat zijn we vraag ik
als we dansen zoals we jaren dansen
op muziek van onderwaterviolen
meer de ogen, dan de huid

Waar zijn we vraag je
nadat de tijd weer is gevlogen
ver gevlogen en dichtbij
op de onderstromen

*Vera van der Horst*

Vorige week nog een beetje boos onze Vera, deze week toch echt als een eerbetoon aan deze vrouw, dichter uit eindhoven. nemen we een paar tijdloze regels uit haar oeuvre, ten behoeve van het wekelijks thema op pomgedichten – waarin de vragen worden gesteld die in elke relatie wel een keer gesteld moeten worden.

waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – aan de dichters is het om de vragen te beantwoorden, of om die vragen heen te gaan, of om andere vragen te stellen. twee mensen centraal in één gedicht – daar gaat het om deze week – tijdloos of niet tijdloos gedateerd of niet gedateerd. we lezen u dichters zo graag dan weten we hoe we leven moeten, hoe het leven te moeten leven. u kent de regels bij deze veravanderhorsttrofee:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. **stuur in** op het u bekende **gmail.com adres van pomgedichten@** – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

je ogen wortelen
bij tijd
als bomen
in mijn ziel

ik weet wel
wat ze vragen
en het antwoord
staat al sinds
de eerste dag

onweerlegbaar
in de liefde
beschreven

petra maria

–>
wortelen en ziel zijn net niet mijn favo woorden en net aan die twee woorden is het gedicht opgehangen.

**Drempelvrees**

Voorbij de drempel ligt een wereld
te verkennen, winnen en verliezen
maar binnen raak je nooit, je blijft
steken waar huid aan huid schuurt
buiten jezelf treden is er niet bij

een godsonmogelijkheid, zelfs
als je hem overschrijden overweegt
op zoek naar kleur, leef- en ademtocht
steeds nemen wij onszelf mee op weg
naar die andere, die nooit genomen is

daar staan we dan, gepokt en gemazeld
zoals ik mij ons dacht – tegen al bestand
hoe bedremmeld met open oog en mond
gekapt en geschoren- verbetener dan ooit
gaan we voor ontraadseling van het virus

het wondermedicijn dat liefde heet
in staat het bloed een boost te geven

niet langer alleen onszelf te zijn

090520 / Cartouche

–>
bijna een filosofische benadering van hetgeen achter de corona-drempel een schier onneembare vesting blijkt te zijn. daar staan we dan – roept de dichter uit. ‘binnen raak je nooit’ – eerlijk gezegd komt het gedicht ook bij mij niet helemaal binnen al fladderen mooie woorden voor me op de grond. ik vermoed dat ik dit gedicht nog 10 keer herlezen moet. het wordt wel steeds een beetje mooier – bij herlezen – met name de laatste drie regels.

**Mezzoforte**

Teder voel ik huidhonger naar jou
bezorgd aanzoeken op afstand

zingend zie je mij staan
het nakend liefdeslied in mezzoforte

pianissimo roep je vertwijfeld
neem de tijd speel met ‘t hart

twinkel de glimlach in de ogen
dans met de lichtstrepen tussen ons in.

Rik van Boeckel
9 mei 2020

–>
een wensdroom in muziektermen beschreven. de opdracht dat de woorden tussen twee mensen plaatsvinden zeker volbracht. speel met je hart hoeft zij hem niet te zeggen – dat hart is bij Rik vanzelfsprekend.

**Wie we zijn als we**

Ik moet een stem zijn
voor de verdrukten
die misbruikt en aangeslagen
op een hoop zijn geveegd.

In de niet gekozen stilte
schreeuwt elke mishandeling.
Elk verlaten kind, verstoten
niet gehoord, geef ik geluid.

Zodat het trilt en hamert
en trommelvliezen scheurt
Tot het slaan ophoudt
Tot er troost zal zijn en liefde.

©Lisan Lauvenberg
9 mei 2020

–>

lisan zet haar eigen persoon in om het onrecht te lijf te gaan. ik moet een stem zijn – zo voelt dichteres deze week de verantwoordelijkheid op haar drukken en ze geeft er inderdaad een krachtige stem aan. voor de niet gehoorden geschreven. mooi.

Beste Pom,
soms vraag ik wel degelijk af waar we als mens zijnde naar op weg zijn. Vandaar dit voor mij prangende gedicht…
Een fijne zondag nog gewenst,
Elbert

**Dodo**

Van die generatie die dankzij de dagelijkse dingen
koos voor een rigoureus oponthoud – de wereld niet
anders te willen dan haar te ontdoen van haar uiterste
grillen – een platgeslagen gekortwiekte natuur.

Ontheemde ratten in een stedelijke woestenij – tot
paren geneigd – als kuddebeesten verveeld te zappen
naar het eigentijdse eigenbeeld – te hijgen tot aan
de eindstreep van het doldrieste functioneren –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 mei 2020
–>
die tweede strofe zag ik even niet aankomen. elbert pakt het thema deze week wel heel erg grondig aan – ontheemde ratten in een stedelijke woestenij. egmond aan den hoef spreekt zich uit over amsterdam. de corona crisis brengt enige rust in al die doorgedraaidheid waarin de dichter zijn woorden deze week als mokerslagen laat klinken.

**Begeerte**

een krant op tafel
titels dringen zich op
ik duw ze opzij
de koffie wordt lauw

het stof nies ik wakker
de deeltjes tuimelen naar
een niemandsland
in het uur van de wandeling

hoog staat de zon
boven de verwilderde tuin
ik hark gesprekken tot
nieuwsberichten

op de bank
bij een toevallig treffen
kleuren jouw ogen
de struiken tot ruikers

Erika De Stercke

–>
gelukkig maar die laatste strofe. en ruik ze erika dat het je lief is. ik wilde al roepen niet niezen niet doen in tijden van corona. maar als zijn ogen struiken kleuren tot ruikers – ja ga dan maar door alles en iedereen heen en ruik ze!

de stoep is niet meer
breed genoeg
voor tegelijk

‘tis jij of ik
één van beiden
moet eraf

Ien Verrips

–>
waar staan we? was de vraag? Ien best wel een beetje baldadig in deze grappige ‘eenhapscracker’, deze bijdrage.

**Toen het zover was, dat ik zei**

Als je wilt dat ik mee naar boven ga,
laat me dan zitten tot ik zelf opsta,
want als je zegt: kom mee naar bed,
voel ik enkel nog verzet.

Er was een tijd, dat we niets zeiden,
we deden, zaten, lagen, vrijden.
Gevrijd, gevreeën, we, vreemd als dat
woord, hebben ons vermoord.
Ik ben vrij, ben jij tevreden,
dat ik nu zeg: we is weg.

Vera van der Horst

–>
vera doet in haar eigen wedstrijd mee. misschien hier de laatste twee regels te uitleggerig – wellicht overbodig – we hebben ons vermoord – was al best wel duidelijk hoor. beste veer dank je voor de twee bijdragen deze week.

Ha Pom,
Hierbij een kleine bijdrage, net geschreven (wilde toch meedoen) .
Beetje veel denken, voelen en missen de laatste tijd.
inderdaad: waar staan we.
Een goed weekend verder
Hartelijke groet,

**afstand**

geen millimeter wordt haar toegestaan
bij de afstand die hij heeft bepaald
voor elk protest blijkt hij stokdoof

de dood als wrede handhaver
zelfs als het haar geliefde is
en ze al jaren slapen in hetzelfde bed
onvermurwbaar is hij bij haar tranen

anke labrie

–>
een rake vaststelling – het leven lijkt gegeven maar het kan ook zo maar worden afgenomen. zonder een millimeter aan ruimte voor medeleven of empathie.

VON SOLO op TEMPTATION ISLAND

Gisteravond zat ik met mevrouw Solo ‘Temptation Island’ te kijken. Een televisieshow waarin gelukkige stelletjes hun relatie op de proef stellen ieder apart met respectievelijk een peloton vrouwelijke of mannelijke verleiders in een resort met veel alcohol te gaan zitten. Het is één van de weinige programma’s waar ik wel een uurtje voor wil gaan zitten. Om te zien hoe mannen verleid worden door ingehuurde jonge strakke dozen en hun vriendinnen daar dan om moeten huilen bij een kampvuur. Pure, eerlijke emo-televisie. Net echt. Mevrouw Solo was van mening dat ik het op zo’n eiland nog geen dag zou uithouden zonder ten prooi te vallen aan de verleidsters. Ik antwoordde uiteraard, dat dat niet het geval zou zijn.

Toen ik een jaar af vijftien was kuste ik mijn eerste meisje. Een lief meisje dat iets kleiner dan mij was. Met donker haar en lichtblauwe, verwachtingsvolle ogen. Erg lief, denk ik. Ze zat bij mij op school. Zij zat in een mavoklas en ik deed vwo. We kennis aan elkaar gekregen op dansles. En op een gegeven moment hadden we voor het eerst gezoend. Op een dag ben ik eens thee gaan drinken bij haar thuis. Ze woonde op een dorp een kleine tien kilometer van het onze vandaan. Toevallig ook het dorp waar mijn moeder geboren was. Het huis had wat gelige gordijnen. En een leren bankstel. Haar vader was een ruwe, norse man die zijn geld verdiende met stuken. Van haar moeder schrok ik. Ze zag eruit als een onderdanig, afgeleefd mens. Een verwaarloosde, afgetakelde versie van haar dochter. Pluizig haar en een beige huid met grijze wallen onder de ogen.
We hadden nog geen verkering. Dat wilde ze wel, maar ik zag het nut er niet van in. Zelf haar vriendinnetjes vroegen me met nadruk verkering met haar te nemen. Maar dat wilde ik niet. Dat was deels jeugdige onzekerheid, deel een rebelse houding. Maar belangrijker was, dat ik mijn vrijheid niet kwijt wilde. Toen kon ik nog nauwelijks een idee hebben gehad van wat vrijheid in zijn volle omvang in houdt, want, dat weet ik nu op mijn vijfenveertigste nog steeds niet. Hoe dan ook kwam de verkering er niet. Het kan geweest zijn dat ik op een schoolfeest zoende met een ander meisje dat zich aandiende. Een type ‘Christiane F.’ Ze smaakte niet naar snoep, zoals je dat kent uit je jeugd. Ze smaakte naar goedkope lippenstift van het Kruidvat en halfzware shag. Ze straalde iets meer ‘vrijheid’ uit.

Mijn vriendinnetje wilde me daarna uiteraard niet meer zien. Haar vriendinnen kwamen verhaal halen. Zo goed en zo kwaad als dat gaat probeerde ik uit te leggen dat er geen andere reden was voor mijn daden dan dat ik vrij wilde zijn. En dat ik niet snapte dat je geen twee vriendinnen tegelijk kon hebben. We hadden immers geen verkering. Dit kon op geen enkel begrip rekenen. Wat ik van mijn kant dan ook weer niet kon begrijpen.
Door de jaren heen heb ik in de liefde voortdurend keuzes moeten maken. Soms waren mijn keuzes beter dan op andere momenten. Elke keer de belofte makend aan mezelf en de ander dat ik het de volgende keer beter zou doen. Maar spijt heb ik nooit ergens van gehad.
Ik zou best naar Temptation Island durven.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

bettie – over schooljuffer verbeet

Bettie heeft het hoogste woord:

meneer wolluf dat is niet zo netjes van u he’? als de doktors dat lezen hier op 8 hoog in de VU dan sturen ze u meteen door naar die nog maar nauwelijks gevulde CARONA IC afdeling en duwen ze meteen een buis uw keel in. wat is er bettie? wat heb ik nou weer gedaan. nou u heeft mevrouw verbeet schooljuffer genoemd. en mevrouw verbeet is altijd rond 4 mei op haar hoogtepunt. en vrouwen op hun hoogtepunt noem je geen schooljuffer. ojee bettie krijgen ze echt allemaal op de IC zo een buis in hun keel? is dat omdat je dan niet meer de waarheid kunt zeggen of is het om je beter te maken maar op een manier dat je nooit meer de oude wordt en dat je in ieder geval de eerste maanden je mond niet meer zult opendoen? hoe zit dat op de VU? Bettie? en u heb ook aan de koning getornd meneer wolluf! daar houden de doktors ook niet van. als u niet uitkijkt dan duwen ze twee pijpen uw keel in. een voor de koning en twee voor mevrouw verbeet. Well, it’s one for the money, Two for the show,… bettie – elvis zong het al:

voor die schooljuf verbeet

het was
zo als het meisje zei
je haalt het slechtste in mij boven

ik glom
en straalde trots
zo opgeruimd zo blij

en zei
het is bevrijdingsdag
kind wij zijn hier vrij

te tornen
aan de koning
en aan zijn willemsorde

pom wolff

Merik van der Torren en de geur van oude bomen – samen alleen in schrijfgroep de Klus

Hoi Pom,
In deze crisis komt Schrijfgroep de Klus natuurlijk ook niet bij elkaar. Maar voorzitter Tito de Vries geeft telefonisch de thema’s door aan de hand waarvan de dichters van de Klus thuis kunnen schrijven. Zo kreeg ik gisteren het thema “Wind”, dat me inspireerde tot het tekstje in de bijlage, groet, Merik

**Na sluitingstijd**

Er waait een zuchtje door de bomen
door de bladeren van platanen
door de pluimen van het riet.

Er waait een briesje door mijn haren.
Ik hoop dat ik hier kan blijven,
met hondje Betty op schoot,
glas wijn in de hand,
met die bries in mijn haren
en de geur van oude bomen.

Merik van der Torren

een onstuimige Peter Posthumus: “vergeet de hele rest – het sterven kan beginnen..”

Hoi Pom,
Hierbij mij Corona drinklied bedoeld voor een onstuimige quarantaine:

niets is geiler dan het goedgevulde glas
20 whisky’s in een bierpul
en verder geen gezeik,
geen gelul

aan geld nu even geen gebrek
wie daarom zeurt
krijg de korone. krijg de tering
eerst de drank en dan de nering

geen geneuzel. geen gekruip
de roes dat is het leven
het gaat om rigoreus gezuip

het allergrootst houvast
schuilt in drank en glas
zet dus je tanden in de fles
slurp de scherven mee naar binnen
vergeet de hele rest
het sterven kan beginnen

stof is wat we zijn
wat tijdelijk stuift
slaat neer, lost op
tot een kadaver
wat is er meer dan
de dans macabre

Peter Posthumus

Anne was

jij gaat
dus ik was
ik hoop
tot gisteren

`Anne van Walraven Instagram: @annexwalraven`

.

Een brief aan jou is een ode aan de liefde. Sterker nog, een ode aan liefdesverdriet. Iedereen kent het wel. Je bent verliefd. Je bent gekozen en dat voel je in elk deeltje van je lichaam. Maar wat nou als de liefde steeds een beetje uit je vingers lijkt te ontsnappen? Anne van Walraven probeert in woorden te grijpen hoe het voelt als de liefde en de lust plaatsmaken voor onzekerheid, verwarring en angst. In openhartige brieven schrijft zij over haar gedachtes en gevoelens die voor iedereen herkenbaar zullen zijn. In de romantische en melancholische gedichten zal je even kunnen verdwalen. Tastend in het donker, maar niet alleen, nooit alleen.

Genre: Gedichten
Omvang: A5
ISBN: 978-94-640-3033-4
Aantal pagina’s: 112
Prijs: € 17,99
incl. verwerk- en verzendkosten naar Nederland en België
https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10344&utm_source=Promotiemailing&utm_medium=email&utm_campaign=10344&utm_content=Bestelknop

dat ze een school sloopten voor hout vader…

Karin Beumkes droom – ‘Hier beleef ik weer het wreed geheim het vissen villen met de blote handen…’

Alle corona’s Pom

Ritueel

In de stilte van de nettenschuur
blijft de geest van de visserman hangen
hier liggen de zilveren schubben nog steeds
je lieslaarzen, je gele oliejas,
je bundel met zeemansgezangen.

Hier beleef ik weer het wreed geheim
het vissen villen met de blote handen
rood en rauw worden mijn nagelranden

Jij stond er altijd bij te zingen
dit ritueel verandert niet
ik ben het meisje met de vlechten
jij bent de trotse Inuit.

Muziek: Grace Slick – Dreams https://youtu.be/bv98M7iZwAI

Als altijd al mijn liefs
Karin Beumkes

Vera van der Horst witheet na bespreking van haar gedicht in de zondagochtendwedstrijd

Nijhoff zei al: Een gedicht bestaat niet alleen uit woorden, maar uit woorden en hun stilte.
En Wislawa Szimborska zei: Wanneer ik het woord stilte uitspreek, vernietig ik haar.

**Moment**

Als ik jou lees

sijpelt schoonheid in mijn brein
behoort mijn lijf niet meer aan mij
ben ik het ademen voorbij

de schrille stem van een kind
ijlt weg naar vanwaar het komt

bloesemblaadjes geplukt door de wind
hoor ik één voor één vallen op de grond.

Vera van der Horst

**pom:** ik kan het niet onderdrukken hier te schrijven – ochgossietoch – vera schrijft van een diep verstild voelen – de kindjes terug de baarmoeder in – dichteres zelf het ademen voorbij en het lichaam bevrijd en overgegeven – aan de liefde natuurlijk. hoort ze toch nog romantische blaadjes op de wind. ja heerlijk! als deze dichteres de liefde bedrijft leest de gelukkige partner het allemaal later heel mooi beschreven terug. EN HIJ STAAT! in veraas bundel.

en toch vind ik het gedichtje mooi en oprecht.

Of ik ben met het verkeerde been uit bed gestapt of Pom.
Ik lees altijd graag de poëzie en niet minder graag de commentaren, waar ik me meestal in kan vinden, maar vandaag niet.
Allereerst het commentaar op mijn gedichtje verbaasde me, dat Pom er een stuk erotiek in legde, die ik er niet bewust heb ingestopt en dat is overigens niet de eerste keer. Het beschrijft voor mij een gevoel van afsluiting wat soms ervaar als ik gedichten van bv Wislawa of een schrijver die me helemaal in zijn/ haar boek trekt.

Het kind is in letterlijke zin mijn buurmeisje, die erg kan schreeuwen, maar ik dan niet meer hoor, of het kind in mezelf, ik kan niet ontkennen dat wat pom leest ook mogelijk is, maar
vind het onterecht dat het alleen daarop beoordeeld wordt.
Overigens zal niemand in mijn bundel staan, want er komt nooit een bundel, omdat ik mijn werk daar niet eminent genoeg voor vind. Mijn gedicht hoeft geen medaille, maar verdient ook de woorden agossie en toch, in toch wel mooi niet. Of het is mooi of niet. Ik snap het woord toch hier niet bij.

Ten tweede:
Niets ten nadele over het werk van Rick en Petra in het algemeen, ik heb daar mooie dingen van gelezen
maar vandaag vond ik beiden wat minder.
Bij Petra verwijderde Pom zelf een strofe die ik ook wat onbegrijpelijk vind en bij Rik kwam het woord stilte zo vaak voor dat het leek of hij schreeuwde: en nu stil, of zoiets.
Als je bij andere inzendingen ook de helft schrap, hou je betere gedichten over dan deze 2.
Over Lerou en Gonggrijp hoor je me niet.
Och het is geheel niet mijn gewoonte direct en onmiddellijk in de pen te springen, maar ik had geen stilte in me vanochtend, zullen we maar zeggen.
Maar wel gefeliciteerd, alle winnaars!!
Het is en blijft toch een prettig en bij wijlen amusant zondagochtend item, dat ik niet graag zou missen.
Ik schrik van mn eigen spraakzaamheid en herrie, maar lees het niet meer over en zet mn wijsvinger toch op zenden.

– commentaar redactie: de kern van Vera’s verhaal lijkt mij de opmerking die ik uit Vera’s verhaal citeer: ‘ik kan niet ontkennen dat wat pom leest ook mogelijk is..’ dichters ben ik dankbaar voor het inzenden van een gedicht voor deze wedstrijd. Vera ook natuurlijk. ik ga er op de zondagochtend voor zitten – ik lees een gedicht, ik laat het gedicht tot mij doordringen, lees het gedicht nogmaals en schrijf over mijn leeservaring. tegen half 11 in de ochtend bepaal ik mijn voorkeur, die ik uitdruk in goud zilver en brons – allemaal virtueel. de dichter is natuurlijk niet van de gedachtenpolitie in de zin dat de dichter zou kunnen bepalen wat een lezer zal lezen, wil lezen of gewoonweg leest. ik las over een kindje terug naar de baarmoeder – zo gek is dat niet als Vera schrijft over een kindje weg ijlend naar waar het vandaan komt.
voorts lees ik in het gedicht de passage: “behoort mijn lijf niet meer aan mij
ben ik het ademen voorbij” – ook nu in de middag lees ik daar over een mogelijke erotische passage. iets van versmelten – het lichaam behoort de persoon niet meer toe – lees ik. Vera geeft een geheel andere verklaring het is haar goed recht als lezer van dit gedicht. over een loeihard schreeuwend buurmeisje dat vera toch niet hoort schreeuwen terwijl de hele buurt 112 belt. alles is mogelijk blijkbaar in haar gedicht.

Max Lerou en Elbert Gonggrijp winnen de enige echte virtuele – in de stilte van de dag zijn de dingen zoveel mooier soms – de in stilte verzonken trofee op pomgedichten – brons voor Rik van Boeckel en Petra Maria