uit het archief van pomgedichten 2 – Paul Roelofsen met een hoofd
Von Solo en de kwetsbaarheden in het leven
Rond mijn vroege pubertijd ontpopte ik me tot een soort hardrocker. De muziek sprak me aan en ik trachtte me geheel tegen de wil van mijn ouders in te kleden als een echte metalhead. Dat ging nooit helemaal zoals gewenst. En ik was in het donker ook nog eens bang voor de elpeehoezen van Iron Maiden. Uiteindelijk heb ik dat persona losgelaten, zodat ik me beter in kon passen bij de lokale hangjeugd op het dorp. Het leidde er wel toe dat mensen tot op de dag van vandaag denken, dat ik van metal muziek houd.
Bij mijn nieuwe vrienden moest ik stoer zijn. Gezien ik dat niet was en ook niet participeerde in de stoere sport van het voetbal, besloot ik me een vechtsport aan te meten. Muay Thai klonk goed en beviel me ook. Maar ik was er echter niet goed in en miste het echte vechtershart. Toen mijn schouder chronisch uit de kom bleef vliegen, was het einde van mijn vechtsport carrière bereikt. Ook deze persoonlijkheid kon ik weer vaarwelzeggen. Toen mijn zoon hier echter van hoorde, steeg ik wel in zijn aanzien.
Toen ik in Breda woonde heb ik nog een tijdje geprobeerd om op een skateboard te rijden. Maar net als bij schaatsen, ging me dat maar heel matig af. Het bijbehorende graffiti maken beheerste ik ook maar matig. Deels door gebrek aan ervaring, deels door het missen van een intrinsieke motivatie om de hele dag te zitten schetsen. In ‘het wereldje’ heb ik echter nog steeds vrienden die me als een soort fenomeen kennen. Het is raar hoe dat aan je blijft plakken.
Toen ik eenmaal wat ging verdienen heb ik nog een fase doorgemaakt, dat ik elke dag in pak liep. Dat was naar aanleiding van een boek van Herman Brusselmans, waar een wodka drinkende mogol in zat, die er ook altijd netjes bij liep. Dat heb ik vrij lang volgehouden, tot ik me bijna dood dronk en het erbij lopen zoals ik deed en het karakter, dat ik na-aapte hun glans wel goed verloren hadden.
Op een gegeven moment ben ik als podium dichter en verhaaltjes schrijver aan de slag gegaan. Ik heb een gezin gesticht een huis gekocht en ben eindelijk dicht bij mezelf. Een heel gewone man, met een beetje afwijkende hobby. De enige twijfel die me bekruipt is, of dit wel echt is. Zijn dit niet weer gewoon weer een paar van de zovele persona’s die ik de afgelopen jaren doorlopen heb. Een toneelspeler, die er een eind op los improviseert, zonder een idee te hebben, wat de verhaallijn zou moeten zijn? Een slechte acteur, die enkel goed is in mythevorming.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Vera Jongejan over de buurman – as blaft niet
Buurman zonnebril
deur uit hondje in zijn hand
zet het neer in het gras
zo moeilijk met die ribbeltjes zegt hij
schommelend
toch aan een lange lijn
gaat het vooruit met bungelende tong
past niet in haar kop zegt hij
en hij vertelt
het andere kind is doodgegaan
had koorts en toen niets meer
werd vorige week nog gecremeerd
is nu terug in huis
maar as blaft niet
we hebben allemaal verdriet.
Vera Jongejan
Peter Posthumus – had je maar…
Had gaan werken
toen je wakker lag
had in de duisternis
het licht gezien
had in de stilte de stemmen gehoord
die niet de jouwe waren
en uit het gemekker
de woorden gehaald
die bedoeld waren
om op te schrijven
want je had nog nooit geschreven
schrijven deed je nu
Peter Posthumus
Rob Mientjes over Hopper en de vergankelijkheid
Verloren aardappeleters
Paniek in de tent
zon schijnt te vroeg
en de beurs is gekrompen
economie op hol geslagen
meeuwen op de vlucht
bangelijk het personeelstekort
twee afhaalchinezen gestrand
rode plastic afvalbakken
keren zich tegen oost en west
Frituur Noordzee staat in de weg
zijn laatste frietuur is geslagen
zicht op horizon voorgoed kwijt
verloren zijn de aardappeleters
MacDonalds krijgt de schuld
Hopper schildert slechts vergankelijkheid
Rob Mientjes
Vera vd Horst met haar oude hersenen – een labyrint
Ik had het geschreven en even gewacht of ik evt nog iets wilde veranderen. Maar ben het daarna vergeten, met die ouwe hersens van me.
Mooie zondag, liefs x
Labyrint
Zij bouwt geen muren om te verdwalen,
maar om gevonden te worden
in een gedachte die zichzelf omsluit
De tijd hier heeft geen tanden
alle lijnen zijn zacht van het wachten
een drempel die niet leidt, maar stilhoudt
Een herinnering aan een herinnering
zoals een naam het lichaam vergeet.
Vera vd Horst
Max Lerou en Anke Labrie winnen de enige echte virtuele – en bij welk kunstwerk schreef u – of had ooit wel een tekst willen schrijven – trofee op pomgedichten.nl – Rik van Boeckel en Luk Paard zilver.
een moeilijke keuze deze week – ik zie het als twee tegen twee – twee keer gedichten in vlammende en uiteenspattende woordentaal naar aanleiding van een kunstwerk – rik van boeckel en luk paard – én – twee keer een doordringend beeldend dichterlijk vermogen geëtaleerd in een poëtische parel – die van anke labrie en die van max lerou – de laatste twee goud! van harte! de eerstgenoemde zilver ook van harte – alle inzenders dank jullie wel voor de inzendingen van hoog nivo.
in de gracht langs het wijk
een afgedreven kind
uit de kop van een oude meester
hij herkent het plastic
van de jaren vijftig
je houdt het schuin en het piept nog
ml
inderdaad een tafereel waar je niet meer omheen kunt kijken. met dichterlijke precisie het beeld geschilderd.
Ha Pom,
Mooi thema.
Weliswaar geen schilderij, maar ik dacht meteen aan het bezoek aan de Chapelle du Rosaire in Vence,
toen ik jaren geleden deze kapel bezocht. Het maakte diepe indruk op me.
Verder nog een fijn weekend gewenst.
Met hartelijke groet,
Anke
Chapelle du Rosaire
zijn penseel gedoopt in zonlicht
gaf die gloed aan al zijn kleuren
dat Matisse dat kon dat wist ik
hier in deze kapel word ik stil
hij zag het als zijn meesterwerk
voor mij is het meer een wonder
losgezongen van de aarde
dansen kleuren naar het licht
ontsnapt aan het glas-in-lood
brandschilderen is achterhaald
het was zijn vuur dat vlamde
het glas werd hier gematisseerd
anke labrie
we gaan mee in de droom die Anke Labrie ons voordroomt in de kapel die zij bezoekt – waarin Matisses licht loskomt van de aarde en opstijgt tot ver boven het hoofd van de dichter. de kosmos verlicht.
Hallo Pom
Hier mijn gedicht bij het kunstwerk dat onder het gedicht te zien is. Zal het ook apart mailen. Het kunstwerk ‘Stuck inside; again’ is van Sharon Welsh.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Ingedamd
Ingedamd aan de rand van het bestaan
geen traan verlaat zijn dappere grijns
geen binnenwereld weerspiegeld
een knipoog naar vrijheid ontluikt
het zicht verborgen achter vliezen van smart
strepen van ‘t hart hangen rond dag en nacht
hij wil tralies breken met armen van ijzer
gedachten wijzen naar denkbeeldige kracht
grimmig en slim kronkelend langs lippen
ze willen spreken met aandacht en strijd
weerbarstig zijn streven dat vlijtig gedijt
hij zal alles openbreken dat dwars ligt
de strepen zullen geen tralies meer zijn
lijnen uitzetten naar een hoopvolle tijd
nooit meer nooit meer roept hij verdwaasd
raast langs de opening voelt zich bevrijd.
Rik van Boeckel
interessant is ook of de tekst het alleen af kan – de kracht die de kunstenaar in het kunstwerk legde weerspiegelt, verbeeldt. rik komt een end in de buurt. een krachtige tekst zeg ik als buitenstaander. de weg naar de vrijheid wordt hier ook in de taal opengebroken – het is alsof het kunstwerk uiteenspat in taal.
“ ik wil door jou bevare “ luk paard
word wakker jij
machtig rood
zo vurig
sleur me hart naar buite
gooi me om doorklief me
elk uur van elke dag
totdat’k jou smeek
me ziel verkoop
ik plooi me wel wil zelfs breke
haal mezelf neer zak weg
jouw lust wil’k drage
door merg en been
over de zeve zeeë
bevaar me
spoel met me aan
spreid me aan jouw zacht
leef mij in jouw zijn
verslind met mij de tijd
© luk paard (bij de prachtige schildering van sylvia reijbroek)
bij zo een gedicht heb je geen schilderij nodig – hoe was het spreekwoord ook al weer – bij zulke vrienden heb je geen vijand meer nodig haha. grapje. een kolfje naar de schrijvershand van luk paard deze opdracht – het van plezier en lust en leven uiteenspattend schrijfvermogen van deze dichter geeft aan het leven meer uitbundigheid dan welk schilderij dan ook.
- Rik van Boeckel en ‘Stuck inside; again’ is van Sharon Welsh.
- Frans Terken en de boom
- Cartouche en het ‘EigenWijze Kind’
- Luk Paard en sylvia reijbroek
- Anke Labrie en Matisse
- Max Lerou en de schilderswijk
- Rob Mientjes en Rene Daniëls
wie wint de enige echte virtuele – en bij welk kunstwerk schreef u – of had ooit wel een tekst willen schrijven – trofee op pomgedichten.nl – kortom wint de zondagochtendwedstrijd? de opdracht laat niets aan onduidelijkheid over – graag ontvangen we uw tekst en de afbeelding van het door uw tekst getroffen kunstwerk – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Goedemiddag Pom,
Las het thema voor de weekend trofee, ben dit weekend even weg in het bos, dus maar ‘kunst’ gezocht in de omgeving hier, en daarbij geschreven. Stuur een foto erachteraan.
Mooi weekend,
Frans
Gezicht op standbeeld
Laat ik niet zuur kijken
naar deze keur aan oogopslag
van in zichzelf terug-
getrokken bedachtzame blikken
uit hout gesneden
hier uit zichzelf opgetrokken
sieren ze voluit de omgeving
een natuurlijk tegenwicht
tegen het blauw van de dag
standvastig geworteld
om de jaren te trotseren
wat hier staat staat langer
dan ik denk te leven
gezichten op de tijd
die ons is gegeven
© FT 12.04.2025
reflexie op leven en wat uiteindelijk van het leven overblijft. ten gronde gaat of geworteld is -wie van hout is gaat net iets langer mee. zou een filosoof kunnen beweren.
Eigen wijs
Zie die hand, hoe open en ontvankelijk
– verstild de blik – de ene zich heffen
zich strekken, de andere heel perfect
gebogen ‘t been en tenen die almaar
hoger willen, onbevangen voorwaarts
dansend de ruimte tegemoet
ongezekerd, glas, steen en wolken
tot korrel-, druppelvorm ontleden
in schakering van een vogelkleed
met verve zich bedrinken aan
het strijken , het ver- schijnen
en het wassen van het licht
in voortgaand onbevangen honger
naar lafenis, hoe ‘t zingt zo zacht
bewogen bron van troost elke dag
een woord, een vleugelslag
voor het wonder-oog van dit
EigenWijs Zonnewindekind
13-04-2025 / Gérard Vromen
ja een meer preciese beschrijving van Cartouche – ik wil bijna antwoorden op zijn beginvraag – ja we zien het Gérard. het gedicht had wat mij betreft iets eigenwijzer gemogen.
Deze geweldige kunstenaar uit het Eindhovense is het licht en donker waardig. Rene Daniëls met zijn kunstwerk ‘Twee i’s vechtend om een punt. Gaarne een gedicht voor deze bijzondere verschijning.
Groet, Rob
Twee i’s vechtend om een punt
Gedenkwaardig
punten op een i
spits op spits gedreven
typisch Nederlands
het moet kloppen
rood wit blauw
taal boven kleur
hart buiten ziel
puntig het beleven
wat bedoelt ie nou
punt uitroepteken
zonder komma
rode zon rijst
boven torens
in oorlogszone
vlaggen in de war
geel wordt weggepoetst
door wit rood blauw
geen punt
behoort ons allen toe
Rob Mientjes
een associatief gedicht bij een werk van de eenvoud. zo bezien en zo gelezen krijg je als lezer zin om het kunstwerk te aanschouwen. fijne tekst.
uit het archief van pomgedichten 1 – kwaakkwaak tuptup blablab gorfgorf – ik gorf toch van je?
zie hier de archiefkast van de site pomgedichten.nl – de bovenste ijzeren plank – met leuke dingetjes, met mooie dingetjes, met rellendingetjes, kruidige dingetjes – de kast weer eens geopend op zoek naar het gedicht Putten 19 : 44 van Pandorra – haar gedicht niet in de kast gevonden wel aangeleverd door haar dochter – maar wel gevonden andere bijzondere dingetjes. zoals deze een gedicht van mijn hand bij een schilderwerk van Jet Crielaard:
HIJ DOET HET! Martin B en de donderdag op de pom – ’te laat gecast en te vroeg vergeten’
Martin B
07:57
de mensen die ik heb gegoogled
bob lazar terrence mckenna edward snowden
de avond dat ik dacht
dat waarheid misschien ook gewoon
een hardnekkig virus was
ik zat in mijn boxershort
met een halve joint en een koude kippenbout
terwijl mckenna sprak over paddo’s
en de tijd die zichzelf opat
snowden zei dingen die ik al wist
maar niemand horen wilde
en lazar zweeg zoals alleen
leugenaars en mystici dat kunnen
ik zocht verder
tot ik op mijn eigen naam belandde
niets gevonden
behalve een vage foto van een ex
en de melding
deze pagina bestaat niet meer
en ik dacht
misschien was ik gewoon
een bijrol in mijn eigen complottheorie
te laat gecast
en te vroeg vergeten
Martin B
zoektocht naar het gedicht ‘Putten 1944’ van Pandorra
gisteren is in 020 Fred Roeskestraat 91 afscheid genomen van mary kuijer – in een in en in trieste bijeenkomst – als dichter was zij voorheen bekend onder de naam PANDORRA – vandaag zal zij in stilte worden gecremeerd. met haar heengaan lijkt ze ook op ons aller internet heengegaan. nergens is nog iets te vinden van haar dichtwerk.
ik schreef gisteren over ons duo optreden in het verleden onder de naam PURE DOPE – haar legendarische gedicht ‘Putten 1944’ zal toch op de een of andere manier voor de poëzie moeten worden gevonden en bewaard. ik herinner me dat gedicht. en vandaag – op de VON SOLO donderdag – hij neemt even wat rust – terwijl Martin B een tweewekelijkse bijdrage aan de pom overweegt op de donderdag – vandaag nemen wij van hier de gelegenheid om in de pom archieven te duiken – én u op te roepen – als u ergens de beschikking heeft – over het gedicht PUTTEN 1944 dit te zenden aan het gmail.com adres van pomgedichten@ – u kent het adres.
het is zo lang geleden de optredens die ik met haar verzorgde. ik herinner haar optreden in haarlem – bij een door haar georganiseerd slamgebeuren tweemaandelijks in een haarlemse kroeg met als jury de dichter F. STARIK en poëzie-tycoon Henk van Zuiden en uw webmaster. ik herinner mij Antwerpen waar Frank haar met de auto bracht. Amersfoort, den Haag. ik herinner haar vooral nerveus voor een optreden en dan die absolute improvisatie doortastendheid tijdens een optreden. zij schudde poëzie uit haar mouw ook al trad zij in een T-shirtje op. het was PURE DOPE! op een gegeven moment vond ze het genoeg – verliet alles en iedereen in de wereld van de poëzie en ging haar eigen baan. hoe dan ook dat gedicht PUTTEN 1944 moet terug de poëzie in.
pw
