gisteren bergen aan zee bezocht – poëzie in de branding – gedichten aan de zee – de organisatie herdacht bij de opening Corrie die het evenement jaren droeg en presenteerde. aan het strand nog wat van haar woorden – mooi –
tot pinksteren zijn op het strand 30 gedichten te bewonderen – ook die van mij – leuke ontmoetingen gisteren met oa mevrouw schrijftaal wilma vd akker, bert deben, onno sven tromp, are meijer en marjon van der Vegt
Het is weer zover. De bomen zijn aan het ejaculeren. Sorry, maar iemand moest het zeggen.
Overal dat witte spul. Zwevend. Rusteloos. Alsof de natuur iets te lang in de zon heeft gezeten en nu alles loslaat wat toch niet meer werkte.
Ik zit erbij. Sigaret links, Cristal rechts. Neergezet op een plek waar niemand me nog komt ophalen.
De draad van de afrastering vangt het pluis zoals ik soms een gedachte vang en dan denk: nee, laat maar, te veel gedoe.
Chewie heeft ondertussen besloten dat pluis geen bedreiging vormt. Wat geruststelt. Want als er ooit een opstand komt, weet ik wie aan mijn kant staat.
Een pluisje blijft op mijn lip hangen. Ik laat het zitten. Het voelt als gezelschap.
Het waait zacht, maar toch genoeg om alles van richting te doen veranderen. Behalve ik. Ik blijf gewoon zitten. Dat is tegenwoordig ook al een soort daad.
Soms denk ik: misschien is dit wel alles. Een beetje zaad in de lucht, Chewie die niest, en een man die op de juiste plek zit om er iets bij te voelen zonder te weten wat.
Ik neem nog een slok. De dag mag beslissen wat ik hieruit leer. Ik ben voorlopig even klaar met initiatief.
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 37 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Vergezichten Ondersteboven en onverhoopt portretten lezen op de straat struikelen over stenen die nooit geworpen zijn gruis tussen de tenen asfalt in het hoofd groen stuit tegen hersenkwab dubbel opgaan in silhouetten met blauwe bubbelpraat vaag evaporeren hoe lang nog deze weg die wij maskeren om nooit meer in elkaar te geloven dicht te houden onze ogen blijvend zoekend naar donker licht op koude tegels in vergezichten
72 jaar worden tijdens het Eurovisiesongfestival twenty twentyfive. Nog nooit zoveel spotlights gewaar geworden denk ik. Hoeveel kersen op de taart … too much … maar hé … c’est la vie. Op nog vele jaren dan maar … groetjes vanuit een Zweedse sauna live vanaf mijn muur.
Twee en zeventig is twee keer zesendertig Daar blijft de tijd dus
Fijne verjaardag nog. Groetjes, Rob
Welkom bij twee en zeventig jaar
Welkom bij twee en zeventig jaar Pom op de betekenisvolle leeftijd gedeeld nu met mij als even oude dichter van harte gefeliciteerd met deze dag
poëzie houdt ons nu jong en fijn om telkens gedichten te delen op mooie thema’s tijdens de zondagochtend en jouw diepzinnige commentaren te lezen
goed om jou te zien bij de voorstelling Oorlog en Vrede in Katwijk en de waardevolle tijd van vrede is nog nodig op elke leeftijd en ook de onze
mooi hoe je over Beweeg als een strateeg hebt geschreven als een TGV naar Parijs met Vinkenoog en Waalwijk in de rug en verder nu dus Casablanca
fijne verjaardag met de vele jaren vol poëzie met Pomgedichten en alle gedachten over de wereld van betekenisvolle verzen en andere belangrijke elementen.
Rik van Boeckel
(de rockdichter):
HAPPY POMDAY!!!!
jij schreef al zoveel trad op nog meer of is’et omgekeerd (haha) en telkens was er wel ’n mooiste woord
ja zegde je dat’et mooist is en verder ging’et slammebangslam jij won ook (her en der en menig maal) zelfs as je stilte schreef whatever pom
jij bent jarig nu en dat is feest met ja met stilte met zoveel d’r tussenin en’n goeie dronk ’n hap liefde oh liefde omdat’et mag omdat’et kan en ik zeg
ja is’n mooi woord ja jij bent jarig ja jij wordt gevierd
HAPPY BIRTHDAY pom pluk de tijd (paard vrij naar horatius de romein)
ok 72 is de leeftijd – en ook nog jarig – mooi kadootje copier 1935 schenkkkannetje- als daar geen grandmarnier ingaat – en nog wat van de poëzie:
vanwege het ietwat overvloedig drankgebruik in de aanloop naar de klok van 12 van de 17e mei en daarna tot wat ook wel de vroege uurtjes wordt genoemd is er deze week geen zondagochtendwedstrijd. ik druk hieronder wel een poëtische reactie af van ERIKA DE STERCKE die min of meer geschokt maar toch ook opbeurend reageerde op dit bericht – dank je wel Erika:
Ditmar februari 2025: ‘We hadden elkaar al een jaar niets meer bericht, maar afgelopen Kerst was er een kort contactmoment. Ze bedankte me voor een “troostrijk vers”. Het is vreselijk te horen, dat ze weg is, Pom. Sterkte aan de familie, sterkte aan de lezer en sterkte aan jou. Wel geeft het de pas Gerdin hier het laatste woord te laten, zoals zij volgens mij gewend was, want er was toch iets wat haar nog meer beviel dan de twee genoemde boeken, en dat was “een versje dat ik schreef voor mijn zoon toen hij klein was”. Hier volgt het in zijn genoeglijke grandeur. Ze zei dat ze een zwak had voor dat vers, net als voor haar zoon. En dag, Gerdin–je was een vriendin.’
Jungle
Wat doet het kind dat de wolven hoort huilen in het donker en de maan niet vindt. Hij baant zich een pad kapt de lianen slaat de ogen op en herkent een vogelvlucht.
Ouder dan toen denkt hij zich een bloem in het mos, een vlinder in de nevel, kerft zich een hart in het hout en vindt een huis in het woud dat rondom hem woedt.
Zoals eerder HIER gemeld heb ik het jaar 2024 ternauwernood overleefd. Nu ik zeer binnenkort mijn verjaardag levend hoop te bereiken wil ik toch de opbeurende woorden van de dichter Brandhoff nog even memoreren – dichter/roeier/hardloper/gezondheidsdeskundige Brandhoff houdt het leven ook al weer jaren vol met zijn zo specifieke en uitgelezen levensinstelling en maatschappelijke visies. de wereld kost hem geen energie – zijn energie zet deze dichter in voor geheel andere zaken. als u oud wil worden leest de dichter Brandhoff!
“Fijn dat u, weliswaar ontsteld en ontstemd, toch ongeschonden aan deze aanslag bent ontkomen. Uw lotsbestemming zou ook wel bijzonder teleurstellend zijn opgesteld indien uw einde middels een door een ambtenaar bestuurde Nissan Leaf bezegeld zou worden. Dat kan echt beter, waarmee niet gezegd is dat zulks op afzienbare termijn mag gebeuren. Ik vraag me in gemoede af waarom dit niet heeft geleid tot luidruchtige demonstraties, blokkades van de Kalverpassage, aan kunstwerken gevelponeerde actievoerders en een langdurige schorsing van een willekeurig kamerdebat. Ik vraag de lezers hier: wat heeft ú eigenlijk gedaan aan deze misstand?”
deed iedereen dat maar
men vraagt mij wat ik heb gedaan aan de wereld die brandt en ontploft wat ik deed toen het kind verdween in bijna iedereen in naam van niets
wat mijn bijdrage was tegen overschreden grenzen van vrouwen, landen, zwemmers, kandidaten tegen de wolf of juist er voor
wat deed ik er allemaal aan waarom was ik niet op straat niet vastgeplakt aan een gebouw hoe kon ik dit laten gebeuren
De laatste tijd kijk ik wel eens het programma ‘Married at first sight’. Hierin trouwen een paar mensen, die elkaar nog nooit gezien hebben. Ze zijn gekoppeld via een algoritme en wat zogenaamde experts, die er bijna altijd voor weten te zorgen dat het nooit helemaal een perfect koppel is. Dat geeft de mogelijkheid daarin wat heen en weer te manipuleren. De slagingskans is bijzonder gering blijkt na een aantal seizoenen. Toch probeert men het telkens weer. Het levert vermakelijke televisie op.
De afgelopen weken was er een koppel, waarvan na de bruiloft al snel duidelijk werd, dat de vrouw geen zin had er veel moeite in te stoppen. In het normale leven zouden we dan zeggen, dat er geen klik is en dan is het klaar, maar in dit programma is het natuurlijk al te laat dan. Ze zijn tenslotte al getrouwd. Dan moet de gifbeker tot de bodem leeg. Het is bijzonder pijnlijk om te zien. De ander krijgt dan toch nog hoop en kansen aangepraat krijgt vanuit zijn omgeving en de omstandigheden. Mijn sympathie zou nog bijna uitgaan naar de sukkelaar, die probeert er nog wat van te maken.
Intussen lang geleden gingen we op vakantie met een bevriend stel. De relatie liep bij hun niet zo soepel. Maar toch kreeg het, vooral vanuit de vrouw, nog wel een ‘laatste kans’. De vakantie verliep soepel en het was erg gezellig. Alsof alles was, zoals het zou moeten zijn. Gewoon twee gelukkige gezinnen op vakantie. Na twee weken reden we weer naar Nederland en nog geen dag later belde mijn vriend me, dat zijn vrouw definitief een einde aan de relatie had gemaakt. Hij had het niet zien aankomen. Mevrouw Solo kon het ook niet plaatsen in het perspectief van de twee weken, die we ons voor ons neus hadden zien voorbijtrekken. Waren we dan collectief zo voor de gek gehouden?
Veel, veel langer geleden kreeg ik ooit een relatie met een meisje. Eigenlijk was ik verliefd op haar beste vriendin. Maar zij was de troostprijs. Uiteraard gaf ik dat niet aan mezelf toe. Ik bleef mezelf wijsmaken, dat er iets was als liefde, tot het moment, dat deze leugen echt ondraaglijk voor me werd. Niemand had dat zien aankomen. En ik kon uiteraard niet uitleggen, waarom ik niet verder kon met haar. Ik was een eersteklas klootzak vond iedereen. Voor mezelf restte slechts de veiligheid van geveinsd zelfmedelijden.
Voor de achterblijvers zijn het de vragen die blijven en vervagen. Uiteindelijk wint niemand, bij voorbedachte rade.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
