De bundelpresentatie van “iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld” van ALJA SPAAN in De Alkenaer – Alkmaar – een mooie en spannende zaterdagmiddag
je hoopt altijd op tijd te komen – het verkeer zo grillig – de files onberekenbaar – het korte ritje amsterdam – alkmaar volgens de anwb 38 minuten – klopt ook – maar dan terug later op de middag 138 minuten – verkeer rond amsterdam muurvast. eigenlijk komt het erop neer dat als je savonds ergens moet zijn in hollanda dat je in de ochtend weg moet en als je sochtends de avond ervoor.
gisterenmiddag dus vol spanning maar met aangenaam gemoed naar de Alkenaer in Alkmaar waar de nieuwe bundel met de lange naam van Alja Spaan het lezerslicht zou gaan zien. een fijne locatie – een paar weken geleden traden bjorn van rozen en ik daar nog op voor een volle zaal – nu dan de zaal vol voor en van ALJA.
de uitgever LEO P werd verwacht en hield de spanning erin – een bundelpresentatie zonder bundels – het zou zo maar kunnen in dit verkeer. ook een uitgever kent vertragingen. zeker als je voor bij 010 moet uit dat mooie België – onder de drones door. Alja hield haar zenuwen goed in bedwang. ze had voor de bezoekers een mooi programma aangekondigd.
en inderdaad Rob van der Plas opende de middag met op werkelijk prachtige muziek gezette gedichten van grootmeesters in de poëzie als een kopland, bernlef en ook een Alja spaan. dit alles na het diepte interview door Wouter van Heiningen – de immer vrolijke – met Alja – de uitgever nog niet gearriveerd.
ik had bij het betreden van de zaal Mandy en Monique begroet – Elbert ook en Conny – Mandy feliciteerde mij met de afvalrace die ik een half jaar hoop vol te houden onder begeleiding van de Hogeschool Holland – gebaseerd op inname van veel plant- aardige eiwitten (kipstuckjes, gerulde gehackt, willieworstjes) en géén ozempic of hoe die spuiten ook heten. fijne resultaten kon ik melden – een rustige afname van kiloos pom van 85 naar 79 in een week of 8. of zoals dichter en singer songwriter Karlijn Groet het onlangs nog verwoordde: ‘hoe minder pom hoe beter dat voor de wereld is.’ de uitgever nog niet gearriveerd.
ik nam plaats naast Helle en Paul Roelofsen – die me aansprak op de recensie die ik onlangs had geschreven over zijn nieuwe bundel – ‘En de vissen lispelen tegen het riet’ – paul de dichter die nog wel eens venijnig uit de hoek wenst te komen – let wel – in zijn Poëzie. is dat werkelijk zo pom? ja hoor paul – alles wat ik opschrijf klopt soms! we gingen aan de witte wijn. een keer per week mag ik van de lieve jonge diëtiste Sanne het dieet minder lief nemen – ‘je moet wel leven pom’- zo hoor ik het graag. de uitgever nog niet gearriveerd.
ik zag nog prachtige optredens van de Alkmaarse hoogheid Margreet Schouwenaar, van Helle, van Wouter en van Alja Spaan die de nieuwe/oude moedergedichten uit de nieuwe bundel voorlas maar van papier – mooie het leven rakende gedichten – de bundel en de uitgever nog steeds niet gearriveerd.
Rob van der Plas zong nog een aantal gedichten tot het tijd werd voor een pauze en nieuwe witte wijn. de uitgever gearriveerd! een werkelijk briljant planning – op juiste moment op de juiste plaats – met die prachtbundel in zijn handen maakte Leo P een diepe buiging voor Alja Spaan. die bundel met die lange naam die ik binnenkort zal recenseren. het was een fijne spannende middag.
maar eens even een herhaling – zo was het in november van het jaar 2024 – van heel veel moois hier – met enige stars van de site. een van de vele wedstrijden in de herhaling – geniet ervan zegt de serveerster in het restaurant- deze week geen wedstrijd vanwege verplichtingen elderso.a in Alkmaar.
————————————————————————–
wedstrijd gesloten! de commentaren onder de gedichten
tsja wat moet ik nou midden in de nacht – met die prachtige muziek van Maarten op de joetjoep – zachtjes mooi en resoluut en dan die prachtige namen van lieve mensen met al die mooie regels over die ene mooie dag die – tsjaa natuurlijk daarna ook zo heel erg eenzaam kan maken. maar laten we genieten – zoals ik genoot vandaag in Alkmaar bij alja spaans Reuring en de mooie mensen die zij daar … – genieten van de prachtige gedichten hier – die ons terug brengen bij die mooie dagen die we genoten of zoals Mandy Eggerding het in 2024 benoemde – dat we in deze tijd ‘de radicale kwetsbaarheid’ zo hoog nodig hebben.
dank aan Maarten Bogaers die zijn ‘ radicale kwetsbaarheid’ zo mooi in een lied heeft neergelegd – die dag aan zee – dank aan de dichters die die dag in woorden voor ons lezer mooi maakten – vereeuwigden. de commentaren leest u onder de gedichten – in deze wedstrijd die natuurlijk geen wedstrijd is en nooit zal zijn.
Ik ben van grijs gaan houden
Wat moet ik doen, zodat je van me houden blijft terwijl ik in de uitgeleefde kop van de toekomst kijk
Soms keer ik terug naar plaatsen waar onze harten synchroon in liefde klopten, tot je verdween mij achterlatend
in het vergrijsde blauw
Je viste nog een droom voor me uit het water
Vera van der Horst
ok nemen we de ‘radicale kwetsbaarheid’ van mandy als beoordelingscriterium vandaag. nou vera schiet meteen in die roos. 180 punten – one hundred and 80 roepen ze dan in de kroeg – wij zijn subtieler hier. wat prachtig die uitgeleefde kop in de eerste strofe ‘van de toekomst’- uw beoordelaar is meteen verloren. ik geef me over. hier lezen we in prachtige eenvoud hoeveel pijn het leven kan doen en hoe je ook van pijn nog iets heel moois kan maken. hoe die droom onthouden is die de geliefde voor haar uit het water viste ooit. ze is van grijs gaan houden schrijft ze. zo een regel kun je alleen maar schrijven als je een prachtig leven achter je hebt liggen en als je toch nog verder moet. ik houd van vera’s grijs. het leven in woorden van kwetsbaarheid gegeven. mooi. dit goud!
VERA VAN DER HORST- Je viste nog een droom voor me uit het water
ANKE LABRIE – die dag zonder einde
MAX LEROU –jij – de zachte, de gewelfde,
KARLIJN GROET – tussen armen
CARTOUCHE – dat liefde laveren is
RIK VAN BOECKEL – in rustig schuim
jawel de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd weer eens een keertje in ere hersteld – en dat naar aanleiding van dat prachtige lied – van die prachtige singer songwriter Maarten Bogaers – ach ja hij zingt – ‘wat wisten we er ook van’ – meegenomen door de zon aan zee – die ene zo mooie onvergetelijke dag aan zee – voor het leven meegenomen – die ene dag om te bezingen – een dag om bij te dichten – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
weet je 5
het is best moeilijk om jou in eenvoudige woorden te vangen
omdat zoveel schoonheid in wezen niet te vatten is
niet ongestraft kan blijven zoals ooit genadeloos verwoord
dat in de liefde alles maar dan ook alles van de liefde is
hard en onstuimig het tweegevecht strak en streng de string
pw
eindeloos
de zee leek eindeloos net zoals onze liefde dachten wij
twee lome lijven die hier voor altijd en eigenlijk nog langer wilden blijven
altijd op dat warme zand die dag aan zee die dag zonder einde
nooit meer zo godvergeten eenzaam de dag die kwam dagen erna
anke labrie (9-11-24) die dag zon der einde zo mooi gemaakt hier en dan ook die pijn later bijna weggevloekt – en met wat een kracht – hoe het mooie en het alles overheersende mooi hier in enkele strofen naast het verliezen is beschreven. de lijn van kwetsbaarheid licht dieprood op. ik houd van de eenvoud hier bij Anke – niets is me liever dan eenvoudig mooi – schreef ik ooit. eenvoud is de dichter dienstbaar in zijn of haar poëzie bij grote dingen. en toch is eenvoud zo moeilijk te hanteren bij grote dingen. mooi Anke!
zuiderstrand
mijn kristallen hart lag al lang aan scherven die ochtend – met de moed der wanhoop lijmde ik de stukken aan elkaar
de stoutste schoenen die ik vinden kon nog in mijn hand plakte ik er vlug een liedje aan en ging op weg
even later aan het water van de noordzee – zuiderstrand waar het vonken regende
mijn hart sprong op ontsnapte aan zijn oude verpakking en ging uit streaken naakt en zonder schaamte
het vatte vlam voor veler ogen en liet zich niet meer doven – één waaghals heeft nog blaren op de tong
maar jij – de zachte, de gewelfde, rond gehouwen uit zacht gesteente blies met jouw adem zachtjes zuchtend voor mij een nieuw hart zonder barsten
Max Lerou een vulkaan aan woorden, gevoelens, en het vuur van de liefde, van de liefdevolle woorden voor ons als vuurwerk gepresenteerd door de dichter Max Lerou – zo moet je euforie beschrijven zo is het goed – zo is het leven te leven – zo is het strand geworden tot een magisch liefdescentrum – zo zal het zijn om nooit meer te vergeten. er was liefdesvuur op het strand en ze dansten – dansten de wereld aan hun voeten – dansten een eerbetoon aan het allerhoogste – aan het houden van. (de kwetsbaarheid maar even voor later gelaten. gelukkig zo.)
het verschil
alleen in de nacht op zijn zwartst voor de dag je denkt aan een ander, de lust die je had
je ligt tussen armen en adem in je nek tussen hebben wat je wilt en willen wat je hebt
Karlijn Groet
wat ben ik blij dat ze toch weer schrijft – haar observaties neergelegd in een bijna mystieke waarneming. maar dan toch gewoon de woorden teruggebracht naar een aards nivo – van zweet en adem en armen en nek – de dichter Der Mouw zou van Brahman en Atman spreken. hier dan in dit gedicht Atman als een levensfase -de aardse fase – het onvolkomene – onderweg naar het aller aller hoogste. ‘door de liefde uitgekleed..’ zingt hier in de kamer Alex Roeka in het nummer sterrendal. en zo is het.
Die ene dag – weet je nog
We vlijden ons in het zand huid ten voeten uit – verhit jouw hand op mijn dij en mij bestierf het lieve van je woorden op mijn lippen, ik had het niet het hart je te bekennen zoals golven het strand
nam je mij, wilde ons samen om bij zinnen te komen – in het water maar eenmaal aan de rand plots die rode vlag voor onze ogen – ja wat wist ik wisten wij van helder en donker
van stromen en dromen, hoe licht -zinnig grenzen te overschrijden dat liefde laveren is, haar eigen gang gaat eeuwig en altijd maar voor even zoals die ene – dag aan zee
08-10-2024 / Cartouche
het is weer een schitterende dichterlijke Cartouche die we mogen genieten – wie kan zo schrijven:
ik had het niet het hart je te bekennen zoals golven het strand
en wie zo? dat liefde laveren is, haar eigen gang gaat eeuwig en altijd maar voor even zoals die ene – dag aan zee niemand! zo kan alleen Cartouche schrijven – had ik vandaag niet gekozen voor Mandys beoordelingscriterium van ‘radicale kwetsbaarheid’ – Cartouche zou met goud en glans gewonnen hebben. nu is het anders – ik wil de kwetsbaarheid waarderen.
De geschiedenis van de zee
De zee neemt alles rustig of onrustig mee via herinnering aan de veelzijdige wind terwijl de zon zich boven wolken of golven bevindt de dagen aan de kust veranderen nooit of vaak
schepen aan de horizon schrijven soms geschiedenis want af en toe zijn golven hoog en schuimend raak het windstille geluk is de taak van het klimaat zwemmen in zee maakt de mensheid tevreden
zo vormen zomerse dagen weelderige strandscènes met in rustig schuim duikende mannen en vrouwen zij verdienen het zeewaardige vertrouwen de zee laat hen in schoolslag verder gaan.
Rik van Boeckel
als een soort helicopter vliegt Rik van Boeckel over ons heen – over het strandgebeuren heen – met zijn helicopterblik verlaat hij ons dichters in die prachtige laatste strofe en laat ons achter met onze kwetsbaarheden. rik vliegt er aan voorbij – heerlijk relativerend – haha – dank je wel rik
erg veel zin om een bijdrage te leveren – zaterdag – op die pracht locatie in Alkmaar – aan Alja’s dag van het jaar – zo is het toch voor een dichter als er een nieuwe bundel kan worden gepresenteerd – 15 november @ 15:00 – 17:00
De achtste bundel van dichter Alja Spaan is opgedragen aan haar moeder en volgt haar laatste jaren. De werktitel is Iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld. De bundel kwam al in 2013 tot stand, maar is begin dit jaar aangevuld en herzien. Het is een intieme, persoonlijke bundel waarin de bijzondere maar niet altijd gemakkelijke relatie met haar moeder wordt beschreven. De afstand werd kleiner, het proces van ouder worden en dementeren is zowel schrijnend als inspirerend en herkenbaar. De nieuwe bundel wordt ten doop gehouden in De Alkenaer. Wie er bij zijn? Een mooi lijstje met veel dichtersgeweld, namelijk: Margreet Schouwenaar, Wouter van Heiningen, Helle van Aardeberg, Leo Peeraer en Pom Wolff. En muziek van Rob van der Plas.
Wil je erbij zijn? Bestel dan een gratis ticket! Gratis
elke dag schrijft Alja voor haar lezers een gedicht op FB – deze bijvoorbeeld op 7 november 2025
uiteindelijk
Iets herlezen is een vriend bezoeken die we lang niet zagen, een herinnering terugvinden, een score van een
spel tussen het eerste blad, de namen van de kinderen lezen in hun eigen handschrift, het jaar van iemands
reisje, welke muziek we luisterden en welke games zij speelden, die bloemetjesbroek waarvan we later een deken
maakten, samen met de jurken die niet meer pasten, een gerecht van lang geleden, oude gewoonten en een ander
huisnummer, de kat eerst allerlei kleuren en later het zachte rood en die ene fiets die uit de schuur verdween,
krokusjes nog in de tuin en het haar nog kort en zwart, de lijnen langs de ogen, het oranje van de theepot en de jute
op de muur, en stilte in het dorp rond de kerk en de mannen met hoed tegenover ons, slapend tot de klok weer luidde.
We noemen haar Fleur. Maar zo heet ze niet, want ze is geanonimiseerd. Fleur is een keurige vrouw van in de dertig. Ze is gelukkig getrouwd, heeft een kind en een leuke baan. Soms gaat ze met de meiden op vakantie. Deze keer had ze goede gesprekken met haar vriendinnen. Dat mondde er in uit, dat ze dingen deed, die ze anders niet zou doen. De zon was al onder en ze knoopte in haar eentje nog een gesprek aan met een grijze oudere man in de strandbar. Er was meteen een klik. Dit leidde tot een nacht van spannende, opwindende seks. Ze had niet verwacht, dat ze hem over haar gezicht zou laten klaarkomen of dat ze het anaal zou doen. Ook de dingen die ze allemaal zei, had ze niet vooraf zien aankomen. Toch was het allemaal gebeurd en had ze geen spijt. Het was het waard en zou een geheim blijven, dat ze zou koesteren. Haar ‘bodypump lessen’ neemt ze mee naar de slaapkamer thuis.
Ik erger me kapot aan dat soort ‘geile vrouwenverhalen’. Fleur bestaat enkel in het hoofd van de redacteur, die marketing heeft gestudeerd. Elke vrouw, die zegt dat ze wellustig is, doet dat over het algemeen voor reclamedoeleinden. Natuurlijk zijn er wel wellustige vrouwen. Maar dat zijn er niet veel. Misschien een promille van de populatie. En uiteraard heeft ‘normale’ een vrouw ook wel eens behoeftes, maar dat zijn momenten en die gaan voorbij, net als de maandstonden.
Bij vrouwen werkt het gewoon anders dan bij mannen. Als een vrouw een café binnen loopt, kan ze binnen vijf minuten gratis met een man naar buiten lopen voor seks. Waarom doet een vrouw dat dan niet? Twee redenen. De eisen die een vrouw stelt zijn veel hoger, dan de die een man stelt. Ten tweede hebben vrouwen veel minder zin. Het is een markt van vraag en aanbod, waarbij er een veel grotere vraag bestaat, dan dat er aan de andere kant aanbod is. Daarnaast is het aanbod, dat voor de vrouw in aanmerking komt, véél lager, doordat de eisen véél hoger liggen. Alles moet precies kloppen. Het gevoel, de vonk, het moment, de klik, de kaaklijn, het timbre van de stem, de lengte van de lul en of de was al is opgehangen.
Het beste, dat je kunt bereiken, als je tot de meerderheid van de mannen (en vrouwen) behoort, is een karig compromis is. Accepteren, dat veel van je verlangens nooit vervuld zullen worden. Blij zijn met wat je hebt. En machteloos afwachten tot ‘het moment’ ooit weer komt. Laten we ons als mannen en vrouwen niks wijs laten maken. Fleur bestaat alleen in sprookjes. En zelfs daar zal ze haar beloftes niet gestand doen. Enkel bonobo’s en homo’s doen het beter.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 48 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Paul Roelofsen heeft een heel eigen en bijzondere manier gevonden om oud te worden. Hij schrijft gedichten. Hij loopt door de polder en schrijft gedichten. Ook hoort hij vissen lispelen en schrijft gedichten.
Voor lieve minzame poëzie niet met Paul meelopen, svp dan graag doorlopen. Maar gaat u mee met de geestige venijnigheid van de dichter Roelofsen dan is Paul uw maatje. Paul Roelofsen, in 1940 geboren – het leven gunt je niet zomaar 85 levensjaren – als Paul in poëzie over leven en de aankomende dood verhaalt dan weten we waar we aan toe zijn – als we zijn nieuwe bundel met poëzie tot ons hebben genomen. 49 gedichten over leven en de dood, over lust en lusteloosheid, ingeklemd tussen 2 gedichten – één over het toen VERHEERLIJKING 1 én één over het nu VERHEERLIJKING 2.
De nieuwe bundel van de dichter Paul Roelofsen ‘En de vissen lispelen tegen het riet’ onlangs in ons polderland gepresenteerd in de openreeks van uitgeverij U2pi, Den Haag, leest als een trein, over leven, lust, over herinneringen & observaties & goede raad, over ‘naastenliefde’ ook maar dan wel met enige flinke scheuten van die bijzondere en geestige roelofsenvenijnigheid: (..) wierp ik de drenkelinge mijn laatste kleingeld toe misschien, dacht ik kan zij er nog een vis mee kopen
nee voor klef niet aanbellen bij dichter Roelofsen! We lezen voorts verder over nalatenschap, over vechtscheiding, over teloorgang en over de onontkoombare. DE DOOD!
7 hoofdstukken op leven en dood – over leven, levenslusten en de dood met steeds 7 gedichten per hoofdstuk. Keurig geordend: de lust in het eerste hoofdstuk, de levenslust en de teloorgang en het verval in de volgende en in het zevende en laatste hoofdstuk is de dood prominent aanwezig. Soms waaien er kinderen weg in de bundel – in hoofdstuk 3, in hoofdstuk 4 slaat de vervreemding toe in de bundel met titels als ‘High’ én ‘En vragen de zwijnen ten dans . ’
Ook niet aanbellen voor sentiment bij de dichter Roelofsen. In het gedicht “Zomaar op een zomerdag” wordt de neiging naar sentimenteel bij oudere mensen vakkundig ontmanteld. Heet het hoofdstuk nog “ik huilde een beetje in de tuin” lezen we dat er niets in die tuin te huilen viel. Haha!
De realist Roelofsen is ook aanwezig in de bundel. Het vertrouwen van zijn medemens in een ‘oneindige vrede’ wordt spijkerhard de grond ingeboord maar wel natuurlijk op poëtische wijze: wie op die dwaling vertrouwde “en nu ontwaakt en zich voor het hoofd slaat rust uit in wonden die spreken”.
En alle hoofdstukken zijn even boeiend – in het voorlaatste hoofdstuk ‘Een oude beer die de weg kwijt is’ komen we als het ware die prachtsong om te janken zo MOOI van Maarten van Roozendaal tegen: ‘ Ik ben God dank nog een keer een jonge lente waard!!!! maar dan op zijn Roelofsen:
Lippen
Het is de hoogste tijd, maar zo sterf ik nooit mijn laatste jaar weigert te eindigen (..) waar mijn verzuurde hart nogmaals brak voor lentelippen als rode kersen die zoeter smaakten dan het bitterste bitter lippen, lippen, niets dan lippen zo zoet
In het zevende en laatste hoofdstuk is de dood prominent aanwezig. We lezen over uitzaaiingen, over fatalisme en de angst, over de grafsteen die zijn naam draagt – “waarom draag je zelf geen naam – teer en zacht als mos – het zou je open maken – minder steen en meer een gezel – ik in de grond en jij bovenop mij “ – en over hoe weinig er van weinig overblijft. Ja dat je kunt wandelen in Pauls woorden – in de regen van de overledene.
Het is wat het is bij de dichter Paul Roelofsen. Ik heb de recensie karig en koel gehouden – maar de poëtische waarheid is een andere: ik las 51 genadeloze prachtige gedichten van Paul Roelofsen over het leven en de onontkoombare dood. Deze oude beer ‘die de weg kwijt is’ moet zeker toch nog maar een aantal jaren onder ons blijven, (in ieder geval nog tot en met een volgende bundel). Ik loop zo heel erg graag nog einden mee met Paul en in zijn zo levendige poëzie.
Bali. Het is er niet alleen overbevolkt met toeristen. Dat viel wel te verwachten. Canggu blijkt het episch centrum van postmodern hedonisme. Toeristen ogen te bruin, te slank en meestal te blond. De meisjes. Twintig jaar geleden heerste er nog de rust van eindeloze rijstvelden. Aldus de taxichauffeur, die ruim anderhalf uur door gekte moest navigeren om de zestien kilometer vanaf de haven te overbruggen. Nu sterft het hier van pseudo yoga clubs en hippe vegan restaurantjes. Koffie met havermelk. In Canggu. Met Russisch geld uit de grond gestampte resorts en gelikte beach clubs. Aldus de taxichauffeur. Tijdens covid kocht men de boel op voor een habbekrats van locals die zich nu in het zweet moeten werken voor de nieuwe landlords. Want zo werkt de wereld. Zo heeft het altijd gewerkt. Crisis is an opportunity. Althans, voor lieden met een bijpassende blik.
Bali heeft ondanks de drukte ontegenzeggelijk een relaxte sfeer, misschien heeft het te maken met de cultuur die gestoeld is op hindoeïsme. Dat klinkt door in het straatbeeld. Als een verre echo. Inmiddels aangekomen in Kuala Lumpur. Hier lijkt men nog meer gewired volgens westerse principes. Het resultaat is een multiculturele stoofpot die lijkt te zijn ontaard in een smakeloos compromis. Meteen last van de darmen. Pruttelend gespetter. Opmerkelijk, want mijn lijf verdroeg zonder enig protest zelfs wat ik bij de meest onooglijke Indonesische warung voorgeschoteld kreeg. En daar waren er een aantal bij die het stempel twijfelachtig zonder meer opriepen. In mijn hoofd. Onterechte beeldspraak. Achteraf.
Hoe meer ik de afgelopen weken van eiland naar eiland naar de bewoonde wereld kroop, hoe intenser de leegheid zich opdrong. Als schittering die langzaam verbleekt in de ogen van ontelbare voorbijgangers. Verstarring alom. Vervreemding. Totdat de wereld verstilt in een alles verstikkende zombieblik. Wellicht is het slechts een reflectie van het sprookje waarin ik mijn wanen beleef. Misschien kijk ik simpelweg in de spiegel van mijn verlangens. De toeschouwer gevangen. Morgen het vliegtuig in. Ik zal eraan moeten geloven.
dank aan alle inzenders van de prachtige poëzie die hieronder te genieten valt. vanwege bijzondere redenen moet ik de wedstrijd nu reeds afsluiten en de wedstrijd die geen wedstrijd is – deze mooie zondagochtendwedstrijd – een winnaar geven én met goud beleggen – jullie zijn het hoop ik met mij eens dat we ERWIN TROOST onze enig echte modekoning door de jaren heen eren – hierbij met de complete foto+tekst bijlage geheel verzorgd in een aktueel modebeeld ERWIN gefeliciteerd – de gouden kroon past jou deze week – van harte.
𝗗𝗘𝗩𝗘𝗥𝗚𝗘𝗧𝗘𝗡 𝗗𝗜𝗖𝗛𝗧𝗘𝗥 (da’s ironisch)
Nee, ik vind het leuk en aardig dat ik soms nog word herkend Laatst nog in de bus en gisteren door een rare vent
Het is november in de volle maan en mooie zon Draag ik de jas nu wel of kan het gewoon uit ‘Ach, wat the fuck, één foto voor mijn fans’ Ik dacht dat het wel kon
Fashion is Patsy en geen Kim Kardashian Fashion is fun, compassion en vooral flash in De wereld buiten de lijntjes leren kleuren En kijken hoe jij de wereld gaat opfleuren
Als dichter had ik nooit iets met rijm “Ach jawel joh, laatst nog maakte ik soep met balletjes, verse groente en tijm.”
Erwin Troost
prachtige foto en de tekst geheel binnen het thema gesitueerd – een echte troost verwelkomen we vandaag op deze prachtige zondagochtend hier te plaatse. de modekoning van eindhoven en omgeving op de pom – herinneringen aan vroeger tijden – aan kraaij en balder waar erwin de slamscepter met stijl zwaaide, al waar mijn slamcarriere begon, erwin in zijn gouden jaren nu tot uitdrukking gebracht in een schitterend tenue. de begeleidende tekst mag er zijn – zo is het leven zo DE troost.
ERWIN TROOST
ROB MIENTJES
FRANS TERKEN
LUK PAARD
RIK VAN BOECKEL
MAX LEROU
CARTOUCHE
JORGE BOLLE
wie wint de enige echte virtuele – van je kleding moet je het echt hebben – trofee op pomgedichten.nl – zie daar onze enige echte virtuele – geen AI – maar wild op straat en met trots gedragen zoals het hoort – een van alle tijden trofee – spaarzaam, duurzaam, uitbundig of nauwelijks – het maakt niet uit – een vergeten kindje in de poëzie wellicht – mode, kleding, kunst, de dagelijkse, de nachtelijke, de kunstzinnige versie nu dan ook op de pom – aan de dichters is het om er poëzie van te maken – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nu ze
het waren tijden toen waarin de gaten nog moesten vallen nu ze er niet meer zijn en je hun zwijgen niet meer hoort en ook hun kleren zijn vergaan hoor je overal dezelfde taal weer
kon ik maar schrijven zoals jij kunt kijken ik zou niet aarzelen en schrijven over de vrede een prachtig lied maar kijken zoals jij kunt kijken ik vermoed ik kan dat niet
pom wolff
Dag Pom, bijna de elfde van de elfde en ja dan start het nieuwe ‘vastelaovend’ seizoen weer. Brabanders en Limburgers in rep en roer. En ja … het moet gezegd ook dan begint mijn borst heel even wat dichter en harder te kloppen. Hier een kleine ode aan de vastelaovend en specifiek de prachtige oude Venlose liedjes, vol nostalgie en romantiek. De oude klerenkast trek ik hier even open. In het klein vertaald. Den alde kleiërkas (1948). Met dank aan Dirk Timp. Wäörd (tekst) en Meziék (muziek).
De oude klerenkast
Ik heb op de zolder een meubelstuk staan een klerenkast gammel en oud Waarom ik dat ding nog niet weg heb gedaan? Die klungel heeft dank zijn behoud, aan Venlose carnaval alleen, want trek ik met de optocht mee, dan heb ik meteen weer mijn kostuum bijeen, die kast die zit vol met dat spul.
Refrein: Ach, goede oude klerenkast jij komt ons ieder jaar van pas al ben je nog zo slecht, ik doe je nooit weg
Er ligt op de planken van die gammele kast, een boerenmuts, vettig en stijf. Een hoopje met maskers en een pi-jas [zwarte lange jas met dubbele rij knopen], zo’n, lelijkmans flets bovenlijf. Wat neuzen en snorren, wat klompen en schoenen. Een toeter van gekleurd papier. Een ratel, de broek en de kraag van een clown. Wat bracht me dat toch vaak lol en plezier.
Daar hangt stil verborgen in een hoek, geknoopt aan een vishengel met touw, gedraaid in een klungelig stuk omslagdoek, de resten van mijn haringkooi. Vaak denk ik weer terug als ik alles bekijk, en leef in herinnering, de hele bende is vastelaovesmuziek, en dwingt me alweer dat ik zing … Ach goede oude klerenkast … jij komt ons ieder jaar van pas …
voor de liefhebber onder de grote rivieren een inleiding hoe het leven dient gevierd – verkleedpartijen, liefde leven en verlangen voor een paar dagen buiten de huisdeur gehaald en doorhalen maar – dat stukste nederland dat het schoonste ist – wij van boven de rivieren leven mee. mooi eerbetoon van rob aan het carnavalleven –
Vooruitzicht
Het verlangen in laarzen om weer de wei in als koeien die opgehokt naar voorjaar snakken het donkere uitzicht zijn we zat
het verse gras onder de poten en gaan en springen en dartelen likken aan de jonge sprieten de geur van vertrouwde grond
zo dwalen in luchtige vacht dansen naar een nieuw seizoen boven de laarzen al een korte broek om de komende zomer te voelen
de sfeer van opgerolde mouwen het shirt open op een blotevoetenpad
frans beschrijft het gebeuren op de thema foto – de foto is onlangs in berlijn genomen- laat in de avond – hoe de dichter er een dartel gebeuren van weet te maken haha – we zullen het gedicht maar niet in het duits vertalen – de drone dreiging was nog niet te voelen in berlijn – de drang ‘naar een nieuw seizoen’altijd aanwezig in elke wereldstad. we leven met vooruitzichten zoals de dichter het on voorschrijft. zo moet dat in de wereld van de poëzie en in de wereld van de lezers. luchtige inspirerende tekst. dank je wel frans.
Hoi Pom,
(de rockdichter): zo de tijd vliegt me wel’n rotvaart…en dus zondag vandaag en ik haast me ter poms site….voor de wedstrijd die geen wedstrijd enzoverder…en hier’n jurkje dat de tijd toch wat remt…of anders alleszins…ja door ons omwikkeld zoas u leest
“ jurkje “ luk paard
durf zegde jij en stapte uit de zwarte schoene reikte ’n zacht omwikkeld lijf met rood en wit de bloemetjes rood zoas je lippe de glimlach puur
liet hare losgooie hande van schouders glijde ‘et jurkje tusse vingers
jij fluisterde op me lippe en ik volgde jou tot op me huid zacht tastend
de heupe’n beetje tijd weg wiegend door ons omwikkeld
en’n PAARD-artje…voor de sfeer ” jurkje rood ” by luk paard
Luk weet als geen ander elk jaargetijde van lente te voorzien – ik zie rode jurkjes langzaam als zachtaardige ballonnen vliegen door belgische landstreken – is het daarom dat we van belgië houden – ja daarom is dat zo – dat overal Luks woorden als prachtige jurkjes door de lucht vliegen en wij een inkijkje krijgen op romantische wijze wat zich te lang heeft schuilgehouden voor onze ogen – voor ons hart – voor ons gevoel deze lente achtige prachtige zaken. in poëzie!
Goedemorgen Pom
Vorige week zaterdag heb ik haiku’s voorgedragen tijdens het Haiku Festival in theater Amare in Den Haag. Ben al in de jaren zeventig begonnen met het schrijven van haiku’s, die poëzie stijl uit Japan. Nu het thema is ‘van je kleding moet je het echt hebben’ heb ik een haiku daarover geschreven. Deze foto is van een optreden 5 oktober tijdens de presentatie van de poëziebundel Dichter bij de natuur in Utrecht. Daar droeg ik deze kleding. En speelde bij de voordracht op de West-Afrikaanse balafoon. Zal de foto ook apart mailen.
Kleding haiku
Gekleed optreden de muzikale dichter voegt zijn kleren toe.
Rik van Boeckel 8 november 2025
kleurrijk en bijzonder fijn kleinood – dank je wel Rik.
wanneer het regent
ik fiets nog eerder in een korte broek of in mijn blote kont desnoods met witte sokken in sandalen
birkenstock voor mijn part die van bristol een minder merk wie maalt daarom
ik rij als het echt niet anders kan met een plastic zakje op mijn kop een duikbril zou dan nog bijzonder zijn hoewel te zeer bedacht
maar alles ja echt alles liever dan dat de dames mij op een dag zien fietsen in een regenpak
ml bristol hahaha zouden ze nog bestaan – zo zien we de dichter max lerou door zijn den haag gaan – ik krijg dat gele regenpak toch niet meer van mijn netvlies – die uitstralende sokken erbij – max is een schilderij! deze klassieker kende al eerder het verdiende goud – en nog steeds staan er dames te wachten in de straten van den haag tot de dichter lerou voorbij snelt – ze zullen het moeten doen met de poëzie.
Ongehoord
de kastdeur schuift open in een vergeten hoekje komt hij tevoorschijn in grijs glanzend van het vele dragen
de geur van Rode Ster tabak dringt eruit naar buiten verspreidt zich door de kamer en vult de gaten van je weten
hoe hij de tijd dacht te regeren, van opstaan, eten tot te bed, een- en spaarzame keizer die geen steek nodig had niet om mode maalde
het klokje in zijn vestzak is verdwenen – ongehoord hoe iemand zo pief paf poef tot leven kan komen in stof van een kamizooltje
08-11-2025 / Cartouche
cartouche schetst het verleden in die klerenkast – waar is het klokje aan het kettinkje gebleven – ‘gaten in je weten’ die worden opgevuld – prachtig gezegd – de grijsheid de deftige grijsheid uit vroeger tijden laat deze dichter herleven. en dat kun je heel goed aan cartouche overlaten. zoals blijkt.
Hoedjes
Nog nooit zoveel hoedjes gezien van tule van onzichtbare draad en afgewerkt katoen
en jurkjes, opruiende jurkjes met hoge hakken in zompig gras
breekbaar als de wind wandelen naadloze pakken langs een parcours vol rozen
mijn stropdas zit benauwd om mijn nek, zoals het bit van de paarden die met zweep en zweet rennen voor volk en vaderland in de Melbourne Cup
Jorge Bolle ‘opruiende jurkjes’ willen we allemaal wel live zien Jorge – ik krijg er bijzondere gedachten bij zo vroeg op de zondagochtend – gelukkig hebben we dichter Bolle nog die ons laat meegenieten van al het moois dat het leven – de mode – en die hier in dit gedicht opzwaaiende zomerjurken ons lezers te bieden heeft – ook in dat verre werelddeel waar Jorge verblijf heeft gevonden. we komen er aan.
De zon valt in paarse strepen op mijn krant. Warme woensdagochtend die ontwaakt. Jij slaakt een zucht op zolder. En drie trappen neem ik zonder treden. In ademloos weten. Daar. Een zolderbalk. Het paarse pluche. Koele houten vloer. Je bent kleiner dan ik wist. Je arm is niet meer dan een vogelbotje. Onder je gevouwen. Je schokt. Beweegt heen en weer tussen hemel en aarde. Ik leg je op je zij in helder weten. Zoals altijd. Jij en ik. Je hartslag daalt. Ik ga niet weg om een ambulance te bellen. Ik ga niet. Niet bij je weg. Zo wachten we. Samen. Tot je weer op deze wereld bent. Je leeft.
