we lopen samen op als goeie vrienden mooipraters zijn we herschrijven vrolijk ons verleden kleuren de toekomst in met glans beiden buigzaam vergevingsgezind of juist van zins tot het opblazen van niets tot iets we roepen van de daken halen lijken uit de kast maar liever nog ons gelijk we lopen samen op dromen poëzie dromen stil te zetten tijd om te blijven lopen
lieve lezers – de uitslag van de wedstrijd (die natuurlijk geen wedstrijd is) en vandaag al helemaal niet – met dit eerbetoon aan Anke Labrie – is hieronder te lezen- met de commentaren. dank aan alle dichters die inzonden op deze editie van de zondagochtend/middag wedstrijd.
Cartouche wint de enige echte virtuele – ja elke levensfase kent zijn eigen eigenste schoonheid – ankes liefdevolle trofee op pomgedichten – (een eerbetoon aan de schilder Anke Labrie – haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’) – Rik van Boeckel zilver en Frans Terken brons.
Hoi Pom, Met Ankie als ankervrouw begeven we ons, enigszins broos maar ongebroken, op pad voor een nieuwe afslag in de wereld van beeld en woord om onze zieleroerselen aan het licht te doen komen. Hulde aan grote hart en voorbeeldig gedrag!
Alles valt op zijn plaats
stilstaan is allesbehalve achteruitgang alleen het nodige – leed haar aangedaan en het mooie dat jij mee hebt gemaakt beleden, al wat je gegeven – verlangen en vrees, verspilde woorden, verspeelde energie
om ouder en grijzer, kaler maar wijzer dan pas op de plaats te maken ten einde in verwondering omziend voort te gaan de rimpels in je gezicht te tellen, het rekken en vlekken van je huid te laten spreken met droef opgeruimd gemoed
de onafzienbare ruimte voor je met een onwijs aardsblauw te kleuren met kariger, veelzeggender woorden de wereld in te kaderen – haar voor de liefde te winnen
ik zie het voor me niets gaat, niets is nog verloren
08-02-2025 / Cartouche
die wereld regels aan het einde van het gedicht – zijn mede een waar eerbetoon aan dichteres die zich altijd wist te omgeven met prachtige kleuren – een eerbetoon aan het leven – aan de fases van het leven – aan de ontontkoombare ouderdom en de liefde in het algemeen – Cartouche weet wel weer even een compleet gedicht te genereren. ik zeg goud! van harte!
Goedemorgen Pom Hier is mijn bijdrage aan de schoonheid van elke levensfase en het eerbetoon aan schilder en dichter Anke Labrie. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Kleurrijk tafereel van de wereld
Tijd schildert haar geluk met passie kleurrijke dagen veranderen langzaam elke levensfase laat botten gaan tot ze met penselen worden genezen
zo keert schoonheid jarenlang terug op het monumentale onkwetsbare doek verwondering is een dankbaar moment dat zij toont met natuurlijke poëtische kunst.
Rik van Boeckel
ook Rik tekent een waar eerbetoon voor dichter / schilder Labrie. mooi kort gehouden de rake typeringen – ik zeg zilver. van harte.
Goedemorgen Pom, Ja, eigenste schoonheid, dat is bij Anke in goede en vertrouwde handen, altijd mooi om te zien. Weekendgroet, Frans
Het leven vieren
Ach ooit dat droeve begin van meisjes- en jongensleed hoe je je woorden oeverloos verloor aan sonnetten-gesnotter
om later ruim te baden in de taal van het vrije vers van vrouwen- en mannenverdriet over liefde die je achter je moest laten
dat het leven niet van toen maar van nu is de oude dag vol glinster het genot van schoonheid gemak van levenswijs
niet dat elke dag de laatste kan zijn maar zien wat je er elk moment van maakt bij alles wat om je heen gebeurt schildering gevangen op je netvlies
het leven vieren ook op broze dagen met de kunst van woord en beeld
de poëtische analyse van Frans Terken mag er zijn – samengevat in de laatste twee regels van de laatste strofe – hoe met woord en beeld het leven nog altijd te vieren is. ik zeg brons en ik zeg van harte.
Ha Pom, Wat vreemd om zelf ook met een gedicht te reageren deze keer, nu ikzelf een soort inspiratiebron ben. Toch maar iets geschreven.
slagbomen vervagen langzaam de grens blijkt niet afgesloten bepakt met je herinneringen op weg naar een nieuw tehuis
vermoeid na die lange reis geniet je van een uitzicht waar de kleuren zijn gebleven misschien iets zachter nu
geen begrenzing houdt je tegen zolang je maar de paadjes weet naar liefde en naar schoonheid tot aan het einde van de reis
anke labrie 08-02-2025
we zullen Anke het wedstrijd karakter niet aandoen – een prachtig poëtisch eerbetoon door de dichters aan haar hier gepresenteerd – in de verwachting dat Anke haar tweede ’tak van sport’ de poëzie tot in lengte van jaren zal kunnen blijven uitoefenen. getuige hierboven haar inzending deze week. een pleidooi voor liefde en schoonheid – het pleidooi dat Anke tekent. en wat een prachtig initiatief haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’.
Pieter Stroop van Renen – Elke slag weer iets gewonnen.
Cartouche – niets gaat, niets is nog verloren
Anke Labrie – naar liefde en naar schoonheid
Rob Mientjes – Zwitsal zoet met blauwe ogen…
Karlijn Groet – waar het tijd betreft…
Rik van Boeckel – Tijd schildert haar geluk met passie…
Frans Terken – dat het leven niet van toen maar van nu is…
wie wint de enige echte virtuele – ja elke levensfase kent zijn eigen eigenste schoonheid – ankes liefdevolle trofee op pomgedichten? (een eerbetoon aan de schilder Anke Labrie – haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’) zoals Anke Labrie hieronder beschrijft en een nieuwe levensfase ingaat – min of meer noodgedwongen maar vol van hart en met optimisme – zo ook gaan wij dichters steeds weer opnieuw – de toekomst tegemoet – laat de poëzie dit weekend getuige zijn – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ANKE LABRIE: Het atelier is onlangs opgezegd en de schilderijen zijn gedoneerd aan de stichting ‘Care4BrittleBones’ Met de opbrengst ervan wordt er onderzoek gedaan naar de ziekte osteogenesis imperfecta (ook wel ‘de broze botten ziekte’genoemd), waarmee ik ben geboren. Er komt t.z.t. een expositie en er is een verkoopwebsite ‘art4oi’. https://www.art4oi.org/collections/all Vanaf nu gaat het accent op poëzie liggen, mijn tweede ’tak van sport’.Mijn eigen website blijft voorlopig ook nog in de lucht: www.ankelabrie.nl
dit is groter dan de wereld
haar sluimer in het halfdood verdient wel bloesem zo leg je woorden naast iemand neer
zij wil weer meeuw zijn witte meeuw en aan die kleur zal ik herkennen
met je jas doen we samen alles weg en alles over opnieuw foetus onder vleugels
De toekomst hangt voornamelijk af Van of het hart het houdt.
De dokter heeft de kamers bepaald op veel te groot.
Het moet nog jaren kloppen maar Er rest ons slechts Een millimeter van de dood.
Elk uur toch niet het laatste, Elke slag weer iets gewonnen. Toe maar moeder, hou je groot.
Pieter Stroop van Renen, u weet wel –
ja we kennen hier Pieter hoor – dank voor de bijdrage – dichter toont met een groot hart een poëtisch medisch inkijkje aan ons lezers – het hart als de motor aller motoren – en dat de poëzie met hart – slag en ritme de wereld en de wereld van de liefde mooier zal kleuren. fijne liefdevolle bijdrage.
Dag Pom, Laat de schoonheid los en geniet in deze vreemde wereld. Levenslang. Fijn weekend. Groet, Rob
Levenslang
Hoera een baby Zwitsal zoet met blauwe ogen een beauty slaapt ’s nachts door
Hoera een peuter plast niet meer in broek luistert zegt ja en amen
Hoera een kleuter tekent binnen lijntjes eet ook spruitjes
Hoera een puber kamt zijn haren poetst zijn tanden hekelt tattoes rookt en drinkt niet
Hoera een adolescent met eerste baantje en vriendin vrijt gelukkig veilig
Hoera volwassen afgestudeerd en een woning werkt aan zoon, dochter en hond
Wat is er nog te wensen voor pa en ma een beetje leven misschien?
Rob Mientjes
een zeer geestige opsomming van levensfasen en bewustwording. Rob Mientjes in zijn zo eigen poëzie vorm schetst diverse levensfasen in het bestaan – en inderdaad – het genieten van het leven wordt met het voorbijgaan van de jaren nog weleens vergeten – goed dat r dichters zijn.
vreemde eenheid
waar het tijd betreft kan ik net als jij, een uur in één keer opmaken of het een leven lang niet durven te besteden
in elk van hen ging een liefde schuil als bedelaar in jouw bestaan waarvan je een vreemde eenheid wist te smeden
ik had nog graag begrepen wie mijn vader is geweest het bleek een onbetaalbaar weten: van deze munt is alles uitgegeven
Karlijn Groet
inderdaad een vreemde eenheid waar dichteres aandacht voor vraagt. we lezen over uren die wel of niet met alle aandacht genuttigd worden. we lezen een beschrijving in de tweede strofe over liefdes die samen tot iets van een eenheid worden gesmeed. en we lezen tot slot in de derde strofe een familiair einde – een onbegrepen einde. wat dichteres ook moge bedoelen – het leven voorloopt in alle min of meer bevreemdende fasen niet echt over rolletjes – en zo is het ook.
de rockdichter): zo de zondag ook deze zondag hou’k voor me favoriete nederlandse dichter pom wolff…’et kan wel nie elke keer hoor (haha geintje)…’et leventje is immers nie altijd’n feest…en toch…al die levensfases…die momentjes…dat van lange duur dat van korte duur zijn en doen…soms onderuit soms beresterk soms zoas in’n droom vaak ook zo echt…en altijd opnieuw’n dag…verder…op naar’n nieuwe fase…zoas’et gaat in’et bestaan…ik neem vrede zolang’et….
“ vanuit de liefde “
as’n doelloos wrak ‘et hart bloedend elke schreeuw gesmoord
geen voete meer om op te lope alleen nog’n bloemetje ergens in’n vaas asof zo ook de tijd kan weggeborge
dat jij nu kijkt en weet hoe mooi’et bloede kan vanuit de liefde
as’n nieuwe licht de gloed om ons getooid jij met mij herbore in vandaag
luk paard geeft de lezer een ondanks alles opwekkend liefdesgedicht. liefde overwint alles – las ik al bij oma op een bordje in de keuken – luk paard poetst het bordje in gloedvolle woorden nog even voor ons op. dat het glimmen zal en zal blijven glimmen.
zwijg
meisjes nog met een mondvol seks ik wil het niet weten
zoals zij niet hoe hun vaders hun moeders
ml
een prachtig slotgedicht van de dichter max lerou – ik houd van kort – max ook – met veel zeggingskracht de woorden. we willen niet alles weten – gelukkig maar. in poëzie zeg je dat zo.
Dezer dagen sta ik vaak met openvallende mond door mijn raam te staren. Daarbuiten zie ik, met de nachtvorst nog in de lucht, flink in hun kraag gedoken mensen op de fiets. Warme wollen muts op en indrukwekkende wanten aan het stuur. En dan opeens, jogt er een jongeman voorbij, in lange korte broek en t-shirt. Alsof het hartje zomer is! En even later een meisje, met blonde dansende paardenstaart, weliswaar in legging maar zonder muts, das en handschoenen, attributen waarmee de gemiddelde Nederlander zich wapent tegen de kou. Kennelijk raak je dermate oververhit van het joggen dat summiere kledij geboden is. Maar ook fietsers komen langs in korte broek, hoofdband op, hockeystick in de hand. Als ware Wim Hofs passeren jongeren in zomerkleding mijn huis, waarin de kachels loeien. Ik sta paf. Al lang geleden uit Amerika overgewaaid, het joggen. Net zoals Valentine’s day, Halloween, Dry January, Blue Monday, Black Friday, de multi purpose uitroep ‘oh my God’ en alweer lang geleden, de televisiereclame.
Rond 1980 vertrok ik met twee kleine kinderen naar de westkust van Amerika voor een verblijf van twee jaar. Er was een exotisch, aan een brede laan gelegen huis geregeld in een buurt met de aansprekende naam Hollywood. Zoals het hoorde had dit huis een front- en een backyard, kakkerlakken in de keuken en in de kamer een riant model tv. Mijn kinderen ploften vrij snel na aankomst neer op de kingsize bank nadat zij het toestel hadden ingeschakeld. Binnen de kortste keren was het huis gevuld met pakkende melodietjes. Ware oorwurmers.Je lag ze in bed nog te neuriën. Reclame!
Licht verbaasd bekeken wij gedrieën het blije volkje dat ons zingend van alles aanprees. ‘Rare jongens die Amerikanen’ was mijn conclusie. Maar mijn dochtertje zong binnen de kortste keren de reclameliedjes mee. ‘You’re gonne love uuuuus, Tieeee Dubbel Joe Eeeeee!’ De wervende boodschap van vliegtuigmaatschappij TWA. Toen het na vele avonturen en iets te frequent Disneyland-bezoek tijd was om terug te keren, verheugde ik mij vooral over één ding: de afwezigheid van reclame op de Nederlandse televisie. Edoch, koud had ik de koffers uitgepakt of het werd geïntroduceerd bij de opkomende commerciële omroepen.
Wel wel tut tut, nou vooruit, je bent commercieel of je bent het niet. Maar ja hoor, na enige tijd ging de publieke omroep een lichtje op. Entree de Ster. In bijna geen enkel ander Europees land is er reclame op de publieke omroep. In Engeland niet, noch in Duitsland, Frankrijk en België, hoewel het laatste land steeds vaker ‘boodschappen van algemeen nut’ tussen de programma’s door smokkelt. In Nederland loopt het inmiddels de spuigaten uit. Met een schuin oog op de vergrijzende babyboomertjes bericht de Ster gretig over gehoortoestellen, trapliften, incontinentieslips en vitaminepillen. En dat dan ook nog in gekmakende herhaling.
Wij houden hier onze geuzennaam ‘handelsnatie’ hoog in het vaandel en laten ons vele overbodige producten door de strot duwen. Dit onder bezielende leiding van een overheid die, pal na de nieuwste omroepbezuiniging, monter opmerkt dat de gaten in de omroepbegroting wellicht gedicht kunnen worden met meer reclame! Als ik wooden shoes had zou ik ze beide breken. Het liefst op het hoofd van Amerikanen.
Ik wou dat ik een jeugdig Belgisch dichteresje was Dan werd ik vast een keertje uitgenodigd voor De Nacht Om daar te gaan staan murmelen, koket en íets te zacht En dat ik dan mijn allerbeste kutgedichten las
Met knappe metaforen: paarse visjes aan de rand Van mijn bestaan die knabbelen mijn hersenspinsels af Tot in mijn ziel. En dan nog iets met bomen en een graf- En nog iets heel erg Vlaams want dat is schattig en charmant
Het liefste in de jij-vorm want dat heb je zo geleerd Toen je in Dendermonde op de schrijfopleiding zat Je werd daar door docenten al geroemd om je gebabbel
Je bent aanstormend, energiek en zeer getalenteerd Al weet je donders goed: ik sta hier en ik lul maar wat Je staart poëtisch naar een paar A4’tjes vol gekrabbel
Vandaag zag ik een meisje van etnisch Nederlandse afkomst voorbij schuifelen in de kantine. Ze droeg een hijab en een lang zwart gewaad. Keek dromerig en onbevangen uit haar ogen en hield een bidkoordje met fleurige kralen vast, dat vrolijk onder bord bungelde. Onwillekeurig moest ik denken aan een programma dat ik onlangs zag op de televisie. Het ging over strenge moslims en hoe zij tegen een leven in Nederland aan kijken. Er was een salafist aan het woord. Hij wilde niet dat zijn kinderen naar westerse normen zouden opgroeien. Aan de ene kant snap ik dat, want veel ‘westerse normen’ zijn pervers te noemen. Toen hij opperde, dat hij trots zou zijn, als zijn kinderen zouden opgroeien in een Nederland, waar alcohol verboden zou zijn. Dat was bij mij tegen het zere been. Het programma bevatte meerdere prikkelende stellingen. Onbewust doet dat iets met me.
Twintig jaar geleden speelden er natuurlijk ook al allerlei politieke kwesties ronde moslims. De Twin Towers, de moord op Theo van Gogh. De meningen van Pim Fortuyn en de opkomst van Geert Wilders. Dat alles vatte ik toen vrij luchtig op. Mijn adagium was, dat hoe sterk de godsdienst ook zou zijn, de religie van het kapitalisme altijd zou overwinnen. Dat hadden we bij het Christendom ook al gezien. Zo zou het de Islam ook vergaan.
Nu bestaat de Islam net als het Christendom uit meer of minder gematigde stromingen. De fanatici hebben de neiging om als Jehova’s te betrachten iedereen te bekeren, of uit de weg te ruimen. Nog slechts zo’n vijfhonderd jaar geleden liep er in Nederland een Spaanse Inquisitie rond, die je zo een kopje kleiner maakte als je niet Katholiek was. Die strijdbaarheid zie je bij het Christendom al lang niet meer. Bij de Islam is ze echter nog volledig actueel, getuige de diverse jihads die als een gesel over de wereld trekken. De militante tak is voorlopig nog niet gepacificeerd, maar lijkt eerder groeiende.
Intussen denk ik weer aan mijn vroegere uitspraak. Zou het kapitalistisch geloof inderdaad de Islam overwinnen? Dat brengt meteen de volgende vraag met zich mee: als je moest kiezen, zou je in een wereld van Totaalkapitalisme willen leven of in een islamitische staat? En dat is een lastige. Het meisje die ik in de kantine zag, zou geen vlieg kwaad doen. Maar haar wereld zou de mijne niet kunnen zijn. Ik hoef als man niet persé alles te bepalen. Het kapitalisme echter, kent geen enkele genade. Alles zonder monetaire waarde moet kapot. Ik met mijn idealen dus ook. Het is een keuze die ik nu niet kan en hoef te maken. Ik kan slechts twee dingen concluderen. Ik ben geen gelovig man, in de institutionele zin van het woord. En het kapitalisme is dus wel degelijk een religie. Ten slotte viel me bij redactie van dit stukje nog op dat de spellingscontrole de woorden hijab en salafist niet kent. Totaalkapitalisme kent ze wel. Mag jij zeggen wie er aan de knoppen zit. God only knows.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Volgens Yoko Ono staat de grapefruit symbool voor de band tussen oost en west. Is ook steeds minder populair bij de consument: een ode aan de grapefruit
De wereldvruçht: de grapefruit de vrucht van tussen noord en zuid die oost en west verbindt niet te zuur en niet te zoet maar fris en bitterzuur met wat suiker, zout of puur
de citrus Paradiso, de Ruby of de Rio red verdwijnen langzaam uit de schappen afgedankt en weggezet.
 – Rik van Boeckel zilver en Frans Terken brons.){kind=link}
