Je staat voor me kale boom bewogen door de wind in takken pijn op schoenen van gebroken glas een vroege auto ik weet niet waar naar toe -denken kan niet meer drijft voorbij schoonheid is een valscherm en een mond vouwt zich tot rimpels, kust een IPhone liefde in een doosje, goed bewaren.
ze zijn er nooit de juiste woorden al zie je af en toe een glimp hoor je een echo in de verte die maken je geloven doen je blijven zoeken naar het bestaan ervan dat ze te vinden zijn zich vangen laten
MAX LEROU – zo’n stervende godenzoon met het trieste gelaat
IEN VERRIPS – wij voeren hem vol gekleurde eieren
FRANS TERKEN: wees voorzichtig met dat rapen
RIK VAN BOECKEL – de vredige paashaas vertoeft in een turbulente realiteit
ROB MIENTJES – Met Carnaval keer ik terug
Ha Pom, Zoals gezegd, prettige paasdagen met de (klein)kinderen, en familie! Bijgevoegd een zgn. Paasgedicht, laten de haasjes heel blijven dit weekend! Groet weer, Frans
Het haasje
Er is altijd wel iemand het haasje nu Wout weer geschaafd en gebroken niemand blijft het kruis bespaard
de aarde zal niet zacht zijn voor wie haar met de voeten roert over haar heen toert in volle vaart
dat het een aard heeft deze dagen builen vallen als een ei zo groot dus wees voorzichtig met dat rapen
zie niet de kuil aan voor het graf vier liever opstanding en verrijzenis niet een goede vrijdag van de dood
omdat ik nooit wat aan pasen doe vandaag, traditiegetrouw, een kleine bewerking van ‘geen pik zo hard als het leven’ – doe ik toch wat aan pasen
het verraad van pasen
zo’n stervende godenzoon met het trieste gelaat van een verstoten hoerenjong hij heeft het wel vaker meegemaakt
koud en bloedeloos het hoofd onder protest verlaten denkt hij nog er onderuit te komen tot dood zijn stem verheft
eens gegeven blijft gegeven we doen hier niet aan bijna dood
tevreden kijkt hij uit over de akker die hij al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen met hun al stomptandige monden
fris en monter gaat dood dan weer over de kruisweg nieuwe vrienden maken voor het leven
ml
het is weer pasen we zijn weer opgestaan en gaan op zoek naar de haas die zich had verstopt in de tuin het zijn de kinderen die hem vinden wij voeren hem vol gekleurde eieren om hem vervolgens te villen in de pan te gooien en op te vreten voldaan kijken we terug op een welbestede 1e paasdag
IEN VERRIPS
Hallo Pom Ik wens je fijne paasdagen en laten we hopen op een vredige toekomst.
Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Het lied van de vredige paashaas
Goed gaat de vrijdag voorbij niet zo snel als een haas
hij rent voorzichtig door elke straat niet in landen waar geen doden opstaan
het gebroken eitje laat niets en niemand gaan vertoeft in de stilte van de palmzondag
witte donderdag ligt achter de tijd de vredige paashaas vertoeft in een turbulente realiteit
een dichter roept vrede en geen oorlog geschoten is nooit mis laat landen bestaan
goed gaat de vrijdag verder vraagt om de wetenschap van de goede herder
vrouw en man delen paaseitjes uit zingen liefdevol over vredige paasdagen.
Rik van Boeckel 29 maart 2024
Ik draag een ei Al dagen lang Het staat op uitbroeden Maar moet nog even wachten
De haaspaas ontfermt Zoals Bach erbarmt Geduld een schone zaak Waarom zijn ze nog niet wakker
De ouders die de eieren verstoppen Ik draai me nog een keer om Staar naar de zondagse kleren Op de stoel op wacht
Ik wil alleen maar spelen Niet klassiek Maar oer in het bos In mijn nette pak
Bloot geef ik me Aan de haaspaas Ik bijt zijn oor af En hij in mijn bil
Met Carnaval keer ik terug Verkleed als Kerstman Speel ik Sinterklaas Vanwege cadeautjes
Rob Mientjes
JAKO FENNEK: die chocoladekip in cellofaan van lidl…
CARTOUCHE: vandaag vieren wij op twee benen te lopen
ANKE LABRIE: Met leedvermaak ziet hij de files op tv/ schenkt nog maar eens een borrel in /en pelt het laatste hardgekookte ei
JORGE BOLLE: Alleen de narcis strooit optochten van zonnig licht.
RIK VAN BOECKEL: Paaswensen zijn als vallende sterren
FRANS TERKEN: zoals vier kinderhanden graven en rapen
de kleinzoon nog in the house deze week – nog maar even maar geen officiële wedstrijd – wel graag uw paasaanbieding op pomgedichten punt nl – in de vorm van een gedicht dat zou mooi zijn – voor uw liefste wellicht – uw liefste kleinkind – uw liefste lief dat mag ook – voor u zelf. of voor ons lezers – u weet het commentaar als altijd verzekerd. alvast een paaseitje en een paasbloemetje voor U! onderstaande gedichten dateren uit 2022. toen pasen nog pasen was!
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dag Pom,
Pasen 2022, een nieuw geluid, een gevoel van vrijheid! Ik wens je fijne dagen, geniet ze met je lieven. Groet van Jako
cellofaan
de zon van buiten valt op haar gezicht ze breit aan babysokjes
de trein, voller dan gewend draagt nog de geur van knoflook en mirre van de witte donderdag
wat mij betreft, meneer, was pasen nooit een feest van kip en haas maar van nieuw licht het uitlopen van witte kersebloesem zoeken naar het eerste kievitsei plukken van een veldboeket
die chocoladekip in cellofaan van lidl kan mij gestolen worden
jako fennek
even een persoonlijke paasnoot bij dit gedicht waarin jako eigenlijk een nieuw jaar aankondigt met licht en veldboeket – in deze sombere tijden van verwoesting en europa een lichtpuntje poëzie is mooi meegenomen – nieuw leven op komst – gorteriaans bijna – ‘ik wil nieuw zijn’- z ook de poëzie van jako – fijne paasdagen wens ik hem en de zijnen.
Oprecht
vandaag vieren wij op twee benen te lopen hinken hoeft niet meer
daarom delen wij nog steeds paasfeest en -ei in tweeën
het is kunst
rechtop te blijven niet terug te vallen in de klei waaruit getrokken
ook voor Cartouche onze trouwe tweevoeter een fijn paasfeest toegewenst – met mathematische precisie weet Cartouche in deze tekst de alcohol de baas te blijven. in 10 regels weer rechtop.
De warmste paasdagen sinds jaren (2011)
Woonkamers voor balkons verruild de boxen mee naar buiten Bach in een battle met James Brown of die kutmuziek niet zachter kan
Barbecue op het plaatsje verderop een paaslam laat verdachte geuren los gekrijs, gerinkel, weer gekrijs gewoon een ruzie of een 112
Mickey en Minnie op hun kop drogend na een dagje strand hangen druipend voor zijn raam
Met leedvermaak ziet hij de files op tv schenkt nog maar eens een borrel in en pelt het laatste hardgekookte ei
ook voor anke fijne paasdagen toegewenst. het gedicht geeft een inkijkje in amsterdams straat leven – verder uitrolbaar over het gehele kikkerlandje – ja dit is ook nog nederland 2022. veel verandert er niet. alleen de gasprijs en de boodschappen in de winkel zijn vertiendubbeld. maar ja de waarde van Bitcoins ook.
Kinderchocolade ligt niet meer naast besmette krantenkoppen en dan hebben we het goede nieuws voor vandaag wel gehad. Alleen de narcis strooit optochten van zonnig licht. Alleen de tulpen staan her en der de lente te vieren. En wij, zonder mondkapjes, vergapen ons vanuit een trein van tijd. Kinderen van andere kinderen koken eieren in biet en rode kool. Kleuren de verbaasde dag.
ook voor JORGE BOLLE wensen wij van hier mooie paasdagen – de wereld aangevlogen in het gedicht met kleurrijke elementen en met kindergeluiden. zo is de wereld nog een beetje een wereld met lente-achtige hoop.
Paaswensen
Paaswensen zijn als vallende sterren in een wereld van ziekte en oorlog
laat tergende tijden voorbij gaan een eitje kan gebroken worden
de andere verbergt levend vruchtwater vrede wordt met gezonde glorie geboren.
Rik van Boeckel 16 april 2022
voor Rik ook mooie paasdagen bij zijn gedicht vol van verlangen naar vrede en veiligheid – in een paar pennenstreken neergezet.
Goedemorgen Pom, altijd een feest met de kleinkinderen in huis, morgen en maandag ook hier! Prettige Paasdagen! Frans
Zoals de hazen lopen Hoe zij zoeken naar eieren om de Paasdag te kleuren hoop gloort op de gezichten als er onder een pot gekeken
als hazen snellen ze door de tuin kijk hier ligt er een bij de struik opa het lijkt wel of het op mij wacht het past makkelijk in mijn hand
zoals vier kinderhanden graven en rapen rode konen onder een blauwe lucht ogen die schitteren van verwondering alsof hij waarlijk is opgestaan
de haas die al die eieren bezorgt het liefst toch die van chocola
in blijde verbazing de kindergezichten in de tuin van de dichter geschetst – zo hoeven we niet eens meer een paaswens te schrijven – deze pasen zijn van uit zich zelf prachtig – de verwondering van een kleinkind van eigen vlees en bloed en chocolade stijgt boven elk gedicht uit.
de donderdag is en blijft de VONderdag op pomgedichten.nl – met excuses aan VON dat de column der columns gisteren al hier het licht zag – het embargo gisteren geschonden werd.
maar ook vanochtend wilde hij weer de trein van half negen pakken op Rotterdam Centraal en was alles zoals het gisteren ook was. en weer was de kat verdwaald!
Vanochtend wilde ik de trein van half negen pakken op Rotterdam Centraal. Om dat te halen reed ik om acht uur van huis weg. Dat geeft me dan perfect de tijd om op het gemak mijn fiets nog fatsoenlijk in de stalling te zetten en een grote kan koffie te halen voor in de trein. Ik was nog geen twee straten verder of ik ergerde me alweer groen en geel. Ik wist weer meteen, waarom ik normaal niet voor negenen het verkeer in ga. Het is ongelofelijk hoeveel verkeer ertussen acht en negen over de wegen raast. Bakfietsen, racefietsen, speed pedelecs, gewone fietsen, auto’s, scooters, wandelaars en zelf een verdwaalde kat. Het wonderlijke is, dat als je om negen uur naar buiten stapt en je met je vingers knipt, er gewoon bijna geen verkeer meer is. Wat brengt de mensen er toch toe elkaar zo in de weg te zitten?
Die vraag beantwoordde ik mezelf, terwijl ik met gevaar voor eigen leven overstak tussendoor de oneindige rij auto’s die de Rozenburg op en af raasden en me in de fietsfile voegde. Natuurlijk heeft het een reden, dat al deze mensen gezamenlijk op één tijdstip de weg op gaan. Ik dacht nog dat je toch ook gewoon een uurtje later kon beginnen en een uur langer doorwerken, zoals ik doe, maar serveerde mijn eigen idee af. Zij zijn het die het geld verdienen in dit land. En dat gebeurt op vaste tijden. Het is deze VOC-mentaliteit die ons land groot heeft gemaakt. Het is overigens ook dezelfde mentaliteit, die mensen er toe brengt om onder een vlag van een land te gaan strijden in oorlogen, die verzonnen worden door op macht beluste zielenpoten.
En als het dan spannen wordt kan iedereen zich daar toch in vinden. Het verwordt snel tot een geloofwaardig narratief. Dat ook nog eens iets in zich draagt, dat geen tegenspraak duldt. Het is de eendracht die de macht maakt. Het rechtvaardigt eender welk irrationeel gedrag. Hoe stom het ook is, als we het met zijn allen doen, wordt het vanzelf het nieuwe normaal. Waarom staan er anders zoveel mensen in de file elke ochtend? Waarom zitten mensen met zovelen in betonnen stallen, die kantoren heten op de beste momenten van zonnige dagen? Waarom ze in rijen op luchthavens op weg naar Turkse all-in resorts? Waarom slikt men politieke leugens als zoete koek? Waarom koopt iedereen een elektrische fiets? Geen alcohol onder de achttien? Waarom is The Voice nog steeds op TV? Simpel. Gewone mensen willen graag gewoon doen net als iedereen. Ordnung muss sein!
Ik zie het anders. Het is juist de macht die de eendracht maakt. En niet omgekeerd. Morgen stap ik om negen uur de deur weer uit. En geen minuut eerder. Als daad van verzet.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 6 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Wat is er erger dan een kleine muis of mus die alsmaar blijft bewegen in steeds de zelfde lus
soms ook vliegen die kunnen lopen met hun dunne pootjes over vloeren, muren, tafels over het plafond behalve dan die éne nee die niet die met z’n achterpootje haken bleef achter een punaise en daar al dagenlang hangt in dodelijke malaise
zo vergaat het menigeen die blijft haken achter steeds dezelfde steen die is gedoemd van het pad te raken om vrijblijvend en in niemandsland gestagelijk om te komen in ondragelijk gelanterfant.
T-shirt. Zonnestralen. Penetrerende warmte. Água com gás. Lekker! Prima toeven is het hier met vijfentwintig celcius! In Lisboa. Een graadje of tien erbij zou van mij best mogen maar het is pas maart. Gewoon genieten dus. De AirBnB ligt vlak bij die antieke tram die zo steil omhoog gaat dat het eigenlijk meer een lift is. To steep for a tram. Too lame for a lift. That road. In Lissabon. Nog een paar straatjes verder omhoog bel ik aan bij een verveloos gebouw aan de rand van de Bairro Alto. In zo’n supernauw steegje. Dat gebouw.
De oude dame van de begane grond gaat over de sleutels. Hoewel de honderd nabij fonkelen haar ogen als van een jonge furie. Ik raak de weg kwijt in de tonen van haar stem want Portugees is zo’n taal waar ik geen enkel gevoel bij heb. Geen kompas.
De eikenhouten trap zigzagt zich kaal en sloom als een gesegmenteerde slang omhoog. Het kromgetrokken vrouwtje waagt zich er niet aan, aan die klim, duwt me een setje sleutels in de hand en gebaart met drie opgestoken vingers waar ik zijn moet. Het ruikt er naar Sopa de Bacalhau. In dat trappenhuis. Een klein bordes met hoge smalle paneeldeurtjes verschaft me toegang tot het appartement. Absurd groot, met veel kamers, maar ik kom er de tijd wel mee door. Met die ruimte. Authentiek ook. Koloniaal bijna. Niet zo’n fantasieloos opgepimpt ding. Enigszins in verval. Het ademt historie. Je moet ervan houden. En dat doe ik.
Ik hou ook van oeverloos dolen, want zonder doel kan je nooit verdwalen. Ik hoef ook niet voortdurend te weten waar ik ben; en in een stad aan zee is het simpel navigeren. Omhoog. Omlaag. Eitje dus. Gaat prima zonder smartphone. Nou is Lissabon gebouwd op meerdere heuvels, wat soms tot verrassende omwegen leidt, maar na een uurtje of vier ben ik gewoon weer waar ik vertrokken ben. Life is simple: Vlakbij dat gele steile trammetje. Een hoop indrukken rijker.
Flarden van een marmeren koopgoot. Een kribbig obermeisje dat een onfortuinlijke vlieg levend van een tafeltje probeert te poetsen. Een grimmige demonstratie die over geld gaat. Polícia nervoso. Een ijzeren toren en imposante hagelwitte gebouwen die getuigen van ongekende weldaad. Vergezichten. En eindeloos veel trappen. Het zijn de met steentjes geplaveide stoepen hier die alles verbinden. Kalksteen. Zwart. Wit. Werkelijk betoverende mozaïeken zijn het. Sterren. Golven. Blokken. Cirkels. Bloemen. Slingerende psychedelische patronen zijn het. In die stoepen verstopt. Geniaal gecomponeerd als ritmische patronen in snerpende techno. Dat kan geen toeval zijn. Straks naar Sónar: festival de música eletrônica.
dank aan alle inzenders voor de gedichten – ik ontdekte dat het thema niet echt mijn thema is – vergeef me de commentaren – ken gebeuren – het ding is geen poëtisch ding – volgende week een echt thema haha – en dat de dichters er toch nog wat van gemaakt hebben. voor Anke het goud – de verantwoording leest u onder de gedichten.
iPhone
als de kogels en het vuur zal ik dan snel foto’s maken of druk ik jouw nummer in als ik dat ding vinden kan in de warboel in mijn tas
alleen maar een appje zal ik dan denk ik sturen als mijn hand niet te erg trilt met ik hou van jou en misschien nog net een hartje
anke labrie 24-03-2024
een teken van leven in barre tijden in wezen de essentie van de smartphone – in alle eenvoud de phone, de mens, de liefde hier aangeraakt. ik zeg goud. van harte Anke!
Frans Terken – dromen in de cloud
Ton Huizer – ze gaan waar ik ga
Rob Mientjes – Hij toet en belt
Erika de Stercke – de batterij sla ik uit je lijf,
Rik van Boeckel – jouw stem tegen mijn oor
Anke LAbrie – als ik dat ding vinden kan
wie wint de enige echte virtuele – naar een door de dame m a ter haar aangedragen thema – uw geliefde gehate smartphone is wel een dingetje – trofee op pomgedichten punt nl? kent u de regels – ja u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
noem het maar geen liefde
je kunt ook zeggen dat ik alle zuurstof uit je had gezogen en aan frisse lucht toe was
ik weet nog dat je me een keer een smsje stuurde tussen het vrijen met een ander door
daar drinken we dan maar op schreef ik terug en noem het maar geen liefde
pom wolff
Online & verbonden
Je voert een broekzakgesprek als je smartphone uit zichzelf contact met me opneemt
veel o’s en a’s en hmhmhm valt er iets van belang te horen het fijne ervan gaat even aan mij voorbij
zo zonder jou te spreken weten dat jij in mijn nabijheid bent met een vinger onder handbereik
van vroeg tot laat op het lijf gedragen slim met elkaar verbonden tussen stille modus uit en aan
tegen de nacht me maar losgemaakt je met een half oog weggelegd naast het hoofdkussen
nog een zwaai en een handkus naar je foto op het scherm vang ik dromen in de cloud
eerlijk gezegd komt het dichie niet helemaal bij mij binnen – op de laatste strofe na – die is duidelijk – dichter lijkt ook toe te werken naar de laatste strofe. de smartphone is zonder meer aanwezig in het gedicht maar dichter dicht het ding eigenschappen toe die voor mij net teveel buiten wat waar kan zijn liggen. de strofen 3 en 6 omarm ik – de andere minder.
Verbinding verbroken
Een zeis op de lijn maar ik zie ze nog steeds
op een schermpje dicht bij mijn huid ze gaan waar ik ga
ik wis ze niet uit althans nu nog niet dat komt later wel
je weet immers nooit de techniek gaat zo snel…
Ton Huizer
ik weet niet wat het is – het zal ongetwijfeld aan mij liggen – maar ook dit dichie komt niet helemaal binnen bij mij. nou heb ik toch altijd al moeite met beelden die de dichter zijn werk inschrijft wanneer deze min of meer gezocht zijn. en gebeurt van alles in dit gedicht maar vraag mij niet wat.
Goedeavond Pom, Vanuit een warme hand rechtstreeks via mijn smartphone per mail doorgezonden. Een gedicht in wording, zonder censor. Moet kunnen. Printen mag, hoeft niet.
Smart op mijn foon Doe maar Maroc en een beetje Nepal Op hoek vet om acht Betaal bro later
Smart op haar foon Tiktokkie zegt tis uit Dramaqueen jankt tuiten Op naar de volgende
Smart op zijn foon Formules achterop geplakt Meester ziet alleen scherm Toch mooi een zesje voor Wis
Het is een ding dat leeft Mits op tijd gevoed Via lijflijnkabeltje Van het juiste merk
Hij toet en belt Valt soms in de plee Mijn hebbedingetje Slaap zacht … op nachtkast
… en tot slot als toegift … een verse foto van mij … van mijn foon … via mijn foon.
Rob Mientjes
ik geloof toch dat het gekozen thema mijn thema niet is. rob zorgt er in ieder geval voor dat een keur aan gebruikers aan het hebbedingetje gekoppeld worden – gebruikers met eigenaardigheden gebruikers met hun eigen taal.
voornemens
ik vloek je onder de grond wanneer je zich als een ongehoorzaam kind verstopt
een kruisbogen van mijn zenuwen rent door de kamers en loert naar alle tafels
jij, oorzaak van twee gemiste afspraken leugens voor de reputatie heb ik nodig
moet ik liefhebben terwijl je uren zwijgt hersenen spoelen in knopen achteruit
vroeger wist ik waar je stond met draden tot aan de dood in de muur verbonden
maar nu, snotaap, je verandert constant van plaats, in de tas, broekzak, eetkamer
waar is jouw recht tot bellen, ik met nood aan sociale contacten verlies tijd en geld
de batterij sla ik uit je lijf, het scherm kan breken, ik verfoei die achterbakse streken
dat de nummers verdwijnen daar maal ik niet om, jij leegloper van een oud mobiel
mijn licht gaat nu uit en de voordeur blijft tot morgenvroeg dicht
Erika De Stercke
dichter raakt steeds meer geïrriteerd zoveel is zeker hier. de eerste vier strofen herbergen voor mij duistere zaken. ik volg de taal en de woorden en raak geheel in de war. deze week deze wedstrijd is mijn week niet mijn wedstrijd niet – het lijkt erop dat de dichters hebben afgesproken – we moeten die wolluf met zijn zinloze streven naar helderheid eens een goed lesje leren.
Verbinding van pure waarde
Van blijdschap naar smart het is gewoon met de phone
ik dans met mijn stem naar jou dat is de pratende weg waar ik van hou
verbinding is de wereld van nu verbreken heeft nimmer zin
een gesprek is het liefdevolle begin tussen hemel en aarde
we spreken elkaar in pure waarde hou jouw stem tegen mijn oor
mijn trommelvlies breekt nimmer verbinding draaft door en door.
Rik van Boeckel 23 maart 2024
deze begrijp ik wel – gelukkig begrijp ik toch nog iets. en geheel in riks stijl – een in volle glorie uitgeschreven eerbetoon lezen we aan het ding – dat mooie dingen genereert alsvolgt door de dichter beschreven:
een gesprek is het liefdevolle begin tussen hemel en aarde
