pomgedichten.nl – Pagina 58 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Vera Jongejan: ‘daar in de armen van een tomeloze fantasie…’

**Fantasie**

Iets bedenken dat er niet is
en als je het bedacht hebt
dat het dan ook bestaat
en omgekeerd

zoals jij destijds
kindje tussen hoge halmen en
rode bloemen van vloeipapier
‘t hart verlokkend zwart

dat je door het te zien
zelf bleek te bestaan

diertjes op ooghoogte
die zoemden
doorzichtige libellen die snorden
je reikte naar hen
en in strepen kleur schoten ze weg

je hoefde er alleen maar te gaan liggen
daar in de armen van een tomeloze fantasie

Vera Jongejan

*selfie op stukje Khadi-paper ( aquarel en aquarelpotlood)*

Ien Verrips – een lot uit de loterij

vandaag gaat het gebeuren
vanavond ben ik rijk
vrij van schulden
weg mijn zorgen

nooit meer bange brieven op de mat
mails die mij de moed ontnemen
geen trillen van mijn telefoon
vanavond zal het zijn

ik heb het gouden lot in handen
ik voel het dit komt goed
ik zal ze allemaal betalen de schoften
met rente als het moet

een dikke vinger voor ze allemaal
met in mijn zak een half miljoen
kan mij niets meer gebeuren
ik heb de wereld aan mijn voeten

jan 2023/ IEN VERRIPS

de maandag met Peter Berger – 1000 excuses aan Peter

Peter bericht op FB:

ik schreef: pomgedichten wacht even op de maandagcolumn van Peter Berger – het zal laat geworden zijn – dan maar even eerst poëzie met hier en daar wat avondrood –

Peter Berger : Hoi Pom, het is de eerste maandag van de maand. Niet ´mijn´ dag toch?

Peter Berger mijn excuses – ja je hebt gelijk – ik moet de beum – karin kortom achter haar vodden zitten – het zal op texel laat geworden zijn – 1000 excuses amigo!

welkom ISAAC in het leven hier – Jeanine Hoedemakers wint de enige echte virtuele – ‘wonderlijke man’ – trofee op pomgedichten – Ton huizer en Jako Fennek eervolle vermeldingen

prachtige inzendingen deze week en hele bijzondere. dank aan de dichters! 2 eervolle vermeldingen – Ton Huizer met zijn ode aan de wonderlijke man jules deelder de best geklede dichter rotterdammer 020 hater en spartaliefhebber en het gedicht ISAAC van Jako Fennek – deze wonderlijke overgrootvader die vandaag jarig en in euforie bij de geboorte van zijn achterkleinzoon (wie bereikt die status nog tegenwoordig) nog steeds de poëzie erkent als een van zijn beste maatjes – 2x heerlijke poëzie. gaat het goud in de zondagochtendwedstrijd naar jeanine hoedemakers – die op dichterlijke wijze de wonderlijke visboer op een troon heeft gehesen door hem een vragend vermogen toe te dichten dat weinig visboeren in den lande zullen bezitten. in ieder geval niet beschreven in enig gedicht. van harte Jeanine en dank voor de visboerregel en natuurlijk het gedicht.

**Ik danste met de visboer**

als je danst, vroeg hij
denk je dan dat je over de zee loopt
of door een korenveld
dans je alleen of dans je met mij
en ik zei

als ik dans
dan waan ik me op een plein
in een dorpje
een jongen zingt een liefdeslied
en een meisje hoopt dat het voor haar is

Jeanine Hoedemakers

**Ik danste met de visboer** – zij wel – hahaha – inderdaad een wonderlijk beroep en een wonderlijke man. een man die lieve indringende en toch zeer bijzondere vragen stelt. de antwoorden zijn gewoner – dat krijg je ervan als je danst met wonderlijke mannen die boeren in vis.

4.2.24
mijn waarde pom,
één keer in het jaar ben je jarig, één keer in je leven heb je de kans 84 te worden. dat is vandaag en ik schreeuw het van de daken, want gisteren is mijn eerste achterkleinzoon, met de naam isaac, geboren. daarom mijn gedicht gewijd aan **isaac.** dit alles erg ik-betrokken, er is niets aan te doen. het is een wondercadeau, waarmee je ineens overgrootvader bent.

**petje af, mutsje op**

we blijven steeds een beetje wonderlijk
dansen zolang de benen willen
vannacht zal ik springen
op de dekens van mijn bed
als overgrootvader nu, kersvers
want de komst van isaac
heeft mijn status opgekrikt

we blijven steeds een beetje wonderlijk
ik heb voor hem een konijn gekocht
van extra zachte stof
waarover in de winkel
mijn vingers maar bleven strelen

het is een beetje wonderlijk
ik kreeg een isaac als cadeau
voor dit keer wel uitzonderlijk

jako fennek – 03.02.2024

allereerst wensen wij overgrootvader Jako een mooi nieuw levensjaar toe en dat zal lukken met de nieuwe en levenslustige baby ISAAC – zijn gisteren geboren achterkleinzoon! van harte voor de hele familie – en natuurlijk gaat alles voor ISAAC aan de kant – een speciale vermelding voor overgrootvader Jako hier in 020 (amsterdam feest mee) en vandaag op de pom – en ISAAC wel later ook gedichten gaan schrijven hoor!!! en feliciteer hem maar vandaag met de speciale vermelding voor zijn ISAAC gedicht.

Dag Pom
Kon het even niet laten. Jules, een man apart. Een Rotterdammer.
Dat wel natuurlijk… Iemand moet het doen, en ook hij deed zijn
best.
Ger Sax was zijn vaste maatje op de sax. Ook al dood. Morsdood.
Zelfs zijn stamkroeg, café Ari, vernoemd naar de dochter van Jules
is inmiddels op de fles. Het gaat fijn met de gezelligheid en de
horeca in ons dorp.
Tramlijn 8 van de RET spoort naar een kasteel. Het kasteel van
Sparta. Zijn Sparta. Staat er gelukkig nog.
Dikke groet,

**Jules**

Zag Jules vannacht
in lijn acht
richting Spangen
zwartrijdend
in een lege tram

ik liep naar hem toe
maar het gangpad
werd langer en langer
ik schoot geen meter
op

de tram wel
voor de poort van het
kasteel stond Ger Sax
van Voorden
zijn saxofonist

ze liepen naar binnen
zonder op of om te
kijken
de verlichting was aan
er klonk muziek

John Coltrane ‘A Love
Supreme’
uit de wekkerradio

*Ton Huizer*

prachtige bijdrage dank je wel Ton – we kunnen Deelder natuurlijk niet aandoen de zondagochtendwedstrijd in 020 te winnen – zullen we ook niet doen. uit respekt voor de meester, voor sparta en Ger. een echte huizer mogen we hier lezen – en wat er allemaal op een zaterdagavond in zijn hoofd huist, speelt & rondspookt. laten we zeggen geen goud maar wel een speciale vermelding. en dat AZ vandaag van feijenoord mag winnen.

overgrootvader JAKO FENNEK – ISAAC
Ton Huizer – Jules & Ger Sax van Voorden & Coltrane
Rik van Boeckel – De man is altijd een kind
Rob Mientjes – Alles mag
Frans Terken – dat wonderen bestaan
Ingrid E. Noppen – je zit zo stil op dat terras
Jeanine Hoedemakers – een jongen zingt een liefdeslied
Erika De Stercke – je bent de man die gromt als een hond
Cartouche – ver-wonde-ring

**het meisje in het geel**

wat is dat toch met die in beeld
door tijd gestolde meisjes
die zo mooi kunnen bewegen

wat is dat toch met dichters
die in een gedicht aan zich zelf
vragen stellen

is het dan toch de moeite
met de winter meer dan ik vermoedde
of weten wilde

de kou die begint door te werken
het gebrek aan licht
en de loterij die maar niet vallen wil

pw

wie wint de enige echte virtuele – ‘wonderlijke man’ – trofee op pomgedichten? ach u kent ze wel die wonderlijke tiepjes – man of vrouw maakt niet uit – herman bezingt hier een wonderlijke man – een man of een vrouw een gedicht waard – en dat gedicht en over dat wonder – dat wonderlijke – lezen we dit weekend graag. (wat kan het meisje int geel wonderlijk mooi dansen – maar dat terzijde) – u kent zo langzamerhand wel de regels vermoed ik: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**‘Gisteren heb ik met de visboer gedanst.’**

als ik tijd heb
maak ik voor ons vandaag
met deze regel een gedicht voor morgen
dat morgen toch weer iets van poëzie zal krijgen

dan moet er wel gedanst
zoals alleen geliefden dansen

en weet maar dan
hoe wij morgen samen wij
én ik er altijd naar heb verlangd
dat het nooit voorbij zou zijn

pom wolff

Hallo Pom
Mooi om dat filmpje van Herman van Veen te zien. Ik heb hem ooit gezien in de Haagse Schouwburg. Hij kwam op met een trommel op zijn rug. Wellicht heeft dat mij toen onbewust geïnspireerd om zelf te gaan trommelen. En nu tot dit gedicht!

Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel

**Van kind tot vader**

De man is altijd een kind
in zijn wonderlijke leven
rond meisjes in vele kleuren
met sexy geuren en dansende genen

het kind dat zich ook in ouderdom bevindt
is de wonderlijke man met oude benen
wandelend door de vliegende tijd
die hem naar de toekomst lijdt

hij zingt het lied dat het verleden verliet
zijn stem klinkt luid in de natuur
in de nabije straten vol herinnering
in de stad van zijn herkenbare hart

hij deelt woorden met geliefde vrouwen
hun tijd zal komen na echte dromen
de ringvinger wijst naar de eerste baby
het kind dat later een vader zal zijn.

Rik van Boeckel
2 februari 2024

we gaan op zoek naar een wonderlijk mens – maar dan een in poëzie gekleed persoon. rik beperkt zich niet in zijn min of meer filosofisch exposé tot een wonderlijke man maar neemt voor het gemak alle mannen tegelijk maar even mee de poëzie in – haha – als kinderen zijn ze leren we van de dichter – om weer vader te worden van kinderen. wellicht wordt hier de waarheid aangeraakt.

Dag wonderlijke man
Man man man
Nam nam nam
Mij bij de lurven
Met zijn grimas
Zijn kinderlijke lach

Dat ik het vermag
U clown te noemen
Met biggels over mijn wang
De triestheid van een clown
Op zijn Ben Cramers

O was hij die clown
Die stoute dingen doet
Omdat het mag
Mag mag mag

Alles mag
Zolang het maar in beeld is
Beeldig dus
Wat verbeeldt hij zich
Wonderlijke man

Rob Mientjes

rob mogelijk geïnspireerd door het vaak clowneske optreden van herman van veen bedient zich van clowneske taal om de clown in een aantal hoedanigheden te beschrijven – de nog net niet overleden ben cramer kruipt ook nog op zijn laatste benen het gedicht in – zo wordt het gedicht bijna een hospice tehuis. man man man. ach er zijn slechtere plaatsen om te sterven dan in een gedicht.

Goedemorgen Pom,
Ja, een wonderlijke wereld, al die mannen,
geef mij maar de dichters en zangers.
Weekendgroet,
Frans

**Wonderman**

Een wereld vol wonderlijke mannen
macho’s die hun ego doen gelden
over jou en mij de baas willen spelen
zoals geleerd in de kinderkamer

maar dan de mannen die kind gebleven
het dansen niet hebben verleerd
en verhalen blijven vertellen als
over een fakir op een vliegend tapijt

zij stijgen boven de mannenmeute uit
weten van wonderen werk te maken
zingen van en schrijven het wonderlijkste
op muren en ramen of op papier

laten ze je in hun woorden zien
en geven het op een briefje
dat wonderen bestaan

© FT 03.02.2024

frans neemt snel zijn toevlucht in een wereld van vreselijke mannen tot de mannen die schrijven van wonderen of van wonderen zingen. een sympathieke gedachte – strelend ook voor dichters en zangers.

**BESPIEDING**

Je zit zo stil op dat terras
waarschijnlijk in een peinzen
een leeggedronken bierglas in je hand
en op je tafeltje een uitgevouwen krant

alsof in ouderwetse brilcream
je haarkuif kleefvast opgestijfd
gelijk die van een nozem uit verleden tijd

pensioenrijp omsluiten laarzen je voeten
je leren jack toont zelfs bejaard
en eigenlijk lijk je ver overjarig
voor de outfit die je draagt

vanaf de halte van de tram
bespied ik je als tijdverdrijf
toch fascineert mij ergens ook
dat uitgedoste van jouw lijf

je zit zo stil op dat terras

Ingrid E. Noppen

dat leren jackie dat doet het hem. veruit de leukste passage in het gedicht en mooi uitgeschreven in de slotstrofen. die laatste regel lazen we toch al in de eerste? een gedicht is geen liedje noppie! en de titel hoeft ook niet – dat bespieden lezen we ook al in het gedicht – (bespieding en het woord rijp – vreselijke woorden in de poëzie!!!) maar dat gezegd hebbende – houd ik op met zeuren en is de conclusie toch – een erg aardig gedichtje – leuk om te lezen hoe de dichter deze wonderlijke man langzaam maar zeker uitkleedt – je kunt ook zeggen tot het bot ontleedt. het had ook alleen het jackie mogen zijn dan krijg je een gouden gedicht:

Je zit zo stil op dat terras
waarschijnlijk in een peinzen
een leeggedronken bierglas in je hand
en op je tafeltje een uitgevouwen krant

je leren jack toont zelfs bejaard
en eigenlijk lijk je ver overjarig
voor de outfit die je draagt

vanaf de halte van de tram
bespied ik je als tijdverdrijf
toch fascineert mij ergens ook
dat uitgedoste van jouw lijf

**bloemen**

het vroege opstaan bijt in jouw humeur
gelukkig staan de deuren open

je bent de man die gromt als een hond
bij huiselijke karweien

rommel blijft doelloos achter in de keuken
badkamer om van de living te zwijgen

één opmerking en het kookpunt is bereikt
de kaken slaan van drift rood uit

je bent de man die grenzen overschrijdt
neerploft net een leeggezogen ballon

met spiegels van zelfkennis in de armen
knijp je in jouw tijd van spijt

een ruiker bloemen en gebak zeggen wat
woorden kunnen verknallen

het verleden duw je in een vuilniszak weg
de dag krijgt vergevende vleugels

Erika De Stercke

ja is dit wel een wonderlijke man of meer een gewone man die op zijn vrije zaterdag liever niks aan zijn hoofd heeft. dat verleden dat in een vuilniszak wordt weggeduwd – is meer een wonderlijke en prachtige regel van een dichter die toch nog wonderlijk mooie regels weet te plakken op zo een uitgebluste gromhond.

**Verwondering**

welk een weelde van een woord
bij ontleding kom je tot een drie-
of vierendeling, ver-wonde-ring
wat een wonder een en al- hij

de ring die over je wezen schuift
pleister die over wonden glijdt, zo
dat ze toegedekt en uit het zicht
het raadsel dat in de verte ligt
naar je toe kan halen

de oorsprong van al
het leven, een begin van poëzie
gong en grondslag van de kunst
hetgeen je van diep vanonder
de grens naar boven haalt

heft en aanzet tot een vorm
van een wonderbaarlijk iets, ja
een man een man – al weet hij
als ik maar half wat hij is, vermag
een woord een woord

en het is alleen – de ander
jij, de vrouw in ons in mij
die hem schatten kan
doorziet al wat hij niet

Cartouche / 03-02-‘24

Cartouche analyseert voor ons vandaag het titel woord raak in verwondering en komt uiteindelijk aan de kern van het woord toe – het wonder van de liefde prachtig beschreven in de laatste strofe. ook Cartouche schroomt niet om alle mannen op een hoop te gooien en beperkt zich niet tot één wonderlijk tiepje.

VON SOLO: de Rotterdamse stadsvernieuwing heeft meer vernield dan alle Duitse bommen bij elkaar

Op ons toilet hangt een prentbriefkaart van onze straat zoals ze vroeger was. Op deze foto is ook een kerk te zien, waar tegenwoordig een appartementsgebouw is, met een elektrische fietsenwinkel op de begane grond. Een klok op het dak herinnert er nog aan, dat er ooit een klokkentoren was. Zo wist mijn negenentachtigjarige buurvrouw mij eens te vertellen. Mijn fantasie liep weer met me weg. Hoe mooi was het niet geweest, daar een woning van te maken? Of een café? Voor mijn part een ‘foodhall’.

Het zette me ertoe toch eens uit te zoeken waarom de kerk gesloopt was. Mijn zoektocht leerde me, dat het ging om de Nassaukerk. De gereformeerde gemeente, die er ooit huishield was samen gegaan met de gemeente van de Oranjekerk op de Rozenlaan. Zodanig werd het gebouw overbodig in 1988. Het is toen verkocht aan een vastgoedboef en die heeft het kerkje in 1992 gesloopt en er rendabeler vastgoed neergezet. Het was natuurlijk geen monument, dus het mocht kapot. En wat esthetiek betreft heeft de Rotterdamse stadsvernieuwing van de jaren zeventig, tachtig en negentig waarschijnlijk meer vernield dan alle Duitse bommen bij elkaar. Als de Koninginnekerk in Crooswijk gesloopt mocht, waarom dan zo’n obscuur kerkje aan de Kleiweg niet?

Als je gaat zoeken naar de redenen, kom je vaak enkel weinig bevredigende uitleg tegen. We gaan om met mooi dingen, zoals we met de aarde om gaan. Op basis van verstand, wordt gezegd. Op basis van logica. Als iets zijn functie verliest, dan is het beste alternatief, de keuze die het meeste geld oplevert. En je kan natuurlijk denken, dat dat tegenwoordig anders is. Dat er ook andere overwegingen worden meegewogen. Maar uiteindelijk moet er gesloopt. Er ligt vast wel een adviesrapport van een bevriende bouwkundige, dat aantoont, dat het beter is zo. Op basis van tot dan toe goed verborgen gebreken, dan iets te doen met gevoel.

We kunnen niet kiezen om iets te laten. Er kan niet gekozen worden voor iets anders dan het winstbejag. Laatst is bij ons in de buurt gemeenschapscentrum uit de jaren dertig afgebroken. Een karakteristiek oud schoolgebouw met tuin en binnenplaats. Ten bate van de pensioenpot van de voormalig eigenaar. Die waarschijnlijk als winstverdubbelaar nog even heeft mee geïnvesteerd in de acht Vinex woningen die er nu op de plek zijn komen staan à één komma twee miljoen kosten koper. Acht gelukkige, gefortuneerde gezinnen, zien de buurt zoals ze nu is.

In mijn hoofd dool ik door de oude gebouwen van vroeger, waar je niet mocht komen. Er gaat steeds meer weg. Wat ervoor in de plek komt is een knevel van leegte.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam Al – 2- bij het homomonument

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 2: “Herdenking homomonument” – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al. Geniet!

Peter Posthumus geeft antwoord op al zijn vragen

Hoi Pom,
Ik heb me deze keer het één en ander afgevraagd en dacht een even treffend als afdoende antwoord te hebben geformuleerd op al mijn zelf gestelde vragen.

Het antwoord op
de vraag wanneer
is nu en hoe
dat doet er niet echt toe
net als waarom en wat
dat kan van alles zijn
en wat het zijn zal
verschilt natuurlijk per geval
heel anders bij
de vraag naar wie
dat antwoord is
altijd, o ja die.

Peter Posthumus

KAREL WASCH 10e dichtbundel TEGELIJKERTIJD – een prachtwereld – eigenlijk las ik nog nooit mooier!

Een maand geleden liet uitgeverij IN DE KNIPSCHEER de nieuwe bundel gedichten van KAREL WASCH in literair Café Eijlders het licht zien: de bundel TEGELIJKERTIJD. 6 hoofdstukken. 25 gedichten lekker ruim geplaatst op 50 pagina’s. De dichter doet er alles aan qua vorm gesproken om het de lezer naar de zin te maken. TEGELIJKERTIJD ligt heerlijk in de hand van de lezer.

Maar nu de inhoud: als u in de illusie leeft dat in deze wereld, waar u zich ook bevindt, het een na het ander plaatsvindt en dat u zelf een uniek wezen bent in uw handelen ergens op die imaginaire tijdlijn – dan heeft u het mis. Dichter Wasch weet wel beter – alles maar dan ook alles gebeurt altijd en overal en steeds weer opnieuw tegelijkertijd. Oorlog, Liefde, Dromen, Dood en Leven, Verwondering en Angst – alles – om de dichter te citeren – gaat over *‘in een nieuwe cyclus van eeuwige wederkeer’*.

Karel Wasch gaat in de bundel met Leven en de Liefde (tevergeefs) de Dood te lijf. Hoe de dichter ook leeft en of liefheeft, hij, zijn geliefde, de gehele mensheid, wij als lezers dus ook – zij allen ontkomen niet aan het spook van de ‘eeuwige wederkeer’. Dichter en Karel Wasch zelf ook – zijn onderdeel van het spook dat overal in de bundel aan de lezer verschijnt.

Dit gezegd hebbende – *‘alles keert terug’* dicht de dichter – kunnen we het prachtige dichtwerk – zeg maar Karel Wasch’ selectie uit alles – uit altijd – en uit overal – rustig aan de werkelijk inmiddels fabelachtig vakkundige dichter Karel Wasch overlaten. Uit zoveel wereld, zoveel leven en liefde weet Karel Wasch in een selectie van 25 prachtgedichten een prachtwereld te scheppen waarin alles inderdaad ademt van *‘eeuwige wederkeer’*: dodelijk en tegelijkertijd hoopvol.

Dodelijk omdat we in ons zijn slechts een fragment zijn in de tijd op weg naar het einde – maar óók en natuurlijk in deze bundel **tegelijkertijd hoopvol**: wij maken het NU wel mee!
Zo landt de lezer in de adembenemende wereld van Wasch. Eigenlijk las ik nog nooit mooier!

In het gedicht EINDE vol van vergankelijkheid zwarte bomen en vergane namen verzucht de ik-persoon in de laatste regel: *“Komt er dan nooit een einde aan?”* en hoewel we inmiddels het antwoord op de vraag weten – maakt de dichter één uitzondering in het gedicht voor zijn geliefde Claudia: *‘Het zijn de honingdagen, die eeuwig duren.’*

dansen met jeanine hoedemakers

DANSEN MET JEANINE HOEDEMAKERS – op FB las ik vanochtend haar woorden: ‘Ter afsluiting van dit lichtvoetig, poëtisch weekend, wat foto’s. Gisteren heb ik met de visboer gedanst…’. ik heb het vermoeden dat er gedanst is in de tuin van jeanine, rond de door haar aangelegde visvijver – ik dacht dat dansje moet de poëzie in! en zo geschiedde.

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: