pomgedichten.nl – Pagina 58 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

PETER BERGER – observaties – observaties – observaties: ‘Ze draagt brandnew zwarte Adidas sneakers met witte sokjes die vlak boven de enkels een gekruld randje vormen. Net narcissen. Die sokjes…’

Op iedere straathoek verliefd. En in de subway. Ze draagt brandnew zwarte Adidas sneakers met witte sokjes die vlak boven de enkels een gekruld randje vormen. Net narcissen. Die sokjes. Hoog op de dijen wiebelt een zwart wikkelrokje en even daarboven zweeft een rond gelaat dat glimt als parelmoer. Het zwarte leren motorjack dat losjes over haar linkerschouder bungelt maakt de outfit compleet. Stunning! Isn’t she lovely? Zo ook het mollige museum meisje dat met autistische precisie ronde gaatjes in alle kaartjes knipt. Exact in het midden van de QR code. Op die kaartjes. Die code. Storing blijkbaar. Twee blokken verderop de elegante grijzende dame die bagels met cream cheese en gravad lax verkoopt. Als broodjes. Gaan ze. Die bagels. Aan boord de bleke blonde zusjes die gedurende de rondvaart in hun zilveren voile jurkjes leken op te lossen in het schuimende kielzog onder de brug net voorbij The Bronx. Tattoos of flowers and butterflies all over. Liefde overal. Een getergde zwerver op de kaai bij Pier 83, prevelt blootsvoets dat het een fucking sell out is: ¨Goddamn!¨ I love that man. NYC has it all.

Ook in de Sportsbar natuurlijk. Het pezige meisje achter de tap is as Irish as Irish can be. Vlassig rood. Spichtig wit. Het halflange dunne haar opgestoken in een fluffy ginger pluim. Haar Levi’s is zo kort afgeknipt dat de binnenzakken er onderlangs op d’r bleke dijen zwieberen. Vlak boven de broekband, in een gespierd maar desondanks vlezig buikje, bibbert een donker rond gaatje dat ergens binnenin als navel dienstdoet. Onder de armen een toefje rossig dons. Haar mond steeds een beetje zuinig omdat ze voortdurend op het puntje van haar tong lijkt te zuigen. Citroentje ofzo. Dat zuigen. Voor in de Local Brew. Dat citroentje. Snoepgoed. Heel soms staart ze afwezig naar het rek vol glanzende flessen. Of maakt ze danspasjes in het niets. Cocktails? No problem. Ze schudt alles heupwiegend uit de mouw. Singapore Gin Sling. Tequila Sunrise. Negroni. All you can ask for. Maar vooral bier. Heel veel bier.

Ze neemt haar baan bloedserieus. Op het mega scherm achter de bar rolt de bal. Ik heb er weinig oog voor. Er wordt gezopen zoals dat in een Sportsbar hoort. De halve liters glijden moeiteloos getapt onophoudelijk door haar fragiele handen. De vrolijkheid zelve is ze. Ze lacht voortdurend. Flirt onophoudelijk. She’s a bartender professional. Zoveel is zeker. A warrior she is. Het net vibreert. De kroeg ontploft. De doelman vist. Het meisje danst. Het meisje schuurt. De Britten willen bier. Meer bier. Steeds meer bier. Zoals het een echte Brit betaamt als ‘ie voetbal kijkt. Soccer? Sucker! Het spel is ongrijpbaar als de liefde. The winner takes it all. De bal is nu eenmaal rond.

PETER BERGER

het gedicht van de week: Frans Terken – voorts welkom op IJBURG 14 juli – 1400 uur bij de ‘poëtische manifestasie’ van de ‘anti-proleten’

de oorlog gesloten
zoals je gordijnen sluit voor buitenlicht
te veel te zien te lang

weer maagdelijk breekt vrede
uit goede grond kent aarde geen geschiedenis
en wapent zich naïef

in dit totaal verteerde landschap
groeit elke dag een nieuwe dochter nog

pom wolff

**kappen nou**

nu beeldschermbreed
en beeldschermblond
we doen aan documenten

een woord per dag een zin per week
dan heb je wel de zin die nooit geschreven werd

na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is
dezelfde woorden zijn – dezelfde hond
dezelfde lege ogen op het bordes

pw

voor wat betreft de weekenden houden wij van hier een zo-maar-reces – waarom mogen alleen die gasten die elkaar de tent uitvechten met reces. wij van hier zijn voor de vrede, voor de zomer en de warmte. en voor een zo maar reces. tot nader order – de zomerweken zeg maar.

GEDICHT VAN DE WEEK

**Punt**

Het kale leeghoofd
– of is het een leeg kaalhoofd –
keek en zag ongehoord gebeuren
een klever aan complotten
halsstarrig volhoudend in haar gelijk

wat voor ons wel een punt is
zetten wij een komma een pauze
om leeghoofden om te katten
van ongelijk naar waar
het ware verstand ontdooit

voor zover daarvan sprake kan zijn
laten we lege hoofden wegblazen
door onze woorden vol tegenwind
vals vuil met krasse pen geruimd

© FT 06.07.2024

pom wolff – best wel vreemd

***best wel vreemd***

*ik zag je lopen op straat*
*alsof je de wereld van je afgeworpen had*
*zo leek het*

*je donkere ogen*
*met het donkere groen*
*de lange weg van de moeite moe*

*het waren altijd al straten*
*waar iets mee was – een optelsom*
*van asfalt en zware luchten – zei je ooit*

*en dat in niets niets geboren wordt*
*omdat de tijd alles is alles laat zijn*
maar *ook alles in iemand sterven doet*

*pom wolff*

hoe zou het toch met Anne B gaan?

soms kom je iets uit de poëzie tegen – en toch wel mooie woorden ook – anne b schreef er ooit een paar voor mij en ik schreef er een paar ook als iets van een antwoord – de woorden zijn er nog in mijn compie – hoe zou het met haar zijn – schrijft ze nog – filosofeert ze nog – woonde ze niet in douce france op een gegeven ogenblik – is ze terug in den haag – of is ze inmiddels verfranst? een hoffelijke francaise? hoffelijk was ze toch al in het haar ooit omringende den haag.

Voor Pom Wolff

De bomen voor mij,
die vandaag riepen om aandacht,
houden zich in,
juist nu zij zich opmaken voor de avond,
een snelle sirene in dit godvergeten oord

——

voor Anne B

niets is anders geworden
er ligt iets van wanhoop in de woorden
zoals er altijd iets van wanhoop in woorden ligt
als mensen met elkaar praten

soms lopen ze in de nacht langs een deur
waarachter een vermoeden slaapt
fietsen ze door een stad door alles heen
soms praten ze tegen muren

pw

een Groet op de vrijdag: ‘iets dat weg zou…’

**als je toch**

als je toch voor iemand een hakbijl,
kop eraf, staart eraf,
de romp mag blijven
symbool van al wat

dan verwacht je
dat het kracht verliest
rondwaggelt en wegkrimpt
je bijblijft en niet

alsof het niks
maar dan ook niks was
uit het bewustzijn
van in elk geval wij twee

blijkbaar moest het helemaal
iets van de liefde
iets dat weg zou
en zou blijven

Karlijn Groet

ach ja die oude aachenende ooit in juli

VON SOLO: ‘Als je nooit drinkt, zie je altijd maar één kant van het verhaal.’

Beschonken zit ik achter mijn schootcomputer, die nota bene op de eettafel staat. De middag was me weldadig. Drie pils en een glas prosecco. Er viel werksgewijs weer wat te vieren. Als dat niet het geval was, dan was er wel een andere reden. Feest, vreugde, ellende of gewoon dorst. Ik heb besloten deze zomer niet te stoppen met drinken, maar gewoon stug door te gaan met alcoholconsumptie. Elke ochtend is dat lastig. Opstaan is niet makkelijk. Maar het gaat. En binnen de tijd dat ik de deur uit ben, ben ik weer volledig aanspreekbaar en aansprakelijk.

Een maand of wat geleden stopte ik voor de zoveelste keer in mijn leven met drinken. Dat is lastig. Het gaat meestal een tijdje goed. De eerste dagen voelen als een wandeling door de duisternis. Na een paar dagen ontwaar ik dan een flets licht, dat door een dunne spleet mijn ziel in schijnt. Vervolgens gaan de blinden open, die veroorzaakt werden door de beneveling en dan zie ik de wereld weer voor wat ze is. Een staat van doorlopende, milde depressie volgt, waarna er enkel nog de leegte is. Ik heb geen zin meer in sociale dingen en feestjes, maar ben het liefst alleen en lees een boek. Echt gezellig word ik er niet van. Er komt altijd weer een moment dat de fles mij vindt of ik haar. Dan zegt mevrouw Solo, dat ze blij is, dat ik weer wat gezelliger ben.

Aan de ene kant is er de droom van een vruchtvol, nuchter leven. Eindeloos veel tijd om nuttige dingen te doen. Iets te betekenen voor de wereld en de mensen en dieren en planten om me heen. Aan de andere kant is er het zalige niets doen en onderuit in een tuinbank of op een terrasstoel hangen en bier drinken tot je vol zit. Als je ervan uitgaat, dat het leven op voorhand geen zin heeft, maakt het niet zoveel uit wat je kiest. Uiteindelijk is de behoefte aan mijn grootse daden maar marginaal. Zonder mijn inzet draait de wereld gerust door, of vergaat niet minder snel. Voor de het grote alles hoef je het dus niet te doen of laten. Wat bepaalt dan de keuze te drinken of niet?

Simpel. Soms heb je er zin in, soms niet. Tijden kan het goed gaan en dan ineens weer niet. Soms is het overvloed, soms zijn er tijden van droogte. Zuipen is als het leven zelf. Soms gaat het wel. Soms niet. Yin yang. Als je nooit drinkt, zie je altijd maar één kant van het verhaal.

VON SOLODICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEASTCheck de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nlLees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl