op een gegeven moment zaten beide dames te huilen over een door die dames zelf gekozen beeldfragment. moet dat op tv?
na een kwartier was het al duidelijk – een heldin van mij viel ongenadig van haar voetstuk. actrices moeten ook niet in het wilde weg filosoferen. journalisten van de VK en het Parool namen mijn mening over lees ik vandaag. dat valt weer mee – want je mag natuurlijk niet kritisch zijn op wat de woke familie tot god of godin heeft verheven. hoe dan ook na een kwartier wist ik dat mijn godin – wéér een – roeka zou zingen – in de modder lag. fred ernst plaatste de foto op FB had nog enig begrip en liefdevolheid voor eva crutzen – maar ja fred ernst is ook een lieve jongen – ik ben dat niet. mevrouw sage art zag de bui ook al hangen – ik moest ongeveer kotsen. madame de interviewster wist het ook al na een kwartier en vatte samen na een vraag van crutzen hoe is het bij en met jou: nee ik laat de mensen geen 25 euro betalen voor mijn eigen therapie. crutzen zag haar kunstwerken vooral als therapie.
ik sprak met mijn kleinzoon van 5 jaar en vatte ons gesprek op FB voor mevrouw Sage Art als volgt samen: ‘ja inderdaad het geheel en de meninkjes en de gevoeligheden brengen mij bij de opmerking – wat kan mij het schelen – zij met der therapie – m’n kleinzoon van 5 roept hier ook door de kamer – kan mij ook niks schelen opa!’
Sage Art mevrouw toonde ook nog haar medemenselijkheid in de woorden: ‘Maar misschien worden we gewoon oud en blasé Pom.’
ik kon het niet nalaten om haar te corrigeren:
‘ja nou zouden wij het nog gedaan hebben ? Neen ! Het zelft en zalft en zeurt drie en een half uur onophoudelijk door – het debiteert algemeenheden zonder enig fundament- (als ze 81 is is ze nog niet over der moeder heen. maar dat terzijde).
(wel trots dat ik de Nederlandse taal verrijkt hebt vannacht met het werkwoord zelven – maar dat ook terzijde.)
pom wolff/11-8-25
