pomgedichten.nl

Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele ‘een betoverend wit huis/ ik ben niet bang meer voor de leegte’ trofee op pomgedichten.nl – Ditmar Bakker zilver en Erika de Stercke brons

ik geloof toch dat we voor een minder voor de hand liggende keuze moeten gaan deze week – deze zondagochtend met stuk voor stuk prachtige gedichten – dank aan de dichters die inzonden – voor de hand ligt om allemaal goud uit te roepen maar dat doen we niet. op verzoek van Cartouche doen we meerdere eremetalen – goud zilver en brons – rik van boeckel wint het goud deze week met een compleet gedicht – het lijkt of rik met dit gedicht echt de poëzie is ingedoken en de reisverslagen in poëzie voor even heeft overgelaten aan Cartouche – deze laatste heeft portugal aangedaan. kortom een prachtige gouden rik van boeckel deze week – van harte.

Ditmar tegendraadse ditmar zonder meer zilver – vanwege tegendraadsheid, humor en verontwaardiging – een pakketje poëzie om te smullen. van harte!

voor het brons wordt het moeilijk – een keur aan weemoed – het geboortehuis van Anke Labrie, frans terken over het land van mijn oma en alle pracht in limburg nog te bewonderen – de dames verrips uitnodigend en de stercke met lichte weemoed of toch nog de donkere romantiek tot sterven toe bereid van Cartouche – weet u het? ik wel: brons voor Erika de Stercke – ook van harte.

Het witte lied

Het witte gebouw vol marmer
laat klanken horen in de oren
van de tuinman op de groene heuvel

zangeressen schuiven woorden ineen
van weemoed tot wellustige zinnen
refreinen klinken in het groene licht

de tuinman zet zijn bloemen neer
van hyacinten tot wapperende rozen
de wind waait zijn oren voorbij

het witte marmer glimt in zonnestralen
open ramen kijken uit op het zachte gras
laten stemmen zwevend weerklinken

de glimlach van de man is opgelucht
hij zingt het lied kortstondig mee
over ‘t witte schuim van de verre zee.

Rik van Boeckel
10 februari 2024

prachtige sfeerbeelden opgeroepen door rik hier met ramen die uitkijken – het glimmende marmer – de tuinman – de wellustige zangeressen – het witte schuim – alles is aanwezig voor een mooi en enerverende nacht – en ergens glimt het witte marmer dan van plezier.

**DÓÓRSTOOT**

Een betoverend wit huis. Ik ben niet
zo bang meer voor de leegte–donkerbruin
drabt koffie neer terwijl omhoog een pluim
waterdamp het tuimelraam beslaat. Ziet
hij nu wellicht dan wèl hoe ik verschiet
van kleur, wijl ik de laatste korrels kruim
wegveeg, glycinedoppen ook opruim
en denk ‘als ik hem morgen nou verliet,
gewoon, een boodschap doen, vlug, zogenaamd,
en dan het treinspoor volgen op de fiets
weg van het vale wit men zuiver waant
als dit leeg huwelijk. Wie vráágt zoiets
nadat men zich in ’t schrijven heeft bekwaamd?
**Alsof ik alles weet. Hij weet van niets.’**

***[D.B.]

ha heerlijk weer eens een echte ditmarbakker hier te mogen begroeten. het oog op morgen mag dan wel een nieuwe stem hebben – wij blijven hier onveranderd de stem van de dichter in het vaandel dragen. prachtig tegendraads het thema opgepakt met de nodige verontwaardiging met humor gebracht: ‘het vale wit..’ hahaha, ‘Wie vraagt zoiets…” hahaha – ja een heerlijk begin van de zondagochtend. hoe ie mij ook verlaat ik blijf van hem houden. deze dichter zal nooit in mij sterven. ik ben vol van hem.

start

hoe het huis uit mij glijdt
nu de kamers leeg zijn
het behangpapier kijkt mistroostig
zoekt het bruisende van weleer
tevergeefs

de sleutel in mijn handen weet beter
aan alles komt een einde
zelfs in de jaren van zachte adem
ik wil vasthouden
zinloos

jeugdigheid kraait naar avontuur
muren slopen geeft ruimte
de potten verf brengen kleur
ik kijk om en besef
zo gaat dat in het leven

Erika De Stercke

hoe het in het leven kan vergaan – lijkt me de korte samenvatting van dit gedicht. vandaag heel veel moois te genieten hier op de zondagochtendsite – ik denk dat ik inderdaad niet ga ontkomen aan het uitreiken van drie metalen. de woorden komen binnen erika.

DITMAR BAKKER – Ziet hij nu wellicht dan wèl hoe ik verschiet van kleur
FRANS TERKEN – tot het zwart voor ogen
RIK VAN BOECKEL – het witte marmer glimt in zonnestralen
CARTOUCHE – voor de eenzame een warme haven
IEN VERRIPS – de ramen zullen zingen
ERIKA DE STERCKE – de potten verf brengen kleur
ANKE LABRIE – het witte huis gaat altijd mee

de zondagochtendwedstrijd: wie wint de enige echte virtuele ‘een betoverend wit huis – ik ben niet bang meer voor de leegte ‘ trofee op pomgedichten.nl – met als inspiratie de houtsnededruk van Gerdi Wind met het een ieder geruststellende tuinhuisje tegen de geruststellende bergen op de achtergrond en de een ieder geruststellende bloem voor. of als inspiratie de hieronder bezongen witte berg door bjorn van rozen – u kent de regels: *gedichten niet te lang svp* ***tenzij noodzaak*** – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

het is voor wie de zanger het hoofd buigt
aan het einde van zijn lied
en dat de dichter haar weer ziet
mooier dan ze ooit geweest is
in de wegstervende klanken van zijn muziek

een eenvoudig lied

twee mensen die vertrokken
ze leefden van de wind
zij droomde van een kind
hij bouwde haar een huis
van leem en klei en brokken

pom wolff

Goedemorgen Pom,
Dit betoverend wit heeft iets van thuis komen, even terug in het heuvelland.
Weekendgroet,
Frans

**Waar het wit woont**

Terug naar de heuvels
veeg ik leegte streeploos uit de lucht en
klop op de deur van het vakwerkhuis
waar ik van oude banden weet

de muren die naar nestwarmte ruiken
de houten balken in vertrouwde tinten
omlijst door het kalkwit van pleisterwerk

het ongerepte van eerste verkenning
jij en ik die elkaar voorzichtig benoemden
om het wit niet te bezoedelen

en zacht op de vloer landden
krakend hout voor lief namen toen
wij zij aan zij liggend de stilte verjoegen
het wit lazen tot het zwart voor ogen

© FT 10.02.2024

de liefde in alle kleuren van de regenboog opgeroepen in het limburgse land (schap). en dat het kraakte! niet lang geleden maakte ik een wandeling door Epen en zag daadwerkelijk het kalkwit nog steeds uitermate goed verzorgd en gepleisterd tussen de eeuwenoude houten balken. frans haalt herinneringen en lieflijkheden op uit vroege jaren. ‘alleen de zuiderling weet wat limburg leven is..’

Al doende

de komende tijd ben ik
van amarante via de serra da estrela
het sterrengebergte- oorsprong van ons wezen
onderweg naar de contouren van heuvelland
in kurk geborgen vocht aan madredeus kust
al doende mijn passen te verzetten

de lege vlakte achter me te laten
richting grandola, vila morena, jouw bloed –
mooie zuiderstad waar je zondoorploegde huis
en hof het oog naar zich toetrekt, haar half open
wit roze luiken wenken om binnen te treden
een baken en een boei verankering vinden

ter bedaring
van een oorverdovende saudade
para o engeitado**um portu cale –
voor de eenzame een warme haven
om zijn Taag – daar – te monden

nu weet ik
waaraan ik zal sterven

10-02-2024 / Cartouche
** o engeitado: ‘de verstoteling’, titel van
een gedicht van J.J. Slauerhoff)
Wellicht ten overvloede,
maar Amarante en Grandola,
vila morena (strijdlied van de Anjerrevolutie)
zijn plaatsen in ‘portu cale’, Portugal dus

bijna een rik van boeckel gedicht geschreven op een van zijn reizen, compleet met plaats en andere verwijzingen – prachtig hier gecomponeerd en teruggebracht tot een heldendicht. zo romantisch als in het eerste gedicht niet werd gestorven zo weet de romanticus hier wel te sterven – en hij weet als ie de taag ziet en de klanken van de locale muziek hoort waaraan. overtuigend ge- en beschreven. Cartouche pleit voor het uitdelen van drie metalen – ik vermoed er niet aan te ontkomen deze week.

ik bouw voor jou een huis
kom, wees niet bang
de muren zullen je omarmen
de ramen zullen zingen
de lege kamers zul je vullen
met jouw ditjes en datjes
de dingen die ik nooit begrijpen zal
kom, aarzel niet

fb 2024 – Ien Verrips

een uitnodiging met liefde geschreven – je kunt als lezer bijna niet om deze woorden heen. doe er maar wel een wit wijntje bij dan. het kan wel eens druk worden in huize verrips.

geboortehuis

al is het onlangs afgebroken
nog steeds projectiescherm
voor kleurrijke herinneringen
al is geen muur er blijven staan

een moderne villa staat er nu
heb ik slechts van horen zeggen
ook de wilg is fanatiek geknot
alles slechts van horen zeggen

tot nu toe ontbrak de moed
om er zelf eens te gaan kijken
maar waar ik dan ook maar
het witte huis gaat altijd mee

anke labrie
(11-02-2024

waar anke ook gaat ze neemt de herinnering aan het geboortehuis mee – een persoonlijke herinnering. met enige weemoed de terugblik op wat was en teloor ging in de renovatie die tegenwoordig vaak gelijk staat met afbraak. een mooi wit huis nog – de foto – het gedicht.

gedicht “.” vanaf vandaag op het nationale boekenblog

https://www.nationaleboekenblog.nl/

VON SOLO – ‘Mensen zijn als druppels. Ze hebben niets te betekenen…’

Terwijl ik over het hondenveldje loop zie ik in tegenovergestelde richting een hond loslopen.
Verderop zie ik zijn baasje op haar slimme apparaat kijken. Verdiept is ze erin. Ik kijk achterom en zie dat haar hond midden op het veld op het gemak zit te kakken. Ze merkt niet dat ik haar intussen tot op een paar meter genaderd ben. Dan kijkt ze op. Ze kijkt naar mijn hondje. Er volgt een opmerking, dat ik mijn hondje beter los zou kunnen laten lopen. Zo hoort het. Dat is de natuur. Ik leg uit, dat dat met dit ondeugende jagertje niet gaat. Dat wordt als excuus niet geaccepteerd. Ik ben fout. En zwijg. Ik kan niet tegen mensen die hun hond los laten lopen, zodat ze de schijt niet hoeven op te ruimen. Ze zich kunnen verschuilen achter hun geveinsde onwetendheid. Ik loop door.

Die middag fiets ik over de Gordelweg. Op mijn weghelft komt me een sportieve hardloper tegemoet. Als hij twaalf kilometer per uur loopt en ik fiets twintig kilometer per uur, dan stevenen we op elkaar af met een snelheid van tweeëndertig kilometer per uur. De renner ziet me niet. Negeert me. God Sport duldt geen stervelingen. Weet dat ik uit zal wijken, wat ik ook doe. Het is voor mij weinig moeite. Maar ik weet het. Ik ben van minder belang. En zwijg. Toch wil ik schreeuwen dat het fietspad geen atletiekbaan is en dat hij aan de andere kant zou moeten lopen, zodat de snelheid van zijn achteropganger ten opzichte van hem maar acht kilometer per uur zou zijn. Veel minder gevaarlijk. Ik fiets door.

Mensen zijn als druppels. Ze hebben niets te betekenen. Als op gloeiende platen. Ze weten niet wat ze doen. Zij zijn het die emmers over doen lopen. Ze vallen als regen. Mensen zijn als tranen. Droog betekenen ze niets meer. En hoe vaak je ook, of hoe zeker je bent, ze blijven door je vingers glippen. Mensen zijn de laatste druppels. Als je sterft van de dorst.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Vera Jongejan: ‘daar in de armen van een tomeloze fantasie…’

**Fantasie**

Iets bedenken dat er niet is
en als je het bedacht hebt
dat het dan ook bestaat
en omgekeerd

zoals jij destijds
kindje tussen hoge halmen en
rode bloemen van vloeipapier
‘t hart verlokkend zwart

dat je door het te zien
zelf bleek te bestaan

diertjes op ooghoogte
die zoemden
doorzichtige libellen die snorden
je reikte naar hen
en in strepen kleur schoten ze weg

je hoefde er alleen maar te gaan liggen
daar in de armen van een tomeloze fantasie

Vera Jongejan

*selfie op stukje Khadi-paper ( aquarel en aquarelpotlood)*

Ien Verrips – een lot uit de loterij

vandaag gaat het gebeuren
vanavond ben ik rijk
vrij van schulden
weg mijn zorgen

nooit meer bange brieven op de mat
mails die mij de moed ontnemen
geen trillen van mijn telefoon
vanavond zal het zijn

ik heb het gouden lot in handen
ik voel het dit komt goed
ik zal ze allemaal betalen de schoften
met rente als het moet

een dikke vinger voor ze allemaal
met in mijn zak een half miljoen
kan mij niets meer gebeuren
ik heb de wereld aan mijn voeten

jan 2023/ IEN VERRIPS

de maandag met Peter Berger – 1000 excuses aan Peter

Peter bericht op FB:

ik schreef: pomgedichten wacht even op de maandagcolumn van Peter Berger – het zal laat geworden zijn – dan maar even eerst poëzie met hier en daar wat avondrood –

Peter Berger : Hoi Pom, het is de eerste maandag van de maand. Niet ´mijn´ dag toch?

Peter Berger mijn excuses – ja je hebt gelijk – ik moet de beum – karin kortom achter haar vodden zitten – het zal op texel laat geworden zijn – 1000 excuses amigo!

welkom ISAAC in het leven hier – Jeanine Hoedemakers wint de enige echte virtuele – ‘wonderlijke man’ – trofee op pomgedichten – Ton huizer en Jako Fennek eervolle vermeldingen

prachtige inzendingen deze week en hele bijzondere. dank aan de dichters! 2 eervolle vermeldingen – Ton Huizer met zijn ode aan de wonderlijke man jules deelder de best geklede dichter rotterdammer 020 hater en spartaliefhebber en het gedicht ISAAC van Jako Fennek – deze wonderlijke overgrootvader die vandaag jarig en in euforie bij de geboorte van zijn achterkleinzoon (wie bereikt die status nog tegenwoordig) nog steeds de poëzie erkent als een van zijn beste maatjes – 2x heerlijke poëzie. gaat het goud in de zondagochtendwedstrijd naar jeanine hoedemakers – die op dichterlijke wijze de wonderlijke visboer op een troon heeft gehesen door hem een vragend vermogen toe te dichten dat weinig visboeren in den lande zullen bezitten. in ieder geval niet beschreven in enig gedicht. van harte Jeanine en dank voor de visboerregel en natuurlijk het gedicht.

**Ik danste met de visboer**

als je danst, vroeg hij
denk je dan dat je over de zee loopt
of door een korenveld
dans je alleen of dans je met mij
en ik zei

als ik dans
dan waan ik me op een plein
in een dorpje
een jongen zingt een liefdeslied
en een meisje hoopt dat het voor haar is

Jeanine Hoedemakers

**Ik danste met de visboer** – zij wel – hahaha – inderdaad een wonderlijk beroep en een wonderlijke man. een man die lieve indringende en toch zeer bijzondere vragen stelt. de antwoorden zijn gewoner – dat krijg je ervan als je danst met wonderlijke mannen die boeren in vis.

4.2.24
mijn waarde pom,
één keer in het jaar ben je jarig, één keer in je leven heb je de kans 84 te worden. dat is vandaag en ik schreeuw het van de daken, want gisteren is mijn eerste achterkleinzoon, met de naam isaac, geboren. daarom mijn gedicht gewijd aan **isaac.** dit alles erg ik-betrokken, er is niets aan te doen. het is een wondercadeau, waarmee je ineens overgrootvader bent.

**petje af, mutsje op**

we blijven steeds een beetje wonderlijk
dansen zolang de benen willen
vannacht zal ik springen
op de dekens van mijn bed
als overgrootvader nu, kersvers
want de komst van isaac
heeft mijn status opgekrikt

we blijven steeds een beetje wonderlijk
ik heb voor hem een konijn gekocht
van extra zachte stof
waarover in de winkel
mijn vingers maar bleven strelen

het is een beetje wonderlijk
ik kreeg een isaac als cadeau
voor dit keer wel uitzonderlijk

jako fennek – 03.02.2024

allereerst wensen wij overgrootvader Jako een mooi nieuw levensjaar toe en dat zal lukken met de nieuwe en levenslustige baby ISAAC – zijn gisteren geboren achterkleinzoon! van harte voor de hele familie – en natuurlijk gaat alles voor ISAAC aan de kant – een speciale vermelding voor overgrootvader Jako hier in 020 (amsterdam feest mee) en vandaag op de pom – en ISAAC wel later ook gedichten gaan schrijven hoor!!! en feliciteer hem maar vandaag met de speciale vermelding voor zijn ISAAC gedicht.

Dag Pom
Kon het even niet laten. Jules, een man apart. Een Rotterdammer.
Dat wel natuurlijk… Iemand moet het doen, en ook hij deed zijn
best.
Ger Sax was zijn vaste maatje op de sax. Ook al dood. Morsdood.
Zelfs zijn stamkroeg, café Ari, vernoemd naar de dochter van Jules
is inmiddels op de fles. Het gaat fijn met de gezelligheid en de
horeca in ons dorp.
Tramlijn 8 van de RET spoort naar een kasteel. Het kasteel van
Sparta. Zijn Sparta. Staat er gelukkig nog.
Dikke groet,

**Jules**

Zag Jules vannacht
in lijn acht
richting Spangen
zwartrijdend
in een lege tram

ik liep naar hem toe
maar het gangpad
werd langer en langer
ik schoot geen meter
op

de tram wel
voor de poort van het
kasteel stond Ger Sax
van Voorden
zijn saxofonist

ze liepen naar binnen
zonder op of om te
kijken
de verlichting was aan
er klonk muziek

John Coltrane ‘A Love
Supreme’
uit de wekkerradio

*Ton Huizer*

prachtige bijdrage dank je wel Ton – we kunnen Deelder natuurlijk niet aandoen de zondagochtendwedstrijd in 020 te winnen – zullen we ook niet doen. uit respekt voor de meester, voor sparta en Ger. een echte huizer mogen we hier lezen – en wat er allemaal op een zaterdagavond in zijn hoofd huist, speelt & rondspookt. laten we zeggen geen goud maar wel een speciale vermelding. en dat AZ vandaag van feijenoord mag winnen.

overgrootvader JAKO FENNEK – ISAAC
Ton Huizer – Jules & Ger Sax van Voorden & Coltrane
Rik van Boeckel – De man is altijd een kind
Rob Mientjes – Alles mag
Frans Terken – dat wonderen bestaan
Ingrid E. Noppen – je zit zo stil op dat terras
Jeanine Hoedemakers – een jongen zingt een liefdeslied
Erika De Stercke – je bent de man die gromt als een hond
Cartouche – ver-wonde-ring

**het meisje in het geel**

wat is dat toch met die in beeld
door tijd gestolde meisjes
die zo mooi kunnen bewegen

wat is dat toch met dichters
die in een gedicht aan zich zelf
vragen stellen

is het dan toch de moeite
met de winter meer dan ik vermoedde
of weten wilde

de kou die begint door te werken
het gebrek aan licht
en de loterij die maar niet vallen wil

pw

wie wint de enige echte virtuele – ‘wonderlijke man’ – trofee op pomgedichten? ach u kent ze wel die wonderlijke tiepjes – man of vrouw maakt niet uit – herman bezingt hier een wonderlijke man – een man of een vrouw een gedicht waard – en dat gedicht en over dat wonder – dat wonderlijke – lezen we dit weekend graag. (wat kan het meisje int geel wonderlijk mooi dansen – maar dat terzijde) – u kent zo langzamerhand wel de regels vermoed ik: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.