pomgedichten.nl – Pagina 8 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

YAYA op de vrijdag – Hoe het is om te dragen. Hoe het is om onvoorwaardelijk lief te hebben…

**Gedragen**

Een foto. Zomaar. Het achteloze beeld. Vier vrouwen in het zachte voorjaarslicht. De kamer op het schip waar we woonden. Hoog. Laag. Het water. Van dag tot dag kon alles anders zijn. Mijn oma zit in een schommelstoel en houdt jou in haar armen. Ze kijkt. Met levenslange blik die weet van hoeveel waarde jouw onbevangenheid is.

Met een blik die weet dát er geschonden zal worden. Maar niet als het aan haar ligt. Mijn moeder naast haar. Zo trots. Het kind van haar kind. Ze kijkt alsof ze het niet geloven kan. Hoopje slapend kind voor wie zelfs verlangen nog een belofte is. Ik voor mijn moeder. Ik kijk de camera in. Blauw wit gestreept t-shirt. Alles fris. Ogen die geloven en in wat ze geloven is geen vraag. Zo jong nog. Zo meisjesachtig.

Vier generaties. Vrouwen. En ik dacht dat deze foto zo belangrijk was als vastgelegd beeld van het woordloos weten hoe het is om moeder te zijn. Om door te geven. De geheimen. Het leven. Maar dat is het niet. Het is het weten van blijven. Hoe het is om nooit meer weg te kunnen. Hoe het is om te dragen. Hoe het is om onvoorwaardelijk lief te hebben. Door het vuur zonder denken. Door roeien en ruiten. Door alles heen. Dat sterke vrouwen sterke vrouwen voortbrengen. Dat de generaties achter en om elkaar heen staan. Dit beeld. Een belofte aan dit kind.

YaYa

VON SOLO laat zijn hondje uit – voorkomt een bloedbad

Mevrouw Solo en ik lieten gisteravond de hond uit. Twee weken eerder was ons hondje gegrepen door een andere hond. Hij had daarbij een flinke jaap in zijn oor opgelopen, die gehecht moest worden. Een dure grap. Het Gordelpad, waar we liepen noemen we ook wel eens het ‘junkenpaadje’, omdat er vaak junks en alcoholisten op de bankjes langs het kanaal verpozen. Soms hebben ze pitbulls bij. In de verte zag ik een hond aan komen rennen. Toen de hond dichterbij kwam, bleek het een bruine labrador te zijn. Een mannetje. De hond snuffelde aan onze hond en vice versa. Dat ging heel even goed.

Tot hij als uit het niets onze kleine teckel aanviel. Het duurde ongeveer een seconde tot ik de ruimte zag. Precies wat ik nodig had om de hond een flinke schop tegen zijn ribben te geven, zodat hij van mijn hondje aftuimelde. Hij rolde weer overeind en deed nog een poging zijn aanval te hervatten. Dat eindigde in een tweede schop van mij met daarbij een duidelijke boodschap, dat hij op moest rotten. De hond bleef nu staan en verroerde zich niet meer. Onze teckel was niet gewond geraakt.

Ik keek om me heen om te zien of de eigenaar van de labrador al ergens te bekennen was. Ergens in de verte kwam een vrouw aanlopen. Een jongen met een border collie, die alles van dichtbij had gadegeslagen sprak me aan. ‘Je had die hond niet mogen schoppen. Je mag niet zomaar aan andermans hond komen’. Ik poogde hem uit te leggen, dat de labrador veel groter was dan onze teckel en dat ik daarom in de bres sprong. Dat werd beantwoord met een blik die het midden hield tussen passief-agressief pacifisme en medelijden.

Intussen was ook het baasje van de andere hond gearriveerd en vroeg wat er gebeurd was. Ik vertelde dat haar hond onze hond had aangevallen. Hierop reageerde ze dat dat niet mogelijk was. Dat deed haar hond namelijk nooit. De vredesduif met de collie deelde haar nog mede, dat ik haar hond geschopt had. Ze reageerde verontwaardigd en vertelde me, dat ze wel ingegrepen had als dat nodig zou zijn geweest. Zoveel stupiditeit werd me te veel. Ik draaide me om en liep achter mevrouw Solo aan.

Omdat ik normaal niet zo gewelddadig ben, stelde ik me de vraag of ik juist gehandeld had. Vooral de opmerking van de jongen, dat je niet aan andermans hond komt, zat me dwars. Na wat gepieker werd me duidelijk waarom. Wat hij deed was mijn actie uit de context halen. Wat ik gedaan had, was op zich niet fraai. Maar de context was een niet aangelijnde, onbekende, grotere hond, die onze kleine teckel aanviel. Op dat moment moet je snel handelen en risico en schade beperken. Dat doe je niet door in plenair overleg een beschouwing te doen en dan te stemmen wat de beste oplossing is. Of lethargisch af te wachten en vervolgens de brokken te gaan lijmen en achteraf een schuldige aan te wijzen. Nee! Je handelt gewoon. De labrador was niet gewond geraakt. Mijn hond was ook onbeschadigd. Goed opgelost dus. Misschien niet de aanpak voor tere zieltjes, maar wel effectief.

Toen we bijna thuis waren kwam er een politiebusje aanrijden. Even dacht ik bij mezelf: ‘Het zal toch niet?’ Die gedachte verdween weer toen het busje de hoek om sloeg. Ik weet ook wel, dat het allemaal niet zo zwart-wit is.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff – en toch

**en toch**

de nacht hangt nog buiten
en dweilt de laatste resten op
hier zou je je naam kunnen schrijven

weglaten kan ook
want wat hebben we nou helemaal wel gelezen
een dichter zit ergens in een huis

zijn er wel mensen
is er eigenlijk wel een huis
of zit meneer de boel weer eens aan elkaar te liegen

en toch was het mooi
dat jij me zag muziek opzette
en met me danste

pom wolff

Mirjam Al – ik omhels je mijn lief

pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 45 (Merik deed 2x 45, ok!) – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

pom wolff – herfst = wreed schrijven

**en dat beloof ik**

het is weer herfst
herfst is wreed schrijven

over het verval
over haar ontembare schoonheid
over het voorbijgaan aan

de nutteloze moraal
van de goedgelovigen
hun schande in de graven

hoe zwart het leven ook is
ik genoot van je
adem je hartstocht

en dat ik dat
tot in mijn laatste uur

pom wolff

Peter Posthumus op zoek

Een pen die nog steeds zoek is
papier dat op is
onhoudbare gedachten die
meteen weer zijn weggezonken
gevoel dat uit iedere vezel
is verdwenen
in het duister van deze ochtend

en in het licht van een dag
die er nog niet is
ga ik op zoek naar een snipper papier
de onbeschreven achterkant van een kassabon
is al genoeg om dit
op te schrijven

PETER POSTHUMUS

pom wolff – verwond

**verwond**

dat iets zich afspeelt
op een plaats waar verlangen gevoeld kan
en de geliefde gemist

ergens om de weemoed heen
de onbestemde plaats
in een omgeving van vertrouwd en volmaakt

zo had ik het kunnen zeggen
maar ik heb het geloof ik anders gezegd
in poëzie deb je meer dan je schaaft

schaafde zeg je

pw

Rob Mientjes in het rood wit en blauw

**Driekleurkaping**

Rood, wit, blauw en oranje boven. Sommigen onder ons ergeren zich groen en geel over de kaping van deze drie kleuren. Wit is geen kleur. Hoewel de geleerden het daar niet volledig over eens zijn. Vraag dat maar Johannes Itten met zijn kleurentheorie. Of roeren zich dan de kunstenaars in diep zwart. De eskimo’s nog daar gelaten met honderd benamingen voor sneeuwwit. Maar dat alles terzijde.

Te pas en te onpas zien we onze driekleur verschijnen in bijna alle branches, disciplines, reclames, pamfletten, voetbalshirten, logo’s en noem maar verder op. Meestal vol trots wordt het rood, wit, blauw bezongen en bejubeld. Zelfs op zijn kop. Het hangt aan vlaggenstokken en druipt van posters. Het wordt gekaapt en het wordt berevolutioneerd. Bestaat dat berevolutioneren? Nu wel.

Helder vermiljoen, helder wit, kobaltblauw zijn de officiële benamingen van de driekleur. De reden voor de kleurencombinatie van de Nederlandse vlag staat nergens officieel vermeld. Men neemt echter aan dat de kleuren staan voor de natuurlijke opbouw van de bevolking ten tijde van het ontwerp. Rood symboliseert het volk, wit staat voor de kerk en blauw representeert de adel. Dat geldt overigens niet alleen voor de Nederlandse vlag. Frankrijk, Kroatië en de Verenigde Staten dragen dezelfde kleuren.

De rode kleur staat vaak symbool voor het socialisme. Hiermee wordt dus de “gewone” bevolking aangeduid. De helder witte kleur staat symbool voor maagdelijkheid. Daarmee wordt de kerk aangeduid. Tenslotte verwijst de kobaltblauwe kleur naar het “blauwe bloed” van de adellijke klasse.

En nee … dit mini-onderzoek komt niet van AI … die … schrijft hetvolgende:

‘De betekenis van de kleuren rood, wit en blauw in de Nederlandse vlag is niet officieel vastgelegd, maar er zijn traditionele interpretaties. Rood staat voor moed en opoffering, wit voor vrede eerlijkheid en zuiverheid, en blauw voor trouw, verbondenheid en volharding. De kleuren zijn oorspronkelijk afgeleid van het wapen van Willem van Oranje, met een verschuiving van oranje naar rood in de 17e eeuw, en symboliseren de eenheid en onafhankelijkheid van het koninkrijk.’ Het is maar dat u het weet.

Ach … hoe kom ik hierbij … de kaping van ons rood, wit en blauw? Met de verkiezingen voor de deur en de Eredivisie en Keukenkampioendivisie in vuur en vlam. En dan rijden op een binnenweg een ringbaan door Tilburg voorbij een stadion met ‘Kingside’ in megagrote letters op de gevel. Tja … dan kleuren alle electriciteitshuisjes rood, wit en blauw. Zowel linksaf als rechtsaf en niet alleen bij nummer 24 …

Maar toch. De oranje leeuw zal uiteindelijk winnen … wraauuwww …!

ROB MIENTJES

André Heijnekamp wint de enige echte virtuele – u mag er bij denken wat u wil trofee – naar de woorden van margo van gelder – op pomgedichten.nl

dank aan de inzenders deze week bij de inspirerende woorden van Margo van Gelder. dank ook aan Luk Paard voor de getekende bijdrage ‘IK LIEF JOU’ – hieronder geplaatst – Luk vat het thema prachtig samen. het goud in de wedstrijd die geen wedstrijd is reserveren voor de dichter André Heijnekamp – de imperfecte perfectie van het menszijn goed getroffen… schreef ik in het commentaar – ik an het niet beter zeggen – van harte André!