van jongs af aan zag ik ze vliegen voorbij de randen van het land ik kreeg de hoogte van ’t verlangen niet hier te zijn maar daar geen spel voor mij geen vrouw of kind de goden wil ik volgen
al zei mijn vader doe het niet ik zag zijn ogen blinken ik zag hem naar de vogels turen niet voor ’t plezier maar om ervan te leren
Op de zak vol vogelzaad staat het geschreven: buitenvogels. Alsof er ook binnenvogels zijn. Ja, de parkiet, de grijze roodstaart en de kanarie mogelijk. Maar dan heb je het al snel gehad. Al jaren koop ik om de zoveel tijd bij een dierenspeciaalzaak een grote zak vogelzaad. Nog nooit heb ik de zak eigenlijk goed bekeken. Tja, ik was altijd gefocusd op welk zaad ik het beste kon gebruiken. Strooizaad, winterzaad, herfstzaad, gemengd zaad, vario, met of zonder zonnebloempitten. Te veel om op te noemen. Zoveel smaken, zoveel soorten. Keuzestress krijg ik dan. Alsof je in een supermarkt staat en niet kunt kiezen welke soort thee. Zoveel keuze. Mijn theewater raakt er spontaan van aan de kook.
Nu ik de zak met zaad eens goed heb bekeken, vallen mij de prachtige vogels op. Drie klassiekers kleurrijk uitgelicht. Zelfs een beetje extra kleur hebben ze gratis mee gekregen. Niet mat maar vol glans. Zo’n foto die je in een donkere kamer langzaam ziet oplichten in de bak met ontwikkelaar. De eerste Aha-erlebnis word jouw deel. Fixeer en stabilisator doen de rest. Ik voel me de koning te rijk en zie langzaam de koolmees, huismus en roodborst tot leven komen. Wat kan natuur toch mooi zijn. Voortaan zal een zak vol vogelzaad voor mij nooit meer vanzelfsprekend hetzelfde zijn. Maar een drager van natuur, een kunstuiting op doek. Het zij zo. En dat is maar goed ook. Alles voor de vogels. Iedere dag vers een bordje zaad plus een boterham in stukjes geplukt. Het geluk kan niet verder op. De roodborst meldt zich het eerst, daarna volgt de huismus en de koolmees. Precies in die volgorde. Baas boven baas. Het lijken wel mensen.
moeilijk is het wel deze week de winnaar aan te wijzen. grote dank aan alle inzenders, dichters die samen een waar eerbetoon hebben verzorgd bij de prachtige verzameluitgave NO ZERO van Erik Lelievelds poëzie verzorgd door de familie. Carla Lelieveld heeft toegezegd de winnaar of de winnares een prachtexemplaar van Eriks bundel toe te zenden. wellicht – ik geef dat de familie ter overweging – is het een idee – om een NO ZERO poëzie-ZONdag-middag te houden als eerbetoon aan Erik dan wel als presentatie van deze werkelijk prachtig uitgegeven bundel. ik vermoed nee weet wel zeker dat heel wat dichters belangeloos hun medewerking zullen verlenen.
hoe dan ook staan wij van hier toch voor de schier onmogelijke opgave het goud, het zilver en het brons aan te duiden. ik citeer nog maar eens Sultan Goksen die ooit dichters als volgt kenschetste: “Dichters zijn mensen met diepte.” en zo is het ook – dichter Frans Terken toont een alles en iedereen verwoestende erik lelieveld – een kant van erik die we herkennen – en toont tegelijkertijd ergens in de diepte actuele ellende – zoals ook een erik lelieveld dat soms liet zien – ik zeg mooi gedaan en brons. dichter Vera van der Horst schreef een werkelijk zeer op erik toegesneden prachtig I.M. en ontroerend eerbetoon – de stuiterende taal en mensen kant van Erik in het licht – in het zonnetje gezet – ik zeg zilver. en dan het goud – voor het gedicht met naar mijn idee de meeste diepte – warme diepte – invoelende diepte – geestige diepte en absurdistische weemoedige diepte geschreven – dat kan niet anders geschreven door een mens met diepte: dichter ELLIS VAN ATTEN – van harte gefeliciteerd. onder de gedichten leest u de commentaren.
in het gras ligt een man hij viel van mijn paard ik liet hem achter
als compost
in het gras wordt hij aarde hij zal weggespoeld worden in rivieren. opgaan in zee
in het gras ligt een man – die mijn zon was – onder te gaan
tsja een eerbetoon aan Erik Lelieveld. mooi – Erik was nooit samen te vatten in en gedicht noch in een bundel – maar wat fijn dat de familie het toch heeft aangedurfd in een prachtige uitgave. in de prachtige uitgave: NO ZERO. het gekozen thema is arbitrair – het winnende gedicht moet een vleugje absurditeit in zich herbergen anders doen we ERIK geen recht. wij van de pom zijn verheugd met een Lelieveld in het zonnetje – prachtige gedichten mochten we ontvangen – oa deze van Ellis van Atten. Ellis weet het bijzondere van een Erik Lelieveld aan te raken – in een mix met lichte weemoed – een zwaar verhaal heel toegankelijk gemaakt. en dan is er die wereldstrofe die ongenadig binnenkomt:
in het gras ligt een man – die mijn zon was – onder te gaan
dan weten we waarover we het hebben – wellicht een scene op een natuurbegraafplaats – de film – in ieder geval een briljante scene in een gedicht – lezen we eerst toch ook een vleugje absurdisme een lelieveldje – compost in de tweede strofe. bij elkaar een prachtige compositie. dank je wel.
Wieowie
wie zorgt nu voor je poes, die zo graag tussen de boeken lag Erik en wie zorgt nu voor de taal voor de kunst en voor de kunst van de taal, jouw taal
ik vond een draadje tussen mijn vingers het trilde alsof je sprak de bomen buiten wiebelen alsof ze weten dat ergens
een vergeten map van het internet je stem bewaart, je glimlach fonkelt in pixelstof en in een gedichtenregen je hart de vrijheid geeft aan
een vogel met twee schaduwen ééntje van licht en ééntje van vragen
je bent herkenbaar aan het spoor van licht dat achterblijft als je om de hoek verdwijnt
Vera van der Horst
een indringend en zeer persoonlijk gedicht – Vera verwijst naar de eerste bundel van Erik Lelieveld uitgegeven in 2003 met en bij de kunstwerken van Josja Caecilia – ik herinner me nog het grote feest – de manifestatie – en een Erik die stuiterde van geluk. Vera brengt en verwoordt eenwaardig eerbetoon bij de toch wel legendarische Lelieveld die nu weer in een prachtige uitgave van zijn poëzie verzorgd door de familie in een lelieveldzonnetje is gezet. voor wie o wie hem niet heeft gekend of mogen kennen – vera geeft een inkijkje en maakt Erik Lelieveld “herkenbaar”.
Goedemiddag Pom, Mooi, een bundel van Erik Lelieveld, een mooie aanvulling op je verzameling! Het thema roept bij mij weliswaar heel andere gedachten op; of ik jou, laat staan Erik, hier een plezier mee doe? Dit dient zich aan, ik moet het er maar mee doen, als ook de aanhang van die mevrouw met haar trekker.
Zonnige weekendgroet, Frans
Zoals ik zon
Zoals ik zon de wereld in brand zet rookwolken jaag dwars over het laagland op verkoolde akkers slaat een laatste boer op de vlucht voor wat ik aanricht
mijn verschroeiende stralen halen hem in voordat hij zich verbergen kan verscheur ik het dak van zijn schuur blaas mijn hitte in zijn nek tot hij neervalt
zo neem ik op zekere dag wraak dat zij daar beneden smeulen in de as stikken in de stof die ik laat neerdalen
niet langer de schijn opgehouden van hun wankele zaaien en harken gestaag in zwarte aarde gesmoord
het is een 100 procent Terken die we mogen lezen – maar het is ook ahw een Lelieveld – maar dan die woedende die als een alles verwoestende zon heel erg boven de mensheid uit toornt/ torent en een laatste waarschuwing doet uitgaan in termen van poëzie. dat de mensheid zal smeulen in as – zoek maar dekking als een boze lelieveld aanstormt. erg mooi gedaan hoor.
Frans Terken – zoals ik zon…
Rik van Boeckel – aan het leven in de zon
Ellis Van Atten – een man – die mijn zon was –
Max Lerou – voor den ZONdag
Rob Mientjes – Kon ik de zon vatten…
Ditmar Bakker – een vuurbal
Freda – je wás de zon
André Heijnekamp – een hemelse belevenis
Ien Verrips – de zon was ik
Vera van der Horst – wie zorgt nu voor je poes,
wie wint de enige echte virtuele – naar de enige echte ERIK LELIEVELD – ‘het was op een dag – nog niet eens zo lang geleden – toen was ik de zon’ – zondagochtend wedstrijd (trofee) op pomgedichten.nl? ach u kent de wedstrijd wel die geen wedstrijd is – deze week een bijzondere – een hele bijzondere – een eerbetoon aan de overleden ERIK LELIEVELD. familieleden van Erik stelden een werkelijk prachtige verzamelbundel van zijn werken samen: Poëzie NO ZERO – een zeldzaam mooie bundel 100 glanzende bladzijden met poëziewerk van Erik en foto’s van Theo Niermeijers beelden. De familie biedt ook een exemplaar van die prachtbundel aan de winnaar van de zondagochtendwedstrijd aan – de winnaar krijgt de bundel thuisgestuurd door Carla Lelieveld. OP naar de poëzie – u kent de regels: wie wint de enige echte virtuele – naar de enige echte ERIK LELIEVELD – ‘het was op een dag – nog niet eens zo lang geleden – toen was ik de zon’ – zondagochtend wedstrijd (trofee) op pomgedichten.nl? laat de zon over de lelievelden stralen – ooit zult u ook van de zon zijn – nu bent u nog van de poëzie en wij gaan het lezen. graag zelfs – gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
RenaatPraat /@demo_creatie: ‘Kreeg vandaag een postume dichtbundel van de überhumoristische absurdistische Erik Lelieveld. Terwijl ik alleen de klok hoor tikken voel ik letterlijk de letters over de bladzijdes gaan, ontzettend mooi gedrukt. ..”
>>>>>>>
de een heb alles de ander niks
het is me al vaker opgevallen dat alles goed aan je is én zo gezond maar wél klagen
je ziet er uit als een ontbijtje op moederdag en elke vrouw houdt van jou want welke vrouw wil nou met jou niet aan een ontbijtje
én maar klagen dat er zoveel vrouwen zijn en zoveel werk nog in de tuin
de een heb alles en ik heb niks niet eens een tuin, een lelieveld met trouwe ogen of witte zwanen zij vlogen weg
pom wolff
Naar E.V.M.
Voor doodgaan zijn manieren zat, nog niet door mij beproefd: gaan liggen op een vierbaansweg als net een bus langszoeft,
of springen, van een nieuwbouwflat, al doet dat zeker pijn de lieden die daar slechts passant of stratenmaker zijn;
er staat -voor onze zwanenhals- ontstopper in de kast, een slok zou werken…maar dat zeil raakt dan weer aangetast.
Miljoenen jaren draait een bol die aarde heet al om een vuurbal heen: daar teert men op, en schijnt toch stervensdom.
[D.B.]
een geweldige ditmar bakker – helemaal in de geest van het door ene RenaatPraat beschreven en gekenschetste ‘überhumoristische absurdistische’ werk van Erik Lelieveld. daar kunnen we ditmar wel op afsturen. springen van een flat doet zeker pijn. en zeker van een nieuwbouwflat – van zo een ouwe flat valt het wel mee – haha. het zit de persoon niet mee in de eerste drie strofen – en dan weet de dichter het persoonlijke geheel toch weer te verbinden in een uitvergroting met het allesomvattende. mooi.
Ha Pom, ik kan niet anders dan onderstaand insturen. En ik had maar wat graag ook de mening van heer Lelieveld hierover gelezen, maar ja, die zit nu verscholen in een hemels menshuisje
en toch scheen de zon
maar wat voor weer het gisteren was in de residentie
brokken ijs zo groot als koelkasten vielen uit de lucht even dacht ik dat het koelkasten waren
in minder dan een minuut smeltwater tot de tweede verdieping het bleek een verstopte goot er stak een been uit
ml
ook de dichter max lerou weet een lelieveld effect toe te voegen aan een verder zeer geestig gedicht. en dan is er ineens een been. haha. ja het been verklaart alles. mooie titel bij zoveel ellende trouwens.
Hallo Pom Hier mijn poëtische eerbetoon aan Erik Lelieveld. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Het voorbije leven in de zon
Het is droevig terug te denken met een hart vol weemoed aan het leven in de zon als beeldende herinnering
vredige stiltes doorzoeken het doolhof van de ziel lonkend naar de liefde voor de overleden dichter door de vrouw met het ongeremde hart
na zonsondergang wordt het donker en laat jouw poëzie de herinnering bestaan in woorden in gedachten en gedichten verzameld in een bundel vol zonneschijn.
Rik van Boeckel 19 september 2025
een waar en oprecht eerbetoon aan de man die op internet en daarbuiten met bijzondere optredens de collega dichters wist te inspireren. zoals hij Erik zelf een springerige indruk maakte zo sprong ie ook om met en in zijn gedichtentaal. een mooi I.M. door Rik geschreven.
The sunshining met Jack Nikkelzon.Komt ie. Voor een wedstrijd die nooit verloren gaat
Ode aan een gele bol
Kon ik de zon vatten vatten bij haar lurven zou er korte metten mee maken dat hete ding het lacht ons vierkant uit straalt van oor tot oor en laat ons zweten
Kon ik de zon vatten. onder mijn arm ik zou haar weggeven aan wie er echt toe doet een warm hart kan gebruiken om kou te killen verdriet te doen smelten
Kon ik de zon vatten de wereld begrijpen haar stralen ontvangen de hitte duiden ik zou smelten van geluk eeuwig schijnen opdat het licht nooit verdwijnt
Rob Mientje
sja mooi gedaan – de zon als thema genomen en dan een beetje op zijn lelievelds vervormd – zo lees ik de drie strofen. lieve positieve wending in strofe drie. hebben we wel nodig in ons tijdsgewricht.
Koperblad
je purperen gestalte, haast bevroren handjes-bladeren krommen in verzet, het laatste zonlicht tilt je nog wat op, voordat je troosteloos uiteen vervalt je glorie zacht het asfalt raakt o hoe de zomerzon niet eens zo lang geleden jou met kopervuur bescheen je wás de zon, nog ben je sterk voordat je buigt en loslaat voor de ruigste storm je breekt.
Freda
wat leuk – een Freda debuut op pomgedichten. ‘bevroren handjes-bladeren’ is gewoon eriklelieveldtaal – al vermoed ik dat Freda Erik Lelieveld nooit heeft gekend of gezien. en dan toch ook die prachtige regel waar de lezer bijna bij volschiet:
‘je wás de zon, nog ben je sterk’
we hopen freda vaker te mogen verwelkomen in de wedstrijd die geen wedstrijd is. een bijzonder en natuurlijk debuut op de pom: over schoonheid, warmte, de straat en het onontkoombare verval. mooi.-
Thema: Het was op een dag… Identiteit
Vandaag ging ik mijn kop kraken in de hoop dat ik een zin vond om een gedicht mee te maken ik kreeg slechts een open mond,
gapend zonder gelijkenis ik kon het niet verklaren dat zelfs met wat cannabis leegte in mij was gevaren.
Schreef ik eerder nog terstond een hemelse belevenis na iets moois te hebben ervaren,
vanmiddag raakte ik de grond en verloor ik mijn betekenis omdat de woorden er niet waren.
André Heijnekamp
als Erik in de jury had gezeten hier te pom had André naar ik vermoed grote kans op winst gemaakt. haha. dit is wel ongeveer ook – wel de erik lelieveld die ik me herinner – zoals ie ook kon zijn – (ook geheel anders hoor maar dat terzijde) – een gedicht vol woorden en ongemak omdat er geen woorden te vinden zijn – haha – zeer geestig. en inderdaad met sommige middelen vind je nauwelijks dan wel zeer traag de woorden die toch ergens aanwezig gedacht zijn en of waren en dan ben je zomaar en uur of twee verder. toch knap dat André ruim voor sluitingstijd het gedicht heeft kunnen insturen.
de zon was ik alsof het gisteren was de lichtheid door het lange leven bewolkt geraakt het helder lachen kreeg een craquelé mijn huid werd zacht verlept zoals de nachten van verlangen mijmeringen namen mijn dromen in bezit
opgenomen in de schaduw dooft het licht en laat mij langzaam verdwijnen in de duisternis
IEN VERRIPS sept 2025
een mooi oprecht en ietwat droevig persoonlijk relaas – lezen we – bij het gevraagde thema – wel iets meer een ien verrips dan een erik lelieveld – maar ook de dichter lelieveld kende persoonlijke poëzie hoor – (‘ik ben vandaag weer gered/…/ik ben gered gered gered/ ik word elke dag wel tien keer gered…’) – Ien laat het levenslicht langzaam uitgaan – na het verlangen, de dromen de duisternis. zoals het gaat en of kan gaan. als het regent staan we in de regen als de zon schijnt samen in de zon – zeggen we hier op pomgedichten. maar ja wie zijn wij.
ja hoor daar is ie weer met zijn grenzeloze geouwehoer – thomas rosenboom. bijna 70 geloof ik. ik weet nog dat ik een jaar of 10 geleden over zijn aan krankzinnigheid grenzende fantasie berichtte. meneer had in mijn auto plaatsgenomen en begon aan een korte ingesproken roman zittend op de passagiersstoel – rechts van mij. meneer nam het woord en ouwehoerde aan een stuk door tussen een of ander dorp in het oosten van het land- waar we moesten optreden en de jordaan in amsterdam – waar meneer uitstapte. eigenlijk mijn auto uitrolde toen ik de deur ontsloot.
later vernam ik dat meneer zijn beklag had gedaan bij de inmiddels overleden opperdoezerronde-raper en westfries robert anker, nog zo een fantast, over mijn stukkie op pomgedichten.nl
ze komen uit de provincie, ze vestigen zich in 020 en eigenlijk kunnen ze het leven in de grote stad niet aan en vervolgens doen of denken ze rare dingen een leven lang. dat is kort samengevat het leven van zo een anker en ook van zo een rosenboom. na mijn stukkie kon rosenboom niet meer schrijven – hij kon het niet meer – en ik had het gedaan. jaja.
en nou kan ie het weer wel. het nieuwe boek moet aan de man gebracht – interviews bij eus, in het parool – steeds het zelfde onsamenhangende verhaaltje. o o meneer is vader geworden en nou hoopt ie 84 te worden zodat kindje van 3 anne toch nog op haar 18e een fijne vader mag hebben. nou ik voorspel je dat puber anne van 18 niet op der fijne vader van 84 zit te wachten op der 18e.
onsamenhangend ook – omdat je met een klein kind in the house natuurlijk niet het schone schrijversschap kunt uitoefenen volgens rosenboom – en wat doet rosenboom ja hoor het schone schrijversschap uitoefenen met een klein kind in the house. snapt u wel. meneer glimt ook van top tot teen in kekke kleertjes en opgepoetste haren maar meneer is zeker niet ijdel hoor horen we hem brallen bij eus.
misschien op zijn 84ste het volgende boek -hebben we weer even rust in de rosenboomtent. over leven met dementie of zo.
Ze vertelde verhalen. Zij. Taaie vrouw. Die mijn oma was. Rechtop in haar stoel. Met iets van onverzettelijkheid in haar gezicht. Dezelfde onverzettelijkheid als die van de geschiedenis die ze schetste. Haar linkerhand die naar haar rechterpols bewoog als ze vertelde. Haar knokige vingers die om de armband bogen, de bloedrode granaten die ze ooit van hem kreeg. Alsof ze zijn bloed vertelde. Haar hand om hem. Om het leven.
Ze verhaalde. Haar ouders. De ouders van haar ouders. En altijd hoorde ik wat ze niet vertelde. Zij. Ze tekende het leven voor wie naast haar zat. Voor wie ze voortbracht. Voor wie ze verloor.
Ze tekende de geschiedenis. Schonk het kind dat naast haar zat het grote geheel. Het leven. Relativeerde met haar verhalen. Liet je weten dat het erge dat jou overkwam overkomelijk was, omdat de generaties voor je het ook overleefd hadden. Kijk maar, hier zat je immers. Naast haar. Naast hem. Haar vingers gebogen. Een streling. Elke granaat een minuut. Elke granaat een mensenleven. Hoe ze lief kon hebben. Hoe ze lief had. Door alles heen. Door de tijd die haar afsneed. Van de wereld om haar heen. Hoe ze lief had om nergens meer bij te horen. Om hem alleen.
Mijn kinderen leg ik altijd uit, dat ze niet zonder licht op de fiets moeten rijden. Ook niet met een capuchon op, die het zicht kan belemmeren. Niet te dicht langs de kade of de rand van een perron lopen. Uitkijken met het gebruik van gereedschap.
Niet te dicht achterlangs vrachtauto’s fietsen. Altijd dingen op het gemak doen. Zoveel mogelijk bedacht zijn op risico’s. Nooit duiken in water, waarvan je niet weet hoe diep het is. Een ongeluk zit in een klein hoekje en veiligheid voor alles. Je hoeft het noodlot niet uit te nodigen.
Zo heeft mijn vader het me ook altijd geleerd. Twee weken geleden zat ik in de Ierse pub in Aken met ome Sjors. In een straf tempo tikten we op de middag halve liters Guinness weg. We hadden al een bodempje van worst, flammkuchen en pils gelegd. De barman merkte op, dat hij het ons niet na zou doen. Aan het einde van de middag liepen richting de bus terug naar Nederland. We waren vijf minuten te vroeg. Mijn blaas stond op springen en ik wist, dat ik het uur in de bus naar Maastricht niet zou kunnen overbruggen. Te elfder ure besloot ik ergens een boom te zoeken. Achter de El senbrunnen stond er één. Terwijl ik stond te plassen zag ik de bus al aankomen. Ik kneep af en zette aan om een sprintje te trekken. Mijn slippers raakten het marmer van de Elisenbrunnen.
De combinatie van snelheid en gebrek aan grip deden me slippen, hetgeen resulteerde in een doffe smak op het gladde, koude marmer. Op dat moment voelde ik dat er iets stuk was. De bus haalde ik. Mijn hand zat onder het bloed. Mijn weerspiegeling in de ruit toonde een diepe snee boven mijn wenkbrauw.
Het is wonderlijk hoe vaak ik al gewond geraakt ben. Mijn gezin ziet me weer aankomen. Vader heeft het weer voor elkaar. De tegenstrijdigheid, dat de veiligheidsfunctionaris altijd degene is, die de stukken maakt. De man die veiligheid predikt. Terwijl zijn discipelen nooit iets lijkt te overkomen. Maar deze val heeft me een openbaring gebracht. Het is misschien wel het lot van de wereld dat er altijd onbewust wel iemand op een bepaalde manier over een ander waakt. Zoals Jezus is gestorven voor de zonden van de mensheid, neem ik de verwondingen van mijn gezinsleden voor mijn rekening. Voor alle keren, dat zij goed wegkomen, moet ik lijden. Een kruis dragen, De stigmata om het te bewijzen.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 45 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
moi van pomgedichten.nl biedt de winnares van de zondagochtendwedstrijd Vera van der Horst het ’themaschilderij’ aan – geschilderd door Jet H H Crielaard – olieverf op linnen 2001 – Vera won het schilderij door het schrijven van het navolgende gedicht – een keer geen GOUD! maar gewoon het schilderij waar de gedichten bij werden geschreven door de inzenders. aanstaande zondag in de zondagochtendwedstrijd die geen wedstrijd is memoreren wij I.M. Erik Lelieveld – Carla Lelieveld heeft voor de winnaar van de komende zondagochtend wedstrijd een bijzonder kado ter beschikking gesteld. daarover vrijdag meer.
——
die niets vraagt
Ik ben betoverd door een vrouw ze zweeft de wolken tegemoet en wat ze ziet
een belofte die niets vraagt het heeft haar licht en losgemaakt de wind waait vrijheid door het haar
een glimlach tekent haar gezicht ze ziet nu met haar ogen dicht.
Vera van der Horst —-
ja hier is dan toch die prachtige eenvoud aan de orde van de zondag, geen woord teveel – een intro de bewondering en dan die niet te overtreffen tweede strofe – de magie van de poëzie:
‘en wat ze ziet
een belofte die niets vraagt het heeft haar licht en losgemaakt…’
je kunt deze regels 100 keer lezen, de betekenis van de woorden in het gedicht is losgezongen van de betekenis van de woorden in de omgangstaal- het gedicht krijgt hetzelfde zwevende karakter zoals de schilder dat ook op het doek wist vast te leggen.
Grote steden die steeds groter zijn en al rijkt het zicht totaan de einder, het einde is niet echt in zicht het gaat maar door zolang het kan en kan zolang het doorgaat je staat er van te kijken maar kijkt er niet van op
dit zijn zinnen waarmee niets zinnigs is gezegd niet dat onzin zinnig is maar zin in onzin hoort erbij is wat erbij hoort
 op pomgedichten.nl – Vera zilver, Frans Brons.){kind=link}
