‘Laat het moment
niet ontglippen –
houd de hoop vast –
blijf even.’
met en mede dankzij de inspirerende woorden van Nafiss Nia van Granate hielden we deze week de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd – met werkelijk prachtig veel en prachtige inzendingen – dichters dank jullie wel. de plekken in het leven die er mochten zijn voor de dichters en die een leven lang meegingen. de amsterdam jury – kiest deze week voor twee keer GOUD! we werden er een beetje stil van – van de poëzie van JORGE BOLLE maar ook van ELBERT GONGGRIJP – gefeliciteerd beiden – lees en geniet zou ik zeggen – de commentaren onder de gedichten spreken voor zichzelf.
Nieuw West
In de dijk van de Lelylaan
liggen mijn hamsters en cavia’s
ondiep begraven
toen gleed ik met mijn slee
vrolijk naar beneden
Op de dijk rijden nu treinen
de kleine botjes trillen
een paar keer per dag
mijn jeugd ver en verder weg
Een keer beet een hamster
dwars door mijn vinger,
die ik later
veel later
opstak voor een vraag
Jorge Bolle
ik ken de locatie in 020 nieuw west – ik moet bijna een beetje huilen bij de tweede strofe – die strofe is zo vreselijk mooi: over die caviabotjes die een jeugd verder weg doen trillen – prachtig – maar dan nog mooier gezegd door Jorge. je zou bijna willen dat Nafiss Nia deze strofe op de Lelylaan aan de dijk laat graveren:
Op de dijk rijden nu treinen
de kleine botjes trillen
een paar keer per dag
mijn jeugd ver en verder weg
EENVOUDIG GELUK
De klokken beieren hun tijd, de duinen verkleuren
in hun tertiairen – ik heb mijn dorp nog nooit zo
geliefd als nu, hier op het bankje gezeten, terwijl
het mij zo vertrouwd had geleken, terwijl ik het
beter ken dan wat dan ook. Het is weer eens
herfst en de vogels vliegen over.
Iedereen zou gelukkig moeten zijn, in dit park, met
deze grazige weiden, de bollenvelden, die ene oude
straat en de eeuwig aanwezige zee – maar de mens
een vluchtige groet en het vee slechts het vee – en
waar zijn toch de nachtegalen?
De rimpelroos een vertrouwde vreemde en
de nijlgans mij insgelijks. Ik kan het steeds
herhalen hoe mooi en zeldzaam het voor
mij geworden is, maar zo gewoon in het
dagelijks bivakkeren –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 11 oktober 2025
ook bij Elbert lezen we een wonderbaarlijk mooie tweede strofe – wat mij betreft had hij het gelaten bij deze prachtstrofe – poëzie dendert hier de kamer in –
Iedereen zou gelukkig moeten zijn, in dit park, met
deze grazige weiden, de bollenvelden, die ene oude
straat en de eeuwig aanwezige zee – maar de mens
een vluchtige groet en het vee slechts het vee – en
waar zijn toch de nachtegalen?
soms val je stil door de alles innemende schoonheid van dichters woorden.
- JORGE BOLLE – in nieuw west
- ELBERT GONGGRIJP – in Egmond aan den Hoef
- MAX LEROU – in de doubletstraat
- FRANS TERKEN – Langs de Dwarswatering
- ROB MIENTJES – a road to nowhere
- RIK VAN BOECKEL – aan de Leidse Oude Rijn
- DITMAR BAKKER – IMPRESSIE VAN LEIDEN
- IEN VERRIPS – omringd door waterland
- CARTOUCHE – terug in ‘Ereslo’
- VERA JONGEJAN – in het Amsterdamse Bos
- CONNY LAHNSTEIN – Heimwee naar Noord-Holland
- VERA VAN DER HORST – het huis waar het begon
- LUK PAARD – in het “pajottenland”
uw lievelingsstraat of wijk of dorp of een andere door u geliefde plaats waar de indrukken levenslang bij de dichter blijven en met U dichter meegaan. dan weten we waar we moeten zijn als lezer – we lezen het graag – doe ik Buitenveldert – u kent de regels van de zondagochtendwedstrijd: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ach ja
dichters zijn niet van de wereld
niet van de mensen
noch van de stad
dichters zijn nergens van
dragen geen tenue of uniform
worden ook geen kampioen
in een brandhoff-bootje
roeien ze soms een beetje
landinwaarts richting Favery
of ze hallucineren
als die gonggrijp door de natuur
met een pijpje van lerou
maar altijd flirten ze
zoals een heij of van der horst
hunkeren ze ja hunkeren ze en hebben dorst
pom wolff
de doublet
suikerspin
in het web
van mijn dromen
zie ik een raam
in de doubletstraat
waar jij als een slet staat
en weet dat ik
eens binnen
zal komen
ml
max weet als geen ander de kern van de noodzaak te raken, tot de noodzaak door te stoten.
Over de lievelingsplek, altijd weer fijn om hier te wandelen.
Succes en mooie opening in Buitenveldert, top om daarbij te kunnen zijn!
Weekendgroet,
Frans
Langs de Dwarswatering
Straat uit hoek om brug over en
dan langs het water van de Dwars
waar ik frank en vrij kan ademen
uitzicht tot ver voorbij de polder
een schilderij vol luchtstrepen
het maakt het beeld compleet
een molen ach wie maalt erom
nog met tegenwind is het goed te doen
zo zigzaggend tussen resten rivierkreeft
en altijd de futen en meerkoeten
voor muziek op de achtergrond
de meeuwen daar weer bovenuit
dwarrelen er naast blaadjes wat woorden
door de lucht zo van mijn jas geplukt
om in een gedicht te wapperen
© FT 11.10.2025
dank je Frans ja Buitenveldert is een plaatje – als de dc negens niet om je oren vliegen – frans halsema – de oom van femke – zong er al over. je schreef een universeel polder gedicht – dat even goed hier in de polder zou passen tussen buitenveldert en ouderkerk aan de amstel.
Eigen straatje
Kleurrijk
betegeld
ruim van opzet
aan beiden zijden toegankelijk
licht en zonnig
gericht op zuiden
met stoep uiteraard
zonder drempels
met snelheidsbeperking
zen
eindeloos
verstrekkend
synoniem voor pad en weg
zonder zinkput
wandelbaar met
bomen aan weerszijde
en altijd blauwe lucht
met adembenemend
uitzicht
a road to nowhere
eigenwijs
richtingevend
maar bovenal lief
lieve straatjes
wie kent ze niet
Rob Mientjes
ik liep even mee door het lieve straatje – hoewel spaarzaam maar ook in 020 zijn ze te vinden – zo her en der een lief straatje in de niet meer zo lieve stad 020. draaien we ter compensatie maar alex roeka – weten we weer wat lieflijk is – ook al zingt ie van gestreeld en gekrast. mooie zachte melancholie bied je ons Rob op de zondagochtend: het wandelbare lieflijk-heden.
Ik woon in Leiden aan de Oude Rijn.Een hele mooie plek om te wonen. Ik wandel regelmatig naar verschillende buurten. En 14 juli ging ik naar het Rembrandt park waar het standbeeld van onze beroemde schilder staat omdat toen zijn 419a verjaardag werd gevierd. Hij is ooit in Leiden geboren. Zie de foto! En dit is het gedicht als bijdrage aan de enige virtuele straat, stad of streek.
Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Wandeltijd aan de Leidse Oude Rijn
Wonen aan de Leidse Oude Rijn is o zo fijn
boten varen vaak onder bruggen door
wandelen doe ik waardevol
voor de conditie van tenen tot benen
zo zal ik me laven aan de Haven
wetende dat de Herengracht op me wacht
dat geeft mijn voeten wandelkracht
ze gaan soms voort naar de Zijlpoort
de andere kant leidt over de Kaasmarkt
naar de Hooglandse Kerkgracht
zo wandel ik door de tijd heen
naar de Burcht uit de 16e eeuw
daarboven zal het uitzicht verblijden
op woningen en kerken van Leiden
op de singel die slingert om stad
straten schouwburg en poorten
Leiden is de stad van het Rembrandt park
met zijn schilderachtige standbeeld
en van volkse drie oktober feesten
die vieren de meesten in taptoe en optocht.
Rik van Boeckel
11 oktober 2025
Rik for stadsdichter van Leiden! for president! mag van mij ook hoor. een mooie reisgids hier gepresenteerd voor de bezoekers, lezers.
IMPRESSIE VAN LEIDEN
Het Rapenburg en zomer die zich sluit;
wat zwermende, verwaaide professoren
op weg naar academische folklore:
het carillon dat een nieuw jaar inluidt.
Misschien dit jaar een bachelor als buit,
denkt het studentenvolk, hoewel notoire
laatbloeiers onder hen de moed verloren:
na acht jaar studie schijnt die wel verbruid.
De avond daalt er neer. In het halfduister
geflonker van lantaarns, kasseien die
door eerste regendruppels nieuwe luister
krijgen: van herfst die komt. Een vleug magie
zweemt door de paarse lucht; een zacht gefluister
als echo’s van Van Rijn—en Goede Mie.
***[D.B.]
over leiden lezen of schrijven en dan sterven! doen ze nog steeds 8 jaar over de studie Ditmar? een fijne impressie – een academisch dingetje in de kleuren van de grootmeester vorm gegeven. Sonnetten liefhebbers en passant door de dichter bediend.
als kind al leek mijn dorp een beetje klein
de wereld groot
te winnen door te gaan
waar ik kwam wilde ik blijven
waar ik was wilde ik wonen
een tijdje dan
bijna ongemerkt
vond ik mijn plek
een beetje stad
-meer dan een beetje is het niet-
omringd door waterland
verbonden wortels met mijn dromen
okt. 2025
Ien Verrips
hoe een plaats te vinden in het leven waar het verblijven goed is. de drang van kids om het geboortedorp te verlaten goed getroffen. de grote stad die altijd trekt. maar in de grote grote stad trekken ze ook weer verder richting plaatsen waar de ouders niet. zo is het leven. zo schuiven generaties op met steeds het zelfde geschuif. dezelfde dromen.
Sinds een paar dagen
na een lange rondreis kriskras
door het wonderbaarlijke
land der Skipetaren
weer op het oude nest geland
in de Acht Zaligheden en de parel
van de Kempen, Eersel, mijn
herberg met het hoefijzer
Hoe dan ook
aan de kuier over de cour, langs de ‘gemeint’
– wat voor verkeerds schuilt er in een woord ?-
goddank nog niet tot stadskantoor gebombardeerd
óp naar de Mèrt, waar linden zonnedruppels strooien
de dorpspomp- ‘t hengsel geklonken- houdt z’n mond
terwijl een paar glas-in-lood-ogen kinderkoppen telt
de contente mens, aan de overkant, het dagdaagse
gedoe schijnbaar onbewogen aanziet – de pronte vrouw
het terras en gans ‘t mansvolk naar de ogen kijkt, jawel
hoeveel in wezen er ook veranderd is maar ook weer niet
kerk, kroeg, kiosk en dodenakker, ze staan er nog, alleen
armoe is niet langer enkel troef en de fanfare speelt nog
van honger en van dorst, ‘t zandpad van ons mam, de stille
droom, enkel de baron is voorgoed verdwenen, de burger-
vader vandaag geheid een vrouw en goede raad, hoe
verkiesbaar ook, nog steeds niet voor niets verkrijgbaar
en de paarden draven trouw jaar in jaar uit hun ronde
over keien en voort door bos en dreef op weg
om terug weer thuis gelaafd en gedrenkt – zalig
zij die zich weten te leven in de hoogste Zaligheid
ja, daar in ‘Ereslo’, daar loop je je nooit verloren
11-10-2025 / Cartouche
fijn dat Cartouche weer in het land der levenden is – in ieder geval weer op de pom. welkom terug. worden we meteen gestraft met dialect. en hij weet dat ik dialectisch ben ingesteld. normaal gesproken roep ik uit: je verstaat ze niet. bij cartouche moet ik voorzichtig zijn. de amsterdamse bravoure is nou net iets wat deze dichter niet op prijs stelt.
poëzie over hoe het leven wel en niet aan verandering onderhevig is – in dat Eersel van Cartouche. staat de dichter mij toe dat ik één passage uit zijn schrijven boven alles vind uitstijgen en wel deze:
waar linden zonnedruppels strooien
de dorpspomp- ‘t hengsel geklonken- houdt z’n mond
terwijl een paar glas-in-lood-ogen kinderkoppen telt
wie zo kan schrijven gaat een gouden toekomst tegemoet in Eersel en op pomgedichten.
Oude zwerfplek
vochtig toevluchtsoord
onder de begroeiing
elfenbankjes inktzwammen
verborgen kruipen
vertrouwd met geur van gisting
op kleine voetjes struikelend over paardenpaden
nog verder gaan
en dan ineens
de kinderlokker
met zijn blote piemel
wegrennen opgewonden
het hele eind om de roeibaan
heen naar huis
Vera Jongejan
de herinnering/ huivering die voor altijd aan het Bos is gekoppeld – net zo plots als de man verscheen in het bos zo plots verschijnt ie ook weer in het gedicht. een piemel die een leven lang meegaat. en och gossie ik zie de kleine vera rennend langs de bosbaan gaan. het gedicht houdt het midden tussen een gedicht en een verslag
Heimwee naar Noord-Holland
Ik mis de wind door mijn haren, gesuis langs
m’n oren, de zoete inval, het hart op de tong
de plek waar m’n leven begon
Ik mis de zon met rode gloed zien zakken in de zee,
glooiende duinen, schelpen, eb en vloed, stuivend zand,
oneindig strand onder mijn voet
Ik mis de schuimgekopte golven, helm door zand
bedolven, zwarte bomen tegen een staalblauwe lucht
grijze wolken slaan op de vlucht
Ik mis het land, de dijk met pieren, waar meeuwen
laverend gieren, er tegenaan we gaan door weer en wind
de plek waar ik mezelf steeds hervind
Land van m’n hart, land van m’n kindertijd, ik ben je kwijt,
ik wil je ruimte terug, vrijheid terug, lief land
van polders, duinen en zee
Conny Lahnstein
het is wel duidelijk wat Conny heeft gemist in de jaren dat zij niet in de beschreven provincie huisde. ik geloof dat het allemaal goed gekomen is – een eerbetoon aan noord holland zoals het nog niet vaak beschreven is. een kind uit de polder zoveel is zeker – dat is Conny. waar zij zich zelf altijd weer hervindt – mooie regel.
Het huis waar het begon
Alsof de tijd er nooit heeft aangeklopt
dragen de stenen mijn eerste stappen,
het portiek bewaart mijn adem.
We lieten knikkers rollen als kleine planeten
en badmintonveren zweefden
tussen kinderstemmen in zomerlicht.
Nu, na een halve eeuw
kraakt de deur precies als toen,
elke kamer een herinnering
en in mij woont nog dat kind
dat buiten speelt,
onder dezelfde oude lucht.
Vera van der Horst
Vera van der Horst een mooi ietwat weemoedig relaas – de terugkeer naar waar het ooit begon – de kinderstemmen, verstoppertje – de kinder spelletjes als bordje tik én knikkeren. mooi zoals de straten waren dat er nog gespeeld werd en kon worden. en ja die prachtige laatste regel met ‘oude lucht’ – een mooi getroffen beeld en afsluiting van het gedicht.
kan ik nog mee op de zondag pom?…(de rockdichter): zo de zondag ter poms site en de wedstrijd die geen…u kent’et allicht en ik schrijf dààr in’et boerengat…’et pajottenland…noem’et maar zo:
” paardland ” luk paard
dààr waar’et bloed stroomt
door me alles heen
leg’k me adem aan
ZIJ die’et weet van
‘et alles
‘et kloppende hart
‘et liefdeshart in jij en ik
we kijke en zien
tot’et vurig roodwarm
zoas’et liefde heet
‘et paard de rockdichter
in’et thuisland ‘et boerengat
“pajottenland”
laat de paardjes
laat de wind
laat’et grauwe
door de zon doorbreke
wij spiegele ons
tot mooi elkaar
© luk paard
in die prachtige aardse paardse onstuimigheid de woorden aan deze site gegeven kan de liefde in alle maten bezongen worden – het boerenland het platte land het paardenland zijn alles land – en ja hoor alles landt – alle woorden van Luk Paard landen hier op de pomsite en we genieten ze.
 houdt u voor goed voor altijd en forever){kind=link}
