ik schreef gisteren over ons duo optreden in het verleden onder de naam PURE DOPE – haar legendarische gedicht ‘Putten 1944’ zal toch op de een of andere manier voor de poëzie moeten worden gevonden en bewaard. ik herinner me dat gedicht. en vandaag – op de VON SOLO donderdag – hij neemt even wat rust – terwijl Martin B een tweewekelijkse bijdrage aan de pom overweegt op de donderdag – vandaag nemen wij van hier de gelegenheid om in de pom archieven te duiken – én u op te roepen – als u ergens de beschikking heeft – over het gedicht PUTTEN 1944 dit te zenden aan het gmail.com adres van pomgedichten@ – u kent het adres.
het is zo lang geleden de optredens die ik met haar verzorgde. ik herinner haar optreden in haarlem – bij een door haar georganiseerd slamgebeuren tweemaandelijks in een haarlemse kroeg met als jury de dichter F. STARIK en poëzie-tycoon Henk van Zuiden en uw webmaster. ik herinner mij Antwerpen waar Frank haar met de auto bracht. Amersfoort, den Haag. ik herinner haar vooral nerveus voor een optreden en dan die absolute improvisatie doortastendheid tijdens een optreden. zij schudde poëzie uit haar mouw ook al trad zij in een T-shirtje op. het was PURE DOPE! op een gegeven moment vond ze het genoeg – verliet alles en iedereen in de wereld van de poëzie en ging haar eigen baan. hoe dan ook dat gedicht PUTTEN 1944 moet terug de poëzie in.
Afscheid van Pandorra (1971-2025) …. van mij had je mogen blijven dat weet je wel – ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand – een pen om je te schrijven – het was een zinloos uur… ze gaf drie mooie mooie kinderen aan de wereld – voor mij heette ze pandorra haar optreednaam – we vormden een jaartje of wat een duo – pure dope genaamd – mary een ongekend wild talent dat geen boekje of papier nodig had bij optredens – een puur slamtalent avant le of la lettre. ik zal de aanblik van haar moeder bij de kist en het zo erg in en in trieste gezicht van haar zoon MIKE nooit meer vergeten. ik wens de dochters ook de familie heel veel sterkte bij zo een groot verlies. lieve pandorra ik adem nog en jij in mij niet minder.
Ach Pan…zo jong en nu al weg schatgraven
dit donker is haar donker ze gaat waar niemand haar gadeslaat wanneer zij schoppenaas tot gaten slaan verleidt
in wijn doordrenkte bodem waar zelfs zout uit vissenoog gelaten traan niets vermag tegen dit
driftig graven om wat komen gaat teleurstelling te kuilen liever geen vragen
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 34 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Het is in een paar korte bewoordingen duidelijk gemaakt. Voor wie het niet kan vatten. Oude stenen zonder voeg wachten treurig op een metselaar. Het huis moet nog gebouwd. Voordat het door iemand anders gestolen wordt. Kalk slaat melkachtig uit. Een voorbode voor wie het huis gaat melken. De stenen kunnen niet wachten. Ze bouwen muren om de borden heen. Onkruid, niet gewassen, trekt potentiële kopers voorbarig over de streep. Daar waar ooit het gras groener was dan gras liggen nu de puinhopen van niet meer kunnen wonen. Niet meer willen wonen is niet aan de orde. De inboedel draagt iedereen stevig op de rug. Het hoofd gebukt als droeve ezels. Waar zijn alle bloemen gebleven? Ooit stonden ze in het raam. De stoep laat zich nooit meer vegen. Dramatisch door bommen en granaten kapot geslagen, rest nog maar een verlangen; dwars door oude stenen een nieuwe weg bewandelen. Vrij van blauwe borden en gevallen puin. Opdat recht van wonen, van vrije doorgang voor de eeuwigheid beklinken mag, straf en bevoegd.
Dank aan alle inzenders deze week – ‘Je bent mijn liefste woord. Je spreekt jezelf en maakt me mens, maakt me licht en zwaar en vederlicht: een mens en alle mensen.’ – Camperts woorden als inspiratie deze week. Max Lerou voegt er nog een grote bij. Heerlijke recalcitrantie – is dat een woord? – wint. de eremetalen naar Martin B GOUD! met heerlijke zelfspot zijn gedicht. van harte – de commentaren leest u onder de gedichten – Hannie Rouweler zilver – zij maakt van JA voorlopig maar even NEE- en brons is voor Vera vd Horst – niets is gaande schrijft zij, niets is aangeraakt. zo is dat, zo mot dat als de wereld om je hen in brand staat. Van Harte ook dames.
lievelingsbot
ik lag tussen lege blikken en een broek vol brandgaten
te denken dat jij het misschien nog waard was
je kwam niet met nieuwe vloei niet met troost maar met de geur van je afwezigheid
je bent dat bot dat ik al tien keer heb uitgekotst en toch steeds weer in m’n bek steek omdat ik niks beters ken
je bent niet mooi niet lief niet vergevend
maar je kent m’n rotkop en spuugt me niet uit
dat is liefde denk ik
Martin B ja zo is ‘een jij’ ook te bezien. zonder opsmuk, rechtvaardig haha, een jij beschreven zoals ze weinig worden beschreven in romantische verhaaltjes. een mooie typische b – om af te leren teveel van de liefde te gaan houden. en dat alles beschreven in dichterlijke termen van de liefde.en dat het maar niet tot botbreuken mag leiden.
Jij bent mijn liefste woord: NEE
Ik zeg het nog maar eens weer nee en nogmaals nee en als een meisje of dichter dat bedoelt dan is het zo!
Ik zeg dus nee tegen alles wat jij bedoelt en zegt en ook tegen de onzalige wankele plannen die je hebt.
Het is nee en het blijft nee.
Voor nu, morgen, overmorgen.
Hannie Rouweler (Leusden)
haha duidelijke taal uit Leusden – leuk dat Hannie mee doet met de wedstrijd – recalcitrant daar blijkbaar de trend. we kunnen zo de slam in – JA! – NEE! en als een meisje nee zegt bedoelt ze ook nee, en als dat meisje ook nog dichter is dan is het twee keer nee! ook al is twee keer links rechts. laat ik het zo zeggen als Hannie het uit maakt dan is het goed uit. leuk gedicht.
Goedenmorgen, was wel even lekker dat weer, nu ik nog, haha. Liefs Vtje x
Het regent nog steeds
Regen van het miezerige soort, daarvoor was ik á la minuut doorweekt, maar ik ben doorgelopen tot het bijna over was er is niets gaande
Jij liet het regenen, zoals je: ook de zon liet schijnen, die me verbrandde de wind met mn haar liet spelen en alle nachten volle maan er is niets aangeraakt
Vera van der Horst
ja hoor deze mag er zijn – een donkere situatie schets en dan staat toch ineens alles in vuur en vlam. en hoe graag de lezer ook mee wil doen – de dichter staat het niet toe in de slotregels van de strofen.
Max Lerou – tijd voor diepgang
Martin B – in termen van de liefde
Hannie Rouweler – Nee
Cartouche – Jij
Anke Labrie – een man van woorden
Vera van der Horst – zoals je
Frans Terken – elke dag jij
Rik van Boeckel – voor het liefste woord
Luk Paard – jou noem’k lentedroom
Rob Mientjes – om samen te verdwijnen
wie wint de enige echte virtuele – vandaag naar Camperts regel -‘Je bent mijn liefste woord.’- zondagochtendtrofee op pomgedichten.nl? in dit soort tijden moeten we de inspiratie maar halen bij de grote dichters – of drinkers of uit u zelf – de regels van Campert als inspiratie op de pom deze week: ‘Je bent mijn liefste woord. Je spreekt jezelf en maakt me mens, maakt me licht en zwaar en vederlicht: een mens en alle mensen.’ u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
JA
had ik dit land verlaten als ik van haar bestaan geweten had het gaat per uur nu harder jij wat is dat toch
ik zoek een mens van mens gemaakt die mij de bodem uit de hel laat schreeuwen en die dan nog ja dan nog naast me ligt
en als mond van tederhout zou ik wijken voor je woorden zou ik ? misschien is ja het mooiste woord
pom wolff
op de valreep, nu ja valreep we zijn nog een uur voor de deadline, dalen we af met die andere meester
afdaling met gerrit
eenmaal in de kist is er nog genoeg tijd voor diepgang sprak hij zo mag ik graag zeggen waar het op staat
pikkie noga en groenzoeter de voosbinkies van nette meijer verdelen de zachte als piemelbrie over een besmetbak
ik sla liever harde woorden op het aambeeld van miesponem en oetekwa de moker voor pannelap en zomerplaag
ml
ha die max – dank voor de bijdrage op de valreep aan de pom. de groten zorgen altijd voor diepgang – zoals het leven zich ontvouwt zo zullen de dichters schrijven en leven.
Jij
zoals je daar zat aan de tafel, geen gezicht het hoofd in de schaduw de pen in je rechterhand gebogen boven een blank vel
de frons op je voorhoofd een vinger op de lippen zoekende naar dat ene onbestorvene
recht voor mij in een flits de hemel- zon die over je aangezicht en mij -niet meer mezelf vuur en vlam streek
zinnebeeld van een woord dat mij voor ogen ons de mond blijft branden een mens een moord-
vrouw als jij
05-04-2025 / Cartouche
heel apart gedicht – met kleine leesvertragingen is de dichter uiteindelijk aangekomen waar en bij wie hij wilde zijn. bij haar. – ‘een mens een moord’.. dat lees je niet vaak – en die ‘hemel’ – ‘zon’ schijnt ook niet ieders kamer in. de dubbelheid van ‘geen gezicht’ is een prachtige vondst. hier hebben we weer een van Cartouche’ magische ongrijpbare gedichten. en gelukkig gewoon in de mail opgestuurd zodat al het wit goed staat afgedrukt tussen deze enerverende strofen.
thuis
een man van woorden ben je nooit geweest je ogen spraken meer dan je ooit zeggen kon
je armen om me heen bouwden een huis een stevig veilig huis ook zonder woorden
uiteindelijk noemden we het thuis het allermooiste woord
anke labrie 05-04-2025
campert benoemt het als het mooiste woord – anke draait het gegeven om. Camperts JIJ – maakt me mens, maakt me licht en zwaar… – die hij behoeft niet veel woorden om voor altijd die JIJ te zijn. er hoeven geen woorden bij zeg maar.
Goedemorgen Pom, Dank om weer een stil te staan bij de woorden van Campert, dat maakt de dag meteen mooi. Weekendgroet, zonnige dagen nog! Frans
Elke dag jij
Dat het elke dag jij is om het met een woord te zeggen meer heb ik niet nodig
hoe jij me heel maakt als er iets stuk valt ben jij de lijm zoals je ongebroken naast me staat
in alle donker licht jij louterend op geen hand voor ogen of je grijpt me vast en laat niet los
levendig als lente ben jij bloesem bloeiend in de bomen zon voor de mensen om je heen
kortom een eerbetoon aan de rots in de branding naast de dichter, naast de ik in het gedicht – hoe heel te worden? de keuze voor zo iemand om je heen. mooie lieve woorden. een dankjewel.
Het woord van waarheid en geluk
De liefdevolle tijd van het woord laat gedachten langzaam los zowel in de stad als in het bos
de poëzie der stilte weerspiegelt zich van binnen naar buiten via het geluid van woorden is ritmisch onder de muziek geplaatst met stemmen van deze hoofden praten
woorden zijn akkoorden van overtuiging sluipen naar binnen in zinnen over de waardevolle tijd van vrede de reden voor antiracistische vrijheid
overdag wordt de stilte doorbroken door de hartstocht voor het liefste woord van waarheid en geluk.
Rik van Boeckel 5 april 2025
een analyse van hoe de woorden gaan en zich verhouden tot de tijd, de vrede, de waarheid en het geluk verwacht je niet op de zondagochtend. bij de dichter van Boeckel weet je het maar nooit waar de woorden heen gaan – in op gaan – het eindresultaat mag er zijn en is hoop vol. een gedicht voor de vrede.
zo…zondag en dus de wedstrijd ter pom wolff die geen wedstrijd is en toch’n zondag blijft…ik schrijf as in’n lentedroom…dat dit’n woord is om van te houde
“ lentedroom”
hoe huid zich door zon en lentegeure asof’r zovele vlinders zachtdartel en ik aan je kriebelbuik met tedere vingers
bloesem en bestuive ‘n alles bloeie laat in zachte klanke gedrage we ligge ergens op’n zucht
we blaze vlinders en kusse de dag onder ons door late onze drome wolke jou noem’k lentedroom
nodig LUK PAARD maar uit voor de lentekriebelsweek op de scholen – en de lente kan beginnen – alle dromen wolken – haha – wat een heerlijke onstuimigheid – en ga maar liggen op een zucht – een prachtig beeld – bij deze dichter lig je met comfort – een heerlijk lentegedicht – zo hoort de lente te beginnen.
Goedenavond Pom Vanuit de tuin het liefste woord gefloten. Vurrukkeluk zogezegd.
Liefste woordenwissel
Blinkend in de zon op de hoogste tak borst vooruit zoek ik contact
bomen verder goede verstaander fluit me terug vanwege liefste woord
we zijn er nog niet uit de jouwe of de mijne hoe hoog hoe laag het hoogste woord
snavel dicht zon onder over naar het liefste woord vurrukkeluk stuk staarten echt omhoog
ik doe jouw boom jij de mijne om samen te verdwijnen in ons liefste woord
Rob Mientjes
ik zeg het bij de mientjes in de tuin in brabant is het één vogelparadijs – de dichter in de tuin – de vogels om hem heen – ik zeg doe er een wit wijntje bij en noemen we vrij naar de mensen van PROMENADE brabant het nieuwe zuid frankrijk. ik geef toe ‘noord frankrijk is het nieuwe zuid frankrijk’ is leuker. maar toch.
Hartelijk dank voor je beoordeling Pom. Zit inmiddels blozend van trots aan de koffie hier. Een fijn begin van de zondag voor deze bejaarde dichter. Mooie site waarop altijd wat dichterlijks en/of liederlijks te beleven valt. Lees ook de epistels van Von Solo (woont twee straten verder) met veel plezier. Mis onze Gerdin Linthorst wel, en zeer taalvaardige en bovenal aardige dame. Kun je haar niet verleiden zo af en toe weer wat neer te toetsen voor ons aller welbevinden? Hartelijke groeten, Ton
nu met een reactie van gerdin: ‘Voor Ton doe ik alles!!! – Liefs van uw DinLin’
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
Afgelopen weekend zag ik in de stad een poster hangen. Vier woorden vielen me op: Rotterdam, Shell, waterstof, Berlijn. Er liep een rilling over mijn rug. De liefde voor mijn thuishaven is geen onderwerp van dispuut. Ook al is het soms haat-liefde. En ik weet dat Rotterdam zich probeert te profileren als hippe stad. Maar het in één adem noemen van deze twee steden voor marketing doeleinden legt wel heel duidelijk een zere zenuw bloot.
Deel 301. Rotterdam-Berlijn
Onlangs had ik het geluk een weekje in Berlijn te mogen vertoeven met mijn gezin. In Friedrichshain wel te verstaan. Oud Oost-Berlijn. Een ‘buurt in opkomst’. Voelde helemaal als thuis. Al na een dag was me echter duidelijk dat Berlijn een biotoop is, dat zich niet laat meten op polderschaal. ‘Hip’ kreeg ineens weer een andere lading dan de tegenwoordig geïnstitutionaliseerde hipheid van de Nederlandse ‘grote steden’. De yoga meiden en de barber boys. De hele meute blanke middenklasse bakfietsgezinnen, die allemaal niets willen missen. Voorspelbare veilige wegwerp hipte. Het moet ook weer niet te hip worden. De hipheid moet wel een beetje uniform blijven, anders snappen we het niet meer. En wat we hier in Nederland niet snappen, dat marginaliseren we, of maken we kapot met een clusterbombardement aan bureaucratische regeltjes.
Maar waarom is Rotterdam dan niet het Berlijn van Nederland? Heel simpel. Rotterdam is niet te vergelijken met Berlijn. Laat ik hiertoe een aantal mythes ontkrachten.
Rotterdam heeft erg geleden onder de oorlog en Berlijn ook. Dat klopt. Maar de schaal waarop is niet vergelijkbaar. Bij het bombardement vielen achthonderd doden. Bij de slag om Berlijn honderdduizend slachtoffers. Ook de vernieling staat niet in vergelijkbare verhoudingen.
Rotterdam is multicultureel en Berlijn is ook kosmopolitisch. De cijfers vertellen ons dat in Rotterdam vierenveertig procent van de bevolking wortels heeft buiten Europa. In Berlijn is dat achttien procent. Berlijn is dus in dat opzicht een ‘blanke stad’. De culturele dynamiek zou dus bij ons veel groter moeten zijn. Maar daar is weinig van te merken.
Het belangrijkste echter, is dat Rotterdam zich tracht te verkopen. Heel erg hard. Het meet zich dus alles aan, dat de marktwaarde verhoogt. Shell-waterstof-Rotterdam-Berlijn. Maar daaruit kan ik enkel concluderen dat Rotterdam het niet heeft en Berlijn het niet nodig heeft. Ze zouden ons vierkant uitlachen. Jazeker, dat zouden ze doen. Niet iedereen natuurlijk, maar zeker een aantal. Er zouden er zelfs de straat op gaan en stenen beginnen gooien. En dan zouden er ook nog een aantal de straat op gaan om met knuppels de stenengooiers te lijf te gaan. Want zo doen ze dat in Berlijn. Kampfzeit!
In het overwegend blanke en zeer grote Berlijn is het spectrum van subculturen veel groter. En ook radicaler. En dat is waar het verschil zit. In Rotterdam moet alles voldoen aan het Stalinistisch stilisme van het kannibalistisch kliekje dat de culturele diversiteit bepaalt. En er moet een heldere prijsvorming zijn. Anders snappen de boekhouders het niet meer. En graag licht verteerbaar en controleerbaar. Anders raken de hipsters in paniek. En je pop-up shopje in het uniform gerenoveerde pand van de almachtige woningbouwvereniging heeft ook bestaansrecht zolang de gesubsidieerde huurkorting geldt. Als het grote geld, lees de bakfietsblanken met torenhoge hypotheken, de wijk in komt, mag je oprotten, dan heeft de hipte zijn marketing doel gediend. Maar weet, dat vooral alles zonder monetaire waarde weergaloos is.
Ik kan me nog goed de Love Parade van 1997 in Berlijn herinneren. Rauw, met afwijkende wagens, rare vogels en demonstraties. En de Dance Parade het jaar daarop in Rotterdam. Een evenement, tot in de puntjes geregeld. Levi’s en t-shirts. Clean en ingekaderd. En dat is het verschil. Berlijn is een demonstratie van wat een stad als organisme vermag. Wat er van Rotterdam over is, is een georganiseerd commercieel evenement. En zo werkt het met alle hippe evenementen in Rotterdam. Alles moet zo breed mogelijk uitgemeten. Ontdekken is er niet bij, want in de voorverkoop moet de opbrengst dekkend zijn, anders begint men er niet meer aan. Ten slotte nog een laatste bevinding om het af te maken. Afgelopen week was ik weer bij één van mijn favoriete hipster koffie tentjes, Man met Bril. Goeie koffie. Industrieel uiterlijk. Jong, quasi slonzig personeel. Alleen dan dat bordje: ‘PIN only’. So not-Berlijn.
Nee, het is niet Rotterdam-Berlijn. Het is Berlijn. Met heel erg in de verte een echo uit een heel andere put. In kleine letters. Onlangs heb ik ook een aantal dagen doorgebracht in Düsseldorf. Dat is veel meer te vergelijken met Rotterdam. Even groot. Ook twee bruggen over een rivier, een soort Euromast en op de koop toe elk jaar een kerstmarkt. Maar zo’n vergelijking verkoopt natuurlijk niet.
feeërieke danseres die als het lente is slank en dubbelbloemig roze trillend in de wind mooi is voor de show
alleen geen vogel zet zich daarin neer geen hommel snoept ervan
nu denk ik zal ik haar dit voorjaar komen troosten mijn armen om haar heen slaan in mijn kast hangt nog een oude kimono met een borduursel van lichtgele draken.
NEE
 vandaag – met woorden van afscheid door Max Lerou){kind=link}
