pomgedichten.nl – Pagina 17 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Paul Bezembinder komt in zijn nieuwe bundel KAMERMUZIEK dichter bij zich zelf. Een recensie.

Paul Bezembinder, Kamermuziek, uitg. Leeuwenhof, ISBN 9789493155268, De bundel is wereldwijd verkrijgbaar bij de betere boekhandel. en bij Paul Bezembinder natuurlijk en of bij uitgever Leeuwenhof

Ditmar Bakker – In memoriam Gerdin Linthorst

redactioneel:

lieve Gerdin

van mij had je mogen blijven
dat weet je wel
ik ben een uur gaan zitten
met een boekje in mijn hand
een pen om je te schrijven
het was een zinloos uur
er is er een vertrokken
en een is blijven staan
meer is het niet

ik adem nog
en jij in mij niet minder
dat is het dat ik schrijven kan

pw

Ditmar memoreert hieronder in zijn liefdevolle I.M. Gerdin Linthorst de memorabele avond aan de admiraal de ruyterweg in 020 bij gerdin thuis. met max lerou – ‘we waren elkaars favoriete longlijers’ de woorden van max. het was een bijzondere avond een paar jaar geleden – er gebeurde op die avond allemaal bijzondere dingen – erwtensoep over het nieuwe tapijt – samenzang – maar bovenal en vooral – alle aanwezigen wisten dat ze aanwezig waren op een adres waar gerdin haar ‘mooie mensen’ had uitgenodigd – we waren gerdins mooie mensen. met Gerdin als stralend middelpunt.

de pomsite kent 39 items Gerdin Linthorst – en ongeveer 20 dinlins columns die Gerdin schreef in 2015 en 2016 voor deze site. op 31 januari was ze vol goede moed begonnen aan een nieuwe serie columns voor de site op vrijdag. de nieuwe 2025 serie bestaat uit twee columns. een eerbetoon aan de vrouwen Femke Halsema, Sharon Dijkstra en Carola Schouten – en een analyse van de wereld nu: ‘Zo probeer ik, in het prille begin van een jaar waarin roofridders in toenemende mate de wereld naar hun hand trachten te zetten, de losgeknipte draad van mijn Pomverhaal weer aan elkaar te knopen…’

de komende vrijdagen herhaal ik een aantal van haar columns zoals die door haar geschreven werden voor deze site. haar stilistisch vermogen was en is en blijft een woord voor woord genieten. Gerdin leeft op deze site nog even door – we kunnen en willen nog even niet zonder. niet anders.

In memoriam Gerdin Linthorst

Ditmar B

Do not stand at my grave and weep.
I am not there—I do not sleep.
I am the thousand winds that blow,
I am the diamond glints in snow,
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
As you awake with morning’s hush
I am the swift-up-flinging rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there, I did not die.

Zo luiden de onsterfelijke regels toegeschreven aan de cryptonésiatische Mary Frye–ze dringen zich op bij een verdrietig moment als het vernemen dat iemand je ontvallen is. Fijne, lieve & strijdlustige Gerdin. Althans, zo herinner ik mij haar. Tijdens ons voorlaatste whatsappgesprek– dat dateert van september ’23, kwamen haar boeken ten sprake over “mijn jeugd. Een babyboomertjesjeugd” en “het boek dat ik lang geleden over het Nederlandse speelfilmbedrijf schreef” toen ik haar vroeg op welk wapenfeit van de pen zij het fierst was. Het schijnt dat Lerou nog een exemplaar heeft kunnen vinden van dat filmboek.
Gerdin. Gerdin nodigde me plotseling uit voor een kerstborrel bij haar thuis–een gezelligheid die zelfs leidde tot het gebroederlijk wegpoetsen van snert op het tapijt. Ik voelde me vereerd en gewarmd. Je hebt er volgens mij nog beeldmateriaal van, Pom.
Als ik me voor probeer te stellen hoe Gerdin een dergelijke boodschap als in het aanvankelijk geciteerde gedicht zou brengen, komen regels als de volgende aan de oppervlakte:

***
Wat ween je, zoetje, bij mijn graf?
Dat hoeft toch niet. Doe niet zo maf.
Ik lig in elke kinderlach,
zonsopgang op een mooie dag.
Ik ben die fraaie regenboog.
Ik ben hierboven. Kijk omhoog!
En—morgen kijk je uit het raam,
dan zie je heel die santenkraam
in gekkengoud en boerenbont
ter wereld, puur als kippenstront.
Dus hou je bij mijn graf maar groot,
uiteindelijk gaat ieder dood.
***

We hadden elkaar al een jaar niets meer bericht, maar afgelopen Kerst was er een kort contactmoment. Ze bedankte me voor een “troostrijk vers”. Het is vreselijk te horen, dat ze weg is, Pom. Sterkte aan de familie, sterkte aan de lezer en sterkte aan jou.
Wel geeft het de pas Gerdin hier het laatste woord te laten, zoals zij volgens mij gewend was, want er was toch iets wat haar nog meer beviel dan de twee genoemde boeken, en dat was “een versje dat ik schreef voor mijn zoon toen hij klein was”.
Hier volgt het in zijn genoeglijke grandeur. Ze zei dat ze een zwak had voor dat vers, net als voor haar zoon. En dag, Gerdin–je was een vriendin.

Jungle

Wat doet het kind
dat de wolven hoort huilen
in het donker en
de maan niet vindt.
Hij baant zich een pad
kapt de lianen
slaat de ogen op en
herkent een vogelvlucht.

Ouder dan toen
denkt hij zich een bloem
in het mos, een vlinder
in de nevel,
kerft zich een
hart in het hout
en vindt een huis
in het woud
dat rondom hem woedt.
***[G.L]

GERDIN LINTHORST – overleden – ‘Beslagen ramen, geen sprankeltje zuurstof aanwezig, een bevredigende vochtbalans, een rokertje, een drukte van belang, dij aan dij en vele goede gesprekken. Nergens was het gezelliger dan in Eijlders’ rookruimte.’

vanavond is Gerdin overleden – ik had nog iets van hoop – maar nee – ze werd te benauwd – haar dochter Bonne meldt het overlijden van onze prachtige lieve mooie vriendin Gerdin. toch dan maar een laatste herhaal column van haar als eerbetoon. wij wensen de familie heel veel sterkte. de wens hieronder schreven we een paar uur geleden – tevergeefs:

column van Gerdin d.d. 20 november 2015 – de herhaalcolumn geplaatst ivm de mindere gezondheidstoestand momenteel van onze vaste vrijdagcolumniste – wij wensen Gerdin heel veel lucht en sterkte.

Goedendag poëten en anderen,

Zo hol je onbezorgd met je vlindernetje door de weilanden, zo bereikt je het bericht dat de site weer in de lucht is. Geen vlinders maar gemengde gevoelens buitelen opeens over de weide. Afgelopen met de vrije dagen, dat allereerst. Maar ook, geen vertrouwde aanklikcategorieen meer, geen begrijpelijke verwijzingen, links is niet meer links en rechts niet meer rechts en waar is ons verleden? Voorgoed in de virtualiteit opgelost?
De kleitabletten van de Phoeniciers worden nog steeds bestudeerd maar hoe moet men ooit in de toekomst onze mededelingen bestuderen? Alles verdwenen in een zwart digitaal gat waar niemand meer bijkan.
Vergeet niet je werk te printen hoor jongens; alles wat je maakt onmiddellijk op een solide stukje papier vastleggen! Dan maar een extra ladekast bij Ikea aangeschaft. Luister naar moeder.
Een nieuwe site. Dat wordt dolen als in een heropende, alles nieuw-en-nog-overzichtelijker supermarkt. Je bent voorgoed de weg kwijt. Het went niet meer. Ofwel, je wilt niet meer wennen.

Ik houd niet van veranderingen. En dat is vreemd want ooit was het zo dat een dag geleefd zonder verandering, niet geleefd was. Stilstand was achteruitgang. Drie keer per week moest het interieur gewijzigd, elk half jaar een nieuw vriendje, om het jaar een verhuizing, na twee jaar toch echt weer nieuw werk voor een nieuwe opdrachtgever. Als er al niet een geheel nieuwe carrière werd overwogen. Af en toe een nieuw kind gebaard. En je leefde tien jaar per jaar.
Dat is op een kwaad moment en ik weet niet wanneer, veranderd. Ik leef nu een jaar per, nou vooruit vijf jaar. Ach wat zit ik graag achter de geraniums in volledige stilstand en in een vertrouwde opstelling van meubelen. Geen fijner feest dan het feest der herkenning!
Geen groter genot dan een goed boek op schoot, geen groter gruwel dan de boekverkoopster die mij verwachtingsvol vraagt of ik interesse heb in de workshop snellezen. Dat doe je diagonaal, meen ik begrepen te hebben. Scheert u weg, riep ik. Ik lees niet graag diagonaal en vooral lees ik niet graag snel.

Ik houd niet meer van verandering.
Na lange afwezigheid was ik zondag weer eens in Eijlders. Het was hetzelfde als altijd maar toch anders. Kortere lontjes, zo concludeerde ik na enkele verbeten terechtwijzingen van het bedienend personeel. Een nieuw Dichtersmiddag-bestuur ook, met, dat gelukkig weer wel, een vertrouwde presentator.
Maar bovenal een appelig terrasje met uitzicht op een blinde muur, daar waar ooit de fameuze, in vele breinen als een monument van kunst en ongezond leven vastgeklonken
rooksalon was. De glazen serre van Eijlders, waar de habitué op de tast en letterlijk blindelings in de zware blauwe dampen van sigaren- en sigarettenrook zijn weg wist te vinden. Beslagen ramen, geen sprankeltje zuurstof aanwezig, een bevredigende vochtbalans, een rokertje, een drukte van belang, dij aan dij en vele goede gesprekken. Nergens was het gezelliger dan in Eijlders’ rookruimte. Voorgoed verdwenen. En met die rookruimte lijkt ook een even ruimdenkend als doodsverachtend joie de vivre tot het verleden te behoren.
Vind ik. Maar ik zit nogal veel achter de geraniums. Dat wel.

Met hartelijke groet,
Uw DinLin.

de koningin van tafeltje 3, Gerdin Linthorst, voorheen de Volkskrant,

kunt u genieten op 9 december 2015 op de boot van Catelijne – aan

‘het einde van de wereld’. Catelijne sluit het jaar af met ‘een sterk veld’.

VON SOLO dancing in the moonlight

Er zijn momenten, dat je spontaan zin krijgt in het leven. Je wil spontaan gaan dansen en zingen. Zo’n moment had ik vanochtend, toen het liedje ‘Dancing in the Moonlight’ van Thin Lizzy speelde. Het strakke basloopje had me meteen te pakken. Ik zong mee en er opende zich een venster van onbegrensde mogelijkheden in mijn geest. Tijdens de gitaarsolo sloot ik even mijn ogen en gooide mijn hoofd in mijn nek. Een verlangen werd aangewakkerd naar een toekomst, die achter de horizon ligt. Even was ik mijn werk vergeten en leek het of alles, maar dan ook alles mogelijk zou zijn. Dat moment ging voorbij, maar een zweem ervan bleef hangen in mijn hoofd. Het voelde zo bekend. Alsof de wereld voor me open lag.

De zanger van Thin Lizzy was Phil Lynott. Zijn moeder was een Ierse vrouw en zijn vader was afkomstig uit Brits Guyana. Hij was in Manchester en Dublin, waar hij opgroeide een opvallende verschijning, met zijn grote bos kroeshaar en zijn getinte huid. Daarbij kon hij goed met de basgitaar overweg en had een dijk van een stem. Ook was hij in staat om ijzersterke songs te schrijven. Pas op mijn tweeëndertigste in tweeduizendenzes, kwam ik Phil Lynnot in het echt tegen. In brons gegoten in Dublin. Twintig jaar na zijn overlijden op zesendertigjarige leeftijd. Hij straalde in het zonlicht.

De muziek van Thin Lizzy vormde een groot deel van de soundtrack onder mijn tienerjaren. De albums Chinatown en Jailbreak heb ik grijs gedraaid. Ook Phil’s single ‘King’s Call’ begeleide gedurende die jaren. Het nummer ‘Dancing in the Moonlight’ verwoorde voor mij, wat ik in mijn diepste wenste. Liefde. En dan aan het einde van de avond dansend in het maanlicht mijn weg naar huis vinden. De tekst is niet ingewikkeld, maar zo geschreven, dat ik het zelf wilde meemaken. Maar precies op die manier heb ik het nooit mee mogen maken. Soms kwam het in de buurt. Of kwamen stukjes uit. Dat verklaart waarschijnlijk het verlangen, dat me nog steeds bekruipt elke keer als ik dit nummer hoor.

Het voelt als de belofte van een onvoltooide tijd. De tijd op mijn zestiende stil is blijven staan. Ik nog steeds wacht op dat ene moment.

Thin Lizzy, Dancing in the moonlight, 1977. https://youtu.be/Unnh0T2Ftro?feature=shared

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff – hoor je het papier

**hoor je het papier**

vroeger schopten ze je
het gekkenhuis in als je gedichten schreef
je kreeg een elektroshock
en de kleding aan van het huis

nu moet iedereen schrijven
als het gedichten zijn
hoor je een angstaanjagend krassen
van de pennen

pw

Mirjam Al – Zeg Grootkapje, waar gaat gij henen

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 30 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

gelukkig is onze amsterdamse grootheid der letteren weer op de been – na haar halsbrekende toeren en ziekenhuisopname – en zal zij eind maart 020 weer mooier maken

pom wolff – management by walking and talking

hier in dit land struint iets rond
dat management by walking and talking
voor staat

iets
met het lelijkste kapseltje
ooit

zie het lopen – zie het krijsen
we noteren: vis
drie hoog achter en 1880

nu nog even wachten
of dat kapseltje
weer in de mode komt

pw

Ien Verrips: we lopen samen op dromen poëzie…

we lopen samen op
dromen poëzie

we lopen samen op als goeie vrienden
mooipraters zijn we
herschrijven vrolijk ons verleden
kleuren de toekomst in met glans
beiden buigzaam
vergevingsgezind of juist
van zins tot het opblazen
van niets tot iets
we roepen van de daken
halen lijken uit de kast
maar liever nog ons gelijk
we lopen samen op
dromen poëzie
dromen stil te zetten tijd
om te blijven lopen

nov. 2024 – Ien Verrips

Rob Mientjes – maar bovenal schijnt toch de zon…

**Zoektocht naar elektra**

Langzaam drinken wij de oorlog
niemand richt zich nog op moed

reuzen slaan het water neer
vreten zich een weg door bloed

spuwen lelijk morsetaal
gaan zelden kopje onder

alle energie stroomt weg
uit windbuil en turbine

maar bovenal schijnt toch de zon
waaraan wij dorstig laven

zij dondert bliksemt in de buik
gelukzalig haar explosies

Rob Mientjes

Cartouche wint de enige echte virtuele – ja elke levensfase kent zijn eigen eigenste schoonheid – ankes liefdevolle trofee op pomgedichten – (een eerbetoon aan de schilder Anke Labrie – haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’) – Rik van Boeckel zilver en Frans Terken brons.

lieve lezers – de uitslag van de wedstrijd (die natuurlijk geen wedstrijd is) en vandaag al helemaal niet – met dit eerbetoon aan Anke Labrie – is hieronder te lezen- met de commentaren. dank aan alle dichters die inzonden op deze editie van de zondagochtend/middag wedstrijd.

Cartouche wint de enige echte virtuele – ja elke levensfase kent zijn eigen eigenste schoonheid – ankes liefdevolle trofee op pomgedichten – (een eerbetoon aan de schilder Anke Labrie – haar donatie aan de stichting ‘Care4BrittleBones’) – Rik van Boeckel zilver en Frans Terken brons.