met PETER BERGER op een terras


Meteen al ging het mis. Nog geen minuut geleden. Op het terras. Als je de vier tafeltjes aan de straat zo mag noemen tenminste. Of ze aan mocht schuiven met haar beker koffie. Wat mijn doel in het leven is. Vroeg ze. Na de eerste slok nota bene. Ik kan er weinig mee. Dat soort vragen. Ik bedoel. Het leven? Dit leven? Hier en nu. Haar leven? Het mijne? Ik vermoed het laatste. Maar dat impliceert dat ik dingen zou begrijpen, en gewoonlijk doe ik dat niet. Mezelf begrijpen is al helemaal een brug te ver; laat staan jezelf verklaren.

Het bestaan. Levensvragen? Gelukkig verschijnt een waterig zonnetje. ¨Ik twijfel er zelden aan dat het universum iets met mij voor heeft,¨ antwoordde ik de vraag vermijdend. ¨Maar dat is niet helemaal hetzelfde. Toch?¨ Zoiets zei ik. Althans, wilde ik zeggen; maar hou de lippen stijf. Hoe omschrijf je het? Dat gevoel. Dat alles leeft. Alles.

Alles in iedereen. Iedereen in alles. Je zou kunnen beginnen met proberen jouw wereldbeeld te beschrijven. Dan jouw plek in die vermeende wereld. Haar plek. De onze. En dat is al veel meer dan een mondvol. Daarna moet je een tijdframe schetsen en daar vervolgens richting aan geven. Dust to dust. Glad ijs. Bewustzijn? Verbondenheid. Ego. Ik begin er niet aan. Grenzeloosheid. Niets. Helemaal niets weet ik. Ik voel. Je maintiendrai.

Maar hoe zeg je dat in het Spaans? Haal dus stilzwijgend mijn schouders maar op. Lullig, maar er valt geen stilte. ¨Ik ga scheiden,¨ zegt ze strijdvaardig terwijl ze naar haar tas reikt om een sigaret op te steken. De Bic krast luid. Het vlammetje paars. Als ik me afvraag of dat goed nieuws is barst ze stilletjes in tranen uit. ¨Die klootzak is vreemdgegaan,¨ snikt ze. ¨Jarenlang.¨ Met haar boezemvriend nota bene. ¨Ik haat ´em, el puto.¨ Ze is woest gebroken.

Ik zou haar het liefst willen omhelzen, maar dat is lastig terwijl je zit en het schuim van je cappuccino nipt. Ik neem haar hand dus maar in de mijne. Beter had ik maar gezegd hoe erg ik het vind. Voor haar. Voor hem. Voor alles. Iedereen. Por el amor. Maar ik gebaar of ze een peuk voor me heeft. No se nada. En Spaans spreek ik al helemaal niet.

Peter Berger

Share This:

“Nou ben je te ver gegaan, schat!” de woorden van Miriam Al vanochtend gesproken bij de kist van Merik van der Torren op Zorgvlied.

“Nou ben je te ver gegaan, schat!” de woorden van Miriam Al vanochtend gesproken bij de kist van Merik van der Torren op Zorgvlied. een indrukwekkende bijeenkomst waarbij oa Meriks zus en zijn nichtjes toespraken hielden en verhaalden over het leven van en met Merik. Mirjam afscheid nam Jaap Kamerling Merik woorden meegaf evenals de buurvrouw. onder de aanwezigen oa Vera Jongejan, Ruth Hoeck, Aja Waalwijk, MC Alfredex, Joke Kaviaar, Ar Nederhof, Lucienne Kohler, Frans Bakker die Merik een laatste song meegaf voor zijn gang naar het crematorium. en paul lokkerbol van Eijlders Dichters.

én hondje Betty in een tas – zonder baasje.
Mirjam Al zal hondje Betty gaan verzorgen. Hondje Betty blafte geen woord – keek droevig. op de kist dichtregels, laatste regels, afscheidsregels voor een grote amsterdamse dichter:

Alles gaat goed in Amsterdam-Zuid

Na het bezoek aan de expositie
Art-Zuid op de Apollolaan
strijk ik neer op het terras
voor het Hilton,

bestel een koele fles Chablis
en een kommetje knoflook-olijven,
pak pen en cahier en
schrijf het gedicht.

Ik heb mijn leukste hoedje op.
Alles gaat goed.
Muisstil fietsen kinderen langs me heen.

Merik van der Torren
“Nou ben je te ver gegaan, schat!” de woorden van Mirjam Al vanochtend gesproken bij de kist van Merik van der Torren op Zorgvlied.
én hondje Betty in een tas – zonder baasje.
Mirjam Al zal hondje Betty gaan verzorgen. Hondje Betty blafte geen woord – keek droevig.

Share This:

DITMAR BAKKER vertaalt! sonnet 11 – ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay

Beste Pom,

Mijn felicitaties met je tweede kleinkind. Ik begreep dat het in Berlijn het levenslicht zag, en er zijn slechtere plekken om dat te doen ter wereld. 

Geluk is een vreemd ding; geluk is gevaarlijk; een zeepbel, heb ik ook weleens horen zeggen. De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen, denk ik.

De reeks behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet! Het staat je vrij ze te publiceren of te laten, al naar je verlangt.

Veel geluk met Liva, en veel geluk voor haar.

Liefs! Ditmar Bakker

XI


’t Kwam in haar op, toen zij de sneeuw weg zag,
en daardoor naakt opnieuw het bruine gras,
en wasknijpers, een schort – dat daar al lag
sinds witte storm die raasde achter glas
haar uitzond, om nou eind’lijk daarginter
die kleding -eer de waslijn stukging- daar
binnen te halen, klepp’rend in de winter
als het gevecht van een wit eng’lenschaar,
dat, lang gelee, een schort in zo’n nacht, ooit
was afgewaaid en zeer diep was begraven,
en, tot april het zichtbaar had ontdooid,
vergeten lag, tot nu, vreemd, nieuw, een gave;
ze trok, en groef; toen trof haar het gegeven:
hier was de lente, en een heel nieuw jaar doorheen te leven.


It came into her mind, seeing how the snow
Was gone, and the brown grass exposed again,
And clothes-pins, and an apron — long ago,
In some white storm that sifted through the pane
And sent her forth reluctantly at last
To gather in, before the line gave way,
Garments, board-stiff, that galloped on the blast
Clashing like angel armies in a fray,
An apron long ago in such a night
Blown down and buried in the deepening drift,
To lie till April thawed it back to sight,
Forgotten, quaint and novel as a gift —
It struck her, as she pulled and pried and tore,
That here was spring, and the whole year to be lived through once more.

Ditmar vertaalt!

Share This:

VON SOLO in parijs: ‘‘Gelukkig kunnen bedwantsen niet tegen knoflooksaus’.



Een maand of wat geleden fietste ik laat in de avond naar huis. Het was een lange dag geweest, ik had gedronken en nog zin in een laatste moment van glorie. Bij het inrijden van de Kleiweg zag ik het bekende neon al schijnen. De man achter de spies verstaat zijn vak. Ik wendde mijn teugels en parkeerde mijn ros. Stapte als een cowboy het sleetse interieur van de vlees saloon binnen en ging zitten aan een tafeltje. Eén van de Arabieren kwam van achter de toog en vroeg me wat ik bliefde. ‘Een Fernandez groen en een broodje shoarma met een extra broodje.’ Even later arriveerde er een geperst houten bakje met daarin in papier verpakt een broodje met veel te veel shoarma en in een apart bakje nog een broodje. De sauzen stonden gewoon in flessen op tafel. Inch Allah.

Niet veel later kwam er een luidruchtig stel binnen. De shoarmatent zit ook op de route naar Hillegersberg-Noord en vormt daarom een soort ‘Guilty pleasure’ voor de rijke blanken die daar wonen. De twee die binnenvielen behoorden duidelijk tot deze categorie. De vrouw zag er niet slecht uit, maar was een beetje bedorven door de drank. De man ook, maar had zich waarschijnlijk van wit poeder bediend om nog meer de man te zijn. Aan zijn geaccentueerde jukbeenderen te zien was dat niet de eerste keer. Ze bestelden en gingen zitten. Hij knarsetandde er een lulverhaal uit en zij luisterde begripvol.

Klassering was gescheiden man in het staartje van zijn midlife. Het jaar van de laatste kansen. Zij was zorgzaam voor haar toyman, maar zelfstandig genoeg om hem morgen weer aan de dijk te zetten. Rustig at ik mijn broodje tot de laatste kruimel op. Zij at haar maaltje maar half op en hij liet nog meer liggen. Niet echt honger, zoals hij zei. Aan de toog vroeg hij haar om af te rekenen. Hij had zogezegd geen contanten meer bij. Het plaatje viel in elkaar.

Afgelopen vrijdag kwam ik met mijn zoon van veertien terug uit Parijs. Rond half twaalf in de avond stapten we uit de tram. Hij vroeg of we nog een kleine kapsalon konden gaan eten bij de ’Jaffo’. Ik zei dat dat een goed idee was. We stapten binnen. Zochten een tafeltje, zetten onze rugtassen neer en gingen zitten. We bestelden twee Fernandez groen. Mijn zoon bestelde een kleine kapsalon en ik een broodje shoarma met een extra broodje. We aten in stilte. De smaak van thuiskomen. 

Even later kwamen er twee vrouwen binnen van mijn leeftijd. De één wat zatter dan de ander, maar beiden overduidelijk goed in de slappe was. Ze gingen aan de tafel naast ons zitten. Ze blaatten ophoog volume de ruimte vol en bestelden kipshoarma, expliciet zonder knoflooksaus. Zoiets bestel je alleen als je moeilijk wil doen of geen smaak hebt. Vervolgens vroegen ze ons waarom we van die grote rugzakken bij hadden. Mijn zoon antwoordde dat we net terugkwamen uit Parijs.

Ze begonnen meteen te koeren over bedwantsen. Overal bedwantsen. Mijn zoon antwoordde dat we in een goed hotel geslapen hadden, wat ook klopte. Daarop vroeg de niet onaantrekkelijke, in een lange groenleren plissérok geklede vragenstelster of er vloerbedekking lag. Mijn zoon antwoordde bevestigend. Weer was het bedwantsen all over the place. Wij waren klaar met eten, gordden onze rugzakken aan en stonden op. In het voorbijgaan fluisterde mijn zoon het wijf nog toe: ‘Gelukkig kunnen bedwantsen niet tegen knoflooksaus’. En liet naast haar gezicht een stevige boer. 

Sommige mensen weten instinctief wat hun plek is. Ander mensen zullen er wel nooit geraken.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren – I.M.

I.M. Merik van der Torren

Dit is de laatste foto die ik van Merik kon maken. week of 6 geleden – bloedheet was het in de OBA in Amsterdam Zuid.

hij woonde de laatste jaren van zijn leven in amsterdam zuid en organiseerde in dat stadsdeel net als vroeger in de Pijp – badhuis – poëzie en muziek bijeenkomsten. hij vroeg mij het laatste jaar om het presenteren over te nemen. ik deed het graag voor hem. voor mij was hij de enige echte dichter van Amsterdam. het was alsof hij de dingen – de mensen in de stad verpoëtiseerde tot algemeen menselijke gebeurtenissen, gewoontes, bewegingen. vandaag vond ik de rouwkaart met zijn foto op de mat:

Merik Johan van der Torren Amsterdam – 29 augustus 1956 – 20 oktober 2023. vrijdag zorgvlied. tsja. niet te pruimen.

vandaag zag ik op de lokale tv zender At5 nog een verkeersspotje in en over amsterdam zuid en merik kondigde het item af – het moet opgenomen zijn enkele uren voor zijn dood.

vandaag dinsdagavond had ook zijn mailtje in mijn mailbox moeten verschijnen zoals dat mailtje al jaren op de dinsdagavond in mijn mailbox verscheen met een bijdrage van Meriks hand – een gedicht – een verhaal – een ontboezeming – een bijdrage voor de woensdag op pomgedichten punt nl. een keer in de maand of twee maanden stuurde hij een bijdrage in van zijn dikke dikke vriendin Mirjam Al. die mailtjes waren kort en zakelijk. zo schreef hij bijvoorbeeld:

merik <merikvandertorren@>
Bijlagen14 mrt 2023 08:48

Hoi Pom,
Wat vind je van het programma van onze poëzie-en muziekmiddag op 16 april ?
 Bijgaand een tekst, geïnspireerd op het thema van de Boekenweek: “Ik ben alles”, groet, Merik
 


Dit alles ben jij

Zag je, hoorde je de optocht van 
de dieren naar de veilige ark ?
Voor de vloed die ons in storm en regen werpt,
de wateren die kalmeren en 
de duif die aanvliegt met de olijftak.
Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

De zon die de bloemen doet openspringen,
de geest laat dansen aan de rand van de vulkaan,
de streling, de knipoog bij het licht van de volle maan.
Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.

En je blauwe boekje dat een haiku laat zien
met hand geschreven, Oost-Indische inkt;
zoet geurt de bloesem
de bij zuigt zoemend honing
uit de diepste kelk

Jij bent dit alles en
dit alles ben ik.


Merik van der Torren


een van de strofen vinden we terug op de rouwkaart. de woensdag op de pomsite zal nooit meer die bijzondere woensdag kunnen zijn waarop ik met trots altijd zijn ‘zo gewone’ bijdrage mocht publiceren. zijn zo bijzondere bijdragen. die kolere dood ook!

aan de reacties van de mede dichters en bekenden van merik kun je aflezen hoe geliefd ie was in dichterskringen en elders. de vele podia met name die in amsterdam die hij met zijn zo ‘gewone’ bijdragen mooi maakte. zijn zo bijzondere bijdragen – de mensen gaan hem missen.

en ook ik hier –

Share This:

Peter Posthumus: ‘betere tijden zouden niet meer komen…’

betere tijden zouden
niet meer komen

Peter over de dood van Merik van der Torren: ‘We woonden ooit in de Govert Flinck str., gingen toen af en toe bij elkaar langs, door verhuizingen bleef het kontakt beperkt tot bij optredens en een incidenteel bezoek aan het tuinhuisje. Ik zal hem missen, z’n voordracht, z’n gedichten en de Pijp van vroeger , z’n bijeenkomsten in het Badhuis.’



Onopvallend klein en
het liefste samen
hij liep iets voorover
waardoor zij wat groter leek
door de jaren heen het
bleef zoals het was
betere tijden zouden
niet meer komen


van alles niet te veel
meestal genoeg 
soms net niet
vaker net dan niet
levenslang nooit erger dan
af en toe te weinig
van, nooit zo weinig dat


tegelijkertijd maar niet precies
zodat hij haar overleefde
en de dagen dat dit scheelde
vertwijfeld, uitgeteld heeft afgewacht

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger en de botsing: ‘Bumpergirl blijkt een dame van een jaar of zestien met ogen die je subiet naar adem doen happen. Zachtmoedig en diepzwart. Donker als de hemel in een maanloze nacht…’


Ik mag het niet zeggen maar de Spanjaarden van hier zijn nou niet bepaald lang van stuk. Galiciërs zijn nu eenmaal hoekig en compact als Kelten. Mannen. Vrouwen. Kinderen. De baby´s ook vierkant. In de super botst ze tegen me op. Naast het koelvak. Om de hoek bij de schapenkaas. Klein, rond en van rauwe melk. Die kaas. De korst voelt gruizig als vulkaansteen. Leche cruda. Staat op het etiket. Bumpergirl blijkt een dame van een jaar of zestien met ogen die je subiet naar adem doen happen. Zachtmoedig en diepzwart. Donker als de hemel in een maanloze nacht. Een dametje van bijna twee meter.

Dat is flink overdreven, die lengte, maar opmerkelijk lang is ze wel. De jongedame. Voor hier. Een veulen is ze ook. Met van die onhandig lange benen. Het lange haar glinstert steil en ravenzwart. Net als haar broek. Als rubber gegoten zo strak zit ´ie. Ik denk dat ze pauze heeft van school. Ofzo. Je weet wel, met je makkers naar de winkel voor vertier en een snelle snack. Jatten? Nee, hier niet. Nunca. Het groepje hing zojuist nog verveeld voor de ingang. Dat wel. Niños y niñas. Zij een kop groter. Ruimschoots. Twee misschien zelfs. Lichtelijk verward leek ze. Verdwaald in het leven. Eenzaam en torenhoog. En dan boem! Een frontale botsing. In de supermercado. With a total stranger. Dat is wel even schrikken voor het puberveulen. Ze piept als een rookmelder zo schel. Heel even.

De kaas stuitert dof en komt rollend tussen haar enkellaarsjes tot rust. Geen punt. Ze bukt giechelend en graait het ding met een zucht van de vloer. Oeps, die botsing. Spanning. Maar nu? Nu? Nu kijkt ze verrast omhoog en reikt me eigenwijs de kaas aan. Omhoog! That´s totally new. Verder omhoog? ¨Mis disculpas,¨ verontschuldigt ze zich, ¨por favor, tu queso.¨ Iemand langer! Dan zijzelf? De wereld zit barstensvol verrassingen. Haar glimlach is onbetaalbaar. Dan struint ze onhandig richting vrienden tot voorbij de kassa. Buiten straalt ze als de zon. Torenhoog. Adios! Zwaait ze. De lach nog losjes op de lippen. Nog steeds.

Peter Berger

Share This:

Merik van der Torren – dichter van Amsterdam – overleden – geschokte reacties bij de dood van Merik – Erika de Stercke: ‘blijf’ – uitvaart vrijdag 27 okt om 11.00 uur op Zorgvlied in Am*dam.

Frans Bakker meldt: Een groot gemis. Een geweldige dichter, vriend en buurman. Jarenlang traden we samen op en ik componeerde ook gitaarmuziek bij zijn gedichten. ????️???? Z’n uitvaart is vrijdag 27 okt om 11.00 uur op Zorgvlied in Am*dam.❤️

zojuist bereikte mij het droeve bericht dat Merik vrijdagavond overleden is – 67 jaar oud – in zijn woning omgevallen – Frans Bakker berichtte mij. woensdag gaf hij hier op mijn site zijn laatste bijdrage. jarenlang verzorgde hij samen met Mirjam Al de poëzie op pomgedichten punt nl op de woensdag – wij van hier wensen zijn familie en zijn maatje Mirjam Al sterkte – dit doet pijn. heel veel pijn.

Droom

We kwamen het huis binnen van de nieuwe vriend,
een hoge ruimte vol met kleurige beelden en schilderijen.
Iedereen was uitgenodigd op het feest, het was een vrolijke boel.
Een gast gooide zijn witte hoed hoog de lucht in.
Ineens viel me op dat iedereen iets roods droeg, een rood hemd,
soms onder een zwarte trui, behalve ik.
Gelukkig had ik mijn gedichten bij me.

Merik van der Torren

wat jammer, een lieve man, Merik, veel sterkte aan Miriam en familie

blijf

al naderen de wolken 
staat een deur open
wordt het killer

voor mij, jij, altijd 
al vertrok je 
in de stille nachturen 

Erika De Stercke 
(de dood houdt huis – ook moeten wij Erika condoleren met het heengaan van haar moeder afgelopen week)

Merik van der Torren

mijn laatste foto van merik in oba zuid sept 2023

Share This:

Vera van der Horst en Ien Verrips winnen de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl 

Ditmar lijkt me ietsje buiten de orde te vallen met zijn prachtige verhaal – de keuze voor het goud zal vandaag tussen de dames van der Horst en Verrips gaan – nog even Cartouche overwogen – maar die haalt het goud net niet. ik kies vandaag voor subtiel en weinig – niet voor opsmuk wel voor drama. ‘dat dood zo dood kan zijn…’ – de slotzin in Ien Verrips’ gedicht – dodelijker en directer kan niet.

‘Sinds ik je ken en jij me in m’n leven roert…’ een heerlijk dramatische regel van Vera van der Horst – hier wordt onvoorwaardelijk in een leven en in een  gedicht geroerd. nou ik kan niet kiezen dan maar 2x goud – waarom ook niet. dank aan alle inzenders – de felicitaties aan Ien en Vera.


Sinds ik je ken en jij me in m’n leven roert is het alsof ik nooit meer single ben zo getrouw als ik altijd wil en wou en dat ik nooit verloren ben in jou waar ik voor de vriendschap ging – liefde ontving

Vera van der Horst

soms worden gedichten in strofen met witregels aangeleverd maar levert het kopiëren geen enkele witregel meer op – de woorden willen blijkbaar verstrengeld als de inhoud bij elkaar zijn. die verstrengeling tekent het gedicht. subtiel rijm goed gesitueerd – roerend ook. ontroerend ook.

herinneringen opgebruikt
geen honger meer naar samen toen
ik mis niet jou maar het gemis
de rouw om wat verloren is
en nooit zal zijn
zelfs is je naam verworden
tot naam van velen
die ik uitspreek zonder
dat mijn stem gaat beven
nooit heb ik geweten
dat dood zo dood kan zijn

okt. 2023 Ien Verrips

hoe mooi klein ook gehouden de definitieve afrekening wordt hier toch wel even gepresenteerd. resulterend in die dodelijke slotregel waaraan niets meer toe te voegen is – doet de dichter dan ook niet.
  • Ditmar Bakker – ‘maar ’n droom kan prachtig zijn en luchtkasteel,…’
  • Frans Terken – je vurige dans in ergens een verte..
  • Ien Verrips – dat dood zo dood kan zijn
  • Cartouche – je lippen bezonken rood
  • Anke Labrie – in al die lieve dingen
  • Vera van der Horst – en jij me in m’n leven roert

ze zijn alle twee dood – ina bot en lisan lauvenberg. ina omdat ze het wel genoeg vond het leven -lisan omdat een ziekte haar leven wel genoeg vond – ze had graag doorgewild. voor haar vriendin ina schreef lisan een prachtig gedicht. wie wint de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl?  wie bij u? en hoe? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

zwijgen
 
moet ik dan eeuwig
tegen je zwijgen
en vergeten dat je ooit
in een oogopslag
al mijn verhalen las
 
het weten van je stilte
van toen en verder
over het brakke water
nooit was het zo
mooi nog
 
zo werden de bruggen
van de stad
lege verbindingen
met een zwijgen
dat ik nooit had gehad.
 
 
©lisan Lauvenberg
 

trots
 
hoe het soms niet te begrijpen is
dat je gaat naar wie je lief hebt
om alleen nog dat te zeggen
 
niet meer
om iets te bewerkstelligen
maar om iets te laten
 
zoals we in een stroom
de gelijke stemmen van elkaar kunnen horen
door alles heen
 
het nemen zoals het is
en het verlaten
maar nooit verlaten van wat was


 pom wolff

M.V.

De vriendengroep, gevormd uit ons kwartet
zo nu en dan met manvolk uitgebreid, 
een buurvrouw ook, die op gezette tijd
wat roddels langsbracht bij het grote bed

waarop men lag, al of niet uitgespreid,
grossierde in de Liefde, al werd het
zelden gevierd als in het triolet
dat mij liet delen in geborgenheid. 

Het bleek ze niet vergund. Twee zouden trouwen, 
de derde hield van beiden ècht heel veel,
maar ’n droom kan prachtig zijn en luchtkasteel, 
waarvan men dan ruïnes mag berouwen:

twee gingen dood, de derde voor de helft;
die woont nu al vier jaar in Assendelft. 

***[D.B.]

wie wint de enige echte virtuele – jij blijft bij mij – trofee op pomgedichten.nl?  wie bij u? en hoe? nou ze bleven hem inderdaad bij en HOE! heel assendelft mag het weten. terugkijkend op aardig wat burengerucht en leven tot het verderf en de dood assendelft weer assendelft liet zijn. erg geestig deze levendige seksorgie.
Dag Pom
Mooi om Lisan weer te lezen, altijd blijvend.
Goed weekend,
met groet,
Frans



Dat blijven

Blijven – ook al ben je er niet meer
het is vasthouden wat was
om het altijd te laten zijn

zo ben je er nog
op het netvlies als ik de ogen sluit
je vurige dans in ergens een verte

jij op blote voeten aan het strand
het zand dat opspringt
van tussen de tenen

dwalen langs de kust waar ik je neerleg
als ik je bij me wil houden
tegen de vliedende stroom in

een zacht bed voor de nachten
als jij in stilte spreekt
van hoe ik je droom

© FT 21.10.2023

een mooi eerbetoon voor Lisan  – inderdaad die prachtige foto – lisan dansend – terug gehaald – de herinnering weer tot leven gebracht. zo wilde ze ook herinnerd – dansend en wel. mooi gedaan. de voorlaatste strofe hoeft niet echt – kan beter weg.

Blijven staan

het glas dat je achterliet, al wat wij
zagen, ons verbeeldden, dronken
en tot bodem deelden

woorden
van je lippen bezonken rood
onmogelijk eraan voorbij te gaan
de geest uit de fles als ware
het mondgeblazen

nevel die me
meevoert elke avond als ik
voor mij uitstaar naar het scherm
de morgen in als ik me beslagen
voor de spiegel scheren wil

ontwaar ik meer en meer
me als wasem van je adem – dat
wij elkaars blijf – mijn – lijfhuis zijn

21-10-2023 / Cartouche

met enige weemoed de terugblik in het koude huis beschreven – 2 strofen herinnering en twee strofen met de harde realiteit. maar de harde realiteit toch wel net in het bed van poëzie neergelegd – het bed waarin ze ooit – het is koud in huis – dat doet dit gedicht


anekdotes in overvloed 
als je naam genoemd wordt
ze hebben wat gelachen 
om jou en ook met jou 

hoe je toen je zo ziek was
het je elke ronde lukte 
dat je de arts, een chagrijn,
aan het lachen kreeg
pas merkbaar op de gang 
vertelden zijn studenten later

soms ook mis ik nog die humor
maar eigenlijk zoveel meer
jouw ernst in al die lieve dingen 
waar niet om gelachen wordt 

anke labrie
(22-10-2023)

het gemis in een enkele pennenstreek tot uitdrukking gebracht. drie klein gehouden strofen – hoe laat je pijn als het ware licht om de pijn heen op en over papier dansen. hoe breng je een lach terug in herinnering als lichte en liefdevolle glimlach.










Share This:

DITMAR BAKKER vertaalt! 17 weken de reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay – sonnet 10

En als die man haar zielsverwant niet was,
zou dan haar lijf zo vol verlangen zijn?

Beste Pom,

Mijn felicitaties met je tweede kleinkind. Ik begreep dat het in Berlijn het levenslicht zag, en er zijn slechtere plekken om dat te doen ter wereld. 

Geluk is een vreemd ding; geluk is gevaarlijk; een zeepbel, heb ik ook weleens horen zeggen. De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen, denk ik.

De reeks behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet! Het staat je vrij ze te publiceren of te laten, al naar je verlangt.

Veel geluk met Liva, en veel geluk voor haar.

Liefs! Ditmar Bakker
Sonnets from an Ungrafted Tree (X – XVII)
X.


Ze was vergeten hoe de julinacht
zich ondermaans uitstrekte als een meer
waarin ze soms wat zwom en niet meer dacht
aan oevers, of hoe deze jongeheer,
die ’s middags net als eenieder was, toen de
avond viel, zich toch in geheimnis kleedde;
het was, wat haar betrof, bewijs afdoende
dat zij hem liefhad, en zij was tevreden.
Zo luid zong ’t sprinkhaankoor zijn referein,
de nacht zo fijn haast als gesponnen glas…
En als die man haar zielsverwant niet was,
zou dan haar lijf zo vol verlangen zijn?
In ’t open veld dat vol met maanlicht liep,
wierp wel de eik zijn schaduw, zwart, geheim, als ’n put zo diep.

She had forgotten how the August night
Was level as a lake beneath the moon,
In which she swam a little, losing sight
Of shore; and how the boy, who was at noon
Simple enough, not different from the rest,
Wore now a pleasant mystery as he went,
Which seemed to her an honest enough test
Whether she loved him, and she was content.
So loud, so loud the million crickets’ choir …
So sweet the night, so long-drawn-out late …
And if the man were not her spirit’s mate,
Why was her body sluggish with desire?
Stark on the open field the moonlight fell,
But the oak tree’s shadow was deep and black and secret as a well.


vertaling: Ditmar Bakker

Share This: