De afgelopen maanden de bijdragen van André heel graag geplaatst hier op pomgedichten – een ontmoeting uit een ver verleden leverde nieuw en bijzonder dichterlijk leven in de mooie woorden van André. één zondagochtendwedstrijd wist ie te ‘winnen’ – al is winnen niks voor hem – en deze week hier zijn laatste woorden aan en voor ‘de pom’ – eeen eerbetoon komt mooi uit want we hebben geen zondagochtendwedstrijd dit weekend vanwege het optreden met Bjorn in Alkmaar. André gaat zijn ‘eigen baan’- zijn eigen weg – verder. hopen wij van hier dat ie toch nog af en toe iets van zich laat horen. het ga je goed lieve André!
Hoi Pom, Inmiddels heb ik mijn FB account op slaap gezet en ga ik weer andere dingen doen. Dank je wel voor het plaatsen van mijn opgestuurde werk en dat ik twee keer geen winnaar heb mogen zijn. Als groet een laatste werk. Zie maar. Hoi, hoi, tot later, tot eens, wie weet. Een welgemeende groet, André
Het komt niet in haar op dat ook zout bederven kan. Zoals ze zegt, er zijn doden gevallen. Een mededeling. Ze vallen nog van haar af. Nooit naar haar toe. De dood als het zout. De dagen los van elkaar en elke dag is een belofte in een belofte. Het leven moet nog komen. Er zijn doden gevallen. En in de dag die nog geen dag is rijd ik langs de plek waar alles tot stil stand kwam. Een bord. Het waaide om. De dag beweegt genadeloos. In de zon die opkomt, de flarden mist die verdwijnen. Je was bijna thuis, denk ik. Een stap. Een tel. Bijna. Thuis.
Het is veertig jaar geleden dat het dubbelalbum ‘Welcome to the Pleasuredome’ van Frank goes to Hollywood uit kwam. Ter ere van dit feit had Holly Johnson zich weer eens uit de mottenballen gehaald en een Europese tour gepland om het te vieren. Via het algoritme had de kaartenbalie van de Roma in Antwerpen me weten te vinden en ik was meteen verkocht. Het concert stond gepland op een vrijdagavond. Ik was de afgelopen maanden al zo veel van huis geweest, dat mevrouw Solo het geen goed idee vond, dat ik weer op hotel zou gaan. Daarop besloot ik met de auto heen en weer te rijden. Die week kwam er nog een mailtje van de Roma binnen met praktische tips, dat ik niet las.
Op de bewuste vrijdagavond reed ik om kwart over zes de ring in Rotterdam op. Het concert zou om acht uur beginnen. Ik had gekeken en er zou een parkeergarage recht tegenover de concertzaal zitten. Op de ring stond intussen alles vast. Na twintig minuten begon alles weer langzaam te bewegen. Tijd slipte onder mijn vingers weg. Vanaf Sint-Job-in-‘t-Goor begon het al weer te stropen. Tergend langzaam kroop ik richting Borgerhout. Om tien over acht kwam de Roma in zicht.
Ik sloeg de straat in waar de parking zou zitten, enkel om te constateren, dat de slagboom stuk was. Er was geen plek om te stoppen, zodat ik niet snel mijn navigatie kon raadplegen. Alles was eenrichtingsverkeer en rijen voor stoplichten. Ten einde raad parkeerde ik voor een uitrit en zocht te een alternatief om te parkeren. Dat was er niet. Als ik mijn mail had gelezen, dan had ik dat kunnen weten, bleek achteraf.
Intussen was het kwart voor negen. Het concert zou nog drie kwartier duren. In mijn hoofd speelde ‘The Power of Love’. Als ik het centrum zou kunnen bereiken, daar een beschikbare parking zou vinden en met het openbaar vervoer terug naar de Roma zou kunnen komen, dan zou ik dat nummer misschien nog net kunnen halen. De moed zakte me in de schoenen. Ik had nog geen vloek uitslagen, maar voelde in plaats daarvan een zwaar verdriet over me komen. Mijn verstand zei me dat ik er niet meer zou geraken. Blindelings reed ik maar een kant uit en tien minuten later draaide ik met een traan in mijn ooghoek bij Merksem de ring op naar Nederland.
Om mezelf een beetje op te beuren, bestelde ik de volgende dag de CD van ‘Welcome to the Pleasuredome’ tweedehands. De week daarop luisterde ik hem op vrijdagavond om acht uur. Subliem. Dit had ik dus ook live kunnen zien. Maar dat zou nu nooit meer gebeuren. Dat voelt op zo’n moment heel definitief. Als een soort weg, die voor altijd afgesloten is. Dat je op de splitsing stond en de keuze maakte haar niet in te gaan. Ik troost me met de gedachte, dat ik mezelf in een vlaag van rationele teleurstelling nooit van het leven heb beroofd. En ontspan.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 47 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Hoi Pom,Aan de vooravond van de verkiezingen dacht ik aan die stemmers die niet kunnen kiezen binnen de huidige verhoudingen. Vooral aan degenen die met behulp van het internet een makkelijkere manier hebben gevonden om zich er tegenaan te bemoeien. Vandaar het volgende:
Zo ’n dinsdag, zo ’n vooravond van weer een blauwe maandag daar zit je dan met een te veel aan vet wat te zitten op je doorgezeten vlees en altijd een glazen bord pal voor je hoofd een raam, een telefoon, een autoruit, een beeldscherm volledig weggefilterd uit de wereld
dus je gooit er eerst wat ha ha, heh heh, hate mails uit bedreigingen , ook altijd goed er moeten koppen rollen scheld ze allemaal verrot afgelopen uit met dat wauwelende zooitje alles en iedereen naar gort !
Dag Pom, gezond wedergekeerd uit ’the Gambia, the smiling coast’.Dit keer gekozen voor een reisverslag in 12 haiku’s; zoals ik deze ook dagelijks gedeeld heb met mijn reisgenoten. Een enerverende yogagroepsreis naar Gambia van 13 tot 25 oktober. Een van de armste landen ter wereld, met een prachtige natuur en dito vogels, en heel vriendelijke mensen. Gemiddelde temperatuur 34 graden. Luchtvochtigheid > 80%. Gevoelstemperatuur 39 graden. Van Tanji naar Kuntaur. Van Tanji naar Kafoutine (1 overnachting in Senegal). Verblijf in Tanji bij Franco Inn. Een eduatieve compound.
Dag 1: Aankomst Drie keer landen we op de grond en in ons hoofd over zee en land
Dag 2: Yama Fish called Tanji twee vliegen in een klap want geld sim in pocket
Dag 3: Niyama Ochtendzuivering sunset met yoga abarakabaka dus
Dag 4: Asana Sprekende woorden op zoek naar zoete vrede vogels in natuur
Dag 5: Dharana Kunta Kinte leed bloedhitte alom zoekend water en waaiers
Dag 6: Pratayahara Vogels voelen vrij cirkels zijn vierkant en rond natuurshit happens
Dag 7: Pranayama Adem in en uit laat de teugels vieren en bid voor het busje
Dag 8: Dhyana Batik, vlechten djembé, potje op het hoofd kralenbinding
Dag 9: Samadhi Paspoortcontrole bezinning in sneltreinvaart ben jij mij of ik
Dag 10: Integratie achtvoudige pad van Patanjali Aap komt niet uit mouw mobiel gevangen in bos bij olifantboom
Dag 11: TAO van Poeh Give me love peace on earth, help me cope with this heavy lo(a)(r)d
Dag 12: Afscheid Gambia afscheid zoute zoete tranen in pindapap gedrenkt
sommige winnen de oscar meerdere malen of de televizierring van anneke schat 2x – sommigen winnen ook 2x achter elkaar hier op pomgedichten goud- de overweging was eerst – Luk Paard zou eigenlijk goud moeten krijgen die onstuimige onbedaarlijke liefdeslust die hij uit zijn gedichten laat spatten verdient eremetaal – vervolgens dacht ik nee Max Lerou verdient goud met zijn gedicht dat je blijft herlezen om de betekenis – eenheden te smeden tot een onontkoombaar geheel – vervolgens veroverden de dames Freda, Vera en Vera mijn hart met toegankelijke poëzie waarin de eenvoud (nooit eenvoudig) wordt gelegd op de liefde. en toen en tenslotte lichtte de liefde op in een werkelijk schitterend gedicht van Elbert Gonggrijp. de inzenders dank jullie wel – Elbert van harte gefeliciteerd met het goud deze week.
HIER, IN DIT LICHT
Het is altijd nieuw en oud tegelijkertijd, keert steeds bij mijzelf terug. Licht, eens onttrokken aan de duisternis leeft zover het over de dingen beweegt, daar waar het zich bevindt, daar waar het mij ontbreekt, daar waar het steeds beweegt en in zijn aanwezigheid even spoorloos wordt als gezien.
’ s Ochtends werd ik mij bewust hoe mooi je wel niet geworden bent, hoe ik bij je stil kon staan, hoe het daar niet bij bleef. Wat mij in jou ontroerde kon duidelijker worden gezegd.
Het is oud en nieuw tegelijkertijd, maar ik zie je, hier, in het volle licht, onbegrensd en eindeloos – zover jij mij te binnenschiet, zover ik je kan verstaan in steeds maar diezelfde ochtend die amper van jou repte –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 11 april 2025
LUK PAARD – kluw me
MAX LEROU – dan zingt haar lijf
ANDRÉ HEIJNEKAMP – je zegt, laat het, laat het varen
RIK VAN BOECKEL – naar de liefdevolle horizon
FREDA – ze noemen je Sequoia
VERA JONGEJAN – soms wil ik je vergeten.
CARTOUCHE – om samen stilletjes te zwijgen
VERA VAN DER HORST – van de liefde
ELBERT GONGGRIJP – in het volle licht
wie wint de enig echte virtuele ‘laat het van de liefde zijn’ trofee op pomgedichten? ach la ten we de liefde toch nog maar weer eens bezingen in de zondagochtendwedstrijd –
zoals zovele singersongwriters niet nalaten/ nalieten de liefde te bezingen, dichters haar beschrijven, een cat stevens niet naliet de liefde en het verlangen te vereeuwigen. deze week de zondagochtendwedstrijd in het teken van liefde, leven, liefdesverdriet en het grote verlangen of breder – naar de in dementie weggegleden geliefde of de overleden van mij had je mogen blijven geliefde – waarom ook niet. bjorn van rozen en ik brengen volgend weekend een / ons op dit universele thema geïnspireerde programma in de Alkenaer ( 1 november – welkom natuurlijk) – maar voor nu en deze week hier al gaan we voor de liefde – gaat u mee?- u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
laat het van de liefde zijn voel je dijen warm weer mijn rug licht mijn hoofd op jouw borsten liggen woorden van me vind ze terug
je laat je niet meer zoenen kan het van de liefde zijn
ik geloof wel dat het van de liefde is van bloemen die verschillen in een vaas pomwolff
(de rockdichter): de zondag…d’r is een wedstrijd die geen wedstrijd….maar ter pom-gedichten is’et zoas je ziet/leest…pom’n favoriet van mij al lang…daar is’et altijd wel’n beetje mooi tot heel veel moois…ik bezing liefde…zo
” gebrand “
doorheen de donk’re nacht kan’k kleure op me hart neerlegge vingers om me draaie tot in me ziel
kluw me (helemaal om en om) en toon me oge vlij’r woorde in spreek in wolke drijf weg in drome draag ons
in hande de ure straks bij’et ochtendlicht lig’k aan je hart zie ik me gebrand op oge van jou
ja laat dit paard maar draven in de velden van de liefde, zo dat de woorden, de zinnen en de poëzie opspatten van de liefde op het vurig bereden pad, dat kunnen we met gerust hart aan Luk Paard overlaten. liefdevolle wendingen lezen we: zo worden er kleuren neergelegd op een hart en een ochtendlicht beschreven als nooit tevoren. mooi!
hoor de kinderen buiten ze lachen mozart
een kraanvogel dansend aan de oever van haar ogen spreekt tot de verbeelding en als hij uitgesproken is denkt de verbeelding even na
dan zingt haar lijf dat buiten kijf van leden het langste eind getrokken heeft indruk maken hoeft niet meer het spoor van ingeslagen schedels loopt hier ten einde
lichtvoetig bewegen de gevleugelden ze volgen hun pad met verende tred langs zondoorschenen krekels bij het plukken van de haar vertederende paardebloem
over de stad trekt hij een grand foulard laat zijn woorden met haar adem kruipen over licht gesloten lippen passie krijgt zo stem met vossig buikspreken
ml
helemaal van de eenvoud zijn de woorden van de dichter en de met deze woorden geschetste beelden niet: Mozart, kraanvogels, schedels en gevleugelden! het zal allemaal betekenis hebben – ik moet even terug naar school wellicht de muziekschool. wel een deftig gedicht – een van de hoofdpersonen legt een kleed over de stad en daaronder galmen de met zuurstof van ‘de geliefde’ doorwasemde woorden van een vos die passie preekt: boer pas toch op je kippen! een waarschuwing tegen schijnheiligheid wellicht? het gedicht laat zich herlezen en herlezen.
Gedicht voor M
Vandaag denk ik aan de dood en hoe het is om niet te zijn een contradictie in het groot geen unicum voor dit brein.
Want toen kan ik niet loslaten hoewel het achter mij ligt en later hou ik in de gaten zonder tip of enig zicht.
En in dit nu kom jij bedaren je armen die om mij slaan je zegt, laat het, laat het varen laat het om de liefde gaan.
André Heijnekamp
van de eenvoud de woorden – netjes in rijm geplaatst om de pijn tot bedaren te krijgen in een vorm van poëzie. prachtige openingsregel bij dit thema. zonder omhaal wordt het gevoel direct doorgesluisd naar het getroffen brein. en zo kan het van de liefde zijn in de derde strofe. aangrijpend.
Naar de liefdevolle horizon
Ik kijk rustig naar het groen getinte gras waarop ik sta en wacht op haar nu zij haar mooie huis verlaat
als zij plotseling voor mij staat zijn we allebei verlegen zo komen wij onze liefde tegen
zij legt haar hand op haar mond laat die los en geeft de eerste kus op mijn wachtende wang
liefdesleven is wat ons zo wordt gegeven het heden glimlacht met ontwakende passie de toekomst leidt ons naar de liefdevolle horizon.
Rik van Boeckel 25 oktober 2025
rik van boeckel hier als procesdichter. de wachtende, de geliefde, de eerste zoen, de passie en de horizon die schijnt aan de horizon. en zo aandoenlijk hoe hier op de eerste zoen wordt gewacht. een gedicht voor wachtenden op de liefde en de geliefde en dat het altijd ook weer goed zal komen – voor optimisme lees de dichter Rik van Boeckel. keurig klein gehouden want meestal gaan we met Rik de ruimte in voorbij de zon de maan en de sterren voorbij zelfs 1000 horizonnen en universa. haha.
Sequoia klein wit dressoir met ribbelranden, lamellenhuid ze noemen je Sequoia niet te tillen ben je
ik zie jou en je zusje nog stralen in het witgelakte huis in de stad waar katten dansten en kinderen leunden
herinneringen zingen rond en rond in een leven waar jij niet past
los van je zusje werd je in een zwarte bus getild door nieuwe blije gezichten
glimlachend zwaaien tot het breekt laat het uit liefde zijn laat het alleen uit liefde
Freda
hoe afscheid van de dingen te verwoorden is in woorden van liefde. liefde volle herinneringen meegenomen worden – en hoe zeer het eigenlijk ook voor mensen geldt –
herinneringen zingen rond en rond in een leven waar jij niet past
ik schreef ooit – ‘en het verlaten maar nooit verlaten van wat was’ – en zo is het ook – elke vorm van liefde krijgt in een leven een liefdevolle plaats – ook – in dit gedicht.
Ontmoeting
na onze ontmoeting nog een en nog een steeds spreken we af
we houden toch van elkaar zei je klonk als een bezwering
op de rand van het afscheid het verlangen om tenminste elkaars getuigen te zijn het verwarmt mij
maar ook die afhankelijkheid soms wil ik je vergeten.
Vera Jongejan
hoe het kan verlopen in de liefde en met de gedachte aan de geliefde. in de laatste strofe de onmogelijk en elkaar uitsluitende gevoelens waartussen een verliefde geslingerd, vermalen kan worden – zodat er maar poëzie van wordt gemaakt.
Wat nog te zeggen
wonderlijk hoe verzot ik ben op haar gedesemd brood, niet halfbakken maar volmondig ervoor ga
herdersuren zonder dodenlijn het spel stilleggen om te blijven bij indertijd beleden verdragen
tussen wolken en dichter ruimte zien, geen mond te over- bruggen van gisteren naar morgen
in die ene leegte tussen twee en drie hen na jaren ongekende lippendienst samen zien komen lopen in poëzie
een grenzeloos gezamenlijk verzet tegen het doorlopen van de tijd van winter naar zomer is slechts een stap
een sprong, daar zijn geen woorden voor een te mager, een te zuiver op de graat laat het zo zijn, in alle talen
van de liefde is het beter om samen stilletjes te zwijgen
25-12-2025 / Cartouche
een geheel aan woorden – het lijkt erop of dichter een nauwelijks te vatten taalbolwerk en taal bouwerk opzet (met opzet zo kennen we Cartouche wel) om in die liefdevolle eenvoud van de laatste twee regels te eindigen hier. hij kent mijn voorkeur voor de eenvoud – ik houd het bij die laatste twee prachtige regels – de rest kan me gestolen – maar van die laatste twee regels blijft de dief af! – dat ie het weet.
Laat het van de liefde zijn
wanneer je zegt: blijf nog even, alsof tijd een vogel is die in je hand wil slapen waar stilte nog niet weet hoe breekbaar mensen zijn.
en we durven verliezen we rouwen zonder schaamte we telkens weer beginnen met iets kleins — een blik, een woord, een warm vergeten gebaar.
En als niets meer zeker is, laat dan dit nog waar zijn: dat we, hoe gebroken ook, Jij mijn naam nog denkt dat het goed was dat het zacht was dat het liefde was.
Vera van der Horst
ja mooi,
En als niets meer zeker is, laat dan dit nog waar zijn:
zo is het met de liefde natuurlijk ook – de onzekerheden, de gevaren die op de loer liggen – dan maar de toevlucht in het wanhopige vasthouden van wat ooit te mooi was om waar te zijn en toch was het waar en toch was het mooi en zo zal het meegenomen.
Vandaag is scooterdag. Zodra je de bebouwde kom uitrijdt heerst er absolute rust. De highway is vaak niet meer dan een meter of vier meter breed, maar het asfalt is meestal prima. Nauwelijks of geen verkeer. Sla je af dan is het ongewis wat je te wachten staat. Kuilen. Modderpoelen. Haarspeldbochten. Eindeloos omhoog. Stuurmanskunst vereist. Een duo op een motor suist rustig voorbij. De bijzitter draagt een stuk of tien fladderende kippen in elke hand. Aan de poten met de koppen neerwaarts vlak boven het asfalt bungelend. Het oogt als een uit de kluiten gewassen kakelende struik kippenveren. Een horde kinderen speelt met een lekke bal. Mensen zwaaien en groeten. Van een ratrace is hier geen sprake. Schrijnende armoe wel. Toch zijn de kampong bewoners in de bergen vrolijk. Men leeft en lijkt met dat simpele feit eenvoudig tevreden. Ik vraag mij af wat hun dromen zijn. Daar valt vast van te leren.
In de namiddag breekt er een stortbui los waar de honden geen brood van lusten. Donder en bliksem. Kom schuilen! Hier. Kom maar even. Hier sta je droog. Gebaren de locals. Het afdak voor een huisje van roestige golfplaten biedt soelaas. Ondanks de herrie van het water dat met bakken tegelijk uit de hemel stort, lukt een praatje. Gebarentaal. Er wordt vooral veel gelachen. Een klein ventje wringt zich los uit de veilige omhelzing van z’n moeder, steekt z’n handje uit en zegt: hello. Moeders knikt instemmend en kijkt vol trots toe. Even later is de jungle nog intenser groen dan voor de regenwaterval. Bomen. Bloemen. Onbeschrijfelijke plantenpracht. Kracht van de natuur. De geur doordringend. Vochtige aarde. Zweterige warmte. Ik hou ervan.
Gisteren in het dorp genoten van nasi goreng met sate kambing. De schade bedroeg twee euro vijftig plus een paar cent. Inclusief flesje water. En dan krijg je wel tien stokjes. Inclusief kruidige pindasaus. Tien stokjes! Pedis is het wel. Die saus. Rijst komt meestal ingevouwen in bananenblad. Of op een plastic bordje met daarop een glimmend stuk bruin papier. Gegrild geitenvlees. Jammie! Morgen met de speedboot voor een trip naar de Komodo eilanden. Moet vroeg uit de veren. Maar dat gaat vanzelf want de moskee tegenover de AirBnB barst hier om half vijf los. Het heeft iets sereens. Dat gezang. Na een klein half uurtje hoop ik toch nog voor eventjes in te dutten. Gaat vast lukken. Voel me hier nu al senang.
Next stop. Het meest zuidelijke eilandje van de Republiek Indonesia: Rote. Zojuist aangekomen met een min of meer krakkemikkige veerboot vanuit het rommelige Kupang, waar men op de overbevolkte Pasar Malam overigens prima vis serveert. Op de pier staat de chauffeur al klaar. Zijn lach zegt: welkom! Na een uurtje hobbelen begint het paradijs. Een van de beide voor reizigers ingerichte hutten zal de komende dagen als honk dienst doen. Dat heet hier resort. Eenvoud met slim gedoseerde luxe. Teakhouten shutters. Badkamer buiten. Hemelbed. Voor de hut staat een zeer ruime Pondok waar men alles serveert wat je nodig hebt. Hoog dak, open ruimte zonder muren. Alles teak. Gelegen op een smalle landtong met een azuurblauwe lagune aan beide zijden. Strand op vijf meter. Palmbomen. Mangroves. Zeesterren groot als pannenkoeken. De hoofdman van het dorp woont twee hutten verder. Big sunglasses. Gouden tanden. Adidas outfit. Teenslippers. Hij straalt rust en autoriteit uit, die man, en lijkt het op prijs te stellen dat ik hem met de nodige egards begroet.
Volgens de pastoor in een donkere krottige steeg, gisteren in Kupang, is Rote een prima plek om te toeven. De goede man, zwaar zwetend in een morsig mouwloos shirt, bleek druk doende om met een paar maten een kerkje te bouwen. In die steeg. Als kittens zo groot. De ratten daar. Verder verbleef er een bont gezelschap van neven, nichten, mama´s en papa´s en weet ik veel wie meer. Just hanging around. Street life. Een van zijn makkers volgt Engelse les, en liet de gelegenheid niet onbenut om zijn talenknobbel flink te laten pruttelen. Gelijk had ie zeker, de pastoor, die ook een aardig woordje buitenlands brabbelt. Rote is ronduit uitzonderlijk. De vismarkt was ook een prima tip. Alle vriendelijkheid is ontwapenend. Overal.
Rote is droger en nog rustiger dan Flores. Meer loslopende geiten, koeien en paarden dan gemotoriseerd verkeer. Als er al sprake zou zijn van toerisme dan is dat gericht op surfen. Logisch, want de golven die hier op de riffen voor de kust beuken zijn gauw een meter of twee of drie hoog en eindeloos lang. Rijden maar. Minder jungle. Meer beach. Kortgezegd. Nou is het aantal surfers dat ik hier gezien heb op een hand te tellen. Het lijkt meer een verzamelpunt van avonturiers uit alle windstreken die hun business op Bali hebben of hadden, maar de drukte daar niet meer trekken. Komen ze hier chillen. Een enkeling meer dan welgesteld, een aantal berooid en ontgoocheld, allemaal gepokt en gemazeld. Sommigen hier neergestreken en geworteld, anderen op doorreis met de catamaran. Veelal met een plaatselijke schone aan de arm. Types waarmee ik prima kan blenden. Verder is het lekker niksen. Dorst? Kokki zorgt voor een kokosnoot. En als je trek hebt, bereidt ze overheerlijke authentieke gerechten. Anything goes. Duurt even maar dan krijg je ook wat. Kortom een plek waar een mens zich prima kan amuseren. In en rond de Pondok. Bali vibes van veertig jaar geleden. Zegt men. Pulau surga. Dat wordt een week genieten.
Hoe je ziek werd. Toen ik je net kende. Zo ziek. Nachten. Wij. Samen. In een vertrouwdheid die geen vragen stelde. Hoe het nooit veranderde. Wij. Zijn tien keer samen geboren.
Een kast. Vraag toch om hulp zeg jij. Een kast op de badkamer vloer. Jij wijst naar spijkertjes. Ik sla. We zeggen niets. Niet nodig. Niet nodig. Niets nodig. Niets meer dan dat. Klap het raam open. De rode daken. Mooi. Zeg jij. We roken. Gooien peuken in de dakgoot. Ik voel me zestien. Zorgeloos. Een gewone dag. Met glans.
