Jarenlang heb ik mezelf gezien als een vreselijk figuur. Een slecht mens en een gesel voor mijn omgeving. De ruzies, die ik heb gehad met de mensen die me na aan het hart stonden. De dronken uitbarstingen en het overweldigende schuldgevoel de dag daarna. Hoe streng ik voor de kinderen ben geweest soms. Hoe weinig ik rekening hield met andermans gevoelens. Dat is een schuld, die je jaren achter je aan sleept. Je kan ze zelfs koppelen aan tijden in het verleden en plaatsen delict. De herinnering kan je overvallen, of het allemaal gisteren gebeurd is.
Zo kwam ik twee weken geleden aan op Ameland. Een eiland, waar ik toch een paar mindere herinneringen aan had. Zo hadden we er ooit Nieuwjaar doorgebracht, waarbij ik weer eens goed boos geworden was. Verder hadden we er ooit gelogeerd in het achterhuis bij de lokale dorpsgek, die kinderen naar zijn voortuin lokte met lammetjes. Beide uitstapjes stonden niet op mijn lijst als de fijnste momenten van mijn leven. Daarnaast voel ik me naar mevrouw Solo dan ook altijd schuldig, dat ik het allemaal niet beter gedaan of geregeld had. Maar daar waren we dan weer. Terug op het eiland.
De eerste avond zaten we na een strandwandeling op het gemakje wat te praten. Ik kon het niet nalaten onze eerdere ervaringen op te rakelen. Tot mijn verbazing was het gewicht, dat mevrouw Solo eraan hing, dat van een veertje. Haar herinneringen waren tot mijn verbazing overwegend positief. Uiteraard was er gebeurd, wat er gebeurd was, maar dat was nog geen domper op de diverse vreugdes geweest. Opgelucht haalde ik adem. Ineens besefte ik, dat hoe ik soms dingen onthoud, wel eens een heel andere versie van het leven zou kunnen zijn, dan anderen ervaren. Dan denk ik, dat ik misschien toch wel iemand anders ben. Iemand goed.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Hoi pom, van uit Amsterdam dit keer morgen vertrek ik weer terug naar Denemarken, was maar voor even een paar dagen terug:
Vetter nog en vetter dan het aller vetste van zodat het kruipt, loopt en druipt tot in je schoenen langs het hele lijf over al je rimpels je plooien, over iedere wang en beide kinnen met een schuif erbij en in één keer dan naar binnen zo vet, zo goor maar met een vet dieet een kleinigheid, iets voor tussendoor
Ze speelden er van die muziek die ik nauwelijks bevatten kan. Die band. Daar in Paradiso. Vol verwondering genieten was het. Achterin gezeten op een wankel krukje. De ogen dromerig. Soms krampachtig geknepen. Oren wijd open. Syncopische ritmes. Scheef als de toren van Pisa, met jazz doorvlochten. Een bassist die keihard de groove pompt. Een gitaar die snerpend tokkelt om even later achteloos met weirde akkoorden te smijten. Soms ontsporende solos. En een toetsenist die met bezopen spel de boel steeds weer aan elkaar weet te weven. Schier onmogelijke samenhang. Het doet mij denken aan de jaren zeventig. Ik snapte er toen al geen bal van, van dat soort muziek, maar nu nog minder. Mijn hoofd wordt er altijd druk door. Door muziek. Reggae uitgezonderd. Moe als een hond zat ik daar, op dat krukje in Paradiso. Eerder vanavond. Onuitgeslapen. Vroeg uit de veren. Vanochtend. Terwijl de laatste noot nog aan het sterven was, nam ik het besluit om terstond af te druipen. Hoogste tijd! Genoeg is genoeg.
Een compleet gekkenhuis was het in de trein. Op de heenweg. De route liep via Schiphol naar Zuid; dan door met de Metro naar de Vijzelgracht. Sardines in blik zo druk. Uitgevallen treinen en iets met werkzaamheden. Zoiets. Reizigers gestrand. Sardines. Zo vol zat die treinwagon. Op Schiphol wist een dikke vent met twee kolossale hutkoffers op wielen en een grote bolle rugzak zich na het fluitsignaal nog net naar binnen te worstelen. Obsessief bezig met z´n karrenvracht, zich er totaal niet bewust van dat ´ie twee nogal onnozel ogende meiden pardoes omver kegelde. Met die rugzak. Ondertussen druk gebarend dat het leven zwaar is. Zwetend als een otter. Die man. Parels op het voorhoofd. Doorweekt onder de oksels. De meiden schuchter. Met mijn lengte heb ik er meestal weinig last van, van persende zwabberende menigtes, maar slaapgebrek deed me de oren suizen, de knieën wobbelen. Even maar.
Zo mogelijk was de Metro op Zuid nog erger. Op de heenweg. Drukte in het kwadraat. Op het perron samengeperst drong de menigte zich als een uiteengereten worst het voertuig in. Chaos. Gehaktmolen. Deed me denken aan Shanghai. Daar is zelfs chaos georganiseerd. Vooraan instappen, achterin naar buiten. Of andersom. Altijd netjes in de rij. Geen gedrang bij de deuren. Alles zonder tegenliggers. Fluïde bijna. Daar is over nagedacht. In China. Geloof me, dan krijg je de vulgraad nog een tikkie hoger. Een flink tikkie zelfs. Veel sneller ook. Crowd control. Het OV in China rijdt altijd op tijd.
Opnieuw vertraging. Terugweg. Een eenzame ziel doolt ergens in duisternis langs het spoor. De machinist moet de boel terstond inspecteren. Protocol. Tussen de wielen kijken denk ik. Twee bloedmooie Marokkaanse meiden, zenuwachtig pratend met dat typische accent, hebben het er zwaar mee. Ze moeten op tijd thuis zijn, zeggen ze, en dit gaat zeker niet helpen. De vertraging. Een opdringerig joch probeert al een poos, drammerig verbaal, een move te maken. Straattaal. Blijft daarmee etterig hun aandacht trekken. Beide dames staren me enigszins benauwd recht in de ogen. Ik weet niet hoe ze dat doen, die meiden, maar hun make up is even smetteloos als intrigerend. Een kunstwerk op zich zijn ze. Die twee. Popperig opgemaakt.
Desondanks ontdooit hun pokerface zodra ik het joch te kennen geef dat dit niet zijn avond gaat worden. Binnensmonds scheldend druipt ie gelaten af zodra de trein weer in beweging komt, en gaat demonstratief in de eerste klas zitten. De speaker onthult krakend dat er geen drama heeft plaatsgevonden. Tussen de rails. Mooi! Volgende station is Leiden. Bijna thuis! Kwartiertje lopen nog. Frisse lucht. Lekker. ¨Dank u wel meneer, u heeft ons gered,¨ klinkt het giechelend met datzelfde onbenullige accent. Ze dartelen hand in hand achter mij over het perron. Die twee. Ik word er vrolijk van. Dartelende meiden? Kan er geen genoeg van krijgen. Muziek in de oren. Wilders kan de pot op. De Haagse pot. Dat gaat voor vuurwerk zorgen.
gezellig weer even terug naar vroeger toen het leven eenvoudiger was – zeggen sommigen – anderen spreken over eenvoudiger. dank aan alle dichters die instuurden weer. Ien Verrips gaat terug naar de bron – ons aller bron – moeder. uiteindelijk is niets mooier dan het liggen aan moeders borst en melkcentrale in de veilige beschutting van moeders warmte. eenmaal bij moeders borsten weg begint het leven – nou we weten wat er dan van terecht komt – later – dat zien we om ons heen. Ien weet in alle eenvoud moeder te eren in enkele woorden mooi. GOUD! van harte gefeliciteerd.
Beste Pom,
Proficiat! Ik zag allerlei feestelijkheden langskomen deze week. Beter dan al die uitvaarten. Die dienen zich vanzelf wel weer aan. Voor dit weekend dus mijn gedicht:
het is niet dat ik je mis of nodig hebben zou ’t is ook niet dat ik terug verlang naar toen en hoe het was maar soms zijn er momenten dat ik je opbellen wil of dat er iemand bij mij aanbelt en dat ik dan kan zeggen hoi mam IEN VERRIPS
met een soort acda en de munnik regel opent Ien hier haar gedicht van de eenvoud. van de aantrekkelijke eenvoud zou kluk-kluk vroeger zeggen. maar kluk kluk mag je niet meer zeggen, zeggen sommigen aan de linkerkant van het spectrum. ik geloof dat je ook niet meer extreem rechts mag zeggen zeggen anderen weer aan de rechterkant van het spectrum. gelukkig hebben we IEN nog met haar voltrekt eigen poëtische zeggenschap en zeggingskracht – ja gelukkig hebben we de poëzie nog.
Ien Verrips -het is niet dat ik je mis of nodig hebben zou
Cartouche tipt heintje maar lena en ludwig mogen ook
wie wint de enige echte virtuele – ach ja wat was het mooi om kind te zijn – trofee op pomgedichten.nl? gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
TSJA
nou eens kijken of het lukt een gedicht over oude dingen normaal schrijf ik over mensen over doodgaan en over verlangen
de volgorde maakt niet uit omdat er geen volgorde bestaat bij die dingen
ze gingen allemaal dood en er wordt altijd weer tevergeefs verlangd het zelfde is nog steeds hetzelfde
pom wolff
gekrompen landschap van mijn kinderjaren vertekend beeld voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim de wereld wijd en grote mensen wisten overal de weg
anke labrie
dank voor het delen van de foto van de kleine anke. de witte strik in het haar is haar aangedaan maar de kleine anke heeft de focus op andere zaken. in een soort absolute toegenegenheid lijkt zij de wereld aan haar voetjes te leggen. zoals een schilder een werkelijkheid op het doek. bij deze foto schieten woordenvanzelfsprekend tekort – zelfs die van de dichter labrie. deze foto is op zich zelf al van poëzie gemaakt. het beeld, het meisje, de foto met iets van een absolute eigenheid.
Herinnering aan de kindertijd
De stille kleuter in mij vertelt het geboorteverhaal in een kinderlijke taal
herinnering aan de kleuterschool blijft hangen in de oude geest bij de Haagse Kamperfoeliestraat
het poppetje zit op mijn schoot het leeft nog steeds gaat nimmer dood lacht naar het innerlijk kind
poëzie was nog niet geboren tot Slauerhoff van zich liet horen en lezen een wonder werd
de eerste pen daalde neer in de puberteit danste verder naar de volwassen realiteit nam de kindertijd mee vol aandacht en zin.
Rik van Boeckel 27 augustus 1952-17 mei 2024
zo dat had de kleine niet kunnen denken dat de grote zo over hem zou schrijven – liefdevol ook. over hoe alles later een plaats krijgt over hoe alles wordt meegenomen. en hoe.
Dag Pom, Ja, mooi om kind te zijn, nog geen sprake van wijn, zoals op je foto; hoewel, we proefden wel van de miswijn vroeger. Bij deze mijn bijdrage. Weekendgroet, en proost! Frans
Tranen en wierook
Dikke tranen van kinderverdriet als je van moeder niet naar buiten mocht had je weer wat uitgespookt wat haar daglicht niet kon verdragen
dan maar in de vroege ochtend stiekem naar de kerk geslopen en huilend je verhaal opgebiecht aan meneer kapelaan
mocht je na een kruis en schietgebed bij de hoogmis nog het wierookvat zwaaien hij tilde niet zo zwaar aan de jongenszonde
kon je bij thuiskomst moeder verblijden met de heerlijke geur van stichtelijk gedrag de kleine oorlog uitgepraat en samen begraven tot de volgende zonde weer verzoend
het voorgestelde thema brengt frans helemaal terug naar locatie limburg – het katholieke zuiden van kapelaan van odekerke. de kleine frans in de biechtstoel om in de hoogmis met wierook in de weer te zijn – als de wierook is opgetrokken zijn de jeugdjaren voorbij. kan de wedstrijd beginnen – de roda juliana combinatie in kerkrade aan de bal of het mvv-ke in mestrich. zingt de mestrichter staar nog op de achtergrond tot de kelen worden gesmeerd in het vogelstruuske op het vrijthof. zo ongeveer wellicht.
Goedemiddag Pom, Laat ik het eens dichtbij houden, of toch liever veraf. Ach, het kan beiden. De dubbelheid van kind zijn. Daar waar de liefde begint en bemint. Fijn weekend. Groet, Rob Mientjes
Kind in mij is blij Het gaat trouwen Aan de rok van mamma
Pappa heeft pech Die doet niet mee Bloemen zitten in haar haar
Linten van satijn Zwieren om mij heen De lucht die is vol rijst
Glimlach tot achter de oren Pretogen naar de hemel gericht Mamma is mijn liefste
We eten cake en bitterkoekjes Drinken appelsap en ranja Uit de radio klinkt K3
Heel veel cadeaus Voetbalschoenen, chocola En als slot een mooie ring
Mamma is de mooiste Ze is ze is van mij Trouwen doe ik dolgraag
Rob Mientjes
een gedicht dat zeker ook op moederdag hoge ogen zou gooien. heel veel herkenbare kinderelementen in de tekst gebracht. je gaat er bijna een liedje zegmaar rustig liedjes van zingen – zij dronk ranja met met een rietje, ze is ze is van mij. o nee dat was sofietje.
fijn dat Cartouche zo met het thema meeleeft. hij wel. sommigen zijn spontaan gestorven bij het moeten aanhoren van de lena en de ludwigs en de heintjes – nee – één genoeg van dittem – en dat was de zangeres zonder naam. die wist de smakeloosheid van een tekst tot cult te verheffen. lena en ludwig en heintje ook verdrinken – zo te horen – in het eigen opgeroepen en bezongen leed. zelden klonk valse opgeroepen onoprechtheid schaamtelozer.
Er zijn een aantal dingen die ik Poolse mensen moet toegeven. Ze snappen de biercultuur van halve liters zuipen. Daarnaast onderschrijf ik het vooroordeel, dat het meestal vaardige stukadoors zijn. Wat verder in me opkomt zijn slecht onderhouden klussenbussen, onzalig ingerichte Polenhotels met tienen op een kamertje, magere meisjes en jongens zonder nek en zo nu en dan het bericht van dronken misdrijven en uitbuiting in het Westland. Al met al een beetje de jaren tachtig Oostblok stiel. Arbeidsmigranten, die je uiteindelijk ook graag weer ziet vertrekken als de klus af is. Al was het alleen maar, zodat je niet geconfronteerd hoeft te worden met de armoede, die ze uitstralen.
Noord-Afrikanen en Arabieren hebben weinig groepskenmerken, die me aanspreken. Dat komt vooral, omdat je op foto’s vaak alleen mannen en jongens ziet. Op andere plaatjes zie je dan enkel gesluierde vrouwen. Als je vluchtelingen uit die contreien ziet, zijn het ook steevast mannen en jongens. Meestal als ik een peloton van zulke jongens in trainingspakken zie, steek ik liever de straat even over. Gewoon omdat ik geen zin in gezeik heb. De vooroordelen die ik heb zijn, dat de ouderlijke sturing op de jeugd zoek is, dat ze alles maar op straat smijten en dat ze asociaal hard scheuren in grote blinkende auto’s. Daarbij zuipen ze niet, maar doen ballonnetjes. Mensen die niet drinken, vertrouw ik niet meer, maar minder.
Ik ben ervan overtuigd, dat de meerderheid van de bevolking van etnische Nederlandse origine, dat is ongeveer 75% van de inwoners van Nederland, het met bovenstaande niet eens zal zijn. Omdat het natuurlijk kwetsend, immoreel, discriminerend en politiek niet correct is. En nou komt het leuke. Deze mensen geloven tegelijkertijd maar al te graag, dat Oekraïners een soort blonde, Europese edelmensen zijn. Terwijl het natuurlijk gewoon een mengeling van Polen, Russen, Roemenen en Bulgaren is. De reden dat we ze hier niet in grote witte bussen zagen, was vooral omdat Nederland te ver rijden was. De mensen die het niet met me eens zijn, zouden het liefst Oekraïne in de EU hebben en Bulgarije, Roemenië en andere corrupte Oostblokstaten eruit. Maar wat nog leuker is, zijn de hoofdzakelijk linkse mensen die tegen de klippen op de Palestijnen steunen. En vervolgens wel een blokje omlopen voor de Arabische hangjongeren, omdat ze bang zijn, beschimpt te worden om hun tolerante, woke LHBTQ-gedrag.
Wat er in Gaza gebeurt is niet goed en in Oekraïne evenmin. Maar maak je geen illusies over de volksaard van mensen op basis van wereldlijke sentimenten in de waan van de dag en omdat de situatie wil dat zij het slachtoffer zijn. Dan ben je los van de etnische realiteit. Trap niet in het sprookje, dat de mensen ergens anders, beter zijn.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En zo toegewijd als vrouwen kunnen zijn opdat hun man maar overleeft sommige vriendinnen kruipen zelfs onder diens pijndoordesemde huid nemen het lijden over.
Dwingt nood daarna toch hem af te staan aan het verzorgingshuis schrijnt het personeelsgebrek het machteloos wachten lange reeks van steeds weer afscheid decor van kamer met bed op de drempel van de eeuwigheid.
tis liefde weer, dat is het we leven in een permanente staat van oorlog het is niet anders je bent niet hard je taal is teder houd jij je diepte-interview schop ik de katten naar de keuken
de zon schroeit alle gaten dicht van het exceem de katten vreten hergohart we drinken goede doelen zo is het pais zo is het vree én wachten we
en wachten we op welk gezicht ons nu weer roept ik gaf je een hand het was de laatste hand die je leven voelde wat kan het ademen als het woedt
zolang het regent ga ik niet naar buiten daar heb ik een hekel aan bozig kijk ik uit het raam als het langer regent mijn huis niet meer mijn thuis veeleer een gevangenis
als het blijft regenen gevoel van eeuwig duren rusteloos en bang ga ik ruzie zoeken met god en met de wereld maar vooral met jou
Voornemens. Ik zou vandaag alles over het Songfestival hebben willen vertellen. Traditie. Maar die klucht heeft zichzelf gediskwalificeerd. Een en al opluchting. Zero tolerance. Dat is helemaal Woke. Ik hoef er gelukkig geen woorden meer aan vuil te maken. Aan dat festival. Vijfenveertig cent? Dikke vinger! Ik heb er vrede mee. Andere kwesties zijn er genoeg. Zonnestorm. Klimaat. Buitenlands geld. Inmenging. Bommen en granaten. Het nieuws staat er bol van. Modern Warfare. Alles opgeblazen. Van voor naar achter, van links naar rechts. Lekker zooitje. Noorderlicht tot aan de Alpen toe: Zwitserland. Dat kan toch geen toeval zijn? Niks nieuws onder de zon. Amen! Ander moois?
Moeder. Het woord straalt kracht uit. Verbinding. Liefde. Het is een begrip waaruit ik inspiratie put. Moeder. Of kracht. Hoop. Whatever. Er is genoeg moois over geschreven. Over Moeder. In al haar facetten. Het is meer dan een woord alleen. Moeder. Moeder Aarde. Moederziel alleen. Alles is Moeder. Eva is Alles.
Desondanks zijn er plannen om het woord ‘moeder’ uit het bevolkingsregister te schrappen. Dat moet ´ouder uit wie het kind is geboren´ gaan worden. Volgens het kabinet. Aldus de media, enige tijd geleden. Hoe kan je het bedenken? Lijkt wel een broodje aap. Gedachten over Stalin en Mao komen spontaan m´n kop invliegen. Random Shit. Ongetwijfeld zal er een redenatie achter zitten. Achter dat register. Politieke logica. Iets juridisch misschien? Inclusiviteit? Pragmatiek? Ik weet er weinig van. En misschien ben ik gewoon te dom om het te snappen. Misschien wil ik het ook niet snappen. Hoe dan ook, begrijpen doe ik het niet.
Voor mij is het verarming: een onbetwist natuurlijk kind z´n moeder ontnemen. Pijnlijk. Buiten dat. Hoe moet dat voor alle moeders voelen? Hebben die geen bestaansrecht meer? En hoe zit het met de vaders? Heeft een kind dan voortaan wel een vader en daarnaast een ouder waaruit ie geboren is? Dat lijkt mij niks. Moet ´vader´ dan niet voortaan de ´ouder die het zaad verstrekt heeft´ zijn? Vast wel, zoiets, maar ik heb mij er niet in verdiept. In die plannen. Maar waar zijn die mensen mee bezig? Ga lekker punniken. Buitenspelen. Of desnoods de wereld verbeteren.
Moederdag? Daar heb ik minder mee. Dat ga ik hier niet breeduit uitmeten; mijn ongetwijfeld stupide bedenkingen daarbij. Maar moeten we die dag dan voortaan ´Ouder uit wie het Kind geboren is Dag´ gaan noemen? Moederdag. En vaderdag dan? Dat wordt lachen geblazen. Beide dagen ouderdag? Of simpelweg OKD? Denk verder. Toekomst. Genetic engineering? Fabrieksbabies. Levende frikandellen? Chaos.
Het wordt nodeloos ingewikkeld. Het is ook ingewikkeld. Ik zie ook wel dat er situaties zijn waar het allemaal complex is en gevoelig ligt. Man? Vrouw? Geslacht? Gender? Identiteit. All is One. Je kan tegenwoordig zelfs als rechtschapen kerel een kind uit je buikholte geboren laten worden. Met eigen zaad en de eicel van een ander. Dat past dan vast weer niet. In dat nieuwe register. Vader en moeder tegelijk. Alles prima. Ieder zijn ding.
Maar hou het alsjeblieft simpel. Zet in het geboorteregister dan gewoon de namen van beide genetische ouders, zonder ieders rol daarin expliciet te vermelden. Sexneutraal. Moeder en/of vader. Zoiets. Dan heeft ieder kind gewoon nog een moeder. Of schaf dat hele register lekker af. Bedacht door Napoleon is het ooit ingevoerd om de boel te kunnen controleren. Efficiënt belasting innen. Principles of power. Kunnen we zonder? Dan wordt het ongetwijfeld een nog groter zooitje. Maar bestaan doen we toch wel. Of niet. Ook goed. Alles.
