Anke Labrie wint de enige echte virtuele – dat de straten stralen – trofee op pomgedichten.nl – frans terken zilver

twee dichters hielden zich aan de opdracht vandaag – verzon uw gedicht! – niet dat we streng zijn op het gevraagde thema – maar als er zon wordt gevraagd en we krijgen valkenburg in de regen en overstromingen aan alle kanten – de dichter mientjes bakt ze helemaal bruin: ‘Drollen op de weg/Emmeren dan maar/Met kano naar het werk..’- ja dan moeten we toch echt ingrijpen. we vroegen om een warm en eenvoudig zonnetje – als dat teveel gevraagd is beste mientjes dan blinkt er geen goud aan jouw horizon vandaag – wel voor Anke Labrie en voor Frans Terken. gedichten om je blij bij te voelen. van harte!

Rob Mientjes beter gekeerd dan verdwaald!

Ha die Zon … eh … Pom,

Vooruit hier dan de zon nog even in jouw straatje. Je hebt helemaal gelijk. Recalcitrant als de maan ben ik soms. Hier dan nog een kleine loftuiting over de straat. Het past erin.


Zon schijnt door de bomen
Streelt de takkken langs de gracht
Die schaduws werpen in het water
Langs kleine bootjes 


Guitig de glimlach op gezichten
Handen trekken kleine golven
In de grachten langs de straten
Zon en schaduw strelend


Harten springen open
Zon in en boven Amsterdam
De stad toch mijner dromen
In goud glitterend in vuur en vlam


De klinkers in de straten
Blinken, dampen smelten
Wat bikkelhard is wordt weer zacht
Zelfs mijn hart maakt lieve sprongetjes


Oh, oh, lief en zonnig Amsterdam
Stad mijner dromen
Nooit ga ik meer vertrekken
Zolang zon schijnt en de maan straalt

Rob Mientjes

al weer

het weer is goed 
de mensen deugen niet 
zei de oude man 
die deze dag alweer 
een regenbui trotseerde
tegen die zeikerds om hem heen

plotseling verscheen de zon
de straat veranderde in goud 
de natte plassen spiegelden 
het zonlicht en het blad
aan de nog jonge bomen
strooide parels in het rond 

anke labrie
(08-06-2024)

zo willen we het graag zien dit weekend – parels en goud en een goed humeur – geen gezeur! het thema helemaal ingekleurd met zonlicht. laat de zomer maar komen. de opdracht was – leg in de woorden iets van optimisme en warmte: verzon uw gedicht! helemaal gelukt! van harte – Anke – goud voor jou vandaag en zonnestralen.

Het spel

Ver van de afgrond lacht het leven
we spelen het spel alsof het elke dag hoogzomer is
een stralende hemel waaronder we gedijen

plukken de vruchten van vreugde en plezier
geen tranen om droef in te verdrinken
waar we ook kijken alles schittert en glanst

dansen we opgetogen door de straten
even geen dood en verderf achter een voordeur
of verderop om de hoek

vandaag heerlijk het leven vieren
langs de randen scheren en uitzinnig klinken
de zon proeven in een geheven glas

© FT 07.06.2024

de opdracht was leg in de woorden iets van optimisme en warmte: verzon uw gedicht! geef het de kleur van de zon! frans houdt zich aan de opdracht en laat de zon door de woorden schijnen.  zilver van harte!
(het gedicht mag met een woord minder  vind ik – het woord vreugde is buiten dubbelop ook net te gedateerd – maakt het gedicht 10 jaar ouder. nouja voor het gevoel.)
  • Frans Terken – opgetogen door de straten
  • Rik van Boeckel – in de straten met de mooie ramen
  • Rob Mientjes – de straat is moe
  • Cartouche – van geluk zegt men dat het op straat ligt
  • DITMAR BAKKER eindelijk terug thuis – voorproefje voor komende vrijdag: Praat niet van spijt / en verlies geen tijd…
  • Ien Verrips – alsmaar lopen
  • Erika de Stercke – ik kus je tot we tintelen
  • Anke Labrie – de straat veranderde in goud 

wie wint de enige echte virtuele – dat de straten stralen – trofee op pomgedichten.nl? een meer of min vrije opdracht deze week voor de ochtendwedstrijd op de zondag – de enige wedstrijd die geen wedstrijd is – laat de straten dansen, laat de woorden dansen – schrijf over leven, rand en afgrond alsof uw leven ervan afhangt – verzon uw gedicht – geef het de kleur van de zon. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.



dat de straten stralen
 
gegrepen door de zanger, de toneelspeler, de dichter
de een dood, de ander gek
zij verzonnen de verhalen
 
van de rand en de afgrond
van het leven bloot
en de straat
 
waar zij liggen daar lig ik ook
ach laat de woorden dansen
ik zoen ze en beleef ze – dans dans dans
 
pom wolff

De straten van de zingende zon 

Zonneschijn haalt weg ‘t venijn
dat stille straten nat houdt

stralen galopperen naar droogte
van paraplu naar parasol 

de dichter danst op zijn stralende woorden
naast de straatsnaar akkoorden

de gitarist houdt de wereld levend
langs de afgrond van slechte dagen

goed goed goed zingt zijn liefje
met de stem van de sopraan 

laat ons gaan laat ons staan
onder de warme golvende baan 

zon laat de maan elke ochtend gaan
verjaagt wolken met spoed 

het warme lied zingt langs kleurrijke deuren
in de straten met de mooie ramen.

Rik van Boeckel 
7 juni 2024

het is me eerlijk gezegd net TE vrolijk de woorden – de zonneschijn doet onwaarschijnlijke dingen – en stralen die galopperen is me ook net te uitbundig – de laatste drie strofen kunnen op zich zelf staan en zijn mooi genoeg – een lied mag van mij langs deuren zingen – dat dan weer wel.

Dag Pom,Heb het er even helemaal mee gehad, met die straten. Ze zitten me in de weg op diverse manieren. Lees en huiver.
Edoch … fijn weekend!
Groet, Rob


Straatarmoede

Straten stralen?
Borstelen, ho maar
Vegen, echt niet
Gemeente geeft niet thuis
Gras groeit er overheen

Straten stromen!
Putten uitgeput
Drollen op de weg
Emmeren dan maar
Met kano naar het werk

Straten staken!
Door werkzaamheden op de weg
Barriceren zelfs de stoep
Camera’s veroorzaken Flitzkrieg
Waar is mijn luchtpistool?

De straat is moe
Betreurt eenrichtingsverkeer
Stoot zich aan drempels
Komt zichzelf tegen
Loopt hartstikke dood

Rob Mientjes

de opdracht was – leg in de woorden iets van optimisme en warmte: verzon uw gedicht! geef het de kleur van de zon! rob houdt zich niet echt aan de opdracht – sterker nog het is een en al valkenburg bij mientjes vandaag. we spoelen weg waar we bij staan.


Stralen

van geluk zegt men dat
het op straat ligt, niet rond
maar gehoekt je toelacht

alle mogelijke gaten
en kieren ben ik nagegaan
overslaan was geen vraag

struikelstenen gelezen
putdeksels gelicht – zoveel
open deuren niet te dichten

overvolle pleinen
afgemeten terrassen
zoekensmoe zette ik me

deed mijn ogen dicht en
zie ik zag – hoeveel glas en
hoe thermogeen je was

en nog steeds
mijn weke delen dag en nacht
te doorstralen en – dansen weet

08-06-2024 / Cartouche

een barre tocht meer kan ik niet van maken – ook cartouche haalt niet het zonnetje in huis of naar het terrasje waar hij dodelijk vermoeid de edele delen tot rust hoopt te brengen – nou ja zoiets. ik weet het niet maar ook in dit gedicht schijnt de zon niet van harte door de woorden.
Oh ja, mijn inzending. Ik heb er een YouTube filmpje bijgedaan, ingeval men mee wil schreeuwen over het Frans heen. Vaag mens wel–Régine, reine de la nuit! Jeane Manson heeft het ook mooi vertolkt en daarna heeft ene Larusso het verkracht en versjteerd. Ach, niets is voor altijd, zeggen we dan.


Overigens alle goeds voor jou & je naasten.


D.


***
Ooit ga je weg, 
de liefde uit de lucht
wat mijn hart aan stukken rijt
er rest ‘k weet niet hoeveel tijd
dan is ’t voorbij


Praat niet van spijt
en verlies geen tijd
maar ga weg van het verdriet
van wie je achterliet


Dan is ’t voorbij
elke dag, elk moment
doorgebracht op onze stek
het geluk dat zo went
en je armen om mijn nek
kusjes op–om het even welke plek


(…)

Ditmar Bakker
o dat gaat vrijdag genieten worden met DITMAR aan het roer.

ik zag haar lopen in de straten
alsmaar lopen
alsof ze op reizend was
of net boodschappen had gedaan 
wie weet een afspraak 
met haar zuster nu
maar misschien was zij 
onderweg 
naar de wasserij
met haar grote aldi-tas
lopend door de straten
alsof ze blijven lopen moest

daar waar niemand raar keek
waar niemand haar vermeed
pas daar in het nachtverblijf 
was zij op haar gemak 
daar kwam zij tot rust
totdat zij weer de straat op moet


juni 2024
Ien Verrips

ook ons ientje laat de zon niet schijnen. we waren toe aan positieve dingen maar ien stuurt iemand met straatvrees gewoon naar de aldi – in ieder geval de zo gevreesde straat op – en van hot naar her – gewoon onmenselijk – boodschappen, de wasserij, op familiebezoek – overal moet dat mensje heen van onze Ien – het gehele stratenplan af en door – is ze ook nog verbaasd dat de derde persoon in haar gedicht totaal overstuur door de straten gaat.

op de straat 
ligt een leven bij elkaar gewaaid
een gescheurde vakantiekaart
flarden van kranten 
de helft van een schoenpaar
vervallen treintickets

met grove borstels 
nemen mannen deze hoop mee 
naar vergeetputten van afval
de stroken blinken     
zelfs bij taaie regenvlagen  
het begin van een dag 

we duwen de tijd omver
halen nog net onze bus 
en in het zweet van verwijten 
vallen mijn kwade zinnen stil 
het spijt krijgt de overhand 
ik kus je tot we tintelen


Erika De Stercke 

het hing er even om – en hoewel het stevig regent weet dichter de straat toch aangenaam in te kleuren – weet ze het ochtendhumeur om te toveren tot een tintelend gezoen – nou dat heb je alleen maar in gedichten.

Share This:

VON SOLO – over handhaving met een honkbalknuppel als oplossing


Er komt me een spookrijder op de fiets tegemoet. Hij veroorzaakt daarmee een gevaarlijke situatie in de spits op het fietspad, maar door coulant gedrag van zijn medeweggebruikers gaat er niets mis. De coulance is waarschijnlijk ingegeven door de onverschilligheid, die ontstaat als er te veel kleine dingen mis zijn, waar je te weinig invloed op hebt. Dan accepteer je op een gegeven moment de situatie maar. Zo ook met de spookrijder. Het liefst zou ik hem van zijn fiets sleuren, hem een muilpeer verkopen en dan uitleggen, dat hij aan de andere kant zou moeten rijden. Maar dat doe ik niet. Dat ‘is het niet waard’. En zo fietst hij door en zal dit blijven doen.

Als er op een gegeven moment een pandemie aan de gang is, lijkt het logisch van gemeenschapsgeld massaal mondkapjes aan te schaffen. Een slimme zakenman maakt hier gebruik van en verdient miljoenen onder de vlag van non-profit. Gelukkig werd dit ontdekt, maar het is opvallend hoe matjes de reacties zijn op dergelijk rampenkapitalisme. Sommige mensen vinden het zelfs niet meer dan logisch en geven de Overheid zelf de schuld. En het boefje? Die heeft zijn straf gehad, maar de aanklacht ging om het geld, niet om het gedrag. We tolereren dit binnen de grenzen van de wet. Daarna is de persoon gewoon weer in orde. 

Als personen uit een andere cultuur hun kinderen tot laat op straat laten, al waar ze de boel verzieken, dan is dat iets, dat we niet aan etnische achtergrond verbinden. Dat mag namelijk niet. Dat soort zaken zijn gewoon culturele verschillen. Het is een ander ritme. Daar moet je begrip voor hebben. Dus richt men geen knokploegen op om het tuig van straat te vegen, of gaat men niet met de ouders in gesprek over hoe op te voeden. Dan maak je namelijk inbreuk op ‘hoe zij dat gewend zijn te doen’. Je stelt je tolerant op en neemt het zoals het is.

En onder de streep went alles. De spookrijder, de rampenkapitalist, de onopgevoede kansloze jongeren, noem maar op. Het is een soort jeuk, waar je net niet bij kan, maar die net niet erg genoeg is, om gek van te worden. In Nederland zijn we heel tolerant geworden naar de kleine asociaal toe. Zo heeft deze alle ruimte gekregen en zijn gedrag sluipend tot norm verheven. We zeggen er gewoon niets meer van, klagen wat in geschriften op internet, maar zwijgen als het eropaan komt. Want ja, wat bereik je er mee? En wie staat je bij? 

Ik ben van mening, dat een honkbalknuppel de beste oplossing is voor dergelijke problemen. Het is de knuppel, die men weigert in het hoenderhok te gooien, maar die men in stilte, discreet hanteert, buiten het zicht van de camera’s, terwijl de kippen rustig verder kakelen, onderwijl het leggen van windeieren.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

de ziener koeman


de ziener koeman

het balletje is natuurlijk rond
en het spelletje ja het spelletje is het spelletje
en oja
het gras is groen en blijft groen
ook als je vergeet druk te zetten
ja dan haal je de vijand in huis
dat weet iedereen
dan heb je de poppen aan het dansen
én als je ze er dan ook nog niet inschiet
dan scoor je niet
aldus de ziener koeman
na de smadelijke nederlaag in de eerste wedstrijd
van oranje tegen de polen

pw

Share This:

Mirjam Al 11 – iemand zei: ‘het water zal de stenen breken…’

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 11 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Share This:

Peter Posthumus over wat niemand horen wil


Zeg het belangrijkste wat er te zeggen valt
en dat is wat niemand horen wil
zoek uit waar het om gaat
dat is wat niemand weten wil
doe wat er te doen valt
en dat is wat er niet toe doet
houdt het meest wezenlijke voor ogen
dat is wat niemand zien wil


koester de herinnering aan wat er toe deed
dat is wat iedereen het liefst vergeet
dat is de stille pijn die zegt
je kan nog wel vertrouwen
maar allang niet meer op mij

PETER POSTHUMUS

Share This:

Te gekke voorstelling door Eddie Kagie in het Torpedo Theater van Carel Helder / 020 / gogols dagboek van een gek


nog even bijkomen – op het laatste moment mijn rugpijn getrotseerd – Carel Helder heeft nog wel een stoeltje over – vermoedde ik – in zijn torpedotheatertje – achter het rokin in 020 – en ja theater vol en afgeladen maar net nog één stoeltje voor een dichter. ‘hoe gaat het met de dichtkunst – ach ik hoef het niet te vragen’ sprak Carel – ‘doe maar een witte wijn’ – sprak ik. en treed jij nog op Carel – nee het antwoord.
60 minuten dag boek van een gek – te gekke voorstelling schreef ik al – een ambtenaar die uiteindelijk ten onder gaat in zijn eigen waanvoorstellingen. ongeveer een afspiegeling van het huidige nederlandse ambtenarendom. Eddie Kagie speelde een soort dick schoof die zichzelf steeds meer als minister president van dit land ziet.

bij het weggaan riep ik dag Carel – hij kan het nog wel hoor eddie! een ingehouden aardige gek die steeds verder buiten de werkelijkheid komt te staan – een loyale ambtenaar die zelfs met stokslagen de loyaliteit hoog in het vaandel houdt. ik moest aan die dick schoof denken die hondsloyaal aan de hondenlijn van wilders loopt – straks.

over een jaartje speelt eddie kagie – dagboek van dick schoof – dan is niet het torpedotheater uitverkocht maar Carré.

Share This:

karin beumkes als mens met een melodie: de honden blaften zomer…

Aloha Pom


Dit is mijn gedicht voor de maandag. Lees en geniet ervan.


Gedicht


Jachttafereel

De middag dat het kind verdween
zat er zoveel ijslaag om de maan
dat het leek alsof geen moordenaar
bereid was om de daad te ondergaan
Het materiaal was stil
de honden blaften zomer.

Er waren draailuiken genoeg
waar je niets hoorde
van geile woorden
en verkrachten.

Een demon was bezig
in de nachten
en sliep zijn roes uit
op een dierenvacht.


Muziek:The Rolling Stones – We love you https://youtu.be/4Wj3UWp9-TM


Liefs

Karin

Share This:

met Frans Terken is alles goed

als trouwe deelnemer van de zondagochtendwedstrijd op de pom misten we zijn poëtische bijdragen – na een uitgebreide zoektocht door het prachtige Limburgse heuvelland troffen we vandaag de dichter aan op een terrasje met een glas goede witte wijn – aan het schrijven voor de pom – het resultaat lezen we met graagte hieronder – frans terken geniet het leven – wij met hem – ” de berg beklommen en de weg gegaan modder en valkuilen gemeden…’


Voorbij de grens

Het zijn niet de halve slagbomen
de grenspalen die je tegenhouden
het stenen hoofd dat in het water eindigt
een onbegaanbare holle weg in het heuvelland

het is de barrière binnen in dat hoofd
die de weg verspert
een balk voor de blik van verder kijken
de luiken klappen nog even dicht

tot het gaandeweg opengaat 
het licht komt op gordijnen opzij geschoven
naar een verte getaald en uitzicht gezocht

over natte stenen gegleden en die achter je gelaten
de berg beklommen en de weg gegaan
modder en valkuilen gemeden

met een leeg hoofd lichtvoetig weer in aantocht
achter zwerfkeien aan naar wat er op je wacht


© FT 02.06.2024

Share This:

Max Lerou en Anke Labrie winnen de enige echte virtuele – en hoe gaat u nou verder – trofee op pomgedichten.nl

onder de ingezonden gedichten de nachtelijke opmerkingen van uw webmaster – dank ook aan de dichters die inzonden. missen we – toch even noemen de inzending van trouwe inzender de dichter Terken – dat het goed gaat! – persoonlijke verhalen deze week ook van de dichters Cartouche, Labrie, Erika de Stercke ook – tegenover bespiegelingen van de dichters Lerou, Mientjes, van Boeckel en Luk Paard. dan wordt het moeilijk kiezen. dat zeg ik u – bij nadere lezing zijn ze echt stuk voor stuk prachtig de gedichten – terwijl u van mij gewend bent dat ik de messen slijp deze week niets dan lof. we voelen de pijn bij Cartouche – pregnante pijnlijkheid van de vergankelijkheid bij Erika en bij Anke. Rob, Rik en Luk en Max houden enige afstand tot het thema. normaal gesproken win je daar mee, vandaag in deze nacht vliegt het goud alle richtingen uit – goud voor Anke Labrie, Max lerou – speciale vermeldingen voor Luk Paard (prachtige impressie) en voor Erika de Stercke (een briljant pregnant beschreven verdergaan: ‘het is wachten op niets’ – en moeder is er ook al niet meer. ) winnaars van harte!


alles voor de kunst (voor anne wil blankers)
 
elke dag opnieuw in de bek
van de wolf ik geef het je
te doen met altijd weer
 
het beste beentje voor
ook als je eerder
het andere al brak
 
daar sta je dan een halve eeuw
op ongedekte planken
en nooit een stoel in zicht
 
ml

zo dus verder te gaan – het leven in de bek te moeten zien – beeldend beschreven door de dichter. tot ‘het onvermijdelijke einde’ – zoals de dichter Labrie het hieronder verwoordt.

juist de vergankelijkheid 
vergt verdergaan

het duurt
een leven lang
voordat de cirkel rond is 

het begin van het besef
dat het leven  
niet echt te begrijpen is 

een blijvend wonder 

het begin van vrede
met het onvermijdelijke einde


anke labrie 
01-06-2024

verder gaan is ook de circel rondmaken leert ons de dichter – op weg naar –  vrij naar reve – naar het onvermijdelijke einde. verder gaan is iets van weten, van beseffen, van handelen ook maar ook het onbegrijpelijke van wat leven is aanvaarden – met het vergaan van de jaren komt aanvaarding blijkbaar aan de orde van de dag. dichter weet een aantal levenswijsheden in een heel kort bestek te etaleren.


  • wedstrijd gesloten!
  • Rob Mientjes – Verder gaat het goed
  • Rik van Boeckel – dichters kunnen reïncarneren
  • Cartouche –  de ogen naar haar opslaan en ontwaren
  • Luk Paard – iemand had nog’n steen
  • Max Lerou -alles voor de kunst (voor anne wil blankers)
  • Erika de Stercke – wachten op niets
  • Anke Labrie – juist de vergankelijkheid vergt verdergaan

wie wint de enige echte virtuele – en hoe gaat u nou verder – trofee op pomgedichten.nl? is er nog ruimte – er is nog ruimte om verder te gaan – de bestemming – de vooruitgang – wellicht een doel – of is het bestaan slechts teloorgang en vergankelijkheid? dichterlijke inzichten altijd weer op de zondagochtend in de zondagochtendwedstrijd te hier – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


ik houd van verder gaan
een vrouw voor een berg zand
op weg naar een soort eenvoud
die al het licht uit de dag haalt en
alles wat zwaar is uit de nacht
 
dat de woorden als het ware zweven
de balletdanseres die nauwelijks nog de vloer aanraakt
zeg maar een gedicht zonder vergelijkingen
dat alles overbodig maakt
behalve het liefdeslicht licht stralend in de nacht
 
pom wolff
Verder gaat het goed

Pieken dalen
Dalen pieken
Ze brengen me verder
Verder dan ik denken kan

Ontsporen wegen
Wegen ontsporen
Alom is al om
Al om is alom

Dichtbij verder
Verder dichtbij
Het brengt me weiter
Weiter dan ik voelen kan

Buiten westen verder
Verder buiten westen
Wereldwijd de aarde
De aarde wereldwijd

Verder gaat het goed
Aan kim en horizon
Daar waar zonnen schijnen
En wanen langzaam kwijnen

Rob Mientjes

rob pakt het thema met de nodige lichtheid op – draait het thema om en om en komt tot positieve gevoelens – het zal goed gaan volgens de dichter. uiteindelijk dan – we moeten wel verder lijkt de conclusie hier – de wereld draait door alles draait door mientjes draait mee.
Pom, hier is mijn bijdrage aan de enige virtuele. Als fan van The Eagles ga ik 13 juni naar hun afscheidsconcert in de Gelredome in Arnhem. Ik zag ze voor het eerst in 1973 in het Concertgebouw in Amsterdam. En was meteen een fan. Ze houden er nu mee op wegens hun leeftijd en omdat Glenn Frey al is overleden.Hoe het verder zal gaan in de muziek is niet zeker. Maar The Rolling Stones zijn al 80. 
Poëzie zal blijven voortbestaan net als muziek. Door poëziebundels, cd’s en LP’s. 
Ik heb nog bundels van Remco Campert, Simon Vinkenoog en Allen Ginsberg. En veel cd’s en LP’s. En ook die van mijzelf: De witte Makedonika, Beweeg als een strateeg, Deze hoofden praten en De dromende dansers.

Met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 


De wereld van de toekomst

Tijd gaat altijd verder
toekomst is de wereld van vele sprongen
door oude en nieuwe bands ingezongen 

zo nemen The Eagles afscheid 
van hun wereldse harmonieën in Arnhem 
nu leeftijd niet ophoudt

dichter bij de onweerstaanbare dood
blijven de bloemen wit groen en rood
dat is de natuurlijke werkelijkheid 

dichters kunnen reïncarneren 
in de ziel van een gedicht
dat in het universum bevalt.

Rik van Boeckel 
31 mei 2024

het was te voorspellen bij RIK – gaat de tijd altijd wel verder – mooie regels ook:
 
‘dichter bij de onweerstaanbare dood
blijven de bloemen wit groen en rood…’
 
dichter beschrijft wel een soort van einde aan de dingen en de mensen maar dan is het bevallen – een nieuw leven in de tijd nabij. troostrijke woorden bij een ieder geldende waarheid die onontkoombaar is. en de tijd neemt hoe dan ook de poëzie en de muziek mee de toekomst in.


Het gaat erom

als man en mens weer in beweging te komen
na het uitrekken en verslappen van de banden
niet meer glad te strijken bobbels in onderbuik
en liezen al wat beklemd is geraakt te doen
ontwarren en behandelen door dr. Hoek
en zuster Anna de wonden te laten

afdekken met drie eilandpleisters
de pijn te verbijten om door te gaan
de ogen naar haar opslaan en ontwaren
dat er binnen smalle marges
te beschrijven ruimte is

zonder doel of bestemming
om ondraaglijke lichtheid
van zijn te ervaren

CARTOUCHE

altijd maar weer doorgaan –
het lijkt hier dat Cartouche een persoonlijke ervaring in woorden van poëzie tracht te beschrijven. je voelt aan je buik als je Cartouche hier leest. hoe nu verder – nou zo – een zeer pijnlijke ervaring rijker maar dan toch ook de bevrijding dankzij dokter en zuster.
 
(de rockdichter): ‘et is nie altijd rozengeur/maneschijn…’et is soms’n dwalend…as’n eenzaat…’n groep misschien…onbenoemd onbestemd…beoordeeld al veroordeeld…zoekende…verlore…zoiets

” LOST (soul) ” luk paard

iemand had nog’n steen
doch niemand durfde
ze ware bang

asof jij nog met de laatste kracht
ergens nog’n sprankeltje hoop
gebald in’n vuist

wie ware zij dan
verschole achter hun schouders
de koppe afgewend

de steen had al door bloed
en telkens weer’n andere hand

ie ging
verder
zelfs dat had niemand

© luk paard
paard-artje: ” LOST (soul) ” by luk paard

een impressie – dat ook zo verder gegaan kan worden – luk paard geeft in de bijsluiter de uitleg: ‘et is nie altijd rozengeur/maneschijn…’et is soms’n dwalend…as’n eenzaat…’n groep misschien…onbenoemd onbestemd…beoordeeld al eroordeeld…zoekende…verlore…zoiets’ – en legt iets van de huidige tijdgeest vast in de te gooien steen die hier in het middelpunt van de poëzie wordt geplaatst.

hoe verder 
 
handenarbeid en korte broek   
ben je ontgroeid, melktanden 
liggen nog ergens in een doos
te wachten, op wat 

hoe de jaren flets en leeg kijken 
in een spiegel met gele randen 
nu moeder er niet meer is
een beverig gevoel in het lijf

en toch, alles gaat verder
seizoenen lopen door elkaar 
papieren stapelen zich op 
de soep is klaar

telefoongespreken doven uit
bezoeken worden schaars
zo gaat dat, wachten op niets
en op wat er komen zal


Erika De Stercke 

tsja hoe verder? mooi beschreven door Erika – ‘het is wachten op niets’ – en moeder is er ook al niet meer. pregnanter en pijnlijker tegelijkertijd kan het verder gaan niet verwoord.

Share This:

VON SOLO: ‘Ze was dierlijk aantrekkelijk…’

Jaren geleden was ik een keer op pad voor mijn werk. Ik bezocht een groot bedrijf, waar we een rondleiding en een presentatie kregen. De vrouw die de presentatie hield en de middag begeleide, had ik al een paar keer eerder ontmoet in een werksituatie. Ze was niet bijzonder knap, maar ook niet lelijk. Ze was groter dan mij, maar niet veel zwaarder. Een struise vrouw met een goed stel hersens. Bijzonder analytisch, vasthoudend en goed met cijfers. En ook nog eens gewoon twee poten in de klei. 

Tijdens de lunch zaten we naast elkaar. Ik was hongerig van de inspannende ochtend en at rijkelijk van de belegde broodjes. Zij at langzaam, maar zeker. Zonder dat ik het door had, bewonderde ik haar belijning. De eenvoudige kleding die ze aan had. Hoe haar T-shirt haar torso omsloot en haar spijkerbroek haar brede heupen goed uit deden komen. De lage sportschoenen getuigden van stabiliteit en sportiviteit. Alles bij elkaar had het een hint van onverwoestbaarheid en kracht. Ze was dierlijk aantrekkelijk.

Ik stelde me voor, dat ik naar het toilet zou gaan om af te wateren. En dat ze me op de gang zou staan op te wachten. Me aan zou kijken en me bij mijn twee armen zou pakken en me tegen de muur aan zou smijten, alvorens haar lichaam keihard tegen het mijn aan te duwen. Ze zou me aankijken met haar staalblauwe ogen en diep ademhalen. Iets dominants zeggen en me vervolgens dwingend zoenen, terwijl haar hand mijn gulp opende. Dat alles ongevraagd. Ze zou me overweldigen. Ik zou nog sputteren, dat dit niet zou kunnen, maar daar zou ze geen boodschap aan hebben. Stiekem wilde ik dat ze me misbruikte. Ik wilde, dat ze verkeerd zou doen.

Dat is natuurlijk allemaal niet gebeurd. Sterke, goede vrouwen doen zulke dingen niet. Het verbaasde me alleen, dat ik als man deze gedachten had. Alsof ik een foute, zwakke vrouw was, die er stiekem van droomde, dat dit haar zou overkomen. Want zo ben ik niet.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This: