pomgedichten.nl – Pagina 85 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Peter Posthumus: leeft ze nog?

Hoi Pom:

Goed te horen, ze leeft nog
loopt vrij rond en
heeft zelfs haar kinderwens vervuld

en dat met die doorwrochte zelfzucht
dat gezuip en iedere ochtend die
ontzettende noodzakelijke joint
die obsessies, dat onvoorspelbare
die dubbele overdrive
geld dat altijd op was
een maandsalaris voor een paar
schoenen en dat geklauw in
van die dure winkels
die reisverslaving, altijd bezig
weg te gaan

het aller beste voor haar
nieuwe liefde c.q. man
voor hem erg veel sterkte
zoveel als kan

Peter Posthumus

het wordt een feestje merik!

POËZIEMIDDAG 28 JANUARI 2024 Op zondag 28 januari organiseert Stadsdorp Olympia alweer de vierde poëziemiddag

In de geest van onze buurtdichter Merik van der Torren† zijn er dichters uit de buurt en de rest van de stad uitgenodigd om eigen werk te komen voordragen.

De dichters:

Pom Wolff, Vera Jongejan, Miriam Al, Lucienne Köhler, Karel Wasch, Anke Labrie En er is een Open Podium waarin o.a. een herdenk-moment voor Merik

De muzikale omlijsting wordt verzorgd door

Frans Bakker (zang en gitaar ), Frank Paavo (saxofoon)

Presentatie:

Pom Wolff

Zondagmiddag 28 januari 2024 van 15 tot 17.30 uur in OBA Olympisch Kwartier, Laan der Hesperiden 18, 1076 DN Amsterdam

Inloop 14.30 uur

Toegang gratis; consumpties vrijwillige bijdrage (graag pinnen)

www.stadsdorp-olympia.nl

pom wolff – ook met vier vingers ben je mooi…

ook met vier vingers ben je mooi
het zijn de liedjes waar je beter van
ik maak de regels niet af
dat weet je wel

soms doe ik net alsof
ik nog met je praat
dan is het gedicht bijna een liedje
van verlangen en van herhaling

ach we hadden wat jaren samen
en ze waren te mooi om te benoemen
in een gedicht
je kleedde je mooi

en ik deed ook raar
en zo was het goed
nu maken we er maar een liedje van
ok – voor jou een gedicht

pom wolff

Peter Berger ’tot de leegte’ – en Jacques Mees noemt haar VERA

Ik heb iets met sleutels. Deuren. Blijkbaar. Vandaag ook weer. Fris en guur is het in de stad. Lekker! Staalblauwe luchten. Kortom, candy voor de longen. Het voelt als roken bijna. Die ijskou in je longen. Diep. Vries. In de Weimarstraat. Een klein uur lopen van het Scheveningse strand. Daar staat ze. Pal om de hoek. Twee van die vierkante appie tassen naast de voordeur op de stoep geparkeerd. Boordevol lekkers. Een jonge moeder, want luiers ook, parmantig verpakt in een blauwe parka en een dikke gewatteerde broek die haar gek genoeg flatteus uit verf doet komen. Die broek. Achter de fluffy rand van nylon konijnenbont schuilt een weifelend meisjesgezicht. Met een neus die net geen wipneus is en lichte paniek in de ogen. Ravenzwart is ze. Het haar. ¨Ik kom mijn eigen huis niet in,¨ fluistert ze fragiel.

Ik voel haar twijfel. Een vreemde. Man. De sleutel steekt nog in het slot. Ik ken dat wel. Een onverzettelijke deur die klemt door vorst. ¨Heb ik in Leiden ook,¨ stel ik haar gerust. ¨Zo´n deur.¨ Haar blik ontdooit. Ik leg haar uit dat het een kwestie is van een harde ruk en precies in dat moment de sleutel draaien. ¨Plus een flinke dosis domme kracht natuurlijk.¨ Ze lacht en zucht dat ze al een kwartier aan het klooien is. ¨Kan jij het alsjeblieft proberen?¨ Het is iets in de zang van haar stem. Ik denk dat ze Française is, maar slik de vraag maar in. Tegenwoordig. Spaanse? Met een ruk, een snelle polsbeweging plus lompe schouderbeuk is de klus geklaard. Klik, en het kreng zwaait piepend en krassend open. Haar blik spreekt boekdelen. Opluchting fonkelt in haar ogen. Ze mompelt iets over haar man en een schuurmachine en meer dingen waar ik geen weet van heb. Een warme lach en een vluchtige aanraking doen dienst als vaarwel. Ik ga vaart maken. Flink doorstappen en dan rust in mijn kop. Altijd. La mer. El mar. Om het even. Een uurtje nog. Tot de leegte.

PETER BERGER

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – hebben dichters eigenlijk wel iets met uitverkoopjes – trofee op pomgedichten punt nl

FRANS TERKEN – een vorm van uitkleden
RIK VAN BOECKEL – het is iets of niets zoals de wereld is
ANKE LABRIE – Guido Gezelle in twee delen

Guido Gezelle in twee delen
in mijn moeders boekenkastje
gouden letters op blauw linnen
als kind door mij bewonderd

zij kocht haar bundels nooit
willekeurig in de uitverkoop
Bij De Slegte kwam ik vaak
daar zou je haar niet zien

op mijn achttiende verjaardag
plechtig van haar gekregen
ik weet niet of ik er blij mee was
zij las al lang geen poëzie meer

anke labrie
(2024)

poëzie is soms een uitgeknipt stukje werkelijkheid – GOUD en van harte Anke! – nou ja poëzie is iets uit een werkelijkheid belicht – iets uit een later ingevulde werkelijkheid die wel of niet wellicht wel wellicht niet helemaal de werkelijkheid van ooit aanraakt. poëzie kent een eigen werkelijkheid de werkelijkheid van het gedicht: er was een moeder – er was een boekenkastje, boeken ook oa GG in twee delen – er was een kado en een verjaardag van een volwassen geworden kind. om die data heen lezen we de dichterlijke en eenvoudig gehouden woorden gedrapeerd – en daar weer omheen de woorden met gedachten van een dichter behangen en daar weer omheen de gedachten van de lezer opgeroepen door de woorden en de gedachten van de dichter. zo ontstaat een volstrekt eigen betekenisvol geheel in een dichterlijk communicatieproces tussen lezer en dichter.

wie wint de enige echte virtuele – hebben dichters eigenlijk wel iets met uitverkoopjes – trofee op pomgedichten punt nl? of gaan ze voor duur en exclusief en … ach u kent de regels hier – we lezen U graag: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**dit is een cursus**

waar we het vandaag over gaan hebben
vooraf even het cursusgeld
heeft iedereen 1250 euro betaald
een koopje – gaan we het nog over hebben

de kleding – de kleding is vrij
aan uniformen doen we niet
bezweet gaat wel te ver – gaan we het nog over hebben

seks – seks is ook vrij
liefst in de avonduren
gaan we het nog over hebben

drank – de drank is vrij
maar in de ochtend al kachel
is wel een dingetje
gaan we het over hebben

pw

**mededelingen van de cursusleiding**
u nam gisteren deel aan de cursus
waar we het vandaag over gaan hebben
tot mijn spijt moet ik u mede delen
dat u deze cursus niet met goed gevolg heeft afgesloten
die cursus had u vandaag moeten volgen
en niet gisteren
die vreet, zuip en seksorgie was trouwens ook niet de bedoeling
het cursusgeld wordt niet geretourneerd

pw

**Koopjesjacht**

Niet dat je wat nodig hebt
maar het aanlokkelijke van aanbiedingen
zie de blote poppen in de winkel
met de rug tegen het glas
hoe ze om aandacht vragen voor
kleding die ze op hoogtijdagen dragen

dat het een vorm van uitkleden is
een oefening in beheersen terwijl
de beurs brandt in de broekzak
aangestoken door koopjesjacht

vraag is wie er beter van wordt
wie het beste af is
de klant met 15 minuten koopplezier
of de koopman van zijn goed verlost

het goed dat eindigt als
een niet bekroond gedicht
onverhoopt afgeprijsd

© FT 13.01.2024

dit gedicht kent een niet en nooit meer te overtreffen wereldregel bij het thema uitverkoop: “dat het een vorm van uitkleden is”. ik denk dat ik hierna nooit meer iets in de uitverkoop kan zien liggen zonder aan die regel van Frans te denken.

**De koopbeelden**

Uit en in de verkoop doet het
het is iets of niets zoals de wereld is

koopbeelden zijn verstilde wezens
uitverkochte kleding lijkt er op

winkels sluiten niet tot het einde
vergaren euro’s voor de uitverkoop

dichters reiken dat nooit aan
blijven liever in de woorden staan

zinnen zeggen niet te dwingen
om te kopen maar om poëzie te zingen.

Rik van Boeckel
13 januari 2024

dichters blijven liever in de woorden staan – zo is het Rik. ik had al zo een vermoeden.

VON SOLO – oudjaar – taaie kaasfondue én Suzanne

Daags voor oudejaarsdag ging ik om acht uur ’s ochtends naar ‘Het Kaasboertje’ op de Bergse Dorpsstraat. Een chique kaaswinkel, waar ik normaal niet kom. Ondanks het vroege uur, waren er twee klanten voor me. Toen ik na vijf minuten aan de beurt was bestelde ik kaasfondue. Die maken ze daar door vijf soorten kaas te raspen. Ik liet een mengsel maken naar de smaak van de kinderen en een pittige Zwitserse. De klant die na me kwam, bestelde ook kaasfondue. Zij werd echter te kennen gegeven, dat de laatste Gruyère, net voor een andere klant gebruikt was en dat door leveringsproblemen deze kaas niet meer voorradig was. Ik voelde me een gelukkig man. Ik had op tijd de basis van de kaasfondue voor oudejaarsavond geregeld. Later op de ochtend fietste ik nog langs mijn favoriete wijnboer en haalde daar de ideale wijn om de fondue mee aan te maken en de meest perfecte wijn om erbij te drinken. Er kon niets meer misgaan.

Op oudejaarsavond waren onze gasten op tijd binnen. Terwijl ik vol vertrouwen wat oesters open wrikte, serveerde mevrouw Solo heerlijke toastjes met garnalen. Ter proeve serveerde ik alvast ook de wijn voor bij de volgende fondue. Deze smaakte heerlijk. Ik stelde me voor hoe de wijn-spijs-combinatie straks over mijn papillen zou denderen en via mijn hersenen een fantastische smaakbeleving te weeg zouden brengen. Op de achtergrond speelde VOF de Kunst met Suzanne. Deze avond kon niet meer kapot.

Na de hapjes en twee glazen wijn, toog ik de keuken in om de kazen te smelten. Ik moest gniffelen bij de gedachte aan het reclamespotje van Goudkuipje smeltkaas uit de jaren negentig. De twee aardewerken schalen stonden al klaar op het fornuis, net als de flessen witte wijn en de op kamertemperatuur gebrachte zakken met daarin samen anderhalve kilo geraspte kaas, die me een klein fortuin had gekost. Ik ontstak het vuur onder de schalen en voegde de wijn toe en begon stukje bij beetje de kazen te smelten. Nu ben ik gewend om kant en klare kaasfondue uit een zakje te eten. Dat werkt heel eenvoudig. Je knipt het zakje open en warmt de inhoud al roerend toe. Nu moest ik zelf mengen. Hoe moeilijk kon het zijn.

Achter me stond de tafel feestelijk opgedekt. Tafelkleed, glanzend bestek, schaaltjes met heerlijkheden en brood om in de kaas te dopen en flonkerende kaarsen. Mijn aandacht ging echter uit naar wat er op het fornuis gebeurde. Intussen was alle wijn en alle kaas in de smeltpannen beland. Maar in plaats van een mooie, vloeibare emulsie te vormen leek de kaas een andere mening toegedaan. Ik had het gevoel door stopverf te roeren. De wijn kookte en ook, dat wat voor een kaasfondue door moest gaan bubbelde soms, maar er was geen sprake van de gewenste dunvloeibaarheid. Mevrouw Solo en de andere gasten trachtten te helpen, maar na een kwartier was er geen enkele verbetering te bespeuren. Er werd zelfs nog geprobeerd naar de supermarkt te gaan voor een noodoplossing, maar die was natuurlijk net dicht. We besloten ten einde raad aan tafel te gaan. De kinderen hadden een rubberen kaasbal en wij een schaal siliconenkit met kaassmaak. Uiteindelijk kwamen er scharen aan te pas om de kaas te knippen. Wonder boven wonder werd alle kaas wel verorberd.

Deze week kwam mevrouw Solo terug van de LIDL. Trots hield ze twee pakjes kant en klare kaasfondue omhoog. Ja. Soms moet je weten wat je plek is.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

VERA JONGEJAN en de uitnodiging aan U mee te doen met DE legendarische KLUS

Goedemiddag Pom,

Gisteren was ik weer op de Klus en tot mijn grote blijdschap was ook Mirjam aanwezig. Als schrijfthema werd “Voornemens” gekozen en om een beetje reclame te maken, stuur ik je ook de lijst met de data van de Klus voor wie eens wil meedoen. En natuurlijk mijn poëzie van afgelopen maandag.

Lieve groet, Vera

**Voornemens**

1
Goede voornemens
waar ik me niet aan houd
die ergernissen
weg er mee
(gehoorzaam ben ik
zelfs niet aan mijzelf)

2
Toch nog winter
kil de adem
pakt de straat in
(moet van weeronline)
bleke tenen protesteren
roerloos en versteend
oude vingers krommen zich
om een ijskoud stuur

doorgaan zal ik
-nam het me voor.

3
Ik zette een bosje goede
voornemens op tafel
heerlijk geurden ze
ook ik straalde
nu hoefde ik niets meer.

VERA JONGEJAN

IEN VERRIPS – schrijven is van dingen

op het strand
waar we elkaar treffen
in het zand een lijn getrokken
waarachter koopwaar
als wapperende vlaggen geboden wordt
kokosnoten klapperend kapotgeslagen

wij
vanuit onze schaduwrijke plek
vanachter onze cocktails
mobieltje in de aanslag
voor een kiekje van dit kleurrijk tafereel

houden elkaar op de hoogte
van de ’best prices’
en delen trucjes
hoe af te dingen

nov.2023 IEN VERRIPS

schrijven is van dingen
die je zelfs niet denken durft
het dronken duister
als je in de toekomst kijkt
de kolkende rivier
losgezongen van de oever

schatplichtig aan de oude dichter
doet zich een nieuw ritme voelen
nieuwe wegen zoekend
nieuwe woorden
dit is geen liedje van verlangen meer

al lijkt het morgen
weer zoals het gisteren was

okt. 2023 IEN VERRIPS

PETER BERGER: ‘Het was weer een zonderlinge ontmoeting…’

Het was weer een zonderlinge ontmoeting. Altijd is dat zo. In haar blik las ik een epos over liefde en verlossing. Hemelsblauw. Haar ogen. Het wit onstuimig schuimend als de kromming van de golven. Maar verder zei ze niks. Ze lachte louter met de lippen, die dansten op het ritme van de zee. Het haar stijf in de straffe wind. Halflang, schitterend als goud zand. Haar huid gebronsd als na een zomer in Frankrijk. Nadat haar lach verbleekt was, vormde haar mond woorden die ik niet verstond. Het was de wind die in een ongeschreven taal gedichten brulde. Verhalend over verre liefdes voorbij de horizon. Alles verstommend. Mijn storm. Dan opeens de regenboog! Ik juich! Ik dans m’n sneakers nat. Broekspijpen donkerblauw tot aan de dijen. Alles schreeuwt haar naam. Mijn hart bonkt zo heftig dat het bloed me in de aderen jeukt. Ik hou ervan. Het strand. En van haring. Straks. Maar eerst genieten van haar zonnestralen. Overal.

PETER BERGER

CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtend wedstrijd op pomgedichten punt nl

Het kan niet anders, Pom

het moet – een keer
ervan komen, een dag
morgen, overmorgen

het jaar dat loopt – zo niet
zijn wij voorgoed ten dode
op- en uitgeschreven

zoveel
zelfgenoegzaamheid
zoveel nood is er

aan geloof
hoop en liefde
deze drie

en zonder
de laatste – liefde
gaat het niet

In deze geest wens ik
u en ons allen een
vruchtbaar jaar

gegroet, Cartouche

———-

**Het kan niet anders**

er moet een stek zijn
waar zij niet samengaan – golven
haat en liefde als eb en vloed

een strand
rozig zacht dat eerder lava was
waar de hemel op zijn blauwst
je huid niet branden kan

wind en regen je gemoed
niet geselen of in gijzeling nemen
plek genoeg voor jou en mij
om te verwijlen

een schoot
van vlees en aarde
voorbij nacht en getijde
zo lang, groot en diep als wij

een hoofdstuk blijven
durven schrijven – een hooglied
in een dodenboek

060124 / Cartouche

het aardige van de teksten van Cartouche is dat ie zelf niet weet wanneer ie boven zichzelf uitstijgt in woordkunst. zijn nieuwjaarsgroet is van poëtische eenvoud en een innemende direktheid om te smikkelen. een tekst die meteen de weg naar je hart vindt – naar het hart van iedere lezer vindt. **geef er ook meteen goud voor in deze wedstrijd. van harte!** vervolgens gaat onze Cartouche er voor zitten – en schrijft naar ik vermoed ‘echte’ poëzie maar die had ie allang geschreven. haha. lieve beste gérard mooier als hieronder kan het niet – dank je wel:

Het kan niet anders, Pom

het moet – een keer
ervan komen, een dag
morgen, overmorgen

het jaar dat loopt – zo niet
zijn wij voorgoed ten dode
op- en uitgeschreven

zoveel
zelfgenoegzaamheid
zoveel nood is er

aan geloof
hoop en liefde
deze drie

en zonder
de laatste – liefde
gaat het niet

Cartouche

CARTOUCHE – zonder liefde gaat het niet
ELBERT GONGGRIJP – omdat alles in jij
FRANS TERKEN – woorden van het hart gekozen
RIK VAN BOECKEL – Liefde overwint alle tijden
ROB MIENTJES – Laat de liefde groeien
ETWIN GROOTSCHOLTEN – of jij nog van me hield
ANKE LABRIE – gewoon altijd broodnodig
IEN VERRIPS – zucht

https://youtu.be/L18MA21cjpY?si=zTbuaALJgHrKed1N

wie wint de enige echte virtuele – we zullen het van de liefde moeten hebben in 2024 -zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl? laten we de grootmeester van de timing zijn mooie liedje hier zingen – ja dan maar weer de liefde aanroepen in 2024 – dan toch maar met liefde 2024 in – hoe lelijk de wereld ook – schrijven we op de tonen van toon ‘er is geen liefde zonder jou’. wende, trijntje, guus ze zingen het lied allemaal maar halen het niet bij de eenvoud van toon hermans. gaat u ook met liefde 2024 in? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: