” zo jongen ” zei hij
” ben je daar uiteindelijk “
met Frans Terken schreef ik wekenlang ‘over en weer’ in afwachting van onze kleindochters – en nu zijn ze er – LIVA en FIENE – welkom in het leven hier – hoe zij de wereld mooier zullen maken – in ieder geval voor de opa’s frans en pom. onder het item leest u bij de ‘#terken en wolff over en weer’ alle gedichten vol verwachting en blijdschap – zo u dat wenst. vader en moeder – frans en familie van harte!
POËZIE- EN MUZIEKMIDDAG OP 10 SEPTEMBER
in de OBA van het Olympisch Kwartier, Laan der Hesperiden 18 – 1500 uur
De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen. Het heeft me vrij veel werk en tijd gekost om de ruwe omzettingen, die je website sierden, te schaven en politoeren naar contemporaine(r) werkjes, later dan 1975 wordt ’t niet denk ik—zelfs van een telefoon wordt in de reeks geen gewag gemaakt, wel van grutters die maar ‘bezorgers’ zijn geworden e.d.—maar ach, Millay stierf zelf al 25 jaar daarvoor, en deze reeks bleef onafgerond(?). Het líjkt echter grotendeels gaaf, en behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de eerste negen, van de zeventien, oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet!
Liefs!
D.
Kluif maar lekker op de continenten.
Drink van de oceanen en de rivieren. Het is allemaal van jou.
De wereld
Poëzie is meestal te vinden in doodnormale dingen.
Je kijkt naar iets en het gedicht dient zich aan,bijvoorbeeld:
Stap in de metro en kom tegenover een mooi donker kindje te zitten.
Ik kan niet zien of het een jongen of een meisje is;
dus zeg ik zhij.
Zhij speelt met een balletje, bij nader bezien blijkt het een wereldbolletje te zijn.
Triomfantelijk steekt ze soms het armpje omhoog.
Ja, kind, denk ik, de wereld is van jou. Kluif maar lekker op de continenten.
Drink van de oceanen en de rivieren. Het is allemaal van jou.
De bomen, de bloemen, de dieren. O,weeh.
Dan slaat het noodlot toe. Bij het uitstappen vliegt het wereldbolletje uit het knuistje
en stuitert via het perron tussen de meedogenloze wielen van de trein.
Het kind begint te krijsen. Troostende woorden van de moeder.
Ik denk ineens aan een een beertje dat in mijn tas verblijft. Ooit aangetroffen in een lift;
ik reik het kind het knuffeltje.
Zhij begint te stralen; de tranen verdwijnen; de wereld kwijt, maar wel een nieuw vriendje.
Zhij kan het zich later niet meer herinneren; ik wel want ik heb het opgeschreven.
Mama zwaait en roept: dank u wel !
Mirjam Al
–Rik van Boeckel: naar mamma met bloemen / Frans Terken: Met moeder op het terras / Ien Verrips: gul kon ze zijn / Anke Labrie: streelt ze zacht de diepe krassen
