pomgedichten.nl – Pagina 114 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

RIK VAN BOECKEL – nieuwe CD – De dromende dansers -poëzie op reggae muziek, met de band The Dub Ark

ik schreef al eerder: de eerste nummers vanochtend beluisterd Rik – heerlijke rustgevende soms jachtende en jagende reggaeklanken in mijn ochtendkamer – ik ga zeker een recensie schrijven – waarin ik meer een gemoedstoestand zal beschrijven dan iets muzikologisch verantwoords – van muziek heb ik geen verstand – wel hoor ik een prachtig samengaan van poëzie en heerlijke professionele reggaemuziek – nummer na nummer – en jij in die zachtaardige rol van samensmeder. als je luistert kom je in een meeslepende roes – ik zie nu de straten met de mooie ramen – waar de wind waait waar de wind waait tadam tadam tadam…

De dromende dansers uitgebracht met mijn
poëzie op reggae muziek, gemaakt samen met de band The Dub Ark

bestellen via

rikvanboeckel@gmail.com

De cd kost 15 euro excl. verzendkosten!

Goedemorgen Pom
Afgelopen vrijdag is mijn cd De dromende dansers uitgebracht met mijn
poëzie op reggae muziek, gemaakt samen met de band The Dub Ark. Met
een van de gedichten In het groene licht heb ik een keer de
zondagochtend wedstrijd gewonnen. De tekst heb ik met het titelnummer
aan de bijlage toegevoegd. Daarin kun je ook het persbericht vinden en
de cd cover. En het cd boek met alle teksten. En een bandfoto.

Met dichterlijke en muzikale groet
Rik van Boeckel

**In het groene licht**

In het groene licht zie ik een hoog gezicht
van een dromende boom langs de stille stroom
in de Hollandse Tuin is het filosofisch fijn
hoor de zachte wind langs de oren gaan
tot ik op zal staan in het groene licht
voel de stappen gaan
bij de boomstam staan om de bladeren heen
van dit Clingendael

dit is het verhaal van het groene licht
van het hoog gezicht van de wakkere bomen
na vergeten dromen langs de ochtendstromen

in het groene licht wat een mooi gezicht
van het groene licht van de bomen hoog
en de lucht zo droog van het wolkendak

hoor de vogels tsjirpen in het groene park
lichtgroen donkergroen kleurrijk groen groen groen
het tsjirpend ritme van de natuur
laat haar winnen laat haar winnen
in het groene licht

laat de natuur winnen laat de bossen met rust
laat de bomen groeien laat de bladeren bloeien
o wind o adem der natuur zo puur zo puur zo puur
hoor haar zachtjes gaan langs takken bladeren
groene aderen van de lucht groene aderen van de lucht.

Rik van Boeckel
28 juni 2021
Park Clingendael. Den Haag

**De Dromende dansers**

In het jaar van de dromende dansers
zagen ze hem dansen op snelle schoenen
hij passeerde de dansende dames
met een vlotte loensende oogopslag
hij droomde al dansend verder
ze keken hem nieuwsgierig na
zagen hem stilstaan bij een raam
verlegen bleef hij even staan

zij zijn de dromende dansers
met veel plezier dansend onder de zon
de dromende dansers
de dansende dromers
de dromende dansers
dansend en dromend daar en hier
dansend en dromend met plezier

op een zonnige dag verliet hij zijn thuis
op zoek naar geluk ver van zijn huis
maar in het bos vond hij het niet
danste langs bloemen en bomen
zodat hij kon dromen

hij zag een groep vrouwen bij de rivier
eentje zwom met veel plezier
zij droomde van een man met een snor
toen ze hem zag zwom ze snel door
in haar dromen danste ze met hem
voelde snel ‘t geluk in haar hart
ze zag hem dansen naar de rivier
klom op de oever met veel plezier
ze pakte zijn hand voor de eerste dans
haar vriendinnen zagen haar kans
ze zagen hen dansen langs de rivier
een swingende stroom van liefdesvertier

Rik van Boeckel

Rik van Boeckel meets The Dub Ark

CD Release De Dromende Dansers door Blowpipe Records

De Leidse dichter/percussionist en spoken word artiest Rik van Boeckel is al sinds de jaren tachtig actief met een succesvolle combinatie van poëzie, raps en muziek. Zijn poëzie ligt dicht tegen rap en liedkunst aan. In de jaren 80 genoot bij bekendheid als popdichter en bracht twee cassettes uit: Deze hoofden praten (1983) en Hé hé wat moet dat (1984). Hij staat sinds die tijd bekend als een dichter die zijn poëzie onder andere voordraagt met live percussie.
Digitaal verschenen vanaf 2010 een album, een EP en een paar singles op Spotify en iTunes. December 2018 kwam zijn poëziebundel met cd Beweeg als een strateeg uit; op de cd is zijn muzikale poëzie te horen op latin, rock, hiphop, jazz en West-Afrikaanse djembé muziek. Februari 2021 kwam de LP Deze hoofden praten uit met zijn muzikale poëzie uit de jaren 80. Januari 2022 kwamen twee gedichten van hem te staan op de LP Vlug van de Franse groep **Organizatsiya, notabene voorgedragen in het Nederlands.**
En nu brengt hij geïnspireerd door Lee Scratch Perry en Linton Kwesi Johnson op het album Dromende Dansers Nederlandstalige dubreggae uit met Dub Ark bestaande uit bassist, multi-instrumentalist en producer Eric van Drunen Littel aka Clever Lee, percussionist/dubmaster Aernout van Hees en saxofonist Joep Smeenk, bekend van de Haarlemse band Gotcha!
Eric van Drunen Littel is actief in diverse bands en heeft de basis voor de reggae muziek bij Van Boeckel’s poëzie geleverd; Aernout van Hees (aka Dr. EchopleX) is als percussionist actief in een aantal bands met oa Cubaanse en Antilliaanse muziek en al vanaf zijn tienerjaren liefhebber van het werk van Lee Scratch Perry. Hij onderzoekt al vele jaren de studiotechnieken die de grondslag vormen voor het werk van o.a. Lee Scratch Perry en King Tubby. Hij heeft het dubwerk voor deze CD verzorgd vanaf de ruwe basis tracks.
Een van de eerst geschreven teksten op De Dromende Dansers is Jamaica. Meer recente teksten zijn Ibiza Time, De maanfluisteraar en De zingende bloemen. De andere titels zijn: De Dromende Dansers, In het groene licht, De straten met de mooie ramen, Hallo bergen, Winterland en Een lied van waanzin.
**Het album wordt uitgebracht door het Haarlemse label Blowpipe Records van Wim Dekker. De Cd is gereleased op 9 juni 2023.**
**Er staan optredens gepland op zondagmiddag 9 juli op het Ootje Festival in Rotterdam-Zuid en op zondagmiddag 27 augustus tijdens een wijkfeest van Tussen de Rijnen in het Ankerpark in Leiden.**

Peter Berger voor U op de pom: ‘Een zwoel windje jammert flarden van een ongeschreven gedicht terwijl de branding genadeloos de stille trom slaat. Tijd om te gaan. Terug naar het leven. Trappen maar….’

Het is een straf half uurtje. Katwijk per fiets. Kwestie van flink doortrappen. Pump up the rhythm. Cardio. Harder. Het moet. Rapido. Rapido. Het zal. Totdat het hart me in de keel klopt. Het zweet me in de ogen brandt. Opborrelend maagzuur? Het is een zaak van volledige overgave. Een gevalletje van rücksichtslos over je zuiger gaan. Veel verder nog. Achter pijn. Het gaatje voorbij. Mezelf verdrinkend in de wond die ik in mij draag. Kleurloos. Sneller. Spikkels. Doortrappend totdat ik verdamp in de leegte die achterblijft. Totdat de wereld stopt. Adem stokt. Totdat ik bloed huil. Heel even nog voordat het zand me straks verlossend onder de voeten brandt.

Zon, zee, strand. Het is en blijft er vooral genieten. La plage. Lekker! Altijd. ‘s-Winters, als het zeeschuim je er woest om de enkels waait. Bijtend stuifzand in de herfst. Maart met de loom golvende belofte van een vroeg voorjaar. Vandaag wordt het zweten als vanouds. Zomerhitte. Verder niks nodig. Fijn rul zand dat zachtjes schurend m’n lijf liefkoost. Schelpen die kraken. Een aangespoelde roestige kwal en een truckload puistige pubermeisjes, giechelend op vakantie helemaal uit Heidelberg. Of ik misschien weet hoe laat de winkels sluiten. Weil heute sollen wir es schaffen. Een zwoel windje jammert flarden van een ongeschreven gedicht terwijl de branding genadeloos de stille trom slaat. Tijd om te gaan. Terug naar het leven. Trappen maar. Maar eerst nog zonsondergang. Dan de bloedmaan. Daarna te voet het duin door. Betoverd door de fluit van Pan. Eva is overal.

Peter Berger

BABAK wint de enige echte virtuele – zag schoonheid en ik stotterde – zondagochtendtrofee op pomgedichten punt nl – (met dank aan Anke Labrie) – Ien Verrips zilver!

in de wedstrijd der wedstrijden die elke week weer geen wedstrijd is maar van de schoonheid en de troost is – de woorden – dank aan alle dichters die inzonden – springen twee gedichten direct in lezers hoofd om er niet meer uit te verdwijnen – nou ja uit dit juryhoofd zal ik maar zeggen. die wereldregel van BABAK – en dat dan in een gedicht in zekere zin de volledige overgave van een dichter aan zijn eigen gedicht – GOUD! voor BABAK en zijn “ik heb meer woorden nodig dan dit’. van harte. Ien Verrips schreef kort en krachtig de woorden in een drie strofige samenhang van droefheid en de troost. wat wil een mens nog meer op een mooie zomerdag – gefeliciteerd Ien met het zilver.

Ik zag schoonheid en ik stotterde
Ik zag lelijkheid en ik struikelde
Afschuwelijk mens wou ik roepen
Maar door de donkerste gedachten heen
Heb ik genoeg schoonheid gevonden
Waardoor ik weer stotterde
“ja, nee, ja” heb ik nep zelfverzekerd geroepen
Maar…..ik heb meer woorden nodig dan dit

Ik hoorde van de verlichting en ik bloeide
Ik zag de domheid en mijn woede groeide
Nee, nee, nee wou ik schreeuwen
Maar door mijn optimistische DNA
Heb ik mijn humor teruggevonden
Overrompeld door de illusies
Gaf ik mijn ouders overal de schuld voor
Maar…..ik heb meer woorden nodig dan dit

Ik zag de feiten en de mogelijkheden
Ik ervoer de waarheid en de andere denkbeeldigheden
vragen in overvloed, de antwoorden ontbraken
abstractie is niet echt mijn ding
en het is geen kwassie van verdragen
Geïnspireerd door een kopje koffie
vergeef ik mijn ouders voor hun zijn
En wat dat afschuwelijke mens betreft:
ik heb meer woorden nodig dan dit

BABAK

ik nodigde afgelopen vrijdag BABAK uit een gedicht te schrijven bij het doek van Anke. als je doorwrochte romantiek in de wereld van nu wil hebben – uit het gehele lichaam geperst – wat zeg ik uit het leven gehaald tot aan de laatste cellen toe – dan moet je Babak vragen – bovendien verdient een kunstwerk van Anke Labrie wel een bijna allesomvattend gedicht van BABAK was mij idee. de whiskey heeft goed gesmaakt – ik kreeg als antwoord: “Beste ,Lieve Pom, dat wil ik heel graag doen. Elke week eigenlijk. Maar ik heb het erg druk met het werk en optredens. Ik schrijf nauwelijks want ik ben nauwelijks thuis. Ik kom ook net thuis van een lange dag en ik moet morgen weer vroeg op. Maar wie weet, laat in de avond met een glaasje whiskey er bij…..Ik vind het wel heel fijn dat je mij dit vraagt. ” – nou prachtig en met liefde geschreven het relaas met die ene prachtige herhaalde poëtische regel die als een mantra de zondag doordendert:

**‘ ik heb meer woorden nodig dan dit ‘**

en zo zal het altijd zijn met dichters en schilders – altijd weer – tot de dood ons de kleuren, de vormen, de woorden van liefde afneemt.

de schok te groot
ze had nog voor zijn deur gestaan
toen hij niet opendeed
zijn ogen al voorgoed gesloten

verslagen door het spel
gebroken het samenzijn
nog in het verschiet
nu veel te vroeg gestorven

de grauwe rouw in treurnis
onderhuids haar metgezel
totdat zij in het dagelijks bestaan
de schoonheid weer ervaren kan
de troost daarin

juni 2023
een heel proces van droef tot aan iets van bevrijding heel precies en toch in slechts drie strofen beschreven. van het verdriet en en de schoonheid – van de schoonheid en de troost zou wim kayzer het gedicht hebben genoemd. en ik met hem.
in deze regels zit het hele gedicht op de bevrijding na – mooi ook;

de grauwe rouw in treurnis
onderhuids haar metgezel

IEN VERRIPS -toen hij niet opendeed
FRANS TERKEN -schoonheid en toekomst en liefde
ROB MIENTJES – zoals ze koffie zet donker als de nacht
RIKVAN BOECKEL – rood in gele schoonheid geworteld
ERIKA DE STERCKE – bij de lijnen van het licht
ANKE LABRIE – met liefde
BABAK – ik heb meer woorden nodig dan dit

Dit is toch iets van absolute schoonheid – iets van verlangen, iets van in blijde verwachting, iets van wachten op het ultieme geluk – elke dag maar weer dankzij Anke Labrie – (schilderij). wie wint de enige echte virtuele – zag schoonheid en ik stotterde – zondagochtendtrofee op pomgedichten punt nl? (met dank aan Anke Labrie)

**de grote woorden teruggebracht**

wat je leven doet
geboren worden
was daar toch bij

zag schoonheid
en ik stotterde
zag nooit eerder zo’n verlangen
voor niemand niet

pom wolff

**Iets van verlangen**

Groeien uit zaadje en wortel en
jaar na jaar na jaar een ring maken
tot je de tel langzaam kwijtraakt

uitlopen in hoogte en breedte
om heel groot te worden het is geloven
in schoonheid en toekomst

en liefde uit het hardste hout gesneden
zoals stam en bast van de harten is

hoe er met het jaar meer kleur op komt
van levenssappen gestuurd door zuurstof
en water tot in de nerf van het blad

om er in het voorbijgaan bij stil te staan
dat geboren zijn pas een begin is
laat dan zien wat je zelf kunt

niet wachten op wat er komt maar
gaan waar de vruchten van geluk

en altijd bedacht op iemand vol onbegrip
pakweg een ontaarde met kettingzaag
weer de mens die teniet wil doen

tot dan blijft het geheim bewaard
hoeveel ringen van liefde je telt

© FT 09.06.2023

Frans getroffen lijkt het door de actualiteit van frankrijk – onee dat was een gek met een mes geen kettingzaag – de vergelijking van het leven van een mens met een boom gaat op in de jaarringen die de boom verwerft in de loop der jaren. er komen dan wel woorden in het gedicht die er anders nooit in hadden gekomen:

‘van levenssappen gestuurd door zuurstof en water tot in de nerf van het blad..’ het verhaal in het gedicht is goed te volgen vol met wijze beschrijvende raad – zo zie je dat proza altijd iets van de poëzie wegneemt – frans weet de poëzie nog net in de jaarringen te vereeuwigen.

Mijn schoonheid stottert
vindt geen woorden
haar hele lijf trilt
en ik, ik doe helemaal niets
ben slechts aanwezig

Mijn schoonheid knipoogt
communiceert met wimpers
een glimlach doet de rest
en ik, ik snuit mijn neus
het is me te heftig

Mijn schoonheid beeft
ze trilt als een rietje
ondanks haar stomend lijf
en ik, ik draai me om
de uitputting nabij

Mijn schoonheid omarmt
we liggen lepeltje lepeltje
zonder honger, die is gestild
en ik, ik huil zachtjes in haar hand
snuif haar zoute zilt naar binnen

Mijn schoonheid is mij lief
zoals ze koffie zet
donker als de nacht
en ik, ik geniet nog na
van de liefde in het ochtendgloren

Rob Mientjes

ik zelfga voor de laatste strofe – die is mij het liefst. beginnende dichters gebruiken nog weleens dat volle woord ‘ochtendgloren’ – maar in deze strofe mag het.

aanwezig zijn, snuiten, en de uitputting in de eerste strofen – willen we het wel allemaal lezen – zo op weg naar de zondagochtendkoffie? het is net te persoonlijk.

Goedemorgen Pom
Hier mijn bijdrage, geïnspireerd door Anke Labrie’s schilderij.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel

**Schoonheid en liefde**

Schoonheid en liefde deinen heen en weer
in kleurrijke verbindende verfstreken

ze zingen verrassende herinneringen
achterwaarts de tijd in de rug gekanteld

het rood van geboren worden
in gele schoonheid geworteld

verstrijkt met uren van vooruitgang
jajaja roepend tegen de middag muur.

Rik van Boeckel
10 juni 2023

Rik plaatst het gedicht in de tijd – ik moet denken aan het eenwoordgedicht van Etwin Grootscholten: **“altijd”.** hier verkent Rik aspecten van de tijd en het voorbijgaan en er niet zonder meer – niet zonder een gedicht aan voorbij gaan.

groeten uit een snikheet Gent – Erika
—————–

**waaiers**

kleuren wellen op
in een bos van gedachten

hoe vormen elkaar vinden
bij de lijnen van het licht

naast waaiers van blauw
versmelt groen met kijken

aan de stammen barsten
ze zoeken een ritme

klanken dwarrelen neer
en gonzen door de tijd

Erika De Stercke

Erika geeft woorden bij het doek van Anke. schildert als het ware in woorden de kleuren op het wit. en ook hier is de tijd een dingetje leren we uit de laatste regel. er is altijd tijd. vrij naar de dichter grootscholten.

Ha Pom,
Voor alle zekerheid stuur ik het maar meteen(wilde er eigenlijk morgen nog wat aan sleutelen, maar ja), want het is al laat, dus kans op verslapen.
Best lastig om n.a.v. je eigen schilderij, wel leuk overigens, iets te schrijven. Toch maar een poging.
Een fijn weekend verder,
Hartelijke groet, Anke

**de schoonheid**

zolang ze stralen mag
in de ogen om haar heen
geeft ze met liefde
in een schilderij
al haar kleuren vrij

in lijnen zoekt zij soms
naar één betekenis
meestal tevergeefs
gelukkig tevergeefs
het beeld blijft vrij

anke labrie

(11-06- 23) Anke geeft een poëtische beschrijving van de drijfveren van de schilder in het proces van schilderen – dat de schilder ook een mens is en weet waarom hij/zij/het schildert. ik denk dat ik genoeg heb aan de eerste strofe die bol staat van de poëzie en zeker niet meer overtroffen kan worden – niet ook door de tweede. de eerste is mooi genoeg:

de **schoonheid**

zolang ze stralen mag
in de ogen om haar heen
geeft ze met liefde
in een schilderij
al haar kleuren vrij

VON SOLO BOOS – over de fatale ontgroening van Sanda Dia –

Stel je voor. Je bent een intelligente jonge man van kleur. Je ouders hebben zich ontworsteld aan de armoede. De kans ligt voor je te gaan studeren. Met een diploma van een gerenommeerde universiteit op zak ligt de wereld voor je open. Je besluit te gaan studeren. Het is normaal om lid te worden van een studentenvereniging. Dat vergemakkelijkt de assimilatie binnen de gelijkgestemde groep van leergierigen.

Wat brengt je er dan toe de slechts mogelijke keuze te maken, die in dat geval mogelijk was? Lid te pogen te worden van een dispuut, dat stoelt op elitaire traditie. Dergelijke clubs hebben namelijk een dubbele set normen en waarden. De eerste is, wat naar buiten toe gecommuniceerd wordt. Het omvat waarden waar niemand het niet mee eens kan zijn. Zaken als broederschap, gelijkheid en mogelijk zelfs nog wel een vleugje discipline. En de bevordering van allerlei volkskracht. De tweede set betreft de ongeschreven regels, welke verankerd zijn in de eeuwen. Man gaat voor vrouw. Macht gaat voor geld. Oud geld gaat voor nieuw. Rijk gaat voor arm. Blank gaat voor zwart. Altijd.

Als ik als milieufreak iets met groene waterstof wil, dan kan ik bijna niet meer om Shell heen. Shell is de grootste investeerder in groene waterstof van de hele Rotterdamse haven. Het grootste deel van hun investeringskapitaal gaat echter nog steeds naar fossiele grondstoffen. De reden dat Shell geld steekt in ‘nieuwe technologie’ heeft met niets anders te maken dan macht. Ze willen vooroplopen in de ‘transitie’, om straks vooraan te staan om uit de grote financiële winstruif te eten. Monopolist te zijn, op basis van de patenten en octrooien die de idealisten hen aanreiken. De rijken moeten namelijk rijker. En dat kan alleen over de rug van de minder fortuinlijke. Of de goedgelovigen. Argumenten als milieu en opwarming van de aarde behoren tot de normen en waarden, die naar buiten toe gecommuniceerd worden. Maar hoe het echt is, daar kom je meestal pas achter als je ook werkelijk met al je goede bedoelingen bij een bedrijf als Shell gaat werken. Traditie prevaleert. Noblesse oblige.

Wat ook de motivatie van de student van kleur geweest kan zijn, het staat vast, dat hij op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd beland was. Hij was er ‘geen van ons’. En mensen van kleur staan onder aan de ladder zonder sporten. Ze maken geen kans. Ze zijn de voetveeg of hoogstens ooit een instrument. ‘Eén van hen’ zul je nooit worden, als je vader en moeder het al niet waren. En ondanks alle mooie verhalen voor de buitenwacht, blijft wat binnenskamers is binnenskamers. Het is de Januskop van de elite. En pas in een donker bos, waar niemand je kan horen als je schreeuwt, laat ze haar ware gezicht zien. Ze mishandelt je tot de dood erop volgt en weet zich ongestraft voor haar daden. De student van kleur was niet het slachtoffer van zijn doopritueel. Hij was het offer, dat op het altaar gemaakt moest worden, als doopritueel voor de anderen. Zij zijn gezegend met het bloed van het onschuldige lam aan de handen. Hen wacht nu een gouden toekomst.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

ROB MIENTJES is boos! ‘Tirannie regeert, schijnheiligheid prevaleert. Hoe lang nog hoe lang?’

*Hoi Pom, ben boos en deel het met de wereld in 120 woorden. Groet, Rob*

**Hek van de dam**

Schaapjes op het droge denk je dan. Niets is minder waar. Het schip zinkt, zojuist uit papier gevouwen. Kinderen huilen, dieren vluchten, planten stokstijf van angst. Het water tot aan de lippen.

Mensheid vermoord. We kijken weg, trekken portemonnees, zijn zelf schuldig aan het debet. Tirannie regeert, schijnheiligheid prevaleert. Hoe lang nog hoe lang? Kort gezwegen onder ons schreeuwt niemand het meer uit.

Het lam verlamd, schaapjes op het droge. Hand in eigen boezem, niemand zijn gelijk. Vingeren naar elkaar in de geilheid van de macht en onmacht. Wreed massachisme, duizend dagen van zo dom en maar morren.

Wereldwijd staat oorlog open. Wapens in de uitverkoop. Het moet op. Mijnen drijven de veren van onze wereld naar een grote blow-up.

Rob Mientjes

Merik van der Torren zet Mirjam Al vandaag in het zomerzonnetje

*Kapsones*
*( voor Mirjam)*

Leuke kapsones heb jij,
altijd wel een liedje
en dan een droef gediggie
en die geintjes, steeds weer die geintjes,
snoepjes voor hondje Betty
en boerenjongens voor mij.

Ik omhels je,
lief mens,
met al je kapsones.

Merik van der Torren
*red: wij kennen de dichteres mirjam al al wat langer natuurlijk – ooit maakte ze een enorme indruk op ons met het volgende dichtwerk -dat we genieten:*

IEN VERRIPS over missen: ‘het kind waarnaar je lang verlangde maar ongeboren bleef…’

het kind waarnaar je lang verlangde
maar ongeboren bleef

kun je missen wat je niet hebt
nooit hebt gehad
het hondje dat je zo graag wou als kind
maar je ouders zeiden nee
kun je degene missen met wie je wilde leven
maar die je nooit ontmoette
het kind waarnaar je lang verlangde
maar ongeboren bleef
kun je nu al morgen missen
de toekomst die de jouwe niet zal zijn
kun je de woorden missen
ongeschreven ongezegd

Ien Verrips

Karin Beumkes bericht: ‘Gelukkig zag ik achter de heg twee viooltjes, dapper dacht ik dat we bloemen waren…’

Gelukkig zag ik achter de heg twee viooltjes,
dapper dacht ik dat we bloemen waren.

Dear Pom

Zonovergoten en dan geen gedicht hebben om klaar te hebben.Dat overkwam mij vandaag. Het is iets kleins geworden, iets waarop het brein niet lang hoeft te bijten.
we gaan er geen punt van maken, ik dacht ik stuur het maar gewoon, het is niets voor zonovergoten daken en mensen in badpak [ ZOUDEN DIE DENKEN ]
Dan maar gewoon, dit…
Al mijn liefs Karin.

**Afterlife**

Ik wil je met hoop besprenkelen
je bent overgeleverd aan een entiteit
met zwarte vingers en tanden.

Gelukkig zag ik achter de heg twee viooltjes,
dapper dacht ik dat we bloemen waren.
Er was geen zon maar we konden een bron verzinnen.
We leven nu op water en brood
het moet maar even zo
het konvooi van de liefde is onderweg,
Van ons blijft alles over.

Karin Beumkes

ANKE LABRIE wint de enige echte virtuele – en toch is het een goede dag om een gedicht te schrijven – trofee op pomgedichten punt nl

Anke Labrie weet heden en verleden op verfijnde wijze te combineren in poëzie. voelen alsof het zomer is – voelen alsof je nog 17 bent zoals de zanger zong – het gevraagde thema – in gouden woorden aan de lezers deze zondag meegegeven – om blij bij te worden. dichters dank jullie wel voor het insturen – Anke van harte!

een witte krijtstreep
op de houten vloer
van ons cafeetje

wie er nog rijden kon
verplichte voetstappen
altijd wel eentje die er won

zomaar in een opwelling
in zo’n zorgeloze zomer
natuurlijk naar de zee

het stille strand bij nacht
zacht ruisende golven
die op ons leken te wachten

de maan met haar zachte licht
gaf glans aan onze jonge lijven
betoverd werden wij die nacht

anke labrie
(03-06-23)

anke brengt ons met haar woorden dicht bij de zeventienjarige die maar niet in ons verloren wil gaan – gelukkig maar – zoals de zanger ook zingt – in ieder geval naar vroeger, naar een tijd van zorgeloosheid en spontane opwellingen in allerlei opzichten. een gedicht voor veertigers en ouder. de golven aan het strand die op geliefden ‘leken te wachten’ – mooi!

zoals ook het leven is bezongen door de vier van TRIO BIER: https://youtu.be/ZAs8xSCm5Xw

https://youtu.be/ZAs8xSCm5Xw

Frans Terken – hoe het begin al schittert
Rik van Boeckel – nu de zomer in ons licht blinkt
Rob Mientjes – de aarde maan en zon vallen uit
Anke Labrie – in zo’n zorgeloze zomer
Ien Verrips – die zomer zou het zijn

wie wint de enige echte virtuele – en toch is het een goede dag om een gedicht te schrijven trofee op pomgedichten punt nl? de zondagochtend wedstrijd kan van start!
heerlijk hoe samuel de zomer in onze huiskamers brengt – wat voelde bij U als zomer – aan wie of wat denkt u om weer als een 17 jarige te kunnen zijn – zoals de zanger zingt – dichters kennen ook de antwoorden die we hier zo graag in het weekend lezen. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

het lijkt erop dat dit een goede dag is
om een gedicht te schrijven

in ieder geval een goede dag
om een eerste regel de zomer te gunnen

niet een dag zoals die dag toen
ik je niet durfde in te halen

of die zwarte laatst
ik hoorde dat je er niet meer was

nee dit is toch geen goede dag
om een gedicht te schrijven

want als dood gewoon de stilte is
hoe kan het hier dan stiller nog

pom wolff