pom wolff: “waar niets meer wordt…” – tsja het bestaat
VON SOLO over de gedachten in het hoofd bij ‘een bijna eindeloze parade van goed verzorgde en gemaquilleerde jonge en minder jonge vrouwen’
Tijdens dit schouwspel komen regelmatig gedachten bij mij boven. Ze variëren van: ‘Zo, die mag er zijn’ en ‘Nou nou, toe maar’ tot ‘Nou, die weet het wel’ en ‘Die zou ik wel doen’. Voorafgaand aan die gedachten speelt zich in mijn hersenen dan een kort proces af. Mijn ogen scannen de vrouw. Op basis van die scan wordt er een soort erotisch filmpje gemaakt, gefilmd alsof ik de camera in mijn linkerhand heb. In plaats van de lege blik op haar slimme telefoon, wordt de blik in mijn verbeelding vervangen door een gewillige blik van genot. En dan denk ik wat ik denk. En dat is het dan.
Het is verleidelijk te denken, wat er zou gebeuren, als je dat filmpje in werkelijkheid zou uitvoeren. Waarschijnlijk heeft ze dan ineens op een onverwachte plek een moedervlek die je niet zint. Of heeft ze een Noord-Hollands accent. Of zijn haar tepelhoven niet de gezwollen Kilimajaro’s, die ik me er bij voorgesteld had. En stel dan dat je het toch door zou zetten. Je propt je piemel erin. In je filmpje gebeuren er dan de mooiste dingen. Maar ineens blijkt, dat haar geur je niet aanstaat. Na twee minuten produceer je wat vocht en blijft zij verder onbevredigd achter. En dat is het dan.
Ik kan erg genieten van de processen in mijn hersenen. De fantasietjes die automatisch verschijnen. Beter dan een doorsnee NetFlix serie. Maar net zo nep. Ik laat me er dan ook niet door leiden. Het grappige is wel, dat het wel de norm is geworden, je juist door dat soort dingen te laten leiden. Te geloven in de dingen die je wijsgemaakt worden, dat je je moet wensen. Denken in ideaalbeelden en deze proberen te verwezenlijken. Om erbij te horen. Of een gevoel van vervulling te creëren. Via een heel scala aan schermen, wordt een wereld voorgespiegeld zoals hij zou moeten zijn en waar negentig procent van de mensheid nooit aan zal kunnen voldoen. Alle vrouwen zijn zo geil als Katja Schuurman, alle mannen zo succesvol als Sander Schimmelpenninck en iedereen is zo fit als een doorsnee Robinson Eiland kandidaat. Het is een geloof geworden.
Ik fiets door de stad. Weer zie ik twee jonge, aantrekkelijke vrouwen lopen. Mijn gedachten kunt u raden nu. Een paar seconden later zijn ze voorbij. Ik vervolg mijn weg. Mijn bestemming is een warm bed, een vertrouwde geur, een glimlach, een bakje thee, humor en een lichaam dat als geen ander past op het mijne. Daar hoef ik niet over te fantaseren. En daar zal alles anders zijn, dan in mijn hoofd. Het topt elk verzonnen verhaal. Ik had het zelf nooit zo kunnen verzinnen.
(Zoals Marco Borsato ooit al zei: ‘De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker wordt naast jou, dan droom ik nog.’)
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Merik van der Torren over ‘dolle avonturen met mijn beste vriendin…’
Dolle avonturen met mijn beste vriendin, een verslagje, groet, Merik
In de donkere dagen
Je belde dat de automaat je pasje had ingeslikt.
De bewindvoerder maakte geld naar mij over.
Je haalde het op en vergat je wandelstok.
Die bracht ik de volgende dag in dat theatertje.
Daar verloor je je portemonnee,
en zingen en poëzie,
stuff roken en praatjes
en dat je dochter
uitgezaaide kanker had,
dat was niet waar
en lachen, snoepjes brengen voor de hond,
amsoi met kibbeling bakken,
ik hou van je.
Merik van der Torren
Ien Verrips: ‘ik had me neergelegd bij jou jouw bestaan…’
ik had me neergelegd bij jou
jouw bestaan
verbonden met het mijne
achteloos onder mijn huid
schoorvoetend toegestaan
totdat de weg terug is afgesloten
soms noemen we het liefde
dat schenkt ons troost
Ien Verrips
eindelijk omarmt Rutte de moeder des vaderlands ons aller Willeke – heb jij dat ook? takkie pardon!
excuses , takkie pardon!
waar waren we gebleven
jij sprak woorden van diepe aard
een betekenisvol moment
één momentje maar mark?
dit wordt typisch weer…
zo’n…
van jou…
waarin…
ik hoorde je denken
dit wordt inderdaad zo’n…
waarin de woorden…
elkaar net niet raken…
én niemand ook
pom wolff
PETER BERGER: ‘Amper zes graden is het hierbinnen als je wakker wordt. Met buiten een lucht blauwer dan indigo. Meteen fikkie stoken dus…’
Amper zes graden is het hierbinnen als je wakker wordt. Met buiten een lucht blauwer dan indigo. Meteen fikkie stoken dus. Voor het broodnodige haardhout heb ik het sinds kort met een Koreaanse want tot mijn grote verdriet heeft haar Zweedse voorgangster mij na jaren trouwe dienst onbedoeld in de kou laten zitten. Après un service complet nota bene! Bij een officiële dealer. Haar motortje ronkt sindsdien even moeizaam als krachteloos. Ik hoop haar ooit nog te kunnen reanimeren maar ik vrees dat dat een tijdrovend klusje wordt. Voor nu vertrouw ik dus maar op haar vervangster. En die Koreaanse weet van wanten hoor! Ze is wat zwaarder, met wat meer lengte en haar ketting is hongeriger dan vers geslepen diamant. Een paar flinke boomstammen, keurig in mootjes gechopped, liggen inmiddels opgestapeld in het houthok. Eerlijk is eerlijk: dat was mijn blonde schone zo snel niet gelukt. Vooral een kwestie van meer vermogen. Maar ook een kwestie van Aziatische pit. Stille kracht. En dat heeft ze: Hyundai Min-Ji is haar naam. J’aime ma tronçonneuse.
Peter Berger
Vera van der Horst wint de enige echte virtuele – ontwaar de schoonheid in de kwetsbaarheid – trofee op pomgedichten – Luk Paard zilver.
aanvankelijk dacht ik de ongebreidelde spontaniteit van onze LUK PAARD met goud te omhangen – zo sprankelend vind je de woorden niet vaak – om carel helder in het parool van zaterdag vrij te citeren die op zijn beurt gerard reve weer citeert: ‘je leest Luk Paard niet voor je verdriet’ – totdat vera van der horst haar epos instuurde – het goud van Luk gleed vera om haar hals – hebben we altijd nog zilver voor Luk. goud voor vera. wat is er mooi aan dan zult u vragen – aan watte? aan het gedicht van Vera – 2 levens getroffen in 5 strofen – en de relativering gelijk ook aan de lezer meegegeven – ‘het leven doet maar wat’- en zo is het ook ‘het leven doet maar wat’ – maar in dat wat zit hier zoveel leven dat we er een gouden kroontje boven op zetten. van harte Vera van harte Luk! alle dichters die inzonden natuurlijk ook van harte bedankt.
vergeetmenietjes in de tuin
een jonge man strooide daar de zaadjes
voor hij met lege handen ging
ik weet nog hoe het was
die eerste keer dat ik hem zag
gaf ik hem een hand vol tranen
hij maakte daar lenteregen van
Ik telde de uren,
hij telde de jaren
het leven doet maar wat
als je er geen richting aan kan geven
toch elke lente, kom je weer
met oude handen pluk je delicaat
het onkruid uit tussen het weelderige blauw
nu met door de nachtwind witgewaaide haren
en onze oude jonge ogen peilen dan
hoever het is hoe dichtbij ook
want
zelfs de meest lichtgevende sterren verpulveren
en verdwijnen in het heelal
Vera van der Horst
als ik goed tel blijft het gedicht – dit heldenepos – wel binnen de 20 regels regel – een prachtig en troostrijk gedicht met geen woord te weinig of geen woord teveel. schreef ze elke week maar zo – maar dat kan natuurlijk niet – hoe een persoonlijk verhaal waarin de schoonheid van het breekbare – om luk paard te citeren – boven alles en iedereen uitgetild wordt door dichter – en hoe zij tegelijkertijd voor elke lezer een hoge graad van toegankelijkheid creëert – de inhoud van het gedicht dreunt in je lijf, leden, hart én in het heelal na.
‘n glas voor jou
dat’k van je hou
nog steeds
altijd’et heffe
‘n volgende glas
tot’et laatste voor jou
hoog geheve hier
ik op de stoep
jij in de goot
nooit meer’n glas
en ik altijd nog
dat’k van je hou
hoevele keertjes nog
met altijd die stoep
in gedachte aan jou
© luk paard
onze luk die met zijn overrompelende heerlijke en eerlijke spontane teksten altijd mij als lezer voor zich inneemt. de taal lijkt in hem op te ‘borrelen’ zeker zoals hier wanneer het glas geheven wordt en dan heeft ie ook altijd pen en papier bij de hand om die taal vast te leggen – maar zijn taal laat zich niet vast leggen – de woorden springen en dansen en rokken en rollen van het papier waar je bij staat – je hart tegemoet.
- Luk Paard: dat’k van je hou
- Rik van Boeckel: het ritme van kwetsbare dagen
- Frans Terken: hoe breekbaar dan toch
- Seraphina Hassels: je papierdunne huid vervaagt
- Vera van der Horst: 40 jaar vergeetmenietjes
- Ien Verrips: de tijd sluipt als een zachte kat
- Jako Fennek: de onherroepelijke waarheid
- Anke Labrie: zij was altijd een echte kerstfeestmoeder
die af en toe zo jonge stem
ach kijk nou moet hij huilen
ze duwen je een podium op
ze kammen je haar
zoals ze straks ook je haar zullen kammen
pom wolff
het waaien is begonnen
en ik wil je niet
niet alles ontnemen
er rest ons
nog altijd een later als
misschien niet
wat we droomden
onder het zolderraam
met de zachte regen
maar weet je dan niet
dat alles mij liever draagt
en lichter is
met jou
petra maria
wie wint de enige echte virtuele – ontwaar de schoonheid in de kwetsbaarheid – trofee op pomgedichten?
het afscheid van de zanger – wellicht van een dichter – de ouderdom die niet veel meer aan het leven laat – we maken het mee – we komen er zelf voor te staan – maar iets blijft altijd aanwezig – de schoonheid van de kwetsbaarheid – bij rob de nijs hoorde ik heel af en toe die jonge stem weer. mooi. petra maria die vroeger regelmatig instuurde schreef ook over de schoonheid in de door haar beschreven kwetsbaarheid: ‘maar weet je dan niet dat alles mij liever draagt en lichter is met jou’wellicht draagt u nog iets poëtisch bij aan de schoonheid die we in de kwetsbaarheid mogen ervaren. dan lezen we het graag – geen makkelijk thema – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Over de dood niet te spreken
reizend langs de jaren
met een teken van licht
het naderend zicht en inzicht van het lied
zoekt de zanger dromend in harmonie
hij breekt duizend lansen voor een wereldromance
op het podium van het leven is veel gegeven
zijn zinnen spiegelen zich aan het ritme
van kwetsbare dagen.
Rik van Boeckel
17 december 2022
rik brengt in de naderende duisternis van de dood die hij nog even links laat liggen toch het licht. de laatste dagen en jaren in het teken van een en de hoop op een wereldromance – dat lijkt een beeld dat rik ons lezers wil meegeven als troost bij de laatste levensjaren als het liederlijk inzicht in daalt.
Dat het vallen en weer opstaan is
in het eerste ochtendgloren
bij een hemelse lucht
zoveel dat er dan schoongewassen
in tegenlicht te zien valt
je kijkt je ogen uit
hoe breekbaar dan toch
als je ernaar grijpen wil
alsof je al scherven in je handen houdt
je raapt ze van de koude grond
pakt ze vast als ijsbloemen
geplakt op een spiegelruit
© FT 17.12.2022
waarom weet ik niet maar ik heb iets tegen het woord ochtendgloren. dat is denk ik persoonlijk. het gedicht begint voor mij bij de vierde strofe – dat mag van mij de beginstrofe zijn:
je raapt ze van de koude grond
pakt ze vast als ijsbloemen
geplakt op een spiegelruit
dan zou ik meteen rechtop zitten in mijn stoel en denken wie? wat ? waar? en hopen dat de dichter het antwoord op de vragen langzaam voor mij invult – dat de dichter deze koude woorden langzaam laat ontdooien in een warme dichterlijke troostrijke omhelzing.
Heel stilletjes vertrok jij
stap voor stap
om ons te laten wennen dat
jij bent gaan wonen in een land waar
lang vergetenen zijn en niet zijn
Stemmen zonder naam
die zeggen te zijn wie jij niet ziet
zij die je aankijken vervloeien
vader, broer, minnaar
wie raakt jou aan
Behendige handen ontkleden
jij zit naakt en wordt gewassen
waar begint en eindigt jouw lichaam
wanneer wordt ’t het hunne
de grens van je papierdunne
huid vervaagt
De kus op je wang voelt
intiem als van een geliefde
een blauw geaderde hand streelt
je tast naar herkenning
in een vervreemd gezicht
Het fluistert: Mijn engel
de stem die weet wat jij moet zien
een laatste winterroos, zwermende vogels
verwonderd veeg je tranen weg
de nacht valt en jij wordt licht
Ⓒ Seraphina Hassels.
ik zeg een epos in dichterlijke woorden samengevat – een zeer persoonlijk eerbetoon – van de oude mensen en de dingen die niet onopgemerkt voorbij gaan – maar de 20 regels regel (tenzij noodzaak) die wij voor ‘de wedstrijd’ hanteren is overschreden. buiten mededinging kortom.
alles wat je bent
is alles wat je doet
geen offer te groot
voor slechts dat ene doel
de beste zijn
de grootste mooiste allerhoogste
jouw naam een erenaam
nooit vergeten
de tijd sluipt als een zachte kat
verstoort en slaat haar klauwen uit
nog even wordt jouw naam genoemd
om langzaam weg te zakken in vergetelheid
Ien Verrips
dec 2022‘
‘de tijd sluipt als een zachte kat…’ die dichtregel doet het wel – zeer zeker. nemen we die voetballers op de dichterlijke koop toe – ik blijf aan die geciteerde regel hangen – bij de inhoud van de andere regels denk ik: het zal wel.
de onherroepelijke waarheid
van het ouder, het zwakker worden
zo wreed maar ook zo mooi weer
zo ontroerend mooi
op een dag stap je laat uit de trein
zet je voeten op een verijst perron
je kent je leeftijd, blijft roerloos staan
bevroren als de regen
een onbekende stem
vraagt of ze helpen kan
ze steekt haar hand toe, een hand
die je meer doet
dan alle handen die je streelden
jako fennek
‘de onherroepelijke waarheid’ – onherroepelijkheid krijgt in de poëzie zo beschreven een ultiem en definitief karakter. ‘nooit komt iets terug’ riep de webmaster deze week nog uit op de boot van catelijne. je hebt waarheden als een koe – en waarheden als in de poëzie. alleen de waarheden in de poëzie bevatten meer waarheid dan alle waarheden in een koe verzameld. jako verkleint de waarheid tot één uitgestoken hand van een naar wij hier vermoeden een bijzonder mooie voor hem vreemde vrouw. hoe je grote zaken klein krijgt.
het laatste kerstcadeau voor moeder
aarzelend gekocht
een kleine kerstboom zonder lichtjes
die zij niet meer verdragen kon
wat weerschijn
van het zwakke licht boven haar bed
in de zilveren ballen
zij was altijd een echte kerstfeestmoeder
ik nu meer kerstkind dan ik dacht
anke labrie
zoals het kan gaan bij een naderend afscheid – de tradities opgegeten door de tijd of vervangen door andere of door soortgelijke met andere mensen weer – het breekbare van het gevraagde thema goed getroffen.
Seraphina Hassels en Sofia
Sofia,
Dag klein lief leven
wijd open ogen als spiegels
zien alles zonder oordeel
jij geeft ons hoop want
wijsheid is jouw naam
dat liefde altijd terug komt in
alle vormen
altijd opnieuw geboren wordt
Seraphina
VON SOLO en het hondje ORVAL
Vorig jaar rond deze tijd was mevrouw Solo ons hondje aan het uitlaten. Het was vroeg. Die ochtend had Orval een beetje de kolder in zijn koppie. Hij was lekker aan het ravotten met zijn hondenmaatjes, toen er een fietser voorbij kwam. Wat er in zijn kleine kersenpit gebeurde weten we nog steeds niet, maar hij nam de benen en rende blaffend achter de fietser aan. Mevrouw Solo probeerde hem nog te roepen, maar hij was de bocht al om richting de Straatweg. Mevrouw Solo probeerde als een haas achter Orval aan te rennen, maar de vier korte beentjes bleken een stuk kwieker dan de benen van mevrouw Solo. Orval stoof de Straatweg op, achter intussen elke willekeurige scooter en fietser aan, in het donker van het drukke ochtendspits verkeer. Mevrouw Solo stond doodsangsten uit. Ze zag het al gebeuren, dat haar geliefde viervoeter geschept zou worden door eenderwelk gemotoriseerd vervoer. Het gelukte Orval het Muizengaatje, zoals de tunnel naar het Oude Noorden heet, te bereiken en daar kon een, door mevrouw Solo’s hulpgeroep, gealarmeerde fietser hem staande te houden nadat hij tussendoor de auto’s ook nog eens de Straatweg was overgestoken. Mevrouw Solo nam Orval met tranen in de ogen in de armen en was de rest van de dag van slag. Orval mankeerde niets, maar mag sinds dien niet meer los lopen.
Vaak zit ik naar Orval te kijken. De natuur heeft er mee bijgedragen de schoonheid van de schepping zichtbaar te maken. Het is een mooi hondje. Ik zie hem dan liggen op zijn kleedje bij het raam. Als ik de schuifdeur open doe, sprint hij blaffend de tuin in, op zoek naar de kat, die er op dat moment helemaal niet is. Ook zie ik hem wel eens achter zijn staart aan rennen. Dat denk ik tenminste. Het kan ook gewoon iets zijn, dat ik niet zie. Als ik hem uitlaat, observeer ik vaak zijn gedrag. Hoe hij snuffelt, de patronen, die hij loopt, hoe hij reageert op andere honden. Hij heeft ook een heel mooi gebit. Een forse set tanden voor een betrekkelijk kleine hond. En hij laat zich graag aaien, terwijl hij dan zo nu en dan schalks en zacht in mijn hand bijt.
Orval heeft zijn plaats in ons gezin. Maar toch zijn we geen echte roedel. Hij kan niet samen jagen met ons. Niet proberen te paren, of vechten om voedsel. Hij is wel volwaardig lid van ons gezin, maar hij blijft een hondje in een mensenwereld. We hebben hem weggehaald bij zijn moeder en zijn broers en zusjes en hebben ons zelf als zijn familie gepresenteerd. We voeden hem en zorgen voor hem, zoals wij mensen denken dat dat goed is. En soms zie ik hem kijken en dan ineens wordt ik moedeloos. Dit is misschien niet ‘zoals het bedoeld is’. Maar dan zie ik naast me mijn zoon op zijn slimme apparaat kijken en dan kan ik meteen hetzelfde denken. In het werk zie ik hele cohorten mensen zichzelf serieus nemen terwijl ze in bullshit banen aanrommelen en wegkwijnen achter schermen of als ze er echt in geloven, beloond worden met Tesla’s en dergelijke. Media en politiek oefenen zich, in steeds verder gaande perverse banaliteiten, terwijl Jan met de pet in de kou zit. Hoe ver staan we af, van dat waar we ‘voor bedoeld zijn’ geweest? Een stomme vraag natuurlijk, waar geen zinnig antwoord op te geven is. Hooguit, zijn we een excuus voor wat de natuur met ons bedoeld had. Poppenkast is de norm voor beschaving geworden. Ik denk dat Orval het daar ook wel mee eens zal zijn. Daarin snappen we elkaar. Ieder zijn leiband.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
na alle verloren jaren Merik Van der Torren: ‘Toen ik ongeveer 16 was ontmoette ik haar…, een jeugdherinnering…’
Toen ik ongeveer 16 was ontmoette ik haar…, een jeugdherinnering, groet, Merik
Souvenir
Hoe heet ze ?
We zaten in een botsautootje op de kermis
in de stad Irun, in Spaans Baskenland.
Hoe heet ze ?
Ik geloof dat we zoenden.
Ze had bruine ogen.
Ze gaf me een leren armband met knopen
voor ze opging in het feestgedruis
en ik keerde naar huis, naar school,
droeg haar met me mee, de leren armband.
Ik was een beetje Jan Wolkers.
Merik van der Torren,
ca. 1972 – 10 oktober 2020
