‘Liefde is een verhaal dat vermenigvuldigd moet worden‘ –
het verhaal deze vrijdag opgeroepen door de poëtische bijdrage van SERAPINA HASSELS op pomgedichten punt nl – oordeel zelf en geniet de woorden van liefde, de geliefden, de liefde:
Folie à Deux (een gedeelde waan)
Laat mij warmen in je ogen mij laven aan je mond laat mij schuilen aan je schouder geef mijn voeten grond laat mij steunen in jouw handen maak dat ik besta spiegel mij jouw tegenbeeld spiegel het hiaat
Ik zal je warmen in mijn ogen je laven met mijn mond jij kan schuilen aan mijn schouder lopen op mijn grond ik laat je steunen in mijn handen maak dat jij bestaat ik spiegel jouw mijn tegenbeeld spiegel ons karaat
Seraphina Hassels
Steve Harley – Sebastian
Straal eenvoudig uit De kaars brandt Voor mij op een laag pitje Maak me slap Het lijkt alsof ik me Je naam niet kan herinneren, liefje Om al deze gedachten Opnieuw te ordenen In één moment is zelfmoord Kom mee naar een vreemde plek We zullen over vroeger praten We hebben nooit bespied
Iemand noemde me Sebastian Iemand noemde me Sebastian
Verzin een vers Geef me de tijd Leg me neer, je bent van mij En we weten allemaal Oh Yeah
Je Perzische ogen sprankelen Je lippen, blauw als robijn Maken nooit geluid Je bent zo opvallend met je Parijse wensen Je kan rondrennen En jou zicht op de samenleving Maakt me gek Op een manier die je nooit zal kennen Leid me weg Kom binnen Zie mijn geest in een kaleidoscoop Iemand noemde me Sebastian Iemand noemde me Sebastian
Houd subliem van me Verwring mijn geest Doe het met stijl Zodat we het allemaal weten Oh yeah
Je zult niet wegvluchten Schat, we zijn pas net begonnen Schat, om een overeenkomst te maken neergestreken in een schimmig café Liefde is een verhaal dat vermenigvuldigd moet worden Een bleek engelengezicht Groene oogschaduw De glitter is echt te veel Geen vrouwelijke begeleidster Zou jouw lichtstraal Kunnen ontrafelen
Iemand noemde me Sebastian Iemand noemde me Sebastian
Dans op mijn hart Lach vrolijk en uitbundig la di da di da Nu kennen we je allemaal Ja
De ruimte is leeg. Het schemert binnen. De lichten zijn uit of gedimd. Dat kan ik vanuit mijn gezichtspunt niet zien. Vanaf een punt nabij het plafond, kan ik de grote voorruit zien. Buiten beweegt er niets. Ik stel me voor aan de tafel bij het raam te zitten en te kijken naar wat voorbij trekt. Maar ik kom niet van m’n plek. Rechts van me staat een grote leestafel en in mijn dode hoek is de bar, met daarachter het aquarium. Ik zie enkel het uiteinde van de bar. Daar zou ik graag zitten. En me voor de geest halen hoe ik een biertje bestel. Dat ik dan hoop op een gesprek. Het is stil. Maar als ik me zou verplaatsen, dan zou Café del Mar V op kunnen staan. En ik zou de barvrouw, die er nu ook niet is, kunnen vragen welke CD het was die ik hoorde, omdat ik dat toen nog niet wist. Maar dat gaat niet. Van het punt waar ik me nu bevind is alles bevroren.
Het is een andere tijd en ik zit er als een vlieg op de muur, te kijken naar iets, dat er niet meer lijkt te zijn. Te voelen of er nog iets overgeschoten is van de beloften die ik mezelf dacht te doen voelen. Mijn geest beweegt zich heel langzaam door de ruimte. Ik zoek een handvat voor wat nog te voelen is, maar niet meer te grijpen. Het voelt zo tijdloos. Alsof er zoveel op het punt staat te gebeuren. Ik kijk door het raam naar buiten. Er rijdt een fiets voorbij, maar ik zie niet wie of wat er op zit. En dan is het weer stil op de Voorstraat. Een gevoel van zwakstroom zijn tintelt door mijn wezen. Het fluistert, dat alles nog kan. Dat terug niet kan, maar dat er nog niets verdwenen is. Maar dat is er wel.
Ik woon niet meer in Utrecht. Het Turkse fitness meisje met de jaloerse vriend komt er ook al jaren niet meer. Mijn favoriete barvrouw staat al decennia niet meer achter de bar. De eigenaar is dood. Ik zou niet weten of het aquarium er überhaupt nog staat. En af ze nog vlammetjes frituren. Telkens als ik in Utrecht ben. loop ik er voorbij. De handgreep van de deur is niet veranderd. Dat is nog steeds een hart.
Zwevend door de ruimte, probeert een stem op mijn schouder me te vertellen, dat het allemaal voorbij is. Op mijn andere schouder zwijgt een stem met een hoorbare glimlach. Daarachter de veronderstelling, dat er geen A en geen B zijn om een lijn tussen te trekken. Dat dit alles met het alfabet niets van doen heeft. Dat de logica van zingeving hier niet op gaat. Dat er geen plan lag. Toen niet. En nu niet. Ik adem uit en sluit mijn ogen. Ik zie de beddenzaak aan de overkant. Daar waar een jongen ooit op Koninginnedag via de uitstekende steentjes naar een openstaand raam op de tweede verdieping klom en de rest van de middag bij het meisje dat daar woonde in bed bleef liggen. Dat had hij me tenminste verteld zo. Ik adem in. Ogen nog steeds gesloten. Het is vijf voor vier. Ze gaan bijna open.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Zag je, hoorde je de optocht van de dieren naar de veilige ark ? Voor de vloed die ons in storm en regen werpt, de wateren die kalmeren en de duif die aanvliegt met de olijftak. Jij bent dit alles en dit alles ben ik.
De zon die de bloemen doet openspringen, de geest laat dansen aan de rand van de vulkaan, de streling, de knipoog bij het licht van de volle maan. Jij bent dit alles en dit alles ben ik.
En je blauwe boekje dat een haiku laat zien met hand geschreven, Oost-Indische inkt; zoet geurt de bloesem de bij zuigt zoemend honing uit de diepste kelk
Jij bent dit alles en dit alles ben ik.
Merik van der Torren
PROGRAMMA VAN DE POËZIE- EN MUZIEKMIDDAG IN HET OLYMPISCH KWARTIER 16 april 2023 in de Oba op de Laan der Hesperiden 18 Inloop 14.30 uur Aanvang: 15.00 uur
met oa Muziek met Frans Bakker ( zang en gitaar ) en Julius Branolte ( viool ) Poëzie; Karel Wasch Mirjam Al Soma Talens Merik van der Torren Lucienne Köhler Pom Wolff Open Podium
Meneer de Wit doet weer mee dit keer. ‘Stemmen is een burgerplicht’, zijn oude vader zei het zeventig jaar geleden al. Als we toen niet waren gaan stemmen zaten we nu nog met een tekort aan woningen en veel te grote schoolklassen, sprak hij vol overtuiging. De stempas is al bezorgd en netjes opgeborgen. Meneer de Wit weet alleen nog even niet waar. Hij is al wat ouder, het geheugen wordt wat minder. Ook de kieslijst is inmiddels op de mat geploft. Een handzaam stukje drukwerk, zo’n 60 cm lang en bijna één meter breed.
In een prettig, ook voor oudere ogen leesbaar, lettertype.
Er valt gelukkig wat te kiezen dit keer. Meer dan dertig lijsten, van de Partij voor de Bomen tot de lijst Wildplas. Meneer de Wit was er met vergrootglas en kleurpotlood een gezellig uurtje zoet mee. Daarna begon het echte werk.
Het terugvouwen van de lange lap papier om het daarna, samen met de Rotterdampas, in de bijgevoegde enveloppe te kunnen schuiven. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. De milieuvriendelijk gefabriceerde kieslijst kreukelde alle kanten op. Het strijkijzer bracht gelukkig uitkomst.
Niet veel later verdween een lauwwarme enveloppe met inhoud in een plaatselijke brievenbus. De hartverwarmende bijdrage van meneer de Wit aan het feest van de democratie. Ton Huizer
in de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl riepen wij dichter van Boeckel toe geen incomplete gedichten in te zenden – ergens had de redactie van pomgedichten het gevoel dat Rik een gedicht had ingezonden dat op weg was naar compleetheid. maak het gedicht asjeblieft compleet RIK werd hier ter redactie uitgeschreeuwd.
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel 11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
uw webmaster heeft de hele zondag krijsende en schreeuwende redactieleden tot rust moeten manen. ga asjeblieft roeien jij sprak ik oa tot het virtueel redactielid René Brandhoff – en met veel moeite wist ik Brandhoff als negende man in de boot van de hunze-8 te krijgen. ‘we nemen hem wel mee’ – spraken de helden van de hunze-8 in koor – ‘dan hebben jullie rust!’ – ook tegen redactielid voor het leven Jolies Heij die we met nog geen tien roeiers en of chrysanten rustig konden krijgen werden minder gebruikelijke maatregelen genomen – gooi er maar een fles grandmarnier in luidde opdracht van webmaster en zo geschiedde ook – al was het niet de bedoeling dat de gehele fles in Heys keelgat verdween – uiteindelijk wisten we het aangename dichtersstemmetje van Heij klein te krijgen. als iemand haar hier wil ophalen graag!
ook de overleden joop komen heeft zondag de hele zondag de hele hemel bij elkaar geschreeuwd. Zeg tegen die van Boeckel dat dat gedicht afgemaakt moet worden. en als ie weigert dan kom ik wel even naar beneden. Rik heeft eieren voor zijn geld gekozen en heeft uiteindelijk vandaag dan toch het gedicht een complete versie meegegeven. dank je wel Rik – hieronder leest u de complete versie.
Rik van Boeckel 11:36 (3 uur geleden) Pom, je vroeg om nog een strofe bij mijn gedicht. Zie het in deze nieuwe versie. Met dichterlijke groet, Rik
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden
een zachte roep om water en groen licht geeft de wereld een natuurlijk gezicht.
Het blauwbleke meisje, dat met een stuurse blik rondkijkt alsof ze zo uit een kraakpand is komen kruipen, betaalt haar koffie, ik gok een dubbele caramel macchiato, met een glimmende creditcard. Platinum? Gold? Zoiets. Dan beent ze, graatmager, met de uit de kluiten gewassen cup-to-go losjes balancerend tussen duim en wijsvinger kordaat mijn richting op. Stevige ronde heupen heeft ze ook, en dat geeft haar tred iets oers. Het doet denken aan een wat houterige tijgerin. Een beetje uit balans, maar toch in control.
Ronduit onweerstaanbaar. Dan lacht ze. Ze mag dan wel een pokerface hebben maar haar ogen liegen niet. Blijheid is in haar blik ver te zoeken. Ondertussen stroomt een waterval aan woorden uit haar mond maar het duurt even eer ik doorheb dat ze Engels spreekt en bovendien haar woorden tot mij richt. Met gebroken tongval weliswaar, maar het is iets wat je hier niet vaak overkomt: parler Anglais.
Afgezien van haar lengte en ranke postuur, de lokale Franse dames zijn meestal compact als vechtersbazen, past ze naadloos in het demografische landschap. Trainingsbroek. Fake Adidas; met van die slippers eronder die vooral populair lijken te zijn bij Afrikaanse migranten. Nou heb ik ze zelf ook, diezelfde slippers in het blauw – want ze lopen fantastisch, maar ik ben toch meer het teenslipper type. Ik geef de voorkeur aan van die goedkope uit de super. Die voordat ze lekker lopen altijd een dag of twee een beetje pijn doen. Ik moet er nog ergens een stel hebben liggen. Uit Mexico. Zomerhitte. Strand. Maar hier zie je lieden die dat soort schoeisel, ook teenslippers, het hele jaar rond, zelfs gedurende de barre wintermaanden, altijd en overal dragen. Inclusief hagelwitte dikke badstof sportsokken.
Ze vraagt of ik jumper cables heb. WTF? Touwtje springen? Op slippers? Nota bene op het besneeuwde parkeerterrein van een absurd drukbezochte benzinepomp! No way. Het beeld van een op slippers stuiterende tijgerin dat ritmisch op mijn netvlies danst lost op als sneeuw voor de zon zodra ik me realiseer dat ze zit te springen om câbles de démarrage. Autopech. Accu leeg. Startkabels. Maar die liggen in het huis. Merde.
we gingen er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.
om MAX LEROU kunnen we niet heen – hij schreef een tijdloos gedicht waarin dichter de schreeuw laat verstommen en ‘het gewone’ leven kan worden voortgezet. gewoon en ongewoon, gewoontes en vreselijke gewoontes een plaats gegeven in de poëzie: GOUD! van harte. zilver voor de eenvoud in het gedicht van Rob Mientjes – bij de woorden in het gedicht kun je heel veel toepasselijke verhalen denken en dat is knap gedaandoor de dichter.
mulisch baby – ich habe angst
bij de buren slaat de klok het uur onrust – even verderop schreeuwt een moeder heil hitler bij het ochtendorgasme
pas in de middag wordt ze anti-duits eerst moeten ze nog de hond afknallen
ja er ligt een mooie dag in het verschiet
ml
een vreselijk gedicht qua inhoud dat toch ook – en dat komt door die laatste 2 strofen – die de lezer – in ieder geval deze lezer – een brede lach op het gezicht doen toveren. een wereld in weinig woorden – een vreselijke maar o zo echte wereld – tijdloos geschilderd hier door de dichter.
Een harde schreeuw
Zij naar hem omdat het moet
Hij naar haar omdat het mag
Luid zeer luid omdat het is
Hard de pijn van het zijn
Zeer het verteer dat nooit zwijgt
Maan de zon totdat ze straalt
Opdat nooit weer
Rob Mientjes
we gaan er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan de dichters die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom. Rob lijkt geïnspireerd door de NOS – kwestie – klaagster die de gevierde presentator alsnog klein krijgt – het geschreeuw in de media – ‘de pijn van het zijn’ mag er wel uit van mij – verder bevalt me de eenvoud van het gedicht wel – waar de woorden ook op van toepassing mogen zijn. of wordt hier een debat SP – hoe heet ze? lillian M versus de rutte mark beschreven. oh nee dan moet lillian adje kuiken heten. ik weet het niet precies allemaal – dat geschreeuw ook de hele dag van die mensen. het gedicht mag er zijn. titel mag ook weg.die is te duidelijk. te schreeuwend.
Rob Mientjes – omdat het is
Frans Terken – jij met een schreeuw om aandacht
Luk Paard – en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
Rik van Boeckel – vat het verborgene eenvoudig samen
Ien Verrips – dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
Cartouche – schreeuwt het stilte
Max Lerou – even verderop schreeuwt een moeder
Jako Fennek – benauwdheid grijpt me bij de keel
Anke Labrie – schreeuwen was verboden op het grote erf
wie wint de enige echte virtuele – hoorde je het schreeuwen hoorde je het wel – trofee op pomgedichten punt nl – naar dat prachtige gedicht van ALJA SPAAN – alle vrijheid voor de dichters om het zachte schreeuwen – het hartverscheurende – te beschrijven in een gedicht deze week in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een harde schreeuw
Niets erger dan een kind horen huilen, je slaapt nog, je droomt, je kunt het bericht dat hij je stuurde niet
afluisteren, je moet naar een rustige plek lopen, je staat middenin een winkelcentrum, je drukt op het
verkeerde knopje, je denkt maar een ding, je moet naar hem toe, je moet meteen naar hem toe en dan
val je opnieuw in de zachte warmte van je bed en slaapt en droomt opnieuw en bij het wakker worden,
te laat, kijk je allereerst naar je mobiel en hoe het lichter is dan anders, de wereld wit, en is er geen enkel
bericht, van niemand niet, dus moet je gerustgesteld zijn maar dat ben je niet want je hoorde hem
huilen, heel duidelijk en je was er niet en hoewel het geluid vervaagt zit het verdriet in je keel en in al die witheid. Alja Spaan
voorbij in het nagelaten gezicht moet gisteren nog wakker worden
de laatste schreeuw in stand gehouden en zon alsof het maart is
haar laatste klimop nog gekapt
een dichter als babak zou hier in het gedicht met iets onontkoombaars komen
een kostbaarheid die hij jou zou omdoen jou en jou alleen
pom wolff
Met dank aan Alja deze keer! Groet, Frans
Schreeuw
Die schreeuw alsof het van een uit zijn nest geroofde vogel is niets dierlijks is mij vreemd
dat je jezelf kwijtraakt in een voorbij denderende menigte al die vreemde gezichten die heimelijk naar je kijken
je aanstaren alsof jij hier niet hoort jij met een schreeuw om aandacht om ruimhartig gezien te worden
tegen de schreeuwende werkelijkheid in waar men onaangedaan voortgaat zonder omzien stil zijn weg vervolgt
een schreeuw van wakker schudden tegen dovemansoren op
Frans houdt het persoonlijk deze keer. een persoonlijke ervaring wellicht – ik zie een podium voor me waar een dichter niet aan het woord komt – ze eten broodjes , ze kijken niet op of om – ze kleppen voort – ze gaan zoals altijd voor zichzelf en liefst ook luid kakelend – geen aandacht geen empathie voor anderen. het is maar een interpretatie – je kunt de woorden ook op andere fenomenen leggen – op de voorstelling van een schilderij bijvoorbeeld.
zo…ligt ie hier voor’et grijpe…beter dan voor pampus toch…en dus ik graai en gooi’em naar jou toe…as’n schreeuw…omdat’n schreeuw zo diep kan zo uit de diepte kan…dat’et snijdt dat’et geen naam heeft en toch….
“de schreeuw “
hoe’n lichaam en de geest zo’et schreeuwe kan in stilte
zo’n schreeuw diep in ziel en hart
dat toont je mens en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
ja luk paard heeft gelijk – een mooie samenvatting van elke echte schreeuw die binnen komt: ‘dat’et snijdt…’.
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel 11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
als je denkt met je geschreeuw mij te kunnen overtuigen van je liefde als je met je geschreeuw denkt mij te kunnen bewegen naar jou toe
weet dan dat ik weet van je angstige alleen-zijn je verlangen naar gekend en samen zijn
en weet ook dat ik weet dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
maart 2023 ien verrips
het gedicht komt ietsje onevenwichtig over – het is invoelend en vervolgens belerend. ik leef met je mee lezen we / horen we de dichter zeggen om vervolgens de koekenpan op je neus te krijgen. beetje vals gedicht. hehe denkt de lezer eindelijk eindelijk iemand die me begrijpt. en pats boem! daar sta je dan – dank je wel ien.of de afstraffing van de lezer bewust de bedoeling was van de dichter komen we niet te weten.
Onbezonken
rood als een spaanse peper zoals toen dat ogenblik dat ik mysterie zag, je mond, de vonk wat het hart golving en ritme gaf
elke keer ik je nu herlees vleugelwoorden op vloeipapier – schreeuwt het stilte om me heen
hoe jij – de wereld een slinger gaf waartoe zelfs geen foucault bij machte was
huiver op de huid mijn liefste, zoete pijn van al verterend samenzijn
als gezwollen ader op mijn lippen trilt – hoe jij het klaarspeelt onbestorven op mijn trommelvlies te kloppen
11-03-2023 / Cartouche
de dichter leest hier – mogen we toch wel zeggen – zijn eigen gevoelens hardop voor aan de lezers van zijn gedicht. als je over een persoonlijk gedicht spreekt dan is dit wel het voorbeeld. als lezer denk je al snel – ik niet en hij wel! hoe dan ook de woorden spatten van het papier vol van passie – een boekenweek gedicht en de dichter herleest het boek dat hem zo dicht bij haar brengt dat de stukken er van af vliegen.
onschuld
nu, bij het zien van de schreeuw van edvard munch voel ik aan wat hem bezielde het leed dat hem bezocht
benauwdheid grijpt me bij de keel iedere dag in deze wereld andere tekens beelden woorden een andere haan die kraait
luid schreeuwen helpt nauwelijks misschien het zingen van een knapenkoor de onschuld in hun stemmen
jako fennek
aardige gedachten bij de herinnering aan het zo indringende schilderij. dat de dichter – niet bij het kijken naar – maar bij het schrijven van een gedicht – het geheim van het schilderij ont-dekt – is niet verwonderlijk – daar is ie dichter voor.
schreeuwen was verboden op het grote erf omgeven door de diepe sloten erachter de kassen met veel glas
ieder kind dat bij ons speelde kreeg dit meteen mee op straffe van niet welkom meer
maar als er iets ergs gebeurde dan mochten we keihard schreeuwen en dan deden we dan ook
wat hebben wij geschreeuwd in onze kindertijd die uiteindelijk goed verlopen is
anke labrie (12-03-2023)
het schreeuwen uit en in de kindertijd vorm gegeven – alleen als het erg was – de herinnering vastgelegd in een gedicht – een voorbeeld van: ik citeer: Reminiscentie is volgens Van Dale “een gedachte aan een verschijnsel uit het verleden, dat overeenkomst vertoont met een huidige waarneming”. Als je bijvoorbeeld een oude vakantiehit hoort (huidige waarneming) is de kans groot dat je meteen beelden voor je ziet van de locatie waar je dezelfde muziek (verschijnsel uit het verleden) in die betreffende vakantie zo vaak hebt gehoord. Tevens komen er dan herinneringen aan die vakantie naar boven. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen bij het ruiken van een bepaalde geur of het zien van een voorwerp, foto enz.
