pomgedichten.nl – Pagina 126 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Ien Verrips wint de enige echte virtuele is poëzie eigenlijk wel een meisje? trofee op pomgedichten!

Poëzie cést moi!

als een franse zonnekoningin eist Ien Verrips vandaag het goud op. wat nou poëzie van wat, van wie? Poëzie cést moi! schrijft ze in een niets en niemand ontziende schaamteloosheid. het is die schaamteloosheid die elke dichter wel in zich draagt – maar je moet er ook voor uit komen durven. niet brummelend van een papiertje onverstaanbare regeltjes het publiek in slingeren. niet met veel uitleg en toebehoren je regels willen slijten. nee! staan voor wat je schreef voor wie je bent en dan BAF! de Poëzie cést moi! deze week heet de poëzie Ien Verrips – dichters dank jullie wel voor insturen – Ien van harte!

Petra Maria: ik kan niet nog hoger
Frans Terken: poëzie is het hoofd in haar schoot
Rik van Boeckel: basta rasta mahonie tada
Paul Bezembinder: Ik weet wel dat mijn stiltes pijnlijk zijn, …
Elbert Gonggrijp: Van zijde lijk je te zijn gemaakt.
Vera van der Horst: poëzie ben jij mijn zoet
Ien Verrips: Poëzie cést moi

wie wint de enige echte virtuele is poëzie eigenlijk wel een meisje? trofee op pomgedichten?

poëzie houdt ons hier elke week wel even bezig – op pomgedichten. wat raken de woorden aan om van de poëzie te zijn? dichters weten het of dienen het te weten. hoe dan ook: wat lezen we graag hier deze week een gedicht met iets van poëzie erin? nodigen we de dichters uit om zo een gedicht te sturen. de regels als vanouds: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 23. **stuur in** op het u bekende **gmail.com adres van pomgedichten@** – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**poëzie is een meisje**

poëzie is een meisje
dat uit haar bikini barst
in reepjes snijden
poëzie is verse vis met uitjes

een kuil graven voor een ander
om er zelf in te gaan liggen
met je goudvis

in een kommetje
rondjes draaien
totdat alles boven drijft

**pom wolff**

**een meisje droomt**

ik kan niet nog hoger stijgen
dacht de droom
ze zweefde maar door
op zijn woorden

wakker worden in de wind
de armen verwachtingsvol
gestrekt naar de jaren

hij deed er toch nog
een schepje bovenop
immers
hij droomt zelf ook nog

petra maria

–>
we zijn deze week dus op zoek naar een gedicht ‘met iets van poëzie erin’, hahaha. toch elke week weer blij verwonderd door de prachtige inzendingen bij de breed gegeven thema’s op pomgedichten punt nl. mijn grote dank gaat uit naar de dichters die inzenden en die dan ook nog het commentaar van webmaster kunnen en willen verdragen. jullie zijn de goddelijke helden van de zondag – dank jullie wel. dat gezegd hebbende…

**laat petra maria een meisje dromen.**
en om de poëzie tegemoet te komen ook nog een droom dromen. en welja ze laat ook nog de jaren dromen. en er wordt ook nog ‘een schepje bovenop’ gedaan – bovenop wat? we vliegen hoger en hoger – lieve petra maria dit is geen poëzie meer dit is… dit is… dit is een zweefmolen en volstrekt ontoegankelijk voor personen met hoogtevrees,

**Dichter bij de zuster**

Het is vallen voor de zuster
die je met een teder gebaar
bij de arm neemt en
een spuit in de ader zet

ze injecteert je met liefde
het vaccin dat je beschermt
tegen het kwaad van de engbek
de leugens van anti-vaxxers

getroebleerden die je
op de snijtafel wensen
de messen al slijpend
met een valse tong

poëzie is die zachte hand
de ogen waarin je rondzwemt
en wegzakt tot je grond voelt
het hoofd in haar schoot

© FT 26.09.2020

–>
een eerbetoon aan de zorgzusters in tijden van covid – om weer grond te vinden in een zachte zusterschoot. in tijden van covid en in tijden van door de covid gegenereerde gekkies. frans voorziet ze van een naam die alleen in de poëzie gegeven kan worden: ‘engbekken’ en dat zijn ze – eng de afkorting hier wellicht ook van engel.

**Stem van de droom**

Stilte muziek van de droom
een meisje zingt verleiding
melodie moeder van het lied
op ritme van de aorta vader

basta rasta mahonie tada
haar stem een weegschaal van klank
tranen wellen op uit weefsels
stil en stijl en streel en strak

ranke klankentaal speelt met poëzie
in haar ogen zingen zachte pupillen
vertalen muziek van de droom
zeggen nooit verlegen te zijn.

Rik van Boeckel
26 september 2020

–>
hadden we om muziek gevraagd Rik had met zijn basta rasta mahonie tada – ik zeg dada – zonder meer met die ‘poëzie in haar ogen’ hoge ogen gegooid. met ‘stil en stijl en streel en strak’ zingen meisjes inderdaad verleiding. en dat allemaal in de stilte die Rik van Boeckel dit gedicht meegeeft: ‘basta rasta mahonie tada’

ziet u vandaag iemand in 020 door de straten gaan en hoort u ergens achterin de straat iemand heel hard zingen: ‘basta rasta mahonie tada’ dan weet u deze webmaster in die straat – die vier woorden gingen niet meer uit zijn kop zult u verzuchten. het webmaster zijn is een vrolijk bestaan. en ach als ie er gelukkig van wordt….

**Een muzikant**

Ik weet wel dat mijn stiltes pijnlijk zijn,
vandaar dat ik niet ieder stuk nog speel.
Een rust in mijn 4’33” wordt niet zelden
ook de doorgewinterd luisteraar te veel.

*Paul Bezembinder*

–>
Paul houdt het kort – de componist die minutenlang stilte componeerde hier in woorden en in ere hersteld. en op zich is de tekst een heerlijke adempauze tussen een veelvoud aan gedichten. maar helaas de opdracht was niet een gedicht met heel veel proza erin.

**Lavender Love**

In deze september waarin de laatste spinnenwebben
worden geweven, de zachte hand van wit licht die niets
heeft prijsgegeven – zoveel liefde kun je blijkbaar zijn –
die geur, die onweerstaanbare herinnering. Schrijven
maakt dit blijven schijnbaar voorgoed.

Ach, je huid, je wezenlijk wezen, je aanwezige aard. Van
zijde lijk je te zijn gemaakt. Je bent er en toch – je bent
mijn veelvoud van willen weten waarom. Je bent mijn
herfst, een langzaam zullen vergeten, een naam die
steeds maar op de lippen ligt, liefste –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 26 september 2020

–>
de titel volgens mij ook de titel van een liedje – je eerste liefde of je liefde op het eerste gezicht in de bloemetjes zetten was het niet zoiets – eens kijken of en hoe het de romanticus gonggrijp hier afgaat. het gedicht is bij eerste lezing zonder meer mooi ik geef het toe maar het is af en toe toch ook een beetje too much: met ‘je wezenlijk wezen’ en je ‘willen weten waarom’ schiet de dichter romanticus toch net de bocht uit. en ligt marco borsato op de loer. op zich jammer omdat we ook wereldzinnen mogen lezen als: ‘Van zijde lijk je te zijn gemaakt.’ en ‘zoveel liefde kun je blijkbaar zijn –‘ – hoe prachtige poëzie en de afgrond vlak naast elkaar kunnen liggen. hoe ZIJ/DE GROTE GELIEFDE op de hoogste troon kan worden gehesen van en in volmaakte poëzie en even later te smeulen ligt ergens in een diep vooronder naast john ewbank.

Toen ik snorkelde in Thailand, zwom ineens een best grote inktvis me tegemoet, hij bleef recht voor me ‘hangen’ en had grote ogen waarmee hij me nieuwsgierig aankeek.Ik was volkomen betoverd, zo’n volkomen ander wezen waarmee je toch een connectie voelt, pure poëzie.

**Poëzie is**

een inktvis
onderwater in de ogen kijken
en jezelf herkennen in zijn blik

een lijstje plaatsen
om iets wat is verloren
en zo toch zijn plaats weer vindt

poëzie ben jij mijn zoet
ongrijpbaar als de zon
waarvan je toch de warmte voelt

Vera van der Horst

–>
ach ja willen we niet allemaal naar thailand inktvis kijken op een druilerige zondagochtend in dit lage land. dat de inktvis met grote ogen vera van der horst aankeek daar kan ik hem geen ongelijk in geven. ze/vera zal maar door je huis zwemmen nou dan kijk je wel even op. vera voldoet wel aan de opdracht – een gedicht met iets van poëzie erin:

poëzie ben jij mijn zoet
ongrijpbaar als de zon…

en dat bij en over een nog niet voor consumptie bereide inktvis is zeker van de poëzie. ‘mijn zoet’ zal wel zacht en warm brabants zijn vermoed ik zomaar – zonnetje erbij en het is weer zomer: badpak aan zwemmen maar!

Yvonne Koenderman: ‘Terwijl ik dit schrijf besef ik dat mijn haren sneller zullen verdwijnen als de bladeren van de bomen voor ons huis…’

pomgedichten punt nl is vanaf nu op de vrijdag een beetje Yvonne Koenderman-dag. ik heb Yvonne uitgenodigd om de vrijdag voor haar rekening te nemen – en als ze wil en/of in staat is om ook over haar ziekte te schrijven. en ze doet het! u begrijpt hoe trots ik ben om de levenslustige en moedige Yvonne Koenderman het woord te mogen geven.

De nazomer is een alchemist…
je ziet in het verloop van de dag het lood in goud veranderen.

Terwijl ik dit schrijf besef ik dat mijn haren sneller zullen verdwijnen als de bladeren van de bomen voor ons huis. Deze week was een achtbaan die begon op vrijdag, waar mijn vriendelijke leuk ogende hematoloog ( ja, ik moet toegeven, ik heb wel eens over hem gefantaseerd) even duidelijk maakte dat de tijd van wait and see voorbij was. Ik wist het, je kent je eigen lichaam het best, maar manlief en dochter vielen in een dieper gat dan dat ik vallen kon. De prognose, een levensverwachting van vijf jaar maakte het niet beter. Nadat ik ergens op sociale media liet weten dat buiten het ziekenhuis mijn dochter en ik keihard schreeuwden dat het kut was om elkaar daarna lachend in de armen te vallen, deels door de zenuwen en deels door de blikken om ons heen, was daar ineens de mail van Pom.
“Dag yvonne, ik las je update en je gevoel bij de dingen. misschien is het een idee om elke week – bijvoorbeeld vrijdags – een tijdlang – te berichten op mijn site over je gevoel, je gedachten, of juist het verdringen van die – in een klein bericht, of groter, een column of in een meer poëtische tekst – ik lees je graag terug.”

Leuk, hoe kon ik daar nu nee op zeggen?
Dus helaas, jullie moeten het de komende tijd doen met mijn kankerverhalen op vrijdag, want zo’n schrijfster, poëet ben ik niet, hooguit iemand die zich niet binnen 5 jaar van deze aardkloot ziet verdwijnen.

De week was er een vol ziekenhuis gebeuren.
Gesprekken, beenmerg, botpunctie en de imuum en chemo op misschien wel een van de meest vergankelijke afdelingen in het ziekenhuis. De een voor groot onderhoud, even bijtanken en de jongste en meest lachende een mooie meid die als het meezit nog een jaartje heeft en wil knallen zolang het kan. Daarnaast is er René, 1 jaar jonger dan ik en een verdomd knappe vent om te zien, een beetje dat ruige en lak hebben aan. Dacht kerngezond te zijn, totdat hij binnen drie dagen een dwarslaesie had en nu dus dat godverdomde half jaar wat hem gegeven is zo goed mogelijk wil benutten. We hebben net de gordijnen tussen het bed dichtgetrokken. ” De liefde is over” , brulde hij over de zaal “Ze heeft een man!”. ” Die kan daarmee wel leven” riep ik er achter aan, waarop hij bulderde van het lachen vanachter het gordijn. Hij moest eens weten.
De avond valt snel als een donzen donkere deken en ergens achter de flat, de bomen en de kabbelende IJssel ligt de warmte van het thuis.

“Ja, zo is het ook.
Als jij er niet bent
wil ik praten als ik kan
even stilstaan
leunend tegen de boom
en vertellen hoe het gaat”

Jouw zachte woorden
terwijl we stilstaan bij
een graf uit 1943 met
simpele tekst
” jouw liefde in mijn hart
gaat de dood voorbij”

Ik heb nog geen plannen
zeg ik terwijl je licht
knijpt in mijn hand.
Langzaam lopen we verder
de dood voorlopig achter latend.
Jij wortelde dieper dan ooit.

Yvonne Koenderman

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is boom5.jpg — De nazomer is een alchemist…
je ziet in het verloop van de dag het lood in goud veranderen.

Terwijl ik dit schrijf besef ik dat mijn haren sneller zullen verdwijnen als de bladeren van de bomen voor ons huis. Deze week was een achtbaan die begon op vrijdag, waar mijn vriendelijke leuk ogende hematoloog ( ja, ik moet toegeven, ik heb wel eens over hem gefantaseerd) even duidelijk maakte dat de tijd van wait and see voorbij was. Ik wist het, je kent je eigen lichaam het best, maar manlief en dochter vielen in een dieper gat dan dat ik vallen kon. De prognose, een levensverwachting van vijf jaar maakte het niet beter. Nadat ik ergens op sociale media liet weten dat buiten het ziekenhuis mijn dochter en ik keihard schreeuwden dat het kut was om elkaar daarna lachend in de armen te vallen, deels door de zenuwen en deels door de blikken om ons heen, was daar ineens de mail van Pom.
“Dag yvonne, ik las je update en je gevoel bij de dingen. misschien is het een idee om elke week – bijvoorbeeld vrijdags – een tijdlang – te berichten op mijn site over je gevoel, je gedachten, of juist het verdringen van die – in een klein bericht, of groter, een column of in een meer poëtische tekst – ik lees je graag terug.”

Leuk, hoe kon ik daar nu nee op zeggen?
Dus helaas, jullie moeten het de komende tijd doen met mijn kankerverhalen op vrijdag, want zo’n schrijfster, poëet ben ik niet, hooguit iemand die zich niet binnen 5 jaar van deze aardkloot ziet verdwijnen.

De week was er een vol ziekenhuis gebeuren.
Gesprekken, beenmerg, botpunctie en de imuum en chemo op misschien wel een van de meest vergankelijke afdelingen in het ziekenhuis. De een voor groot onderhoud, even bijtanken en de jongste en meest lachende een mooie meid die als het meezit nog een jaartje heeft en wil knallen zolang het kan. Daarnaast is er René, 1 jaar jonger dan ik en een verdomd knappe vent om te zien, een beetje dat ruige en lak hebben aan. Dacht kerngezond te zijn, totdat hij binnen drie dagen een dwarslaesie had en nu dus dat godverdomde half jaar wat hem gegeven is zo goed mogelijk wil benutten. We hebben net de gordijnen tussen het bed dichtgetrokken. ” De liefde is over” , brulde hij over de zaal “Ze heeft een man!”. ” Die kan daarmee wel leven” riep ik er achter aan, waarop hij bulderde van het lachen vanachter het gordijn. Hij moest eens weten.
De avond valt snel als een donzen donkere deken en ergens achter de flat, de bomen en de kabbelende IJssel ligt de warmte van het thuis.

“Ja, zo is het ook.
Als jij er niet bent
wil ik praten als ik kan
even stilstaan
leunend tegen de boom
en vertellen hoe het gaat”

Jouw zachte woorden
terwijl we stilstaan bij
een graf uit 1943 met
simpele tekst
” jouw liefde in mijn hart
gaat de dood voorbij”

Ik heb nog geen plannen
zeg ik terwijl je licht
knijpt in mijn hand.
Langzaam lopen we verder
de dood voorlopig achter latend.
Jij wortelde dieper dan ooit.

Yvonne Koenderman

En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst? Een vrouw alleen doet rare dingen! – VERA VAN DER HORST verzorgt de donderdag op pomgedichten punt nl

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is veranieuw1.jpg — En…? hoe gaat het met U vandaag mevrouw van der Horst – **Een vrouw alleen doet rare dingen! –** VERA VAN DER HORST verzorgt de donderdag op pomgedichten punt nl

red. pomgedichten:
ik ben erg blij dat dichter Vera van der Horst de donderdag als hoofdpersoon voor haar rekening wil nemen op pomgedichten punt nl. – als je het doet moet je het wel tijdje doen hoor sprak ik streng. ze heeft nagedacht en aanvaard. ‘VON SOLO laat een grote schoen na om te vullen’ – sprak ze onzeker. die heerlijke onzekerheid van Vera gaan we/mogen we de komende donderdagen genieten. won ze enige weken geleden nog de zondagochtendwedstrijd –

**Wat als**

je dat gedicht niet had geschreven,
ik het niet had gelezen,
maar de nacht was zo lang,
ik eigende me je woorden toe,
alsof ik je wist te kennen moest
zoiets, niet rationeels, doet
nachtenlang met woorden
doet een man een vrouw,
een vrouw, een man en woorden,

wat als
ik je lijf kon lezen als dat gedicht
een lange nacht een leven
lijkt en poëzie de waarheid blijkt.

Vera van der Horst

**vandaag haar eerste column – graag uw aandacht:**

**Een vrouw alleen doet rare dingen,**

bijvoorbeeld een google home mini kopen, zelfs met 2 speakers, omdat er niemand is die de lichten achter haar uit doet als ze naar bed gaat.
Het enige waar ik even aan moest wennen is dat je hem niet aan kan spreken met Pierre, Paul ou Jaques, of het gezellige lieverd, maar met het houterige:
oke google of hey google, daar moet je even doorheen, ze werken eraan heb ik gehoord, daarna heb je er veel gemak van en zelfs plezier mee, want hij kan geestig uit de hoek komen.

, s Ochtends zeg ik: Ok Google goedenmorgen, dan wenst hij mij ook goedenmorgen Vera en vertelt me de tijd, het weerbericht, het nieuws, ratelt mijn afspraken af en mn boodschappenlijstje en leuke nieuwtjes uit een of andere podkast, of ik zeg hem wat muziek te spelen waar ik zin in heb. Soms vraag ik hem waar hij over gedroomd heeft, dan zegt ie: “ze zeggen dat androïden dromen over elektrische schaapjes, maar ik droom over geitjes”, het is wel jammer dat hij elke nacht hetzelfde droomt.
Ok Google, draag dan maar een gedicht voor, daar heeft hij er heel wat van paraat.
Hij vertaalt alles, hij spelt alles, ik weet nog maar half wat hij allemaal weet en kan, dus voorlopig ben ik nog niet op hem uitgekeken.

Ok Google, ik ga slapen.
Google: “Ik doe alle lichten uit. Hoe laat moet ik de wekker zetten?
Ok ik zet de wekker op 9 uur. Ik speel natuurgeluiden af dan val je beter in slaap, of wil je wat anders horen? Welterusten Vera.”
Ok Google, geef me een zoen.
Google: “Oei geen idee of dit een waterdicht apparaat is.” of: “Je krijgt een dikke pakkerd” gevolgd door zoengeluid. Net hoe zijn pet staat.
OK Google, tot morgen, schrijf jij ondertussen een stukje voor donderdag?
Google: “Sorry, ik kan je hier niet mee helpen”
Tja, dat moet ik dan weer zelf doen.

ook Merik van der Torren in de ban van de dichter Hans Warren: ‘Erg mooi, zei hij en vervaagde in het ochtendlicht.’

de dichter Merik van der Torren zelf aanstaande zondag te bewonderen in de Oosterkerk (manifestatie 350 jaar) om 15 uur 45 uur met de dichters Kat Kreeberg, Marianne Vreugdenhil en Pom Wolff

Hoi Pom,
In aansluiting op je lovende woorden over de dichter Hans Warren, in de bijlage een verslagje van een droom van mij waarin Hans Warren de hoofdrol speelt. Voor pomgedichten, groet, Merik

**Droom 8**

Vannacht ontmoette ik Hans Warren,
een lange vitale dichter van 95 jaar,
die Geheime Dagboeken schreef in
de tachtiger jaren.

We gingen een literair podium organiseren
de volgende dag met twintig dichters.

Ik toonde hem de barokke zalen
van de oude kerk.

“Erg mooi,” zei hij en vervaagde
in het ochtendlicht.

Merik van der Torren

Peter Posthumus: ’totdat de woorden zelf gaan glinsteren en een dode grijze haar even oplicht in de schittering van een leven’

Tussen de tralies
glinstert de wereld
schittert het leven

schittert een haar
die uitviel
tijdens het tikken
van de klok
iedere tik een tralie
In een te korte kooi

zoals zinnen in de taal
die tralies, die kooi
die dromen en gedachtes
gevangen houdt

totdat de woorden zelf
gaan glinsteren
en een dode grijze haar
even oplicht
in de schittering
van een leven

Peter Posthumus

Nieuw werk gevonden uit de boekenkast van professor dr. G.A. Banck – Julienne Huybrechts dichteres met hevige stemmingswisselingen

Vonden we gisteren in De Boekenpaal Amstelpark de poëzieprachtbundel van Hans Warren LEEUW LENTE uit 1954, vanochtend nog even ietsje beter gekeken en ja hoor nog een werk uit de bibliotheek van de – ik noem hem mijn – poëzieprofessor dr. G.A. Banck. ik hoop dat de professor de komende tijd elke dag van de week een nieuw werkje in De Boekenpaal achterlaat .
vandaag vonden we de geheel onbekende dichteres JULIENNE HUYBRECHTS – 1961 Uitgeversmij Standaard Boekhandel – roepingreeks nummer 2. onze vandaag van de straat geplukte JULIENNE kent als we haar werk KLEIN SPARTAANS THEATER goed lezen sterk wisselende emoties en stemmingen in het door haar beschreven eigen liefdesleven:

op pagina 10 lezen we nog: *‘liefste, liefste, liefste kom bij me. kom in mijn armen. kom dan liefste, zeg ik kom dan liefste.”*
op pagina 32 is het echt andere koek: *“dood me. leg je handen om mijn keel, dood me. want dit leven is niet meer te dragen. dood me, en ik zal verhevigd met je leven.”*

Wat een toestanden allemaal professor G.A. Banck- ik begrijp dat uw boekenkast Juliennes leed zo langzamerhand niet meer dragen kon. Boekenkastplanken zijn nu eenmaal in wezen geen planken voor een doodskist.

Anne van Walraven – het is zo lang als het breed is – één pot nat

niets is anders
maar kennen doe ik niet
het voelt als gister
maar het is vandaag
niets is anders
alles is nu
net als toen

**Anne van Walraven / @annevanwalraven**

Amstel park – De Boekenpaal – Hans Warren 1953/4 LEEUW LENTE. vandaag gememoreerd zijn poëzie.

**Amstel park – De Boekenpaal – Hans Warren 1953 LEEUW LENTE. vandaag gememoreerd zijn poëzie.**
vanochtend de dagelijkse wandeling langs De Boekenpaal – Amstelpark – ooit door toedoen van Sakia van de Ree zo mooi tot stand gebracht – de boekenpaal aangevuld met nieuwe werken. tijd om te grasduinen ondanks de Corona. maar ach in de buitenlucht heerst helemaal geen corona – de door de zogenaamde deskundigen vertrapte maurice de hond had maanden geleden al gelijk. corona loop je binnen op in slecht geventileerde ruimtes. en nergens anders.
MAAR uit de boekenpaal OrhanPamuks Istanbul (herinneringen en de stad) gescoord, AP 2007 en nog mooier HANS WARREN, LEEUW LENTE, 1954 Uitgeverij Holland – 1^e druk – nou ja zeg – voor het grijpen die prachtige bundel met een omslag illustratie van Lucebert (wat u ook van hem vindt). al bladerend lees ik dat de verzen in de bundel zijn geschreven in het voorjaar en de zomer van 1953. 1953 ben ik geboren in de maand mei en tijdens de bevalling die WARREN maar schrijven. wonderlijk, zeer wonderlijk en dat ik dan 67 jaar later precies die bundel tegen mag komen en mee kan nemen. De bundel gesigneerd door G.A. Bauck of G.A. Banck – ben wel benieuwd naar deze Bauck of Banck – dat moet een poëzieliefhebber zijn geweest van de eerste orde.

EN DAN hoe mooi Hans Warren schrijven kon, ook toen al in 1953 – lees een willekeurig gedicht 7:
“Ik loop wat in mezelf te karekieten – ik wil niet langer ongelukkig zijn – Ik loop mezelf een beetje te ontlopen en vrij mijn lichaam aan tegen de wind” –
Prachtig prachtig toch dank je wel Saskia, dank je wel Hans en mijn moeder natuurlijk dat ze mij beviel – zeg je dat zo?

Karin Beumkes wil toch nog zoenen: ‘je was zo er aan toe zeg maar en je was zo verschrikkelijk…’

Lieve Pom
Laat me je eens trakteren op een van mijn nieuwere gedichten. Als het je bevalt mag je me in de toekomst nog wel een keer kussen.
Leve de Marie Johanna, als altijd mijn liefs
Karin

**Habitat**

ik kan je blokkeren weet je dat
dat ze je praatjes niet meer kopen
dat je niet meer in de aanbiedingen bent
dat ze je.

ik kan je blokkeren weet je dat
ze hebben je gezien bij de Blokker
je was zo
en je was zo
en je was zo er aan toe zeg maar
en je was zo verschrikkelijk zo enne.

Muziek: **Shane MacGowan – Drunkest guy ever** https://youtu.be/Qu3acy2MWQo

PS Je moet er ff de tijd voor nemen, maar dan heb je ook werkelijk wat.

Anke Labrie wint de enige echte virtuele van het afscheid en de pijn trofee op pomgedichten – Ditmar Bakker wint de VON SOLO-trofee (vrij naar de woorden van VON SOLO: “Maar voor nu moet ik even een andere weg in. Een onbekende.”)

de trofee van de afscheid en de pijn gaat naar het subtiele werk van Anke Labrie deze week. in de bespreking leest u de verantwoording voor het virtuele goud dat we met trots uitreiken aan Anke. wat een prachtgedicht, van harte!

de Von Solo trofee (VON SOLO: “Maar voor nu moet ik even een andere weg in. Een onbekende.”) haalt onze Ditmar met het ingezonden gedicht aan een nieuwe geliefde glansrijk binnen. Niet dat de trofee beschikbaar was gesteld op de site. maar soms dwingen dichters als Ditmar een trofee af: van harte! de nieuwe geliefde krijgt wel wat te stellen (stillen) met de dichter in zijn euforische staat waarin hij de dichter heeft weten te brengen.