BOOT 46 – Pride Amsterdam – Trans commissie – SCHANDE! het verhaal van ROOS KOHN –
Roos maakte gisteren haar poëziedebuut in BAR JOOST in Amsterdam Oost onder de maandelijkse bezielende leiding van Catelijne – spiegeltje op spiegeltje af – de dichter van dienst schrijft een gedicht op een spiegel die in Bar Joost een maand mag flonkeren en wordt na een maand weer afgelost door een andere dichter van dienst. de poézie altijd opgeluisterd door een singer songwriter.
Ik zei hoi ROOS je bent vandaag openbaar kunstbezit – weet je wel toch – ‘ja openbaar kunstgebit pom’ was meteen bijna berlijns brutaal het antwoord. het optreden van Roos was bijzonder – het gedicht op de spiegel gaat over een mugje. langzaammaarzeker werd het Bar Joost gebeuren toch een after-pride-party met als stralend middelpunt ROOS! Maar haar verhaal over de pride parade was o zo pijnlijk. ze had 50 euro betaald om mee te varen op BOOT 46 – de trans commissieboot. bij aankomst in een prachtige jurk werd Roos gemaand de boot enkel te mogen beklimmen in transkleuren – babyrose/babyblauw/ en babywit. ROOS wees op een speld die ze droeg in de gewenste kleuren maar dat was de organisatie te min.
GEEN PRIDEKLEUREN maar TRANSKLEUREN dat werd verordend. eigen kleur eerst!
Roos vroeg HAAR geld terug – er werd over en weer door de bestuursleden van boot 46 geschreeuwd: “GEEF HEM ZIJN GELD TERUG”. een opmerking die nogal gevoelig ligt in de transwereld.
Het werd ROOS te gortig. ze deed haar jurk uit – het ondergoed ging uit – Roos was aan verkoeling toe – en sprong pardoes het water in om geheel verfrist weer via een trappetje “voor 5000 mensen pom” de kant te bereiken. de handhavers zagen in dat een aanhouding van een transpersoon op de pride niet echt was zoals het hoort. gelukkig maar. dan blijft de rel beperkt tot dit stukje – anders had maandag amsterdam in brand gestaan.
is de organisatie nog van plan om aan ROOS excuses aan te bieden – dat is even nu wel de vraag.Goedemorgen Pom- Ik heb even gegoogled en begrijp dat boot 46 was ‘Pride Amsterdam – Trans commissie’. Ik kan mij voorstellen dat de organisatoren van deze boot een bepaald concept hadden wat betreft bijvoorbeeld de aankleding van de boot en dat ze deelnemers hebben gevraagd of ze bepaalde kleding zouden willen dragen die in dit concept paste? Maar blijkbaar is dat niet goed gecommuniceerd met Roos? Ik ben reuze benieuwd wat voor prachtige jurk Roos droeg afgelopen zaterdag? Wat pijnlijk om te lezen dat Roos werd aangesproken met hij/hem i.p.v. zij/haar. Kan ik het leed wellicht iets verzachten door Roos een kaart te sturen? Heb jij een adres? Zo ja zou je dat dan willen mailen naar dolly@dollybellefleur . nl veel liefs xxx Dolly Bellefleur
Dat zei de huisarts, duidt op staar die knieën noemen we versleten in de volksmond voor je bloeddruk schrijf ik pillen voor voor dat andere een verwijzing
verbaasd kan ik niet zijn ken immers mijn geboortejaar toch ben ik wat beduusd door het besef van het verval dat zich zachtjes weliswaar genesteld heeft en nooit meer weg zal gaan
“Ik ben het zaad en jij bent de vrucht,” zei ‘ie. Ik geloof niet dat ik ‘em ten volle begreep. Lastig is het wel. Talking to gods. Eer je er erg in hebt weet je niet meer wat er gezegd is. Dit of dat. Ze kruipen in je hoofd. Die goden. Zus of zo. Was het nou: “Jij bent de vrucht maar ik ben het zaad?” Of andersom? Dunno. Ik ben het zat en jij bent slechts lucht? WTF. Ik viel hoe dan ook stil. Amnesia. Eventjes in ieder geval.
Om de conversatie toch gaande te houden begon ik maar over kippen en eieren, dat soort triviale zaken, en probeerde met: “Wat nou als je de factor tijd eruit haalt?” behoedzaam een haakje te plaatsen. “Tijd?” zei ‘ie, er gretig op inhakend. Om vervolgens luidkeels in een donderende lach uit te barsten. Op z´n aambeeld rammend als de fokking zoon van Wodan; “Temps utile!” roepend. Hij verschrompelde uit het niets tot niks, om vervolgens uit diezelfde leegte te herrijzen als iets wat op het eerste gezicht een tandeloze hond leek. Om dan sloompjes te morphen in een weerbarstige reuzin in bloemetjes bikini. Lekker ding! Lots of goodies. Body positivity. Achtereenvolgens verscheen nog een varken met ezelsoren, een fluoriserende pimpelpaarse kolibri met vuurspuwende ogen en een opvouwbaar mobieltje met een 3D afbeelding van Elon Musk inclusief de Judas lach van Mona Lisa. Daarna een felroze vlo vermomd als rups. Een gouden ei. Een kip zonder kop en dingen die leken te exploderen in vormeloze kleuren die ik nooit eerder gezien had. Boem! Vacuüm met een knal. Foetsie.
En toen zag ik ‘em weer. Even verderop. Heupwiegend in zo´n bloody sexy zomerjurkje dat bar weinig aan de fantasie overlaat. Beauté exposée. Eva? “Het maakt dus niks uit allemaal?” vroeg ik, haar ondertussen in m´n oksels ruikend. “Jawel.” Zei ‘ie. “Het is een kwestie van tijd.” Om vervolgens kniekletsend af te druipen. Alsof het de mop van de eeuw was. En ik ondertussen maar rondjes draaien, schuifelend achter de bushcutter het grasveld maaiend. Vijfendertig! Rondjes? Nah. Celsius. La soleil. Hoezo gazonnetje? Bobbels, butsen en kuilen! Een klein voetbalveld zo groot. Weiland. Hellend vlak. Bloeiend gras. De pluimen navelhoog. M´n huid voelt warm. En sueur. Behaaglijk voelt het. Pas surchauffé. Echt niet. Kijk daar. Konijn? Mol? Weg is ´ie. Zo snel. Over de helft ben ik wel. Inmiddels wel. Ik pluk nog maar eens een kersje. Verfrissend lekker! In de koelkast wacht een kriekje. Je l’aime: chaleur écrasante.
deze week alleen hele mooie gedichten – zo schreef ik de wedstrijd uit. en ze zijn mooi. dank aan alle dichters. rest mij als een ware peter le nobel – ooit hier legendarisch juryvoorzitter – het virtueel goud – zilver en brons – uit te reiken. bij dit prachtig kunstwerkje van jacob de bruin – ‘de weg terug’ genaamd. een thema dat niet door alle dichters omarmd werd – rik van boeckel en jako fennek zien liever vooruit. we lazen over ridders en struikrovers, over valkuilen en kerkepad, over zwervers en mannen van staal, over steentjes en godinnen, over rivieren en over vlinderen in tegenlicht en nog zo meer, plaagstaarten, ambities en een laatste liefde – zie de commentaren onder de gedichten.
kies ik voor goud en zilver toch voor de eenvoud van ton huizer en joz knoop – voor de steentjes en de oude zwerver. vraag me niet waarom – ik houd van de eenvoud – gefeliciteerd TON HUIZER en gefeliciteerd JOZ KNOOP – kies ik brons voor de totaal uit de hand van Cartouche gelopen complexe wereld – gefeliciteerd Cartouche. dat we allemaal ‘vlinderen in tegenlicht’ zoveel is zeker. nogmaals dank aan Jacob en aan alle dichters – het was mooi deze ‘wedstrijd’ op uw pomgedichten punt nl.
Zo af en toe
Viel er iemand uit mijn handen te zwaar of niet goed opgelet
het werden steentjes scherpe steentjes op mijn pad voelbaar door de zolen van de dikste schoen
soms trap ik op zo’n steentje en weet dan weer dat had je beter moeten doen
Ton Huizer
voor deze steentjes val ik wel – zeker bij een dichter die graag afstand neemt van wat hij ‘relatiepoëzie’ noemt – wat een prachtig klein gedicht. het beeld doet het hem hier. schuldbewust terugkijken – maar wel heel af en toe – anders heb je geen leven meer – maar soms voel je nog een heel scherp randje. ja – voor wie gelden deze steentjes zo af en toe niet?
Back in town (voor Melanie Safka en voor Pom Wolff)
De weg naar huis is geplaveid met heimwee en herinneringen.
Wie reist gaat terug of verder, ouwe zwerver maar wij gaan terug
Joz ontmoet de oude zwerver en ze gaan het aan – de zoektocht naar de oude liefdes – ‘volg de weg van je hart het is de enige weg’ – zingt margreet dolman – joz legt deze quote vast in een gedicht. een mooi plaatje wordt hier in weinig woorden geschetst. heimwee is een altijd op weg zijn – onderweg zijn – om nergens aan te komen.
Naar oog en geest
toen orde, net – en reinheid nog als rood wit en blauw hoog gewimpeld in het vaandel en die vermaledijde nuttige handwerken samen de zorg droegen voor warmte en vrede binnen
harde werkers, boeren en buitenlui in overall de ambtenaren strak , de vrouwen in bloemetjesjurk de dagen in keurslijf sleten – wisten zij veel
jij beter – de wind te draaien, mijn alles op zijn kop vrijheid blijheid, zorgen voor zich en zelfontplooing als nieuwe steken in los geweven garen, onbehagen dat gaten knaagde aan hardhouten deuren tot
gevoel uit armoe geboren, van minderen is meer dan inleveren, een soort vlinderen in tegenlicht waarin je je in elkaar terug kunt vinden – twee
stappen vooruit is simpel, één terug is kunst mijn schat
Cartouche 06-08-2022
Cartouche vat even de wereld van nu én tegelijk de mensheid én ook nog de lage nederlanden samen – ‘vlinderen in tegenlicht…’ zie daar hoe dat moet in poëzie !!! – ja laat de poëzie maar gerust – overigens welkom terug hier op de site – over aan Cartouche – ook hoe je in de wereldse bombarie van het leven van weleer en de bombarie gelegen in de bombarie van het heden – de eenvoud van dat ene lieve regeltje moet leggen – in de slotregels – twee stappen vooruit in het leven mogen we begrijpen is nog wel makkelijk maar die ene terug dat is pas de kunst (als in echternach?) ter contemplatie en om te zoenen denk ik er maar bij. ‘vlinderen in tegenlicht…’ blijft het beeld dat in de bombarie van Cartouches taal bijblijft. en die slotregels natuurlijk die van de liefde. voor je geliefde keer je jezelf wel om.
Merik van der Torren – Weet je nog dat ik dat lied zong
Frans Terken – alsof het de weg terug is naar waar je begon
Joz Knoop – De weg terug is een tocht van het hart
Ton Huizer – Viel er iemand uit mijn handen…
Vera van der Horst – Ik keek om en lief ik zag je
Rik van Boeckel – naar een heldhaftige toekomst
Erika de Stercke – hoe je verdwijnt
Cartouche – stappen vooruit is simpel, één terug is kunst
Ien Verrips – het lichaam kent geen achteruit
Jako Fennek – ik zoek geen oude liefdes meer
Anke Labrie – ook die laatste tocht
‘de weg terug’ wellicht in de kleuren geel en blauw iets in de oekraïne – wellicht ook niet – een prachtig romantisch schilderij van de hand van Jacob de Bruin – deze week gearriveerd op de redactie van pomgedichten punt nl – draai ik bij dit schilderij – de weg terug in de tijd – die prachtige stem van melanie safka – in september ga ik haar zien in 020 – zij zingt een tekst van dylan maar zo onnavolgbaar mooi om verliefd op te worden: ‘‘om te dansen onder de diamanten hemel met een hand vrij om te zwaaien…” – klaar is ze was ze om te gaan waar ze zich kan verwonderen – wie wint deze week de enige echte virtuele – naar dat prachtschilderij van jacob de bruin – ‘de weg terug’- trofee op pomgedichten punt nl? gaat u ook terug in de tijd – keert u weerom waar u uw geliefde moest achterlaten – schrijf het gedicht voor mij – voor ons – voor uw geliefde – voor u zelf. u kent de regels –gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
deze week alleen hele mooie gedichten én:
laten we terug gaan naar waar alles ons was alles rook naar wie wij waren
mijn hand zo eindeloos verdwaalde
wij niet wisten niets meer wisten de oneindigheid proefden de oneindigheid aan ons
pw
De weg terug
We beklommen bergen en goudachtig schitterden gebroken muren van kastelen, toen hofdames nog kanten zakdoekjes wapperden voor stijf verlegen ridders.
Weet je nog dat ik dat lied zong van gazelleogen enzo voor je open raam bij volle maan?
En dan de weg terug, de slotgracht vol krokodillen over, het woud met struikrovers door, de asfaltweg terug langs blauwe spooksteden en gaten in de weg terug
Merik van der Torren
vroegen we om mooie gedichten kregen we ook mooie gedichten. merik gaat door alle grenzen van de tijd heen – weet je nog van toen? en ja hoor daar zitten de ridders op hun witte paarden – zwaaien hofdames met doekjes – zo spring je terug de tijd in – maar dan na alle fantasie en heerlijk voelen is de weg terug heel moeilijk – ineens is daar het zware asfalt – zijn daar de gaten in de wegen – en de spooksteden – de wereld waarin wij romantici nu moeten vertoeven. ‘de staat van een heerlijk zijn ligt op straat meneer…’ hoor ik mijn buurman hier in de jordaan op drie hoog achter joelen. lees de gedichten van merik van der torren fluister ik voor mij uit op mijn platje.
Zoektocht
In het wilde weg naar waar je nu bent vraagt voortgaan om omkijken stappen die je achter je laat amper volgens plan gemaakt
zoals in de vrije natuur tussen bomen en struiken door waar de voeten behoedzaam steun zoeken als het lastig lopen is
hoe de grond als boven valkuilen vermomd gaten vermoed onder keien en kerkepad op elke oneffenheid en gevaar bedacht tot in de verzengende gang van de tocht
dat heimwee naar het hoofd stijgt alsof het de weg terug is naar waar je begon terloops de weg naar een thuis gezocht in de schaduw is het goed te doen
frans duikt de natuur in zoals het een goed romanticus betaamt. maar daar is het ook al niet meer eenvoudig toeven. valkuilen en oneffenheden beschrijft de dichter op zijn pad. het is tegenwoordig niet meer eenvoudig om een romanticus te zijn – de dichter wordt opgeslokt door het leven van alledag en de actualiteit. de lucht voor de dichter om te ademen is van stikstof gemaakt. alleen in het schemer van de schaduw voelt een dichter zich nog thuis.
Geen weg terug
Keek ik om, omdat ik terug wou ik was het vruchteloze zwerven zat had geen weet meer van mezelf de godin die je kneedde wanneer je naast me lag.
Ik keek om en lief ik zag je weer veranderen in iets allerdaags de geur die alleen blijft kleven aan gelukkige mensen voor altijd weggevaagd.
Vera van der Horst
eigenlijk lazen we dit door vera beschreven thema ook al hieronder bij seraphina hassels in haar prachtige titelgedicht ‘Nachthonger’. de weg terug naar de geliefde van weleer is het openen van lijkkist na een week of vier. je gaat er niet mooier uitzien – na vier weken niet – na jaren al helemaal niet. seraphina schrijft over een ‘gestrande walvis’ haha – vera van der horst schrijft over een geurloos kleurloos tiepje.
Goedemorgen Pom In de stilte van het hoge Noorden is terugkijken te doen maar liever wandel ik naar wat komen gaat.
Laat de weg terug
Laat de weg terug voorbijgaan naar een heldhaftige toekomst dansend in Jacob’s kleuren
zij danst met de tijd mee in het bedenkelijk geheugen dat langzaam aan en uit gaat
herinnering in beweging vervaagt ons liefdesorakel de dagen van toen verdrinken
wandelplezier langs de Ivalo rivier laat de tijd voortgaan en zweven boven de daken van het oerbos.
Rik van Boeckel Ivalo. Lapland 6 augustus 2022
Rik geeft nieuwe woorden aan wat zo mooi ook bezongen wordt door melanie: ‘‘om te dansen onder de diamanten hemel met een hand vrij om te zwaaien…” – klaar om te gaan waar je je kunt verwonderen –
zijn ochtendwens is duidelijk: Goedemorgen Pom – In de stilte van het hoge Noorden is terugkijken te doen maar liever wandel ik naar wat komen gaat. ‘laat de tijd voortgaan en zweven..’ zijn bezwerende woorden – mooie woorden ook bij de kleuren van jacob. rik schetst altijd nieuwe dimensies bij romantische treurwilgen – vergezichten zoals René Brandhoff ze ons vaak toewenst – Riks vergezichten altijd multi dimensionaal in sterren, verleden minder heden en veel toekomst én in onstuimige klanken – in veelal het heelal – in die zin is rik ook een ware romanticus.
mijn kern de lichtheid van mijn zijn ik was haar kwijt verloren in ambities verdwaald in wat de wereld van mij vroeg en jij vooral jij denk ik bezwaard laat ik je gaan met al dat andere
aarzelend de stappen op mijn weg terug zoekend naar wie ik ooit was of denk te willen zijn
gaandeweg beseffend -het stemt mij vrolijk- het lichaam kent geen achteruit elke stap is er een naar voren
aug. 2022 Ien Verrips
bijna was ik bang om te moeten lezen in de inleiding van hoofdstuk 1 filosofie voor webmasters – maar gelukkig hervindt Ien de poëzie snel in de tweede strofe en derde strofe – strofe 1 met een begin van een filosofische verzuchting en de verwerking van een verleden – alleen de verdichting heeft iets van poëzie – sla ik liever over. in strofe 2 en 3 zit weer lucht en vleugjes vrolijkheid – niet dat er geen ellende mag in poëzie – maar voor de in elkaar gedrukte zeer persoonlijke teksten zonder ook maar enige lucht of ruimte voor de lezer kunnen we wel bij jolies heij terecht. een is echt genoeg. teveel zelfs. haha – ga maar mooi aarzelen Ientje. van aarzelen is nog nooit niemand dood gegaan.
op weg
hoe je verdwijnt in een krater van niets zeggen jouw afdruk nog op de lakens
de dag barst van activiteiten ik scheur het lijstje een douche koelt me af
hoe ik je wegdenk tussen barsten in de muur een schilderij schuift ervoor
bij het wandelen onder een treiterende lavahitte gaat de plaagstaart van mijn vrijheid mee
Erika De Stercke
een prachtige gedachte – je wil iemand ‘wegdenken’- schuif er gewoon een schilderij voor. klaar. de omvang van het doek van Jacob blijkt genoeg – de afmetingen 20×20. haha – was het leven maar zo makkelijk. en wat heb ik al veel schildrijen in mijn huis hangen – ik ga toch nog eens achter die doeken kijken wie ik allemaal weggeschoven heb. erika schetst gelukkig bij het gemak van het schuiven toch ook de zwaarte die het resultaat van wegschuiven met zich meebrengt, in erikaas taal en woorden en in die altijd weer bijna smartelijke klanken die wij allemaal bij haar voordrachten inmiddels kennen.
Hoi Pom, stuur je een intens zomerse groet uit het zwitserse. of je daarmee het hollandse slotenniveau kan opkrikken is een ander verhaal. maar troost je, het wordt weer winter. een fijne dag. jako
laatste liefde
ik zoek geen oude liefdes meer geen flarden van het leven om aaneen te knopen de trektocht is voltooid de zon verdwijnt schijnt weer opnieuw streelt ons na duistere tijden
ik zoek geen jou om jasjes dicht te knopen de vrijheid is intens, volmaakt ik draai me om, geniet van het landschap achter me de onbeperkte ruimte die zich uitstrekt blaas je laatste liefde toe
jako fennek
toch iets van liefde mogen we nog net lezen bij Jako – mooi – verder gaat hij voorbij aan de oude liefdes – de intense vrijheid laat hij zegevieren, de dichter geniet het landschap ook het door de dichter reeds betreden landschap – de wereld is te mooi om niet te genieten – na regen komt zonneschijn – jako weet ons op te fleuren – er wordt heel wat geknoopt in dit gedicht – wij knopen het in onze oren.
bergen beklommen in zijn jonge jaren meermaals de zee bedwongen en uiteindelijk haar hart veroverd
altijd weer samen gingen zij op weg ook die laatste tocht door de eindeloze witte gangen met hier en daar een schilderij
haar zwakke lach net nog zichtbaar in haar ogen haar bemoedigende woorden waarin alles goed zou komen
zij heeft hem rugdekking genoeg gegeven om nu zijn eigen terugweg te aanvaarden
anke labrie 07-08-2022
mooi beeld van haar – die zwakke lach nog net zichtbaar in haar ogen – met enige weemoed opgetekend sfeerbeeld – hoe de een de ander ondersteunt – en ook wil ondersteunen. het is meegeven voor de onherroepelijke weg terug die wij allen te gaan hebben.
Beste Pom, Hierbij het titel-gedicht van mijn in 2020 uitgekomen bundel, “Nachthonger”. hartelijke groet, Seraphina
Nachthonger
Nacht leefde in dit bed had lichaam, lust en mond bewoog ons hijgend en huiverend gaf dromen, zweet en verzadiging
Nu is de nacht stil jouw rug een gestrande walvis ik staar naar grijze contouren tast vergeefs naar leven in duisternis
Lakens vouwen kreukels in mijn hongerende huid hart schiet razend gaten in de stilte bloed suist en fluistert opstandig om verlossing en ik val in de afgrond van mijn verdwijnend lichaam
Frans Terken hier in Café Eijlders tijdens de dichtersmarathon 17 juli 22 neemt in augustus op pomgedichten punt nl de honneurs waar op de donderdag en buigt zich over het duo dichterschap – deze week DE INLEIDING
Duo-dichters I
Duo-dichters, dichters die reageren op (een gedicht van) elkaar, of daarin inspiratie vinden, het komt met regelmaat voor. In 1956 verscheen ‘Tweespraak’, een dialoog in versvorm tussen Hans Andreus en Simon Vinkenoog. In de reeks “Dialogen” van Atalanta Pers zijn er meerdere gedichtenwisselingen verschenen; Leo en Tineke Vroman schreven elkaar, van Remco Campert en Cees Nooteboom is er ‘Over en weer’ uit 2004. In deze serie o.m. werk van Mark Boog en H.H. ter Balkt, Bernlef en Hans Tentije, Hester Knibbe en Miriam van hee; ‘Groet God’ van Eva Gerlach en Sasja Jansen is het 13e deel uit deze reeks.
Uit een briefkaartwisseling tussen Annemarie Estor en Lies van Gasse ontstond ‘Het boek Hauser’, kortgeleden nog schreven Sylvie Marie en David Troch aan elkaar ‘pingpongpoëzie’. Met Joop Scholten schreef ik van 2008 tot 2018 een gedichtenwisseling, ik kom daar een volgende keer op terug. Jolies Heij en ik schreven eveneens naar elkaar, het was hier op Pomgedichten eerder te lezen.
Soms is één regel al genoeg om daar niet alleen aan te blijven hangen, ook om er in een reactie een eigen invulling aan te geven: Lucebert schreef in zijn gedicht:
– ik tracht op poëtische wijze –
“in deze tijd heeft wat men altijd noemde schoonheid schoonheid haar gezicht verbrand”
Remco Campertreageerde hierop in zijn gedicht‘Heidschoon’:
Heidschoon
Zoveel wegen blies ik achter me op niet meer terug kunnen luchtte me op poëzie hoeft sinds lucebert niet meer mooi of schoon te zijn ‘schoonheid heeft haar gezicht verbrand’ dynamiteer de woorden in hun pracht en praal ontplofte woorden verspreiden hun bloedende letters scherven van een spijkerbom maar ik kan het niet laten raap de scherven op en smelt ze om tot nieuwe woorden heidschoon zapro ziepoe
(in de bundel “Open Ogen”, De Bezige Bij 2018)
De regel van Lucebert was een meer letterlijk uitgangspunt voor mijn gedicht:
Wat zij heeft
I Om hoe de zon haar gezind is op hoogtijdagen als zij van het licht bij vlagen op de vlucht gaat
haar omslagdoek slaat om hoofd en schouders en grijpt naar de tube met crème een tweede huid smeert
tegen het verbranden tegen de ontrafelende blikken die hij haar heimelijk toewerpt
is zij de gloed van haar uitstraling moe niet langer zal ze zich verzetten tegen de brand in haar tijd
II Zoals zij haar parasol neerzet en opent het badlaken onder zich uitvouwt het strekken van armen en benen tot een waar schouwspel maakt
hoe zij grijptnaar vlijt en toewijding schoonheid vraagt om overgave een doorzichtig leven dat niet naar hoogmoed taalt
maar gewoon doet wat zij wil is ze op zoek naar beschutting bescherming van een aangeboren arm
een uitgestoken hand desnoods om vast te houden wat ze heeft wat hij ziet dat zij is
Naar Napapijri zingt de man vier het rendier met voer ze rent de weg niet over wil niet gegeten zijn maar eten uit de hand van de dichter op weg naar het Stille Noorden
onderweg van Rovaniemi de poolcirkel draait rond hen zijn hart verpand aan Lumi en Mara liefde op twee gezichten laat de husky’s collectief blaffen op weg naar Santa Iglo’s
warme herinnering glijdt de Kemijoki golven voorbij tot aan huize Kuusela.
Rik van Boeckel Kuusela. Rovaniemi Lapland. Finland 2 augustus 2022
Na een weekend op een camping zonder bereik weer terug in de wereld. Ook de digitale. Het weekend al weer gemist. Zo blijf ik verschoond van je commentaar. Al vind ik dat eigenlijk vaak het leukst. liefs ien
geen pennenvrucht van ’t aangedane leed of krenking geen afscheidspijn dat mij belast maar doen zoals gedacht en zijn de zin van schoonheid zoeken en haar zien
Ien Verrips
tsja wat zullen we zeggen van en bij deze pennenvrucht. ‘Zo blijf ik verschoond van je commentaar.’ schrijft onze Ienen enkele woorden verder: “Al vind ik dat eigenlijk vaak het leukst.” – sommige mannen zullen dit type uitspraken na elkaar gepleegd rekenen tot het domein van vrouwenlogika. ik spreek mij hier niet over uit. ik beperk mij tot de tekst. we lezen over een ik persoon die NIET wil schrijven over leed krenking en pijn – maar wat lezen wij lieve lezer – de Ik persoon schrijft WEL over leed krenking en pijn. sommige mannen zullen dit type uitspraken na elkaar gepleegd rekenen tot het domein van vrouwenlogika. dat doe ik niet. wat mogen we nog meer lezen? in de slotregels wordt er gedaan of nee er wordt gedacht of nee er wordt gedaan zoals gedacht – volgt u het nog? én er wordt gezocht maar tegelijkertijd ook gezien. je zou verwachten: er wordt gezocht en er wordt gevonden maar nee er wordt niets gevonden maar wel van alles al gezien. conclusie moet hier toch echt luiden: IEN is een ziener.
